Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ Μέρος E' IΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΠΛΑΙΣΙΟ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

Μέρος E'

IΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΠΛΑΙΣΙΟ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ

     Αν το θέατρο είναι η ψηλάφηση  της πραγματικότητας με τ΄ ακροδάχτυλα ενός βαθύτερου στοχασμού, τότε, αυτό λάβαμε υπ΄ όψη μας όταν τον Ιούνιο του 2018 ιδρύαμε την Σχολή Ιππικού Θεάτρου των «Ελλήνων Κενταύρων». Τότε, πήραμε την απόφαση μέσα από την υποκριτική διδασκαλία να απελευθερώσουμε τους μαθητές μας από τα δεσμά της πεζής συμβατικότητας, φτερώνοντάς τους σαν Ίκαρους και Πήγασους, αφήνοντάς τους να πετάξουν ψηλά. στην ενίσχυση των ιππικών δεξιοτήτων των μαθητών της. Κι αυτό, στα τέσσερα χρόνια λειτουργίας αλλά και πειραματισμών, είδαμε ότι επιτυγχάνεται!

     Έτσι, ανακοινώνοντας την ίδρυση της Σχολής Ιππικού Θεάτρου των «Ελλήνων Κενταύρων» την 1η Ιουνίου 2018 υπογραμμίζαμε: «Η  Σχολή του Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων" πέραν του χαρακτήρος της ως εργαστηρίου έφιππης υποκριτικής Τέχνης αποσκοπεί στην ενίσχυση των ιππικών δεξιοτήτων των μαθητών της, εμφυσώντας τους τα πλεονεκτήματα μιας βιωματικής προσεγγίσεως εφίππων ρόλων που ενδυναμώνουν την ιππικήν αυτοπεποίθηση ως βασικό παράγοντα ιππικής δεξιότητος. Δηλαδή, αυτή η Σχολή "σχεδιάζεται" να υποστυλώνει την εκπαίδευση ενός Ιππέως όπως οι ιταλικοί κόθορνοι του 15ου αιώνος με την δεκάποντη σόλα, οι οποίοι είχαν σκοπό την υπερύψωση των γυναικείων ποδογύρων που τότε έφταναν μέχρι τον αστράγαλο ώστε να μη λερώνονται από τις λάσπες και τα στάσιμα νερά των δρόμων εκείνης της εποχής.». Παρά ταύτα, κάποιοι δεν …κατάλαβαν και νόμισαν ότι αλλάζει το εφιπποτοξοτικό «προφίλ» της Σχολής μας γενόμενο …θεατρικό και …απεχώρησαν! Συχνά οι αλλαγές έχουν κόστος, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση το κόστος δεν φάνηκε να επιβαρύνει την Σχολή μας αλλά εκείνους που δεν εννόησαν και, όπως όλοι οι εγκαταλείψαντες, απλώς παρέμειναν μακράν της Έφιππης Τοξοβολίας και του Ίππου, γενικότερα! Ωστόσο οι «κόθορνοι» έδειξαν ότι λειτουργούσαν…

Το σενάριο

     Με την προηγούμενη εμπειρία του από το Λυρικό Θέατρο, ο Ιδρυτής των «Ελλήνων Κενταύρων», προέβλεψε ώστε να έχει προετοιμασμένο ένα σενάριο επί τη βάσει του οποίου θα παρέχεται η διδασκαλία. Και το σενάριο αυτό δεν είναι άλλο από μία θεατροποιημένη διάλεξη γύρω από την προσωπικότητα και την ζωή του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη, Έλληνος λογίου και πολεμιστή που έζησε στην Ιταλία του 15ου αιώνος.

      M’ αυτό το σενάριο ο συγγραφέας αποτίνει φόρο Τιμής σε μία λαμπρή προσωπικότητα του Ελληνισμού, εντελώς άγνωστη ακόμη και στους σημερινούς ρωμηούς που εποικούν την, πάλαι, Ελλάδα: στον λόγιο πολεμιστή Μιχαήλ Μάρουλλο Ταρχανιώτη του οποίου η εποχή σηματοδοτεί και την κατάρρευση της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας την οποία οι ανελλήνιστοι πλαστογραφούν ως «Βυζάντιο»! 

     Γεννημένος στην Πόλη του Ρωμαίου Κωνσταντίνου ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης, μεταφέρεται από την οικογένειά του μέσω Ιονίων στην Ιταλία όπου και μεγαλώνει ασπαζόμενος την Ελληνική Θρησκεία ενώ συγγράφει Ποίηση και, ταυτοχρόνως, πολεμά ως μισθοφόρος. Η λαμπρή προσωπικότητά του τον εισάγει στους υψηλούς πνευματικούς «κύκλους» της, τότε, Ιταλίας όπου και συναντά τον έρωτά του, μία ομόθρησκη Ιταλίδα η οποία, τελικώς, μετά τον αδόκητο πνιγμό πεθαίνει τρελλή σε ένα χριστιανικό μοναστήρι.

     Όλα αυτά, με μία προλογική εισαγωγή περί της καταστάσεως της Ελλάδος κατά την περίοδο της παρακμής και αλλοτριώσεώς της, απεμπολώντας την Θρησκεία της και γενόμενη έρμαιο του εβραιοχριστιανισμού, περιλαμβάνονται εν «σμικρώ» στο σενάριο προκειμένου η συνεπτυγμένη μορφή του να διευκολύνει τους αρχάριους μαθητές στην εκμάθησή του. Και ως προς αυτόν τον τομέα ο συγγραφέας επέδειξε ιδιαίτερη προσοχή αναγνωρίζοντας ότι η ιδιοτυπία της «γλώσσας» του και η ροπή του προς αναλυτική περιγραφικότητα των πραγμάτων δεν ευνοούν την αποστήθιση όπως απαιτεί ένα θεατρικό κείμενο. Όμως, αυτό δεν ήταν το μόνο…

     Παραλλήλως με την συγγραφή του σεναρίου προετοιμάσθηκαν και δύο παράμετροι απαραίτητες για την πλήρη θεμελίωση της διδασκαλίας: (α) Το σκηνοθετικό όραμα και (β) η σκηνογραφική μελέτη και τεκμηρίωση.

Το σκηνοθετικό όραμα

     Ήδη, από τα Β’ και Γ’ μέρη του παρόντος, εξάγεται και το πλαίσιο του σκηνοθετικού οράματος που δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από την απόδοση της  α λ ή θ ε ι α ς  της εποχής, των προσώπων της και των συναισθημάτων τους, χωρίς υποκειμενικές ακροβασίες και συρμώδεις σκηνικές προκλήσεις προς άγραν «ιδιοτύπων θεατών» και «αυγάτισμα» …εισιτηρίων! Άλλωστε, η μη κερδοσκοπικότητα της όλης λειτουργίας των «Ελλήνων Κενταύρων» μας παρέχει την πολυτέλεια της πλήρους αποστασιοποιήσεως από κάθε εισπρακτικήν αγωνία.

     Στην περίπτωση της δικής μας διαμορφώσεως σκηνοθετικής απόψεως θα πρέπει να διατυπώσουμε ευγνώμονες ευχαριστίες προς την θυγατέρα του αειμνήστου αναβιωτή της αρχαίας τραγωδίας και μεγάλου σκηνοθέτη Δημήτρη Ροντήρη, την ερίτιμη κυρία Κωστούλα Ροντήρη, για την ανεκτίμητη δυνατότητα που μας προσέφερε να μελετήσουμε το προσωπικό αρχείο του πατέρα της στην οικία Ροντήρη, στη Γλυφάδα, πριν αυτό παραχωρηθεί, εν τέλει, στον Δήμο Πειραιώς. Εξ αυτού του πολύτιμου αρχείου αντλήσαμε και τις βασικές συντεταγμένες της δικής μας σκηνοθετικής «χαρτογραφήσεως» για να βοηθηθούμε στην συγκεκριμένη διδασκαλία.  

     Η διδασκαλία του Δημήτρη Ροντήρη «ελλιμενίζονταν» στην προσωπική του ικανότητα και εμπειρία ως ηθοποιού και όχι ως τηρητή κανόνων θεωρητικού δασκάλου και ο σκηνοθετικός κορεσμός του δεν σταματούσε στο να υποδυθεί, πριν από τον ηθοποιό του, τον ρόλο, κάτι που είχε καθιερώσει παλιότερα ο Αριστείδης Οικονόμου και ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος ο οποίος υπήρξε κι εκείνος που εισήγαγε την έννοια του «σκηνοθέτη». Βασιζόμενος στις λεπτομερείς σημειώσεις του, ο Δημήτρης Ροντήρης επέμενε να βεβαιωθεί ότι ο ηθοποιός του όχι μόνον είχε προσλάβει κάθε ερμηνευτική παράμετρο όπως ο ίδιος την εννοούσε και την δίδασκε αλλά και διερευνούσε κάθε πιθανή ένσταση του ηθοποιού του, διαλεγόμενος «μαιευτικώς» και διεξοδικώς μαζύ του. Τέλος, δεν κουράζονταν να αναπαραστήσει τα ερμηνευτικά λάθη του ηθοποιού του «αντανακλώντας» τα, δίκην κατόπτρου, στον διδασκόμενο, ώστε ο ίδιος να τα αντιληφθεί και να τα διορθώσει, μια διαδικασία κοπιαστικότατη και εξοντωτική για τον ίδιο τον σκηνοθέτη αλλά δικλείδα ασφαλείας για το ορθό τελικό αποτέλεσμα της διδασκαλίας του.

     Δάσκαλος ευρυμαθέστατος με Παιδεία πέραν των "ανεγνωρισμένων διπλωμάτων" την οποία απέκτησε, συχνά, αυτοδιδασκόμενος με αφιερωματική προσήλωση στην Τέχνη, έφθασε μέχρι σημείου να παρεμβαίνει τόσο θετικά ακόμη και στο έργο του τιτάνιου Δημήτρη Μητρόπουλου, προσωπικού του φίλου και μουσικού συνεργάτη του σε πολλά σκηνοθετικά "ανεβάσματα", γενομένων αποδεκτών των παρατηρήσεών από τον κορυφαίο μουσουργό.

   Σύμφωνα με τον Κώστα Γεωργουσόπουλο, ο Δημήτρης Ροντήρης υπήρξε «…ίσως, ο σημαντικότερος Έλληνας παιδαγωγός με την έννοια ότι εισήγαγε την επιστημονική συγκρότηση των ηθοποιών, δημιουργώντας στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου την υποδομή για την άσκηση και σταθμό στην εκπαίδευση των ηθοποιών, με επιστημονικά κριτήρια»!

    Και, βεβαίως, ο Δημήτρης Ροντήρης θεωρούσε εκ των ουκ άνευ, την άριστην εμπέδωση της γλώσσας ώστε να βιώνεται το νόημά της και να αποδίδονται τα εξ αυτού συναισθήματα αλλά και την ορθοφωνία για την διδασκαλία της οποίας αφιέρωνε ατελείωτες ώρες και πάντοτε επί τη βάσει γερμανογλώσσων βοηθημάτων προκειμένου να εξελίξει τον φθόγγο σε φράση, στο στόμα του κάθε μαθητή του.

     Ποιο, όμως, υπήρξε το "δακτυλικό αποτύπωμα" της διδασκαλίας του Δημήτρη Ροντήρη, αυτό που της διασφάλισε την αθανασία της μοναδικότητος; Ο ίδιος, προσπαθώντας να ερμηνεύσει την αρχαία τραγωδία, έγραψε κάποτε ότι η επιτομή της συνοψίζεται σε τρία στοιχεία: Στην ανάδειξη του θρησκευτικού και τελετουργικού χαρακτήρα της, την απόδοση του καθαρού και ουσιώδους συναισθήματος  χ ω ρ ί ς   υ π ε ρ β ο λ έ ς  και, τέλος, την ανάδειξη του λυρικού στοιχείου που οι τραγικοί ποιητές πήραν από ένα θρησκευτικό τραγούδι, τον διθύραμβο, ανυψώνοντάς τον σε καλλιτεχνική διαδικασία που απομόνωσε την τραγωδία από την καθημερινή πραγματικότητα, μία διαδικασία που επιτρέπει στην ψυχή του θεατή να διατηρεί την ελευθερία του ακόμα και μέσα στη θύελλα των έντονων παθών.

     Μέτοχος της Γερμανικής Παιδείας και πιστός τηρητής της τευτονικής αφοσιώσεως στον σκοπό, όπως είχε άλλωστε διδαχθεί στην Αυστρία και στην Γερμανία από μεγάλους Δασκάλους, ο Δημήτρης Ροντήρης κατέκτησε το βάθρο του κορυφαίου αναγεννητή της αρχαίας τραγωδίας εργαζόμενος σκληρότατα όπως κάθε θεράπων της Τέχνης πρέπει να εργάζεται.                  

             

     Και, τελικώς, αυτή η σκληρότατη ενασχόλησή του με το καλλιτεχνικό του αντικείμενο ήταν ό,τι τον ώθησε προς τα πάνω, ό,τι τον έκανε να αποφύγει το "ψεύτισμα", διακονώντας με συνέπεια το θέατρο και διδάσκοντας εκ του τάφου του ακόμη και εμάς τους ελαχίστους.

Η σκηνογραφική μελέτη και τεκμηρίωση

     Με προσοχή στην ιστορική ακρίβεια στην οποία συνυπολογίσθηκε και το συναισθηματικό πλαίσιο της εποχής με ό,τι αυτό επηρεάζει το σκηνογραφικό «κλίμα», ολοκληρώθηκε η σκηνογραφική μελέτη και τεκμηριώθηκε γραπτώς, ως αναπόσπαστο τμήμα του κυρίως σεναρίου από τον συγγραφέα του. Κύριο βοήθημά μας το περιεχόμενο της Βιβλιοθήκης των «Ελλήνων Κενταύρων» με εξαιρετικές εκδόσεις που καλύπτουν την πλήρη σκηνογραφική προσέγγιση κάτι το οποίο μας εξοικονόμησε χρόνο προσφυγής σε ξένες Βιβλιοθήκες.       

     Η πλήρης σκηνογραφική προσέγγιση αποτελεί κεφάλαιο του κυρίως κειμένου του σεναρίου.

Συνεχίζεται...

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ Μέρος Δ' ΑΛΛΑ, ΠΡΟΣ ΤΙ «ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ»;

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ 

Μέρος Δ'

ΑΛΛΑ, ΠΡΟΣ ΤΙ «ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ»;

 

Η σώρευση εμπειρίας

     Η Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» διδάσκοντας επί 17 συνεχή χρόνια και με 600, περίπου, εγγεγραμμένους μαθητές την πολεμική τέχνη της Έφιππης Τοξοβολίας και, μάλιστα, με μηδενικό δείκτη ατυχημάτων πιστώθηκε με πολλές «πρωτιές» εκτός των δύο πρώτων παγκόσμιων βραβείων που έχει κατακτήσει σε διεθνείς αγώνες. Συγκεκριμένα:

     Η Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» εκτός της Τιμής της πρώτης εισαγωγής στην Ελλάδα και στην Κύπρο της Έφιππης Τοξοβολίας και της Παραδοσιακής Τοξοβολίας (2005 και 2013, αντιστοίχως), έχει και την Τιμή της πρώτης Σχολής Ιππηλασίου (2013), της πρώτης Σχολής Έφιππης Σπαθασκίας (2015), της πρώτης Σχολής Τυφλών Εφιπποτοξοτών (2016). Επίσης, πρώτη η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" εισήγαγε στην Ελλάδα την Στρογγυλή ή Κυκλική Κίνηση (2013), την Γυμνιππευτική Υοga (Azva Yoga, 2014) την Έφιππη Πάλη (2015), την Σέλα της Στέπας (2016), την Καταρριχητική Τοξοβολία (2016),την Τοξοβολία εξ Επαφής, την Παραστατική Συραγώγηση (2021), τον Ιππακοντισμό (2021), την Ακροβατική Djigitovka (2021), τον πρώτο Πλαγιοβαδιστή Ίππο στην Έφιππη Τοξοβολία (2021), το επίγειο ισορροπιστικό ασκησιολόγιο με Ισορροπία επί Ιμάντος και Ισορροπία επί Μονορόδου (2021), το ασκησιολόγιο Μαχητικής Τοξοβολίας (2021), την Ναϊτικήν Ίππευση (2021), την Ενάλια Έφιππη Τοξοβολία (2022). Και για την επίτευξη αυτού του έργου, ο Ιδρυτής της Σχολής, Εφιπποτοξότης Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης, χρειάστηκε να εκπαιδεύσει ο ίδιος 89 νεόλεκτους Ίππους (πέραν των πολλαπλασίως περισσοτέρων Ίππων τους οποίους χειρίσθηκε σε διάφορες ξένες Σχολές) μεταφέροντας ο ίδιος όλη αυτή την τεράστια τεχνογνωσία με χιλιάδες μαθημάτων στους εκπαιδευομένους του, αντιλαμβανόμενος εγκαίρως ότι θα ήταν πολύ ευεργετικό για όλους τους μαθητές, πέραν των τεχνικών γνώσεων, η διαμόρφωση ατομικής ψυχολογίας ικανής να επιτρέψει στο εκπαιδευόμενο άτομο να διεισδύσει στον χαρακτήρα του πολεμιστή, εφ΄ όσον πρόκειται περί διδασκαλίας πολεμικής τέχνης! Έτσι, με αυτό το «σκεπτικό» ο Ιδρυτής των «Ελλήνων Κενταύρων», απεφάσισε και την πρώτην ίδρυση στην Ελλάδα Σχολής Ιππικού Θεάτρου ώστε να διαμορφώσει ψυχολογικώς τους μαθητές των «Ελλήνων Κενταύρων» ως υποδοχείς των παραμέτρων του χαρακτήρος πραγματικού πολεμιστή, θωρακίζοντάς τους έναντι φυσικών φόβων και αναστολών και εισάγοντάς τους βαθύτερα στον ρόλο του Εφιπποτοξότη και, πάντως, του πραγματικού πολεμιστή.

Το σκεπτικό μας

     Εκλαμβάνοντας την Έφιππη Τοξοβολία ως πολεμική τέχνη και όχι ως «άθλημα» (sport) η Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» κινείται επί άξονος ο οποίος απαιτεί τον εμπλεκόμενο πολεμιστή και όχι αθλητή και αυτό θέτει συγκεκριμένο ψυχολογικό πλαίσιο άνευ του οποίου κάθε απόπειρα εκπαιδεύσεως κρίνεται εκ των προτέρων ως αποτυχημένη.

     Στη δική μας Σχολή ο Εφιπποτοξότης δεν προορίζεται για την απλή κατάκτηση «αθλητικών επιδόσεων» με την κατάκτηση συγκεκριμένων τεχνικών, αλλά κατευθύνεται προς το υπόδειγμα του διακόνου μιας πολεμικής τέχνης με όλες τις πολυπρισματικές παραμέτρους τις οποίες απαιτεί η περίσταση.

     Εξ αρχής (2005) παρατηρήσαμε να προσέρχονται προς εκπαίδευση στη Σχολή μας άτομα τα οποία ήσαν απλώς εντυπωσιασμένα από την εικόνα του «Εφιπποτοξότη», αλλά χωρίς καμία βαθύτερη επίγνωση, καμία συνείδηση, περί των απαιτήσεων της πολεμικής τέχνης της Έφιππης Τοξοβολίας, χωρίς καν να έχουν συνειδητοποιήσει φόβους έναντι του ίδιου του Ίππου με τον οποίο θα ήσαν υποχρεωμένοι να συνεργασθούν και οι φόβοι αυτοί γίνονταν αντιληπτοί από τον Εκπαιδευτή, ήδη, από την πρώτη στιγμή της εισαγωγικής επαφής του νεοεισερχομένου με τον σχολικόν Ίππο. Και τότε, ο Εκπαιδευτής ή οδηγούσε στην πύλη εξόδου τον φοβικό «ενδιαφερόμενο» ή αφιέρωνε χρόνο και τεχνάσματα ώστε να τον βοηθήσει να υπερβεί τους φόβους και τις επιφυλάξεις του, φυσικά, με ζημία χρόνου και, εκατέρωθεν, φθορά ψυχής, κυρίως δε, με επαυξημένη κόπωση του σχολικού Ίππου, κάτι το οποίο θέτει σε κρίσιμη προτεραιότητα ο Ιδρυτής αυτής της Σχολής. 

     Είναι γεγονός ότι το δέος απέναντι σε ένα ζώο πολύ ογκωδέστερο και, κυρίως, υψηλότερο του Ανθρώπου, μάλιστα, δέκα τέσσερις φορές δυνατότερό του, είναι φυσικό να προκαλεί φόβο απέναντι σ΄ αυτό το δίποδο το οποίο δεν φημίζεται και για την εναρμόνισή του με την φύση την οποία εκπροσωπεί ο Ίππος. Έτσι, ουκ ολίγες φορές υποδεχθήκαμε στο Ιππευτήριο νεοεισαγόμενους μαθητές οι οποίοι, συχνά, δεν είχαν «ξαναπλησιάσει» Ίππο στη ζωή τους, εκδηλώνοντας φοβικές αντιδράσεις οι οποίες κάθε άλλο παρά διεμόρφωναν θετικήν εκπαιδευτικήν ατμόσφαιρα.

     Άλλοι πάλι, χρειάζονταν μεγάλη «πίστωση» χρόνου για να υπερβούν τις αναστολές τους προσεγγίζοντας τον Ίππο με αποτέλεσμα να σπαταλώνται ατελείωτες «εργατώρες» χωρίς ανταποδοτικότητα ωφελείας ενώ, σε κάποια περίπτωση ιδιαιτέρως φοβικού μαθητή ο οποίος, μάλιστα, επέμεινε να εκπαιδευθεί και τελικώς βοηθήθηκε και εκπαιδεύτηκε, χρειάστηκε και η διαμεσολάβηση μιας τετραετίας, ώσπου, δια της Σχολής Ιππικού Θεάτρου να συνειδητοποιήσει τον ρόλο του πολεμιστή και να ανταποκριθεί!

     Και γι αυτόν ακριβώς τον λόγο απεφασίσθη η ίδρυση της Σχολής Ιππικού Θεάτρου, μελετώντας την περίπτωση του συγκεκριμένου, φοβικού μαθητή μας και βλέποντας τα θετικά αποτελέσματα εισάγοντας τον φοβικό μαθητή στον ρόλο του πολεμιστή. Στον «ρόλο» όμως, με ό,τι αυτό σημαίνει και σε ό,τι αυτό διαβαθμίζεται.

     Πράγματι, μιλώντας για «εισαγωγή σε ρόλο» αναφερόμεθα σε μιαν επιδερμική προσέγγιση χαρακτήρος «Α’ Βοηθειών» που δεν καλύπτει παρά ένα απειροελάχιστο μέρος του τεραστίου πεδίου ωφελείας του Ιππικού Θεάτρου, όπως το οραματιστήκαμε στους «Έλληνες Κενταύρους».

     Ιδρύοντας το Ιππικό Θέατρο σχεδιάσαμε μια «ψυχολογική συνδρομή» προς τους μαθητές μας δύο …ταχυτήτων. Αφ’  ενός για την αρχικήν ενθάρρυνση του εκπαιδευομένου να υπερβεί βασικούς φόβους και, αφ’  ετέρου για την εμβάθυνσή του στον χαρακτήρα του πολεμιστή, ταυτοχρόνως, με την διαμόρφωση («ποίηση») ήθους, γενόμενος πλέον «ηθοποιός».

     Οι μαθητές μας εισάγονται και στην χρήση ιστορικών αμφιέσεων, όπλων και παρελκομένων, μαθαίνοντας να ιππεύουν με αυτά ενώ τα χειρίζονται, κάτι το οποίο ευνοεί την βιωματική ενσυναίσθηση ενός μεγαλύτερου βάθους «πεδίου» των Εφίππων Πολεμικών Τεχνών με τεράστιο όφελος στην εμπέδωση ευσταθείας ιππικού «καθίσματος» αλλά και ψυχοπνευματικής ισορροπίας με την αυτοσυγκέντρωση να ευνοείται πάνω απ΄ όλα!

     Και σε όλη αυτή την κλιμάκωση του σκεπτικού ο Ίππος παρακολουθεί και συστρατεύεται με την όλη διδασκαλία, παρασυρόμενος και αυτός στο βάθρο του ηθοποιού, όπως η συζυγής σχέση του με τον εκπαιδευόμενο Άνθρωπο προϋποθέτει.

     Συνοψίζοντας, το Ιππικό Θέατρο αναδεικνύει καλύτερους Εφιπποτοξότες αναβαθμίζοντας το εκπαιδευτικό αποτέλεσμα εκπαιδευόμενων σε μια πολεμική τέχνη προικίζοντάς τους με ψυχολογία πραγματικού πολεμιστή, ενώ, παραλλήλως, εξοικονομεί προσπάθειες και χρόνον εκπαιδεύσεως.

Συμπέρασμα

     Και στα τέσσερα χρόνια λειτουργίας της Σχολής Ιππικού Θεάτρου των «Ελλήνων Κενταύρων», όλα τούτα τα παρατηρήσαμε κατά τον πλέον χειροπιαστό τρόπο, αισθανόμενοι απολύτως δικαιωμένοι για την αρχικήν επιλογή της ιδρύσεως αυτής της, τόσο ζωτικής για την ποιότητα της εκπαιδεύσεώς μας, Σχολής.

Συνεχίζεται...

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ, Μέρος Α' ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

 Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

Μέρος Α'

ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

     "Θ έ α τ ρ ο"  εκ του "θ ε ώ μ α ι" (βλέπω, παρατηρώ) αλλά, "τι" και "γιατί"; "Ποια" η, εν προκειμένω, ακριβής σημασία του "βλέπω" αφού συνεχώς βλέπουμε και παρατηρούμε ακόμη και ως ...μη βλέποντες αφού το "θεώμαι" εκτείνεται πέραν της οράσεως και αγγίζει την υπερορία του "όντως υπάρχειν έστω και αοράτως"; 

     Εν προκειμένω, βλέπουμε και παρατηρούμε ώστε να "απολαύσουμε" διεγέρσεις οι οποίες θέτουν σε δράση νου και συναίσθημα για την διείσδυση στην θεατή και αθέατη αλήθεια της ζωής, προς τέκμαρση συμπερασμάτων βελτιώσεώς της. Διότι, αυτός είναι ο σκοπός του Θεάτρου. 

     Όχι, η διατύπωση «Το θέατρο είναι μίμησις πράξεως» δεν ισχύει, διότι εκφράζει ένα μικρό μέρος και μόνον από τον πλήρη ορισμό του διότι, «θέατρο» είναι μεν η αναπαράσταση (και όχι απλή «μίμηση») πράξεως, αλλά η σημασία του δεν σταματά εδώ, εξικνούμενη έως και στην εξ αυτής της αναπαραστάσεως  σ υ ν α γ ω γ ή  συμπερασμάτων βελτιωτικών του βίου, άνευ της οποίας «συναγωγής συμπερασμάτων» η «θέαση» χάνει το νόημά της. Και, γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, η αναπαράσταση δεν συγχωρείται να εμπεριέχει στοιχεία (σκηνοθετικά, σκηνογραφικά κ.ά.) που παραχαράσσουν την πραγματικότητα … «σκηνοθετικής αδείας» (αναιδείας, μάλλον) …ένεκεν! Η σκηνική αναπαράσταση της πράξεως, ως εκ τούτων, θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από την ακριβή μεταφορά των πραγματικών παραμέτρων της αναπαριστώμενης πράξεως, με ακέραιη την  α λ ή θ ε ι α  της ώστε, τα αυθεντικό πρωτογενές υλικό να εγγυάται και την ορθότητα των αναμενόμενων διεγέρσεων του νοός και των συναισθημάτων και την εξ αυτών, συνεπαγόμενη ορθότητα των προσδοκώμενων συμπερασμάτων. Άλλως, τα συμπεράσματα θα είναι ανυπόστατα και η αποστολή του θεάτρου αποτυχημένη, όπως, δυστυχώς είναι, κατά κανόνα, αποτυχημένη η αποστολή του ευρωπαϊκού θεάτρου μετά την Γαλλική επανάσταση και τις ολέθριες συνέπειες των δημοκρατικών επιλογών, όπως, ευστοχότατα σημειώνει ο ειδικός μελετητής Δρ. Χρήστος Γ. Αθανασόπουλος στο βιβλίο του "Προβλήματα στις εξελίξεις του συγχρόνου θεάτρου" (Σιδέρης, 1976, σ. 107):  

παραθέτοντας, επιπλέον και την παρατήρηση του Αμερικανού συγγραφέως και θεατρικού κριτικού Sheldon Warren Cheney ο οποίος, στο βιβλίο του "The Theatre: Three Thousand Years of Drama, Acting and Stagecraft", σημειώνει:

     Επ΄ αυτής δε της αληθείας του ορισμού του θεάτρου θεμελιώνονται, τόσο η ίδρυση, όσο και οι επιλογές διδασκαλίας της Σχολής Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων". 

 Ιστορική σύναψη

     Στην Ελλάδα το θέατρο έχει τις ρίζες του στις λατρευτικές γιορτές του θεού Διονύσου όταν, κατά τις διονυσιακές τελετές, ε κ ε ί ν ο ι  οι Έλληνες τραγουδούσαν τον διθύραμβο, ένα είδος αυτοσχεδιαστικού ύμνου από τον οποίο προήλθαν τα πρώτα κείμενα που «γέννησαν» το σκηνικό δράμα.

     Την διθυραμβική ποίηση τραγουδούσαν δύο χορωδίες, με την κάθε μία να τραγουδά  μία στροφή και ονομάστηκαν «χοροί» με τον αρχηγό τους «εξάρχοντα». Τα μέλη του χορού απήγγελλαν  φορώντας δέρματα τράγου και, από αυτό, καθιερώθηκε ο όρος «τραγωδία» με τον κορυφαίο του χορού να θεωρείται ως ο πρώτος ηθοποιός του κόσμου.

     Ο ποιητής Θέσπις, «αρχιτέκτων» της τραγωδίας και, πιθανώς, πρώτος ηθοποιός, στα μέσα περίπου του 6ου αι. π.χ.χ., διεχώρισε τον εξάρχοντα, ο οποίος ήταν ο κορυφαίος του διθυράμβου, παρεμβάλλοντας στον διθύραμβο απαγγελία με άλλο μέτρο και διαφορετική μελωδία από εκείνα του χορού. Έτσι, επειδή ο εξάρχων του χορού - που έφερε προσωπείο, δηλαδή μάσκα - έκανε διάλογο με το χορό και απεκρίνετο (αρχ. ὑπεκρίνετο) στις ερωτήσεις του, ονομάστηκε υποκριτής, δηλαδή ηθοποιός.

     Τον 6ο αιώνα π.χ.χ. δημιουργήθηκαν και οι πρόδρομοι της αττικής τραγωδίας. Το αρχαίο ελληνικό θέατρο διακρίνεται: (α) στην τραγωδία, με τους Σοφοκλή, Αισχύλο, Ευριπίδη, και (β) στην κωμωδία, με τον Αριστοφάνη.

Ιππικό Θέατρο

     Το Ιππικό Θέατρο συνιστά συνδυασμό της θεατρικής και της ιππικής παραμέτρου, προσθέτοντας και την σκηνική παρουσία του Ίππου με ό,τι αυτή συνεπάγεται, δηλαδή, την απόδοση υποκριτικού ρόλου στον Ίππο και την ανάδειξη της σκηνικής σχέσεως μεταξύ Ανθρώπου και Ίππου με την σχέση αυτή να αποτελεί πλαίσιο ρόλων που μπορεί να εμπεριέχουν και το στοιχείο της ιππεύσεως. 

Θέατρο και Ψυχολογία

     Το θέατρο είναι ψ υ χ α γ ω γ ί α, όχι «διασκέδαση», τουτέστιν, α γ ω γ ή της ψ υ χ ή ς και στο σημείο αυτό το Θέατρο «συναντά» την Ψυχολογία. Τούτο σημαίνει ότι το Θέατρο καλείται να προκαλέσει τον ακρογωνιαίο λίθο της ψυχής που είναι το  σ υ ν α ί σ θ η μ α  και να το αναδείξει επί τα βελτίω της αναμορφώσεως του κόσμου και της ζωής. Αλλά, «τι», ακριβώς, είναι το  «συναίσθημα»;

     Συναίσθημα είναι η υποκειμενική, συνειδητή εμπειρία η οποία διαμορφώνει νοητικές καταστάσεις και συγκίνηση που πυροδοτούν ψυχοσωματικές αντιδράσεις. Βρίσκεται  σε άμεση σύνδεση με την προσωπικότητα, την ιδιοσυγκρασία της και την διάθεσή της, ενώ επηρεάζεται από την ορμονική κατάσταση και νευροδιαβιβαστές όπως η ντοπαμίνη, η νοραδρεναλίνη, η σεροτονίνη, η ωκυτοκίνη και η κορτιζόλη. Το «αποτύπωμα» του συναισθήματος «ανιχνεύεται», κατά κανόνα, στις εκφράσεις του προσώπου, της φωνής και της στάσεως του σώματος, είναι δε η «κινητήρια δύναμη» των κινήτρων. Πολύ βαθύτερο από την απλή «αίσθηση», το αίσθημα μπορεί να επηρεάσει ακόμη, αναλόγως της εντάσεώς του, ακόμη  και τον καρδιακό ρυθμό και εντοπίζεται ακόμη και από εξωτερικούς παρατηρητές της όψεως και συμπεριφοράς του φορέως του. Το συναντούμε σε όλα τα θηλαστικά και όχι μόνον στον Άνθρωπο επηρεάζει δε την συμπεριφορά μας κατά τέτοιον τρόπον ώστε, κάποτε, αυτή να μην είναι λογικώς ερμηνεύσιμη.

     Εκ των ως άνω, αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης τον ζωτικό ρόλο της Ψυχολογίας ως πυρήνος του Θεάτρου, βεβαίως και του Ιππικού Θεάτρου εφ΄ όσον σε αυτό, δύο ταξιδερμικώς διαφορετικά είδη  θ η λ α σ τ ι κ ώ ν  συμπράττουν για ένα κοινό αποτέλεσμα! Και τούτο σημαίνει και το χρέος επιλογής της προσφορότερης (από πολλές απόψεις) «Σχολής» Ψυχολογίας επί της οποίας θα πρέπει να «κινηθεί» μία συγκροτημένη Σχολή Ιππικού Θεάτρου, όπως η δική μας!

Συνεχίζεται...

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ Μέρος Γ Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΑΣ .

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

Μέρος Γ'

Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΑΣ 

     

Oι επιλογές διδασκαλίας Ανθρώπων και Ίππων στην Σχολή του Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων" δεν έγιναν τυχαία, αλλά βασίσθηκαν, κατ΄ αρχήν, στην μακροχρόνια επαγγελματικήν εμπειρία του Ιδρυτή της Σχολής, Αριστοτέλους Ηρ. Καλέντζη ως κριτικού Λυρικού Θεάτρου, όταν ο ίδιος δεν ηρκείτο στην παρακολούθηση παραστάσεων, αλλά διέθετε πολύ προσωπικό χρόνο μελετώντας ολόκληρη την προετοιμασία τους και, ειδικώς, την διδασκαλία τους, πολύ πριν τις απολαύσει το κοινό. 

     Ακολούθως ο Ιδρυτής της Σχολής, ανεμείχθη ο ίδιος ως μαθητής σε διάφορες παράλληλες Σχολές, προκειμένου να γνωρίσει και να συγκρίνει συστήματα θεατρικής διδασκαλίας.

     Η επιλογή αυτών των  παραλλήλων Σχολών έγινε με κριτήρια απροκατάληπτα και με γνώμονα την προσδοκία μιας αντικειμενικής αξιολογήσεως προς διατήρηση ό,τι ωφελίμου, δυστυχώς, όμως, η θεατρική «πιάτσα» μιας, ...πανταχόθεν, παρακμιακής δημοκρατίας χαρακτηρίζεται και από ανάλογη νοοτροπία «διδασκαλίας θεάτρου» με τραγικότερην επισήμανση να εντοπίζουμε διδάσκοντες και διδασκόμενους με ιδιαίτερα χαρίσματα που τα χαραμίζουν, ακολουθώντας λάθος «κατεστημένες» Σχολές και μοδάτα ρεύματα!

     Άλλωστε, είναι γνωστό το «τι» επικρατεί σε καιρούς δημοκρατικής κοινωνικής παρακμής, όπου ο κομματισμός διαιρεί για να βασιλεύσουν οι ανάξιοι εις βάρος όλων κι αυτό έχει ήδη περιγραφεί ευστοχότατα σε ένα παλιό πρόγραμμα της παραστάσεως των αριστοφανικών «Ορνίθων» (του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, 1994-1995, σ. 12) όπου ο Α. Στάικος σημειώνει: «Και όμως η πολιτική εκμετάλλευση των έργων τέχνης, ιδιαίτερα του θεάτρου, συνεχίζεται … συνεχίζεται και με άλλες μορφές. Υπάρχει και ο κομματισμός που δεν είναι αποκλειστικά πολιτικός. Υπάρχει και ο λαϊκός κομματισμός, ο λαϊκιστικός κομματισμός, ο αισθητικός κομματισμός, ο καλλιτεχνίζων κομματισμός, αντίπαλα στρατόπεδα, οι εμπορικοί και οι ποιοτικοί, κλίκες, συζητητές, λοιπά κόμματα και λοιπά καφενεία και ουζερί. Και ο διάλογος ανάβει, πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι, ανταλλαγές πυρών, πισώπλατα χτυπήματα, πυροτεχνήματα και αφροί, πολλοί αφροί μπύρας…».

     Αξιοπρόσεκτο παράδειγμα η παρακολούθηση μιας Σχολής βασισμένης σε μια μέθοδο όπου ένας χαρισματικός καθηγητής δίδασκε χαρισματικούς μαθητές με πενιχρότατο αποτέλεσμα εξ αιτίας της φύσεως της ίδιας της  μεθόδου η οποία παλινδρομεί και χάνεται μέσα σε τροποποιήσεις, απορριπτόμενη ακόμη και από τον επινοητή της, αφού προηγουμένως βυθίστηκε μέσα στο εικοτολογικό «αν» του επινοητή της ο οποίος, αναζητά τις αναλογίες μεταξύ πραγματικής αλήθειας του βίου και της ...σκηνικής αλήθειας! Τουτέστιν, μετεωριζόμενες ιστορίες των ...αγεφύρωτων πραγμάτων!

     Δυστυχώς, το, μετά ταύτα, εξαχθέν συμπέρασμα είναι ότι κάθε Σχολή έχει τα θετικά, αλλά και τα αρνητικά της, ώστε, προκειμένου να υπάρξει κατάληξη περί του ιδανικού, να πρέπει να απορριφθούν και να διατηρηθούν ξεχωριστές παράμετροι από κάθε Σχολή ώστε το τελικό σύνθεμα να μπορεί να «λειτουργήσει». Και η, εν τέλει, δική μας επιλογή ήταν η «ατραπός» της μελέτης της «αμετάφραστης» πραγματικότητος εκ της οποίας μπορεί να αναδειχθούν ανελικτικά οράματα, διότι, αυτός είναι και ο σκοπός του θεάτρου.

     Έτσι, στην Σχολή του Ιππικού Θεάτρου των «Ελλήνων Κενταύρων» σεβόμαστε την αλήθεια της ζωής και επιμένουμε στην απόδοσή της ως «καμβά» επάνω στον οποίο μπορεί να «κεντηθεί» κάθε μήνυμα..., αλλά σε καμία περίπτωση δεν πλαστογραφούμε με «εκμοντερνιστικές» αυθαιρεσίες κατά το ...δοκούν αυτή την αλήθεια, όπως επιτάσσουν συρμώδεις αγκυλώσεις με «ιδεολογικές» προσαρτήσεις. Στην Σχολή μας κάνουμε θέατρο (θεώμαι = ορώ και όχι παραχαράσσω το ορατόν) για να παρατηρήσουμε την πραγματικότητα και όχι για να την φέρουμε στα μέτρα κομματικών, ή άλλων, παραισθήσεων ή ψευδαισθήσεων.

Συνεχίζεται...

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ Μέρος Β': Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ

 Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

Μέρος Β'

 Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ 

     Η σημερινή, αμφιλεγόμενη, «επιστήμη» της Ψυχολογίας εκφράζει, κατά κανόνα, ιδεολογικές τάσεις υπό το «επίχρισμα» μιας προσχηματικής επιστημοσύνης που αποπειράται να προσδώσει εγκυρότητα σε «μεταγλωττισμένες» και αμιγώς πολιτικές ντιρεκτίβες! Αμέτρητες «σχολές», αμέτρητα «ρεύματα» …καλοθελητών της, δήθεν, «ψυχικής υγείας» των κοινωνιών συνεργούν, ήδη, από την προπολεμική περίοδο, ώστε να κατασκευάσουν κοινωνίες ψυχικώς αρρώστων επί των οποίων αποκτούν λόγον υπάρξεως ιδιοτελείς «σωτήρες» ενδεδυμένοι την λευκή ρόμπα του «θεράποντος» ψυχών οι οποίοι, όμως, ποτέ δεν θεραπεύουν διότι έτσι χάνουν και την «πελατεία» τους και, κυρίως, τον λόγον υπάρξεώς τους!

     Τεχνηέντως πλασαρισμένοι ως «περισπούδαστοι ψυχολόγοι» σιωνιστές, παρεντίθενται σε μιαν μεθόδευση ελέγχου μαζών, εργαλειοποιώντας την Ψυχολογία υπέρ των φυλετικών τους συμφερόντων και νικώντας σε ένα μονοτερματικό «γήπεδο» αφού γνωρίζουν ότι οι «απέναντι» δεν μπορούν να συνταχθούν σε ομογενοποιημένη ομάδα ώστε να αντιμετωπίσουν, όχι την ανύπαρκτη επιστημοσύνη τους, αλλά την φυλετική μεθόδευσή τους που αποβλέπει στην υπόθαλψη της, ευρύτερης, επικυριαρχικής διεκδικήσεώς τους! Βεβαίως, αυτοί οι «περισπούδαστοι ψυχολόγοι» σιωνιστές, οι οποίοι, ρατσιστικώς, θεωρούν εαυτούς ως ...«περιούσιους», καταστρέφουν αδιστάκτως, άτομα και κοινωνίες, προκειμένου να διατηρούν το ... «θεραπευτικό» και, πάντως, το, εν μέσω αυτοχείρων ηλιθίων, αγκιτατόρικο πρωτείο τους, το «στίγμα» του οποίου αποτυπώνεται εκτυφλωτικώς σε κοινή ...θέα!

     Υφέρποντας αθέατος μέσα σε ένα παγκόσμιο «πλέγμα» λογοκρισίας του πνεύματος και της επιστήμης που έχει μεθοδεύσει ο διεθνής σιωνισμός μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, διεμόρφωσε ένα έδαφος πρόσφορο στην αλλοίωση της επιστημονικής αλήθειας με οικτρά αποτελέσματα επί της ευημερίας των κοινωνιών τα οποία, πλέον, οι πάντες υφίστανται και μάλιστα αδιαμαρτύρητα έχοντας μετατραπεί σε δυναστευόμενους έναντι του «πινακίου φακής» του σκλάβου! Και, ειδικώς, η διεθνής παραχάραξη της Ψυχολογίας επί τα …σιωνιστικοτέρω(!) έχει τα τραγικά αποτελέσματα μιας ομαδικής συμπεριφοράς τα οποία βλέπουμε καθημερινώς ως «κοινωνικά πεπραγμένα» στα δημοκρατικά πρωτοσέλιδα!

     Και μέσα σε αυτόν τον «κλωβό» λογοκρισίας και φιμώματος κάθε ελεύθερου πνεύματος και επιστημονικής φωνής, ορίστηκε και το «διαβατήριο» με το οποίο επιτρέπεται, πλέον, η «άρθρωση» υπαγορευόμενου λόγου και η αναγνώριση των «εγκρίτων» της μεταπολεμικής «ιντελιγκέντσιας», ένα «διαβατήριο» με την στάμπα του  α ν τ ι φ α σ ι σ μ ο ύ  ως «auto-da-fé» όσων θέλουν να «εισακούονται» εν μέσω ...ερειπίων! Δυστυχώς, όμως για τους υπαιτίους της εργαλειοποιήσεως της επιστήμης, μη σταθμίζοντας τον «παρονομαστή» της ψυχικής κατωτερότητος εκείνων που είναι πρόθυμοι να υποδουλωθούν έναντι «πινακίου φακής» ...επιβιώσεως, το συγκεκριμένο «διαβατήριο» έγινε συνώνυμο της ψυχικής διαστροφής και «κοινός παρονομαστής» σημάνσεως, ομοειδώς, ψ υ χ α ν ω μ ά λ ω ν!

     Υπό την επίδραση, λοιπόν, της συγκεκριμένης κατεστημένης «Ψυχολογίας»  νοσοποιούνται οι κοινωνίες ώστε η θεραπεία τους να εξαρτάται από την, ανύπαρκτη, «καλή πρόθεση» του δράστη, καταλήγοντας σε επαναλαμβανόμενα εκτρώματα ψυχοπαθητικών συμπεριφορών από τους κατόχους του αντιφασιστικού «διαβατηρίου» ...έγκριτης κοινωνικότητος!

     Εν συνάψει, λοιπόν, η ως έχει και υφίσταται,  δ ι α β λ η τ ό τ α τ η  σημερινή, κατ΄ όνομα, «Ψυχολογία», μην έχοντας ουδεμία αξία ως πραγματική επιστήμη, δεν θα μπορούσε να προσφέρει ουδεμία θετική συνδρομή σε οποιοδήποτε πολιτιστικό πεδίο, του θεάτρου συμπεριλαμβανομένου και απομένει η σωστή επιλογή κατευθύνσεων εκ παλαιοτέρων «δοκιμασμένων στον χρόνο» Σχολών Ψυχολογίας κι επιστημόνων Ψυχολόγων προκειμένου να υποστηριχθεί ένα σύγχρονο εγχείρημα διδασκαλίας Ιππικού Θεάτρου!  

     Στην Σχολή Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων", σε μια Σχολή στην οποία αποστρεφόμεθα «συρμώδη διαβατήρια» επιμένοντας στην διατήρηση της ψυχικής υγείας μας, θεωρούμε ότι η επιστήμη της Ψυχολογίας αποτελεί θεμέλιο διδασκαλίας για την ανάδειξη σκηνικών «προσωπικοτήτων», τόσον Ανθρώπων όσο και Ίππων, δεδομένου ότι τα θηλαστικά (όπως εν συνεχεία θα εκθέσουμε) υπόκεινται σε κοινό πλαίσιο συναισθημάτων τα οποία και αποδίδονται επί σκηνής! Και για τον λόγον αυτό, εξ αρχής, επιλέξαμε να κινηθούμε επί του άξονος της πειραματικής α υ τ ο - π α ρ α τ η ρ ή σ ε ω ς  (ε ν δ ο σ κ ο π ή σ ε ω ς) του Wilhelm Maximilian Wundt ο οποίος και θεμελίωσε την επιστήμη της Ψυχολογίας, διαχωρίζοντάς την από την Φιλοσοφία. Αναφορικώς με την ενδοσκόπηση, θα ήταν περιττό να επιχειρηθεί η όποια αιτιολόγησή της αξίας της ως οίκοθεν νοουμένη! Αυτό δε το άθροισμα των συμπερασμάτων της αυτο-παρατηρήσεως (ενδοσκοπήσεως) άγει στην εγκυρότητα και του σ υ λ λ ο γ ι κ ο ύ   α σ υ ν ε ι δ ή τ ο υ  του Carl Gustav Jung του οποίου τις προσεγγίσεις και υιοθετούμε, επίσης!  

Συνεχίζεται...