H ΓΙΟΥΡΤΑ ΤΗΣ ΟΜΑΔΟΣ ΜΑΣ

     Η γιούρτα (ή "γκερ") είναι μια λυόμενη και εύκολα μεταφερόμενη σκηνή που χρησιμοποιήθηκε από τους νομαδικούς λαούς της Ευρασίας, από την εμφάνισή τους. Μπορούσε να είναι είτε αυτόνομη, είτε επάνω σε τροχήλατη άμαξα συρόμενη από Ίππους ή άλλα μεγάλα ζώα εάν επρόκειτο να στεγάσει ηγεμόνα. Οι αυτόνομες μετεφέροντο συσκευασμένες με Ίππους ή καμήλες κάτι που συμβαίνει και σήμερα σε όλη την Μογγολία με την επιπρόσθεση , βεβαίως και της δυνατότητος μεταφοράς τους επάνω σε μηχανοκίνητα οχήματα κάτι που επέτρεψε η σύγχρονη εξέλιξη. Όλες οι Ομάδες Έφιππης Τοξοβολίας ενθαρρύνουν την γνώση της δομής και της χρήσεως αυτών των νομαδικών σκηνών και η γνώση συναρμολογήσεως και αποσυναρμολογήσεώς τους ενθαρρύνεται στα Μέλη μας, λόγος για τον οποίο προβαίνουμε στη παρούσα ανάρτηση.

     Η χορηγός μας www.omofagia.gr , μεταξύ άλλων , προσέφερε στην Ομάδα μας μία γιούρτα προκειμένου να την χρησιμοποιούμε πάντοτε σε ανοικτές διοργανώσεις ως ορμητήριο των δραστηριοτήτων μας. Η συγκεκριμένη γιούρτα κατασκευάστηκε με απολύτως φυσικά υλικά χωρίς κανένα στοιχείο σύγχρονης τεχνολογίας, από έναν από τους καλύτερους ειδικούς κατασκευαστές της Ουγγαρίας, τον  Adorján Gábor ο οποίος διευθύνει της Εταιρεία "Adorján-jurta" στην πόλη Kismaros της Βόρειας Ουγγαρίας και κόστισε στην χορηγό μας, συνολικώς, 1900 ευρώ. Είναι Καυκασιανού τύπου, διαμέτρου 2,5 μέτρων  και έφτασε στην Θεσσαλονίκη με τον ίδιο τον κατασκευαστή της από τον οποίο και στήθηκε στον χώρο της 75^ης Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης το πρωί της 30ής Αυγούστου 2010, για τις ανάγκες των, τότε, επιδείξεων της Ομάδος μας.

      Στις παραπάνω δύο φωτογραφίες εμφανίζονται όλα τα υλικά που συνθέτουν τη γιούρτα μας εκτός από το θύρωμα και τα σχοινιά-κορδόνια τα οποία περιδένουν το εξωτερικό καλυπτήριο ύφασμα και μεταξύ τους τα εσωτερικά στυλίδια του φωταγωγού που φαίνονται συσκευασμένα στην κάτω φωτογραφία.

     Συγκεκριμένα, εμφανίζεται το ρολό (πάνω στον σάκκο) με τον ιμάντα που περιδένει και στερεώνει εσωτερικά τα πτυσσόμενα δικτυωτά φύλλα του σκελετου κι εξωτερικά το καλυπτήριο ύφασμα επάνω στον σκελετό της γιούρτας, ο υφασμάτινος σάκκος ο οποίος περιέχει το εξωτερικό καλυπτήριο ύφασμα και το εξωτερικό ρυθμιζόμενο υφασμάτινο κάλυμμα του στρογγυλού φωταγωγού, τον στρογγυλό φωταγωγό και τα δύο φύλλα του πτυσσόμενου δικτυωτού σκελετού (πάνω φωτογραφία) ενώ στην κάτω φωτογραφία εμφανίζονται τα στυλίδια επάνω στα οποία στηρίζεται ο φωταγωγός.

     Βάση του στησίματος της γιούρτας αποτελεί το ύψος του θυρώματος βάσει του οποίου ρυθμίζεται το στήσιμο του περιβάλλοντος πτυσσόμενου δικτυωτού σκελετού. Στην περίπτωση της γιούρτας μας το ύψος του θυρώματος είναι 1.30m και αναλαμβάνουμε το θύρωμα τοποθετώντάς το όρθιο στο σημείο που επιθυμούμε να παραμείνει. Συνήθως το τοποθετούμε στο νότο της γιούρτας ώστε να μην επηρεάζεται η είσοδος-έξοδος από ενοχλητικά καιρικά στοιχεία, όπως σοβαρές χιονοθύελλες οι οποίες θα δυσκόλευαν την είσοδο-έξοδο και , γενικώς την χρήση του θυρώματος.

     Στήνουμε, λοιπόν, το θύρωμα, στο επιθυμητό σημείο και στήνουμε, επίσης, το πρώτο από τα δύο φύλλα του πτυσσόμενου δικτυωτού σκελετού ώστε να αρχίσουμε να συνδέουμε τον σκελετό επάνω στη μία πλευρά του θυρώματος. Αξίζει να σημειωθεί ότι γιούρτες μεγαλύτερης διαμέτρου αποτελούνται από περισσότερα των δύο πτυσσόμενα δικτυωτά φύλλα σκελετού, αλλά η δική μας, μικρή, γιούρτα διαθέτει μόνον δύο.

     Όπως φαίνεται στην παραπάνω φωτογραφία, όπως μεταφέραμε το φύλλο του πτυσσόμενου δικτυωτού σκελετού και το ακουμπήσαμε για να συνδεθεί, δείχνει πολύ ψηλότερο από το θύρωμα. Εδώ χρειάζεται προσοχή ώστε να το κατεβάσουμε, πιέζοντάς το προς τα κάτω με το χέρι,  ακριβώς στο ύψος του θυρώματος  («περασιά») διότι, διαφορετικά, κάθε απόπειρα συνδέσεως θα καταλήξει σε γεωμετρικά αδιέξοδα. Η ρύθμιση, εν προκειμένω είναι πολύ απλή διότι το συγκεκριμένο φύλλο, καθώς είναι πτυσσόμενο, με μία απλή πίεση από πάνω προς τα κάτω συμπτύσσεται όσο χρειάζεται και καταλήγει σε ακριβή «περασιά» με το θύρωμα, κάτι που πρέπει να επιδιώξουμε με μεγάλη ακρίβεια.

     Προσέχοντας το πλαίσιο του θυρώματος θα δούμε ότι στις δύο κάθετες πλευρές του φέρει ανά τρεις τρύπες μέσα από τις οποίες περνούν τρία, αντίστοιχα, σχοινάκια. Με τα σχοινάκια αυτά θα στερεώσουμε σταθερά την μία πλευρά του πτυσσόμενου δικτυακού φύλλου επάνω στο θύρωμα. Κατόπιν, προσέχοντας πάντα το ύψος του φύλλου να είναι ίσο με το ύψος του θυρώματος, πηγαίνουμε στην ελεύθερη άκρη του πτυσσόμενου φύλλου και δίνουμε σε όλο το φύλλο τέτοια καμπυλότητα ώστε από το εjωτερικό κατώφλι του θυρώματος έως την ελεύθερη άκρη του φύλου η δαπόσταση να είναι 2,5m.

     Tώρα αναλαμβάνουμε και το δεύτερο πτυσσόμενο δικτυωτό φύλλο και ετοιμαζόμαστε να συνδέσουμε τη μία άκρη του με την ελεύθερη άκρη του προηγουμένου φύλλου του οποίου η πρώτη άκρη είναι ήδη συνδεδεμένη με το θύρωμα. Η σύνδεση που ετοιμαζόμαστε να κάνουμε βρίσκεται διαμετρικά αντίθετη από το θύρωμα και οι άκρες των δύο φύλλων που θα συνδεθούν θα πρέπει να

προσαρμοσθούν αρμονικά η μία μέσα στην άλλη και να στερεωθούν με κορδόνι.

     Στην αριστερή φωτογραφία βλέπουμε μία πρώτη απόπειρα εφαρμογής η οποία όμως δεν είναι σωστή και χρειάζεται καλύτερη προσαρμογή την οποία βλέπουμε στη δεξιά φωτογραφία. Τώρα μπορούμε να συνδέσουμε τις δύο άκρες με κορδόνι.

     Τώρα θα στερεώσουμε την απομένουσα ελεύθερη άκρη του δεύτερου πτυσσόμενου φύλλου με το θύρωμα, ολοκληρώνοντας τον κύκλο του σώματος της γιούρτας μας.

     Πρέπει να έχουμε πάντα κατά νου ότι και το δεύτερο φύλλο θα πρέπει να έχει ύψος ίσο με το ύψος του θυρώματος (1,30m) και με ομαλή καμπυλότητα να διατηρεί σταθερή την εξωτερική διάμετρο της γιούρτας (2,5m). Κατά τον ίδιο τρόπο, χρησιμοποιώντας τα τρία σχοινάκια στερεώνουμε και το δεύτερο φύλλο πάνω στο θύρωμα.

     Ήρθε η ώρα της σταθεροποιήσεως του κυκλικού (πλέον) πτυσσόμενου σκελετού της γιούρτας και θα γίνει με τον πλατύ ιμάντα του οποίου η μία άκρη θα εισχωρήσει και θα δεθεί στη χαραμάδα της κάθετης πλευράς του θυρώματος και αφού διαγράψει πλήρη κύκλο η άλλη άκρη του θα καταλήξει στην αντίστοιχη χαραμάδα της άλλης κάθετης πλευράς του θυρώματος.

     Έχοντας στερεωμένο το στρογγυλό σώμα της γιούρτας, θα αρχίσουμε την εγκατάσταση του ξύλινου στρογγυλού φωταγωγού. Θα προσέξουμε, κατ’ αρχήν, ότι τόσο επάνω στον φωταγωγό, σε δύο οπές υποδοχές στυλιδίων όσο και στο υπέρθυρο, υπάρχουν σημειωμένοι με μολύβι οι αριθμοί «1» και «2».

     Σε αυτές τις δύο οπές τα αντίστοιχα στυλίδια θα τοποθετηθούν τελευταία ώστε να επαληθεύσουν το αρμονικό στήσιμο του φωταγωγού. Έτσι, ένας βοηθός θα σταθεί στο κέντρο του ήδη στημένου κυκλικού «σώματος» της γιούρτας κρατώντας στην ανάταση τον στρογγυλό φωταγωγό, έχοντας προσανατολισμένες τις οπές με τους αριθμούς «1» και «2» προς τις αντίστοιχες του υπερθύρου. Αρχίζουμε να τοποθετούμε τα στυλίδια εκατέρωθεν ώστε το ταχύτερο να συγκρατηθεί ο φωταγωγός και να απελευθερωθεί ο βοηθός μας, τοποθετώντας πρώτα ένα στυλίδιο στην οπή πλάι σε εκείνη με τον αριθμό «2» , κατόπιν ένα στυλίδιο διαμετρικά αντίθετο (προς τα πίσω), ακολούθως ένα στυλίδιο στην οπή πλάι σε εκείνη με τον αριθμό «1» και τώρα που έχουμε τοποθετήσει τρία στυλίδια και η στήριξη του φωταγωγού είναι ασφαλής, ο βοηθός μας αποδεσμεύεται.

     Συνεχίζουμε να τοποθετούμε όλα τα στυλίδια και τελευταία τοποθετούμε εκείνα με τις αριθμήσεις «1» και «2» στις αντίστοιχες οπές του υπερθύρου στερεώνοντάς τα με σχοινάκια.

     Τώρα ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να επιστρώνουμε το κάλυμμα το οποίο είναι ένα πρώτο αδιάβροχο και μονωτικό ύφασμα επάνω στο οποίο, δυνητικά, μπορεί να επιστρωθούν τσόχινα (felt) υφάσματα ή και δέρματα ζώων τα οποία, όμως, στην περίπτωσή μας παραλείπονται. Ας βγάλουμε, λοιπόν, από τον σάκκο συσκευασίας του το μονοκόμματο αδιάβροχο κάλυμμα και ας αρχίσουμε να το διαυθετούμε επάνω στις καμπύλες «επιφάνειες» του σκελετού της γιούρτας μας.

    



    

     Αφού διευθετήσουμε σωστά ολόκληρο το υφασμάτινο κάλυμμα, προσέχουμε ότι σε κάποια σημεία του (δύο τον αριθμό) έχει ραμμένες  4 «γλώσσες» στερεώσεως.

     Οι «γλώσσες» αυτές είναι τα σταθερά σημεία μέσα από τα οποία θα περάσει το κορδόνι το οποίο θα στερεώσει και θα σταθεροποιήσει επάνω στον σκελετό της γιούρτας ολόκληρο το υφασμάτινο κάλυμμα, προστατεύοντάς το από τον άνεμο και τα καιρικά φαινόμενα και, ακριβώς, αυτή η στερέωση πρέπει να γίνει πολύ προσεκτικά και συμμετρικά, όπως ακριβώς έγινε και το στήσιμο του όλου σκελετού.

     Η στερέωση με τη βοήθεια του κορδονιού θα γίνει υπό μορφή «φασκιώματος», αφού προηγουμένως στερεώσουμε επάνω στον σκελετό τις δύο «γλώσσες» της μιας άκρης του καλύμματος έτσι ώστε κατόπιν, πάνω σε αυτή τη «σταθερή» να επικαθήσει η άλλη άκρη «φασκιωμένη» με το κορδόνι. Πρώτα στερεώνουμε την άνω «γλώσσα» και μετά αυτή στη μέση της άκρης του φύλλου.

    





     
      Αφού στερεώσαμε στον σκελετό τις δύο «γλώσσες» της μιας άκρης του καλύμματος, τώρα, θα περάσουμε κορδόνια στις δύο αντίστοιχες «γλώσσες» της άλλης άκρης του ώστε να αρχίσουμε να «φασκιώνουμε».

    







     Όμως, πριν αρχίσουμε να «φασκιώνουμε» γίνεται αντιληπτό ότι θα χρειαστούμε μια «σταθερή» για να στερεώνονται τα κορδόνια που θα «φασκιώσουν» θα πρέπει να διαμορφώσουμε αυτή την σταθερή η οποία δεν είναι άλλη από μία περιφερειακή περίδεση με την βοήθεια του ιμάντα που είδαμε να χρησιμοποιούμε στην εσωτερική στερέωση του κυκλικού σώματος της γιούρτας (βλ. παραπάνω). Τη φορά αυτή, αφού διευθετήσουμε επακριβώς και χωρίς τσαλακώματα το εξωτερικό κάλυμμα επάνω στον σκελετό, στερεώνουμε την μία άκρη του ιμάντα στον επάνω μεταλλικό κρίκο που βρίσκεται στον δεξιό παραστάτη του θυρώματος και περιτρέχουμε κυκλικά όλο το σώμα της γιούρτας στερεώνοντας την άλλη άκρη του ιμάντα στον αντίστοιχο άνω μεταλλικό κρίκο που βρίσκεται στον αριστερό παραστάτη του θυρώματος. Τώρα, περιφερειακά του σώματος της γιούρτας υπάρχει η πρώτη εξωτερική περίδεση του ιμάντα.

    






    
     Την ίδια περίδεση με την βοήθεια του ιμάντα επαναλαμβάνουμε για δεύτερη φορά στερεώνοντάς τον στους δεύτερους μεταλλικούς κρίκους που βρίσκονται σε χαμηλότερο επίπεδο από τους προηγούμενους, στους δύο παραστάτες του θυρώματος.

     Τώρα, οι δύο παράλληλες σειρές των ιμάντων διαμορφώνουν «σταθερές» επάνω στις οποίες θα αγκυρωθούν τα κορδόνια που θα «φασκιώσουν» στερεώνοντας το εξωτερικό υφασμάτινο κάλυμμα. Έτσι αρχίζουμε το «φάσκιωμα».

 

    

    

     Το κάθε κορδόνι στερεώνεται πρώτα στον άνω περιμετρικό ιμάντα και ακολούθως στον κάτω, προσέχοντας την καλή αγκύρωσή του.

     Όταν ολοκληρωθεί η στερέωση με το κορδόνι, οι άκρες των κορδονιών θα πρέπει να φροντιστούν ώστε να απολήγουν σε συμμαζεμένες καταλήξεις, κάτι που δίνει την αίσθηση της εξωτερικής «νοικοκυροσύνης» της γιούρτας. Οι ίδιες άκρες μπορεί να απολήγουν σε εξωτερικούς πασαλίσκους που θα σταθεροποιούν τη γιούρτα στη περίπτωση πνοής ισχυρών ανέμων, όμως, επειδή στη περίπτωσή μας δε συντρέχει παρόμοιος λόγος κρίνεται απαραίτητη η τελική διαμόρφωσή τους όπως στην εικόνα που ακολουθεί.

     Τώρα είναι στερεωμένο σωστά το εξωτερικό αδιάβροχο υφασμάτινο κάλυμμα αλλά παραμένει ανοιχτός ο φωταγωγός που και αυτός πρέπει να καλυφθεί από το ελεγχόμενου ανοίγματος-κλεισίματος, κάλυμμά του. Πριν, όμως, τοποθετήσουμε το κάλυμμα φωταγωγού θα πρέπει να σταθεροποιήσουμε μεταξύ τους τα εσωτερικά στυλίδια που υποστηρίζουν τον φωταγωγό.

     Τα στυλίδιά μας είναι, τώρα, σταθεροποιημένα και μπορούν να αντέξουν τους κραδασμούς που θα παραχθούν από την εγκατάσταση και στερέωση του μικρού τετράγωνου υφασμάτινου φύλλου που αποτελεί το κάλυμμα φωταγωγού. Βγάζουμε το κάλυμμα φωταγωγού από τον σάκκο συσκευασίας, στερεώνουμε στις τρεις «γλώσσες» του τρία κορδόνια και το απλώνουμε επάνω στη γιούρτα ώστε να το διευθετήσουμε και να το ασφαλίσουμε έτσι που να ανοιγοκλείνει ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες με τη βοήθεια του ενός από τα τρία κορδόνια του.

     Τα δύο από τα τρία κορδόνια του μεταβλητού καλύμματος φωταγωγού στερεώνονται με μόνιμη αγκύρωση στο πίσω μέρος της γιούρτας ενώ το τρίτο κορδόνι στερεώνεται με ημιμόνιμη αγκύρωση σε ειδικό κρίκο που βρίσκεται στο μέτωπο του υπερθύρου.

     Με την βοήθεια αυτού του τρίτου κορδονιού που βρίσκεται ημιμόνιμα αγκυρωμένο στον κρίκο του μετώπου του υπερθύρου θα ρυθμίζουμε το άνοιγμα και το κλείσιμο του καλύμματος φωταγωγού ανάλογα με τις επικρατούσες καιρικές συνθήκες.

     Εδώ ολοκληρώνουμε το βασικό «στήσιμο» της γιούρτας της Ομάδος μας, ενώ, το ξεστήσιμο προϋποθέτει την ακριβώς αντίθετη σειρά διαδικασιών.

     Ευχαριστούμε την χορηγό μας www.omofagia.gr και τον κατασκευαστή της Adorján Gábor ο οποίος ήρθε στην Ελλάδα για να μας δείξει την ασφαλή συναρμολόγηση και αποσυναρμολόγησή της.

Ο ΜΑΛΕΡ ΣΤΟ ΜΑΛΜΠΟΡΚ

Αφιερωμένο,  στα Μέλη της Ομάδος  μας

     Όταν ο Μάλερ αποφάσισε να συνθέσει, μάζεψε με το μαγνήτη της φαντασίας του όλους τους ήχους μέσ’ απ΄ αυτό το κάστρο και τους απόθεσε πάνω σ’ ένα κιτρινισμένο, μισοκαμμένο,  πεντάγραμμο… Ύστερα άρχισε να χαϊδεύει με τα μάτια του τα φθογγόσημα και να τα μετατοπίζει, αργά, σαν πάνω σε σκακιέρα, παράγοντας τις δικές του αρμονικές.

     Ποιος καλός, ποιος κακός, ποιος φτωχός, ποιος πλούσιος, ο Πόλεμος ένας και πατέρας όλων, μήτρα γένεσης, κλαγγή τοκετού! Θ΄ ακουστεί παράξενα, αλλά ο άνθρωπος πρώτα έφτιαξε σπαθί και μετά θήλαστρο…

     Εκείνοι ίσως να μην είχαν λόγο ύπαρξης…, ίσως να μη ξέρανε τι ψάχνουν, σίγουρα όμως ξέρανε πώς να το ‘βρουν! Γι αυτό καβάλησαν τα άτια ζωσμένοι στους ακριβούς θώρακες και στα όπλα. Μέσα στο αχνοφώτιστο πρωινό, σ΄ εκείνη την αυγινή θολούρα που μόνο η πρωσική γη ζωγραφίζει ανάμεσα στις πλατύφυλλες οξυές και τα λυγερά έλατα των ατέλειωτων δασών της, εκείνοι τράβαγαν προς τη μάχη προσπαθώντας να εφεύρουν τον …στόχο κι αφήνοντας τα λάβαρά τους να σημαίνουν την επιθετική κίνησή τους! Υπάκουαν στο πεπρωμένο που θέλει τον άνθρωπο να πολεμάει, να μάχεται, άσχετα αν ακόμα δεν ανακάλυψε τον εχθρό.

     Τ’ άλογα αργά, βαριοφορτωμένα, ίσως-ίσως σκεφτικά, αλλά καλόγνωμα. Αυτά είναι τα μόνα πιστά στη γεννήτρα φύση, τα μόνα που διαθέτουν τη σοφία να παραμένουν αμετάλλαχτα φυσικά και να μη σκέφτονται να γίνουν κάτι άλλο εκτός απ΄ αυτό που γεννήθηκαν! Χαίρονταν τούτη την έξοδο μέσα στη μάνα φύση και τ’ αργοπερπάτημα πάνω στη κατάδροση χλόη των αλαργινών λειμώνων που μόλις ξύπναγε από το χουζούρεμα της νύχτας. Τ’ άλογα το ‘ξεραν : πάντα, μετά από αυτές τις μακρινές πορείες, κάποια απ΄ αυτά δεν πρόκειται να γυρίσουν… Κάποια δε πρόκειται να ξανανιώσουν τη θαλπωρή του παχνιού και τη νοστιμιά του χόρτου στη ταΐστρα, όμως αυτή είναι η μοίρα των πλασμάτων, όλων των πλασμάτων, ποιου καλού, ποιου κακού, ποιου φτωχού, ποιου πλούσιου, αφού ο Πόλεμος ένας και πατέρας όλων, μήτρα γένεσης, κλαγγή τοκετού!

     Καθώς οι πρώτες ηλιαχτίδες άρχισαν να διατρυπάνε τα πυκνά φυλλώματα και να λούζουν την αργοσερνάμενη πομπή οι σιλουέτες των καβαλαραίων ξεκίνησαν να διαγράφονται ολοένα και πιο αδρά σ’ εκείνο το μονοπάτι που ορίζονταν από πελώριες φιλύρες. Τούτοι δω ήσαν η συνέχεια των αρχαίων καταφράκτων που στραφτάλιζαν μέσα στις σιδερένιες πανοπλίες τους, στητοί σα να πήγαιναν στο γιορταστικό τουρνουά του διπλανού χωριού, αλλά … Μέσα τους η γοητεία του αγνώστου έδινε τη δική της μάχη για να δραπετεύσει από το σίδερο και να δει κατάματα την ανυποψίαστη πραγματικότητα… Να πετύχει μια πρόγνωση των μελλούμενων και να προετοιμαστεί για τ΄ ο,τιδήποτε. Αυτή η πληθωρική γοητεία του αγνώστου που κινεί βουνά και μετατρέπει σε καμίνια τα ηφαίστεια της γης, ήταν η ίδια που έκανε τις σιδερόφρακτες κνήμες τούτων των καβαλαραίων να πιέζουν και να ωθούν εμπρός τ’ άλογα σ΄ αυτή τη πορεία που δεν είχε αζιμούθιο !

     Ήταν τότε που οι άνθρωποι βαρέθηκαν να είναι ο …εαυτός τους κι άρχισαν το ολέθριο πείραμα,  αλλάζοντας (έτσι νόμιζαν…) τη Πίστη τους! Ήταν τότε που αποφάσισαν, έτσι, για πλάκα, να κόψουν μ’ ένα βαρύ σπαθί το λώρο τους με τη φύση και τη προέλευσή τους και να μεταλλαχθούν σε κάτι …άλλο! Σε κάτι που δε το ‘ξεραν και, κυρίως, δεν ήθελαν να το ξέρουν, αλλά το ‘χαν ανάγκη να το υποδυθούν για να επαληθεύσουν αυτό που πραγματικά ήσαν. Λίγο πριν την εποχή του πλαστικού, πρώτα η ψυχή δοκιμάστηκε να γίνει ψεύτικη, ευτελής, μεταλλαγμένη κι όσο κι αν αυτό φαίνονταν ακατόρθωτο κατέφτασε ο χημικός καταλύτης που θα τα κατάφερνε : «χριστιανισμό» τον ονομάσανε και ξεκινήσανε να μετρήσουνε τις αντοχές της ανθρωπότητας! Αυτός ο νεόκοπος «καταλύτης» δεν ήταν τίποτα το καινούργιο, τίποτα το δικό του! Ήταν, απλά, μια διαστροφική παραμόρφωση των αρχέγονων λατρευτικών χναριών ως ακόμα κι αυτό το σύμβολό του, ο πάσσαλος της ατιμωτικής θανάτωσης, ο σταυρός, που έφτασε να συμβολίζει την ατιμωτική θανάτωση της ίδιας της ανθρώπινης φύσης μέσα στο αδιέξοδο πείραμα της φαλκίδευσης της ανθρωπότητας! «Σταυρός» και «Σταυροφόροι», λοιπόν, στη κοπιαστική πορεία προς την αποδόμηση της αρχαίας ψυχής!

     Κι αυτοί οι  κατάφρακτοι Τεύτονες που αργοβάδιζαν ανάμεσα στις σκιερές φιλύρες, με την αβεβαιότητα, το θράσος της άγνοιας και τον αυτοκαταστροφικό κομπασμό να φτερουγίζουν απελπισμένα κάτω από τον κρανιακό τους θόλο, πορεύονταν προς τα «κει» που δεν είχε στίγμα, ωθούμενοι από μια «πίστη» που δεν είχε αντίκρυσμα. Μια «πίστη»-πρόσχημα για μιαν ακόμα ανάβαση προς τη θανή απ’ όπου ξεπηδά η δημιουργία και η ζωή. Στους θώρακες τους χαραγμένος ο …σταυρός, να συμβολίζει την απάρνηση της πατρώας καταβολής. Στα  κεφάλια τους οι αργυροποίκιλτες περικεφαλαίες με τις τρομαριακές μέδουσες, στα χέρια τους τα βαρύτιμα δόρατα και οι χρυσοστολισμένες ηνίες, στη μέση τους πλουμιστά σπαθιά κάθε λογής που όλα είχαν σταυρόσχημη λαβή, μη λάχει και θεωρηθούν αιρετικά στέλνοντας τον κτήτορα στο ικρίωμα της Ιερής Εξέτασης… Πάνοπλα στίφη …εκχριστιανιστών που κατευθύνονταν να σφάξουν ανυποψίαστους «άπιστους» εν ονόματι της αγάπης του Χριστού και …λυτρωτή τους! Ποιος καλός, ποιος κακός, ποιος πιστός, ποιος άπιστος… Δεν είναι ο Πόλεμος που σκοτώνει, η διαστροφική αυτοπεριφρόνηση είναι! Ο Πόλεμος, σα τον άντρα, μόνο γεννά! Η μάχη, σα θηλυκό που είναι, απλά τίκτει!

      Η μάχη, άνιση , άδικη χωρίς αισθητική! Σίγουρα, χωρίς αντικείμενο, παρεκτός την αδικία του χορτασμένου ανίδρωτου ενάντια στον αγαθό δουλευτή! Στραφταλιστοί, πάνοπλοι κατάφραχτοι «πιστοί», με δαμασκηνές λάμες και πανύψηλα λοφία πάνω σε θωρακοφόρα άτια, εναντίον ρακένδυτων «άπιστων» παγανιστών με κακοφτιαγμένα κοντοσπάθια που μάχονταν ορθοί, πάνω στις γυμνές …πατούσες τους…! Το αίμα των «άπιστων» ρέει και ξεπλένει το μέγα αμάρτημά τους να παραμένουν αφοσιωμένοι στη φύση τους! Η αίγλη των κατάφραχτων ξεχειλίζει στα κοντινά δάση του Πέλπλιν και του Μίζινεκ σφάζοντας άοπλους αγρότες εν ονόματι Χριστού, κάτω από τα λάβαρά τους με το σύμβολο του σταυρού! Κι όσοι ξέφευγαν το φάσγανο, η Ιερή Εξέταση περίμενε να τους αποτελειώσει, διδάσκοντάς τους το βαθύτερο νόημα της «αγάπης Κυρίου» …!

   

      Τ’ άλογα ντροπιασμένα, σε περίσκεψη βαθειά, βαριοσήκωναν τις οπλές τους στο πεδίο της μάχης αναγκασμένα απ΄ τα σκληρά σπιρουνιάσματα κι όχι από θέληση ανίερης μέθεξης… Τούτα τ’ άτια, περήφανα κι αξιόπρεπα αντίθετα απ’ τους άνανδρους καβαλαραίους τους, γνώριζαν τη μεγάλη αδικία, οσφραίνονταν τη μεγάλη αλήθεια των σφαγιαζόμενων «απίστων» και τους συμμερίζονταν. Ίδιες οσμές, οσμές φύσης σ΄ αυτά κι εκείνους, ίδιος ο λώρος που έφερνε κατευθείαν στη μάνα γη και στο  πατέρα ουρανό, αλλά ανάμεσά τους οι κατάφραχτοι Σταυροφόροι με το χριστιανικό σταυρό κατάστηθα, πάνω στ’ ανεμοδαρμένα λάβαρά τους, όριο και χώρισμα ανάξιο για ό,τι ως φύση ορίζεται… Τ’ άλογα τρόχαζαν, κάλπαζαν, όχι από βούληση, αλλά γιατί τα σπιρουνιάσματα με τους αγκαθωτούς τροχίσκους εκβίαζαν τις αντοχές αν όχι και τη συνείδησή τους! Και δάκρυζαν κι αυτά ως βλέπανε κάποιον από τους αμέτρητους «άπιστους» πιστούς να καταρρέει πλάι τους.

     Ναι, τ’ άλογα δεν κάνουν λάθη, η φύση δεν κάνει λάθη! Οι άνθρωποι, όμως…;

     Κοκκίνισε απ’ το αίμα το νερό του ποταμού Νόγκατ. Θάμπωσε η κρυστάλλινη θωριά του και τα ψάρια σφάδασαν βγαίνοντας στις όχθες του. Το αίμα των «άπιστων» πιστών νέρωσε την αλήθεια της πίστης των «πιστών» άπιστων. Κι η αγάπη Χριστού επικράτησε πάνω από αμέτρητα κουφάρια μισόγυμνων σφαγιασμένων που ατένιζαν προς τον Ήλιο χωρίς, πια, να τον θωρούνε καν…

     Κατόπιν, οι νικητές μακελάρηδες γύρισαν τροπαιοφόροι στο Μάλμπορκ! Κουβάλησαν μαζύ τους την ενοχή της άδικης σφαγής, το βάρος του χαμού «άπιστων» πιστών από τους βάρβαρους σπαθισμούς «πιστών» άπιστων που κάποτε εφηύραν το άλλοθι του «εκχριστιανισμού». Βάλανε μέσα στην αίθουσα των τροπαίων, πρώτο-πρώτο τον κότινο του φονιά όμαιμων προς δόξαν πίστης εχθρικής προς τα πατρώα. Δίπλα στήσανε το λάφυρο της αγνότητας των «άπιστων» πιστών που υπέκυψαν εις δόξα αλλόπιστης βαρβαρότητας! Και όλα κύλαγαν χαρωπά μέσα στο Μάλμπορκ όπου ίντριγκες, όργια, δολοπλοκίες, αιμομιξίες και παιδολαγνείες δόξαζαν δόξα Χριστού! Οι παγανιστές είχαν εξολοθρευτεί και ο χριστιανισμός είχε νικήσει!

     Με το πέρασμα των χρόνων ο τόπος άλλαξε χέρια σαν να χάθηκε στα ζάρια… Η γη πέρασε σε άλλους γαιοκτήμονες, άλλη σημαία υψώθηκε και, πάρα κει, ένας λαμπρός χριστιανικός ναός, ο καθεδρικός του Πέλπλιν, κόσμημα του καθολικισμού, χτίστηκε για να εξορκίσει την άδικη σφαγή, ενώ σιγά-σιγά, οι πραγματικοί, αθέατοι, τοκογλύφοι,   σημαδεμένοι με το αστέρι του Δαυίδ  ήρθαν και στήσανε ένα μοντέρνο τραπεζικό οργανισμό για να πλασάρουνε ένα νέο δηλητήριο σαν «αντίδοτο» των πληγών που οι ίδιοι φρόντισαν ν’ ανοίξουν στα πλευρά του Κόσμου! Άλλοτε οι αιχμές των φονικών βελών, ή, οι καλο-ακονισμένες κόψεις των σπαθιών…, σήμερα, απλά οι πιστωτικές κάρτες που δεν έχουν αιχμές, ούτε κόψεις, αλλά σκλαβώνουν και σκοτώνουν καλύτερα.

     Όμως, ο Μάλερ πάσχιζε να συνθέσει την 5^η του. Σκιά μέσα στο χρόνο γύριζε και ξαναγύριζε μέσα στο κάστρο συλλέγοντας φθογγόσημα. Πουθενά αλλού η έμπνευση δεν υπόσχονταν ευρήματα έξω από τούτο το κάστρο. Ανάμεσα στα κοκκινότουβλα τείχη αυτής της μεσαιωνικής φορτέτσας, ο γερο-μουσουργός ήξερε ότι θα ‘βρισκε να χορτάσει και να ξεδιψάσει τη λυρική φαντασία του κορφολογώντας τις στιγμές ενός παράλογου παρελθόντος που θάφτηκε δω… Πεισματάρης καθώς ήταν, ήρθε και κούρνιασε σ΄ ετούτο το οχυρό μαυσωλείο μη σταματώντας να εξερευνά και να μαζεύει ήχους, νότες, φθογγόσημα, παρεστηγμένα ή όχι, κρυφές διέσεις ή μυστικές υφέσεις. Και…

     …Να ‘τος, ο Μάλερ τρέχει μέσα στο άδειο κάστρο του Μάλμπορκ, ανεβοκατεβαίνει τα κρύα κλιμακοστάσιά του, αφουγκράζεται τους απόηχους των μεγάλων αιθουσών του όπου κάποτε οι Σταυροφόροι οργάνωναν την εξόντωση των «απίστων» και συλλέγει ευλαβικά και το τελευταίο ημιτόνιο που στροβιλίζεται ασφυκτικά ανάμεσα στους περίκλειστους τείχους, πριν καταφέρει να δραπετεύσει. Να τον, τώρα, κάπου ολοκληρώνει το εισαγωγικό πένθιμο εμβατήριο στη μνήμη της πατρώας ψυχής που σφαγιάστηκε από την ανθρώπινη ανοησία… Θα συνεχίσει να ψάχνει στα σωθικά αυτού του κάστρου… Θα καταδυθεί στα σκοτεινά κελάρια του αναστατώνοντας σκόνη αιώνων και θα παραμερίσει ποστιασμένες ασπίδες… ολοκληρώνοντας ακόμα τρία μέρη της 5^ης του.  Θ’ ανεβεί στο παλάτι των Μαγίστρων περνώντας ανάμεσα απ’ τα φαντάσματά τους που θα του χαμογελάνε σαρκαστικά… Ακόμα στέκει απορημένος ο Χέρμανν φον Ζάλτσα, κατηφής ο Ζίγκφριντ φον Φόιχτβάνγκεν, απλανής ο Βίνριχ φον Κνίπροντε, σκεπτικός ο Άλμπρεχτ φον Μπράντενμπουργκ-Άνσμπαχ και, στο διάβα της σκιάς του Μάλερ όλοι βαριανασαίνουν και βογκάνε με τύψεις : «Τι κάμαμε…!».

     Ο Μάλερ θα ξεφύγει απ΄ το παλάτι και θα βρεθεί κάτω, κοντά στη τάφρο όπου τα φθογγόσημα αφθονούν πλάι στο νερό χορεύοντας σα τις νύμφες. Τα μαζεύει όλα και τα κρύβει σ’ ένα βελούδινο πουγκί. Σκέφτεται αν θα ‘πρεπε να τα’ αραδιάσει στο πεντάγραμμο ή να τα καταχωνιάσει σα τα πιο πολύτιμα αποκτήματά του στη διπλομανταλωμένη σιδερόκασα. Μετά ξαναμπαίνει στο οπλοστάσιο, άθελά του σκοντάφτει σε μιαν αραχνιασμένη πανοπλία που πέφτει στα πόδια του, διαλύεται κι από μέσα της ξεπηδάει ένας κολασμένος φονιάς «απίστων» που δε μπορεί να σταθεί, πια, ορθός, αλλά πέφτει στα γόνατα και ικετεύει συγχώρεση για τα κρίματά του. Μουσκεμένος απ΄ την αγωνία και τη παραφορά της αναζήτησης, ο γέρος συνθέτης κάνει «προσκλητήριο» των δυνάμεών του και ορμάει στη στριφογυριστή σκάλα που θα τον οδηγήσει στην έξοδο και στο φως!

     Τώρα, πλάι στο γαληνεμένο ποτάμι Νόγκατ, τον περιμένουν τα τελευταία μουσικά μέτρα και είναι αυτά του χαρούμενου φινάλε του. Η 5^η του βαίνει στη λυτρωτική ακεραίωσή της όπως και το σκοτάδι της μετάλλαξης που, μαθηματικά, οδηγεί στην έλευση του αυγινού φωτός. Το θριαμβευτικό αλέγκρο επενδύει το μεγάλο ξημέρωμα της ανθρωπότητας που, κουρασμένη απ΄ τ’ ασύγγνωστα λάθη της, ξαναγυρνά στη πατρώα Πίστη και τις ζωοδότρες ρίζες της.

     Όχι, δεν ήταν αλήθεια ότι η ανθρωπότητα θα χάνονταν μέσα στο πείραμα της αλλοτρίωσης που ξεκίνησε απ΄ την ανία των μέσων θεοκρατικών χρόνων. Όχι, δεν ήταν αλήθεια ότι η αλκή του ανθρώπινου γένους  μπορούσε να εξαχνωθεί μέσα στη ρασιοναλιστική σκοτοδίνη της σμίκρυνσης του γιγάντιου. Η ίδια η φύση, αυτή που βαδίζει , τροχάζει και καλπάζει πλάι στα τέσσερα σκέλη των αλόγων, ανθίσταται στην ανθρώπινη βλακεία και την νικάει υπαγορεύοντας τους δικούς της όρους. Τελικά, η ίδια η φύση είναι που δίνει βάλσαμο στον άνθρωπο, όπως η μάνα ξέρει να συχωρνάει την επιπολαιότητα του παιδιού της. Κι η μάνα τίκτει, ενώ ο πατέρας γεννά, γεννά όπως ο Πόλεμος που είναι ο πατέρας, γεννήτορας, όλων.

     Ποιος καλός, ποιος κακός, ποιος φτωχός, ποιος πλούσιος, ο Πόλεμος ένας και πατέρας όλων, μήτρα γένεσης, κλαγγή τοκετού!

Α.Η.Κ.

Σημείωση:

     Το Malbork όπως λέγεται στα Πολωνικά, ή Μarienburg όπως λέγεται στα Γερμανικά, είναι το μεγαλύτερο και πιότερο καλοδιατηρημένο κάστρο των Τευτόνων Ιπποτών στην άλλοτε Γερμανική Πρωσία και, τώρα, Πολωνία. Άρχισε να χτίζεται το 1274 στην ευρύτερη περιοχή της Πρωσίας, μεταξύ Danzig και Εlblag, στην όχθη του ποταμού Nogat και στέγασε ως «ορμητήριο» τους ανεπάγγελτους σουλατσαδόρους εκχριστιανιστές του Hermann von Salza που κατάσφαξαν τους, γύρω, αγαθούς παγανιστές στο όνομα του Θεού, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, κυρίως, στο όνομα της άνοιας και της άνιάς τους.   Ήταν τότε που η περιοχή τελούσε υπό την διοίκηση του Konrad von Thierberg του Γηραιού και οι Τεύτονες Ιππότες κατέφεραν τον βίαιο εκχριστιανισμό των άτυχων παγανιστών της Πομερανίας. Προς τούτο και η ονομασία του « Κάστρο της Παρθένου Μαρίας », όχι, ασφαλώς, λόγω της …βίας των "ενοίκων" του, αλλά σαφώς λόγω της χριστιανικής χάριτος που το έστεφε .

    

Η ΟΥΓΓΑΡΙΑ ΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΤΙΜΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ

     Στην Ουγγαρία δεν καίγονται σημαίες, δεν υπάρχουν δουλέμποροι που διακινούν λαθρομετανάστες και τους κρύβουν σε ανώτατα πνευματικά Ιδρύματα υπό την κρατική συνενοχή, δεν υπάρχουν επίορκοι που προδίδουν τη Χώρα προς χάρη ενός "εφ΄ άπαξ"!

     Στην Ουγγαρία τιμώνται οι Αξίες και οι Ήρωες!

     Σε λίγες ημέρες οι Ούγγροι Πατριώτες, όπως κάθε χρόνο, θα τιμήσουν τους Ήρωές τους με τελετές σε όλη τη Χώρα στις οποίες, νέοι κυρίως, θα φροντίσουν τους τάφους των νεκρών που πολέμησαν για την ελευθερία και ανεξαρτησία της Πατρίδας τους, θα οργανώσουν ανοιχτές συναυλίες με την συμμετοχή χιλιάδων Ούγγρων και θα καταθέσουν στεφάνια σε κάθε γωνιά της Ουγγαρίας όπου έπεσαν αυτοί που κράτησαν ελεύθερη την Ουγγαρία στα δύσκολα χρόνια της Ιστορίας της.

     Στην Ουγγαρία τα ερείπια που έθαψαν αυτούς που τα υπερασπίστηκαν δεν "εξαργυρώνονται" σε χαμαιτυπεία της ...παραλιακής, ούτε αναπαλαιώνονται για να "στεγάσουν" λαθρομετανάστες,  αλλά τιμώνται ως Μνημεία!

     Κάποιοι διαβρωμένοι μπορεί να αποκαλέσουν τους Ούγγρους "Φασίστες", κάποιοι συμπλεγματικοί μπορεί να τους χλευάσουν, οι Ούγγροι όμως θα εξακολουθήσουν να αγαπούν το αυτονόητο : την Πατρίδα και το Έθνος τους!

     Ψηλά στο Κάστρο της Buda, ο μυθικός αετός Turul θα εξακολουθεί να έχει ανοιχτά τα φτερά του, περήφανος για τους Ούγγρους που σταθερά συνεχίζουν να τιμούν και θα τιμούν τους Ήρωές τους, ανεπηρέαστοι από την παρακμή που ταλανίζει άλλες χρεωκοπημένες κοινωνίες.