ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

ΜΑΧΗΤΙΚΟΤΗΤΑ έναντι ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΟΣ

     Η «μαχητικότητα» είναι η έννοια που κυριαρχεί σε όλες τις Πολεμικές Τέχνες. Εν τούτοις, όχι μόνον γλωσσικώς αλλά και επί μέρους εννοιολογικώς, παραμένει ασαφής ακόμη και για όσους «εμπλέκονται» άμεσα με την πρακτική της.

     Κατ’ αρχήν, η μαχητικότητα «συνορεύει» δυσδιάκριτα με την σχεδόν «ομοούσιο» έννοια της «επιθετικότητος» δημιουργώντας μία σοβαρή σύγχυση αλλά κι ‘ενοχοποίηση’ της πρώτης.

     Αν κατά την επιθετικότητα ενυπάρχει η πρόσκαιρη και παρορμητική κινητική τάση εφορμήσεως του επιτιθεμένου προς εκμηδενισμό του αντιπάλου, στην μαχητικότητα διακρίνεται μία μόνιμη, δια βίου, στάση θεάσεως προς αντιμετώπιση του αντιπάλου. Έτσι, η μαχητικότητα χαρακτηρίζεται από μία σταθερή νηφαλιότητα διαχειρίσεως κρίσεως, ενώ, η επιθετικότητα από μία ασταθή, πρόσκαιρη και παρορμητική διαχειριστική συμπεριφορά.

     Θα λέγαμε ότι, η μεν μαχητικότητα αποτελεί την βασική ψυχική ιδιότητα του Πολεμιστή, ενώ η επιθετικότητα δεν είναι παρά η εκφυλιστική «διάσταση» της προηγουμένης ΄ εκφυλιστική, διότι προτάσσει την παρόρμηση η οποία αποκλείει την νηφαλιότητα σκέψεως, άρα σχεδιασμού, παρασύροντας τον επιτιθέμενο στους όρους του αντιπάλου.

     Λαμβάνοντας υπ΄ όψη τη φράση του Konrad Lorenz: «Η επιθετικότητα είναι το αγωνιστικό ένστικτο στα άγρια ζώα και στον άνθρωπο  που ως στόχο του έχει τα μέλη του ίδιου του γένους» βλέπουμε το πόσο επικίνδυνες είναι οι επιπτώσεις της επιθετικότητος ως προς την ίδια την Κοινότητα των ομοίων μεταξύ των οποίων εκδηλώνεται. Βεβαίως, ο ίδιος φυσιοδίφης αναγνωρίζει στη επιθετικότητα μία λειτουργία η οποία συντελεί στη διατήρηση του είδους συντελώντας σε μία φυσική επιλογή. Γράφει ο Κοnrad Lorenz:  «Στη φύση, η επιθετικότητα είναι μία πανταχού παρούσα διαδικασία, οι μηχανισμοί συμπεριφοράς και τα όπλα της είναι τόσο τέλεια ανεπτυγμένα κι έχουν τόσο φανερά προκύψει από την επιλεκτική πίεση μιας λειτουργίας για τη διατήρηση του είδους…», όμως η διατήρηση του είδους είναι πολύ πιο δυνατή όταν κατά την επιδίωξή της πρυτανεύουν πιο νηφάλιες και συνειδητές πρακτικές. Κι αυτές οι πρακτικές είναι οι ακραιφνώς μαχητικές, με διάρκεια και αποτελεσματικότητα μέσα στον χρόνο…

     Γενικώς, ούτε η επιθετικότητα, ούτε, πολύ περισσότερο, η μαχητικότητα αποτελούν συμπεριφορικά «εγκλήματα». Άλλωστε, η έννοια του «εγκλήματος» είναι απολύτως υποκειμενική και διχαστική αφού, ακόμη και στη παραδεδεγμένη νομική επιστήμη, ο μεν προσδιορισμός της εννοίας του επαφίεται στον Νόμο ενώ ο ίδιος ο εγκληματίας στη κρίση της επιστήμης της Εγκληματολογίας. Τόσο η μαχητικότητα, όσο κι η επιθετικότητα αποτελούν διακριτές συμπεριφορές εντασσόμενες στο εύρος του ρηθέντος «Πόλεμος, πάντων μεν πατήρ εστί…», αναλόγως ερμηνευόμενες και παραδεχόμενες.

     Στην Έφιππη Τοξοβολία, μία κατ’ εξοχή Πολεμική Τέχνη πυρός και κινήσεως, είναι προφανής η αναγκαιότητα διατηρήσεως της νηφαλιότητος του Εφιπποτοξότη με την καλλιέργεια του μαχητικού πνεύματός του και την αποφυγή επιθετικών εκτροπών. Το περιεχόμενο της Εκπαιδεύσεως και των Προπονήσεών μας εντάσσεται μέσα στο πλαίσιο της αναπτύξεως της μαχητικότητος των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» και παραλλήλως της αποτροπής αναπτύξεως επιθετικότητος που θα μπορούσε να αποτελέσει βασικό μειονέκτημα της αποτελεσματικής μαχητικής μας Παιδείας.

     Εξ αρχής, ήδη από την πρώτη Προπόνησή μας, αποφύγαμε επιμελώς να αναπτύξουμε ανταγωνισμούς μεταξύ των Συνασκουμένων μας, αφού ο ανταγωνισμός εμπεριέχει την εκφυλιστική εναντίωση (=επιθετικότητα). Πολλά Μέλη μας προέτειναν την διοργάνωση «αγώνων» ή, έστω, την ανάπτυξη «βαθμολογικών αγωνιστικών διαδικασιών» και απόρησαν βλέποντας την περιφρόνησή μας έναντι αυτών των εκφυλιστικών αντιλήψεων… Εμείς ενδιαφερόμαστε για την ανάδειξη ουσιαστικών Μαχητών όχι, απλώς, επιτιθεμένων! Η πρακτική του ‘χουλιγκανισμού’ (με επίφαση ή και άνευ…) μπορεί να είναι καλή για …γήπεδα αλλά όχι και για πεδία μαχών! Έτσι, σήμερα, κατά τις Προπονήσεις μας απολαμβάνουμε τα θετικά δείγματα μαχητικής συμπεριφοράς των Συνασκουμένων μας, ίσως, χωρίς καν οι ίδιοι να αντιλαμβάνονται την αναβάθμισή τους. Με λίγα λόγια, στην Ομάδα μας, πετύχαμε να «οικοδομήσουμε» τον «τέταρτο τύπο» κοινωνικής οργανώσεως, όπως τον ορίζει ο Konrad Lorenz : «Τέταρτος τύπος κοινωνικής οργανώσεως είναι εκείνος στον οποίο ο δεσμός της αγάπης και της φιλίας μεταξύ των ατόμων εμποδίζει τα μέλη της Κοινωνίας αυτής από το να πολεμούν και να βλάπτουν το ένα το άλλο». Και, αυτός ο «τέταρτος τύπος» είναι το πρότυπο των πολεμικών κοινωνιών οι οποίες δεν αναλώνονται σε εσωτερικές τριβές, αντιμετωπίζοντας εξωτερικούς εχθρούς!

     Εγκύπτοντας ακόμη βαθύτερα, στην Έφιππη Τοξοβολία ο μαχητής καλείται να πολεμήσει τον ατελή εαυτό του! Καλείται να αγωνισθεί για την αυτοβελτίωσή του «μαχόμενος υπέρ…»  και όχι «επιτιθέμενος κατά…» του εαυτού του. Εν προκειμένω, ο «τέταρτος τύπος» δομείται μέσα στο ίδιο το άτομο το οποίο αναγορεύεται σε πλήρη Κοινωνία συνεργώσα στην αντιμετώπιση κοινού εχθρού επιχειρούντος εσωτερικώς κι όχι εξωτερικώς. Το μεγαλείο μιας αντινομίας η οποία παραλληλίζεται με την αλληγορία της  «Κοίλης Γης» την οποία ελάχιστοι εννόησαν, όσο οι ενασχολούμενοι με τις Πολεμικές Τέχνες.

     «Τα κοράλλια όπως και οι πολιτισμοί έχουν τη συνήθεια να αναπτύσσονται επάνω στα κουφάρια των προγόνων τους». Έτσι κι εμείς αναπτύσσουμε πάνω στο κουφάρι μιας παραδοσιακής Πολεμικής Τέχνης, της Έφιππης Τοξοβολίας, τον Πολιτισμό μας. Προσεκτικά, σταθερά, μαχητικά και με επίγνωση…! 

 _______________________________

Yστερόγραφο :

Ο Αρχηγός της Ομάδος προτρέπει όλους τους Συνασκουμένους να μελετήσουν προσεκτικά το παραπάνω σημείωμα που θα αποτελέσει αντικείμενο συζητήσεως Κύκλου. Έχει μεγάλη σημασία πάντοτε να κρατάμε ανοιχτή μπροστά μας τη «πυξίδα»  της ορθής μας πορείας μέσα σ΄ ετούτη την ευγενή μάχη που λέγεται "Έφιππη Τοξοβολία", όπως, ακριβώς, κρατάμε και την ίδια τη Φύση στα χέρια μας!