ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ

Ο μέγας Αλέξανδρος του Γεωργίου Ρούσση

     Ένα ακροθιγές "προϊδέασμα" μνημειακού γλυπτού αφιερωμένου στον μέγα Στρατηλάτη Αλέξανδρο Μακεδόνα επαναλαμβάνει την μεγάλην αλήθεια "εξ όνυχος τον λέοντα" και παρά το ότι μας το μεταφέρει μια ατελής μαυρόασπρη φωτογραφία ανηρτημένη στο ... Facebook, μας γεμίζει ενθουσιασμό διότι, για πρώτη φορά στην σχετική νεοελληνική εργογραφία θαυμάζουμε παρόμοιο δημιούργημα!

Ο καλλιτέχνης Γεώργιος Ρούσσης

     Πρόκειται για ένα γλυπτό του σύγχρονου Έλληνα καλλιτέχνη Γεωργίου Ρούσση ο οποίος, με το υγιές αισθητήριό του, παραμερίζει σαρωτικά την μοντερνιστική ασκήμια την οποία ανέδειξε σε ..."τέχνη" η απουσία Αισθητικής των μεταμοντέρνων αταλάντων!

Έργο του Κωνσταντίνου Φάη

     Λίγο καιρό πριν, στην Αθήνα, θαυμάσαμε την ατομική έκθεση ενός άλλου κορυφαίου, σύγχρονου, Έλληνα καλλιτέχνη, του Κωνσταντίνου Φάη ο οποίος, πραγματικά, άγει ψυχές με την στιβαρότατην έκφρασή του η οποία, κυριολεκτικά, αιχμαλωτίζει με έναν φυσικό δυναμισμό ο οποίος εξοβελίζει την κακαισθησία της εποχής μας!

Ο καλλιτέχνης Κωνσταντίνος Φάης

     Ένας άλλος "άνεμος" πραγματικής Τέχνης πνέει, πια, στην Ελλάδα σπρώχνοντας τα μέχρι τώρα "κατεστημένα" υποπροϊόντα του κακαίσθητου μοντερνισμού στη χωματερή. Και με τα έργα τέτοιων αληθινών καλλιτεχνών μπορούμε να ελπίζουμε στην αποκατάσταση των Αξιών και δη των εικαστικών, που επί δεκαετίες τέθηκαν στην απαξίωση της υστερήσεως ταλάντου!

ΚΑΛΟΥΜΕ!

     Ας δείξουμε την αλληλεγγύη μας 

σε έναν δοκιμαζόμενο λαό που συνεισέφερε 

σοφία και αρετή στον παγκόσμιο Πολιτισμό 

και με τον οποίο η Ομάδα μας συνδέεται 

από πολλών χρόνων!

ΞΕΝΟΦΩΝΤΟΣ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

     Τιμή για την Ελλάδα και τον ευρωπαϊκό πολιτισμό η προσωπικότητα και το έργο του Έλληνος Ξενοφώντος (43-355 π.χ.χ.) ο οποίος συνέγραψε την πρώτη -στην Ελληνική γλώσσα- ολοκληρωμένη μονογραφική μελέτη  "Περί Ιππικής" πραγματευόμενη τα του Ίππου και της Ιππικής τέχνης. Όμως, προηγουμένως (τέλος του 5ου αιώνος) ένας άλλος εμπειρότατος Ίππαρχος, ο Αθηναίος Σίμων, εκπαιδευτής νεολέκτων Ίππων και ικανότατος εις την "πωλοδαμνείαν", όπως η τέχνη της εκπαιδεύσεως νεολέκτων Ίππων ονομάζεται, συνέγραψε περί της Ιππικής χαράσσοντας το έργο του στο βάθρο ενός χαλκίνου αγάλματος Ίππου το οποίο αφιέρωσε στον ναό της Ελευσίνας. Και, όπως μας πληροφορεί ο Ξενοφών:  "Συνέγραψε μεν ουν και Σίμων περί ιππικής, ος και κατά τον κατά το Ελευσίνιον Αθήνησιν ίππον χαλκούν ανέθηκε και εν τω βάθρω τα εαυτού έργα εξετύπωσεν" (Ιππ. 1.1.).

Ξενοφών

     Μία εκτενή ανάλυση του έργου του Ξενοφώντος "Περί Ιππικής" είχε την ευκαιρία στο παρελθόν (2002) να παρουσιάσει σε μία σειρά τηλεοπτικών εκπομπών ο μελετητής του έργου του και Ιδρυτής της Ομάδος των "Ελλήνων Κενταύρων" στον δίαυλο "Extra Channel".

     Σε εκείνη την σειρά των πολυθεματικών εκπομπών στις οποίες, δεσπόζουσα θέση κατείχε η παρουσίαση των σελίδων του "Περί Ιππικής" έργου του Ξενοφώντος, οι μετρήσεις απέδωσαν ποσοστό ικανοποιητικότατης αυξήσεως της τηλεθεάσεως, κάτι που οδηγεί στο παρήγορο συμπέρασμα ότι εν μέσω δημοκρατικότατης παρακμής, το τηλεοπτικό "κοινό" διαθέτει "ευήκοον ους και οξύ βλέμμα" για θέματα τα οποία, με μια πρόχειρην εκτίμηση μπορεί να θεωρηθούν ..."αντιεμπορικά". 

     Παρά ταύτα και επειδή "εθνικόν το αληθές" θα πρέπει να αποκατασταθεί η αλήθεια περί του Ξενοφώντος ο οποίος έχει παρεξηγηθεί σε σημείο να θεωρείται ο, γενικώς, πρώτος συγγραφεύς Ιππικής, ενώ, στην πραγματικότητα είναι ο πρώτος "δυτικός" ο οποίος κατάφερε να συγγράψει μία ολοκληρωμένη εργασία για την Ιππική, αφού, είχε προηγηθεί, όπως προείδαμε, με μία κατά πολύ μικρότερη, ο Αθηναίος Σίμων. Και τούτο διότι ένας Γερμανός Αρχαιολόγος-ανασκαφέας κατάφερε να ακυρώσει την "γενική πρωτιά" του Ξενοφώντος με την ερμηνεία μιας σπουδαίας αρχαιολογικής ανακαλύψεως.

Bedřich Hrozný

     Ο Bedřich Hrozný (6 Μαίου 1879 - 12 Δεκεμβρίου 1952) υπήρξε Γερμανός Ασσυριολόγος τσεχικής καταγωγής (και όχι Τσέχος, όπως εσφαλμένα νομίζουν κάποιοι) ο οποίος, μετά τον θάνατο του, επίσης, Γερμανού Ασσυριολόγου Hugo Winckler που από το 1906 είχε αρχίσει ανασκαφή στην περιοχή Boğazköy (αρχαία Καππαδοκία), στάλθηκε (1913) από την Γερμανική Εταιρεία της Ανατολής (Deutsche Orient Gesellschaft) στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Κωνσταντινουπόλεως να μελετήσει τις ενεπίγραφες πλάκες με χαρακτήρες Χετταίων που είχαν ανακαλυφθεί και τις οποίες ο Bedřich Hrozný ανεγνώρισε ως προερχόμενες από το Βασίλειο των Μιταννών και με περιεχόμενο ιππολογικού εγχειριδίου αλλά και λεπτομερούς πωλοδαμνείας.

     Οι ανακαλυφθείσες στο Boğazköy εγχάρακτες πλάκες και ερμηνευθείσες από τον Bedřich Hrozný το 1915, χρονολογήθηκαν από τον 14ο αιώνα π.χ.χ. αναδεικνυόμενες έτσι στο, παγκοσμίως, αρχαιότερο σύγγραμμα Ιππικής, συντριπτικώς κατά πολύ προ του Σίμωνος και Ξενοφώντος!

Ο Bedřich Hrozný υπηρετών στον Γερμανικό στρατό 

κατά τον Α' παγκόσμιο Πόλεμο

     Για την συγκεκριμένη ανακάλυψη, όπως ήταν φυσικό υπήρξαν σχετικές επιστημονικές ανακοινώσεις και οι αναδημοσιεύσεις επακολούθησαν διεθνώς.

     Στην Ελλάδα έγινε, επίσης, γνωστή η μεγάλη ανακάλυψη και οι "επαίοντες" όχι μόνον την απεδέχθησαν αλλά και την υιοθέτησαν ανεπιφυλάκτως! Ναι, πρώτοι οι Χετταίοι και, δη, οι Μιταννοί συνέγραψαν περί Ιππικής επιδεικνύοντες βαθιά γνώση στο συγκεκριμένο αντικείμενο. Ένας σημαντικός Έλληνας αξιωματικός του Ιππικού και από τους πλέον ειδήμονες της εποχής του, ο Ίλαρχος Κωνσταντίνος Ε. Βλάχος, στο βιβλίο του "Τα του Ίππου εν Ελλάδι" (Αθήναι, 1934, με έγκριση του Γενικού Επιτελείου Στρατού) κάνει δύο ξεχωριστές και αναλυτικές αναφορές στην ανακάλυψη και ερμηνεία του περιεχομένου των εγχαράκτων πλακών του Boğazköy, ως εξής:

α. Σελ.: 28-29

β. Σελ.: 72-73

     Έτσι, σήμερα μπορούμε να ξέρουμε ότι ο Ξενοφών, αλλά και ο Σίμων, υπήρξαν οι πρώτοι δυτικοί οι οποίοι συνέγραψαν περί Ιππικής, αλλά κατά πολύ παλαιότεροι αυτών, ήδη από τον 14ο αι. π.χ.χ., υπήρξαν οι συγγραφείς των πλακών του Boğazköy!

     Kαι όσοι εγκύψαμε στο, από ετών, ερμηνευθέν περιεχόμενο των πλακών του Boğazköy ανακαλύψαμε σπουδαίες επισημάνσεις των Μιταννών για την υψηλή τέχνη της πωλοδαμνείας οι οποίες, μάλιστα, αποτελούν και το "προοίμιο" της διαλειμματικής εκπαιδεύσεως Ίππου την οποία τεκμηρίωσε και καθιέρωσε ο Έλληνας Δάσκαλός μας, Καθηγητής Θεόδωρος Αντίκας. Και τούτο διότι, η υψηλή τέχνη της Ιππικής, προκειμένου να υπηρετηθεί σωστά, με ασφάλεια και αποτελεσματικότητα, απαιτεί συνεχή όσο και αφοσιωμένη εντρύφηση σε βάθος αιώνων, με απόλυτο σεβασμό στα συμπεράσματα τα οποία απέδωσε η διαχρονική, ανθρώπινη, εμπειρία ! 

     Πράγματι, όσοι καταγίνονται με τον Ίππο, εάν όντως επιδιώκουν να τον υπηρετήσουν σωστά, θα πρέπει να τον σπουδάσουν επισταμένως διατεθειμένοι να εγκύψουν στο περιεχόμενο των διδαγμάτων του χρόνου, από τις πλάκες του Boğazköy, το έργο του Ξενοφώντος, μέχρι τα πλέον σύγχρονα τεκμήρια που αφορούν στο υπέροχο αυτό πλάσμα ώστε, με την προσήκουσα ταπεινότητα και απέραντο σεβασμό, να μπορούν να σταθούν πλάι του και να επικοινωνήσουν με αυτό, πολύ πριν αποτολμήσουν να το ιππεύσουν!

Ο "ΔΡΟΜΟΣ" ΤΟΥ ΤΟΞΟΥ

     «Η πρακτική εξάσκηση στην ενστικτώδη Τοξοβολία καλλιεργεί την ισορροπία και την αρμονία και λειτουργεί ως μέσον καλύτερης κατανοήσεως του εαυτού μας και των άλλων!»

     Τα παραπάνω μας αφήνει ως παρακαταθήκη στο βιβλίο του «Kyudo» (Ο “δρόμος” του Τόξου) ένας κορυφαίος Ιάπων Δάσκαλος της Τοξοβολίας, ο Hideharu Onuma, που υπήρξε 15^η γενεά Δασκάλων της Σχολής Heki Ryu Sekka-ha, γεννημένος στο Τόκυο το 1910 και ο οποίος ήταν αυτός ο οποίος μέχρι τον θάνατό του (1990) υπηρέτησε την παραδοσιακή Ιαπωνική Τοξοβολία διαδίδοντάς την και σε όλο τον κόσμο.

     Και ο μεγάλος Δάσκαλος διευκρινίζει: «Η πρακτική εξάσκηση στο “δρόμο” του Τόξου προϋποθέτει την σωστή διευθέτηση του Τοξότη απέναντι στον στόχο, την σωστή διατήρηση της στάσεως του κορμού του, την πνευματική του πληρότητα και την καθαρότητα της ψυχής του η οποία να οδηγείται προς έναν σκοπό πλήρη νοήματος!»

     Από τα λόγια του σοφού Δασκάλου καταλαβαίνουμε ότι ο “δρόμος” του Τόξου δεν καθορίζεται, απλώς, από την επίτευξη μιας τεχνικής αλλά είναι απαραίτητο να ολοκληρώνεται και από ψυχοπνευματικά “υποστυλώματα” άνευ των οποίων το αποτέλεσμα θα παραμένει ατελές και ανώφελο.

     Πάντοτε, κατά τον ίδιον Ιάπωνα Δάσκαλο, ο “δρόμος” του Τόξου χαρακτηρίζεται από την Αλήθεια, την Αρετή και την Αισθητική.

     Αναφορικώς με την Αλήθεια της Τοξοβολίας, θα πρέπει να διευκρινισθεί ότι αυτή αφορά στην ευστοχία η οποία είναι και το ζητούμενο κάθε στοχαστικής δραστηριότητος όπου ο εξασκούμενος καλείται να “χτυπήσει” έναν στόχο. Όμως, στην περίπτωση του “δρόμου” του Τόξου υπάρχει μία σαφής διάκριση μεταξύ ενός απλού, δεξιοτεχνικού, πλήγματος του στόχου (Noshahichu) κι ενός πλήρους πλήγματος του στόχου το οποίο καταφέρεται με την συνέργια ενός θετικού πνεύματος (Seishahichu). Η διαφορά έγκειται στην ποιότητα προσκρούσεως του βέλους στον στόχο βαθμολογώντας την “ευστοχία” (Τekichu).

     Η ευστοχία (Tekichu) αποτελείται από τρία αλληλεπιδρώντα “επίπεδα”: Πρώτον, ΤΟ ΒΕΛΟΣ ΧΤΥΠΑ ΤΟΝ ΣΤΟΧΟ (Toteki), δευτερον, ΤΟ ΒΕΛΟΣ ΤΡΥΠΑ ΤΟΝ ΣΤΟΧΟ (Kanteki) και, τρίτον, ΤΟ ΒΕΛΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟΝ ΣΤΟΝ ΣΤΟΧΟ (Zaiteki). Στο πρώτο επίπεδο ο Τοξότης επικεντρώνεται στην εφαρμογή των τεχνικών που θα του επιτρέψουν να πλήξει τον στόχο, στο δεύτερο επίπεδο ο Τοξότης δεν επιδιώκει απλώς να πλήξει τον στόχο αλλά και να τον διατρυπήσει αντιμετωπίζοντάς τον ως εν δυνάμει αντίπαλο, κάτι που δεν επιτυγχάνεται απλώς με την εφαρμογή τεχνικών αλλά και διαμορφώσεως μαχητικού πνεύματος και στο τρίτο επίπεδο, ο Τοξότης διεισδύει βαθύτερα στην διαμόρφωση του ψυχοπνευματικού του “σκληρού δίσκου” ώστε να αντιμετωπίσει, πλέον, τον στόχο ούτε ως “αποστολή”, ούτε ως “αντίπαλο” αλλά ως είδωλο του ίδιου του …εαυτού του ώστε να επιτευχθεί η πλήρης “ευστοχία” (Zaiteki).

     Γίνεται, λοιπόν, αντιληπτό ότι ο “δρόμος” του Τόξου βρίσκεται στο σημείο τομής τριών κύκλων οι οποίοι οροθετούν το πνεύμα, το σώμα και το Τόξο!

     Όμως, πέραν αυτών των …βασικών, ακόμη μία παράμετρος η οποία «βαθμολογεί» την ποιότητα της τοξεύσεως αποτελεί και ο  ή χ ο ς  της χορδής του Τόξου την στιγμή που εκτοξεύει το βέλος (Tsurune). H τελειότητα αυτό του ήχου χαρακτηρίζεται από έναν διαυγή, οξύ και κοφτό τόνο ο οποίος είναι δύσκολο να περιγραφεί αλλά που κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει όταν τον έχει ήδη ακούσει. Είναι ο ήχος με τον οποίο η Ιαπωνική αυτοκρατορική οικογένεια αναγγέλλει την γέννηση ενός τέκνου της, εξορκίζοντας κάθε κακό!

     Η αδυναμία ακριβούς περιφραστικής περιγραφής αυτού του ήχου (στα Ιαπωνικά αποκαλείται “Sae”) μας παραπέμπει σε “δάνειο” από την αντίστοιχην εμπειρία ακροάσεως εγχόρδου μουσικού οργάνου (π.χ., βιολιού) ακούγοντας τον δεξιοτέχνη να παράγει με το δοξάρι του έναν ήχο τόσο “διαυγή” και απόλυτο, διατηρώντας άψογη στάση σώματος, με επιδέξιο  χειρισμό και ακριβή διανοητικό έλεγχο.

     Αναφορικώς με την Αρετή της Τοξοβολίας θα μπορούσαμε να αναφέρουμε, αρχικώς, τις παραμέτρους της οι οποίες είναι συνδεδεμένες με την Αλήθεια της, ήτοι, την ευγένεια, την συμπόνια, την ηθική και την μη επιθετικότητα, ιδιότητες που διατηρούν γαλήνιο νου του οποίου κάθε διαταραχή οδηγεί σε αστοχία. Επιπλέον, η σωστή συμπεριφορά σε συνδυασμό με μία βασική “ετικέτα” η οποία είναι καθιερωμένη στην Τοξοβολία, ευνοεί την διαμόρφωση μιας πνευματικής όσο και σωματικής ηρεμίας η οποία επενδύεται, βαθμιαία, στην καθημερινότητά μας, βελτιώνοντάς την! Και αυτό στα Ιαπωνικά ονομάζεται “Joshin” σημαίνοντας έναν νου αυτοπειθαρχημένο, ισορροπημένο και γαλήνιο, ακόμη και όταν αντιμετωπίζει ταραχώδεις προκλήσεις, κάτι που λείπει, γενικώς, από τον Άνθρωπο ανεξαρτήτως χρόνου και τόπου! 

      Αναφορικώς με την Αισθητική της Τοξοβολίας, αντιμετωπίζουμε και πάλι δυσκολίες περιφραστικής περιγραφής λόγω της υποκειμενικότητος περί “ωραίου” κατά τόπο και κατά εποχή, ενώ η κομψότητα και μόνον ενός Τόξου καθορίζει μια κοινή αφετηρία τοξευτικής Αισθητικής κάθε εποχής και κάθε τόπου. Επίσης, ο συνδυασμός της Αλήθειας και της Αρετής οι οποίες, ήδη, ανελύθησαν, συντελεί στην οροθέτηση του πλαισίου της Αισθητικής της Τοξοβολίας με ό,τι αυτό σημαίνει. Και δεν υπάρχει τίποτε πιο άσχημο από έναν Τοξότη ο οποίος πασχίζει να πλήξει έναν στόχο χρησιμοποιώντας μόνον την τεχνική χωρίς να διαθέτει ψυχοπνευματική ποιότητα, κάτι που καταστρέφει την Αισθητική της Τοξοβολίας.

     Και η όλη “ετικέτα” όπου ισχύει στην Τοξοβολία, παράγει μιαν απαράμιλλη Αισθητική με την ευγένεια των ατομικών και ομαδικών συμπεριφορών που επιβάλλει καθ’  όλη την διάρκεια της διεξαγωγής της

     Έτσι, επιτυγχάνεται η αρμονία εκεί όπου διεξάγεται η Τοξοβολία και, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή, ακριβώς, η αρμονία με ό,τι και όσα περιλαμβάνει, είναι και η Αισθητική της.

     Αλήθεια, πόσο παράξενα και απρόσμενα ακούγονται όλα τούτα σε μια τέχνη στην οποία το πλήγμα ενός στόχου είναι το, φαινομενικώς, “ζητούμενο”… Και πόσο πιο παράξενα κι απρόσμενα θα ακούγονταν αν επισημαίναμε ότι η Τοξοβολία σε συνδυασμό με τα φιλοσοφικά ρεύματα τα οποία την επηρέασαν και επηρεάζουν έχει πολλά κοινά με μία …θρησκεία, χωρίς να είναι θρησκεία, όσο και με τον πόλεμο επιδιώκοντας την εσωτερικήν ειρήνη, ένα είδος “ομοιοπαθητικής” η οποία προορίζεται να θεραπεύσει ‘ο,τι διαταράσσει την γαλήνη του Ανθρώπου και ό,τι τον εμποδίζει να δει με καθαρή ματιά τον εσώτερο εαυτό του.

     Αλλά, ολοκληρώνοντας, ας γυρίσουμε στον μεγάλο Δάσκαλο Hideharu Onuma και στο βιβλίο του, όπου σημειώνει:    

     «Καθένας που υπηρετεί τον “δρόμο” του Τόξου προτιμά να ευστοχεί, παρά να αστοχεί. Προτιμά να πλήττει τον στόχο παρά να αποτυγχάνει. Όμως, επειδή ο στόχος είναι, απλώς, χαρτί και ξύλο και το Τόξο δεν χρησιμοποιείται πια για κυνήγι ή για πόλεμο, ένα απλό πλήγμα του στόχου φαίνεται χωρίς σημασία. Ο “δρόμος” του Τόξου αντιμετωπίζει αυτό το ζήτημα ενθαρρύνοντάς μας να αντιμετωπίσουμε τον στόχο ως αντανάκλαση των δυνατοτήτων και των αδυναμιών μας ώστε η τόξευση να αποτελεί μία δράση προς την κατεύθυνση της ανακαλύψεως των αυτό-ορίων μας. Η προοπτική αυτή θέτει τα αγωνιστικά αισθήματά μας προς μια θετικήν αξιοποίηση και δίνει ένα βαθύτερο νόημα στην τόξευση του βέλους μας. Ίσως, κάποτε, πλήττουμε τον στόχο αλλά αστοχούμε έναντι του εαυτού μας. Αντιθέτως, άλλες φορές, ευστοχούμε επί του εαυτού μας αλλά αποτυγχάνουμε να πλήξουμε τον στόχο. Ο σκοπός μας είναι να ευστοχούμε ταυτοχρόνως τόσο επί του στόχου όσο και επί του εαυτού μας, ελπίζοντας ότι ο ήχος της τροχιάς του βέλους μας θα μας κρατά αφυπνισμένους απέναντι σ΄ εκείνο που λέγεται “όνειρο ζωής” επιτρέποντάς μας να βλέπουμε, όσο γίνεται πιο καθαρά και απαραμόρφωτα, το βάθος της υπάρξεώς μας»   

ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 

ΤΩΝ 

"ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΕΡΚΥΡΑΣ"

     Η Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων Κερκύρας» καταφέρνει να εξελίξει την Τοξοβολία σε ποιοτικό …«άλμα εις ύψος», με την πρόοδο των μαθητών της εμφανή στο οπτικοακουστικό υλικό κάθε δράσεώς της!

     Σε κάθε εκπαιδευτικήν ημερίδα της, ο επικεφαλής του Παραρτήματος, Συνασκούμενος Χριστόφορος Κασφίκης, δεν παραλείπει να ακολουθήσει ούτε μία από τις καθοριστικές παραμέτρους της Ενστικτώδους (Παραδοσιακής) Τοξοβολίας, ακεραιώνοντας την ωφέλεια των μαθητών του.

     Αρμονική διάταξη, κατ΄ αρχήν, ώστε να υπάρχει το πλαίσιο του ενδεδειγμένου "περιβάλλοντος" για τον συντονισμό των Συνασκουμένων με την προοπτική ενός κοινώς προοδευτικού αποτελέσματος.

     Ευφυής επιλογή ασκησιολογίου με «ευρήματα» τα οποία πολλαπλασιάζουν το όφελος του προσδόκιμου αποτελέσματος ακόμη και εκεί που υφίστανται περιορισμοί μέσων.

     Ανάπτυξη του δυναμισμού και, μάλιστα, σε ομαδικό επίπεδο ώστε οι Συνασκούμενοι να μπορούν να αποδίδουν το μέγιστο των δυνατοτήτων τους.

     Έμφαση στις λεπτομέρειες, ακόμη και στην ανάπτυξη επαρκούς αμφοτεροχειρίας!

     Διατήρηση συνεχούς του ενδιαφέροντος των Συνασκουμένων μέχρι και την λήξη της ημερίδος!

     Και, μετά από όλα αυτά, το αποτέλεσμα είναι το αναμενόμενο! Και, γι αυτό το αποτέλεσμα, είναι άξιοι συγχαρητηρίων οι «Έλληνες Κένταυροι Κερκύρας» οι οποίοι επί χρόνια, τώρα, διδάσκουν σε όλους μας την αφοσίωση στην Τέχνη ως προϋπόθεση της σωστής ασκήσεώς της! 

ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΖΩΗΣ!

     Χωρίς άλλο, χαιρόμαστε όταν ο αγαπημένος μας υέτιος Ζευς μας ραντίζει με τις χαιρετιστήριες ψεκάδες του όποτε μας τιμά από ψηλά, αλλά όταν οι ψεκάδες προέρχονται από την ...κατάψυξη του στερεώματος αδειάζουν πάντοτε τα Ιππευτήρια πλην σπανίων εξαιρέσεων ...πιστών λατρευτών τους, όπως οι "Έλληνες Κένταυροι"!

     Συνοδεύοντας έναν εξαιρετικό Άνθρωπο ο οποίος ευεργέτησε δια βίου τον Ίππο, τους συνανθρώπους αλλά και, πολλαπλώς, την Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" και Στελέχη της λόγος για τον οποίο έχει την αέναην ευγνωμοσύνη μας, η σημερινή μας εκπαιδευτική ημερίδα θα μπορούσε να τιτλοφορηθεί "διαγώνισμα βαθμολογίας" του ενδεκάχρονου Χάρη!

     Μοναδική ευκαιρία να προπονείς ένα παιδί-"tabula rasa" με στρατιωτική ψυχολογία αυτοπειθαρχημένου πρωταθλητή, δεν μπορεί παρά να χαίρεσαι το κάθε δευτερόλεπτο της προόδου του και να τον (το άρθρο sic αρσενικού γένους!) καμαρώνεις, αναζητώντας του ψεγάδι χωρίς να μπορείς να εντοπίσεις κανένα!

     Και στη σημερινή, αιφνιδιαστική, βαθμολόγησή του ο ενδεκάχρονος Χάρης απέσπασε ένα άριστα με τόνο!

     Από κορυφής μέχρι ...πτερνών ο νεαρός εκπαιδευόμενος, κατά την "στάση" και τους χειρισμούς, κρατήθηκε πεισματικώς εντός πλαισίου ...τελειότητος, "τυφλώνοντας" την κάμερα με "εικόνες" εφιπποτοξοτικής ιδανικότητος!

     Βεβαίως, το τετράποδο "Έργο Τέχνης", ο λατρευτός μας επιβήτορας Sepp, έκανε τα πάντα ώστε και σήμερα να αναδείξει τον ιδανικότατον αναβάτη του, αλλά και ο τελευταίος ανέδειξε τον Ίππο του ως "βιρτουόζος" ιππεύσεως!

     Και μόνον για μία τέτοιαν εμπειρία αξίζει κάθε κόπος του Εκπαιδευτή! Και αυτή είναι η ευχή μας προς όλους τους Εκπαιδευτές του όποιου δόγματος Ιππικής: Απολαύστε ένα τέτοιο αποτέλεσμα έστω και μια παγωμένη μέρα με χιονόνερο! Αξίζει ως μια εμπειρία ζωής!

Η ΠΑΙΔΙΑ

     Ο κήπος του αρχαίου ήρωος των Αθηνών Ακαδήμου, ο οποίος βρίσκονταν 1160 μέτρα μακράν του κέντρου της πόλεως, επί εποχής Πεισιστρατιδών (527-513 π.χ.χ.) μετετράπη σε γυμνάσιο ασκήσεως νέων, ενώ, προς τιμή του ήρωος έλαβε το όνομα "Ακαδήμεια" όπου, κατόπιν (387-347 π.χ.χ.) εδίδαξε ο Πλάτων. Η Ακαδήμεια την οποία διεκόσμησε ο Κίμων διέθετε Τλεμενος των Μουσών με τα αγάλματα των τριών χαρίτων, λαμπρό Ιερό της θεάς Αθηνάς, βωμούς του Προμηθέως, του Έρωτος, του Ηρακλέους αλλά και πολλά άλλα μνημειακά καλλιτεχνήματα τα οποία, μετέπειτα, (87-86 π.χ.χ.) κατέστρεψε ο Ρωμαίος κατακτητής των Αθηνών Λεύκιος Κορνήλιος Σύλλας, όταν, πλέον, η Αθήνα είχε περιπέσει σε καταληκτική παρακμή και η μάχη της Πύδνας είχε καθορίσει την δύση του Ελληνισμού. Ωστόσο κατά την ακμή της, η Ακαδήμεια και βάσει της νομοθεσίας του Σόλωνος υπήρξε επίκεντρο προόδου ελευθέρων νεαρών Αθηναίων, απαγορευομένου να εκπαιδεύονται εδώ τέκνα νόθα ή τέκνα δούλων τα οποία φοιτούσαν στο Κυνόσαργες.

     "Δούλον μη γυμνάζεσαθαι μηδέ ξηραλοιφείν εν ταις παλαίστραις"

     Στα γυμνάσια αυτά δεκτοί ήσαν οι νέοι μικρότεροι των 17 ετών, ενώ οι μεγαλύτεροι αυτής ηλικίας προορίζονταν για τις "παλαίστρες"!

     Τόσο, όμως στα γυμνάσια (Ακαδήμεια και Κυνόσαργες) όσο και στις παλαίστρες, η εκπαίδευση των αρχαίων Αθηναίων βασίζονταν στην  π α ι δ ι ά ως θεμέλιο οργανικής οξυγονώσεως των μαθητών καθισταμένων έτσι πιο δεκτικών των γνώσεων αλλά και των δεξιοτήτων. Περί των παιδιών μας σημειώνει τα παρακάτω ένας διακεκριμένος Έλληνας γυμναστής και ειδικός συγγραφέας του τέλους του 19ου αιώνος:    

     Στην ιππικήν εκπαίδευση, εν γένει, είτε την εκπαίδευση του Ίππου, είτε την εκπαίδευση του Ιππέως, η παιδιά διατηρεί ανά τους αιώνες τον κυρίαρχο ρόλο της ακριβώς όπως και κατά την εποχή της ακμής της Ακαδημείας όταν οι μαθητές της έπαιζαν ξέφρενα κατά την εορτή των Ερμαίων. Δυστυχώς, όμως, όπως και η παρακμή της Ακαδημείας ακολουθήθηκε από την στέρφα ακαδημεική σοβαροφάνεια των μεταχριστιανικών εποχών με αποτέλεσμα η λέξη "Ακαδήμεια" να "συνηχεί", πλέον, με μία στείρα σχολαστικότητα, έτσι και η ιππική εκπαίδευση προσεβλήθη από αυτή την στειρότητα εξ αιτίας των ανοήτων δυτικών αναγεννησιακών ιππικών ακαδημειών οι οποίες προσπέρασαν αναιδώς τους κανόνες της Φυσικής Ιππικής καθιερώνοντας έωλους ανθρωποκατασκεύαστους κανόνες οι οποίοι, δυστυχώς, ταλανίζουν την Ιππική μέχρι σήμερα με ελάχιστες, παγκοσμίως, φωτεινές εξαιρέσεις μεταξύ των οποίων και η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" στην οποία τηρούμε τους απαρέγκλιτους φυσικούς κανόνες με ασφαλή και άριστα αποτελέσματα στην εκπαίδευσή μας.

     "Θεμέλιο" της εκπαιδεύσεώς μας παραμένει η παιδιά, είτε συμπαίζοντας, κάθε στιγμή, είτε με τον Ίππο μας, είτε με τους Συνασκουμένους μας.   

     Και οι δικές μας οι παιδιές είναι προσαρμοσμένες στην νοοτροπία του Ίππου τον οποίο επιδιώκουμε να εκπαιδεύουμε συνεχώς αλλά και συνεχώς να ψυχαγωγούμε όχι βάσει μιας ανθρωποκεντρικής προσεγγίσεως αλλά βάσει της ενδεδειγμένης ιππείας!

     Γι αυτό και η παιδιά στην Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων", είτε κατά την διδασκαλία της Ιππικής, είτε κατά την διδασκαλία της Τοξοβολίας, χαρακτηρίζει το πλέον αυθεντικό ακαδημεικό πνεύμα το οποίο, προ της παρακμής της αθηναϊκής Ακαδημείας, λάμπρυνε την εκπαιδευτική διαδικασία προσδίδοντάς της αποτελεσματικότητα!