EKΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΔΙΗΜΕΡΟ ΣΤΗ ΧΑΛΚΙΔΑ

25-26 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2018

     Ημέρα Σάββατο ξεκινήσαμε από την Αθήνα 11:30 το πρωί με προορισμό το Παράρτημα των «Ελλήνων Κενταύρων Χαλκίδος» και στις 12:45 μας υποδέχτηκε ο Αρχηγός του Παραρτήματος μετά την μεγάλη γέφυρα. Κατευθυνθήκαμε αμέσως προς τον Σταύλο όπου μας υποδέχτηκε η αγαπητή μας Μάρθα με τα υπέροχα αλογάκια της.

     Ακολούθησαν θερμές αγκαλιές κυρίως με τα μικρά μας πουλαράκια που μεγάλωσαν αρκετά από την τελευταία φορά που τα είδαμε. Τερψιχόρη η μεγαλύτερη ή αλλιώς Τέρψη όπως την φωνάζουν, και η Ταμυ η μικρότερη όπου πλέον ξέρουμε πως έχει γαλάζια ματάκια...

     Υπέροχη η εικόνα να βλέπω τα νεαρά αυτά πλασματάκια να τρέχουν και να παίζουν με τον μικρό γιόκα μου, που χάρηκε ιδιαίτερα που τα είδε, όπως και τις γατούλες του κτήματος της Μάρθας.

     Ο αρχηγός του Παραρτήματος δεν άντεξε και ανέβηκε να χαρεί την ράχη του Nick, όχι για πολύ, καθώς μέσα στο μεσημέρι με τόσο ήλιο δεν γίνεται να κάνεις και πολλά πράγματα...

     Αισθητές και οι αλλαγές στο κτήμα της οικοδέσποινας Μάρθας, από τις οποίες είναι εύκολο να καταλάβει κανείς πως η αγάπη για τα άλογα της και η δύναμη αυτής της γυναίκας είναι ΤΕΡΆΣΤΙΑ, καθώς τα κάνει όλα μόνη της.

     Μετά από τους χαιρετισμούς, τις αγκαλιές και τα παιχνίδια στρωθήκαμε στην δουλειά, ποτίσαμε όλα τα αλογάκια που χλιμίντριζαν από ευχαρίστηση. Έπειτα κατευθυνθήκαμε προς το σπίτι του οικοδεσπότη μας και Αρχηγού των «Ελλήνων Κενταύρων Χαλκίδος» Ιφικράτη. Ξεκουραστήκαμε, μαγειρέψαμε και γνωρίσαμε τον Συνασκούμενο Παναγιώτη που μας έκανε την τιμή να φάει μαζί μας...

     Έπειτα ξαπλώσαμε να ξεκουραστούμε γιατί μας περίμενε η βόλτα στην Χαλκίδα.

     Το επόμενο πρωί της Κυριακής το ξύπνημα ορίστηκε στις 8:00, σηκωθήκαμε και φάγαμε πρωινό καθώς ο Αρχηγός του Παραρτήματος ντυνόταν με τον αλυσιδωτό θώρακα που διαθέτει για να πάει στον Σταύλο ένστολος...

     Στις 9:00 αναχωρήσαμε για τον Σταύλο, εκεί μας υποδέχτηκε η γλυκύτατη Μάρθα.

     Ετοιμάσαμε την Τζένη, την μαμά του ενός πουλαριού, της Τερψιχόρης, για να ξεκινήσω το μάθημα μου.

     Μετά από 45 λεπτά ο Αρχηγός ανέβηκε στον Nick με τον αλυσιδωτό θώρακα και το αλογάκι αυτό δείχνει να μην ενοχλείται με τίποτα και δέχεται τα πάντα.

      Λίγο κατόπιν, χάρηκα τον γιο μου στην ράχη της Άριας ( της αρχηγού της αγέλης)...

     Με εκπαιδεύτρια την Άρια και την Μάρθα ξεκίνησε το μάθημα του. Ειλικρινά, θαυμάζω αυτή τη γυναίκα...

     Αργότερα μας έπιασε η ζέστη του μεσημεριανού ηλίου, μην μπορώντας να κάνουμε τίποτα άλλο, ταίσαμε και ποτίσαμε τα άλογα.

     Η Άρια δέχτηκε την φροντίδα της αρχηγού της, την Μάρθα, όπου την δρόσισε και της περιποιήθηκε τις οπλές.

     Αποχαιρετίσαμε την Μάρθα και τα αλογάκια της επιστρέφοντας στο σπίτι του οικοδεσπότη μας. Ετοιμάσαμε τις αποσκευές μας και επιστρέψαμε στην Αθήνα νιώθοντας πως ο χρόνος ξεκινά να κυλάει και πάλι...

     Γιατί, ακριβώς αυτό αισθάνομαι στο κτήμα της Μάρθας, ότι ο χρόνος σταματά να κυλά χωρίς να σταματά τίποτα να κινείται...

Εφιπποτοξοτικα

Χρυσή Ηλιάδη

 ΑΚΑΘΕΚΤΗ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ

    Στη Σχολή ενός μη κερδοσκοπικού Οργανισμού όπως οι «Έλληνες Κένταυροι»  η καλύτερη «πληρωμή» ενός Εκπαιδευτή είναι η απόλαυση της σταθερής και συνεχούς προόδου των μαθητών του.

     Αυτό συμβαίνει στη Σχολή μας όπου και σήμερα παρατηρήσαμε με ιδιαίτερη συγκίνηση μία μαθήτρια να καλπάζει ολοταχώς προς τις εξετάσεις της, εκπαιδεύοντας τον εαυτό της, τον Ίππο της ο οποίος προετοιμάζεται για την Έφιππη Τοξοβολία, αλλά και να βοηθά δυο ακόμη Συνασκουμένους να προχωρήσουν στην Ιππική, χωρίς η ίδια να αιτιάται ούτε κόπωση, ούτε χρόνο παρά το ότι είναι, ταυτοχρόνως και μητέρα εργαζόμενη σε δύο εργασίες. Και το όνομα αυτής «Χρυσούλα» γνωστή ούσα από την καθημερινή συμμετοχή της σε όλες τις δράσεις της Ομάδος.

     Σήμερα η Χρυσούλα έχοντας καταφέρει να βραχύνει τον μέχρι τώρα εκτεταμένο καλπασμό της φοράδας της, σήμερα μπήκε στη τροχιά των καλπαστικών προσομοιώσεων, όντας στο κατώφλι της Έφιππης Τοξοβολίας με την νεοείσακτη φοράδα.

     Και όχι μόνον η Χρυσούλα εξετέλεσε το σημερινό της πρόγραμμα άψογα αλλά και το εξετέλεσε εν μέσω πολλών Ίππων οι οποίοι παρέτρεχαν στο στίβο χωρίς αυτό να δυσκολέψει διόλου την Αμαζόνα μας η οποία διατήρησε την αυτοσυγκέντρωσή της.

     Σήμερα στο Ιππευτήριο ανέκαμψαν και ο Παντελής με την Θεοδώρα, δυο αγαπημένοι Συνασκούμενοι απ΄ τα παλιά οι οποίοι, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, απουσίασαν από τις δράσεις της Ομάδος αρκετά.

     Και τους δύο τους ανέλαβε μαζύ με τον μοναδικό τετράποδο Sepp η Χρυσούλα "ξανατοποθετώντας" τους βαθιά στη ράχη του Ίππου και ξαναθυμίζοντάς τους την γοητεία του Τόξου ...

     Ο Παντελής παρά την ..."αποστασία" του, κατάφερε να ξαναβρεί το καλό του κάθισμα και να τοξεύσει με άνεση σε ένα "προοίμιο" επανασυγκολλήσεώς του με το ωραίο ιππικό παρελθόν που έχει πίσω του.

     Η Θεοδώρα, όμως, ήταν η έκπληξη διότι εκείνη είχε πολύ περισσότερο από τον Παντελή να ξανανοιώσει τη "θαλπωρή" της ράχης του Ίππου, αλλά και αυτή τα κατάφερε μια χαρά.

     Με την Χρυσούλα "στο τιμόνι" η Θεοδώρα κατάφερε και να καθίσει αρκετά καλά και να τοξεύσει επί αρκετή ώρα.

     Για την Χρυσούλα όμως η ..."δουλειά" δεν είχε τελειώσει με το τέλος και τους τελευταίου μαθήματος. Πήρε ευλαβικά τον Sepp και του προσέφερε ένα ανακουφιστικό λουτρό διότι, η τελική χαρά και ανακούφιση του Ίππου, παρά την όποια κούραση του Ιππαγωγού είναι για τον τελευταίο η βαθύτερη ικανοποίηση!

ENA "TIP" ΓΙΑ ..."ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ!"

     Ένα από τα ωραιότερα "καληνυχτίσματα" για κάθε Τοξότη μπορεί να είναι η ακόλουθη άσκηση που συνιστάται ως ένα μικρό "tip" ...επιλόγου της ημέρας που πέρασε. Η άσκηση αυτή είναι διαλογιστική και ωφέλιμη από πολλές πλευρές για τον Τοξότη εξασκώντας το ένστικτο αλλά και την όρασή του.

     Χρησιμοποιείστε δύο κυλινδρικά τσίγκινα δοχεία (κονσέρβες ή άλλο) διαμέτρου οκτώ εκατοστομέτρων και στερεώστε τα πυθμένα με πυθμένα με τη βοήθεια σελοτέιπ. 

     Τοποθετείστε τα συνδεδεμένα με το άνοιγμα του ενός προς το μέρος σας και οριζόντια στο ύψος της τοξεύσεώς σας και σε απόσταση 10 μέτρων αφήνοντας όσο το δυνατόν ελάχιστο φωτισμό να φωτίζει μέσα στη νύχτα τον στόχο. 

     Αργά, όσο πιο αργά μπορείτε, προσπαθήστε να καρφώσετε, διαδοχικά, στο εσωτερικό τους τρία αλουμινένια και όχι ξύλινα βέλη. Αν αποτύχετε σε κάποιο βέλος ΜΗ συνεχίσετε διότι δεν έχει νόημα.  

     Επαναλάβετε την επόμενη νύχτα μέχρι να καταφέρετε την ίδια νύχτα να καρφώστε διαδοχικά και τα τρία βέλη κατά τέτοιο τρόπο ώστε να στερεωθούν καρφωμένα όχι μόνο στο πρώτο πυθμένα αλλά και στους δύο ταυτοχρόνως, κάτι που για να το καταφέρετε θα πρέπει να ανοίξετε καλά τη χορδή του Τόξου. 

     Στις φωτογραφίες αυτής της αναρτήσεως το ένα σκεύος είναι ένα θερμός από το οποίο έχει αφαιρεθεί η εσωτερική γυάλινη μόνωση και χρησιμοποιήθηκε διότι έχει ακόμη χονδρύτερο μεταλλικό σώμα κάτι που απαιτεί καλύτερο άνοιγμα χορδής. όσο περνά ο καιρός αυξήστε το πάχος του μετάλλου των πυθμένων αλλά και μειώστε τον χρόνο επιτυχούς εγκαθιδρύσεως των τριών βελών στον στόχο, αυξάνοντας και τον αριθμό των βελών. Προσοχή, όμως, μην παραβιάζετε τις ώρες κοινής ησυχίας, διότι τα "λυτρωτικά" κροταλίσματα" που σημαίνουν την επιτυχία των βολών σας είναι εκκωφαντικά Αυτό θα είναι πρόοδος.

TOΞΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ...ΤΡΟΠΙΚΑ

     Πολλά μπορεί να αποκαλύψει το οπτικοακουστικό υλικό μιας Προπονήσεως αλλά είναι και αρκετά που δεν μπορούν να γίνουν κατανοητά μέσα από αυτό. Ένα από αυτά είναι και το ποσοστό υγρασίας στην ατμόσφαιρα της Γραμμής Βολής και παίζει έναν τεράστιο ρόλο στις αποδόσεις των ασκουμένων.

     "Μια ξαφνική μπόρα έδωσε την θέση της σε πάνω από 85% υγρασία με αποτέλεσμα να προπονούμαστε σε τροπικό κλήμα με ζέστη 38 βαθμών αισθητή και να κολλάνε τα πάντα (ρουχισμός) και να γλιστράνε τα πάντα (εξοπλισμός) παρ' όλα αυτά το διασκεδάσαμε αφάνταστα αφού  εισάγαμε και μια νέα άσκηση πολύ πολύ διασκεδαστική η οποία μας δημιούργησε αισθήματα παλιμπαιδισμού." σημειώνει στην Αναφορά του ο επικεφαλής του Παραρτήματος των "Ελλήνων Κενταύρων Κερκύρας" και, ξαφνικά, θέτει ένα τεράστιο ζήτημα προπονητικών συνθηκών.

     Η κλιματική αλλαγή για την οποία τόσος λόγος γίνεται, αίφνης, την βλέπουμε να επηρεάζει ακόμη και την τοξευτική δραστηριότητά μας με την υπέλιξη ενός, άλλοτε, "ευκράτου και υγιεινού" κλίματος σε ...τροπικό και μάλιστα σε έναν τόπο όπως η Κέρκυρα η οποία κάποτε για το κλίμα της εκτιμήθηκε από την αυτοκράτειρα Σίσυ, μόλις, στα τέλη του 19ου αιώνος.

     Στην τελευταία Προπόνησή τους οι Κερκυραίοι Συνασκούμενοί μας δείχνουν να προσαρμόζονται σε ένα φυσικό πεδίο που δεν παρέχει τις δυνατότητες του ελεγχόμενου κλειστού χώρου με έντονες κινητικές και γεωμετρημένες ασκήσεις αλλά αναδεικνύει εάν ασκησιολόγιο ρεαλιστικής μάχης.

     Σε κάθε περίπτωση, όμως και στον καινούργιο τους χώρο οι "Έλληνες Κένταυροι Κερκύρας" αναδεικνύονται το ίδιο σε μια Οικογένεια δυναμικών μαχητών τους οποίους, το φυσικό περιβάλλον, χαλαρώνει και βοηθά να αυτοσυγκεντρώνονται αισθανόμενοι τα οφέλη της Τοξοβολίας εξίσου έντονα όπως και στη προηγούμενη, πανέμορφη, "αυλή" όπου τους είχαμε συνηθίσει.

     Στη τελευταία αναφορά του, ο επικεφαλής του Παραρτήματος Συνασκούμενος Χριστόφορος Κασφίκης, παραλλήλως, διασώστης του "Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού" μας ενημερώνει για την βούληση του Παραρτήματος ώστε τα Μέλη του να συνεισφέρουν σε μία "Τράπεζα Αίματος" εθελοντικής αιμοδοσίας. Ο Ιδρυτής της Ομάδος των "Ελλήνων Κενταύρων", εθελοντής αιμοδότης από νεαρής ηλικίας και μέχρι προ τινος όταν συνεπλήρωσε το όριο ηλικίας, αισθάνεται υπερήφανος για την ευγενή πρωτοβουλία των Κερκυραίων Συνασκουμένων μας, ευχόμενος να την υλοποιήσουν το ταχύτερο!

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΝΤΖΙΚΕΡΤ

Η αρχή του τέλους της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας 

η οποία, απατηλά, αποκαλείται «Βυζάντιο».

     Στις 26 Αυγούστου 1071 η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που απατηλά αποκαλείται «Βυζάντιο» υφίσταται δεινή ήττα από τους Σελτζούκους Τούρκους στο Μαντζικέρτ, κοντά στη λίμνη Βαν, με αποτέλεσμα να κλονισθεί η κυριαρχία της στη Μικρά Ασία. Πολλοί διακεκριμένοι ιστορικοί (Άννα Κομνηνή, Στίβεν Ράνσιμαν, Τζούλιους Νόργουιτς) υποστηρίζουν ότι με την ήττα αυτή σημειώνεται η αρχή του τέλους της ανατολικορωμαϊκής κυριαρχίας στην Ανατολή και η βαθμιαία Τουρκοποίηση της Μικράς Ασίας.

     Η πόλη του Μαντζικέρτ (σημερινό Μαλαζγκίρτ Τουρκίας) υπήρξε σταθερός στόχος των κατακτητικών βλέψεων των ποικίλων εχθρών της αυτοκρατορίας, ιδιαίτερα των Σελτζούκων Τούρκων κατά τον 11ο αιώνα. Η στρατηγική θέση της για την άμυνα της αυτοκρατορίας ενισχύθηκε με την εξαίρετη οχύρωση και την αξιόμαχη φρουρά της.

     Οι Σελτζούκοι Τούρκοι, που πήραν το όνομά τους από τον φύλαρχό τους Σελτζούκ, είχαν έρθει από τις στέπες του σημερινού Τουρκεστάν και εκμεταλλευόμενοι την παρακμή των Αράβων, πήραν τη θέση τους στην ιστορία και μαζί τη σκυτάλη του Ισλαμισμού. Σε φάση παρακμής βρισκόταν και η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που μαστιζόταν από εσωτερικές εμφύλιες έριδες, κακοδιοίκηση και μεγάλα οικονομικά προβλήματα.

     Η προσπάθειά των Σελτζούκων Τούρκων να καταλάβουν την πόλη κατά την περίοδο της βασιλείας τού Κωνσταντίνου Γ’ του Μονομάχου (1042-1054) αποκρούστηκε από τη σθεναρή αντίσταση της φρουράς. Οι Σελτζούκοι Τούρκοι αναγκάστηκαν να λύσουν την πολιορκία με μεγάλες απώλειες, αλλά δεν παραιτήθηκαν από τον στόχο. Ο σουλτάνος τους Αλπαρσλάν λειτούργησε συστηματικά και επίμονα, μετά δε από αλλεπάλληλες στρατιωτικές επιτυχίες, πέτυχε να καταλάβει τα ισχυρά φρούρια του Ανίου κι έπειτα από συνεχείς προσπάθειες το φρούριο του Μαντζικέρτ (1070), αποκτώντας έτσι τον έλεγχο στην ευρύτερη περιοχή.

     Ο αυτοκράτορας Ρωμανός Δ’ Διογένης (1068-1071) ανέλαβε οργανωμένη εκστρατεία εναντίον των Σελτζούκων Τούρκων, την τρίτη κατά σειρά, το 1071. Επικεφαλής ενός πολυεθνικού μισθοφορικού στρατού, που αποτελείτο από Ρωμαίους, Φράγκους, Ίβηρες, Βάραγγους, Ρώσους, Βούλγαρους, Τούρκους, Αρμενίους κ.ά, επανακατέλαβε το Μαντζικέρτ, κατά τη διάρκεια της απουσίας του Αλπαρσλάν, που πολιορκούσε την Έδεσσα της Μεσοποταμίας (σημερινή Ούρφα Τουρκίας). Όταν ο Αλπαρσλάν έμαθε ότι οι ανατολικορωμαίοι είχαν καταλάβει εκ νέου το Μαντζικέρτ, απέρριψε τις προτάσεις ειρήνης του αυτοκράτορα και βάδισε εναντίον του. Πλησιάζοντας τη ανατολικορωμαϊκή στρατιά παρουσίασε τις δικές του προτάσεις ειρήνης, οι οποίες απορρίφθηκαν από τον αυτοκράτορα Ρωμανό Δ’ και αναγκαστικά το φάσμα της πολεμικής αναμετρήσεως ζωντάνεψε μοιραία.

     Η αποφασιστική μάχη ανάμεσα στους δύο στρατούς δόθηκε στις 26 Αυγούστου 1071 κοντά στο Μαντζικέρτ. Ο Ρωμανός Δ’ παρέταξε από 40.000 έως 70.000 άνδρες, με στρατηγούς τους Νικηφόρο Βρυέννιο, Θεόδωρο Αλυάτη και Ανδρόνικο Δούκα και ο Αλπαρσλάν από 20.000 έως 30.000 άνδρες. Οι ανατολικορωμαίοι είχαν αριθμητικό πλεονέκτημα αλλά ένας στρατός χωρίς φυλετική συνοχή, χωρίς φυλετική ομοιογένεια και χωρίς κοινή συνισταμένη Αξιών των μελών του, είναι ό,τι πιο ευάλωτο σε ήττα, όπως επιβεβαίωσε και η συγκεκριμένη μάχη!

     Οι ανατολικορωμαίοι, παρά την υπεροχή τους σε έμψυχο υλικό, υπέστησαν δεινή ήττα στο πεδίο της μάχης, εξαιτίας των αιτίων που προανεφέρθησαν και είχαν ως αποτέλεσμα σοβαρές διοικητικές αντιθέσεις των στρατηγών τους, την απειθαρχία του στρατεύματος και, τελικώς, την συντριβή του και είναι χαρακτηριστικό ότι σχεδόν ο μισός στρατός τους, που ήταν μισθοφορικός, είτε δεν πήρε μέρος στη μάχη, είτε αυτομόλησε στο αντίπαλο στρατόπεδο.

     Οι Σελτζούκοι Τούρκοι, αντιθέτως, διέθεταν ισχυρότατη εσωτερική φυλετική συνοχή, πειθαρχία στρατιωτική και συντεταγμένη διοίκηση!

     Αστείο θα φανεί ότι από την πλευρά των –εν αποσυνθέσει- ανατολικορωμαίων πάνω απ΄ όλους διεκρίθησαν στη μάχη του Μαντζικέρτ οι  ...Τούρκοι μισθοφόροι και οι Σκανδιναβοί Βαράγγοι, που αποτελούσαν τη σωματοφυλακή του αυτοκράτορα Ρωμανού Δ’, που όμως δεν απέτρεψαν την αιχμαλωσία του, καθώς έπεσαν μέχρις ενός.

     Η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ανελλήνιστη έως και μισελληνική, βασιζόμενη σε ξένους μισθοφόρους ακόμη και εχθρικής εθνικότητος, ηττήθηκε δια παντός, ως αφιστάμενη της Πολεμικής Αρετής!

     Ο Ρωμανός Δ’ οδηγήθηκε τραυματισμένος ενώπιον του Αλπαρσλάν, ο οποίος του συμπεριφέρθηκε με την παραδοσιακή τουρκική ευγένεια αλλά τον εξανάγκασε να δεχτεί τους όρους της συνθήκης που του υπαγόρευσε, δηλαδή, καταβολή ετήσιων φόρων και στρατιωτικής υποτελείας, απελευθέρωση όλων των Μουσουλμάνων αιχμαλώτων και συνοριακούς διακανονισμούς.

     Οι συνέπειες της μάχης του Μαντζικέρτ ήσαν τεράστιες, όπως προαναφέρθηκε. Δεν οφείλονται, όμως, αποκλειστικά στην ήττα των ανατολικορωμαίων στο πεδίο της μάχης του Μαντζικέρτ που, απλώς, ήταν μία κατάληξη, αλλά κυρίως στην εμφύλια διαμάχη που χαρεκτήριζε εκ καταβολής της την διεφθαρμένη και μισελληνική αυτοκρατορία με έδρα την πόλη του ρωμαίου Κωνσταντίνου!

     Ο Αλπ-Αρσλάν ενδιαφερόταν κυρίως για την ενοποίηση των Μουσουλμάνων και ετοιμαζόταν να πολεμήσει εναντίον της Αιγύπτου. Δεν επεδίωξε σοβαρά εδαφικά κέρδη εις βάρος της νικημένης αυτοκρατορίας, διότι η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ουδέποτε έθελγε ως κατάκτηση τους λαούς της στέππας οι οποίοι απέβλεπαν στη σαρωτική κατάκτηση των οριζόντων του «βλέμματός» τους.

     Όταν ο Ρωμανός Δ’ απελευθερώθηκε, μεγαλοκαρδίας ένεκεν του Αλπ-Αρσλάν και προσεπάθησε να επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη, ξέσπασε ένας δριμύτατος εμφύλιος πόλεμος στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και συντάραξε την πόλη του ρωμαίου Κωνσταντίνου δίνοντας τη «χαριστική βολή» σε ό,τι είχε περισωθεί από την οργανωμένη «βυζαντινή» άμυνα.

     Τότε ήταν που η σύλληψη και η …τύφλωση (!) του Ρωμανού Δ’ από τους πολιτικούς αντιπάλους του, έδωσε στους Τούρκους την αφορμή να θεωρήσουν άκυρη τη συνθήκη του 1071 και να αρχίσουν πάλι με μεγαλύτερη ένταση τις επιδρομές στα ανατολικορωμαϊκά εδάφη μέχρι την τελική πτώση της διεφθαρμένης πόλης του ρωμαίου Κωνσταντίνου, το 1453.