ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΙΕΡΗΣ ΛΟΓΧΗΣ

 ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΙΕΡΗΣ ΛΟΓΧΗΣ

 

     Το κυριαρχικότερο ιερό σύμβολο της Ανθρωπότητος για τον δυτικό κόσμο και, μετά την ιερή Σβάστικα, είναι αναμφισβητήτως, η ιερή Λόγχη.

    Το σύμβολο της ιερής Λόγχης το ακολουθεί μία σειρά χριστιανογενών μυθευμάτων τα οποία αποτελούν αποκυήματα της παραμυθολογίας ενός δόγματος που εδράζεται εξ ολοκλήρου στο ψεύδος το οποίο απευθύνεται σε ανοήτους προς χειραγώγησή τους και πρόθεσή μας δεν είναι, ασφαλώς, η αναπαραγωγή ανιστορήτων γελοιοτήτων που θέλουν, π.χ., την κακοποιό (πλασαρισμένη, μάλιστα και ως ...«αγία») Ελένη ως, δήθεν, «ανακαλύψασα» την ιερή Λόγχη κατά τον 4^ο αιώνα στα Ιεροσόλυμα! Και δεν έχουμε καμία διάθεση να παγιδευθούμε σε περιττές αντικρούσεις αστείων αφηγημάτων περί της σχέσεως αυτού του συμβόλου με τον εβραιοχριστιανισμό και τις αμέτρητες εκκλησιαστικές αποσχίσεις του!

     Μακράν, λοιπόν, ημών κάθε ...δεισιδαιμονία και κάθε δαιμονολαγνεία διότι απέχουμε κατά πολύ από το να είμεθα εκείνοι που περιγράφονται  σε ένα παλαιότυπο το οποίο μελετούσε μετά ...μανίας ο Δανός βασιλέας των Ελλήνων Christian Vilhelm Ferdinand Adolph Georg Α’ Glücksburg, από την βιβλιοθήκη του οποίου προέρχεται.

    Το σύμβολο της ιερής Λόγχης υπογραμμίζει την αλληγορία της ισχύος των όπλων (λόγχη=> logche=> lance => ...Longinus) η οποία συνιστά και την δύναμη εκείνου που τα κατέχει!

     Η ιερή Λόγχη παραπέμπει στο διαρκές καθήκον του φέρειν όπλα για όποιον βούλεται να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον πολλαπλών απειλών και συνεχούς διακυβεύσεως της υπάρξεώς του!

     Εκ των πραγμάτων, η σοφή αλληγορία αυτού του ιερού συμβόλου, αναποσπάστως διασυνδεδεμένη με την πρόνοια της επιβιώσεώς μας, υποχρεώνει τον νουνεχή να φέρει όπλα των οποίων, όμως, θα πρέπει να κατέχει τον τρόπον χρήσεως, κυρίως, δε την ηθική δεοντολογία αυτού του τρόπου! 

     Και, εν προκειμένω η «ηθική» δεν γειτνιάζει με καμιά «θρησκευτική» ή άλλη αγκύλωση, αλλά αδειοδοτεί το αναφαίρετο δικαίωμα της «έλξεως της σκανδάλης», του προτάγματος της αιχμής προς αυτοπροστασία εξ οιασδήποτε απειλής!

     «Πόλεμος πάντων μέν πατήρ ἐστι, πάντων δέ βασιλεύς...» μας λέει ο Ηράκλειτος και  «Si vis pacem, para bellum!» ο  Publius Flavius Vegetius Renatus! Και οι δύο συν-καθοδηγούν τα «βήματά» μας, υπενθυμίζοντάς μας  όχι απλώς το «έχειν καλώς» αλλά το «υποχρεωτικώς έχειν» ως προς το ανδρώον καθήκον της γνώσεως των όπλων που επιτάσσουν οι διαχρονικές συγκυρίες επιβιώσεως του Ανθρώπου, βεβαίως δε και της ηθικής που διέπει την χρήση τους.

ΠΕΡΙ ΠΟΛΕΜΟΥ ΕΞ ...ΑΠΟΛΕΜΟΥ!

ΠΕΡΙ ΠΟΛΕΜΟΥ ΕΞ ...ΑΠΟΛΕΜΟΥ!

     Στην δημοκρατική κοινωνία της αντιφασιστικής ηλιθιότητος η επιστήμη της Αρχαιολογίας δεν θα ήταν δυνατόν να παραμείνει ...αλώβητη! Εδώ κι αν οι αποτυχημένοι της ιδιωτικής εργασίας, αφού βεβαίως εξασφαλίσουν κομματικό "διαβατήριο", αργοσχολάζουν στοιβαζόμενοι είτε ως "πανεπιστημιακοί καθηγητές", είτε ως "έφοροι" υπολανθανουσών ..."αρχαιολογικών υπηρεσιών", είτε ως μεροκαματιάρηδες "αρχαιολόγοι" και όλοι μαζύ ...καταθάπτουν αρχαιότητες και Ιστορία! Βεβαίως, πλάι σε αυτούς κι ένας κακός εσμός ...ωνίων που προσπαθεί να εξισωθεί με τους λαθροβίους "νεκροθάπτες" της Αρχαιολογίας, οι αυτοαποκαλούμενοι οπαδοί της "Πειραματικής Αρχαιολογίας" η οποία, κατά κανόνα, συνιστά ένα άλλο σύμπτωμα ψυχωσικού "λόγου υπάρξεως" κάποιων που νομίζουν ότι ανοηταίνοντες αποκτούν και ...υπαρξιακήν οντότητα! Πάντα ταύτα, φυσικά επακόλουθα μιας αβέλτερης συγχρονικότητος που άλλοι την αποκαλούμε μεταπολεμική παρακμή κι άλλοι Kali Yuga και δεν θα ησχολούμεθα καθόλου με το "φαινόμενο" -και δη στο παρόν Ιστολόγιο- εάν δεν έπεφτε στα χέρια μας ...περισπούδαστο ...σύγγραμμα, ...περισπουδαστότατου συγγραφέως ο οποίος, μέσα στο πλαίσιο της αρχαιοβανδάλου παραληρηματικότητός του, έθιξε το θέμα του ...Πολέμου στην Νεολιθική (ναι, στην Νεολιθική, ο αθεόφοβος...) περίοδο! Και ο λόγος περί του αχαρακτηρίστου ανοσιουργήματος "Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗ ΝΕΟΛΙΘΙΚΗ" του Νικήτα Ν. Λιανέρη (εκδ. Α. Καρδαμίτσα, 2003).

     Κείμενο ασυνάρτητο, ακατάληπτο έως σχιζοφρενικό, που αναμειγνύει  μέχρι και την ...σεξουαλικότητα(!) για να "στοκάρει" την συγγραφική κενότητα ή και διαστροφικότητα η οποία επιχειρεί να φέρει την πραγματικότητα στα 'μέτρα" της νοσηρής μαρξιστικής φαντασιώσεως η οποία είναι καθιερωμένη "προς διδασκαλία" στα αποβλακωτήρια της σύγχρονης Δύσεως τα οποία, παραπλανητικώς, ονομάζονται "Πανεπιστήμια", το αποκύημα του Νικήτα Ν. Λιανέρη, όταν δεν προκαλεί τον γέλωτα, εξοργίζει κάνοντάς μας να διαβάζουμε:

     Κι έτσι, έχοντας κατά νου την πείνα των μαρξιστών για πλούτο και τοκογλυφία, τα πουγκιά με τις λίρες και το κεφάλαιο, βεβαίως, με "παρασύνθημα" της πολιτικής "κορεκτίλας" το όνομα του εβραίου, καταλαβαίνουμε γιατί ο Αδόλφος Χίτλερ δεν εισέβαλε ποτέ στη διπλανή του Ελβετία με τους θησαυρούς όλου του κόσμου στα χρηματοκιβώτιά της αλλά προτίμησε να μπει στη Πολωνία για να σώσει τους συμπατριώτες Γερμανούς μειονοτικούς τους οποίους οι Πολωνοί απροκλήτως γενοκτονούσαν στον διάδρομο του Danzig κατά την σχεδίαση των σιωνιστών προς πρόκληση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου!

     Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά ο ..."περισπούδαστος συγγραφεύς" και φερέφωνο της μαρξιστικής "παραφιλολογίας" Νικήτας Ν. Λιανέρης μας αφήνει άφωνους με τα, παραπάνω, "βαθυστόχαστα" συμπεράσματά του περί Πολέμου, τα οποία ταυτίζονται με την σοβαρότητα των ...προφητειών του Παϊσίου, αφού το "όπιο" του μαρξισμού ουδόλως διαφοροποιείται από το "όπιο"  της θρησκείας.  

     Αποτέλεσμα της μαρξιστικής φυλλάδας του Νικήτα Ν. Λιανέρη, να παραμένει στο ...καλάθι των "ευκαιριών" του εκδότη του Α. Καρδαμίτσα ο οποίος για να το ξεφορτωθεί το κοστολόγησε ...κοψοχρονιά 4 ευρώ, έτσι για να ξεκουμπίζεται και να μη πιάνει τόπο  στο ράφι, ανάμεσα σε άλλες αξιόλογες εκδόσεις αυτού του παραδοσιακού εκδοτικού Οίκου ο οποίος, όμως, θα έπρεπε να προσέχει πολύ περισσότερο το "τι" εκδίδει! 

      Ωστόσο, το ερώτημα παραμένει για όλους αυτούς τους αρρωστημένους, "αρχαιολόγους", "ιστορικούς", "μασόνους" κλπ κλπ που καταπιάνονται με τα μεγάλα και σημαντικά, τον Πόλεμο, τον Ιπποτισμό μέσα από τη μούχλα των ορνιθώνων που εγκαταβιούν και προσπαθούν να καρπωθούν μέρος της αίγλης αυτών των αντικειμένων που εμπνέουν ηρωισμό και μόνον, χωρίς να τολμούν να πιάσουν όπλο στο χέρι τους, χωρίς να τολμούν να πλησιάσουν Ίππο στη μίζερη ζωή τους... Γιατί ρε γελοία μιάσματα μιαίνετε τα μεγάλα και λαμπρά προσπαθώντας να συλλαβίσετε ..."Μαρξ", αγνοώντας τον Ηράκλειτο και καταντώντας οικτρά ρεντίκολα;

ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

 ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

     

Την δόξα του, κατ΄ όνομα, την ώφειλε στην Ήρα, ο Ηράκλειτος ο Εφέσιος και "Σκοτεινός" αποκαλούμενος, βασιλικής καταγωγής σοφός και, βεβαίως, αντιδημοκράτης, του οποίου η ακμή τοποθετείται στην 69η Ολυμπιάδα και ο οποίος απέβαλε το βασιλικό αξίωμα επιλέγοντας την ακλόνητη βασιλεία της διανοήσεως! Ο Διογένης μας τον αποδίδει ως υπερήφανο και ακατάδεχτο ("μεγαλόφρων δε γέγονε παρ΄ οντιναούν και υπερόπτης", ΙΧ 1) ενώ ο Τίμων ο Σιλλογράφος "κοκκυστή και οχλολοίδορο" (D.L., IX, 6). Και ήταν τόσο απόλυτος στην οχλολοίδορη σταση του ώστε δεν δίστασε να αντιτεθεί και στον δήμο των Αθηναίων από τον οποίο εισέπραττε και ιδιαίτερην εκτίμηση, λόγω του δημοκρατικού καθεστώτος το οποίο ο συγκεκριμένος δήμος διατηρούσε! Η ακεραιότητα της διανοίας του τον προέτρεψε να εισχωρήσει ακόμη βαθύτερα στην κοινωνική κριτική και να ωθήσει, αυτόν τον αριστοκράτη, να ασκήσει έλεγχο ακόμη και στην αριστοκρατία της Εφέσου καυτηριάζοντας την διαφθορά της. Και η αντίθεσή του σοφού νουνεχούς προς τον ανόητον όχλο δεν εκάμφθη ούτε και προ της κρατούσας θρησκείας, η οποία και αυτή σύμπτωμα μαζικής ηλθιότητος είναι, επιμένοντας στην δική του προσέγγιση του θείου. Αυτοθέλητα αποστασιοποιημένος  από την ηλιθιότητα του όχλου περιφρονούσε την αγωνία του μαζανθρώπου ο οποίος προσδοκά έναν "σωτήρα" για να τον λυτρώσει από το υπαρξιακό του ναυάγιο και παρέμενε αδιάφορος στις εκκλήσεις που του απηύθυναν για ανάληψη ηγετικής πρωτοβουλίας "υπέρ των κοινών" και, όπως ο Διογένης ο Λαέρτιος μας πληροφορεί, όταν κάποιος τον ρώτησε γιατί σώπαινε, ο Ηράκλειτος απήντησε με σαρκασμό: "Ίν'  υμείς λαλείτε!". Κι ενώ η Πολιτική αποτελούσε τον "ιστό" της καθημερινότητός του κι ενώ ήταν φύσει πολιτικός, περιφρονητικός καθώς ήταν προς τα μη αφορώντας εαυτόν "κοινά", απεσύρθη ευγενέστατα στον περίβολο του Ναού της Αρτέμιδος κι έπαιζε ...κότσια με τα παιδιά! Ναι, αυτή η διάνοια επέλεξε να παίζει με τα παιδιά και όταν κάποιοι απορημένοι, βλακείας ένεκεν, Εφέσιοι μαζεύτηκαν γύρω του και τον παρακολουθούσαν γεμάτοι περιέργεια εκείνος τους είπε: "Tι, ω κάκιστοι, θαυμάζετε; ή ου κρείττον τούτο ποιείν ή μαθ' υμών πολιτεύεσθαι;" (D.L., IX, 2-3).

     Πλατωνική η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων", αλλά αυτό δεν αποτελεί περιορισμό κατανοήσεως και σεβασμού πολλών παραδειγμάτων βίου των Ελλήνων προγόνων μας, μεταξύ των οποίων και εκείνου του Ηρακλείτου του Εφεσίου εκ του οποίου, μάλιστα, αντλήσαμε και το ρητό του ιδρυτικού εμβλήματός μας "ΤΩ ΟΥΝ ΤΟΞΩ ΟΝΟΜΑ ΒΙΟΣ, ΕΡΓΟΝ ΔΕ ΘΑΝΑΤΟΣ" ("Η αρμονία των αντιθέτων"). Γι αυτό κι εμείς, στην Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" επιλέγουμε τα σημαντικότερα και, περιφρονώντας τον όχλο, παίζουμε ως παιδιά με τα παιδιά, κάτι που θέλει ..."κότσια" διότι, εμείς, έχουμε τα ..."κότσια"!