AYTH THN KYΡΙΑΚΗ , 13η ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

AYTH THN KYΡΙΑΚΗ , 13η ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ  

EUGEN HERRIGEL: ΖΕΝ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ

3^ο ΜΕΡΟΣ

    Την Κυριακή,13η Νοεμβρίου 2022, στις 16:00 μ.μ. και στην έδρα της Ομάδος, καλούνται τα Μέλη των «Ελλήνων Κενταύρων» στην τρίτην ημερίδα διδασκαλίας της αναλύσεως του έργου "Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας" του Eugen Herrigel, το οποίο εντάσσεται στον κύκλο των, υποχρεωτικής παρακολουθήσεως, μαθημάτων για όλους τους μαθητές μας, όπως έχει, προηγουμένως, αναγγελθεί. Την ανάλυση του έργου θα υλοποιήσει ο Ιδρυτής των "Ελλήνων Κενταύρων" Εφιπποτοξότης Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης. Όσοι ενδιαφέρονται να παρακολουθήσουν αυτή την τρίτη, δ ω ρ ε ά ν, ημερίδα θα πρέπει να έχουν μαζύ τους τρία ατομικά βέλη και, εάν διαθέτουν, Τόξο, διαφορετικά, Τόξο χορηγεί και η Σχολή μας, διότι δεν θα πρόκειται περί απλής διαλέξεως, αλλά θα συνοδεύεται με πρακτικήν εφαρμογή προκειμένου να κατανοηθεί πλήρως το περιεχόμενο της θεωρητικής εισηγήσεως. Η διδασκαλία του σχετικού υποχρεωτικού μαθήματος δεν εξαντλείται κατ΄ αυτή την ημερίδα και όσοι ενδιαφέρονται να ιππεύσουν στην Σχολή των Αθηνών θα πρέπει να παρακολουθήσουν όχι μόνον αυτήν αλλά και τις υπόλοιπες (δωρεάν, όπως πάντοτε) με τις οποίες θα ολοκληρωθεί η διδασκαλία και θα υπάρξουν εγκαίρως ανακοινώσεις για την διεξαγωγή τους. Απαραίτητες προϋποθέσεις είναι η έγκαιρη αναγγελία προσελεύσεώς σας στο τ. 6977764737 και η ενδυμασία Ομάδος.

                   Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Eugen Herrigel ενετόπισε ενωρίς τον Εσωτερισμό ως άξονα πνευματικότητος και επεχείρησε να τον αποκωδικοποιήσει, εμποδιζόμενος από το πνεύμα μιας εποχής η οποία δεν επέτρεπε, όπως και δεν επιτρέπει, την κάλυψη παρομοίων ζωτικών αναγκών του ανθρωπίνου πνεύματος.

     Αυτή η παρεμπόδιση η οποία απέτρεπε και την εμβάθυνση σε εσωτεριστικά κείμενα, θα έπρεπε, σύμφωνα με τον Eugen Herrigel, να ξεπεραστεί με την επιλογή μιας απομονωτικής «ατραπού» η οποία θα μπορούσε να τον «θωρακίσει» από την ψυχοφθόρο επαφή με τον περιρρέοντα όχλο και την αρνητική δυναμική του, διευθύνοντάς τον προς μιαν εσωστρέφεια η οποία είναι ο προθάλαμος της εισόδου στο πεδίο της υπέρτατης αλήθειας.

     Όμως, αυτό σήμαινε ότι το εσωτερικό «μονοπάτι» ταυτίζονταν με ένα πλαίσιο εξατομικευμένου βίου το οποίο ενθαρρύνει τον διαλογισμό και, εν τέλει, την δοκιμασία εαυτού σε μια διαδικασία υπερβατικής θεώσεως.

     Και το ερώτημα για τον Eugen Herrigel ήταν από ποια «πόρτα» θα μπορούσε να διεισδύσει σ΄ αυτό το εσωτερικό «μονοπάτι» όταν δεν είχε υπ΄ όψη του καμιά «χαρτογράφηση» και απουσίαζε κι ο «συνοδός» (Δάσκαλος) σε μια κοινωνία η οποία κάθε άλλο παρά ήταν ενθαρρυντική για παρόμοιες «διαδρομές». 

     Διόλου απρόσμενα, η επιστημονική ιδιότητα ως φιλοσόφου, του Eugen Herrigel, του προσέφερε την ευκαιρία να πλησιάσει στην υλοποίηση του οράματός του, όταν του προσεφέρθη η έδρα της Ιστορίας της Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Tohoku, στην Ιαπωνία. Αυτό, όπως ο ίδιος σημειώνει, ήταν και ο “βατήρας» που θα το έφερνε πιο κοντά στον εσωτερισμό δια του Βουδισμού, ειτρέποντάς του να «χαρτογραφήσει» τον εαυτό του.

     Βαθύτατα πνευματικός Άνθρωπος, ο Eugen Herrigel, δεν αρκέσθηκε στην κατάκτηση μιας πανεπιστημιακής έδρας με τον συνεπαγόμενο φόρτο ευθυνών μαζύ με την καταξίωση με τα οποία η έδρα τον περιέβαλε, αλλά εξακολούθησε να αγωνιά για την ολοκλήρωση του εσωτεριστικού του ιδεώδους, αναζητώντας μια «πύλη εισόδου» στο Ζεν στο πλαίσιο της κοινωνίας της νέας διαμονής του. Και όντας καλώς πληροφορημένος, ήξερε ότι θα έπρεπε να εισχωρήσει εμμέσως στη διδασκαλία του Ζεν μέσω μιας παραδοσιακής Ιαπωνικής τέχνης από αυτές που επικουρούν το Ζεν, βέβαιος ών ότι το Ζεν δεν επιδέχεται ούτε κατ΄ ελάχιστον απευθείας διδασκαλία.

     Εν προκειμένω τέθηκε το δίλημμα ποιαν τέχνη θα επέλεγε ο Eugen Herrigel για την προσέγγιση στο Ζεν… Με προηγούμενη την επαφή του με την σκοποβολή πυροβόλων όπλων, αισθάνθηκε την έλξη προς την παραδοσιακή Ιαπωνική Τοξοβολία  ως «όχημα» που θα τον προωθούσε στην εμβάθυνση του Ζεν και ζήτησε από τον πανεπιστημιακό συνάδελφό του (Καθηγητή Δικαίου) Sozo Komachiya να τον φέρει σε επαφή με τον Δάσκαλο της παραδοσιακής Ιαπωνικής Τοξοβολίας Kenzo Awa ο οποίος, μετά από αρκετές δυσκολίες, απεδέχθη τον Eugen Herrigel ως μαθητή του με την μεταφραστική βοήθεια του Sozo Komachiya, ενώ η σύζυγος του Eugen Herrigel η οποία του συμπαραστέκονταν στις ανησυχίες του επέλεξε κι αυτή την παραδοσιακή Ιαπωνική Ανθοδετική  και Ζωγραφική με σινική μελάνη, προφανώς, για τον ίδιο λόγο. Και, προς Τιμή του, ο Eugen Herrigel παρακολουθούσε εκτός των δικών του μαθημάτων και τα μαθήματα της συζύγου του, προκειμένου να διευρύνει την κατανόηση της πολυπόθητης διδασκαλίας του Ζεν, βεβαίως, χωρίς Δάσκαλο και χωρίς ….διδασκαλία!    

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ Μέρος Δ' ΑΛΛΑ, ΠΡΟΣ ΤΙ «ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ»;

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ 

Μέρος Δ'

ΑΛΛΑ, ΠΡΟΣ ΤΙ «ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ»;

 

Η σώρευση εμπειρίας

     Η Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» διδάσκοντας επί 17 συνεχή χρόνια και με 600, περίπου, εγγεγραμμένους μαθητές την πολεμική τέχνη της Έφιππης Τοξοβολίας και, μάλιστα, με μηδενικό δείκτη ατυχημάτων πιστώθηκε με πολλές «πρωτιές» εκτός των δύο πρώτων παγκόσμιων βραβείων που έχει κατακτήσει σε διεθνείς αγώνες. Συγκεκριμένα:

     Η Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» εκτός της Τιμής της πρώτης εισαγωγής στην Ελλάδα και στην Κύπρο της Έφιππης Τοξοβολίας και της Παραδοσιακής Τοξοβολίας (2005 και 2013, αντιστοίχως), έχει και την Τιμή της πρώτης Σχολής Ιππηλασίου (2013), της πρώτης Σχολής Έφιππης Σπαθασκίας (2015), της πρώτης Σχολής Τυφλών Εφιπποτοξοτών (2016). Επίσης, πρώτη η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" εισήγαγε στην Ελλάδα την Στρογγυλή ή Κυκλική Κίνηση (2013), την Γυμνιππευτική Υοga (Azva Yoga, 2014) την Έφιππη Πάλη (2015), την Σέλα της Στέπας (2016), την Καταρριχητική Τοξοβολία (2016),την Τοξοβολία εξ Επαφής, την Παραστατική Συραγώγηση (2021), τον Ιππακοντισμό (2021), την Ακροβατική Djigitovka (2021), τον πρώτο Πλαγιοβαδιστή Ίππο στην Έφιππη Τοξοβολία (2021), το επίγειο ισορροπιστικό ασκησιολόγιο με Ισορροπία επί Ιμάντος και Ισορροπία επί Μονορόδου (2021), το ασκησιολόγιο Μαχητικής Τοξοβολίας (2021), την Ναϊτικήν Ίππευση (2021), την Ενάλια Έφιππη Τοξοβολία (2022). Και για την επίτευξη αυτού του έργου, ο Ιδρυτής της Σχολής, Εφιπποτοξότης Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης, χρειάστηκε να εκπαιδεύσει ο ίδιος 89 νεόλεκτους Ίππους (πέραν των πολλαπλασίως περισσοτέρων Ίππων τους οποίους χειρίσθηκε σε διάφορες ξένες Σχολές) μεταφέροντας ο ίδιος όλη αυτή την τεράστια τεχνογνωσία με χιλιάδες μαθημάτων στους εκπαιδευομένους του, αντιλαμβανόμενος εγκαίρως ότι θα ήταν πολύ ευεργετικό για όλους τους μαθητές, πέραν των τεχνικών γνώσεων, η διαμόρφωση ατομικής ψυχολογίας ικανής να επιτρέψει στο εκπαιδευόμενο άτομο να διεισδύσει στον χαρακτήρα του πολεμιστή, εφ΄ όσον πρόκειται περί διδασκαλίας πολεμικής τέχνης! Έτσι, με αυτό το «σκεπτικό» ο Ιδρυτής των «Ελλήνων Κενταύρων», απεφάσισε και την πρώτην ίδρυση στην Ελλάδα Σχολής Ιππικού Θεάτρου ώστε να διαμορφώσει ψυχολογικώς τους μαθητές των «Ελλήνων Κενταύρων» ως υποδοχείς των παραμέτρων του χαρακτήρος πραγματικού πολεμιστή, θωρακίζοντάς τους έναντι φυσικών φόβων και αναστολών και εισάγοντάς τους βαθύτερα στον ρόλο του Εφιπποτοξότη και, πάντως, του πραγματικού πολεμιστή.

Το σκεπτικό μας

     Εκλαμβάνοντας την Έφιππη Τοξοβολία ως πολεμική τέχνη και όχι ως «άθλημα» (sport) η Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» κινείται επί άξονος ο οποίος απαιτεί τον εμπλεκόμενο πολεμιστή και όχι αθλητή και αυτό θέτει συγκεκριμένο ψυχολογικό πλαίσιο άνευ του οποίου κάθε απόπειρα εκπαιδεύσεως κρίνεται εκ των προτέρων ως αποτυχημένη.

     Στη δική μας Σχολή ο Εφιπποτοξότης δεν προορίζεται για την απλή κατάκτηση «αθλητικών επιδόσεων» με την κατάκτηση συγκεκριμένων τεχνικών, αλλά κατευθύνεται προς το υπόδειγμα του διακόνου μιας πολεμικής τέχνης με όλες τις πολυπρισματικές παραμέτρους τις οποίες απαιτεί η περίσταση.

     Εξ αρχής (2005) παρατηρήσαμε να προσέρχονται προς εκπαίδευση στη Σχολή μας άτομα τα οποία ήσαν απλώς εντυπωσιασμένα από την εικόνα του «Εφιπποτοξότη», αλλά χωρίς καμία βαθύτερη επίγνωση, καμία συνείδηση, περί των απαιτήσεων της πολεμικής τέχνης της Έφιππης Τοξοβολίας, χωρίς καν να έχουν συνειδητοποιήσει φόβους έναντι του ίδιου του Ίππου με τον οποίο θα ήσαν υποχρεωμένοι να συνεργασθούν και οι φόβοι αυτοί γίνονταν αντιληπτοί από τον Εκπαιδευτή, ήδη, από την πρώτη στιγμή της εισαγωγικής επαφής του νεοεισερχομένου με τον σχολικόν Ίππο. Και τότε, ο Εκπαιδευτής ή οδηγούσε στην πύλη εξόδου τον φοβικό «ενδιαφερόμενο» ή αφιέρωνε χρόνο και τεχνάσματα ώστε να τον βοηθήσει να υπερβεί τους φόβους και τις επιφυλάξεις του, φυσικά, με ζημία χρόνου και, εκατέρωθεν, φθορά ψυχής, κυρίως δε, με επαυξημένη κόπωση του σχολικού Ίππου, κάτι το οποίο θέτει σε κρίσιμη προτεραιότητα ο Ιδρυτής αυτής της Σχολής. 

     Είναι γεγονός ότι το δέος απέναντι σε ένα ζώο πολύ ογκωδέστερο και, κυρίως, υψηλότερο του Ανθρώπου, μάλιστα, δέκα τέσσερις φορές δυνατότερό του, είναι φυσικό να προκαλεί φόβο απέναντι σ΄ αυτό το δίποδο το οποίο δεν φημίζεται και για την εναρμόνισή του με την φύση την οποία εκπροσωπεί ο Ίππος. Έτσι, ουκ ολίγες φορές υποδεχθήκαμε στο Ιππευτήριο νεοεισαγόμενους μαθητές οι οποίοι, συχνά, δεν είχαν «ξαναπλησιάσει» Ίππο στη ζωή τους, εκδηλώνοντας φοβικές αντιδράσεις οι οποίες κάθε άλλο παρά διεμόρφωναν θετικήν εκπαιδευτικήν ατμόσφαιρα.

     Άλλοι πάλι, χρειάζονταν μεγάλη «πίστωση» χρόνου για να υπερβούν τις αναστολές τους προσεγγίζοντας τον Ίππο με αποτέλεσμα να σπαταλώνται ατελείωτες «εργατώρες» χωρίς ανταποδοτικότητα ωφελείας ενώ, σε κάποια περίπτωση ιδιαιτέρως φοβικού μαθητή ο οποίος, μάλιστα, επέμεινε να εκπαιδευθεί και τελικώς βοηθήθηκε και εκπαιδεύτηκε, χρειάστηκε και η διαμεσολάβηση μιας τετραετίας, ώσπου, δια της Σχολής Ιππικού Θεάτρου να συνειδητοποιήσει τον ρόλο του πολεμιστή και να ανταποκριθεί!

     Και γι αυτόν ακριβώς τον λόγο απεφασίσθη η ίδρυση της Σχολής Ιππικού Θεάτρου, μελετώντας την περίπτωση του συγκεκριμένου, φοβικού μαθητή μας και βλέποντας τα θετικά αποτελέσματα εισάγοντας τον φοβικό μαθητή στον ρόλο του πολεμιστή. Στον «ρόλο» όμως, με ό,τι αυτό σημαίνει και σε ό,τι αυτό διαβαθμίζεται.

     Πράγματι, μιλώντας για «εισαγωγή σε ρόλο» αναφερόμεθα σε μιαν επιδερμική προσέγγιση χαρακτήρος «Α’ Βοηθειών» που δεν καλύπτει παρά ένα απειροελάχιστο μέρος του τεραστίου πεδίου ωφελείας του Ιππικού Θεάτρου, όπως το οραματιστήκαμε στους «Έλληνες Κενταύρους».

     Ιδρύοντας το Ιππικό Θέατρο σχεδιάσαμε μια «ψυχολογική συνδρομή» προς τους μαθητές μας δύο …ταχυτήτων. Αφ’  ενός για την αρχικήν ενθάρρυνση του εκπαιδευομένου να υπερβεί βασικούς φόβους και, αφ’  ετέρου για την εμβάθυνσή του στον χαρακτήρα του πολεμιστή, ταυτοχρόνως, με την διαμόρφωση («ποίηση») ήθους, γενόμενος πλέον «ηθοποιός».

     Οι μαθητές μας εισάγονται και στην χρήση ιστορικών αμφιέσεων, όπλων και παρελκομένων, μαθαίνοντας να ιππεύουν με αυτά ενώ τα χειρίζονται, κάτι το οποίο ευνοεί την βιωματική ενσυναίσθηση ενός μεγαλύτερου βάθους «πεδίου» των Εφίππων Πολεμικών Τεχνών με τεράστιο όφελος στην εμπέδωση ευσταθείας ιππικού «καθίσματος» αλλά και ψυχοπνευματικής ισορροπίας με την αυτοσυγκέντρωση να ευνοείται πάνω απ΄ όλα!

     Και σε όλη αυτή την κλιμάκωση του σκεπτικού ο Ίππος παρακολουθεί και συστρατεύεται με την όλη διδασκαλία, παρασυρόμενος και αυτός στο βάθρο του ηθοποιού, όπως η συζυγής σχέση του με τον εκπαιδευόμενο Άνθρωπο προϋποθέτει.

     Συνοψίζοντας, το Ιππικό Θέατρο αναδεικνύει καλύτερους Εφιπποτοξότες αναβαθμίζοντας το εκπαιδευτικό αποτέλεσμα εκπαιδευόμενων σε μια πολεμική τέχνη προικίζοντάς τους με ψυχολογία πραγματικού πολεμιστή, ενώ, παραλλήλως, εξοικονομεί προσπάθειες και χρόνον εκπαιδεύσεως.

Συμπέρασμα

     Και στα τέσσερα χρόνια λειτουργίας της Σχολής Ιππικού Θεάτρου των «Ελλήνων Κενταύρων», όλα τούτα τα παρατηρήσαμε κατά τον πλέον χειροπιαστό τρόπο, αισθανόμενοι απολύτως δικαιωμένοι για την αρχικήν επιλογή της ιδρύσεως αυτής της, τόσο ζωτικής για την ποιότητα της εκπαιδεύσεώς μας, Σχολής.

Συνεχίζεται...

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ, Μέρος Α' ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

 Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

Μέρος Α'

ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

     "Θ έ α τ ρ ο"  εκ του "θ ε ώ μ α ι" (βλέπω, παρατηρώ) αλλά, "τι" και "γιατί"; "Ποια" η, εν προκειμένω, ακριβής σημασία του "βλέπω" αφού συνεχώς βλέπουμε και παρατηρούμε ακόμη και ως ...μη βλέποντες αφού το "θεώμαι" εκτείνεται πέραν της οράσεως και αγγίζει την υπερορία του "όντως υπάρχειν έστω και αοράτως"; 

     Εν προκειμένω, βλέπουμε και παρατηρούμε ώστε να "απολαύσουμε" διεγέρσεις οι οποίες θέτουν σε δράση νου και συναίσθημα για την διείσδυση στην θεατή και αθέατη αλήθεια της ζωής, προς τέκμαρση συμπερασμάτων βελτιώσεώς της. Διότι, αυτός είναι ο σκοπός του Θεάτρου. 

     Όχι, η διατύπωση «Το θέατρο είναι μίμησις πράξεως» δεν ισχύει, διότι εκφράζει ένα μικρό μέρος και μόνον από τον πλήρη ορισμό του διότι, «θέατρο» είναι μεν η αναπαράσταση (και όχι απλή «μίμηση») πράξεως, αλλά η σημασία του δεν σταματά εδώ, εξικνούμενη έως και στην εξ αυτής της αναπαραστάσεως  σ υ ν α γ ω γ ή  συμπερασμάτων βελτιωτικών του βίου, άνευ της οποίας «συναγωγής συμπερασμάτων» η «θέαση» χάνει το νόημά της. Και, γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, η αναπαράσταση δεν συγχωρείται να εμπεριέχει στοιχεία (σκηνοθετικά, σκηνογραφικά κ.ά.) που παραχαράσσουν την πραγματικότητα … «σκηνοθετικής αδείας» (αναιδείας, μάλλον) …ένεκεν! Η σκηνική αναπαράσταση της πράξεως, ως εκ τούτων, θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από την ακριβή μεταφορά των πραγματικών παραμέτρων της αναπαριστώμενης πράξεως, με ακέραιη την  α λ ή θ ε ι α  της ώστε, τα αυθεντικό πρωτογενές υλικό να εγγυάται και την ορθότητα των αναμενόμενων διεγέρσεων του νοός και των συναισθημάτων και την εξ αυτών, συνεπαγόμενη ορθότητα των προσδοκώμενων συμπερασμάτων. Άλλως, τα συμπεράσματα θα είναι ανυπόστατα και η αποστολή του θεάτρου αποτυχημένη, όπως, δυστυχώς είναι, κατά κανόνα, αποτυχημένη η αποστολή του ευρωπαϊκού θεάτρου μετά την Γαλλική επανάσταση και τις ολέθριες συνέπειες των δημοκρατικών επιλογών, όπως, ευστοχότατα σημειώνει ο ειδικός μελετητής Δρ. Χρήστος Γ. Αθανασόπουλος στο βιβλίο του "Προβλήματα στις εξελίξεις του συγχρόνου θεάτρου" (Σιδέρης, 1976, σ. 107):  

παραθέτοντας, επιπλέον και την παρατήρηση του Αμερικανού συγγραφέως και θεατρικού κριτικού Sheldon Warren Cheney ο οποίος, στο βιβλίο του "The Theatre: Three Thousand Years of Drama, Acting and Stagecraft", σημειώνει:

     Επ΄ αυτής δε της αληθείας του ορισμού του θεάτρου θεμελιώνονται, τόσο η ίδρυση, όσο και οι επιλογές διδασκαλίας της Σχολής Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων". 

 Ιστορική σύναψη

     Στην Ελλάδα το θέατρο έχει τις ρίζες του στις λατρευτικές γιορτές του θεού Διονύσου όταν, κατά τις διονυσιακές τελετές, ε κ ε ί ν ο ι  οι Έλληνες τραγουδούσαν τον διθύραμβο, ένα είδος αυτοσχεδιαστικού ύμνου από τον οποίο προήλθαν τα πρώτα κείμενα που «γέννησαν» το σκηνικό δράμα.

     Την διθυραμβική ποίηση τραγουδούσαν δύο χορωδίες, με την κάθε μία να τραγουδά  μία στροφή και ονομάστηκαν «χοροί» με τον αρχηγό τους «εξάρχοντα». Τα μέλη του χορού απήγγελλαν  φορώντας δέρματα τράγου και, από αυτό, καθιερώθηκε ο όρος «τραγωδία» με τον κορυφαίο του χορού να θεωρείται ως ο πρώτος ηθοποιός του κόσμου.

     Ο ποιητής Θέσπις, «αρχιτέκτων» της τραγωδίας και, πιθανώς, πρώτος ηθοποιός, στα μέσα περίπου του 6ου αι. π.χ.χ., διεχώρισε τον εξάρχοντα, ο οποίος ήταν ο κορυφαίος του διθυράμβου, παρεμβάλλοντας στον διθύραμβο απαγγελία με άλλο μέτρο και διαφορετική μελωδία από εκείνα του χορού. Έτσι, επειδή ο εξάρχων του χορού - που έφερε προσωπείο, δηλαδή μάσκα - έκανε διάλογο με το χορό και απεκρίνετο (αρχ. ὑπεκρίνετο) στις ερωτήσεις του, ονομάστηκε υποκριτής, δηλαδή ηθοποιός.

     Τον 6ο αιώνα π.χ.χ. δημιουργήθηκαν και οι πρόδρομοι της αττικής τραγωδίας. Το αρχαίο ελληνικό θέατρο διακρίνεται: (α) στην τραγωδία, με τους Σοφοκλή, Αισχύλο, Ευριπίδη, και (β) στην κωμωδία, με τον Αριστοφάνη.

Ιππικό Θέατρο

     Το Ιππικό Θέατρο συνιστά συνδυασμό της θεατρικής και της ιππικής παραμέτρου, προσθέτοντας και την σκηνική παρουσία του Ίππου με ό,τι αυτή συνεπάγεται, δηλαδή, την απόδοση υποκριτικού ρόλου στον Ίππο και την ανάδειξη της σκηνικής σχέσεως μεταξύ Ανθρώπου και Ίππου με την σχέση αυτή να αποτελεί πλαίσιο ρόλων που μπορεί να εμπεριέχουν και το στοιχείο της ιππεύσεως. 

Θέατρο και Ψυχολογία

     Το θέατρο είναι ψ υ χ α γ ω γ ί α, όχι «διασκέδαση», τουτέστιν, α γ ω γ ή της ψ υ χ ή ς και στο σημείο αυτό το Θέατρο «συναντά» την Ψυχολογία. Τούτο σημαίνει ότι το Θέατρο καλείται να προκαλέσει τον ακρογωνιαίο λίθο της ψυχής που είναι το  σ υ ν α ί σ θ η μ α  και να το αναδείξει επί τα βελτίω της αναμορφώσεως του κόσμου και της ζωής. Αλλά, «τι», ακριβώς, είναι το  «συναίσθημα»;

     Συναίσθημα είναι η υποκειμενική, συνειδητή εμπειρία η οποία διαμορφώνει νοητικές καταστάσεις και συγκίνηση που πυροδοτούν ψυχοσωματικές αντιδράσεις. Βρίσκεται  σε άμεση σύνδεση με την προσωπικότητα, την ιδιοσυγκρασία της και την διάθεσή της, ενώ επηρεάζεται από την ορμονική κατάσταση και νευροδιαβιβαστές όπως η ντοπαμίνη, η νοραδρεναλίνη, η σεροτονίνη, η ωκυτοκίνη και η κορτιζόλη. Το «αποτύπωμα» του συναισθήματος «ανιχνεύεται», κατά κανόνα, στις εκφράσεις του προσώπου, της φωνής και της στάσεως του σώματος, είναι δε η «κινητήρια δύναμη» των κινήτρων. Πολύ βαθύτερο από την απλή «αίσθηση», το αίσθημα μπορεί να επηρεάσει ακόμη, αναλόγως της εντάσεώς του, ακόμη  και τον καρδιακό ρυθμό και εντοπίζεται ακόμη και από εξωτερικούς παρατηρητές της όψεως και συμπεριφοράς του φορέως του. Το συναντούμε σε όλα τα θηλαστικά και όχι μόνον στον Άνθρωπο επηρεάζει δε την συμπεριφορά μας κατά τέτοιον τρόπον ώστε, κάποτε, αυτή να μην είναι λογικώς ερμηνεύσιμη.

     Εκ των ως άνω, αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης τον ζωτικό ρόλο της Ψυχολογίας ως πυρήνος του Θεάτρου, βεβαίως και του Ιππικού Θεάτρου εφ΄ όσον σε αυτό, δύο ταξιδερμικώς διαφορετικά είδη  θ η λ α σ τ ι κ ώ ν  συμπράττουν για ένα κοινό αποτέλεσμα! Και τούτο σημαίνει και το χρέος επιλογής της προσφορότερης (από πολλές απόψεις) «Σχολής» Ψυχολογίας επί της οποίας θα πρέπει να «κινηθεί» μία συγκροτημένη Σχολή Ιππικού Θεάτρου, όπως η δική μας!

Συνεχίζεται...

ΣΧΟΛΗ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ", Η ΚΑΤΑΛΗΚΤΙΚΗ "ΠΙΝΕΛΙΑ"

 ΣΧΟΛΗ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ 

  "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ"

Η ΚΑΤΑΛΗΚΤΙΚΗ "ΠΙΝΕΛΙΑ"

     Aκόμη μία "πινελιά" μπήκε επάνω στον "καμβά" του θεατρικού έργου "Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης" με τον συνθετικό "χρωστήρα" του πολυτάλαντου Μουσικού μας Γεωργίου Κοχλιού ο οποίος μας έστειλε έναν αξιοπρόσεκτο "επίλογο" προοριζόμενο για να οδηγήσει τα βήματα του χορού!

     Ναι, διότι ο χορός δεν θα μπορούσε να λείψει από την συγκεκριμένη παράσταση, όπως δεν μπορεί να λείπει κι απ΄ τη ζωή μας! Και ο Γεώργιος Κοχλιός μας ενημερώνει ότι κι αυτή η σύνθεσή του (όπως και οι υπόλοιπες που θα ακούγονται στην παράσταση) θα ηχογραφηθούν σε επαγγελματικό στούντιο ώστε να είναι έτοιμες τον Ιανουάριο! Του είμεθα ευγνώμονες!

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ Μέρος Γ Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΑΣ .

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

Μέρος Γ'

Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΑΣ 

     

Oι επιλογές διδασκαλίας Ανθρώπων και Ίππων στην Σχολή του Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων" δεν έγιναν τυχαία, αλλά βασίσθηκαν, κατ΄ αρχήν, στην μακροχρόνια επαγγελματικήν εμπειρία του Ιδρυτή της Σχολής, Αριστοτέλους Ηρ. Καλέντζη ως κριτικού Λυρικού Θεάτρου, όταν ο ίδιος δεν ηρκείτο στην παρακολούθηση παραστάσεων, αλλά διέθετε πολύ προσωπικό χρόνο μελετώντας ολόκληρη την προετοιμασία τους και, ειδικώς, την διδασκαλία τους, πολύ πριν τις απολαύσει το κοινό. 

     Ακολούθως ο Ιδρυτής της Σχολής, ανεμείχθη ο ίδιος ως μαθητής σε διάφορες παράλληλες Σχολές, προκειμένου να γνωρίσει και να συγκρίνει συστήματα θεατρικής διδασκαλίας.

     Η επιλογή αυτών των  παραλλήλων Σχολών έγινε με κριτήρια απροκατάληπτα και με γνώμονα την προσδοκία μιας αντικειμενικής αξιολογήσεως προς διατήρηση ό,τι ωφελίμου, δυστυχώς, όμως, η θεατρική «πιάτσα» μιας, ...πανταχόθεν, παρακμιακής δημοκρατίας χαρακτηρίζεται και από ανάλογη νοοτροπία «διδασκαλίας θεάτρου» με τραγικότερην επισήμανση να εντοπίζουμε διδάσκοντες και διδασκόμενους με ιδιαίτερα χαρίσματα που τα χαραμίζουν, ακολουθώντας λάθος «κατεστημένες» Σχολές και μοδάτα ρεύματα!

     Άλλωστε, είναι γνωστό το «τι» επικρατεί σε καιρούς δημοκρατικής κοινωνικής παρακμής, όπου ο κομματισμός διαιρεί για να βασιλεύσουν οι ανάξιοι εις βάρος όλων κι αυτό έχει ήδη περιγραφεί ευστοχότατα σε ένα παλιό πρόγραμμα της παραστάσεως των αριστοφανικών «Ορνίθων» (του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, 1994-1995, σ. 12) όπου ο Α. Στάικος σημειώνει: «Και όμως η πολιτική εκμετάλλευση των έργων τέχνης, ιδιαίτερα του θεάτρου, συνεχίζεται … συνεχίζεται και με άλλες μορφές. Υπάρχει και ο κομματισμός που δεν είναι αποκλειστικά πολιτικός. Υπάρχει και ο λαϊκός κομματισμός, ο λαϊκιστικός κομματισμός, ο αισθητικός κομματισμός, ο καλλιτεχνίζων κομματισμός, αντίπαλα στρατόπεδα, οι εμπορικοί και οι ποιοτικοί, κλίκες, συζητητές, λοιπά κόμματα και λοιπά καφενεία και ουζερί. Και ο διάλογος ανάβει, πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι, ανταλλαγές πυρών, πισώπλατα χτυπήματα, πυροτεχνήματα και αφροί, πολλοί αφροί μπύρας…».

     Αξιοπρόσεκτο παράδειγμα η παρακολούθηση μιας Σχολής βασισμένης σε μια μέθοδο όπου ένας χαρισματικός καθηγητής δίδασκε χαρισματικούς μαθητές με πενιχρότατο αποτέλεσμα εξ αιτίας της φύσεως της ίδιας της  μεθόδου η οποία παλινδρομεί και χάνεται μέσα σε τροποποιήσεις, απορριπτόμενη ακόμη και από τον επινοητή της, αφού προηγουμένως βυθίστηκε μέσα στο εικοτολογικό «αν» του επινοητή της ο οποίος, αναζητά τις αναλογίες μεταξύ πραγματικής αλήθειας του βίου και της ...σκηνικής αλήθειας! Τουτέστιν, μετεωριζόμενες ιστορίες των ...αγεφύρωτων πραγμάτων!

     Δυστυχώς, το, μετά ταύτα, εξαχθέν συμπέρασμα είναι ότι κάθε Σχολή έχει τα θετικά, αλλά και τα αρνητικά της, ώστε, προκειμένου να υπάρξει κατάληξη περί του ιδανικού, να πρέπει να απορριφθούν και να διατηρηθούν ξεχωριστές παράμετροι από κάθε Σχολή ώστε το τελικό σύνθεμα να μπορεί να «λειτουργήσει». Και η, εν τέλει, δική μας επιλογή ήταν η «ατραπός» της μελέτης της «αμετάφραστης» πραγματικότητος εκ της οποίας μπορεί να αναδειχθούν ανελικτικά οράματα, διότι, αυτός είναι και ο σκοπός του θεάτρου.

     Έτσι, στην Σχολή του Ιππικού Θεάτρου των «Ελλήνων Κενταύρων» σεβόμαστε την αλήθεια της ζωής και επιμένουμε στην απόδοσή της ως «καμβά» επάνω στον οποίο μπορεί να «κεντηθεί» κάθε μήνυμα..., αλλά σε καμία περίπτωση δεν πλαστογραφούμε με «εκμοντερνιστικές» αυθαιρεσίες κατά το ...δοκούν αυτή την αλήθεια, όπως επιτάσσουν συρμώδεις αγκυλώσεις με «ιδεολογικές» προσαρτήσεις. Στην Σχολή μας κάνουμε θέατρο (θεώμαι = ορώ και όχι παραχαράσσω το ορατόν) για να παρατηρήσουμε την πραγματικότητα και όχι για να την φέρουμε στα μέτρα κομματικών, ή άλλων, παραισθήσεων ή ψευδαισθήσεων.

Συνεχίζεται...

EUGEN HERRIGEL "ΖΕΝ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ" 3ο ΜΕΡΟΣ

 EUGEN HERRIGEL 

"ΖΕΝ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ" 

3ο ΜΕΡΟΣ

     Την Κυριακή,13η Νοεμβρίου 2022, στις 16:00 μ.μ. και στην έδρα της Ομάδος, καλούνται τα Μέλη των «Ελλήνων Κενταύρων» στην τρίτην ημερίδα διδασκαλίας της αναλύσεως του έργου "Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας" του Eugen Herrigel, το οποίο εντάσσεται στον κύκλο των, υποχρεωτικής παρακολουθήσεως, μαθημάτων για όλους τους μαθητές μας, όπως έχει, προηγουμένως, αναγγελθεί. 

     Την ανάλυση του έργου θα υλοποιήσει ο Ιδρυτής των "Ελλήνων Κενταύρων" Εφιπποτοξότης Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης.

     Όσοι ενδιαφέρονται να παρακολουθήσουν αυτή την τρίτη, δ ω ρ ε ά ν, ημερίδα θα πρέπει να έχουν μαζύ τους τρία ατομικά βέλη και, εάν διαθέτουν, Τόξο, διαφορετικά, Τόξο χορηγεί και η Σχολή μας, διότι δεν θα πρόκειται περί απλής διαλέξεως, αλλά θα συνοδεύεται με πρακτικήν εφαρμογή προκειμένου να κατανοηθεί πλήρως το περιεχόμενο της θεωρητικής εισηγήσεως.

     Η διδασκαλία του σχετικού υποχρεωτικού μαθήματος δεν εξαντλείται κατ΄ αυτή την ημερίδα και όσοι ενδιαφέρονται να ιππεύσουν στην Σχολή των Αθηνών θα πρέπει να παρακολουθήσουν όχι μόνον αυτήν αλλά και τις υπόλοιπες (δωρεάν, όπως πάντοτε) με τις οποίες θα ολοκληρωθεί η διδασκαλία και θα υπάρξουν εγκαίρως ανακοινώσεις για την διεξαγωγή τους.

     Απαραίτητες προϋποθέσεις είναι η έγκαιρη αναγγελία προσελεύσεώς σας στο τ. 6977764737 και η ενδυμασία Ομάδος.

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ Μέρος Β': Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ

 Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

Μέρος Β'

 Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ 

     Η σημερινή, αμφιλεγόμενη, «επιστήμη» της Ψυχολογίας εκφράζει, κατά κανόνα, ιδεολογικές τάσεις υπό το «επίχρισμα» μιας προσχηματικής επιστημοσύνης που αποπειράται να προσδώσει εγκυρότητα σε «μεταγλωττισμένες» και αμιγώς πολιτικές ντιρεκτίβες! Αμέτρητες «σχολές», αμέτρητα «ρεύματα» …καλοθελητών της, δήθεν, «ψυχικής υγείας» των κοινωνιών συνεργούν, ήδη, από την προπολεμική περίοδο, ώστε να κατασκευάσουν κοινωνίες ψυχικώς αρρώστων επί των οποίων αποκτούν λόγον υπάρξεως ιδιοτελείς «σωτήρες» ενδεδυμένοι την λευκή ρόμπα του «θεράποντος» ψυχών οι οποίοι, όμως, ποτέ δεν θεραπεύουν διότι έτσι χάνουν και την «πελατεία» τους και, κυρίως, τον λόγον υπάρξεώς τους!

     Τεχνηέντως πλασαρισμένοι ως «περισπούδαστοι ψυχολόγοι» σιωνιστές, παρεντίθενται σε μιαν μεθόδευση ελέγχου μαζών, εργαλειοποιώντας την Ψυχολογία υπέρ των φυλετικών τους συμφερόντων και νικώντας σε ένα μονοτερματικό «γήπεδο» αφού γνωρίζουν ότι οι «απέναντι» δεν μπορούν να συνταχθούν σε ομογενοποιημένη ομάδα ώστε να αντιμετωπίσουν, όχι την ανύπαρκτη επιστημοσύνη τους, αλλά την φυλετική μεθόδευσή τους που αποβλέπει στην υπόθαλψη της, ευρύτερης, επικυριαρχικής διεκδικήσεώς τους! Βεβαίως, αυτοί οι «περισπούδαστοι ψυχολόγοι» σιωνιστές, οι οποίοι, ρατσιστικώς, θεωρούν εαυτούς ως ...«περιούσιους», καταστρέφουν αδιστάκτως, άτομα και κοινωνίες, προκειμένου να διατηρούν το ... «θεραπευτικό» και, πάντως, το, εν μέσω αυτοχείρων ηλιθίων, αγκιτατόρικο πρωτείο τους, το «στίγμα» του οποίου αποτυπώνεται εκτυφλωτικώς σε κοινή ...θέα!

     Υφέρποντας αθέατος μέσα σε ένα παγκόσμιο «πλέγμα» λογοκρισίας του πνεύματος και της επιστήμης που έχει μεθοδεύσει ο διεθνής σιωνισμός μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, διεμόρφωσε ένα έδαφος πρόσφορο στην αλλοίωση της επιστημονικής αλήθειας με οικτρά αποτελέσματα επί της ευημερίας των κοινωνιών τα οποία, πλέον, οι πάντες υφίστανται και μάλιστα αδιαμαρτύρητα έχοντας μετατραπεί σε δυναστευόμενους έναντι του «πινακίου φακής» του σκλάβου! Και, ειδικώς, η διεθνής παραχάραξη της Ψυχολογίας επί τα …σιωνιστικοτέρω(!) έχει τα τραγικά αποτελέσματα μιας ομαδικής συμπεριφοράς τα οποία βλέπουμε καθημερινώς ως «κοινωνικά πεπραγμένα» στα δημοκρατικά πρωτοσέλιδα!

     Και μέσα σε αυτόν τον «κλωβό» λογοκρισίας και φιμώματος κάθε ελεύθερου πνεύματος και επιστημονικής φωνής, ορίστηκε και το «διαβατήριο» με το οποίο επιτρέπεται, πλέον, η «άρθρωση» υπαγορευόμενου λόγου και η αναγνώριση των «εγκρίτων» της μεταπολεμικής «ιντελιγκέντσιας», ένα «διαβατήριο» με την στάμπα του  α ν τ ι φ α σ ι σ μ ο ύ  ως «auto-da-fé» όσων θέλουν να «εισακούονται» εν μέσω ...ερειπίων! Δυστυχώς, όμως για τους υπαιτίους της εργαλειοποιήσεως της επιστήμης, μη σταθμίζοντας τον «παρονομαστή» της ψυχικής κατωτερότητος εκείνων που είναι πρόθυμοι να υποδουλωθούν έναντι «πινακίου φακής» ...επιβιώσεως, το συγκεκριμένο «διαβατήριο» έγινε συνώνυμο της ψυχικής διαστροφής και «κοινός παρονομαστής» σημάνσεως, ομοειδώς, ψ υ χ α ν ω μ ά λ ω ν!

     Υπό την επίδραση, λοιπόν, της συγκεκριμένης κατεστημένης «Ψυχολογίας»  νοσοποιούνται οι κοινωνίες ώστε η θεραπεία τους να εξαρτάται από την, ανύπαρκτη, «καλή πρόθεση» του δράστη, καταλήγοντας σε επαναλαμβανόμενα εκτρώματα ψυχοπαθητικών συμπεριφορών από τους κατόχους του αντιφασιστικού «διαβατηρίου» ...έγκριτης κοινωνικότητος!

     Εν συνάψει, λοιπόν, η ως έχει και υφίσταται,  δ ι α β λ η τ ό τ α τ η  σημερινή, κατ΄ όνομα, «Ψυχολογία», μην έχοντας ουδεμία αξία ως πραγματική επιστήμη, δεν θα μπορούσε να προσφέρει ουδεμία θετική συνδρομή σε οποιοδήποτε πολιτιστικό πεδίο, του θεάτρου συμπεριλαμβανομένου και απομένει η σωστή επιλογή κατευθύνσεων εκ παλαιοτέρων «δοκιμασμένων στον χρόνο» Σχολών Ψυχολογίας κι επιστημόνων Ψυχολόγων προκειμένου να υποστηριχθεί ένα σύγχρονο εγχείρημα διδασκαλίας Ιππικού Θεάτρου!  

     Στην Σχολή Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων", σε μια Σχολή στην οποία αποστρεφόμεθα «συρμώδη διαβατήρια» επιμένοντας στην διατήρηση της ψυχικής υγείας μας, θεωρούμε ότι η επιστήμη της Ψυχολογίας αποτελεί θεμέλιο διδασκαλίας για την ανάδειξη σκηνικών «προσωπικοτήτων», τόσον Ανθρώπων όσο και Ίππων, δεδομένου ότι τα θηλαστικά (όπως εν συνεχεία θα εκθέσουμε) υπόκεινται σε κοινό πλαίσιο συναισθημάτων τα οποία και αποδίδονται επί σκηνής! Και για τον λόγον αυτό, εξ αρχής, επιλέξαμε να κινηθούμε επί του άξονος της πειραματικής α υ τ ο - π α ρ α τ η ρ ή σ ε ω ς  (ε ν δ ο σ κ ο π ή σ ε ω ς) του Wilhelm Maximilian Wundt ο οποίος και θεμελίωσε την επιστήμη της Ψυχολογίας, διαχωρίζοντάς την από την Φιλοσοφία. Αναφορικώς με την ενδοσκόπηση, θα ήταν περιττό να επιχειρηθεί η όποια αιτιολόγησή της αξίας της ως οίκοθεν νοουμένη! Αυτό δε το άθροισμα των συμπερασμάτων της αυτο-παρατηρήσεως (ενδοσκοπήσεως) άγει στην εγκυρότητα και του σ υ λ λ ο γ ι κ ο ύ   α σ υ ν ε ι δ ή τ ο υ  του Carl Gustav Jung του οποίου τις προσεγγίσεις και υιοθετούμε, επίσης!  

Συνεχίζεται...