ΜΑΘΗΜΑ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ
Για μια μόνον «στιγμή»…
Όσο κι αν η δίψα της γρήγορης
απολαύσεως με την ολοκλήρωση ενός σκηνικού αποτελέσματος «καταδιώκει» όλους
τους συντελεστές μιας, οποιασδήποτε, παραστάσεως, στη Σχολή Ιππικού Θεάτρου των
«Ελλήνων Κενταύρων» ο χρόνος «παγώνει» σε μια προσπάθεια επεξεργασίας μικρών
λεπτομερειών που αθροίζονται στο βέλτιστο αποτέλεσμα. Και αυτό το βέλτιστο
αποτέλεσμα εδράζεται, πρωτίστως, στην ασφάλεια των σκηνικών συντελεστών και
στην θεατρική απόδοσή τους. Εδώ, όπου καμιά πρόθεση διογκώσεως μιας
παραστασιογραφίας δεν υφίσταται αφού τα πάντα αφορμώνται από μία παράμετρο που
σε κανένα άλλο είδος θεάτρου δεν είναι τόσο έντονη.
Στην Ιππική, η αποφυγή ατυχήματος και
η αλληλένδετη ασφάλεια του Ίππου και του Ιππέως ξεκινά από την γνώση της
ψυχολογίας και του τρόπου αντιλήψεως του Ίππου από τον Άνθρωπο. Και, στο
σημερινό μάθημα όπου αυτή η ασυνήθιστη για τον Ίππο περικεφαλαία ήταν το
επίκεντρο, θα έπρεπε εξ αρχής να βεβαιωθούμε ότι ο τετράποδος συνεργάτης μας δεν
υφίσταται καμιάν ενόχληση από την «παρουσία» της, τις αντανακλάσεις και τους
ήχους που μπορεί να παραγάγει. Και, ανεξαρτήτως εάν ο Ίππος μας από
προηγούμενες εξοικειωτικές διαδικασίες έδειξε ότι δεν ενοχλείται από αυτό το
αντικείμενο, ο προνοητικός Εκπαιδευτής έπρεπε και αυτή την φορά να βεβαιωθεί
για την αποδοχή του από τον Ίππο κι αυτό έγινε με τον προσήκοντα τρόπο. Με
αυτές τις λεπτές όσο και συστηματικές προσεγγίσεις καταφέρνουμε, ως «Έλληνες
Κένταυροι», να αποφεύγουμε καθ΄ όλη την διάρκεια της λειτουργίας της Σχολής μας
τα ατυχήματα και να προάγουμε την Ιππική επ΄ ωφελεία προόδου Ίππων και Ιππέων.
Ούτω πως, ένα μάθημα Ιππικού Θεάτρου όπως αντιμετωπίζεται στη Σχολή μας,
χαρακτηρίζεται, όπως και πρέπει, από την επικέντρωση στη βιωματική διδασκαλία
της λεπτομέρειας και όχι στην διεκπεραιωτική γενικότητα, με προτεραιότητα στην
ασφάλεια της συνεργασίας Ίππου και Ανθρώπου.
Έτσι, στο σημερινό μάθημα,
επιχειρήσαμε την «αποσαφήνιση» μιας λεπτομέρειας διαρκείας ελαχίστων
δευτερολέπτων στο όλο έργο «Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης» το οποίο διδασκόμεθα:
Την αποκάλυψη του προσώπου της Alessandra Scala κατά την συνάντησή της με τον Μιχαήλ
Μάρουλλο Ταρχανιώτη με την αφαίρεση της περικεφαλαίας που φορά. Ένα «σημείο»,
στην τρίτη σκηνή του έργου, γεμάτο ένταση, που θα πρέπει να αποδοθεί με σκηνική
φυσικότητα η οποία θα οδηγήσει στον επιδιωκόμενο αιφνιδιασμό του θεατή.
«Εύκολη» ακούγεται στον ανυποψίαστο μια τέτοια «στιγμή»! «Ε και ποια η
δύσκολο να βγάλει την περικεφαλαία της η πρωταγωνίστρια;» Αυτό θα εικάσει εκείνος
που παραμένει μακράν των ιδιαιτεροτήτων του Ιππικού Θεάτρου στο οποίο ο
ηθοποιός συνεργάζεται με τον Ίππο και αντιστρόφως, εν αντιθέσει με το κοινό
θέατρο στο οποίο ο ηθοποιός «διαχειρίζεται», απλώς, τον εαυτό του…
Εν αρχή, λοιπόν, ην ο …Ίππος! Διότι, η «αρχή» του Ιππικού Θεάτρου, εξ
ορισμού, είναι ο Ίππος και όχι ο Άνθρωπος-ηθοποιός. Και εν αρχή, της σημερινής
διδασκαλίας, ην η …περικεφαλαία και η διαχείρισή της από την φέρουσα
πρωταγωνίστρια, για την βιωματική εμπέδωση μιας «στιγμής» της τρίτης σκηνής του
διδασκόμενου έργου.
Η …περικεφαλαία, λοιπόν και, πρώτη
σκέψη του διδάσκοντος είναι η αποδοχή της ή όχι από το ευαίσθητο πλάσμα «φυγής»
και όχι «επιθέσεως», όπως είναι ο Ίππος! Άραγε, ο συγκεκριμένος Ίππος είναι
έτοιμος να αποδεχθεί την παρουσία του απαστράπτοντος και κροταλίζοντος
μεταλλικού αντικειμένου του οποίου, απλώς και μόνον, ένας ανεπαίσθητος ήχος της
πόρπης του υποσιαγώνου μπορεί να ανησυχήσει μέχρις αφηνιασμού τον υπερευαίσθητο
Ίππο με συνέπεια ένα ατύχημα; Κι εδώ καλείται ο διδάσκων να σταθμίσει την
ψυχολογία του Ίππου του, να επαληθεύσει τις «αντοχές» του στη συγκεκριμένη
δοκιμασία και σε περίπτωση εμφανίσεως του όποιου προβλήματος να το λύσει.
Ας σημειωθεί, ότι σήμερα η
πρωταγωνίστρια διδάχθηκε όχι φορώντας την σκηνική της αμφίεση αλλά τα
καθημερινά ρούχα της, αφού η ενδυμασία εποχής που θα φορά κατά την παράσταση θα
είναι πολύ πιο σύνθετη με επιπρόσθετες δυσκολίες διαχειρίσεως των
ιδιαιτεροτήτων της. Έτσι, αφού διδαχθεί την υποκριτική και την κίνηση με την
άνεση των καθημερινών της ρούχων, σε επόμενο μάθημα θα ζωντανέψει τον ρόλο της
και με την σκηνική της ενδυμασία.
Η σχετική «βάσανος» έγινε πρώτα από εδάφους, σε στάση και σε κίνηση και
κατόπιν εφίππως.
Προηγουμένως όμως, διεξήχθη η «βαθμολόγηση»
της γνώσεως του κειμένου από πλευράς της πρωταγωνίστριας ώστε η κυρίως πρόβα να
γίνει με καλή «ροή» εκφοράς λόγου και χωρίς «κομπιάσματα» που από μόνα τους, ως
απορρυθμιστικά της αναπνοής, θα μπορούσαν να παρασύρουν τον Ίππο σε εσφαλμένη
διάγνωση «ακαταστασίας» ή και κινδύνου με ενδεχόμενο την εμφάνιση επικινδύνων
αντιδράσεων. Ενώ στο κοινό θέατρο ένα κόμπιασμα ή ένα σαρδάμ, απλώς, υποχρεώνει
τον ηθοποιό σε επανάληψη της προσπαθείας του, στο Ιππικό Θέατρο κάτι τέτοιο
μπορεί να επιφέρει ένα σύνηθες αντανακλαστικό σφίξιμο των ποδών ή αναστάτωση
του καθίσματος με αποτέλεσμα την ανησυχία του Ίππου. Στην Ιππική, συνεχώς σταθμίζουμε και
αντιμετωπίζουμε πιθανά ενδεχόμενα ατυχήματος τα οποία είναι αδιανόητα για τον
μη «μεμυημένο»!
Η επίγεια και εν στάσει, επαλήθευση,
έγινε με πολύ καλό αποτέλεσμα, με την Δέσποινα να εμπνέει εμπιστοσύνη στον Ίππο
και αυτός να εμπιστεύεται απολύτως ό,τιδήποτε έχον σχέση με την Δέσποινα
συμπεριλαμβανομένης και της περικεφαλαίας!
Ομοίως και η επίγεια, αλλά εν κινήσει,
επαλήθευση έδωσε τα αυτά, καλά, αποτελέσματα.
Τέλος και η έφιππη δοκιμασία έδειξε
ότι ο Ίππος δεν αντιμετωπίζει καμία ενόχληση από τη θέα της περικεφαλαίας,
οπότε η πρόβα της τρίτης σκηνής μπορούσε να ξεκινήσει με ασφάλεια.
Και, βεβαίως, δεν θα μπορούσε να
παραλειφθεί και μία «αφανής» μεν, επαισθητότατη, δε κατάδειξη των εκτρεπτικών
επιδράσεων της περικεφαλαίας στον φέροντα Ιππέα (Αμαζόνα, εν προκειμένω) με την
ευκαιρία της απροσδόκητης και εκτός Ιππευτηρίου ευκαιρίας ιππεύσεως που της
δόθηκε.
Εδώ σε κάποια στιγμή ακούσαμε την
ευφυέστατη Δέσποινα να μονολογεί και να επισημαίνει τον κίνδυνο να φύγει
ακουσίως από το κεφάλι της η περικεφαλαία και να ενοχλήσει τον Ίππο πέφτοντας
επάνω του… Αλήθεια, πόσες παραμέτρους ασφαλείας αντιμετωπίζουμε, εν γένει, στην
Ιππική και, ειδικώς, στο Ιππικό Θέατρο…
Με σέλλα, σήμερα, το μάθημα Ιππικού
Θεάτρου, παρακάμπτοντας τον κανόνα της Γυμνιππευτικής που ακολουθεί, γενικώς, η
Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» κι αυτό για να υποβοηθήσουμε την …ορθοφωνική
επίδοση της Δέσποινας, βοηθώντας την να καθίσει στερεότερα, να βοηθηθεί στην
καθετότητα του κορμού και, βεβαίως, έτσι να ενισχύσει την διαφραγματική της
λειτουργία, βασική λεπτομέρεια για το ορθοφωνικό αποτέλεσμα. Αν το κέντρο
βάρους του σημερινού μαθήματος ήταν η δράση ασφαλώς η ίππευση θα ήταν
γυμνιππευτική, επειδή όμως στο σημερινό μάθημα το επίκεντρο ήταν η εκφορά λόγου
η σέλλα κρίθηκε απαραίτητη. Πόσα… έχει να σκεφθεί ο Εκπαιδευτής… Και πράγματι,
η επιλογή σοφή!
Αξίζει να σημειωθεί ότι η άρθρωση της
νεαρής Δέσποινας είναι φύσει ορθή και διαυγής, ελάχιστες δε διορθωτικές
παρεμβάσεις απαιτεί η τελειοποίησή της και «οδηγός» μας το vade mecum που χρησιμοποιούσε στη διδασκαλία του ο μεγάλος μας Δημήτρης Ροντήρης.
Και στο σημερινό μάθημά μας ανασύραμε τις
αιδήμονες υπογραμμίσεις του όπως τις έχει αποτυπώσει ο ίδιος στις σελίδες του,
ώστε να βελτιστοποιήσουμε την εκφορά λόγου της Δέσποινας η οποία, πραγματικά,
εντυπωσιάζει με την ικανότητά της να απορροφά την γνώση!
Kαι ο υποκριτικός παράγων στο Ιππικό Θέατρο αποτελεί ένα «κεφάλαιο»
έντεχνης συνυφάνσεως Ιππέως-ηθοποιού και Ίππου. Επί παραδείγματι, δεν «στέκει»
ένας έφιππος ηθοποιός σε στιγμή έντονης σεναριακής δράσεως να ιππεύει έναν Ίππο
σε εμφανή ραστώνη κι αυτό σημαίνει την υποχρέωση του ηθοποιού να συνεγείρει την
ιππική δεξιότητά του ώστε να θέσει τον Ίππο στη πρέπουσα κατάσταση που απαιτεί
η σκηνή. Τουτέστιν συνδυασμός υποκριτικής Ανθρώπου και Ίππου, με τον πρώτο
πολλαπλώς εκφραζόμενο και τον δεύτερο κινησιολογικώς, διότι, η υποκριτική του
Ίππου στο Ιππικό Θέατρο εκφράζεται με την κίνησή του αλλά και στις πλέον
προχωρημένες περιπτώσεις με εκφράσεις αφτιών και στόματος. Κι όλα αυτά ο
Ίππος-ηθοποιός θα πρέπει να τα μάθει χωρίς να είναι σε θέση να διαβάσει το σενάριο,
με τον τρόπο που μόνον ο έμπειρος Εκπαιδευτής μπορεί να του τα διδάξει.
Ας σημειωθεί ότι ο μέσος θεατής αδυνατεί να διακρίνει τις εκφράσεις του
προσώπου του Ίππου, όμως, ο έμπειρος ιππογνώστης διακρίνει τόσες πολλές και
διαφορετικές, όσες και οι εκφράσεις των μασκών του …Ιαπωνικού Θεάτρου!
Πραγματικά, η μαγεία της εκπαιδεύσεως της υποκριτικής στον Ίππο καταλήγει σε
απίστευτες «αποχρώσεις» συναισθημάτων που καθρεφτίζονται στο πρόσωπό του
(βεβαίως και στην κίνηση και στην συμπεριφορά του) αναδεικνύοντας αυτό το
ταλαντούχο τετράποδο σε αυτοτελή σκηνικόν ηθοποιό!
Μιλώντας, όμως, για σκηνική κίνηση θα
πρέπει να επισημάνουμε ότι κι εδώ, άλλοτε από κοινού (με έφιππο τον ηθοποιό) κι
άλλοτε διαφοροποιημένα, η κίνηση Ανθρώπου και Ίππου επί σκηνής χορογραφείται
εναρμονισμένα και συνδυαστικά, επιπροσθέτοντας ακόμη μια μεγάλη δυσκολία στη
διδασκαλία του Ιππικού Θεάτρου.
Και ένας ακόμη σημαντικός όσο κι
αφανής παράγων είναι η αποευαισθητοποίηση του Ίππου στο Ιππικό Θέατρο ώστε να
διεκδικεί σκηνικήν ετοιμότητα. Η απάθειά του έναντι των δυνατών ήχων των
μεγαφώνων, του αιφνιδιαστικώς εναλλασσόμενου φωτισμού των προβολέων και των
πολλών, επί σκηνής, αντικειμένων που μπορούν να προκαλέσουν τον φόβο του
(αγχεμάχων και πυροβόλων όπλων, σημαιών που ανεμίζουν, κλαγγών, ιπταμένων
αντικειμένων κλπ) είναι όσα πρέπει να προλάβει με σωστή εξοικειωτικήν
εκπαίδευση ο συνεπής Εκπαιδευτής, καλύπτοντας πεδία που ούτε καν τα
«φαντάζεται» το απλό θέατρο.
Η συνέχεια του σημερινού μαθήματος ακολούθησε την συντεταγμένη όλων των παραπάνω
παραμέτρων αλλά και με συνεχή μέριμνα για την οικονομία δυνάμεων του Ίππου. Ένα
μάθημα Ιππικού Θεάτρου ή μία πρόβα Ιππικού Θεάτρου για τους ανθρώπινους
συντελεστές δεν έχει «χρονόμεττρο», όμως, για τον Ίππο υποχρεωτικώς έχει διότι
αυτό το πλάσμα είναι …προστατευόμενο και αυτό αποτελεί ακόμη ένα μέλημα του
Εκπαιδευτή! Η ευημερία του Ίππου προέχει σε κάθε ιππική δραστηριότητα κι έτσι
κι ένα μάθημα Ιππικού Θεάτρου καταλήγει σε επιτυχία όταν στο τέλος του οι μεν
ηθοποιοί έχουν προοδεύσει έστω και ιδρωμένοι, ενώ ο Ίππος έχει μεν κι αυτός
προοδεύσει αλλά δεν έχει καν ιδρώσει!
Εξαιρετική η αντίληψη της Δέσποινας
κυριάρχησε στην ταχύτατη «κατάκτηση» του ποθητού αποτελέσματος της υποκριτικώς
και κινησιολογικώς ορθής εκτελέσεως της έφιππης αφαιρέσεως της περικεφαλαίας
και της αποκαλύψεως του προσώπου της Alessandra Scala, όπως ακριβώς απαιτεί
η, υπό διδασκαλία, «στιγμή» του έργου. Κι όλα τούτα για μια στιγμή, μόνον για
μια στιγμή Ιππικού Θεάτρου!
Έχοντας να ιππεύσει πολύ καιρό λόγω
φόρτου εξεταστικής κλπ και φορώντας την βαριά περικεφαλαία όχι μόνον δεν
δυσκολεύτηκε να «καθίσει» άψογα αλλά και μας ξάφνιασε που το πέτυχε από το
πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο της σημερινής της πρόβας! Κάτι η άριστη
«μυική μνήμη», κάτι το σύστημα διδασκαλίας που ακολουθούμε και το αποτέλεσμα
επί της εικόνος! Μια Alessandra Scala ως υπόδειγμα Αμαζόνος όπως απαιτεί ο ρόλος αυτής της ιστορικής
προσωπικότητος. Και η Δέσποινα Μπόνου απέδειξε και σήμερα ότι αυτός ο ρόλος της
πάει «γάντι»!
Μια ακόμη εκπαιδευτική ημερίδα, όπως
όλες, ολοκληρώθηκε κατ΄ ευχήν και με την ιδιαίτερη χαρά να έχουμε κοντά μας και
να μας βοηθά με την ευγενική του διάθεση το Μέλος της Ομάδος μας Αριστείδης και
Πατέρας του ενός εκ των δύο ανηλίκων οι οποίοι θα κλείσουν την αυλαία του
έργου.
Και σήμερα, η Alessandra Scala μας
βοήθησε να καταλάβουμε ακόμη περισσότερο τις τεράστιες διαφορές μεταξύ ενός
ηθοποιού επί σκηνής κι ενός εφίππου ηθοποιού κι αυτό το προσέξαμε όλοι, με
πρώτη απ΄ όλους την Δέσποινα η οποία κάθισε στη «σκιά» του Ίππου της να
αναλογισθεί μαζύ του το πόσο η διαφραγματική αναπνοή αναδεικνύεται κρίσιμη στην
ορθοφωνημένην εκφορά λόγου «από ράχεως Ίππου»…με τους κανόνες και τις
«παρακαταθήκες» του αειμνήστου Δασκάλου Νικολάου Παπακωνσταντίνου. Διότι, στη
Σχολή Ιππικού Θεάτρου δεν υπάρχουν θρανία εκτός από την ράχη του Ίππου και την
άμμο του Ιππευτηρίου…
Παρατηρήσαμε τις απαιτήσεις που
αναδύονται μέσα από την συνεχή προσπάθεια του έφιππου ηθοποιού να διατηρεί υπό
έλεγχο διευθύνσεως και ταχύτητος τον Ίππο του, ενώ, παραλλήλως εκφέρει τον λόγο
του, συντονίζοντας όλα τα συνεργούντα μέρη του σώματός του ενώ, ταυτοχρόνως,
συντονίζει και τον Ίππο του.
Και σ΄ αυτό το σημείο,
εντυπωσιασμένοι από την ενσυναίσθηση του τετραπόδου για την ιερότητα της
στιγμής, παραμείναμε ευγνώμονες στην Δέσποινα για τα όσα μας δίδαξε με την
προσπάθειά της. Διότι, στο Ιππικό Θέατρο όπως και στην Ιππική, όλοι διδασκόμεθα,
διαρκώς, από όλους.
Η σημερινή «ατάκα» της Δέσποινας, με
την, παρά την ηλικία της, σκηνική εμπειρία, ήταν το πόσο δυσκολότερες και
περισσότερες είναι οι απαιτήσεις του έφιππου ηθοποιού από τον, απλό, επί
σκηνής… κάτι που αφορά και στους αντίστοιχους σκηνοθέτες αυτών των δύο
διαφορετικών ειδών θεάτρου.
Αναφορικώς, δε, με τις επιλογές
ρεπερτορίου του Ιππικού Θεάτρου μας θα θέλαμε αυτές να συνάδουν με την
αναγκαιότητα προσφοράς ενός ψυχωφελούς διδάγματος που τόσο ανάγκη έχουν οι
παρακμάζουσες δυτικές κοινωνίες.
Τυπωμένο, πλέον, το δοκίμιο του έργου «ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ μια
θεατροποιημένη διάλεξη», σε ένα «σώμα» 120 σελίδων και έγχρωμα εικονογραφημένο
με ολοκληρωμένες τις ελάχιστες διορθώσεις που κρίθηκαν απαραίτητες, είναι
έτοιμο να συνοδεύσει την παράσταση «καταγράφοντας» το «σκεπτικό» και όλα τα
στάδια μέχρι την σκηνική υλοποίησή της.
Και η προσέγγισή μας είναι εκείνη της
φυσιοκεντρικής ερμηνείας της ζωής και του κόσμου, μακράν κάθε εκφυλιστικής
«μοντερνιάς» με απατηλές κομματικές παραπομπές όπου οι κακοί φορούν στολές των
«ναζί» και οι καλοί …σοβιετικά αρκουδοτόμαρα!
Στο δικό μας έργο κανόνας είναι η αλήθεια της βιολογικής αλλά και
ιστορικής πραγματικότητος όπως την άφησαν ως παρακαταθήκη οι κορυφαίοι πνευματικοί
και καλλιτεχνικοί ταγοί μας, όπως ο Ευρυπίδης, ο Μητρόπουλος κι ο Ροντήρης και
όχι τα ατάλαντα παρα-κομματικά σκύβαλα της μεταπολεμικής διαστροφικής
κακοτεχνίας, με αμήχανες επαμφοτερίζουσες «κηλίδες» επί σκηνής να επιδιώκουν
εισπράξεις εισιτηρίων και ομαδικήν αποβλάκωση δια της επιδείξεως γυμνών
οπισθίων!
Σε ένα παλιό πρόγραμμα της παραστάσεως των αριστοφανικών «Ορνίθων» (του
Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, 1994-1995, σ. 12) ο Α. Στάικος σημειώνει: «Και όμως η πολιτική εκμετάλλευση των έργων τέχνης,
ιδιαίτερα του θεάτρου, συνεχίζεται … συνεχίζεται και με άλλες μορφές. Υπάρχει
και ο κομματισμός που δεν είναι αποκλειστικά πολιτικός. Υπάρχει και ο λαϊκός
κομματισμός, ο λαϊκιστικός κομματισμός, ο αισθητικός κομματισμός, ο
καλλιτεχνίζων κομματισμός, αντίπαλα στρατόπεδα, οι εμπορικοί και οι ποιοτικοί,
κλίκες, συζητητές, λοιπά κόμματα και λοιπά καφενεία και ουζερί. Και ο διάλογος
ανάβει, πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι, ανταλλαγές πυρών, πισώπλατα χτυπήματα,
πυροτεχνήματα και αφροί, πολλοί αφροί μπύρας…»
Απ’ όλα τα παραπάνω δεν θα θέλαμε
να εμφιλοχωρήσει τίποτε στη δική μας προσπάθεια. Εκείνο που μας ενδιαφέρει
είναι η δημιουργία Τέχνης με αιτία κι όχι «συρμώδην αφορμή». Γι αυτό και ως
πρώτο έργο επιλέξαμε την αναφορά σε μιαν ιστορική προσωπικότητα του Ελληνισμού
που μας διδάσκει τον πόθο για την δημιουργία Πατρίδος της οποίας εξακολουθούμε
να στερούμεθα ως Έλληνες, σε μία χώρα που μπορεί να μην γνωρίζει πότε και από
ποιους έγινε η εξέγερση εναντίον της Οθωμανικής αυτοκρατορίας αλλά ξέρει πολύ
καλά πώς να εμπορικοποιεί κάθε ιερό και όσιο σε βιτρίνες κεντρικών καταστημάτων
με κράχτες τσολιαδάκια και μινιφορούσες …Αμαλίες!
Και η δική μας ιστορική προσωπικότητα
η οποία θα καταλήξει από πνιγμό στο βυθό του ποταμού Καικίνα, αποκαμωμένος από
έναν βίο χωρίς Πατρίδα και επιλέγοντας, ίσως συνειδητά, μιαν ηρωικήν εξόδιον
εμπειρία, μέσα σε ένα «ολόλαμπρον έρεβος», όπου τον ωθεί, ως άλλον Αίαντα, η
περιφρόνηση προς τους τριγύρω του «εφήμερους ανθρώπους» οι οποίοι παραμένουν
απαθείς στις εκκλήσεις του για αναγέννηση της νεκρής Ελλάδος!
ιώ,
σκότος,
εμόν φάος,
έρεβος
ώ φαεννότατον, ως εμοί,
έλεσθ’
έλεσθέ μ’ οικήτορα,
έλεσθέ
μ’ ούτε γαρ θεών γένος
ουθ’
αμερίων έτ’ άξιος
βλέπειν
τιν’ εις όνασιν ανθρώπων
ώ
σκοτάδι,
για
μένα, ολόλαμπρο έρεβος,
πάρτε
με συγκάτοικο, πάρτε με σας λέω,
αφού
δεν αξιώνομαι ούτε προς τους θεούς
ούτε
προς τους εφήμερους ανθρώπους,
να
στραφώ,,,
(Σοφοκλέους «Αίας», στ. 394)
Η ίδια παρόρμηση που σφυροκοπά το νου
των Ελλήνων που βιώνουν την μακραίωνα θανή της Ελλάδος ωθώντας και τον πυρφόρο
στοχαστή Ιωάννη Συκουτρή και τον αγλαό Δημήτριο Λιαντίνη να επιλέξουν
αυτοθέλητα την «συγκατοίκησή» τους με το ολόλαμπρον έρεβος διδάσκοντας, ο
πρώτος, τον «Αίαντα» στους πιστούς μαθητές του και απαγγέλλοντας εμπράκτως ο
δεύτερος την μολπή προς αυτή την συνειδητή «αναχώρηση» ! Διότι αν υπάρχει
«συνέχεια» του Ελληνισμού, αυτή υπάρχει ως άρρηκτη άλυσος μεταξύ Ταρχανιωτών,
Συκουτρήδων και Λιαντίνηδων και πουθενά αλλού!
Τέλος, ας μην αναρωτηθούν οι …σκεπτικιστές, που βρίσκουμε το κουράγιο,
εμείς οι «Έλληνες Κένταυροι», σε μια τέτοια παρακμιακή όσο και οικονομικώς
δύστοκη περίοδο που βρίσκει την Ελλάδα δημοκρατικότατα γονατισμένη να
ασχολούμεθα με ένα πρωτοποριακό έργο υψηλού Πολιτισμού, όπως το Ιππικό Θέατρο.
Θα απαντήσουμε ότι, στην νεώτερην Ελλάδα, ο Πολιτισμός και δη ο καλλιτεχνικός
γνώρισε την μεγαλύτερην άνθισή του κατά την διάρκεια της Γερμανικής κατοχής και
με αποφάσεις-«σταθμούς» των τότε Κυβερνήσεων. Ένα απόσπασμα από το επίσημο
πρόγραμμα του «Φεστιβάλ Αθηνών, 1968», αναφερόμενο στο ιστορικό της Κρατικής
Ορχήστρας Αθηνών, αυτού του κορυφαίου Συμφωνικού Οργανισμού, τεκμηριώνει,
δειγματοληπτικώς, του λόγου το αληθές:
Ήταν τότε, επί Γερμανικής κατοχής
όταν στην κορυφαία σκηνή του Εθνικού Θεάτρου ανέβαιναν παραστάσεις όπως η
«Εκάβη» του Ευρυπίδη και με σκηνοθέτες όπως ο Σωκράτης Καραντινός και με
πρωταγωνίστριες όπως η, δολοφονημένη από τους κομμουνιστές, Ελένη Παπαδάκη!
Ήταν τότε, επί Γερμανικής κατοχής
όταν χιλιάδες Ελλήνων θεατών κατάκλυζαν την αίθουσα του Εθνικού Θεάτρου για να
απολαύσουν πραγματική Τέχνη και όχι μεταμοντέρνα σκηνικά κνώδαλα τα οποία, αντί
ταλάντου, το μόνο που έχουν να επιδείξουν είναι μία κομματική ταυτότητα και,
δη, υπογραφόμενη από δολοφόνους.
Και με την δολοφονία της Ελένης
Παπαδάκη η «Εκάβη» υπήρξε ένας βίαιος επίλογος χωρίς να αφήσει συνέχεια στη
«Μήδεια» …σφαγμένη από την λεπίδα του δολοφόνου για να διαμεσολαβήσει μια μακρά
περίοδος μεταπολεμικού σκοταδισμού και δραματικής υπελίξεως της Τέχνης με την
υποκατάστασή της με έργα της διαστροφικής «κολορατούρας» των δολοφόνων.
Όμως, το ανεμούριο των καιρών αναπροσανατολίζεται και οι κοινωνίες
ανακαλύπτουν και πάλι τους φυσικούς κανόνες, οι ψυχοδιαστροφικοί «συρμοί» παραμερίζονται
από τους ανέμους αυτών που έσπειραν καταιγίδες και η Τέχνη δείχνει να
ξαναβρίσκει τον δρόμο της φυσιολογίας του κόσμου. Ε, λοιπόν, πάνω σ΄ αυτόν τον
δρόμο βαδίζει και η Σχολή του Ιππικού Θεάτρου των «Ελλήνων Κενταύρων»!
Μία παρτίδα σκακιού με αντιπάλους,
αφ΄ ενός, τον Ιππέα και τον Ίππο και, αφ΄ ετέρου, το ενδεχόμενο του κινδύνου,
είναι κάθε ίππευση και, κυρίως, μια ίππευση Ιππικού Θεάτρου όπου οι πιθανότητες
επικινδυνότητος πολλαπλασιάζονται ακόμη και από ένα αστάθμητο χειροκρότημα του
Κοινού που μπορεί να προκαλέσει …καταστροφή! Και σ΄ αυτή την παρτίδα «σκακιού» κερδίζουν
τον κίνδυνο τα δύο έμβια πλάσματα με τον Άνθρωπο, εκ των δύο, διαρκώς
υποχρεωμένο να προβλέπει όσο το δυνατόν περισσότερες κινήσεις του κοινού
αντιπάλου που λέγεται «κίνδυνος»! Η παρτίδα είναι συναρπαστική, πολύ απαιτητική
αλλά και στο τέλος πολύ ανταποδοτική «ακονίζοντας» όχι μόνον το μυαλό (όπως στο
κοινό σκάκι) αλλά και το σώμα στο οποίο πιστώνει ολοένα και περισσότερο αίσθημα
ισορροπίας. Κι ως φαίνεται, στην σχολή Ιππικού Θεάτρου, αλλά και γενικώς, των
«Ελλήνων Κενταύρων», σ΄ αυτή την συναρπαστική παρτίδα «σκακιού» στη μεγάλη
«σκακιέρα» του Ιππευτηρίου, τα δύο έμβια πλάσματα παραμένουν σταθεροί νικητές
του κοινού αντιπάλου που λέγεται «κίνδυνος», προβλέποντας πάντα τις
περισσότερες «κινήσεις» του! Και όχι μόνον τις συνέπειες από ένα ομαδικό
χειροκρότημα αλλά, κυρίως, τις εξελίξεις από μία μακροχρόνια εκτροπή την οποία
καλούνται να «πληρώσουν» οι ένοχοι!
ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ
ΣΧΟΛΗ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ
ΤΩΝ
«ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ»
Η Σχολή
Ιππικού Θεάτρου των «Ελλήνων Κενταύρων» ξεκίνησε να λειτουργεί από τον Ιδρυτή
αυτής της Ομάδος Έφιππης Τοξοβολίας και Πολεμικών Τεχνών, τον Αύγουστο του
2018, εισάγοντας στην Ελλάδα το είδος ενός θεάτρου στο οποίο Άνθρωποι και Ίπποι
είναι συμπρωταγωνιστές, ακριβώς όπως και στη ζωή.
Με δεδομένο
το υψηλό επίπεδο ιππικής και εφιπποτοξοτικής εκπαιδεύσεως στην Ομάδα των
«Ελλήνων Κενταύρων», κρίθηκε ως ωφέλιμη και η παράλληλη εισαγωγή του στοιχείου
της υποκριτικής όχι μόνον γα την ανάδειξη και ενός ακόμη θεατρικού είδους
αγνώστου μέχρι τώρα στη χώρα μας, αλλά και ως ενίσχυση της μαχητικότητος των
εκπαιδευομένων μας ώστε να «σταθούν» αρτιότεροι προ των απαιτήσεων της Έφιππης
Τοξοβολίας και των, εν γένει, Εφίππων Πολεμικών Τεχνών τις οποίες προάγει η
Ομάδα των «Ελλήνων Κενταύρων».
Κατά τον
πρώτο χρόνο λειτουργίας της Σχολής Ιππικού Θεάτρου και για όσους μαθητές
παρακολούθησαν το πρόγραμμά της παρατηρήθηκαν εντυπωσιακά αποτελέσματα. Άτομα
με φοβία προς τον Ίππο την ξεπέρασαν, μαθητές με ελαττωμένη αυτοπεποίθηση την
επαύξησαν, εντελώς αρχάριος μαθητής μέσης ηλικίας κατάφερε σε εννέα, μόλις,
μαθήματα να καλπάσει και να τοξεύσει και πολλά άλλα, χωρίς κανένα δυσάρεστο
απρόοπτο και διατηρώντας σταθερά μηδενικό τον δείκτη ατυχημάτων, όπως από την
από δεκατετραετίας ίδρυσή της.
Οι μαθητές
μας εισάγονται και στην χρήση ιστορικών αμφιέσεων, όπλων και παρελκομένων,
μαθαίνοντας να ιππεύουν με αυτά ενώ τα χειρίζονται, κάτι το οποίο ευνοεί την
βιωματική ενσυναίσθηση ενός μεγαλύτερου βάθους «πεδίου» των Εφίππων Πολεμικών
Τεχνών με τεράστιο όφελος στην εμπέδωση ευσταθείας ιππικού «καθίσματος» αλλά
και ψυχοπνευματικής ισορροπίας με την αυτοσυγκέντρωση να ευνοείται πάνω απ΄
όλα!
Τα, έφιππα,
πρακτικά μαθήματα της Σχολής Ιππικού Θεάτρου διεξάγονται στο Ιππευτήριο των
«Ελλήνων Κενταύρων», στο Θορικό Αττικής, με ειδικώς εκπαιδευμένους Ίππους οι
οποίοι κρίνονται ασφαλείς για αρχαρίους μαθητές.
Κάθε μάθημα, μέσης
διαρκείας πλέον της μιας ώρας, κοστίζει 12 ευρώ και τα χρήματα δεν
εισπράττονται από την Ομάδα των «Ελλήνων Κενταύρων» η οποία, γενικώς, δεν
εισπράττει χρήματα, αλλά εισπράττονται από τον χορηγό των Ίππων που
χρησιμοποιούμε στο Ιππευτήριο όπου δραστηριοποιούμεθα, κάτι που συμβαίνει
γενικώς κατά την ιππική μας διδασκαλία και δραστηριότητα! Έτσι, αποποιούμενοι
κάθε χρηματικό όφελος, καταφέρνουμε και τους μαθητές μας να ωφελούμε
διατηρώντας πολύ χαμηλό το κόστος εκπαιδεύσεώς τους και να συντηρούμε έναν
αριθμό Ίππων που δεν ανήκουν σε μας, εξασφαλίζοντας την ευημερία τους.
Η Ελληνική Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας «Έλληνες
Κένταυροι» υπήρξε η πρώτη (2005) που εισήγαγε στην Ελλάδα την πολεμική τέχνη
της Έφιππης Τοξοβολίας και της Παραδοσιακής Τοξοβολίας και από την οποία Σχολή
προέρχονται και όλοι όσοι, κατόπιν, ακόμη και μακράν της Ομάδος μας συνεχίζουν
να διδάσκουν επιτυχώς αυτές τις πολεμικές τέχνες!
Τώρα, με την
νέα «πρωτιά» της Σχολής Ιππικού Θεάτρου επιδιώκουμε την επέκταση της
συνεισφοράς μας στον Πολιτισμό μέσα από ένα θεατρικό είδος που συνάδει με τον
πυρήνα του οράματός μας για την ανάδειξη μαχητικών χαρακτήρων οι οποίοι, με
ήθος και αισθητική μπορούν να ανταποκριθούν στις υψηλές απαιτήσεις μιας
καθημερινότητος που επιτάσσει εντιμότητα αλλά και ετοιμότητα!
Η
Σχολή Ιππικού Θεάτρου ευχαριστεί θερμά
τον
Συνασκούμενο Βασίλειο Κροκίδη-Πολυδεύκη
και
τον
Εφιπποτοξότη Γεώργιο Σταυριανόπουλο-Ιφικράτη
για
την γενναιόδωρη χορήγηση σημαντικών
αντικειμένων
των
ιστορικών συλλογών τους,
υποστηρίζοντας
τις ανάγκες της διδασκαλίας μας.
