EUGEN HERRIGEL
ΖΕΝ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ
10ο ΜΕΡΟΣ
Από τον Ιδρυτή των "Ελλήνων Κενταύρων"
Εφιπποτοξότην Αριστοτέλην Ηρακλέους Καλέντζη
Το Περιεχόμενο του 10ου Μέρους
Εδώ, γίνεται και η νύξη της πρώτης «εξωτερικεύσεως» (δημόσιας εμφανίσεως) του Τοξότη ο οποίος, μετά από μία μακροχρόνια και συστηματική (πενταετή, εν προκειμένω) εξάσκηση, προετοιμάζεται να αντιμετωπίσει την πρόκληση να τοξεύσει ενώπιον κοινού, όχι, ακόμη, υπό την έννοια του αγωνιζομένου, αλλά υπό μορφήν «εξετάσεων». Και τι σημαίνει αυτό; Τίποτε άλλο από ένα ευφυές πρόσχημα - «πλαίσιο» το οποίο θα φέρει τον ασκούμενο ενώπιον – ενωπίω με τον ίδιο τον εαυτό του, παγιδεύοντάς τον σε μιαν εσωστρέφεια η οποία θα λειτουργήσει, εν τέλει, απεγκλωβιστικώς από το «εγώ» του, πάντοτε με την συνδρομή της σωστής αναπνοής.
Ας θυμηθούμε το «τι» ισχύει στην αθλητική, «ολυμπιακή», Τοξοβολία όπου σε μηδενικό, σχεδόν, χρόνο οι αρχάριοι βιάζονται να συμμετάσχουν σε «Αγώνες» για να κρεμάσουν στο λαιμό τους ένα αστραφτερό μετάλλιο ανεβαίνοντας πάνω σε ένα βάθρο και να αναρτήσουν τις προσωπικές φωτογραφίες τους στα …social media
Επιστρέφοντας στην διαλογιστική, τελετουργική, Τοξοβολία που αναλύουμε, είναι εμφανής η ουσία αυτής της «εξεταστικής» διαδικασίας όχι σαν μία κοινότυπη «αξιολόγηση δεξιοτήτων», αλλ’ ως μία κομβική άσκηση α τ α ρ α ξ ί α ς προς επίτευξη της οποίας πρωταγωνιστεί η πνευματική κατάσταση του Τοξότη η οποία και αποτιμάται. Βεβαίως, δε, όλα τούτα είναι ε σ ω τ ε ρ ι κ ά και μη … «αναρτώμενα» στα «κοινωνικά δίκτυα» της διαδικτυακής μαζικής …μοναξιάς, λόγος για τον οποίο οι μάζες δεν θέλγονται (και καλώς πράττουν!) από τούτη την Τοξοβολία αλλά κατευθύνονται μαζικώς στα πανηγυράκια της αυτοπροβολής, με όσα αυτό συνεπάγεται…
Όπως μας πληροφορεί ο ίδιος ο Eugen Herrigel, οι εξετάσεις του ήσαν επιτυχείς και η επιτυχία τους δεν κατέδειξε μόνον την πνευματική κατάσταση του εξεταζομένου, αλλά και την εκπαιδευτικήν επάρκεια του Δασκάλου, κάτι προφανέστατα αμφίδρομο. Και, προσέχοντας την περιγραφή του Eugen Herrigel με την επισήμανση της «υπερβολικώς μεγαλοπρεπούς στολής» του Δασκάλου κατά την ημέρα των εξετάσεων, αντιλαμβανόμεθα την υψηλή σοβαρότητα με την οποία ο Δάσκαλος αποτολμά την διδασκαλία του προς όφελος των μαθητών του και την σημασία που προσδίδει σε αυτήν, φέρνοντας κατά νου την σύγκριση με τα ισχύοντα στην αθλητική, «ολυμπιακή», Τοξοβολία όπου οι … «παράγοντες», κατά κανόνα, εμφανίζονται σε επίσημες εκδηλώσεις υπό την παρακμιακότερην εκδοχή σωματικής καταστάσεως και αμφιέσεως!
Κατόπιν τούτων, ο Δάσκαλος τροποποιεί την διδασκαλία του και περιορίζεται στην εισαγωγή μιας ολιγόλογης αλληγορίας δια της οποίας την κατευθύνει σε ένα επίπεδο «ακίνητης κινήσεως» και «αχόρευτου χορού». Εν ολίγοις, την κάνει περισσότερο «τέχνη χωρίς τέχνη», όπως εξ αρχής προορίζεται.
Το φάσμα του φυσικού αποχωρισμού από τον Δάσκαλο, μετά την ολοκλήρωση της διδασκαλίας μέχρι αυτό το σημείο, είναι φυσικό να αποσχολεί τον μαθητή ο οποίος και εξωτερικεύει την αγωνία του: «Και πως θα συνεχίσω, χωρίς εσένα;»
Αναλυτικός, ο Δάσκαλος, απαντά ότι η «άφιξη» σε αυτό το σημείο σημαίνει ότι από πλευράς του ήδη έχουν τεθεί άρρηκτα θεμέλια σχέσεως του μαθητή με την Τοξοβολία οπότε, στο εξής, ο Δάσκαλος ακόμη και απών θα είναι ωσεί παρών, αθέατος, στο πλευρό του μαθητή ο οποίος, απλώς, θα πρέπει να συνεχίσει την επαφή του με την Τοξοβολία, τοξεύοντας καθημερινώς ή, έστω, ασκούμενος συνεχώς στις παραμέτρους της με κύρια την αναπνοή! Όπως ο Δάσκαλος πλαγίως επισημαίνει, όποιος πραγματικά προορίζεται να ασκήσει την Τοξοβολία έχοντας φθάσει σε αυτό το σημείο, ποτέ δεν θα την εγκαταλείψει κι έτσι δεν χρειάζεται, καν, να επιμείνει στο ότι ο μαθητής θα πρέπει να επιμένει στην συνεχή εξάσκησή του.
Πράγματι, αν θα μπορούσαμε να αποδώσουμε με μιαν εικόνα
την αναμορφωτικήν επίδραση των όσων διδαχθήκαμε από τον αείμνηστον Eugen Herrigel,
η παραπάνω εικόνα θα ήταν η πλέον περιγραφική.
Και το βίωμά της αναψύχει την σχέση μας με την ζωή.
Όμως, όλη αυτή η εμπειρία για τον μαθητή καταλήγει στη ριζικήν αναμόρφωσή του και την μεταβολή των μέχρι τώρα μέτρων του τα οποία αναβαθμίζει, άρδην ώστε, πλέον, να αναθεωρεί και την στάση του έναντι του ανθρωπίνου «κύκλου» που μέχρι τώρα τον περιέβαλλε. Κι αυτό συμβαίνει σε όλους ανεξαιρέτως!...
Ανεκτίμητη η προσφορά του Δασκάλου προς τον μαθητή μέσα στην απλοτητά της
και αυστηρώς προσωπική!
Τέλος, αυτό που ο Δάσκαλος προσφέρει στον μαθητή του δεν είναι παρά κάτι το πολύ προσωπικό που δεν θα πρέπει να πέσει ποτέ σε ξένα χέρια, προοριζόμενο να καταλήξει …στάχτη! Κι ο συμβολισμός, ερμνηνεύσιμος!
H ημερίδα
Από το "Αυγό του Κολόμβου" στις
... «Αυγοθήκες των Κενταύρων» μια …έμπνευση «δρόμος»! Και μπορεί η Άπω Ανατολή
να συλλαμβάνει πάντα πρώτη το «αντικείμενο», αλλά ο συνδυασμός της φαντασίας της ευρηματικής
Ευρασίας να το κάνει, εν τέλει, χρηστικό! Και η δική μας ευρηματικότητα, ανέδειξε τις …αυγοθήκες
ως ένα αποτελεσματικό εποπτικό βοήθημα το οποίο υποβοηθά τον Τοξότη στον «απεγκλωβισμό από
το εγώ» του.
Τα μέχρι τώρα συμπεράσματα από την άσκηση
μιας 17ετούς πειραματικής Τοξοβολίας, βοήθησαν ώστε να ανακαλύψουμε την αξία ενός
απλού υλικού που υποβοηθά κατά πολύ τον ασκούμενο Τοξότη και δεν είναι άλλο από
μία απλή, χάρτινη, αυγοθήκη της οποίας, η κατάλληλη (όσο και απλούστατη) διαμόρφωση
σε συνδυασμό με την ορθή χρήση, μετά από μακρόχρονη δοκιμή, απεδείχθη εξαιρετικώς
ωφέλιμη!
Η κοινή αυγοθήκη από πεπιεσμένο χαρτί, ο
χρωματισμός των σωστών σημείων της, η επικέντρωση στην ορθήν αναπνοή, η σωστή τόξευση
από εγγύς απόσταση με βαθμιαία κλιμάκωση, όλα τούτα καταλήγουν στην αποφυγή του
πανικού στόχου και, κυρίως, σε μία ζενική τόξευση όπως μας την περιγράφει ο Eugen Herrigel. Και αυτό το "εφεύρημα" με την συνειρμικήν αντιστοίχιση προκαθορισμένων "ζεύξεων", χρωμάτων και αποστάσεων κατάφερε να συνοψίσει ένα μεγάλο ασκησιολόγιο το οποίο εφαρμόζουμε επί χρόνια ώστε, σήμερα, να δώσουμς κι εμείς τις ...εξετάσεις μας, όπως ορίζεται στο προοίμιο αυτού του 10ου μέρους, εξετάσεις μπροστά σε όλους τους "αφανείς" αλλά πάντοτε παρόντες Δασκάλους μας, ώστε να βαθμολογηθεί και η δική τους συνεισφορά.
Έτσι, ξεκινήσαμε από την Τοξοβολία εξ Επαφής για να καταλήξουμε στην τέχνη χωρίς τέχνη, φροντίζοντας να διατηρούμε ρυθμισμένη την αναπνοή μας.
Και με ρυθμισμένη την αναπνοή μας, τελετουργώντας κι όχι, απλώς, "τοξεύοντας", επιβεβαιώσαμε την αποτελεσματικότητα του "ορθού δρόμου", ενώ αντιθέτως, με ατελή αναπνοή και παράκαμψη της τελετουργίας, ο στόχος έδειχνε τον "λάθος δρόμο".
Ξέρουμε, πια, πως να διδαχθούμε και τι να διδάξουμε μεταφέροντας διδάγματα όχι δικά μας αλλά των Δασκάλων μας τα οποία βιώσαμε ότι μας ωφέλησαν κι έτσι μπορούν να ωφελήσουν κι άλλους!
Μετά από μία 17ετία συστηματικής ασκήσεως και ερευνητικής εντρυφήσεως σε ένα τόσο εσωτεριστικό ζήτημα, όσο η Τοξοβολία, μπορούμε, πλέον, να δηλώσουμε ...αρχάριοι με ακατασίγαστη την ανάγκη να νιώθουμε κοντά μας τους Δασκάλους μας όπως ακριβώς και την πρώτην ημέρα, όταν πρωτο-πιάσαμε το Τόξο στο χέρι μας.
Διότι, έτσι και μόνον, μπορούμε να είμαστε χρήσιμοι και στους Συνασκουμένους μας οι οποίοι θα επενδύσουν προσδοκίες και θα αφιερώσουν χρόνο ώστε να χαρούν το κοινό "αντικείμενο" που, πραγματικά, αλλάζει επί τα βελτίω τoν ανθρώπινο ψυχισμό, κάτι που νιώθουμε αισθητότατα όσοι καταγινόμαστε με αυτό!
Κι έχοντας επίγνωση ότι εκείνο που απομένει είναι η στάχτη, όχι εκείνη που προτιμούν οι πολλοί να έχουν στα μάτια, αλλά η άλλη, η οποία αποτελεί την κατάληξη της ύλης, βαδίζοντας τον εσωτεριστικό, πνευματικό δρόμο του Ζεν, ξέρουμε ότι, εν τέλει, θα πάρουμε μαζύ μας εκείνο που θα μας χρειασθεί όταν η αφθαρσία της ύλης δεν θα παρεμποδίσει την μετάλλαξή της σε στάχτη.
.JPG)
