ΜΟΓΓΟΛΟΙ & ΤΟΥΡΚΟΙ Αφιέρωμα σε αστοιχείωτους ακροδεξιούς γραικύλους.

ΜΟΓΓΟΛΟΙ & ΤΟΥΡΚΟΙ

Αφιέρωμα σε αστοιχείωτους ακροδεξιούς γραικύλους.

     Οι "αυτόχειρες" ακροδεξιοί γραικύλοι, αυτοί που λόγω βλακείας παραμένουν στριμωγμένοι στη γωνιά για δεύτερον αιώνα από εξίσου ηλιθίους αντιπάλους, συνηθίζουν να αναμασούν την "τσιχλόφουσκα" της, δήθεν, μογγολικής καταγωγής των Τούρκων, αποκαλώντας τους, μάλιστα και "μογγόλους", νομίζοντας ότι αυτό τους υποτιμά, αφού οι αστοιχείωτοι αυτοί αγνοούν και την μεγάλη Ιστορία των Μογγόλων οι οποίοι όχι μόνον κατάφεραν να ιδρύσουν την μεγαλύτερη Αυτοκρατορία της Ιστορίας (κατά πολύ μεγαλύτερη και εκείνης του Μ. Αλεξάνδρου) αλλά και ανάλογο πολεμικό και διπλωματικό Πολιτισμό! Βεβαίως και η αλήθεια είναι ακριβώς αντίθετη! Οι Toύρκοι, όχι μόνον δεν έχουν την οιανδήποτε κοινή καταγωγή με τους Μογγόλους, όχι μόνον αποτελούν διάφορον φυλή από την Μογγολική αλλά και η "πορεία" αυτών των δύο διαφορετικών φυλών βρίσκονταν επί αιώνες σε μία διαρκή πολεμική σύγκρουση μέχρι σημείου οι Τούρκοι να προσφεύγουν στη βοήθεια των  ανατολικο-Ρωμαίων (και ψευδεπίγραφα "Βυζαντινών") για να διασωθούν από τα όπλα των Μογγόλων ενώ οι ανόητοι ανατολικο-Ρωμαίοι να τους υποθάλπουν μέχρι που υποδουλώθηκαν σε αυτούς! Ποια είναι, όμως, η ιστορική αλήθεια για την τεράστια διάσταση μεταξύ Μογγόλων και Τούρκων; Ας δούμε ένα απόσπασμα από μία προηγούμενη ανάρτησή μας στο οποίο τεκμηριώνεται η φυλετική διαφορά και οι αλλεπάλληλες συγκρούσεις Μογγόλων και Τούρκων: 

     Oι Μογγόλοι ανήκουν στον Ουραλο-Αλταϊκό φυλετικό τύπο ο οποίος εμπεριέχει τις «κίτρινες φυλές», σε αντίθεση με τα περισσότερα τουρκόφωνα τουρανικά φύλα. Και, μία βασική παρεξήγηση η οποία καλλιεργείται από την άγνοια της φυλετικής προελεύσεως των Μογγόλων είναι η εσφαλμένη συσχέτισή τους με τους Τούρκους κυρίως δε, η απόδοση της φυλετικής καταγωγής των Τούρκων στους Μογγόλους. Μία προσεκτική παρατήρηση ουσιωδών διαφορών στην θρησκευτική αντίληψη, την γλώσσα, τα καθημερινά ήθη και τα έθιμα, όχι απλώς δεν συνηγορεί υπέρ της παραπάνω πλάνης αλλά και εμφανίζει αντιθετικές διαφορές. Είναι δε άξια προσοχής  η συχνότητα των συγκρούσεων μεταξύ Μογγόλων και διαφόρων τουρκοφώνων πληθυσμών όπως επίσης και η, κατά περιόδους, υποστήριξη των Βυζαντινών προς αυτούς τους τουρκόφωνους πληθυσμούς έναντι των Μογγόλων, κατ' απεμπόληση των συμφερόντων του Ελληνισμού αλλά και εκείνων της Ευρώπης.

     Η εξωτερική πολιτική κάποιων βαλκανικών κρατών παρουσιάζει και αυτή αντιθέσεις : ενώ κάποια από αυτά εμφανίζουν πράγματι ευφυέστατη εξωτερική πολιτική (Οθωμανική Αυτοκρατορία) κάποια άλλα, όπως το Βυζάντιο, δεν έχουν και πολλούς λόγους να υπερηφανεύονται για κάτι ανάλογο! Έτσι, αντί, ήδη από τον 13ο αιώνα, οι αλληλοσπαρασσόμενοι βυζαντινοί αυτοκράτορες να εκμηδενίσουν την πασιφανέστατη οθωμανική απειλή η οποία είχε εμφανισθεί στην «περιοχή» τους, έσπευσαν να την …υποστηρίξουν και να την …ενισχύσουν καθ’ ην στιγμή οι Μογγόλοι είχαν αναλάβει το έργο του αφανισμού της! Το ανοσιούργημα αυτό το «επλήρωσε» ενάμιση αιώνα κατόπιν το Βυζάντιο (και μαζύ του, δυστυχώς και ολόκληρος ο Ελληνισμός!) με την κατάληψή του από τους …ευεργετηθέντες Οθωμανούς. Πρώτοι (1207) τουρκόφωνοι που συνέτριψε ο Τσίγκις Κχάαν, οι Κιργίζιοι! Δύο χρόνια μετά (1209) συντρίβει τους επίσης τουρκοφώνους Ουιγούρους!

     Αμέσως μετά την κατάληψη του Πεκίνου (1215), ο αρχηγέτης των Μογγόλων Τσίγκις Κχάαν εστράφη κατά της Τουρκοπερσικής Αυτοκρατορίας της Χο(βα)ρεσμίας η οποία υπήρξε μία επικίνδυνη ισλαμική ένωση και περνώντας τον Καύκασο επεχείρησε να εξοντώσει τους τουρκόφωνους Κουμάνους. Οι τελευταίοι έσπευσαν να ζητήσουν βοήθεια από τον Βυζαντινό ηγεμόνα της Νικαίας Ιωάννη Γ’ Δούκα Βατάτζη, έναν ιστορικό μητραλοία ο οποίος όχι απλώς τους βοήθησε αλλά, αργότερα, το 1240, τους παρεχώρησε εδάφη προκειμένου να εγκατασταθούν στην Μικρά Ασία και στην Θράκη!! Σήμερα πολλοί Έλληνες πατριώτες αναστενάζουν κοιτώντας προς την «κόκκινη μηλιά» αλλά για τους ενόχους …μιλιά!

     Το 1218 ο Μογγόλος στρατηγός Τζεμπέι συντρίβει την τουρκόφωνη αυτοκρατορία των Καρά Κιτάι.

     Τρία χρόνια (1219-1221) ήσαν αρκετά για τον Τσίγκις Κχάαν να κατακτήσει τα φρούρια της Μπουχάρας, της Οτράρ και της Τασκένδης, γενόμενος τελικώς ο κύριος και της ίδιας της Σαμαρκάνδης καταλαμβάνοντας και τον χρυσό θρόνο του σάχη από τον οποίο πέταξε το Κοράνι εγκαθιστώντας τον μογγολικό Νόμο Γιάσα. 

     Είναι χαρακτηριστική η διατύπωση του μεγάλου Άραβα ιστορικού Ιμπν-Αλ-Αθίρ, συγχρόνου του Τσίγκις Κχάαν ο οποίος αναφερόμενος στο έτος Εγίρας 617 (1220) κατά το οποίο ο Μογγόλος αρχηγέτης κατενίκησε, τελικώς, τους Τουρκοπέρσες και τον αυτοκράτορά τους Αλαεντίν Μουχάμαντ (Μωάμεθ) Β’, έγραψε : «Οι μογγολικές επιδρομές του έτους αυτού κατά των ισλαμικών χωρών υπήρξαν η μεγαλύτερη καταστροφή εναντίον της Ανθρωπότητος»! 

     Μετά την κατάληψη της Σαμαρκάνδης και την καταδίωξη του σάχη ο οποίος τελικώς διέφυγε σε ένα νησί της Κασπίας, οι Μογγόλοι κατέλαβαν την Υπεροξιανή ενισχύοντας την παρουσία τους στην περιοχή, ενώ ο σάχης απέθανε άρρωστος και ξεχασμένος στον τόπο της διαφυγής του. Ο γιος του και τελευταίος Χορεσμιανός σάχης Τζελαλεντίν Μαγκουμπερντί («Θεόδωρος», 1221-1231) σε μία απελπισμένη προσπάθεια συνεχίσεως του πολέμου κατά των Μογγόλων μετέφερε τον αγώνα στα εδάφη του Αφγανιστάν, πολεμώντας επί μία δεκαετία με νικηφόρα αποτελέσματα (1225-1226) στις καυκασιανες περιοχές, όμως, ο δευτερότοκος γιος του Τσίγκις Κχάαν, Τσαγατάι (29 Ιουλίου 1231) τον υπέταξε και μαζύ με αυτόν και τους συμμάχους του …Τραπεζουντίους τους οποίους είχε στείλει ο Βυζαντινός Μεγαλοκομνηνός ηγεμόνας του Πόντου Ανδρόνικος Α’ Γίδος (1222-1235). Και πάλι η βυζαντινή διαφθορά είχε σφαλίσει τα μάτια των ηγεμόνων της, ώστε να παραβλέπουν το συμφέρον της ίδιας τους της αυτοκρατορίας στην περίπτωση της σφοδρής αντιπαλότητας των Μογγόλων με τους τουρκόφωνους πληθυσμούς που λίγο αργότερα θα κυριαρχούσαν στη Βασιλεύουσα!

     Πράγματι, ο Τσίγκις Κχάαν από τις αρχές της τρίτης δεκαετίας του 13ου αιώνος παρουσιάζεται πραγματικός Αλάστωρ κατά του μουσουλμανικού κόσμου. Και οι λόγοι δεν είναι διόλου οι της θρησκευτικής διαφοράς όπως, εντελώς επιπόλαια, διισχυρίζονται κάποιοι αγνοώντας ότι ο Μογγόλος αρχηγέτης υπήρξε ο πλέον ανεξίθρησκος Ασιάτης ηγεμών! Απλώς, ο ευφυέστατος Τσίγκις Κχάαν είχε επίγνωση του παγκοσμίου κινδύνου τον οποίον εμπεριείχε ο φανατισμός που απέπνεε ο Ισλαμισμός, κάτι στο οποίο τον δικαίωσε η μετέπειτα παγκόσμια Ιστορία. Όμως, η αντιπαλότητα αυτή δεν ήταν απλώς μία προσωποπαγής επιλογή του Τσίγκις Κχάαν αλλά μία εθνική μογγολική ανάγκη την υπηρέτηση της οποίας συνέχισαν και οι διάδοχοί του. 

     Το 1243, οι Μογγόλοι υπό τον στρατηγό Μπαϊτζού εφορμούν κατά του σελτζουκικού Σουλτανάτου του Ρουμ (Ικονίου) στην Μικρά Ασία και κατανικούν τους Σελτζούκους στη  μάχη του  Κιοσέ-Νταγ (Σάταλα).  Οι Σελτζούκοι, υπό τον ηττηθέντα σουλτάνο τους Καϊχοσρόη Β’ (1247-1245) δεν αντιμετώπισαν μόνοι τους Μογγόλους αλλά με την υποστήριξη των Τραπεζουντίων συμμάχων τους που είχε φροντίσει να τους στείλει ο, …επίσης, Βυζαντινός ηγεμόνας του Πόντου Μανουήλ Α’ ο «Στρατηγικότατος» της αλήστου φάρας των Κομνηνών! Για άλλη μια φορά το Βυζάντιο «έσκαβε τον τάφο του με τα νύχια του» και, βεβαίως, ο Ελληνισμός ακόμη …πληρώνει! 

     Οι Μογγόλοι και πάλι εθριάμβευσαν στην περιοχή ενώ εξανάγκασαν τους ηττημένους Σελτζούκους να αναγνωρίσουν την κυριαρχία του Χανάτου των Ιλχανιδών Μογγόλων το οποίο ιδρύει επισήμως το 1256 ο Χουλέγκου Κχάαν. Και πάλι ένας μουσουλμάνος ιστορικός, ο Ιμπν Μπίμπι, στο «Βιβλίο των Σελτζούκων» θα περιγράψει και θα θρηνήσει για τον θρίαμβο των Μογγόλων, ενώ επεκτείνεται και στην περιγραφή της καταλήψεως από τους Μογγόλους της Σεβαστείας, της Δοκείας και της Καισαρείας. 

     Παρά ταύτα οι «αυτόχειρες» Βυζαντινοί αυτοκράτορες εξακολουθούν να αγνοούν το δίδαγμα των μογγολικών εκστρατειών. Αντί να αναθεωρήσουν την τακτική των ανοήτων συμμαχιών τους με τους τουρκοφώνους φυλετικούς αντιπάλους τους, ο Βυζαντινός ηγεμόνας της Νικαίας Ιωάννης Γ’ Δούκας Βατάτζης (1222-1254) σπεύδει να συναντήσει (Αύγουστος 1243) τον ηττημένο Καϊχοσρόη Β’ και να ανανεώσει την φιλία του μαζύ του αναγορεύοντάς το σελτζουκικό κράτος του Ικονίου σε …μεσολαβητή μεταξύ του Βυζαντίου και των Μογγόλων!! Αντί, δηλαδή, έστω και την ύστατη στιγμή (το 1453 …ante portas!) οι έκφυλοι και έκλυτοι Βυζαντινοί να αντιληφθούν την επερχόμενη καταστροφή ως εκ της επιβιώσεως και ενισχύσεως των Οθωμανών στη «γειτονιά» τους, αυτοί έσπευδαν στην προς τους εχθρούς τους επίδοση … «διαπιστευτηρίων»! 

     Το 1258, ο στρατός του Μογγόλου Χουλέγκου Κχάαν καταλαμβάνει την Βαγδάτη και συντρίβει το μουσουλμανικό Αββασιδικό χαλιφάτο. 

     Μόλις το 1264, ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγος «ξυπνά», βλέπει «εκείνο» που έπρεπε να είχαν δει οι προκάτοχοί του πολλά χρόνια πριν και αποπειράται να προσεταιρισθεί τον Χουλέγκου Κχάαν καθώς και τον διάδοχό του Αμπακά Κχάαν αλλά προς μάτην των σχεδίων του :απλώς επιδεινώνει τις σχέσεις του με τους Μαμελούκους!   

     Η διαπάλη Μογγόλων και τουρκοφώνων συνεχίστηκε, όμως, επί αιώνες! Και η διαπάλη έφτασε και σε μία περίπτωση και σε εμφύλιο σπαραγμό όταν ο Μογγόλος Μπερκέ Κχάαν (1257-1267) απεφάσισε να καθιερώσει στο χανάτο του ( «Χρυσή Ορδή», με πρωτεύουσα το Σαράι)  την τουρκική διάλεκτο και την μουσουλμανική θρησκεία, ερχόμενος σε ανοικτή ρήξη με τους αδελφούς του Μογγόλους της κεντρικής δυναστείας (Μόγκε και Κουμπλάι Κχάαν) καθώς και με τους Ιλχανίδες της Περσίας (με ιδρυτή τον εγγονό του Τσίγκις Κχάαν, Χουλέγκου Κχάαν, ο οποίος κατενίκησε και υπέταξε τη μουσουλμανική δυναστεία των Ασσασσίνων στη βόρεια Περσία) και Μεσοποταμίας. 

     Επίσης, ο Τιμούρ ο Χωλός (Τιμούρ Λενκ), ο γνωστός ως Ταμερλάνος, επίγονος του μεγάλου Τσίγκις Κχάαν, συνέτριψε το κραταιό Οθωμανικό Σουλτανάτο, στην αρχή του 15ου αιώνος.

     Δυστυχώς, ο μετα-χριστιανικός (και ολίγον «προ-...») Ελληνισμός κινείται σε μία τροχιά πολιτικού «αυτοχειριασμού»! Μία, προς τούτο, σημαντική αποδεικτική ψηφίδα αποτελεί και η, παρούσα, σύντομη ιστορική σημείωση.

     Μετά από τα προαναφερθέντα θα πρέπει να υπογραμμίσουμε και την ακόμη μεγαλύτερην αλήθεια: Όταν άρχισε να διαμορφώνεται στη σύγχρονη εποχή το Παντουρανικό "ρεύμα" με την συμμαχία πολλών ασιατικών εθνοτήτων ως πανστρατιά κατά της δυτικής πολιτιστικής απειλής, όπως την εκλαμβάνουν οι παραδοσιoκρατικές ασιατικές κοινωνίες, η Τουρκία επιδιώκει πάση θυσία να ηγηθεί αυτής της συμμαχίας της οποίας, φυσικοί ταγοί ανακύπτουν οι Μογγόλοι ως διαθέτοντες υπέρτερο και εκτατικώς και χρονικώς, Πολιτισμό. Και, χάριν του μακροπρόθεσμου πολιτικού τους οφέλους,  έναντι αυτής της προοπτικής της κυριαρχίας στη Παντουρανική συμμαχία, οι Τούρκοι όχι μόνον "ξέχασαν" κάθε αντίθεση με τους ιστορικούς εχθρούς τους, τους Μογγόλους, αλλά και τεχνηέντως υποθάλπουν μια δήθεν ..."συγγένεια" με αυτούς ελπίζοντας στον διεκδικούμενο "θώκο". Κι έτσι, άθελά τους, οι γραικύλοι ηλίθιοι, νομίζουν πως μειώνουν τους Τούρκους αποκαλώντας τους "Μογγόλους" ενώ στην πραγματικότητα υποστηρίζουν το παιγνίδι τους στη διεκδίκηση της πρωτοκαθεδρίας στη Παντουρανική συμμαχία η οποία ήδη έχει αποκτήσει τεράστια δύναμη.