ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

ΕΛΛΑΔΑ: 

ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΟΥ STANLEY MILGRAM

['Η, Η ΠΟΤΑΠΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΞΟΥΣΙΑΖΕΙΝ]

     Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που ο Sir Fransis Galton κατέληξε στο συμπέρασμα ότι: "Δεν μπορεί κανείς παρά να δεχθεί ότι η Φύση (κληρονομικότητα) υπερισχύει συντριπτικώς επί της Αγωγής (περιβαλλοντικών επιδράσεων)...", ενώ ο David Lykken μας εξήγησε τους λόγους που πολλοί αρνούνται το παραπάνω συμπέρασμα του Sir Fransis Galton: "Οι άνθρωποι αναστατώνονται όταν υποστηρίζεις πως είναι πιθανό να επηρεάζεται το μυαλό από το διάγραμμα σχέσεως των γονιδίων... Είναι σαφές ότι η Γενετική επηρεάζει πολύ περισσότερες πλευρές της συμπεριφοράς μας απ΄ όσες νομίζαμε μέχρι σήμερα".

     Η κυριαρχική παράμετρος της αναγκαιότητος ηγεσίας (χρηστής διακυβερνήσεως) που προκύπτει από την φυσική ιεράρχηση σε όλες τις κοινωνίες, συχνά, εγκυμονεί τον κίνδυνο αναδείξεως προσώπων και σχημάτων που, αντί του χρέους προαγωγής των υψηλών συμφερόντων των κυβερνώμενων κοινωνιών, να εξαντλούν την "αποστολή" τους στην άσκηση απλής εξουσιαστικής καταπιέσεως ή και, βαρύτερης, εξοντώσεως μέρους ή και ολόκληρων των κοινωνιών τις οποίες εξουσιάζουν. Και, κατά κανόνα, ειδικώς στην εποχή της Kali Yuga, αποτελεί σύνηθες φαινόμενο η σχέση μεταξύ εξουσιαστών και εξουσιαζομένων να μετατρέπεται σε εξοντωτική για τους τελευταίους, με την πρόκληση συνεχών αντιθέσεων, εξεγέρσεων και συγκρούσεων.

     Το πείραμα του Stanley Milgram περί "υπακοής στην εξουσία" έδωσε, πράγματι, πολλές απαντήσεις για την άκριτη προθυμία των κοινωνανθρώπων να φτάσουν στα άκρα για να επιδείξουν τη υπακοή τους στους εξουσιαστές τους, τους οποίους οι ίδιοι αναδεικνύουν υπό την αδήριτη παράμετρο της ψυχολογίας του όχλου που τους διέπει. Και η, ενδόμυχη, καθόλου κολακευτική εικόνα για τον εαυτό τους που φέρουν όλα ανεξαιρέτως τα συνθέτοντα "μέρη" (πλάσματα) ενός όχλου, στις μαζοκρατικές κοινωνίες συντελεί στην ανάδειξη ανάλογης "ποιότητος" εξουσιαστών.

     Ο ποιοτικός κανόνας των ποσοστιαίων αναλογιών μιας κοινωνίας διαμορφώνει καθοριστικώς το εξαγόμενο της ποιότητος των αναδεικνυομένων "ταγών" και, άλλοτε μεν τους αναγορεύει στο θώκο των διαχρονικών Ηγεμόνων, άλλοτε δε τους υποβαθμίζει στο υποπόδιο των κοινών ευκαιριακών εξουσιαστών. Είναι κατανοητό ότι ο ένας μπορεί να κατανικήσει έναν ή και δύο ή και τρεις αντιπάλους, όμως δεν είναι διόλου παραδεκτό ότι θα μπορούσε μόνος του να κατανικήσει μυριάδες ή, έστω, χιλιάδες αντιπάλων, όπως ακριβώς και μία σταγόνα δυνατού αρώματος δε θα μπορούσε να "εξωραίσει" τη μπόχα ενός βόθρου! Συνεπώς το αμφίδρομο μετείκασμα "αναδεικνύοντος πλήθους" και "αναδεικνυομένου Ηγέτη" είναι ενδεικτικό της ποιοτικής βαθμολογήσεως αμφοτέρων, υπό λογική ευθείας αναλογίας. 

     Η ποιότητα μιας κοινωνίας είναι αυτονόητο ότι κρίνεται εκ του αποτελέσματος των πολιτισμικών πεπραγμένων της στα οποία εμπεριέχονται, τόσο εκείνα του ανθρωπιστικού τομέως, όσο και εκείνα του τεχνολογικού, όμως, είναι σαφές ότι τα σχετιζόμενα με τον ανθρωπιστικό τομέα υπερέχουν διότι χωρίς αυτά δεν παρέχεται προσδοκία ενάρετης (=αληθώς ωφέλιμης)  χρήσεως των τεχνολογικών επιτευγμάτων. 

     Και βάσει του προθιγέντος, ακριβώς, σημείου θα πρέπει, εγκύπτοντες, στη κατάσταση της σημερινής ελλαδικής (και, ποσώς!, "Ελληνικής") κοινωνίας, να βαθμολογήσουμε την ποιότητά της και να κατανοήσουμε το εξουσιαστικό αδιέξοδο ενός τόπου ο οποίος, καταχρηστικώς και για λόγους γεωγραφικού προσδιορισμού και μόνον, φέρει την -κατ'  ευφημισμό!- ονομασία "Ελλάδα" στην οποία οι "Έλληνες" αποτελούν μιαν αριθμητικώς αμελητέα "μειονότητα" λειτουργούσα ως υπαρξιακό άλλοθι επηλύδων ανομοίων.

     Δε νομίζω ότι χρειάζεται μεγάλη αποδεικτική ανάπτυξη της εξαθλιώσεως των Ελληνικών πολιτισμικών πραγμάτων, λίγο πριν την άλωση της Ελλάδος από τους Ρωμαίους. Και δε χρειάζεται, καν, να μπω στη διαδικασία τεκμηριώσεως της πασιφανούς οικτρής πολιτισμικής καταστάσεως της νεώτερης Ελλάδος (...) στην οποία πίσω από κάθε (ελάχιστη) ανάπτυξη των γραμμάτων και των τεχνών -πλην, βεβαίως, ελαχίστων εξαιρέσεων- ξεπροβάλλει το "είδωλο" κάποιου γενναιόψυχου ξένου Μαικήνα, διεπόμενου από τον "απόηχο" του αρχαίου μεγαλείου αυτού του τόπου.

     Βεβαίως και το πρώτο δείγμα παρακμής του ελλαδικού χώρου υπήρξε η επίμονη επιλογή των δημοκρατικών διαδικασιών από έναν όχλο ο οποίος είχε την δυνατότητα, τουλάχιστον, αναγνώσεως ενός κατευθυντήριου έργου το οποίο συνεγράφη στη γλώσσα του, της "Πολιτείας" του Πλάτωνος το οποίο, αιώνες μετά, εξακολουθεί να αγνοεί. Και, εξ αυτής της αφετηρίας, εκ της οποίας μύρια όσα κακά έπονται, βαθμολογείται και η ποιότητα ενός λαού ο οποίος ελάχιστα απέχει από τον όχλο!

     Ένα κορυφαίο παράδειγμα πολιτισμικής υπελίξεως των νεο-γραικύλων αποτελεί το ανώτατο πνευματικό Ίδρυμα του Πανεπιστημίου Αθηνών το οποίο ίδρυσε ο "εισηγμένος" Βαυαρός Βασιλέας Όθων Α' και το οποίο, αντί να διατηρεί την ονομασία "Οθώνειον" φέρει την ψευδή ονομασία "Καποδιστριακό" προς τιμή του Ιωάννη Καποδίστρια ο οποίος δεν πιστώνεται με την ίδρυση και λειτουργία του αλλά δολοφονήθηκε από αυτούς τους ιδίους οι οποίοι φαλκίδευσαν ακόμη και την ονομασία του ανωτάτου Ιδρύματος ώστε, εκτός της ενοχής για μία δολοφονία να βαρύνονται και με την ενοχή μιας ιστορικής πλαστογραφίας!

     Προφανώς αγραμμάτιστος και ακαλλιέργητος ο επιλέγων "τοιούτους αρχιερείς" γραικύλος, εμφανίζει την πρώτη γονιμότητα υποκύψεως στη καταπιεστική εξουσία μη διαθέτοντας υποστηρικτική κρίση αντιστάσεων. Και, βεβαίως, υποκύπτει! Εν προκειμένω δεν θα χρειαστούμε το πείραμα του Stanley Milgram για να κατανοήσουμε ότι η κρίση ενός αστοιχείωτου είναι το πιο γόνιμο έδαφος για την άνθιση ταπεινών εξουσιαστικών μηχανισμών. 

     Πέραν των προαναφερθέντων, θα αποτελούσε περιττολογία κάθε περαιτέρω αναφορά στη πλήρη πολιτισμική κατάπτωση της σύγχρονης Ελλάδος με την ανυπαρξία πνευματικών (αλλά και άλλων...) δημιουργών, "σύμπτωμα" της οποίας καταπτώσεως αποτελούν και τα εξουσιαστικά υποπροϊόντα των ατυχέστατων επιλογών του εκλέγοντος όχλου. 

     Τόσο ο ακαταμάχητος κανόνας των ποσοστιαίων αναλογιών όσο και το πείραμα του Stanley Milgram βρίσκουν κι εδώ την επαλήθευσή τους. Σε ό,τι αφορά στο πρώτο, είναι φυσικό ώστε «Τοιούτοις ημίν τοιούτος εμπρέπει αρχιερεύς». Σε ό,τι αφορά στο δεύτερο, η επί αιώνες (!) διατηρούμενη κι ολοένα ενισχυόμενη εξουσία των αχρείων μειώνει τις αντιστάσεις ανυπακοής του πλήθους στους ολιγάρχες δοθέντος ότι η μείωση της εξουσίας του εξουσιαστή αυξάνει την τάση ανυπακοής του εξουσιαζομένου και, στην ελλαδική περίπτωση η ισχύς εξουσίας του εξουσιαστή βαίνει αυξανόμενη! 

     Μία άλλη παράμετρος συμπερασμάτων του πειράματος του Stanley Milgram είναι η υπαρξιακή και φυσική απόσταση μεταξύ εξουσιαζομένου και εξουσιαστή. Κάποτε οι εξουσιαστές ζούσαν ανάμεσα στους εξουσιαζόμενους συμπεριφερόμενοι παρόμοια με αυτούς. 

     Σήμερα, οι εξουσιαστές ζουν ολοένα και πιο απόμακρα, με παρεμβαλλόμενες ισχυρές και απομονωτικές "ασπίδες" εμφανούς απομακρύνσεως έως και πλήρους διαχωρισμού τους από τους εξουσιαζομένους τους, γνωρίζοντας ότι η εγγύτητα μειώνει την εξουσιαστική ισχύ τους. Πολλοί έχουν προσέξει ότι, σήμερα, όχι μόνον τα ανώτερα κρατικά στελέχη αλλά και οι κατώτεροι αστυνομικοί συμπεριφέρονται αποπροσωποποιημένα και αποστασιοποιημένα προς τον πολίτη μη επιτρέποντάς του την οποιανδήποτε επαφή και "εγγύτητα". 

     Όλοι έχουμε παρατηρήσει ότι οι άνδρες των δυνάμεων καταστολής στις διαδηλώσεις δε μιλούν και αποφεύγουν επισταμένως κάθε ανθρώπινη συμπεριφορά και επικοινωνία με τους αντιμετωπιζόμενους πολίτες ενώ κάνουν μόνον χρήση των όπλων και των μέσων που διαθέτουν (πληρωμένα από τα ίδια τα θύματά τους!) προσπαθώντας να αποφύγουν ακόμη και το βλέμμα των θυμάτων τους. 

     Η αποπροσωποποιημένη και αποστασιοποιημένη άσκηση εξουσίας από τους εξουσιαστές ενισχύει την εξουσιαστικότητά τους. Kαι αυτού του είδους η άσκηση εξουσίας σημειώνεται σε κοινωνίες στις οποίες οι ίδιοι οι εξουσιαζόμενοι διαμορφώνουν τις προϋποθέσεις της εμφανίσεως και της συνεχίσεως της εφαρμογής της, μη τολμώντας την ανυπακοή η οποία είναι βασική προϋπόθεση, όχι για τον τερματισμό της ασκήσεως εξουσίας από τους εξουσιαστές αλλά για την  ε ξ έ γ ε ρ σ η  η οποία πρέπει να προηγηθεί για την εξυγίανση της εξουσίας και την επαναφορά της στη χρηστή διακυβέρνηση.

     Πριν, λοιπόν, από την επαναφορά του πλαισίου μιας χρηστής διακυβερνήσεως μετά την άσκηση μιας βάναυσης εξουσίας, η ρήξη και η εξέγερση είναι το αναπόφευκτο "μονοπάτι" το οποίο, όμως μπορούν να επιτύχουν κοινωνίες των οποίων οι πολίτες διαθέτουν ευαισθητοποιημένη συνείδηση που αποτελεί κατάκτηση καλλιεργημένων οντοτήτων!

     Έτσι, οι διεφθαρμένοι εξουσιαστές προς διαιώνιση της αχρείας εξουσίας τους φροντίζουν απαραιτήτως για την μεθοδευμένη απάμβλυνση των συνειδήσεων των εξουσιαζομένων τους. Και για την διαιώνιση μιας διεφθαρμένης εξουσίας είναι απαραίτητη προτεραιότητα η εξαχρείωση της Παιδείας! Διότι μόνον άνευ Παιδείας ο όχλος θα παραμένει "σκυφτός στα τέσσερα", μπουσουλώντας στο έδαφος ψάχνοντας εκείνο που ενστικτωδώς γνωρίζει ότι έχασε αλλά μη ξέροντας πως να το βρει!

     Eπειδή, όμως, το πείραμα του Stanley Milgram απέδειξε ότι η ίδια η ηθική σύγκρουση η οποία προξενείται από τη σχέση εξουσιαζομένου-εξουσιαστή, εμπεριέχει συνιστώσες δυνάμεις οι οποίες ωθούν το υποκείμενο, άλλοτε να υπακούσει κι άλλοτε να παρακούσει εξωθούμενο σε ανυπακοή, ας αξιοποιήσουμε την δεύτερη εκδοχή κι ας παρακούσουμε συνειδητά τις μεθοδεύσεις του συστήματος που μας θέλουν απαίδευτους! 

     Οι "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ" δίνουμε έμφαση στη Παιδεία, στη γνώση αλλά και στην Εκπαίδευση! Θεωρούμε ότι με ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ θα πρέπει να διεκδικήσουμε το αναφαίρετο δικαίωμά μας στην υπαρξιακή μας καλλιέργεια ακόμη και υπό ένα καθεστώς παρακμιακής δημοκρατίας στην οποία συνεχίζει από το 1974 να διεξάγεται το πείραμα του Stanley Milgram. Έτσι, υπό τις παρούσες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες εμείς δε θεωρούμε συνετή την οιανδήποτε εμπλοκή με τον περιρρέοντα κομματισμό ο οποίος, εσφαλμένα, θεωρείται ως δήθεν "Πολιτική"! Οι καιροί επιτάσσουν αφ΄ ενός να μην υπηρετούμε εξουσιαστικούς αφέντες τους οποίους αναδεικνύει η ηλιθιότητα των απαιδεύτων και να μη καταδεχθούμε να αναδειχθούμε σε εξουσιαστές από τους ίδιους τους απαιδεύτους διότι και στις δύο περιπτώσεις οι ένοχοι θα είμαστε εμείς, ως νουνεχείς. Χρέος είναι να βοηθήσουμε τη σκέψη των ελαχίστων Συνελλήνων (διότι οι γραικύλοι βιώνουν ανίατη κατηφόρα...) ώστε να βελτιώσουν την Παιδεία της ψυχής και της διανοήσεώς τους ώστε να συγκροτήσουν έναν δυναμικό πυρήνα εθνικής ανελίξεως με την προοπτική να λειτουργήσουν ως πυρήνας μιας επανορθωτικής "χιονοστιβάδος". Διαφορετικά, ουδεμία ελπίδα ανατάσεως παρέχεται σε τούτη τη χώρα!