ΔΙΑ ΦΩΝΗΣ ΠΡΟΓΟΝΩΝ

 ΔΙΑ ΦΩΝΗΣ ΠΡΟΓΟΝΩΝ

     

Ποιος είπε ότι οι τάφοι των Προγόνων δεν αναβλύζουν ανεκτίμητη καθοδήγηση προς τους απογόνους; Ποιος είπε ότι οι άδειες περικεφαλαίες στις προθήκες των αρχαιολογικών μουσείων δεν φθέγγονται λαλίστατες υπαγορεύοντάς μας κατευθύνσεις περί του εθνικώς πρακτέου; Ποιος ακόμη δεν κατάλαβε ότι όσα εκλαμβάνονται ως "εμβοές δια μέσου των αιώνων" δεν είναι παρά η κραυγή της προγονικής αγωνίας η οποία συμπαραστέκεται σε όσους την αντιλαμβάνονται και την ερμηνεύουν ώστε να επιβιώσουν μέσα στο χρόνο αφήνοντας τους υπολοίπους που την αγνοούν σε επακόλουθο αφανισμού;

     Να, που τα καβαφικά "Τείχη" έγιναν εφιαλτική πραγματικότητα και δεν απέκλεισαν, μόνον, εμάς μέσα, αλλά και ολόκληρο το πλαίσιο των υπάρξεών μας. Και να, που καταλήξαμε σε μία "ύβρη" όπου τα τσιμέντα και οι ηλιοσυλλέκτες "περιτειχίζουν" την Ιστορία αποκόβοντάς μας από τις ρίζες μας και σε μία χρονική συγκυρία που ακούμε τα περιτρίμματα του πολιτικαντισμού να πλασάρουν τα απόβλητα των αρρώστων εγκεφάλων τους σαν «λύσεις εξόδου» από το πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο τα ίδια έφεραν μιαν Πολιτεία την οποία και εξευτέλισαν, είναι δεδομένο ότι πρέπει να ακούσουμε την φωνή των Προγόνων μας.

     Στο εβραϊκό προτεκτοράτο της σημερινής ψευδο-Ελλάδος την οποία κυβερνά από την εποχή της βασιλομεταξικής χούντας το αφορολόγητο(!) και "δημοσίου δικαίου"(!) Κ.Ι.Σ. (Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο) οι κάτοικοι έχουν «ντρεσαριστεί» να αποστρέφονται την αρχαία Ελληνική γραμματεία και να την θεωρούν ...«ουτοπία», αρκούμενοι στα αναθέματα κατά των Ελλήνων της εβραιοχριστιανικής εκκλησίας η οποία συγκυβερνά  ελέγχοντας έναν εξωνημένο λαό! Έτσι, μια κοινωνία που εξανδραποδίστηκε σε αγέλη υποτεταγμένων προβάτων νιώθει ανήμπορη να σηκώσει κεφάλι και υποτάσσεται στη χειραγώγηση των διεφθαρμένων εξουσιαστών της χωρίς να φαντάζεται ότι υπάρχουν διέξοδοι στο δημοκρατικό «αδιέξοδο»! Και οι διέξοδοι υποδεικνύονται δια φωνής Προγόνων, εκείνης της «φωνής» που αν αυτή η κοινωνία την «άκουγε» δεν θα παρέμενε ψοφοδεής, ανεχόμενη ξένους εξουσιαστές να ανασχέτουν την πρόοδό της!

     Το εγκάθετο κόμμα του νεοδημοκρατικού ξεπεσμού που ανέδειξε ένα ιδιωτικό γραφείο «εξαγωγής εκλογικών αποτελεσμάτων», προσφάτως, μόλις και μετά βίας μάζεψε μερικούς αφελείς χειροκροτητές σε ένα αθηναϊκό στενό μήκους ενός οικοδομικού τετραγώνου για να γιορτάσει τα 50 χρόνια της εθνοπροδοσίας του με την συγκαλυπτική "αμερικανιά" ενός ...street party... Το, επίσης αμερικανοκατασκεύαστο, κόμμα της «αντιπολίτευσης» σπαράσσεται και «ξεκατινιάζεται» σαν τις ανταγωνιζόμενες πόρνες, προς άγρα πελατών στα πεζοδρόμια με αντικείμενο την νομιμοποίηση της ανωμαλίας... Στο εβραϊκό προτεκτοράτο της γραικίας ο όχλος τρώει τις σάρκες του με παντιέρα την ...δημοκρατία και τον παλιομοδίτικο κι ευτελισμένο «αντιφασισμό», έτσι, σαν μια «υποβοηθούμενη ευθανασία» την οποία, ουσιαστικώς, επιδιώκει... Κι όμως, οι   ε λ ά χ ι σ τ ο ι  Έλληνες οραματιζόμαστε την επανίδρυση μιας Πατρίδος που θα μπορούσε να είναι όχι το λίκνο της δικής μας "σιγουριάς", αλλά το επίκεντρο της συνεχίσεως δημιουργίας Πολιτισμού που τόσο έχει ανάγκη ολόκληρη η Ανθρωπότητα. Και γι αυτό τον λόγο προσφεύγουμε στην «βακτηρία» της φωνής των Προγόνων μας περί του πρακτέου!

Mε τον σιωνιστή σκηνοθέτη Simcha Jacobovici 

     Έχοντας, στο παρελθόν, την ευκαιρία να υποδεχθούμε στη Πατρίδα μας ξένους που θέλησαν να αντλήσουν τα θέσφατα των δικών μας Προγόνων ώστε να ευημερήσουν οι ίδιοι, αναρωτηθήκαμε γιατί, τελικώς, εκείνοι έπραξαν "ούτω πως" ερχόμενοι από πολύ μακριά κι εκπροσωπώντας χώρες οι οποίες δεν διαθέτουν και το ισχυρότερο ηθικό πλεονέκτημα, ενώ εμείς, οι κατιόντες κληρονόμοι του πνευματικού πλούτου λαμπρών Προγόνων εξακολουθούμε να τους αγνοούμε και, μάλιστα, σε στιγμές κρισιμότατες...

     Όταν προσέξαμε εκείνους τους ξένους να επικεντρώνουν το βλέμμα τους με τόσην προσήλωση στις δικές μας "αλήθειες", επιβεβαιώσαμε αυτό που, ήδη, ακολουθούμε κι εμείς... 

     Όπως είναι γνωστό κατά τα 19 χρόνια της συνεχούς λειτουργίας η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων", κάθε άλλο παρά περιορίζεται σε θεωρητικολογίες, αλλά αποτελεί ένα κέντρο  π ρ α κ τ ι κ ή ς  εφαρμογής των αντικειμένων τα οποία αποτελούν το επίκεντρο της διδασκαλίας της και το πλαίσιο διδασκαλίας της Σχολής μιας έφιππης πολεμικής τέχνης, όπως αυτής των "Ελλήνων Κενταύρων" δεν περιορίζεται στην "ξηρή μεταφορά" δεξιοτήτων αλλά στην πλήρη τεκμηρίωση της διδασκαλίας αυτής με την ανάλογη φιλοσοφική υποστήριξη άνευ της οποίας δεν νοείται  "πολεμική τέχνη". Τούτο δε, δεν απευθύνεται μόνον στους μαθητές μας, αλλά και σε όποιον μας προσεγγίζει διερευνητικώς, ανεξαρτήτως προελεύσεως και προθέσεως και είμαστε υπερήφανοι ότι κανένα κοντόφθαλμο "συμφέρον" δεν μας παρεμποδίζει από το να επιμένουμε συνεχώς στις πλατωνικές Αξίες της Αλήθειας και της Δικαιοσύνης που διέπουν την Σχολή μας.

     Και στην Σχολή αυτή η οποία δεν διαθέτει κάποιον ...τοτεμικό "Διδάσκαλο", αλλά όλοι διδασκόμεθα από όλους, κάθε μας δράση, κάθε μας εκδήλωση επιδιώκουμε να καταλήγει σε ένα εμπράγματο αποτέλεσμα, άλλως θεωρούμε ότι, απλώς, χάνουμε χρόνο.

    Έτσι, σε αυτή την "κλειστή" εκδήλωση και για απολύτως επιλεγμένο ακροατήριο, ο Δάσκαλος Νίκος Ζήσης μας μετέφερε την φωνή των Προγόνων μας, όπως, ο ομιλητής, την «απέσταξε» εκ του έργου τους, περί του σωτηρίου πρακτέου, δηλαδή, περί αυτού, που αποτελεί την υπαρξιακή μας προτεραιότητα ως εμβίων "ψηφίδων" ενός έθνους το οποίο, πεισματικώς και επί αιώνες, παρακμάζει. Και "κλειστή" και "δι΄ ολίγους" όχι από έναν ταξικόν εκλεκτικισμό, αλλά από επίγνωση..., όταν μια εξαιρέσιμη μειοψηφία ολιγίστων προσπαθεί να επανιδρύσει την Πατρίδα εν μέσω οχετού απειραρίθμων γραικύλων οι οποίοι την καταπνίγουν. 

     Με αυστηρό, λοιπόν, κριτήριο επιλογής παρόντων και με γνώμονα την διατήρηση αναμμένου του πυρσού του χρέους ως πρωτίστου καθήκοντος που θα μπορούσε να ζωντανέψει ένα ιερό όραμα το οποίο ζωπυρώνει από αιώνων τις καρδιές των Ελλήνων, "σχεδιάσαμε" αυτή την εκδήλωση για ένα νοήμον ακροατήριο που διατηρεί την ανεξαρτησία της σκέψεώς του αλλά και της δημόσιας συμπεριφοράς του αδέσμευτο από "συμβάσεις". Κι έτσι, προϊδεάσαμε τους αγαπητούς μας, επιλέκτους, προσκεκλημένους ότι δεν θα παρακολουθήσουν, ημικοιμώμενοι και χασμώμενοι, μιαν ακόμη, συρμώδη, "ακαδημαϊκή διάλεξη" για να χειροκροτήσουν στο τέλος της έναν ομιλητή, αλλά θα  παραμείνουν  ε ν ε ρ γ ο ί  ακροατές του λόγου ενός διανοουμένου Εκπαιδευτικού ο οποίος, ως βιωματικός Δάσκαλος, θα διήγερε τον νου μας προς την κατεύθυνση  της εξόδου από την παρούσα συγκυριακή κρίση.

     Και πάλι, την εκδήλωσή μας φιλοξένησε το κηφισιώτικο αρχοντικό της Οικογενείας Κοτζάμπαση του οποίου η θετική "ενέργεια" όπως και η ευγένεια του Οικοδεσπότη Γεωργίου Κοτζάμπαση "αγκαλιάζουν" τον επισκέπτη, υπαγορεύοντάς του ευγνωμοσύνη προς τους κτήτορες γονείς οι οποίοι απέδωσαν ένα ιδιαίτερο αρχιτεκτόνημα που διαχωρίζει απολύτως το αρχιτεκτονικό μεγαλείο από τον συρμώδη νεοπλουτισμό!

     Πάντοτε, σ'  αυτό τον χώρο ο οποίος υπεδέχθη κι άλλες δράσεις των "Ελλήνων Κενταύρων" νιώθουμε την ίδιαν "αγκαλιά" όχι μόνον των υπάρξεών μας, αλλά και των λογισμών μας, οι οποίοι, εν ηρεμία, βρίσκουν την ολοκλήρωσή τους.

     Και μόνη δυσκολία μας σ΄ αυτό τον χώρο είναι η αποχώρηση κι η εγκατάλειψη, πίσω μας, της γαλήνης που μας προσέφερε η φιλοξενία του!

     Μεστότατες οι υπέρ-δύο ώρες της εισηγήσεως του Δασκάλου Νίκου Ζήση ο οποίος διατηρεί το πλεονέκτημα της εναργούς αριστεράς διανοήσεως η οποία έχει εκλείψει στην εποχή της υπελικτικής "αριστεράς" της παρούσας φαρσοκωμικής κομματικής επικαιρότητος. 

     Ευτυχώς, που η αυθεντική αριστερά του Νίκου Ζήση δεν πολιτεύεται και δεν ευτελίζεται από τις ψήφους ενός όχλου που εντρυφεί περισσότερο στο ...αξελέπιαστο-διπλοψημένο "ψάρι" του Γκλέτσου, παρά στην ιδεολογικήν αγωνία του Μπακούνιν! 

     Και, πράγματι, ουδείς παρέμεινε "χασμώμενος", αλλά όλοι παρενέβησαν και κατέθεσαν απόψεις, συνεισφέροντας με τάξη, διακριτικότητα και σοβαρότητα λόγου στον σκοπό της χαράξεως "ρότας" προς το ζητούμενο!

     Χαρήκαμε τις παρεμβάσεις όλων, παρατείνοντας κατά μία ώρα τον προγραμματισμό της εκδηλώσεως και απολαμβάνοντας την ευστοχία των παρατηρήσεων ενός, πράγματι, ενεργού ακροατηρίου.

     Υπεράνω όλων, εκτιμήσαμε την ωριμότητα Ελλήνων οι οποίοι ενσαρκώνουν το «Ως χαρίεν εστ’ άνθρωπος αν άνθρωπος ή» του Μενάνδρου, αλληλοσεβόμενοι τις διαφορετικές ιδεολογικές "προσεγγίσεις" οι οποίες συνιστούν "casus belli" αναλόγων συγκεντρώσεων, εμμένοντες στην ουσία της εκδηλώσεως, αλληλέγγυοι στον κοινό προβληματισμό.

     Επιτροχάδην, ο ομιλητής "σκιαγράφησε" την σκέψη των  σοφών Προγόνων μας και στο "αποστακτήριο" του "δια ταύτα" αυτής της εκδηλώσεως φάνηκε ένα "απόσταγμα" διαυγές που πυροδότησε τις τοποθετήσεις ακόμη και από άτομα τα οποία δεν διακρίνονται για την άνεση ομαδικής εκφράσεως! Και το ακόμη πιο ...αιφνιδιαστικό, να ακούς εκ των υστέρων από το στόμα αυτών των χαρακτήρων τον ενθουσιασμό τους από την εμπειρία συμμετοχής τους στην συγκεκριμένη εκδήλωση! 

     Ναι, η φωνή των Προγόνων μπορεί να ακουσθεί από όλους τους Έλληνες αφού οι Έλληνες διαθέτουν την υπαρξιακή, εκείνη, ποιότητα που διατηρεί ανοικτά και ευήκοα τα "αφτιά" της ψυχής. 

     Χαρακτηριστικότερο, δε, ότι με ανοικτά τα "αφτιά" της ψυχής τους έφθασαν κι όλοι όσοι παρευρέθησαν σ΄ αυτή την εκδήλωση, όπως ο Μελέτης μας που μας τίμησε ερχόμενος με την μοτοσυκλέτα του από την Καλαμάτα.

     Το ίδιο και ο φίλτατος Ηλίας ο οποίος, αν και Αλβανός, είναι από τους πλέον λαμπρούς μελετητές και γνώστες της αρχαίας  Ε λ λ η ν ι κ ή ς  γραμματείας αλλά και ευλαβούμενος την αρχαία Ελληνική Ιστορία υπενθυμίζει με την ύπαρξή του ότι το "σύρμα" μπορεί να χωρίζει δύο λαούς, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να τους διαιρεί! 

     Γενικώς, η "ευηκοία" ήταν το κοινό χαρακτηριστικό όλων μας, παρακολουθώντας το "ξεδίπλωμα" του σκεπτικού του Δασκάλου Νίκου Ζήση το οποίο, μετά την ολοκλήρωσή του δεν κατέστη "πτερόεν" αλλά παρέμεινε στις "αποσκευές" μας προς περαιτέρω αξιοποίηση.

     Βλέπετε, η φωνή των Προγόνων μας μπορεί να πλανάται  στους αιθέρες του χρόνου αλλά, αναλλοίωτη φθοράς, μπορεί και να ξαναγίνεται κτήμα υλοποιήσιμο εκείνων που μπορούν να ακροώνται τα σημεία των καιρών. "Ο Απόλλων ούτε λέγει ούτε κρύπτει αλλά σημαίνει...", όπως έλεγε και ο οχλολοίδορος Ηράκλειτος.

     Ευγνώμονες για την επιτυχία της εκδηλώσεώς μας και προς την ευγενέστατη Κυρία η οποία φρόντισε την περιποίηση όλων μας με γλυκίσματα και αφεψήματα, ολοκληρώνοντας το "κλίμα" μιας θερμής οικογενειακής "βραδιάς" το οποίο ευνόησε την εναρμόνιση νοοτροπιών κι εκφράσεων. 

     Σαφώς και κατ΄ Αριστοτέλη, πολιτική η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" και με εκπεφρασμένη την πολιτική της, παραλλήλως με την επικέντρωσή της στην διδασκαλία των εφίππων πολεμικών τεχνών στην οποία επιδίδεται συνεχώς από 19 χρόνων, επιμένει στην διαμόρφωση ήθους ώστε και αυτή την φορά να προσφέρουμε μιαν ακόμη ευκαιρία οξύνσεως του νου για την εξαγωγή συμπερασμάτων "επέκεινα κατευθύνσεως" προς έξοδο από τις λίαν αντίξοες συνθήκες που υφιστάμεθα ως Έλληνες. Και προς αυτό το αποτέλεσμα μας καθοδήγησε αποτελεσματικότατα ο λόγος του Δασκάλου Νίκου Ζήση τον οποίον ο ίδιος συνόψισε σε μία φράση: "Πως μπορεί να θεωρείται ως νεκρός ο Ηράκλειτος, ενώ αναγνωρίζεται ως ζωντανός ο Shakespeare;" Κι απόψε απεδείχθη ότι ζωντανοί παραμένουν ο Πλάτων κι ο Ηράκλειτος!

Ευχαριστούμε Δάσκαλε Νίκο Ζήση!

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ

ΚΑΤΑΡΡΕΟΝΤΑΣ...

 ΚΑΤΑΡΡΕΟΝΤΑΣ...

     Τον Δημήτρη Μητρόπουλο ο Ιδρυτής των "Ελλήνων Κενταύρων" τον γνώριζε και τον θαύμαζε παιδιόθεν, λόγω των ...πρωιμότατων μουσικών του αναζητήσεων, αρχήθεν προσανατολισμένος στις "κλασικές" επιλογές. Κατόπιν, τον "ξαναγνώρισε" ακόμη βαθύτερα όταν, μελετώντας το αρχείο του αείμνηστου Δημήτρη Ροντήρη στο σπίτι του κορυφαίου σκηνοθέτη και κατόπιν αδείας της κόρης του, ερίτιμης κ. Κωστούλας Ροντήρη, ξεφύλλιζε με ευλάβεια τις επιστολές του εμβληματικού μαέστρου προς τον επιστήθιο φίλο και συνεργάτη του σκηνοθέτη. 

     Πάντως, για όσους ατυχούν μη γνωρίζοντας την προσωπικότητα και το έργο του Δημήτρη Μητρόπουλου, ο μεγάλος μουσουργός μας Μενέλαος Παλλάντιος σκιαγράφησε το πληρέστερο όσο και λακωνικότερο "πορτρέτο"!

     Μουσικός ακρωρειών Τέχνης, ο Δημήτρης Μητρόπουλος, πετούσε πολύ ψηλά για να μπορέσει να σταθεί ανάμεσα στις μετριότητες μιας γραικίας χαιρέκακης με τους "Prominenten" κι όπως περιφρονούσε τα "έρποντα" επέλεξε ύψη και κορυφές, ίσως και εν πολλοίς ασύμβατες με την ευαισθησία ενός διακόνου της Ευτέρπης.

     Προικισμένος με απαράμιλλη μουσική μνήμη, αλλά και Παιδεία, από το 1925 εγκαταλείπει την μπαγκέτα και διευθύνει με γυμνά χέρια τις μεγαλύτερες συμφωνικές ορχήστρες ενώ από το 1928 παραμερίζει και την παρτιτούρα βασιζόμενος στην μουσική μνήμη του, υπερβάσεις μοναδικές για έναν κορυφαίο μαέστρο. Και υπενθύμιζε στο ακροατήριό του την υποχρέωση να συνεισφέρει στο μουσικό γίγνεσθαι και να μην αρκείται στον ρόλο του παθητικού ακροατή, προκαλώντας την παραγωγή διανοητικού έργου του κοινού του! Αντιδιαστέλλοντας μια συναυλία από ένα ποδοσφαιρικό παιγνίδι, ο Δημήτρης Μητρόπουλος υπενθύμιζε ότι στην αίθουσα των συναυλιών, όλοι μα όλοι, είναι συν-δημιουργοί ενός αρμονικού αποτελέσματος! Να, πως φαίνεται ο πραγματικά μεγάλος που μοιράζεται το κλέος του μ΄ εκείνους που του το παρέχουν με το χειροκρότημά τους! Kι αυτός ο πραγματικά μεγάλος σε ηλικία 64 ετών, την 2α Νοεμβρίου 1960, στην Σκάλα του Μιλάνο, διευθύνοντας την πρόβα της Τρίτης Συμφωνίας του Γκούσταβ Μάλερ υπέστη καρδιακή προσβολή και άφησε την τελευταία του πνοή στο πόντιουμ! Και ουδενός γραικύλου δάκρυσε μάτι...

     Πολλά χρόνια αργότερα, ένα υπέργηρο ατάλαντο ανθυποπροϊόν μιας παρακμιακής αγοράς θεάματος, σωριάστηκε επί σκηνής ευτελισμένου, πια, Ηρωδείου με μόνο επίτευγμα ζωής ένα παιδί το οποίο της προσέφερε ένας περαστικός της ζωής της, ένας κάποιος που δεν έγινε καν σύζυγός της και μια σειρά ασματιδίων ηχορρυπαντικής σημασίας. Και η γραικία ...εσείσθη!

     Η Μαριαλένα, η Μαρινέλλα, η κάθε ..."σούρτα - φέρτα", λοιπόν κι όχι ο Δημήτρης Μητρόπουλος, είναι για την εκφυλισμένη δημοκρατία το πρότυπο του τιμώμενου καλλιτέχνη αφού, για το συγκεκριμένο καθεστώς η μετρέσσα κι όχι ο διανοούμενος είναι ο χρήσιμος (ηλίθιος) που θα αποτελέσει δημαγωγικό εργαλείο προς χειραγώγηση ηλιθίων, ενώ ο ευφυής (διανοούμενος) ποτέ δεν θα μπορούσε να διεκπεραιώσει ρόλον ...ηλιθίου, κάτι, άλλωστε, φυσικό και ευνόητο! Κι αυτό, στους "Έλληνες Κενταύρους" το γνωρίζουμε καλώς, το αναγνωρίζουμε και φιλοτίμως επιμένουμε να το ...επαληθεύουμε, απολύτως περιφρονητικοί για το κόστος "δημοφιλίας" αντιδημοκρατικώς οχλολοίδοροι, τοις Ηρακλείτου ρήμασι πειθόμενοι!   

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΙΕΡΗΣ ΛΟΓΧΗΣ

 ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΙΕΡΗΣ ΛΟΓΧΗΣ

 

     Το κυριαρχικότερο ιερό σύμβολο της Ανθρωπότητος για τον δυτικό κόσμο και, μετά την ιερή Σβάστικα, είναι αναμφισβητήτως, η ιερή Λόγχη.

    Το σύμβολο της ιερής Λόγχης το ακολουθεί μία σειρά χριστιανογενών μυθευμάτων τα οποία αποτελούν αποκυήματα της παραμυθολογίας ενός δόγματος που εδράζεται εξ ολοκλήρου στο ψεύδος το οποίο απευθύνεται σε ανοήτους προς χειραγώγησή τους και πρόθεσή μας δεν είναι, ασφαλώς, η αναπαραγωγή ανιστορήτων γελοιοτήτων που θέλουν, π.χ., την κακοποιό (πλασαρισμένη, μάλιστα και ως ...«αγία») Ελένη ως, δήθεν, «ανακαλύψασα» την ιερή Λόγχη κατά τον 4^ο αιώνα στα Ιεροσόλυμα! Και δεν έχουμε καμία διάθεση να παγιδευθούμε σε περιττές αντικρούσεις αστείων αφηγημάτων περί της σχέσεως αυτού του συμβόλου με τον εβραιοχριστιανισμό και τις αμέτρητες εκκλησιαστικές αποσχίσεις του!

     Μακράν, λοιπόν, ημών κάθε ...δεισιδαιμονία και κάθε δαιμονολαγνεία διότι απέχουμε κατά πολύ από το να είμεθα εκείνοι που περιγράφονται  σε ένα παλαιότυπο το οποίο μελετούσε μετά ...μανίας ο Δανός βασιλέας των Ελλήνων Christian Vilhelm Ferdinand Adolph Georg Α’ Glücksburg, από την βιβλιοθήκη του οποίου προέρχεται.

    Το σύμβολο της ιερής Λόγχης υπογραμμίζει την αλληγορία της ισχύος των όπλων (λόγχη=> logche=> lance => ...Longinus) η οποία συνιστά και την δύναμη εκείνου που τα κατέχει!

     Η ιερή Λόγχη παραπέμπει στο διαρκές καθήκον του φέρειν όπλα για όποιον βούλεται να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον πολλαπλών απειλών και συνεχούς διακυβεύσεως της υπάρξεώς του!

     Εκ των πραγμάτων, η σοφή αλληγορία αυτού του ιερού συμβόλου, αναποσπάστως διασυνδεδεμένη με την πρόνοια της επιβιώσεώς μας, υποχρεώνει τον νουνεχή να φέρει όπλα των οποίων, όμως, θα πρέπει να κατέχει τον τρόπον χρήσεως, κυρίως, δε την ηθική δεοντολογία αυτού του τρόπου! 

     Και, εν προκειμένω η «ηθική» δεν γειτνιάζει με καμιά «θρησκευτική» ή άλλη αγκύλωση, αλλά αδειοδοτεί το αναφαίρετο δικαίωμα της «έλξεως της σκανδάλης», του προτάγματος της αιχμής προς αυτοπροστασία εξ οιασδήποτε απειλής!

     «Πόλεμος πάντων μέν πατήρ ἐστι, πάντων δέ βασιλεύς...» μας λέει ο Ηράκλειτος και  «Si vis pacem, para bellum!» ο  Publius Flavius Vegetius Renatus! Και οι δύο συν-καθοδηγούν τα «βήματά» μας, υπενθυμίζοντάς μας  όχι απλώς το «έχειν καλώς» αλλά το «υποχρεωτικώς έχειν» ως προς το ανδρώον καθήκον της γνώσεως των όπλων που επιτάσσουν οι διαχρονικές συγκυρίες επιβιώσεως του Ανθρώπου, βεβαίως δε και της ηθικής που διέπει την χρήση τους.

ΠΕΡΙ ΠΟΛΕΜΟΥ ΕΞ ...ΑΠΟΛΕΜΟΥ!

ΠΕΡΙ ΠΟΛΕΜΟΥ ΕΞ ...ΑΠΟΛΕΜΟΥ!

     Στην δημοκρατική κοινωνία της αντιφασιστικής ηλιθιότητος η επιστήμη της Αρχαιολογίας δεν θα ήταν δυνατόν να παραμείνει ...αλώβητη! Εδώ κι αν οι αποτυχημένοι της ιδιωτικής εργασίας, αφού βεβαίως εξασφαλίσουν κομματικό "διαβατήριο", αργοσχολάζουν στοιβαζόμενοι είτε ως "πανεπιστημιακοί καθηγητές", είτε ως "έφοροι" υπολανθανουσών ..."αρχαιολογικών υπηρεσιών", είτε ως μεροκαματιάρηδες "αρχαιολόγοι" και όλοι μαζύ ...καταθάπτουν αρχαιότητες και Ιστορία! Βεβαίως, πλάι σε αυτούς κι ένας κακός εσμός ...ωνίων που προσπαθεί να εξισωθεί με τους λαθροβίους "νεκροθάπτες" της Αρχαιολογίας, οι αυτοαποκαλούμενοι οπαδοί της "Πειραματικής Αρχαιολογίας" η οποία, κατά κανόνα, συνιστά ένα άλλο σύμπτωμα ψυχωσικού "λόγου υπάρξεως" κάποιων που νομίζουν ότι ανοηταίνοντες αποκτούν και ...υπαρξιακήν οντότητα! Πάντα ταύτα, φυσικά επακόλουθα μιας αβέλτερης συγχρονικότητος που άλλοι την αποκαλούμε μεταπολεμική παρακμή κι άλλοι Kali Yuga και δεν θα ησχολούμεθα καθόλου με το "φαινόμενο" -και δη στο παρόν Ιστολόγιο- εάν δεν έπεφτε στα χέρια μας ...περισπούδαστο ...σύγγραμμα, ...περισπουδαστότατου συγγραφέως ο οποίος, μέσα στο πλαίσιο της αρχαιοβανδάλου παραληρηματικότητός του, έθιξε το θέμα του ...Πολέμου στην Νεολιθική (ναι, στην Νεολιθική, ο αθεόφοβος...) περίοδο! Και ο λόγος περί του αχαρακτηρίστου ανοσιουργήματος "Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗ ΝΕΟΛΙΘΙΚΗ" του Νικήτα Ν. Λιανέρη (εκδ. Α. Καρδαμίτσα, 2003).

     Κείμενο ασυνάρτητο, ακατάληπτο έως σχιζοφρενικό, που αναμειγνύει  μέχρι και την ...σεξουαλικότητα(!) για να "στοκάρει" την συγγραφική κενότητα ή και διαστροφικότητα η οποία επιχειρεί να φέρει την πραγματικότητα στα 'μέτρα" της νοσηρής μαρξιστικής φαντασιώσεως η οποία είναι καθιερωμένη "προς διδασκαλία" στα αποβλακωτήρια της σύγχρονης Δύσεως τα οποία, παραπλανητικώς, ονομάζονται "Πανεπιστήμια", το αποκύημα του Νικήτα Ν. Λιανέρη, όταν δεν προκαλεί τον γέλωτα, εξοργίζει κάνοντάς μας να διαβάζουμε:

     Κι έτσι, έχοντας κατά νου την πείνα των μαρξιστών για πλούτο και τοκογλυφία, τα πουγκιά με τις λίρες και το κεφάλαιο, βεβαίως, με "παρασύνθημα" της πολιτικής "κορεκτίλας" το όνομα του εβραίου, καταλαβαίνουμε γιατί ο Αδόλφος Χίτλερ δεν εισέβαλε ποτέ στη διπλανή του Ελβετία με τους θησαυρούς όλου του κόσμου στα χρηματοκιβώτιά της αλλά προτίμησε να μπει στη Πολωνία για να σώσει τους συμπατριώτες Γερμανούς μειονοτικούς τους οποίους οι Πολωνοί απροκλήτως γενοκτονούσαν στον διάδρομο του Danzig κατά την σχεδίαση των σιωνιστών προς πρόκληση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου!

     Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά ο ..."περισπούδαστος συγγραφεύς" και φερέφωνο της μαρξιστικής "παραφιλολογίας" Νικήτας Ν. Λιανέρης μας αφήνει άφωνους με τα, παραπάνω, "βαθυστόχαστα" συμπεράσματά του περί Πολέμου, τα οποία ταυτίζονται με την σοβαρότητα των ...προφητειών του Παϊσίου, αφού το "όπιο" του μαρξισμού ουδόλως διαφοροποιείται από το "όπιο"  της θρησκείας.  

     Αποτέλεσμα της μαρξιστικής φυλλάδας του Νικήτα Ν. Λιανέρη, να παραμένει στο ...καλάθι των "ευκαιριών" του εκδότη του Α. Καρδαμίτσα ο οποίος για να το ξεφορτωθεί το κοστολόγησε ...κοψοχρονιά 4 ευρώ, έτσι για να ξεκουμπίζεται και να μη πιάνει τόπο  στο ράφι, ανάμεσα σε άλλες αξιόλογες εκδόσεις αυτού του παραδοσιακού εκδοτικού Οίκου ο οποίος, όμως, θα έπρεπε να προσέχει πολύ περισσότερο το "τι" εκδίδει! 

      Ωστόσο, το ερώτημα παραμένει για όλους αυτούς τους αρρωστημένους, "αρχαιολόγους", "ιστορικούς", "μασόνους" κλπ κλπ που καταπιάνονται με τα μεγάλα και σημαντικά, τον Πόλεμο, τον Ιπποτισμό μέσα από τη μούχλα των ορνιθώνων που εγκαταβιούν και προσπαθούν να καρπωθούν μέρος της αίγλης αυτών των αντικειμένων που εμπνέουν ηρωισμό και μόνον, χωρίς να τολμούν να πιάσουν όπλο στο χέρι τους, χωρίς να τολμούν να πλησιάσουν Ίππο στη μίζερη ζωή τους... Γιατί ρε γελοία μιάσματα μιαίνετε τα μεγάλα και λαμπρά προσπαθώντας να συλλαβίσετε ..."Μαρξ", αγνοώντας τον Ηράκλειτο και καταντώντας οικτρά ρεντίκολα;

ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

 ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

     

Την δόξα του, κατ΄ όνομα, την ώφειλε στην Ήρα, ο Ηράκλειτος ο Εφέσιος και "Σκοτεινός" αποκαλούμενος, βασιλικής καταγωγής σοφός και, βεβαίως, αντιδημοκράτης, του οποίου η ακμή τοποθετείται στην 69η Ολυμπιάδα και ο οποίος απέβαλε το βασιλικό αξίωμα επιλέγοντας την ακλόνητη βασιλεία της διανοήσεως! Ο Διογένης μας τον αποδίδει ως υπερήφανο και ακατάδεχτο ("μεγαλόφρων δε γέγονε παρ΄ οντιναούν και υπερόπτης", ΙΧ 1) ενώ ο Τίμων ο Σιλλογράφος "κοκκυστή και οχλολοίδορο" (D.L., IX, 6). Και ήταν τόσο απόλυτος στην οχλολοίδορη σταση του ώστε δεν δίστασε να αντιτεθεί και στον δήμο των Αθηναίων από τον οποίο εισέπραττε και ιδιαίτερην εκτίμηση, λόγω του δημοκρατικού καθεστώτος το οποίο ο συγκεκριμένος δήμος διατηρούσε! Η ακεραιότητα της διανοίας του τον προέτρεψε να εισχωρήσει ακόμη βαθύτερα στην κοινωνική κριτική και να ωθήσει, αυτόν τον αριστοκράτη, να ασκήσει έλεγχο ακόμη και στην αριστοκρατία της Εφέσου καυτηριάζοντας την διαφθορά της. Και η αντίθεσή του σοφού νουνεχούς προς τον ανόητον όχλο δεν εκάμφθη ούτε και προ της κρατούσας θρησκείας, η οποία και αυτή σύμπτωμα μαζικής ηλθιότητος είναι, επιμένοντας στην δική του προσέγγιση του θείου. Αυτοθέλητα αποστασιοποιημένος  από την ηλιθιότητα του όχλου περιφρονούσε την αγωνία του μαζανθρώπου ο οποίος προσδοκά έναν "σωτήρα" για να τον λυτρώσει από το υπαρξιακό του ναυάγιο και παρέμενε αδιάφορος στις εκκλήσεις που του απηύθυναν για ανάληψη ηγετικής πρωτοβουλίας "υπέρ των κοινών" και, όπως ο Διογένης ο Λαέρτιος μας πληροφορεί, όταν κάποιος τον ρώτησε γιατί σώπαινε, ο Ηράκλειτος απήντησε με σαρκασμό: "Ίν'  υμείς λαλείτε!". Κι ενώ η Πολιτική αποτελούσε τον "ιστό" της καθημερινότητός του κι ενώ ήταν φύσει πολιτικός, περιφρονητικός καθώς ήταν προς τα μη αφορώντας εαυτόν "κοινά", απεσύρθη ευγενέστατα στον περίβολο του Ναού της Αρτέμιδος κι έπαιζε ...κότσια με τα παιδιά! Ναι, αυτή η διάνοια επέλεξε να παίζει με τα παιδιά και όταν κάποιοι απορημένοι, βλακείας ένεκεν, Εφέσιοι μαζεύτηκαν γύρω του και τον παρακολουθούσαν γεμάτοι περιέργεια εκείνος τους είπε: "Tι, ω κάκιστοι, θαυμάζετε; ή ου κρείττον τούτο ποιείν ή μαθ' υμών πολιτεύεσθαι;" (D.L., IX, 2-3).

     Πλατωνική η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων", αλλά αυτό δεν αποτελεί περιορισμό κατανοήσεως και σεβασμού πολλών παραδειγμάτων βίου των Ελλήνων προγόνων μας, μεταξύ των οποίων και εκείνου του Ηρακλείτου του Εφεσίου εκ του οποίου, μάλιστα, αντλήσαμε και το ρητό του ιδρυτικού εμβλήματός μας "ΤΩ ΟΥΝ ΤΟΞΩ ΟΝΟΜΑ ΒΙΟΣ, ΕΡΓΟΝ ΔΕ ΘΑΝΑΤΟΣ" ("Η αρμονία των αντιθέτων"). Γι αυτό κι εμείς, στην Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" επιλέγουμε τα σημαντικότερα και, περιφρονώντας τον όχλο, παίζουμε ως παιδιά με τα παιδιά, κάτι που θέλει ..."κότσια" διότι, εμείς, έχουμε τα ..."κότσια"!