ΒΟΥΔΙΣΤΙΚΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ERDENE ZUU KHIID

ΒΟΥΔΙΣΤΙΚΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ 

ERDENE ZUU KHIID  

ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ, ΜΟΓΓΟΛΙΚΗ ΑΕΤΟΘΗΡΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΠΑΣΜΟΙ

 [Συνέχεια του εκπαιδευτικού ταξιδιού μας στη Μογγολία]

     Από την πρωτεύουσα Ulaanbaatar, διασχίζοντας τη στέπα με ένα δυνατό τζιπ, πάντοτε παρέα με τον διερμηνέα μας και τον οδηγό μας και σε απόσταση 373 χιλιομέτρων, μας περίμενε  το αρχαιότερο βουδιστικό μοναστήρι της Μογγολίας Erdene Zuu για να μας προσφέρει δυο μεγάλες εμπειρίες: Βαδιστικό διαλογισμό και ένα εισαγωγικό μάθημα μογγολικής Ιερακοθηρίας.

     Πίσω μας η "πύλη" του Ulaanbaatar μας αποχαιρετούσε αφήνοντάς μας να πάρουμε τη λιτήν ομορφιά μιας πρωτεύουσας με φυσικότατην απλότητα και ανθρωπιά κατοίκων που σπανίως συναντάς στις πόλεις του κόσμου.

     Η πολύωρη διαδρομή συναρπαστική και περιπετειώδης μας έδειξε αδρότερα τις "διαστάσεις" της μετακινήσεως στις απέραντες εκτάσεις της Μογγολίας.

     Το ασταμάτητο "σάβανο" της οράσεώς μας από την σκόνη των προπορευομένων, οι παράξενες εικόνες των κατάφορτων οχημάτων που διέσχιζαν από όλα τα σημεία προς όλες τις κατευθύνσεις μέσα στην απέραντη στέπα, κράταγαν αδιάπτωτο το ταξιδιωτικό ενδιαφέρον μας.

     Και σε όλο το μήκος της διαδρομής, η ιδιομορφία της επιφανείας του στεπώδους εδάφους, με την αμετάβλητη "εικόνα" της μας μετέφερε μύριες όσες πληροφορίες που έφθαναν μέχρι και την ερμηνεία της διαμορφώσεως του μογγολικού Ίππου...

     Σ' αυτή την ιπποτρόφο χώρα, είναι φυσικό ο Ίππος να κυριαρχεί παντού και να αποτελεί το εμβληματικό στολίδι κάθε σημείου της είτε στο φυσικό περιβάλλον είτε διαχειριζόμενος από τον Άνθρωπο.

     Η κυκλοφορία στη στέπα όπου δεν υπάρχουν χαραγμένοι δρόμοι αλλά όλοι βρίσκουν τον προσανατολισμό τους ακολουθώντας 'πεπατημένα" ίχνη για να μη χαράξουν υπερβολικά τη γη, είναι κάτι το απερίγραπτο. 

     Kαι καθώς δεν υπάρχουν χαραγμένοι δρόμοι, στη στέπα μπορεί να βρεθείς ξαφνικά μπροστά σε ένα ξέφρενο καμιόνι που κατάφορτο με μαλλί από κουρά προβάτων και που σανιδώνει απεγνωσμένα για να μη πέσει επάνω σου. Κι όμως, κανένας οδηγός δεν εκνευρίζεται, κανένας δεν βρίζει τον άλλο γιατί εδώ επικρατεί ένας κώδικας αλληλο-ανοχής με αποτέλεσμα οι δύο οδηγοί να χαμογελάσουν ο ένας στον άλλο και να απεμπλακούν ευγενικά και με καλή διάθεση!

     Μεγάλη βοήθεια στον προσανατολισμό παρέχουν τα "ovoo" και που δεν είναι τίποτε άλλο παρά κωνικές σωρολιθιές κωνικού σχήματος με διάμετρο βάσεως δύο έως τριών μέτρων, στολισμένες με γαλάζια, κυρίως, "khadag" (μεταξωτές ταινίες ή ταινίες λεπτού υφάσματος) και ουρές Ίππων ως προσφορές σεβασμού. Αυτές οι σωρολιθιές έχουν λατρευτικό χαρακτήρα αποδόσεως τιμών στα πνεύματα και οι διερχόμενοι, πεζοί κι εποχούμενοι δεν παραλείπουν να περιστραφούν γύρω τους, ενώ πολλές από αυτές περιέχουν στο κέντρο τους τα εννέα πολύτιμα στοιχεία, χρυσό, άργυρο, κοράλλι, σιντέφι, χάλυβα, χαλκό, τυρκουάζ, λάπις λάζουλι και μαύρη πέρλα.  

     Και οι καντίνες που εξυπηρετούν τους ταξιδιώτες, "σπαρμένες" σε αποστάσεις εκατοντάδων χιλιομέτρων στη μέση του πουθενά, δεν υστερούν διόλου σε ποιότητα εξυπηρετήσεως και η καντίνα που επιλέξαμε να ξαποστάσουμε μετά από κάμποσες ώρες ταξιδιού στη στέπα ήταν μία από αυτές που "ανεφοδιάζουν" ταξιδιώτες και οχήματα, ενίοτε δε και πεινασμένους ...Ίππους.

     Το δικό μας φαγητό, κλασικό μογγολικό, από τα πιο εύγεστα και καθαρά, καλοσερβιρισμένο και ό,τι έπρεπε για να πάρουμε δυνάμεις για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας.

     Σταθερά παντού, το χαρακτηριστικό σκαθάρι της Μογγολίας που συναντάται σε κάθε γωνιά της και είναι άκακο, πεντακάθαρο και κοινωνικότατο αφού οι ντόπιοι δεν ενοχλούνται από την παρουσία του και δεν το ενοχλούν.

     Κι όταν συμβεί το απρόοπτο στη μέση του πουθενά, όπως στη περίπτωσή μας που αντιμετωπίσαμε σοβαρό πρόβλημα με το ακραξόνιο, όλοι οι οδηγοί είναι προετοιμασμένοι να αποκαταστήσουν επιτόπου τα πάντα με την ψυχραιμία του σοφού ο οποίος με την δύναμη ...πνευμάτων κι έστω με απώλεια κάποιου χρόνου, ξαναθέτει το όχημά του σε κίνηση με απόλυτην ασφάλεια χωρίς καμιά βοήθεια, εκεί που οι άλλοι εν μέσω συνεργείων κινητών και ακινήτων πανικοβάλλονται και καλούν ...γερανοφόρα για μία αλλαγή λάστιχου στο κέντρο της ...Αθήνας!

     Ο ευγενέστατος και πεντακάθαρος οδηγός μας αμέσως μετά την ακινητοποίηση του οχήματός μας στη μέση της έρημης στέπας, άλλαξε τα γάντια οδηγήσεως με γάντια εργασίας και πρώτα μας ρώτησε αν θα θέλαμε να μας στήσει ειδική τέντα που μετέφερε, ώστε να βολευτούμε στη σκιά της αλλά εμείς, σεβόμενοι τον χρόνο του αρκεστήκαμε στη σκιά του ίδιου του οχήματος! Κι εκείνος, έστρωσε κάτω από το όχημα ένα μουσαμά επάνω στον οποίο σύρθηκε κάτω από το αυτοκίνητο και μετά από δύο σχεδόν ώρες εργασίας το δυνατό τζιπ όργωνε και πάλι τη στέπα! Έτσι, χωρίς ράμπες, χωρίς επίτοιχες εργαλειοθήκες, χωρίς τα μέσα ενός οργανωμένου...εξειδικευμένου και ...πιστοποιημένου συνεργείου αυτοκινήτων, εκεί στη μέση του πουθενά!

     Και κάπως έτσι μετά από κάμποση ακόμη οδήγηση, ...κάποτε φθάσαμε στο αρχαίο Karakorum, την παλιά πρωτεύουσα της χώρας επί εποχής μεγάλου Τσίγκις Κχάαν κι ελάχιστα πιο πέρα, δύο μόλις χιλιόμετρα το παμπάλαιο μοναστήρι Erdene Zuu που μας περίμενε, ανοίγοντάς μας "ορίζοντες"...

     Πλησιάζοντας στο μοναστήρι, λίγο πριν, ο συμβολικός φαλλικός λίθος καλωσόρισε και μας, όπως καλωσορίζει και τους μοναχούς επιτάσσοντάς τους αποχή από τις σαρκικές ηδονές.

     Και δίπλα ακριβώς από αυτό το πέτρινο σύμβολο, ένα μικρό παζάρι με "παλιοπράγματα" όπου εντοπίσαμε ένα παμπάλαιο τοπικό ορειχάλκινο κύπελλο που χρειάστηκε μεθοδική και πολύωρη συντήρηση για να αποκαλύψει την εκπληκτικήν ομορφιά του. 

     Το Erdene Zuu Khiid, είναι το αρχαιότερο βουδιστικό μοναστήρι της Μογγολίας, χτισμένο το 1586 από τον Abtai Khan και ένα από τα ελάχιστα που διασώθηκαν από τους βαρβάρους κομμουνιστές οι οποίοι, από το 1930, επιδόθηκαν στην καταστροφή των πολιτισμικών μνημείων της Μογγολίας. Και η ονομασία "Erdene Zuu" σημαίνει "Πολύτιμος Βούδας". Οι εγκαταστάσεις του περιβάλλονται από ένα αμυντικό τείχος πλευρών 400  μ. επί 400 μ. δομημένο από γκρίζους κυβόλιθους που προέρχονται από τα ερείπια του Karakorum.

     108 περιμετρικά στούπα χρωματισμένα λευκά (με δεδομένο τον συμβολικό αριθμό "108" για τον Βουδισμό) περιβάλλουν αυτό το μοναστήρι το οποίο υπέστη σοβαρές καταστροφές το 1731 από τον κινεζικό στρατό των Manchu αλλά και πολύ σοβαρότερες από τους κομμουνιστές οι οποίοι, από το 1931 και μετά, γενοκτόνησαν τους Βουδιστές της Μογγολίας με αποτέλεσμα σε αυτό το ιερό μνημείο, από το 1941 έως το 1990, να χάσει κάθε "ζωή".  

     Περνώντας την εξωτερική, κεντρική, πύλη του, αισθάνεσαι να σε κυκλώνει μια θετική ενέργεια που ευνοεί τον διαλογισμό όχι ως μιαν επιδίωξη αλλά ως κάτι το φυσικώς δεδομένο.

     Εδώ δεν αισθάνεσαι ότι "περιηγείσαι", αλλά ότι αποτελείς αναπόσπαστο μέρος του όλου το οποίον "όλο" σε παρασύρει να "ανασαίνεις" μαζύ του!

     Αν πέρασες την πύλη αυτού του μοναστηριού με την περιέργεια του τουρίστα, απλώς, θα οπισθοχωρήσεις και θα αναζητήσεις πιο ενδιαφέρουσες συγκινήσεις εκτός των τειχών του. 

     Αν, όμως, πέρασες την πύλη του "αδειάζοντας" το νου σου για να τον προετοιμάσεις να γεμίσει με τις "πληροφορίες" του χώρου, τότε, η ανταμοιβή σου θα είναι μεγάλη.

     Σε τέτοιους χώρους δεν νοούνται ναοδομικές και, λοιπές, αρχιτεκτονικές αγκυλώσεις, αρχαιολογικές ή ιστορικές προσεγγίσεις, ή και θρησκευτικο-κοινωνιολογικές αναζητήσεις... αλλά, το μέγα όφελος είναι η αβίαστη και μη επιδιωκόμενη διείσδυση στην αλήθεια χωρίς η ύπαρξη της "αλήθειας" να αποτελεί "φορτίο συνειδήσεως".

     Εδώ βρεθήκαμε να βαδίζουμε επί ώρες γύρω από την αποξηραμένη λίμνη, τους τρεις λίθους των λεόντων, το χρυσό στούπα, τον ναό του Δαλάι Λάμα, τους τάφους των Abtai Khan και του Τüsheet Khan, των τριδύμων ναών αλλά και του Θιβετανικού ναού, χωρίς να νιώθουμε καμιά κούραση!  

     Αθόρυβες και, ίσως, ...άϋλες οι παρουσίες των μοναχών ολόγυρά μας, περιφέρονταν για να περιστρέψουν τους κυλίνδρους των προσευχών και να συνεχίσουν το δρόμο τους προς το αέναο...

     Η αρμονία είναι το κυρίαρχο στοιχείο σε όλο τον μοναστηριακό χώρο του Ederne Zuu.

     Κι αυτή η αρμονία κυριαρχεί και στις μικρότερες, ακόμη, λεπτομέρειές του, αισθητή από εκείνον που περιέρχεται του χώρους του.

     Η αρμονία κι η ...σιωπή μαζύ με το ...απρόσμενο, πλαισιώνουν τις πανταχού παρούσες παρουσίες των μοναχών οι οποίοι δεν δείχνουν κανένα ενδιαφέρον για ο,τιδήποτε άλλο εκτός από τις σκέψεις τους.

     Και οι κτηριακοί όγκοι δε δείχνουν διόλου "υπερόπτες" μέσα σε αυτό τον χώρο.

     Οι λεπτομέρειές τους προσδίδουν σ΄ αυτά τα κτίσματα μιαν υψιπέτεια που απογειώνει όποιον τα παρατηρεί.

     Στο Ederne Zuu το ξάφνιασμα του επισκέπτη είναι διαρκές και η παρατηρητικότητά του ανταμείβεται γενναία.

     Το "Πωλητήριο" του μοναστηριού μικρό και σκοτεινό, είναι "διαιρεμένο" σε δύο πάγκους, ο ένας για τους τουρίστες κι ο άλλος για τους "υποψιασμένους" προσκυνητές με διαφορετικά αντικείμενα ο καθένας. οι Μογγόλοι διαθέτουν μιαν ιδιαίτερη Παιδεία που βασίζεται στην ιεραρχία και την διάκριση σε όλα τα κοινωνικά "πεδία", κάτι που ισχύει σε όλες τις πολεμικές κοινωνίες, χωρίς κανένα ξεπεσμό προς αφύσικες "εξισώσεις" και "συμψηφισμούς". Σταθήκαμε στον δεύτερο πάγκο κι απ' εδώ αγοράσαμε ένα τελετουργικό κρόταλο βουδιστικής λατρείας 

     Η υφασμάτινη "γλώσσα" του, είναι διακοσμημένη με την ιερή Σβάστικα, που αποτελεί επίσημο σύμβολο της χώρας. 

     Από το ίδιο Πωλητήριο ξεχωρίσαμε και μια τελετουργική , θυσανοφόρο, "ιππουρίδα" κεντημένη με άνθη λωτού.

     Και τα δύο αντικείμενα της εποχής του δευτέρου ημίσεος του 19ου αιώνος, συνοδεύονταν από άδεια εξαγωγής του Υπουργείου Πολιτισμού της Μογγολίας στην οποία απαγορεύεται με μεγάλην αυστηρότητα κάθε εξαγωγή φυσικού (ορυκτά, μέρη φυτών, ζώων και πτηνών κλπ) ή ιστορικών κειμηλίων.

     Αποχαιρετώντας το Erdene Zuu κατευθυνθήκαμε προς την επόμενη διδακτικήν εμπειρία, την Ιερακοθηρία και σε ό,τι αφορά στο πρώτο συνθετικό ως τρόπο του λέγειν διότι οι Μογγόλοι δεν εκτιμούν πολύ τα μικρά αρπακτικά (ιέρακες) αλλά προτιμούν τους αετούς! Η διακριτική φιγούρα του μοναχού μας οδήγησε μέχρι το υπερήφανο πτηνό που μας περίμενε για να σκιρτήσει πάνω στο βραχίονά μας.

     Να τον πεις "γερακάρη", "ιερακοθήρα" ή "ιερακοτρόφο" δεν θα ήταν ακριβές, καθώς τον βλέπεις να σε πλησιάζει με ένα φτερωτό ...θηρίο στα χέρια του! Σωστότερο θα ήταν να τον πεις "αετοθήρα" διότι εδώ, το αρπακτικό χρησιμοποιείται για το κυνήγι και όχι για "συντροφιά" ή για "επιδείξεις". Στη Μογγολία όλα είναι μάχιμα ασχέτως αν παντού κυριαρχεί το χαμόγελο, ίσως-ίσως διότι ο πόλεμος κι η μάχη είναι οι αφετηρίες της χαράς!

     Ο χειρισμός του αετού δεν έχει καμία σχέση με τον χειρισμό των μικρότερων αρπακτικών και το βάρος του που πολλαπλασιάζεται με την παραμικρή κίνηση του πτερώματός του όχι απλώς είναι υπολογίσιμο για τον χειριστή αλλά και συχνά εξοντωτικό και συχνά απαιτεί την χρήση ειδικής υποστηρικτικής ξύλινης κατασκευής για την ανακούφιση του χεριού του χειριστή.

     Οι αφέσεις και οι επικαθήσεις του αετού από και στον βραχίονα, μετά από σύντομο χρόνο, γίνονται πολύ επώδυνες για τον χειριστή ο οποίος, όμως, ξεχνιέται και αφήνει στην ισχυρή συγκίνηση να τον συναρπάσει, ξεχνώντας το ...χέρι του.

     Και η εισαγωγική εκπαίδευση του χειριστή ξεκινά από την παράμετρο του σωστού χειρισμού του μεγάλου αρπακτικού με την διατήρησή του συνεχώς μέσα στο κέντρο βάρους του επάνω στο βραχίονα του χειριστή, κάτι όχι και τόσο εύκολο.

     Οι Μογγόλοι δίνουν μεγάλη σημασία στη σωστήν εκπαίδευση του αετοθήρα και στη Μογγολία βρίσκονται εύκολα αρκετά βιβλία και έντυπα που προάγουν αυτή την υψηλή τέχνη.

     Και, μαθημένο σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες κατά το μεγαλύτερο διάστημα του έτους στη Μογγολία, το αρπακτικό, μέσα στη ζέστη του καλοκαιριάτικου μεσημεριού, χρειάζονταν αρκετή φροντίδα, ...πρωτόγονη, αλλά, πάντως, απαραίτητη φροντίδα, ώστε να διατηρείται σε άριστη κατάσταση και διάθεση.

     Αγέρωχος ο αετός αλλά και πειθαρχημένος στην μεθοδικήν εκπαίδευση που έχει υποστεί αναμένει τον χειριστή του και ανταποκρίνεται με προθυμία σε ό,τι του ζητηθεί. Όμως, οι Μογγόλοι εκπαιδεύουν τον χειριστή να βιώνει την πτήση του αετού και συμμερίζεται την πτητικήν ισορροπία του αρπακτικού ακόμη κι αν αυτό ησυχάζει επάνω στο χέρι του.

     Κυρίως, εκείνο που προέχει για τους Μογγόλους κατά την εισαγωγικήν εξοικείωση του αρπακτικού με τον χειριστή του είναι να καταφέρουν την απόλυτην αλληλο-αποδοχή και την εξάλειψη κάθε εκατέρωθεν φοβίας ή απλής επιφυλάξεως.

     Και στη προκειμένη περίπτωση αυτή η αλληλο-αποδοχή κατορθώθηκε ...αμέσως, λες και στην άκρη του κόσμου αυτός ο υπέροχος Μογγόλος αετός περίμενε τον Έλληνα να τον κρατήσει στο χέρι του.

     Η μογγολική αετοθηρία δεν εξαντλείται ούτε σε τόμους περιγραφικής αναφοράς, αποτελώντας μια παραδοσιακή τοπική κυνηγετική τέχνη αιώνων, αφού, μόνον μια πρώτη επαφή διαρκεί ώρες εκπαιδεύσεως και χειρισμών οι οποίοι, στο τέλος, εξουθενώνουν τον εκπαιδευόμενο. Ας φαντασθούμε και την συνέχεια... Ωστόσο, το πρόγραμμά μας στη περιοχή του Kharkhorin είχε πολλά ακόμη να μας προσφέρει κι ετοιμαστήκαμε για διανυκτέρευση, που αλλού, σε καταυλισμό ger (γιούρτες, στρογγυλές σκηνές) για να προετοιμασθούμε για την επόμενη ημέρα. Ξαναφορέσαμε, λοιπόν, την καλύπτρα στον αγαπημένο μας, πλέον, αετό και τον αφήσαμε στο πόστο του να ξεκουρασθεί.

     Ο καταυλισμός "Anar", οργανωμένος από κάθε άποψη, ακόμη και με τεράστιο ger (γιούρτα, στρογγυλή σκηνή) ως εστιατόριο-τραπεζαρία, μας περίμενε για διανυκτέρευση και ένα διασκεδαστικό βράδυ με υπέροχη μογγόλικη μουσική και χορευτικές ...εκπλήξεις.

     Στο πάρκιγκ του καταυλισμού, βεβαίως είχε και πάρκιγκ, πάντα η γνωστή εικόνα των "σκυλιών της στέπας", των ρωσικών μίνιβαν τα οποία διασχίζουν το έδαφος της Μογγολίας απ΄ άκρη σε άκρη με ένα φθηνό "κοστολόγιο" αλλά αξιόπιστο τρόπο.

     Όπως τα πάντα στη Μογγολία γίνονται υπό το βλέμμα του γενάρχη Τσίγκις Κχάαν έτσι και στο εστιατόριο-ger αυτού του καταυλισμού η μορφή του γενναίου κατακτητή δέσποζε στο χώρο και όλοι, περνώντας μπροστά του, και ημών συμπεριλαμβανομένων, δείχναμε τον σεβασμό μας!

      Κι όταν τελείωσε το πλούσιο δείπνο, στην αίθουσα μπήκαν οι μουσικοί με παραδοσιακά όργανα και φορεσιές ακολουθούμενοι από την ακροβάτιδα χορεύτρια η οποία συνόδευε με αρμονία κινήσεων τους μαγικούς ήχους των παραδοσιακών συνθέσεων που πλημμύριζαν τον χώρο. 

     Με τους βαθείς, συναισθηματικούς ήχους, του κορυφαίου παραδοσιακού εγχόρδου Morin Khuur να προκαλεί ισχυρές δονήσεις συγκινήσεως, η απίστευτη χορεύτρια μας έκανε να αναθεωρούμε πολλά για την ανθρώπινη ανατομία.

     Οι λικνιστικές κινήσεις του σώματος της νεαρής Μογγόλας με τις, πέραν κάθε φαντασίας, στάσεις που έπαιρνε, έδιναν την εντύπωση ότι αυτές παρήγαγαν τους μελωδικούς ήχους και όχι τα όργανα.

     Κάτω από την συμβολική δορά του λύκου, ο ήχος και το θέαμα ήσαν τόσο μαγικά που παρακαλούσαμε να μη τελειώσει η παράσταση και να φεύγαμε το πρωί κατ΄ ευθείαν για την ιππική συνέχεια που μας περίμενε...

     Όμως, ευτυχώς για τους κουρασμένους εαυτούς μας, η μαγεία ...τελείωσε και τα λιτά μας κρεβάτια με στρώματα παραγεμισμένα με χώμα της στέπας (όπως και τα μαξιλάρια) ήταν ό,τι ανακουφιστικότερο για να χαλαρώσουμε από τις έντονες εμπειρίες μιας υπέροχης ημέρας με πολύωρο ταξίδι και συναρπαστικές εμπειρίες στη γειτονιά του Μογγόλου γενάρχη.

     Ξημερώνοντας και παρά την κούραση, το πρώτο φως μας βρήκε έξω από τη γιούρτα μας αδημονώντας να ιππεύσουμε ένα μογγόλικο αλογάκι που περιμέναμε να μας φέρει ένας ντόπιος.

     Προσέξαμε την διακοσμητικήν (;) "ιππουρίδα" που στόλιζε τον καταυλισμό και είχε μαύρο χρώμα (με μαύρες αλογοουρές) κάτι που σήμαινε πόλεμο. Πόλεμο, αλλά ...γιατί; Μα, πόλεμο, διότι κάποτε, όλη αυτή η περιοχή ήταν το επίκεντρο του κατακτητικότερου στρατού του κόσμου και οι Μογγόλοι είναι πολύ υπερήφανοι για την ιστορία τους! Και να που μετά το ελαφρύ πρόγευμα κατέφθασε και το πολυπόθητο τετράποδο ιππευόμενο χαλαρά από τον νεαρό γιο του ντόπιου Ιππαγωγού.

     Είχαμε πάθει σαν τις παραμονές των εκδρομών όταν ήμασταν στο δημοτικό και ανυπομονούσαμε να ξεκινήσει το πούλμαν... Καιρό είχαμε να το βιώσουμε αυτό το ανυπόμονο συναίσθημα αλλά ...αμαρτία εξομολογημένη!

     Ένα γνήσιο μογγολικό αλογάκι στη διάθεσή μου για όση ώρα ...άντεχα, μέσα στην απεραντοσύνη της πεδιάδος του Karakorum ήταν η εκπλήρωση ενός ονείρου μου που αποτελούσε και την κύρια προσδοκία μου αυτού του ταξιδιού. Και να, τώρα, που γίνονταν πραγματικότητα... 

     Κατά κανόνα, οι Μογγόλοι δεν πολυχρησιμοποιούν σπιρούνια διότι ο φυσικός τρόπος της ζωής τους γυμνάζει τα πόδια τους τα οποία είναι αρκετά δυνατά. Έτσι, τα μογγόλικα αλογάκια είναι μαθημένα να υπακούν σε "δυνατά πόδια"  και, ευτυχώς, το δικό μου δεν με δυσκόλεψε διόλου να δεχθεί τις εντολές μου.

     Το τοπίο μαγικό, ο ορίζοντας χωρίς όρια, ένα απέραντο Ιππευτήριο όλη η Μογγολία με ένα έδαφος που θα το ζήλευε το ιδανικότερο manege της Ευρώπης κι εγώ μ΄ έναν μογγόλικο Ίππο στα σκέλια μου έτοιμος να ξεχυθώ για τη μάχη του Yehuling!

     Καλπάσαμε δυνατά, περίπου, για δύο συνεχή χιλιόμετρα και κανείς από τους δυο μας δεν κουράστηκε! Το αξιολάτρευτο μογγόλικο αλογάκι, τερατωδώς ανθεκτικό σε επιταχύνσεις και υψηλές ταχύτητες, θα μπορούσε να με μεταφέρει μέχρι την λεκάνη των ...Καρπαθίων αλλά..., αλλά βρέθηκα στη ...θέση του και, από σεβασμό, δεν θέλησα να το κουράσω άλλο... Είχα ήδη βιώσει την εμπειρία!

     Ναι! Ιππασία είναι αυτό ακριβώς, να παραμένεις έφιππος μέσα στη Φύση και να απολαμβάνεις ό,τι αυτή σου προσφέρει... Και τι να απαντήσω μετά από αυτό σε όσους με ρωτούν γιατί, επιστρέφοντας στα ευρωπαϊκά Ιππευτήρια δεν μου κάνει αίσθηση να ιππεύσω; Τι να τους πω; Ότι θα ήθελα να πάρω μαζύ μου τους εκπαιδευομένους μου και να επιστρέψω σ΄ αυτή την απέραντη πεδιάδα με τα υπέροχα τετράποδα κι εδώ να ξαναχαρούμε μοναδικές ιππευτικές εμπειρίες...;

     Aφίππευσα και φρόντισα τον Ίππο, παραδίδοντάς τον στον Ιππαγωγό του. Κατόπιν, μάζεψα τις εμπειρίες μου και πήγα στο κοντινό "δέλτα" για να στοχαστώ και να ταξινομήσω τις σκέψεις μου όντας πραγματικά ευτυχισμένος. 

     Απίστευτες "εικόνες" τοπίων με χρώματα που δεν συναντάς σε κανένα άλλο σημείο του κόσμου, απίστευτη η Μογγολία που κάθε της χιλιοστό είναι ένας πίνακας ζωγραφικής κι ένα κέντρισμα για τη σκέψη.

     Σε λίγο θα ξεκινούσαμε για το ταξίδι της επιστροφής στο αγαπημένο μας Ulaanbaatar κι είχαμε ήδη μάθει και απολαύσει, τόσα πολλά κι ενδιαφέροντα...

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ