EUGEN HERRIGEL ΖΕΝ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ 3ο ΜΕΡΟΣ

 EUGEN HERRIGEL

ΖΕΝ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ

3ο ΜΕΡΟΣ

Από τον Ιδρυτή των "Ελλήνων Κενταύρων"

Εφιπποτοξότην Αριστοτέλην Ηρακλέους Καλέντζη

Εισαγωγή στο Kyudo («Ατραπός» του Τόξου)

     Για την καλύτερη κατανόηση του περιεχομένου αυτού του 3ου Μέρους, κρίνεται σκόπιμο να παραταχθεί μία συνοπτική εισαγωγή στην Ιαπωνική Τοξοβολία, το Kyudo (= η «ατραπός» του Τόξου) βασισμένη στο έγκριτο βιβλίο «KYUDO the essence and practice of Japanese Archery» των Hideharu Onuma και Dan και Jackie DeProspero (1992)

     H Ιαπωνική Τοξοβολία (Kyudo) συνιστά μια «σύζευξη» του νου και του σώματος του Τοξότη με το Τόξο η οποία καταλήγει σε μιαν τελετουργική «αλήθεια» η οποία αποβλέπει στην πνευματική ανέλιξη του Τοξότη δια της ελαχιστοποιήσεως της φυσικής (σωματικής) και διανοητικής τρωτότητος (suki).

     Αντί ο Τοξότης (zaiteki) να εστιάζει επί του στόχου, εστιάζει επί της ποιότητος των λογισμών (σκέψεών) του και των ενεργειών του, γνωρίζοντας ότι εάν αυτά είναι καθαρά και ήρεμα, το σώμα του θα είναι φυσικώς σωστό και η τόξευσή του αληθινή (σωστή) κάτι για το οποίο η παραπάνω «σύζευξη» νου, σώματος και Τόξου θα πρέπει να είναι τελεία.

      Προς εμβάθυνση στο Kyudo, αρκεί η κατανόηση του επιλόγου του 3ου Κεφαλαίου αυτού του βιβλίου όπως τον ορίζουν οι συγγραφείς του:

     «Καθένας που υπηρετεί το Kyudo προτιμά να ευστοχεί παρά να αστοχεί ‘ προτιμά να πλήττει τον στόχο παρά να αποτυγχάνει. Όμως, επειδή ο στόχος είναι, απλώς, χαρτί και ξύλο και το Ιαπωνικό Τόξο δεν χρησιμοποιείται πια για κυνήγι ή για πόλεμο, ένα κοινό πλήγμα του στόχου φαίνεται χωρίς σημασία. Το Kyudo προσεγγίζει αυτό το ζήτημα ενθαρρύνοντάς μας να αντιμετωπίσουμε τον στόχο ως αντανάκλαση των δυνατοτήτων και των αδυναμιών μας ώστε η βολή να αποτελεί μια δράση προς την κατεύθυνση της ανακαλύψεως των αυτό-ορίων μας. Η προοπτική αυτή θέτει τα μαχητικά αισθήματά μας προς μια θετικήν αξιοποίηση και δίνει ένα βαθύτερο νόημα στην εκτόξευση του βέλους μας. Ίσως κάποτε πλήττουμε τον στόχο αλλά αστοχούμε έναντι του εαυτού μας. Αντιθέτως, άλλες φορές, ευστοχούμε επί του εαυτού μας, αλλά αποτυγχάνουμε να πλήξουμε τον στόχο. Ο σκοπός μας είναι να ευστοχούμε ταυτοχρόνως, τόσον επί του στόχου όσο και επί του εαυτού μας, ελπίζοντας ότι ο ήχος της τροχιάς του βέλους μας θα μας κρατά αφυπνισμένους απέναντι σ΄ εκείνο που λέγεται “όνειρο ζωής” επιτρέποντάς μας να βλέπουμε όσο γίνεται πιο καθαρά, πιο απαραμόρφωτα, το βάθος της υπάρξεώς μας».    

Το Περιεχόμενο του 3ου Μέρους 

     Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Eugen Herrigel ενετόπισε ενωρίς τον Εσωτερισμό ως άξονα πνευματικότητος και επεχείρησε να τον αποκωδικοποιήσει, εμποδιζόμενος από το πνεύμα μιας εποχής η οποία δεν επέτρεπε, όπως και δεν επιτρέπει, την κάλυψη παρομοίων ζωτικών αναγκών του ανθρωπίνου πνεύματος.

     Αυτή η παρεμπόδιση η οποία απέτρεπε και την εμβάθυνση σε εσωτεριστικά κείμενα, θα έπρεπε, σύμφωνα με τον Eugen Herrigel, να ξεπεραστεί με την επιλογή μιας απομονωτικής «ατραπού» η οποία θα μπορούσε να τον «θωρακίσει» από την ψυχοφθόρο επαφή με τον περιρρέοντα όχλο και την αρνητική δυναμική του, διευθύνοντάς τον προς μιαν εσωστρέφεια η οποία είναι ο προθάλαμος της εισόδου στο πεδίο της υπέρτατης αλήθειας.

     Όμως, αυτό σήμαινε ότι το εσωτερικό «μονοπάτι» ταυτίζονταν με ένα πλαίσιο εξατομικευμένου βίου το οποίο ενθαρρύνει τον διαλογισμό και, εν τέλει, την δοκιμασία εαυτού σε μια διαδικασία υπερβατικής θεώσεως.

     Και το ερώτημα για τον Eugen Herrigel ήταν από ποια «πόρτα» θα μπορούσε να διεισδύσει σ΄ αυτό το εσωτερικό «μονοπάτι» όταν δεν είχε υπ΄ όψη του καμιά «χαρτογράφηση» και απουσίαζε κι ο «συνοδός» (Δάσκαλος) σε μια κοινωνία η οποία κάθε άλλο παρά ήταν ενθαρρυντική για παρόμοιες «διαδρομές». 

     Διόλου απρόσμενα, η επιστημονική ιδιότητα ως φιλοσόφου, του Eugen Herrigel, του προσέφερε την ευκαιρία να πλησιάσει στην υλοποίηση του οράματός του, όταν του προσεφέρθη η έδρα της Ιστορίας της Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Tohoku, στην Ιαπωνία. Αυτό, όπως ο ίδιος σημειώνει, ήταν και ο “βατήρας» που θα το έφερνε πιο κοντά στον εσωτερισμό δια του Βουδισμού, ειτρέποντάς του να «χαρτογραφήσει» τον εαυτό του.

     Βαθύτατα πνευματικός Άνθρωπος, ο Eugen Herrigel, δεν αρκέσθηκε στην κατάκτηση μιας πανεπιστημιακής έδρας με τον συνεπαγόμενο φόρτο ευθυνών αλλά και την καταξίωση με τα οποία η έδρα τον περιέβαλε, αλλά εξακολούθησε να αγωνιά για την ολοκλήρωση του εσωτεριστικού του ιδεώδους, αναζητώντας μια «πύλη εισόδου» στο Ζεν στο πλαίσιο της κοινωνίας της νέας διαμονής του. Και όντας καλώς πληροφορημένος, ήξερε ότι θα έπρεπε να εισχωρήσει εμμέσως στη διδασκαλία του Ζεν μέσω μιας παραδοσιακής Ιαπωνικής τέχνης από αυτές που επικουρούν το Ζεν, βέβαιος ών ότι το Ζεν δεν επιδέχεται ούτε κατ΄ ελάχιστον απευθείας διδασκαλία.

     Εν προκειμένω τέθηκε το δίλημμα ποιαν τέχνη θα επέλεγε ο Eugen Herrigel για την προσέγγιση στο Ζεν… Με προηγούμενη την επαφή του με την σκοποβολή πυροβόλων όπλων, αισθάνθηκε την έλξη προς την παραδοσιακή Ιαπωνική Τοξοβολία  ως «όχημα» που θα τον προωθούσε στην εμβάθυνση του Ζεν και ζήτησε από τον πανεπιστημιακό συνάδελφό του (Καθηγητή Δικαίου) Sozo Komachiya να τον φέρει σε επαφή με τον Δάσκαλο της παραδοσιακής Ιαπωνικής Τοξοβολίας Kenzo Awa ο οποίος, μετά από αρκετές δυσκολίες, απεδέχθη τον Eugen Herrigel ως μαθητή του με την μεταφραστική βοήθεια του Sozo Komachiya, ενώ η σύζυγος του Eugen Herrigel η οποία του συμπαραστέκονταν στις ανησυχίες του επέλεξε κι αυτή την παραδοσιακή Ιαπωνική Ανθοδετική  και Ζωγραφική με σινική μελάνη, προφανώς, για τον ίδιο λόγο. Και, προς Τιμή του, ο Eugen Herrigel παρακολουθούσε εκτός των δικών του μαθημάτων και τα μαθήματα της συζύγου του, προκειμένου να διευρύνει την κατανόηση της πολυπόθητης διδασκαλίας του Ζεν, βεβαίως, χωρίς Δάσκαλο και χωρίς ….διδασκαλία!    

H ημερίδα

     "Όποιος δεν έχει μυαλό έχει πόδια" αλλά στις δημοκρατίες ο όχλος δεν έχει ούτε μυαλό, ούτε πόδια (του τα κόβουν...), γι αυτό και όλοι συνωστίζονται στις σκάλες του μετρό όταν στη πόλη συμβαίνουν δυο τραγικές διοργανώσεις κατ΄ επίφαση της Αθλήσεως: ένας δήθεν "Μαραθώνιος" που τιτλοφορείται παραπλανητικώς και "αυθεντικός" προς άγραν ηλιθίων για την προώθηση διαφημιζομένων κι ένα ποδοσφαιρικό "ντέρμπυ" στη πολύπαθη "Λεωφόρο". Κι έτσι, ορδές αχαλίνωτων ...δολιχοδρόμων της ζωής και οπαδικών υποπροϊόντων μετατρέπουν την "γειτονιά" της έδρας της Ομάδος μας σε πεδίον εκτροχιασμού ηλιθίων αντιγράφοντας σκηνές Παμπλόνας στις οποίες, ευτυχώς, οι ταύροι έχουν αντικατασταθεί από βελάζοντα ...πρόβατα! 

      Παρά ταύτα, οι "Έλληνες Κένταυροι" στο, υποδειγματικώς, γαλήνιο περιβάλλον της έδρας μας και σήμερα καταφέραμε, εν πλήρη αυτοσυγκεντρώσει, να προχωρήσουμε, στο 3ο Μέρος την παραστατικήν ανάλυση του υπέροχου βιβλίου "Το Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας" του αείμνηστου Δασκάλου Eugen Herrigel.

     Ο Συνασκούμενος Νικόλαος ανέλαβε την αποστολή της συναπτικής περιλήψεως των προηγουμένων δύο μερών τόσο για τους παρόντες όσο και για τους απόντες, όπως επίσης και για τον νεοείσακτο Θρασύβουλο τον οποίο καλωσορίσαμε σήμερα για πρώτη φορά στις δράσεις της Ομάδος μας. 

     Βασική αρχή των μαθημάτων αυτής της παραστατικής αναλύσεως είναι η πλήρης γνώση των όσων παρουσιάζονται από όλους τους παρόντες κάθε μαθήματος ακόμη και του περιεχομένου προηγουμένων στα οποία απουσίασαν σε συνδυασμό με το ότι, κατά παγία τακτική, όλοι οι μαθητές στη Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» θεωρούνται ως «ένας» υπό διαρκή πρόοδο. Έτσι, η διδασκαλία προχωρά απρόσκοπτη ανεξαρτήτως παρόντων και απόντων ενώ, όσοι ενδιαφερόμενοι να μάθουν, μπορούν ανά πάσα στιγμή να αναπληρώσουν τα κενά τους, ενώ εφαρμόζουμε με σταθερότητα το σύστημα της αλληλοδιδασκαλίας το οποίο διδάσκει αποκαλύπτοντας και τα κενά των εμπλεκομένων. 

     Από στήθους ή και με την καθοδήγηση των σημειώσεών του, ο Συνασκούμενος Νικόλαος μας βοήθησε να ξαναθυμηθούμε το «περίγραμμα» της Ενστικτώδους Τοξοβολίας αλλά και το περιεχόμενο των δύο προηγηθέντων μερών της παραστατικής αναλύσεως αυτού του έργου και ως βιωματικός περισσότερο και λιγότερο ως «επαγγελματίας» εκπαιδευτικός κάλυψε κατά τον πληρέστερο τρόπο το αντικείμενό του. Και όπως είναι σχεδιασμένες αυτές οι ημερίδες των αναλύσεων, ο Ιδρυτής της Ομάδος, εν συνεχεία, παρουσίασε το κυρίως περιεχόμενο της ημερίδος.

     Παρά τα σύνθετα ζητήματα που μπορεί να αναδείξει η ταυτόχρονη πρώτη παρουσία νεοείσακτου εκπαιδευομένου σε ημερίδα Τοξοβολίας, παραλλήλως δε και παραστατικής αναλύσεως ενός τόσο σημαντικού έργου, ήταν καθοριστική η συμβολή του Συνασκουμένου Νικολάου στην μύηση του νεοεισαχθέντος στην τεχνική της Τοξοβολίας.

     Αυτή η μύηση ήταν απαραίτητη ώστε ο νεοεισαχθείς να μπορούσε κατόπιν να παρακολουθήσει την παραστατικότητα της αναλύσεως του 3ου Μέρους χειριζόμενος το Τόξο του όπως θα έπρεπε στην Γραμμή Βολής κι εδώ είχαμε ακόμη μιαν έκπληξη, με τον Θρασύβουλο να αφομοιώνει στην εντέλεια τα όσα του μετέφερε ο Νικόλαος και να αποδίδει καταπληκτικά!

     Έτσι τοξεύσαμε υπό συνθήκες αποφυγής πανικού στόχου (σε πολύ κοντινή απόσταση) και εσωτερικής χαλαρώσεως, "απορροφώντας" στην ...αγέλη της Γραμμής Βολής και τον νεοείσακτο.

     Με συνεχείς διορθώσεις όχι τόσο της τεχνικής όσο της "στάσεώς" μας ως προς την αυτοσυγκέντρωση και τον "εσωτερικό στοχασμό" επιχειρήσαμε όχι "ευστοχότερες" αλλά ποιοτικότερες τοξεύσεις οι οποίες υλοποιήθηκαν, τελικώς, από όλους.

     Ιδιαίτερην εντύπωση προκάλεσαν οι τοξεύσεις του νεοείσακτου ο οποίος, προσλαμβάνοντας τις "κατευθύνσεις" του Νικολάου κατάφερε όχι απλώς πλήρην ευστοχία αλλά και υψηλές συγκεντρώσεις όταν εκλήθη να τοξεύσει τετράδες βελών.

     Και όπως συνηθίζουμε κατά κανόνα, "αγγίξαμε" όσα περισσότερα μας επέτρεψε ο περιορισμός αποφυγής "κοπώσεως" των εκπαιδευομένων από πλεονασμό πληροφοριών. έτσι, δεν παραλείψαμε να αναφερθούμε (ειδικώς για τον νεοεισαχθέντα) και στον ενδεδειγμένο τρόπο εξαγωγής των βελών από τον στόχο, υπενθυμίζοντας μια παράμετρο που συχνά παραβλέπεται ενώ δεν πρέπει!

     Τέλος, σήμερα θέσαμε και πάλι σε δοκιμή το ένα από τα δύο χειροποίητα Τόξα τα οποία δημιούργησε και, ευγενώς, δώρισε στην Ομάδα μας ο φίλτατος Συνέλληνας κ. Περικλής Τελειορίδης. Ενώ το ίδιο Τόξο έχει ήδη δοκιμασθεί με άριστα αποτελέσματα και στο παρελθόν σήμερα το «εξαντλήσαμε» λίγο περισσότερο, ταυτοχρόνως, στα χέρια δύο Τοξοτών εντελώς διαφορετικών επιπέδων, με την ίδια πάντοτε εντυπωσιακή συμπεριφορά, πάντοτε ευγνώμονες προς τον ευγενή δωρητή μας και επιφυλασσόμενοι και για την εκκρεμούσα δοκιμή του δευτέρου Τόξου το οποίο είναι και κατά πολύ βαρύτερο. Πέραν, όμως, της συμπεριφοράς του ως εκ των τεχνικών χαρακτηριστικών του, αυτό το Τόξο μας έδειξε ότι μπορεί να «συμπαρασταθεί» και να «παρακολουθήσει» τον Τοξότη σε κάθε εσωτερική αναζήτησή του ως πραγματική «προέκτασή» του, χωρίς την αίσθηση ενός παρεκταματικού «ξένου σώματος».

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ

Συνεχίζεται...

ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΤΩΝ "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ"

 ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 

ΤΩΝ 

"ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ"

     Πένητες και δρομάρηδες οι Έλληνες Στρατιώτες της Δύσεως, χωρίς ακριβά όπλα κι ενδύματα, χωρίς καν καταλύματα κι όμως κατάφεραν να αφήσουν πίσω τους την εποποιία των χωσιάριων-Ουσάρων την οποία θαυμάζει η Ευρώπη, πλην της ...αδαούς γραικίας την οποία και απελευθέρωσαν! Έζησαν και πολέμησαν αναπτύσσοντας την εφευρετικότητά τους ώστε να αντισταθμίσουν τις ελλείψεις τους και πάντα επιτύγχαναν του σκοπού τους διότι ήσαν γεννημένοι  πολεμιστές! Και το παράδειγμα αυτών των εμβληματικών πολεμιστών ακολουθούν σήμερα οι "Έλληνες Κένταυροι Καλαμάτας" όπως το αποδεικνύουν και με την τελευταίαν εκπαιδευτικήν ημερίδα τους!

     Εκπαιδεύοντας τον σχολικόν Ίππο, αλλά και εαυτούς, στην μαχητικήν υπερπήδηση εμποδίου απέδειξαν ότι ούτε η έλλειψη στοιχειωδών εκπαιδευτικών μέσων (βαλβίδων ιππαρίων κλπ), ούτε η έλλειψη ιδανικού Ιππευτηρίου καλοστρωμένου με ...ποταμίσια άμμο, αποτελούν εμπόδια προόδου.

     "Ύμνος στην εφευρετικότητα του πολεμιστή", λοιπόν, η τελευταία εκπαιδευτική ημερίδα των "Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας" και ιδού δυο πλαστικοί σωλήνες και τρία πλαστικά καφάσια (πλαστικά, ως ασφαλέστερα για τον Ίππο και την αποφυγή τραυματισμού του) στην ευφυέστερη διάταξη και ιδού η καλύτερη ρύθμιση σχέσεως διασκελισμού προς ύψος η οποία επετεύχθη για την μύηση του Ίππου και του Ιππέως στην υπερπήδηση εμποδίου, όπως μας δείχνει και η άψογη ίππευση του Χρύσανθου! 

     "Ειδική", θα λέγαμε, τούτη η εκπαιδευτική ημερίδα προοριζόμενη για την εξάσκηση επί ειδικού περιεχομένου και κατάλληλη για προχωρημένα Μέλη της μεσσηνιακής Σχολής, έδειξε έναν πολύ εφευρετικό Αρχηγό Σχολής, τον Αθανάσιο Ψωρομύτη στα ...καλύτερά του!

     Στα καλύτερά τους κι οι Συνασκούμενοι, όπως ο Μελέτης μας! 

     Στα καλύτερά του κι ο Χρύσανθος μαζύ με τον σχολικόν Ίππο ο οποίος, πλέον, εξελίσσεται σε ...μέλος οικογενείας!

     Και αυτός ο Ίππος πλέον χρειάζεται ανάπτυξη των εκπαιδευτικών τακτικών προκειμένου να ανεβεί το "σκαλοπάτι" το οποίο, ήδη, διεκδικεί να κατακτήσει!

     Και για μια Σχολή όπως αυτή των "Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας" αυτό είναι και το ζητούμενο γέρας!

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ Μέρος ΣΤ' ΤΡΟΠΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ

 Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

Μέρος ΣΤ'

ΤΡΟΠΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ

     Η θεατρική διδασκαλία στους μαθητές ενός Ιππικού Θεάτρου οι οποίοι είναι, ταυτοχρόνως, Ίπποι και Άνθρωποι, αποτελεί μία πολύ σύνθετη διαδικασία η οποία, διόλου «περιέργως», ενώ παρέχει την προτεραιότητα θεατρικής «μυήσεως» προς τον Ίππο-ηθοποιό, τον συνεκπαιδεύει, παραλλήλως, με τον Άνθρωπο-ηθοποιό ώστε να «διασταυρωθούν» ομαλώς και ισοτίμως επί σκηνής. Αυτό σημαίνει ότι σε ένα Ιππικό Θέατρο, ακόμη και ο καλύτερος θεατρικός σκηνοθέτης είναι καταδικασμένος να αποτύχει εάν δεν είναι  ι π π ο γ ν ώ σ τ η ς! Έτσι, η διδασκαλία στο Ιππικό Θέατρο σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υλοποιηθεί από έναν σκηνοθέτη ο οποίος αγνοεί την ψυχολογία και τον τρόπο των βιολογικών λειτουργιών του Ίππου, πρωτίστως, τον τρόπο της εκ μέρους του Ίππου αντιλήψεως της φυσικής πραγματικότητος και της εκ μέρους του αναλύσεως και κατανοήσεως των εξωτερικών ερεθισμάτων.

     Η βασική, λοιπόν, «μαγιά» σε ένα Ιππικό Θέατρο είναι ο Ίππος και με αυτόν ως επίκεντρο και «θεμέλιο λίθο» θα «χτίσουμε» το όλο «οικοδόμημα»!

          Όσο κι αν η δίψα της γρήγορης απολαύσεως με την ολοκλήρωση ενός σκηνικού αποτελέσματος «καταδιώκει» όλους τους συντελεστές μιας, οποιασδήποτε, παραστάσεως, στο Ιππικό Θέατρο ο χρόνος «παγώνει» σε μια προσπάθεια επεξεργασίας μικρών λεπτομερειών που αθροίζονται στο βέλτιστο αποτέλεσμα. Και αυτό το βέλτιστο αποτέλεσμα εδράζεται, πρωτίστως, στην α σ φ ά λ ε ι α των σκηνικών συντελεστών και στην θεατρική απόδοσή τους. Εδώ, όπου καμιά πρόθεση διογκώσεως μιας παραστασιογραφίας δεν υφίσταται αφού τα πάντα αφορμώνται από μία παράμετρο που σε κανένα άλλο είδος θεάτρου δεν είναι τόσο έντονη. 

     Επί παραδείγματι, ένας ανεπαίσθητος ήχος της πόρπης του υποσιαγώνου μπορεί να ανησυχήσει μέχρις αφηνιασμού τον υπερευαίσθητο Ίππο με συνέπεια ένα ατύχημα; Κι εδώ καλείται ο διδάσκων να σταθμίσει την ψυχολογία του Ίππου του, να επαληθεύσει τις «αντοχές» του στη συγκεκριμένη δοκιμασία και σε περίπτωση εμφανίσεως του όποιου προβλήματος να το λύσει.

     Στην Ιππική, η  α π ο φ υ γ ή  α τ υ χ ή μ α τ ο ς και η αλληλένδετη  α σ φ ά λ ε ι α  του Ίππου και του Ιππέως ξεκινά από την γνώση της ψυχολογίας και του τρόπου αντιλήψεως του Ίππου από τον Άνθρωπο. Και, σε κάθε μάθημα, θα πρέπει εξ αρχής να είμαστε βέβαιοι ότι ο τετράποδος συνεργάτης μας δεν υφίσταται καμιάν ενόχληση η οποία θα μπορούσε να προκαλέσει ανεπιθύμητες αντιδράσεις του. Ούτω πως, ένα μάθημα Ιππικού Θεάτρου θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από την επικέντρωση στη βιωματική διδασκαλία της λεπτομέρειας και όχι στην διεκπεραιωτική γενικότητα, με προτεραιότητα στην ασφάλεια της συνεργασίας Ίππου και Ανθρώπου.

     Εν αρχή, λοιπόν, ην ο …Ίππος-ηθοποιός! Διότι, η «αρχή» του Ιππικού Θεάτρου, εξ ορισμού, είναι ο Ίππος-ηθοποιός και όχι ο Άνθρωπος-ηθοποιός. Και, εν αρχή της …αρχής η ασφάλεια της διδασκαλίας, οπότε, ο Ίππος θα πρέπει να εισαχθεί βαθμιαίως σε ό,τιδήποτε τον αφορά και αφού δείξει συμβατός με το εκάστοτε διδασκόμενο αντικείμενο θα πρέπει να προχωρεί στο επόμενο.

     Αυτά και εφαρμόσαμε με τους μέχρι τώρα σχολικούς Ίππους τους οποίους χειρισθήκαμε με τους κανόνες της Φυσικής Ιππικής που ακολουθούμε στην Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» παρατηρώντας ότι, όλοι ανεξαιρέτως, επέδειξαν ικανοποιητικότατη προσαρμογή στα σκηνικά τους καθήκοντα. Και σε κάτι τέτοιες στιγμές θυμόμαστε το βιβλίο «Έφιππη Τοξοβολία» του Δασκάλου Kassai Lajos όπου, στην 30ή σελίδα γράφει: «Δεν είναι όλοι οι Ίπποι κατάλληλοι για Έφιππη Τοξοβολία.». Στην δική μας περίπτωση, περιέργως πως και στην Έφιππη Τοξοβολία και στο Ιππικό Θέατρο όσοι Ίπποι βρέθηκαν στα χέρια μας, απεδείχθησαν κατάλληλοι για την αποστολή τους! Σύμπτωση; Μπορεί!... Ασφαλώς και ως μαθητές του Kassai Lajos δεν θεωρούμε εαυτούς σε τίποτε καλύτερους εκείνου!

     Απλώς, από την πρώτη στιγμή της επαφής διαπιστώσαμε ότι ο Ίππος έχει ανάγκη να νιώσει ασφαλής με τον Άνθρωπο ώστε να τον εμπιστευθεί κι ευθύς αμέσως μετατρέπεται σε έναν ασφαλή και πιστό συνεργάτη του κι αυτό ακολουθήσαμε.

     Κατά τα λοιπά, η διδασκαλία του θεατρικού ρόλου στον ίππο είναι υπόθεση τηρήσεως των όρων που τον διατηρούν ήρεμο και επικεντρωμένο στον διδάσκοντα με δεδομένο το ότι η αυτοσυγκέντρωση δεν είναι κάτι που μπορεί να διαρκέσει …επ΄ άπειρον, έχοντας βραχύ χρόνο λήξεως. Γι αυτό και η θεατρική εκπαίδευση ενός Ίππου θα πρέπει να ακολουθεί βήματα εικοσαλέπτων διδασκαλίας με διαλείμματα ανανήψεως κι επαναλήψεων με σύναψη των διδαχθέντων, τουτέστιν: Διδάσκουμε το ¨α¨ επί είκοσι λεπτά, διαμεσολαβεί διάλειμμα μισού χρόνου κι επανερχόμεθα με επανάληψη του ¨α¨ συν το νέο γνωστικό αντικείμενο ¨β¨, καταλήγοντας με ¨α¨ και ¨β¨.  

     Η προϋπόθεση της υπάρξεως θεατρικού σεναρίου έργου το οποίο έχει διαρκώς κατά νου ο Εκπαιδευτής, διευκολύνει την σκηνική εκπαίδευση του Ίππου-ηθοποιού. Υπ΄ αυτή την προϋπόθεση ο Εκπαιδευτής γνωρίζει ανά πάσα στιγμή το διδακτέο αντικείμενο στον Ίππο, την ιπποσαγή, την κίνηση, την παρεμβολή φωτισμών, μουσικής και εφφέ και, τέλος, την ίππευση εκεί όπου αυτή υπάρχει. 

     Ιδανικόν είναι η εκπαίδευση του Ίππου να γίνεται στην πραγματική σκηνή όπου προορίζεται να ανεβεί η παράσταση για την οποία προορίζεται, αυτό, όμως, δεν είναι απαραίτητο και ένας Ίππος-ηθοποιός μπορεί να εκπαιδευθεί οπουδήποτε με την συνδυαστική μνήμη του να «τροφοδοτείται» με «συντεταγμένες» γενικής εφαρμογής ώστε όταν βρεθεί σε διαφορετικό περιβάλλον να συνεχίσει να «καθοδηγείται» από τις δοθείσες εκπαιδευτικές «συντεταγμένες».

     Μία Σχολή Ιππικού Θεάτρου μπορεί να δεχθεί ως μαθητές άτομα με ιππικήν εμπειρία ή και χωρίς αυτή και στην δική μας Σχολή γίνονται δεκτοί μαθητές και των δύο κατηγοριών, όπως και σε μία παράσταση Ιππικού Θεάτρου μετέχουν ιππεύοντες και μη. Είναι αυτονόητο, δε, ότι η «πυξίδα» του σεναρίου του θεατρικού έργου, βάσει του οποίου είναι σωστό να επιχειρείται η όποια διδασκαλία, θα βοηθήσει τον Εκπαιδευτή να εκτιμήσει την ιππικήν επάρκεια του εκπαιδευομένου να ανταποκριθεί στον προβλεπόμενο ρόλο, διότι, εν εναντία περιπτώσει θα πρέπει ο εκπαιδευόμενος να βελτιωθεί, αρχικώς, στις έφιππες απαιτήσεις του ρόλου πριν δοθεί έμφαση στην υποκριτική διδασκαλία του. Το ίδιο ισχύει και για τους εισερχομένους στην Σχολή χωρίς προηγούμενη ιππική εμπειρία και προς τους οποίους, κατά προτεραιότητα θα πρέπει να γίνει ιππική διδασκαλία πριν εισαχθούν στην υποκριτική διδασκαλία. Στις περιπτώσεις αυτές θα πρέπει ο νεοδιδασκόμενος να αφεθεί στην απορρόφηση της ιππικής διδασκαλίας απερίσπαστος από ο,τιδήποτε άλλο και να ληφθεί δάνειο χρόνου ώστε μετά από σχετική πρόοδο στην ιππική, να ακολουθήσει και η υποκριτική διδασκαλία του.

      Κατά έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, η προϋπόθεση ασφαλείας ενός μαθήματος Ιππικού Θεάτρου θα πρέπει να τηρείται και εν αρχή της εκπαιδεύσεως του Ανθρώπου-ηθοποιού ο οποίος, λόγω πολλών αιτιών, μπορεί να εμφανίσει ακόμη και ακούσια ταραχή ενώπιον ενός συμπαίκτη-ζώου ανεξαρτήτως εάν αυτός είναι ακόμη και έμπειρος Ιππέας. Στην συγκεκριμένη περίπτωση οι ακούσιες επιφυλάξεις, ακόμη κι εκούσιοι φόβοι έρχονται αυτομάτως στο «προσκήνιο» και μπορεί να επεκταθούν και στον Ίππο με απρόβλεπτες συνέπειες. Έτσι, ο Εκπαιδευτής ο οποίος θα αναλάβει έργο εκπαιδεύσεως Ανθρώπου-ηθοποιού και, βεβαίως, εκεί όπου συνυπάρχει Ίππος, θα πρέπει να ελέγξει, κατ΄ αρχήν, την  α ν α π ν ο ή  του εκπαιδευομένου του και, εάν είναι καλώς ρυθμισμένη και μόνον, μπορεί να συνεχίσει, άλλως θα πρέπει να την ρυθμίσει και για την «ρύθμιση» είναι πολλοί οι τρόποι.

      Μία από τις πλέον αποτελεσματικές μεθόδους ρυθμίσεως της αναπνοής, από την εμπειρία της δικής μας διδασκαλίας, απεδείχθη η βαδιστική αλλά και η έφιππη ανάγνωση κειμένου στην οποία προσδώσαμε ιδιαίτερην έμφαση.

     Η όλη διδασκαλία επεχειρήθη τόσο «in vitro», δηλαδή, μέσα στο ελεγχόμενο περιβάλλον του Ιππευτηρίου, όσο και «in vivo», δηλαδή, σε εξωτερικό, φυσικό περιβάλλον προκειμένου να συγκριθεί το διδακτικό αποτέλεσμα επί των διδασκομένων Ανθρώπων και όχι Ίππων, για τους οποίους, άλλωστε δεν θα ήταν και ενδεδειγμένο για πολλούς λόγους.

     Ως προς την εξωτερική διδασκαλία, αρχικώς, επελέγησαν δημόσια σημεία μετρίας κινήσεως ώστε να μην λειτουργήσει αποτρεπτικώς για τον διδασκόμενο η παρουσία διερχομένων.

    Παραλλήλως, επελέγησαν σημεία με μια κάποιαν «αισθητική σεναρίου» ώστε να ενισχύσουν την έμπνευση της διδασκαλίας και να εμψυχώσουν τον διδασκόμενο.

     Υπό τις παραπάνω προϋποθέσεις απεδείχθη ότι η εξωτερική, «in vivo» διδασκαλία είχε πολύ υψηλότερο διδακτικό αποτέλεσμα. Εδώ, ο διδασκόμενος όχι, απλώς, μαθαίνει ταχύτερα αλλά και, ξεπερνώντας τον πρώτο «κλονισμό», διαμορφώνει μια πειστικότερη σκηνική προσωπικότητα.

     Γενικώς, κατά την παρούσα προκαταρκτική φάση, διδάχθηκαν πολλοί μαθητές Άνθρωποι και Ίπποι με κύριο σκοπό την αποκρυστάλλωση μεθόδων διδασκαλίας στις οποίες και καταλήξαμε χωρίς κανένα δυσάρεστο απρόοπτο και, βεβαίως, όπως πάντοτε, χωρίς κανένα ατύχημα! Και, πέραν των ιδιαιτεροτήτων των ανθρωπίνων συμπεριφορών, οι Ίπποι απεδείχθησαν οι καλύτεροι σκηνικοί «επαγγελματίες» ηθοποιοί, κάτι που μπορούμε να το διατυπώσουμε απεριφράστως!

Συνεχίζεται...

ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΤΩΝ "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ"

 ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 

ΤΩΝ 

"ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ"

     Μπορεί τα μέσα να είναι παρωχημένα αλλά το ασκησιολόγιο λίαν προχωρημένο έως και ιδανικό για αρχαρίους και προχωρημένους. Κι αυτά, κατά την τελευταία προπονητικήν ημερίδα των "Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας" με έναν σχολικό Ίππο ακόμη πιο ωφελημένο από όλους!

     Ανεξαρτήτως αν η υπηρεσία του τον "τρέχει" από βουνό σε βουνό με διαρκείς επιφυλακές και επεμβάσεις σε περιστατικά, ανεξαρτήτως αν οι οικογενειακές υποχρεώσεις του τον κρατούν "αιχμάλωτο", ο Αρχηγός των "Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας" Αθανάσιος Ψωρομύτης καταφέρνει πάντοτε να "δραπετεύει" και να οργανώνει τις εκπαιδευτικές ημερίδες της Σχολής του κατά τον καλύτερο τρόπο, όπως ήταν και η τελευταία.

     Συντεταγμένη και με καλοσχεδιασμένο ασκησιολόγιο, όπως πάντοτε, αυτή η προπονητική ημερίδα των "Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας" με ένα πρόγραμμα διελεύσεως βαλβίδων και διευθυντικής δεξιοτεχνίας το οποίο, εκ του οπτικοακουστικού υλικού έδειξε να εμπνέει ακόμη και εντελώς αρχαρίους στον "ώμο εντός".

     Ούτε πολυτελείς εγκαταστάσεις, ούτε ακριβός εξοπλισμός στίβου, ούτε πανάκριβοι Ίπποι! Εδώ όλα εν απλότητι και, κυρίως, εν ουσία!

     Άλλωστε, αυτή είναι και η πραγματική Ιππική στην οποία "μετρά" η σχέση και επικοινωνία με τον Ίππο σε ένα αποτέλεσμα που φαίνεται εν κινήσει.

     Η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας" στοιβάζει "λιθάρια" προόδου, χτίζοντας το δικό της "τείχος" μνημειακής προσφοράς προς την Ιππική!

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ Μέρος E' IΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΠΛΑΙΣΙΟ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

Μέρος E'

IΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΠΛΑΙΣΙΟ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ

     Αν το θέατρο είναι η ψηλάφηση  της πραγματικότητας με τ΄ ακροδάχτυλα ενός βαθύτερου στοχασμού, τότε, αυτό λάβαμε υπ΄ όψη μας όταν τον Ιούνιο του 2018 ιδρύαμε την Σχολή Ιππικού Θεάτρου των «Ελλήνων Κενταύρων». Τότε, πήραμε την απόφαση μέσα από την υποκριτική διδασκαλία να απελευθερώσουμε τους μαθητές μας από τα δεσμά της πεζής συμβατικότητας, φτερώνοντάς τους σαν Ίκαρους και Πήγασους, αφήνοντάς τους να πετάξουν ψηλά. στην ενίσχυση των ιππικών δεξιοτήτων των μαθητών της. Κι αυτό, στα τέσσερα χρόνια λειτουργίας αλλά και πειραματισμών, είδαμε ότι επιτυγχάνεται!

     Έτσι, ανακοινώνοντας την ίδρυση της Σχολής Ιππικού Θεάτρου των «Ελλήνων Κενταύρων» την 1η Ιουνίου 2018 υπογραμμίζαμε: «Η  Σχολή του Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων" πέραν του χαρακτήρος της ως εργαστηρίου έφιππης υποκριτικής Τέχνης αποσκοπεί στην ενίσχυση των ιππικών δεξιοτήτων των μαθητών της, εμφυσώντας τους τα πλεονεκτήματα μιας βιωματικής προσεγγίσεως εφίππων ρόλων που ενδυναμώνουν την ιππικήν αυτοπεποίθηση ως βασικό παράγοντα ιππικής δεξιότητος. Δηλαδή, αυτή η Σχολή "σχεδιάζεται" να υποστυλώνει την εκπαίδευση ενός Ιππέως όπως οι ιταλικοί κόθορνοι του 15ου αιώνος με την δεκάποντη σόλα, οι οποίοι είχαν σκοπό την υπερύψωση των γυναικείων ποδογύρων που τότε έφταναν μέχρι τον αστράγαλο ώστε να μη λερώνονται από τις λάσπες και τα στάσιμα νερά των δρόμων εκείνης της εποχής.». Παρά ταύτα, κάποιοι δεν …κατάλαβαν και νόμισαν ότι αλλάζει το εφιπποτοξοτικό «προφίλ» της Σχολής μας γενόμενο …θεατρικό και …απεχώρησαν! Συχνά οι αλλαγές έχουν κόστος, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση το κόστος δεν φάνηκε να επιβαρύνει την Σχολή μας αλλά εκείνους που δεν εννόησαν και, όπως όλοι οι εγκαταλείψαντες, απλώς παρέμειναν μακράν της Έφιππης Τοξοβολίας και του Ίππου, γενικότερα! Ωστόσο οι «κόθορνοι» έδειξαν ότι λειτουργούσαν…

Το σενάριο

     Με την προηγούμενη εμπειρία του από το Λυρικό Θέατρο, ο Ιδρυτής των «Ελλήνων Κενταύρων», προέβλεψε ώστε να έχει προετοιμασμένο ένα σενάριο επί τη βάσει του οποίου θα παρέχεται η διδασκαλία. Και το σενάριο αυτό δεν είναι άλλο από μία θεατροποιημένη διάλεξη γύρω από την προσωπικότητα και την ζωή του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη, Έλληνος λογίου και πολεμιστή που έζησε στην Ιταλία του 15ου αιώνος.

      M’ αυτό το σενάριο ο συγγραφέας αποτίνει φόρο Τιμής σε μία λαμπρή προσωπικότητα του Ελληνισμού, εντελώς άγνωστη ακόμη και στους σημερινούς ρωμηούς που εποικούν την, πάλαι, Ελλάδα: στον λόγιο πολεμιστή Μιχαήλ Μάρουλλο Ταρχανιώτη του οποίου η εποχή σηματοδοτεί και την κατάρρευση της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας την οποία οι ανελλήνιστοι πλαστογραφούν ως «Βυζάντιο»! 

     Γεννημένος στην Πόλη του Ρωμαίου Κωνσταντίνου ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης, μεταφέρεται από την οικογένειά του μέσω Ιονίων στην Ιταλία όπου και μεγαλώνει ασπαζόμενος την Ελληνική Θρησκεία ενώ συγγράφει Ποίηση και, ταυτοχρόνως, πολεμά ως μισθοφόρος. Η λαμπρή προσωπικότητά του τον εισάγει στους υψηλούς πνευματικούς «κύκλους» της, τότε, Ιταλίας όπου και συναντά τον έρωτά του, μία ομόθρησκη Ιταλίδα η οποία, τελικώς, μετά τον αδόκητο πνιγμό πεθαίνει τρελλή σε ένα χριστιανικό μοναστήρι.

     Όλα αυτά, με μία προλογική εισαγωγή περί της καταστάσεως της Ελλάδος κατά την περίοδο της παρακμής και αλλοτριώσεώς της, απεμπολώντας την Θρησκεία της και γενόμενη έρμαιο του εβραιοχριστιανισμού, περιλαμβάνονται εν «σμικρώ» στο σενάριο προκειμένου η συνεπτυγμένη μορφή του να διευκολύνει τους αρχάριους μαθητές στην εκμάθησή του. Και ως προς αυτόν τον τομέα ο συγγραφέας επέδειξε ιδιαίτερη προσοχή αναγνωρίζοντας ότι η ιδιοτυπία της «γλώσσας» του και η ροπή του προς αναλυτική περιγραφικότητα των πραγμάτων δεν ευνοούν την αποστήθιση όπως απαιτεί ένα θεατρικό κείμενο. Όμως, αυτό δεν ήταν το μόνο…

     Παραλλήλως με την συγγραφή του σεναρίου προετοιμάσθηκαν και δύο παράμετροι απαραίτητες για την πλήρη θεμελίωση της διδασκαλίας: (α) Το σκηνοθετικό όραμα και (β) η σκηνογραφική μελέτη και τεκμηρίωση.

Το σκηνοθετικό όραμα

     Ήδη, από τα Β’ και Γ’ μέρη του παρόντος, εξάγεται και το πλαίσιο του σκηνοθετικού οράματος που δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από την απόδοση της  α λ ή θ ε ι α ς  της εποχής, των προσώπων της και των συναισθημάτων τους, χωρίς υποκειμενικές ακροβασίες και συρμώδεις σκηνικές προκλήσεις προς άγραν «ιδιοτύπων θεατών» και «αυγάτισμα» …εισιτηρίων! Άλλωστε, η μη κερδοσκοπικότητα της όλης λειτουργίας των «Ελλήνων Κενταύρων» μας παρέχει την πολυτέλεια της πλήρους αποστασιοποιήσεως από κάθε εισπρακτικήν αγωνία.

     Στην περίπτωση της δικής μας διαμορφώσεως σκηνοθετικής απόψεως θα πρέπει να διατυπώσουμε ευγνώμονες ευχαριστίες προς την θυγατέρα του αειμνήστου αναβιωτή της αρχαίας τραγωδίας και μεγάλου σκηνοθέτη Δημήτρη Ροντήρη, την ερίτιμη κυρία Κωστούλα Ροντήρη, για την ανεκτίμητη δυνατότητα που μας προσέφερε να μελετήσουμε το προσωπικό αρχείο του πατέρα της στην οικία Ροντήρη, στη Γλυφάδα, πριν αυτό παραχωρηθεί, εν τέλει, στον Δήμο Πειραιώς. Εξ αυτού του πολύτιμου αρχείου αντλήσαμε και τις βασικές συντεταγμένες της δικής μας σκηνοθετικής «χαρτογραφήσεως» για να βοηθηθούμε στην συγκεκριμένη διδασκαλία.  

     Η διδασκαλία του Δημήτρη Ροντήρη «ελλιμενίζονταν» στην προσωπική του ικανότητα και εμπειρία ως ηθοποιού και όχι ως τηρητή κανόνων θεωρητικού δασκάλου και ο σκηνοθετικός κορεσμός του δεν σταματούσε στο να υποδυθεί, πριν από τον ηθοποιό του, τον ρόλο, κάτι που είχε καθιερώσει παλιότερα ο Αριστείδης Οικονόμου και ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος ο οποίος υπήρξε κι εκείνος που εισήγαγε την έννοια του «σκηνοθέτη». Βασιζόμενος στις λεπτομερείς σημειώσεις του, ο Δημήτρης Ροντήρης επέμενε να βεβαιωθεί ότι ο ηθοποιός του όχι μόνον είχε προσλάβει κάθε ερμηνευτική παράμετρο όπως ο ίδιος την εννοούσε και την δίδασκε αλλά και διερευνούσε κάθε πιθανή ένσταση του ηθοποιού του, διαλεγόμενος «μαιευτικώς» και διεξοδικώς μαζύ του. Τέλος, δεν κουράζονταν να αναπαραστήσει τα ερμηνευτικά λάθη του ηθοποιού του «αντανακλώντας» τα, δίκην κατόπτρου, στον διδασκόμενο, ώστε ο ίδιος να τα αντιληφθεί και να τα διορθώσει, μια διαδικασία κοπιαστικότατη και εξοντωτική για τον ίδιο τον σκηνοθέτη αλλά δικλείδα ασφαλείας για το ορθό τελικό αποτέλεσμα της διδασκαλίας του.

     Δάσκαλος ευρυμαθέστατος με Παιδεία πέραν των "ανεγνωρισμένων διπλωμάτων" την οποία απέκτησε, συχνά, αυτοδιδασκόμενος με αφιερωματική προσήλωση στην Τέχνη, έφθασε μέχρι σημείου να παρεμβαίνει τόσο θετικά ακόμη και στο έργο του τιτάνιου Δημήτρη Μητρόπουλου, προσωπικού του φίλου και μουσικού συνεργάτη του σε πολλά σκηνοθετικά "ανεβάσματα", γενομένων αποδεκτών των παρατηρήσεών από τον κορυφαίο μουσουργό.

   Σύμφωνα με τον Κώστα Γεωργουσόπουλο, ο Δημήτρης Ροντήρης υπήρξε «…ίσως, ο σημαντικότερος Έλληνας παιδαγωγός με την έννοια ότι εισήγαγε την επιστημονική συγκρότηση των ηθοποιών, δημιουργώντας στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου την υποδομή για την άσκηση και σταθμό στην εκπαίδευση των ηθοποιών, με επιστημονικά κριτήρια»!

    Και, βεβαίως, ο Δημήτρης Ροντήρης θεωρούσε εκ των ουκ άνευ, την άριστην εμπέδωση της γλώσσας ώστε να βιώνεται το νόημά της και να αποδίδονται τα εξ αυτού συναισθήματα αλλά και την ορθοφωνία για την διδασκαλία της οποίας αφιέρωνε ατελείωτες ώρες και πάντοτε επί τη βάσει γερμανογλώσσων βοηθημάτων προκειμένου να εξελίξει τον φθόγγο σε φράση, στο στόμα του κάθε μαθητή του.

     Ποιο, όμως, υπήρξε το "δακτυλικό αποτύπωμα" της διδασκαλίας του Δημήτρη Ροντήρη, αυτό που της διασφάλισε την αθανασία της μοναδικότητος; Ο ίδιος, προσπαθώντας να ερμηνεύσει την αρχαία τραγωδία, έγραψε κάποτε ότι η επιτομή της συνοψίζεται σε τρία στοιχεία: Στην ανάδειξη του θρησκευτικού και τελετουργικού χαρακτήρα της, την απόδοση του καθαρού και ουσιώδους συναισθήματος  χ ω ρ ί ς   υ π ε ρ β ο λ έ ς  και, τέλος, την ανάδειξη του λυρικού στοιχείου που οι τραγικοί ποιητές πήραν από ένα θρησκευτικό τραγούδι, τον διθύραμβο, ανυψώνοντάς τον σε καλλιτεχνική διαδικασία που απομόνωσε την τραγωδία από την καθημερινή πραγματικότητα, μία διαδικασία που επιτρέπει στην ψυχή του θεατή να διατηρεί την ελευθερία του ακόμα και μέσα στη θύελλα των έντονων παθών.

     Μέτοχος της Γερμανικής Παιδείας και πιστός τηρητής της τευτονικής αφοσιώσεως στον σκοπό, όπως είχε άλλωστε διδαχθεί στην Αυστρία και στην Γερμανία από μεγάλους Δασκάλους, ο Δημήτρης Ροντήρης κατέκτησε το βάθρο του κορυφαίου αναγεννητή της αρχαίας τραγωδίας εργαζόμενος σκληρότατα όπως κάθε θεράπων της Τέχνης πρέπει να εργάζεται.                  

             

     Και, τελικώς, αυτή η σκληρότατη ενασχόλησή του με το καλλιτεχνικό του αντικείμενο ήταν ό,τι τον ώθησε προς τα πάνω, ό,τι τον έκανε να αποφύγει το "ψεύτισμα", διακονώντας με συνέπεια το θέατρο και διδάσκοντας εκ του τάφου του ακόμη και εμάς τους ελαχίστους.

Η σκηνογραφική μελέτη και τεκμηρίωση

     Με προσοχή στην ιστορική ακρίβεια στην οποία συνυπολογίσθηκε και το συναισθηματικό πλαίσιο της εποχής με ό,τι αυτό επηρεάζει το σκηνογραφικό «κλίμα», ολοκληρώθηκε η σκηνογραφική μελέτη και τεκμηριώθηκε γραπτώς, ως αναπόσπαστο τμήμα του κυρίως σεναρίου από τον συγγραφέα του. Κύριο βοήθημά μας το περιεχόμενο της Βιβλιοθήκης των «Ελλήνων Κενταύρων» με εξαιρετικές εκδόσεις που καλύπτουν την πλήρη σκηνογραφική προσέγγιση κάτι το οποίο μας εξοικονόμησε χρόνο προσφυγής σε ξένες Βιβλιοθήκες.       

     Η πλήρης σκηνογραφική προσέγγιση αποτελεί κεφάλαιο του κυρίως κειμένου του σεναρίου.

Συνεχίζεται...