Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

 Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ 

     Σε μία Πολιτεία τα πάντα έχουν πολιτικό χαρακτήρα και οι Πολίτες έχουν υποχρέωση να είναι πολιτικά όντα, όπως άλλωστε ορίζει και ο σοφός Αριστοτέλης. Ως εκ τούτων και η Ελληνική Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ" αποτελεί συνιστώσα της «πολιτικότητος» της Πολιτείας, εντός του πλαισίου της οποίας λειτουργεί, έχουσα τον απαιτούμενο πολιτικό χαρακτήρα. Και ο πολιτικός χαρακτήρας των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" εμφαίνεται στο Άρθρο 5 του Καταστατικού Χάρτη της "ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ" στο πλαίσιο της οποίας εντάσσεται η Ομάδα αυτή, τα Μέλη της οποίας αποδέχονται ρητώς και ανεπιφυλάκτως κατά την εισδοχή τους το περιεχόμενο ολοκλήρου του Καταστατικού Χάρτη.     

     Με πολιτικό 'αζιμούθιο', λοιπόν, την Πλατωνική "ΠΟΛΙΤΕΙΑ" η Ελληνική Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας η οποία ξεκίνησε να λειτουργεί ως εκπρόσωπος του παγκοσμίου Οργανισμού "KASSAI" υπό την ονομασία "ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ KASSAI"  και, μετά πάροδο πενταετίας [επελθούσης της οικονομικής κρίσεως και μη δυναμένων των Μελών της να υπόκεινται σε έξοδα συνεπαγόμενα εκ της εξαρτήσεως από τον Ουγγρικό Οργανισμό] "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ", παρήγαγε ένα πολυσχιδές πολιτισμικόν έργον εσωτερικής και διεθνούς αναγνωρίσεως με ίδια και μόνον οικονομικά και υλικά μέσα, χωρίς να δέχεται έξωθεν την οιανδήποτε οικονομικήν ενίσχυση από την ίδρυσή της.

     Με ασυγκράτητην, ομολογουμένως, σαρκαστική διάθεση παρακολουθούμε γύρω μας μιαν ηλίθια ρητορική αμέτρητων φορέων πολυειδούς "θρησκευτικότητος" ή ποικιλόχρωμου "πολιτικού κομματισμού" να υπόσχεται την σωτηρία των Ανθρώπων μέσω δογμάτων τα οποία ήδη έχουν αποδειχθεί απάνθρωπα! Διάφορες "θρησκείες" υπόσχονται να μετατρέψουν σε  δ ο ύ λ ο  του αυτοσχέδιου "θεού" τους τον Άνθρωπο για να τον ...σώσουν, ενώ "αριστερο-δέξιοι" κομματικοί στραγγαλιστές διακηρύσσουν ότι μπορούν να κάνουν τον Άνθρωπο να ευημερήσει φυλακίζοντάς τον σε ουτοπικές "στάνες" με πολύχρωμα σύμβολα που αποπνέουν εμπάθεια και μισαλλοδοξία. Και καγχάζουμε με τα διάφορα "επιχειρήματα" των "εκατέρωθεν" ηλιθίων που πασχίζουν να συστρατεύσουν τους αφελείς για να αλληλοσφαγούν, αφού, εν τέλει, πεπρωμένο τους είναι ο αφανισμός! Διότι, η σοφή οικονομία της Φύσεως άγει τους αρρώστους στην ..."ίαση" του θανάτου.

     Αντιθέτως, όσοι υγιείς και συστρατευμένοι με τους κανόνες της Φύσεως, όπως οι "ΈΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ", αναζητούμε εμπράκτως και διαρκώς την κατά Φύση "ευθεία" με μιαν υπερβατική διδασκαλία η οποία επιτάσσει την υπερπήδηση κάθε εμποδίου με ασφάλεια και αποτελεσματικότητα, μια διδασκαλία η οποία δεν περιορίζεται από κανένα δόγμα και καμία "ντιρεκτίβα" παρά μόνον από το κατά Φύση πλαίσιο της ζωής. Στη δική μας Σχολή, αστρουγγάριστοι και αμίαντοι ανθρωποκατασκεύαστων δογμάτων, αποδεικνύουμε ότι η υπέρβαση παντός εμποδίου από τον Άνθρωπο επιτρέπεται μόνον δια του φυσικού "προσανατολισμού" απηλλαγμένου κάθε, υποκειμενικώς "κεχρωσμένης", ιδιοτελείας!

     Η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" ενσωματώνει τον Άνθρωπο στην Φύση και τον συμφιλιώνει με τον δεκατετράκις δυνατότερο, σύντροφο ζωής, τον Ίππο και με το Τόξο που του διεσφάλισε τροφή και ελευθερία, πάντοτε επί φυσικού και απεριορίστου πεδίου το οποίο, μόνον, νοείται ως ζωτικός του χώρος, μακράν καγκέλλων, συρματοπλεγμάτων και τοίχων που περιορίζουν πρωτίστως την σκέψη και δευτερευόντως το σώμα ενός εμβίου πλάσματος! Και, για τον λόγο αυτό, ουδέποτε καθορίσαμε τον δικό "ΜΑΣ" στίβο και τους δικούς "ΜΑΣ" Ίππους, αλλά εξ αρχής θεωρούμε ότι όλη η γη είναι ο στίβος μας και όλοι οι Ίπποι οι σύντροφοί μας χωρίς καμιάν ιδιοτελή ιδιοκτησιακή πρόθεση αλλά και χωρίς καμιά διάθεση ουτοπικής κοινοκτημοσύνης διότι, σε καμία περίπτωση δεν συναινούμε σε υλικές "κτήσεις" μιας και αυτό χαρακτηρίζει την ειλικρίνεια της προλεχθείσης, υποκειμενικώς αχρωμάτιστης ανιδιοτελείας στην οποία δεν εμφιλοχωρούν κτητικές ...αντωνυμίες. Και αυτό επισφραγίζει μια πραγματική πολεμική τέχνη, όπως και, εξ αρχαιοτάτων χρόνων, προϋποτίθεται.

     Και δημιουργώντας έργο, ένα διαρκές έργο επίπονο, υπεύθυνο όσο και αποτελεσματικό, οικτίρουμε τους "πέριξ" ημών απελπισμένους σχολιαστές του ...πληκτρολογίου να επιμένουν πλασάροντας αναποτελεσματικές έως και αυτοκαταστροφικές αφύσικες "συνταγές" ...ευημερίας που οδηγούν στον ομαδικόν αφανισμό είτε ως δεξιοί, είτε ως αριστεροί, είτε ως εβραιοχριστιανοί, είτε ως ...αντβεντιστές της εβδόμης ημέρας(!) συχνά, μάλιστα, κατηγορώντας μας επί πολιτική ...αδρανεία διότι δεν τους παρακολουθούμε στη δική τους αυτοχειριαστική κατεύθυνση. Τους παρακολουθούμε να μας προσάπτουν "αδιαφορία για τα κοινά" εννοώντας, βεβαίως, αδιαφορία για την θανατηφόρα πορεία που εκείνοι ακολουθούν κομματιζόμενοι, ακόμη δε και να μας ειρωνεύονται ότι παίζουμε με "αλογάκια" και "τοξάκια" αφού, ως ανελλήνιστοι αγνοούν και τον Ξενοφώντα και τον Απόλλωνα, όμως... Όμως, στους ηλιθίους αναγνωρίζεται το ακαταλόγιστο κι εμείς δεν επιτρέπεται να παραβιάσουμε αυτή την βασική αρχή δικαίου, συνεχίζοντας απτόητοι την δική μας Πολιτική  για 20ό συνεχή χρόνο, με απτά αποτελέσματα και με μηδενικό δείκτη ατυχημάτων, βοηθώντας εαυτούς και αλλήλους στην υπέρβαση εμποδίων ζωής με σημείο προσβάσεως τον πυλώνα μιας αρχέγονης όσο και κορυφαίας πολεμικής τέχνης, της Έφιππης Τοξοβολίας η οποία είναι "Η" ακεραιωμένη Πολιτική, όπως και κάθε τι το οποίο προάγει τον Άνθρωπο μέσα στο πλαίσιο της Φύσεως.

     Σήμερα, εορτάζοντας την επέτειο των 20 χρόνων συνεχούς παρουσίας της Έφιππης και Παραδοσιακής Τοξοβολίας στην Ελλάδα, υπερήφανοι για την ορθότητα των επιλογών και των μεθόδων μας, συνεχίζουμε να προσφέρουμε αφιλοκερδώς στους Συνέλληνες την ψυχοπνευματική αλλά και σωματικήν ισορροπία της αρχέγονης πολεμικής τέχνης την οποία υπηρετούμε, μέσα σε μία κοινωνία καθημαγμένη από τις αγελαίες εγκληματικές επιλογές της, εξακολουθώντας να συνιστούμε ως διέξοδο την μελέτη και εφαρμογή του δικού μας ευαγγελίου, της "ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ" του Πλάτωνος.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟΝ:

    Στην έδρα της Σχολής των "Ελλήνων Κενταύρων", επί αναλογίου, εκτίθεται μία παλαιά, αναστατική αρχαίων περγαμηνών, έκδοση του 19ου αιώνος του βιβλίου του Αριστοτέλους "ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ". H έκθεση αυτού του βιβλίου, εν μέσω πολλών άλλων εξίσου σπουδαίων της Βιβλιοθήκης μας (Πλάτωνος, Ξενοφώντος κλπ), δεν είναι διόλου τυχαία... 

Δημητρίου Λιαντίνη:

ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΣΠΑΡΤΗΣ

     Με τον «χρωστήρα» της διανοητικής τόλμης του, ο αείμνηστος καθηγητής Δημήτριος Λιαντίνης σκιαγραφεί το καθηλωτικό «πορτρέτο» της ατείχιστης, δωρικής, Σπάρτης, προκειμένου να υπογραμμίσει την μεγάλη σημασία της παιδείας και της λιτότητος για την θεμελίωση μιας υγιούς πολιτείας η οποία απετέλεσε και πρότυπο ακόμη και για όσους την απαξίωσαν και την λοιδώρησαν!

     Δωρικοί οι κίονες, δωρικός ο ρυθμός του Παρθενώνος, αυτού του πολιτιστικού «Έβερεστ» της ανθρωπότητος που δεν θα μπορούσαμε ποτέ να το φανταστούμε ως …ιωνικού ρυθμού, μας επισημαίνει ο μεγάλος Δάσκαλος Δημήτριος Λιαντίνης, στην εισήγησή του! Κι αυτή δεν ήταν η μόνη έμπνευση των Δωριέων Σπαρτιατών προς τον Ελληνικό αλλά και παγκόσμιο Πολιτισμό, όπως εισηγείται ο Δημήτριος Λιαντίνης. Ο ίδιος ο πυρήνας του φιλοσοφικού  λόγου εγκαταβιούσε στην Σπάρτη όπως αναφέρει σε διάλογο του «Πρωταγόρα» ο Πλάτων, μας ιστορεί ο Δημήτριος Λιαντίνης και μας υπενθυμίζει «Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν» ως επίκεντρο του φιλοσοφικού στοχασμού.

     Και παρατηρεί ότι όταν Πλάτων, αυτός που θεωρούσε ως επιδίωξη το επίτευγμα μιας μακροημερεύουσας Πολιτείας, όπως ακριβώς ο Αδόλφος Χίτλερ, απέκλειε τους λογάδες «ποιητές» από το πρότυπο της δικής του κοινωνίας, ήταν προσηλωμένος στην έμπρακτη απαίτηση υπερνικήσεως της «ανάγκης» επέκεινα του απλού και αχρήστου «λόγου».

     Ο Δημήτριος Λιαντίνης, χρησιμοποιώντας τους ιταλικούς όρους «ordo» (τάξη) και «disciplina» (πειθαρχία) αναφέρεται στον …φασίστα Πλάτωνα και υπογραμμίζει ότι η υπεροχή της Σπάρτης ενυπήρχε στην συνείδηση των πολιτών της οι οποίοι θεωρούσαν εαυτούς δεσμευόμενους όχι από υπερκείμενους νομοφύλακες-εξουσιαστές αλλά από μία εσωτερική τάξη και πειθαρχία η οποία υπαγόρευε την αυτοδέσμευση έναντι του Νόμου ως κυρίαρχη προϋπόθεση πολιτειακής ευημερίας! Και αυτή η εσωτερική υπακοή στον Νόμο αναιρεί την ανάγκη εξωτερικού περιτειχισμού της πόλεως της οποίας οι πολίτες έχουν επίγνωση των υποχρεώσεών τους έναντι αυτής και εαυτών, καθιστώντας την Σπάρτη έξωθεν ατείχιστη ως «έσωθεν» απρόσβλητη.

     Η προσήλωση στην κατανίκηση του περιττού και στην ανταπόκριση στις απαιτήσεις της «ανάγκης», εδραιωμένες στην παιδεία, είναι το διαχρονικό δίδαγμα για την ευημερία της πολιτείας και των πολιτών. Ένα δίδαγμα καταγόμενο απευθείας από την αρχαία (και μόνη!) Ελλάδα, διαχεόμενο δια των αιώνων προς όλη την ανθρωπότητα, αναμένει την έμπρακτη υλοποίησή του από τις καθημαγμένες, σύγχρονες, κοινωνίες και αυτό το δίδαγμα μας μεταφέρει η εισήγηση του αειμνήστου Δασκάλου.

     Και αυτό το ανεκτίμητο μάθημα του Δημητρίου Λιαντίνη επικαιροποιείται από τις δεινές σημερινές υπελίξεις της ελλαδικής κοινωνίας η οποία εξατμίζεται μέσα σε πρωτοφανή απαιδευσία και τρυφή που αγγίζουν το όριο της αγελαίας αυτοχειρίας.

     Οψόμεθα!