ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΠΑΛΙ "ΖΩΗ" 

ΚΑΙ 

ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΧΡΗΣΤΙΚΗ 

ΤΗ ΠΕΘΑΜΕΝΗ ΥΛΗ

     "Πνεύμα και ύλη". Δύο έννοιες που ταυτίζονται για να δηλώσουν ένα έμβιο ον. Ζώο ή Άνθρωπο.Μια φράση που χαρακτηρίζει στο σύνολό της,  την συνύπαρξη του άϋλου με το φθαρτό και έπειτα με το απομεινάρι και των δύο....

Πνεύμα = κάτι  άυλο

Ζωϊκή Ύλη = " απτή " φθορά

     Ο διαχωρισμός της ύλης  από το πνεύμα (ή, αλλιώς, ψυχή)  δίνει "φτερά" σ'αυτό το άυλο και αφήνει πίσω ένα υπόλειμμα πρώην ζωής, την προσωπική απόδειξη του καθενός μας με την μορφή του οστέϊνου εαυτού μας...

     Οι πρόγονοί μας (στο πολύ μακρινό παρελθόν) οι οποίοι αποτελούσαν αλληλένδετο μέρος της φύσης , εκμεταλλεύονταν κι αξιοποιούσαν κάθε μέρος και κάθε ίχνος  ενός άψυχου όντος: δέρμα, κόκαλα , εσωτερικά όργανα, κρανία, οπλές , γούνα και οτιδήποτε άλλο θα ήταν χρήσιμο για την επιβίωσή τους  φτιάχνοντας με αυτά αντικείμενα προς κάθε χρήση , όπως π.χ. : για  οπλισμό, για ένδυση, για δημιουργία καταφυγίου,για  μεταφορά τροφής και νερού, καλύπτοντας διάφορες προσωπικές ανάγκες αλλά και ανάγκες  όλης της ομάδας στην οποία ανήκαν..

     Ιδιαίτερα σε κάποιες φυλές,  τα οστά μετά από μάχες (και κυρίως τα κρανία) γινόντουσαν τρόπαια των  πολεμοχαρών γενναίων πολεμιστών,  έχοντας την δική τους "σκοτεινή"  χρησιμότητα  η οποία  αφενός μεν τους ξεδιψούσε όταν κατέβαζαν το σπαθί  και αφετέρου δε,  έδινε  δύναμη και περηφάνια στον κάτοχό  της που τα κέρδιζε  επάξια  στην μάχη.

     Στην σημερινή εποχή , είναι αποδεκτή η κατεργασία δέρματος και γούνας (και συνήθως όταν αυτό το γεγονός   έχει  επιτευχθεί -δυστυχώς- με υπέρμετρη βία) άσκοπα και δίχως ουσιαστικό λόγο (επιβίωσης)  και όλα αυτά  εις το όνομα του χρήματος και του συμφέροντος... Σε αυτό το έγκλημα , δεν υπάρχουν δίκαιες  μάχες με ισάξιο αντίπαλο  , δεν υπάρχει η ανάγκη  προστασίας του χώρου ή των ανθρώπων γιατί απλούστατα  δεν υπάρχει απειλή ή επίθεση ... Υπάρχει μόνο θύτης και θύμα που μαζί με την γούνα γδέρνει και τις ψυχές των απροστάτευτων πλασμάτων... 

     Και ω! τι ειρωνεία.... όλοι αυτοί που συνηγορούν (με τον τρόπο ζωής τους) σε αυτό το  μακελειό , σοκάρονται στη θέα των οστών όταν δεν παίρνουν την αναπόφευκτη θέση ,την οποία θεωρούν πως ανήκουν, δηλαδή στο χώμα. Νιώθουν αποστροφή και φόβο για το  υπόλευκο εκείνο υλικό από ασβεστωμένες πρωτεϊνες όπου κι αυτοί αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα καταλήξουν να μοιάζουν έτσι  στο τέλος της ζωής τους... Η ιδέα δε,  να χρησιμοποιηθούν τα οστά ως υλικό για κατασκευές είναι άκρως αηδιαστικό για 'κείνους...

     Ευτυχώς όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά με τους λίγους και διαφορετικούς που δεν σοκάρονται στην θέα του ανθρακικού ασβεστίου ή   ακόμα....   τολμούν να το περιεργαστούν και με φαντασία να του δώσουν μία άλλη μορφή μέσα από τον μαγικό κόσμο της δημιουργίας...

     Κάποιοι σύγχρονοι άνθρωποι λοιπόν, νιώθουν μια αόρατη κλωστή να τους δένει με το παρελθόν ... μια κλωστή που ενώνεται με τα αρχέγονα ένστικτα επιβίωσης  , νιώθοντας την ανάγκη να δημιουργήσουν  πέρα από τον καθιερωμένο τρόπο , ταξιδεύοντας  σε άλλη κλίμακα και άλλη σφαίρα φαντασίας , πλησιάζοντας ή ξεπερνώντας τα ατομικά όρια δοκιμασίας... 

     Μια εναλλακτική  -σπάνια- απασχόληση που μας κάνει να νιώθουμε ότι  αγγίζουμε ένα κομματάκι από τη ζωή  του πρωτόγονου ανθρώπου...

     Θέλω να πιστεύω πως προσπάθησα  -έστω και απειροελάχιστα- να  ξυπνήσω μέσα μου αρχέγονες μνήμες και να δώσω μία άλλη μορφή στην ύλη που συμβολίζει τον θάνατο και να της δώσω μια καινούργια προθεσμία ζωής...

Φωτεινή Λ.

_____________________

Το παραπάνω κείμενο και οι φωτογραφίες 
εκφράζουν τη πνευματική όσο και χειρωνακτική εργασία 
μιας Φίλης της Ομάδος μας και Τοξότριας, 
η οποία μέσα από αυτό το καλαίσθητο "μονοπάτι" 
βρίσκει τις δικές της διεξόδους συνιστώντας τις και σε μας. 

Την ευχαριστούμε!