Δημητρίου Λιαντίνη:
ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΣΠΑΡΤΗΣ
Με τον «χρωστήρα» της διανοητικής
τόλμης του, ο αείμνηστος καθηγητής Δημήτριος Λιαντίνης σκιαγραφεί το καθηλωτικό
«πορτρέτο» της ατείχιστης, δωρικής, Σπάρτης, προκειμένου να υπογραμμίσει την
μεγάλη σημασία της παιδείας και της λιτότητος για την θεμελίωση μιας υγιούς πολιτείας
η οποία απετέλεσε και πρότυπο ακόμη και για όσους την απαξίωσαν και
την λοιδώρησαν!
Δωρικοί οι κίονες,
δωρικός ο ρυθμός του Παρθενώνος, αυτού του πολιτιστικού «Έβερεστ» της ανθρωπότητος
που δεν θα μπορούσαμε ποτέ να το φανταστούμε ως …ιωνικού ρυθμού, μας επισημαίνει
ο μεγάλος Δάσκαλος Δημήτριος Λιαντίνης, στην εισήγησή του! Κι αυτή δεν ήταν η μόνη
έμπνευση των Δωριέων Σπαρτιατών προς τον Ελληνικό αλλά και παγκόσμιο Πολιτισμό,
όπως εισηγείται ο Δημήτριος Λιαντίνης. Ο ίδιος ο πυρήνας του φιλοσοφικού λόγου εγκαταβιούσε στην Σπάρτη όπως αναφέρει
σε διάλογο του «Πρωταγόρα» ο Πλάτων, μας ιστορεί ο Δημήτριος Λιαντίνης και μας υπενθυμίζει
«Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν» ως επίκεντρο του φιλοσοφικού στοχασμού.
Και παρατηρεί ότι όταν
Πλάτων, αυτός που θεωρούσε ως επιδίωξη το επίτευγμα μιας μακροημερεύουσας
Πολιτείας, όπως ακριβώς ο Αδόλφος Χίτλερ, απέκλειε τους λογάδες «ποιητές» από το πρότυπο
της δικής του κοινωνίας, ήταν προσηλωμένος στην έμπρακτη απαίτηση υπερνικήσεως της
«ανάγκης» επέκεινα του απλού και αχρήστου «λόγου».
Ο Δημήτριος Λιαντίνης,
χρησιμοποιώντας τους ιταλικούς όρους «ordo» (τάξη) και «disciplina» (πειθαρχία) αναφέρεται στον …φασίστα Πλάτωνα και υπογραμμίζει ότι η
υπεροχή της Σπάρτης ενυπήρχε στην συνείδηση των πολιτών της οι οποίοι θεωρούσαν
εαυτούς δεσμευόμενους όχι από υπερκείμενους νομοφύλακες-εξουσιαστές αλλά από μία
εσωτερική τάξη και πειθαρχία η οποία υπαγόρευε την αυτοδέσμευση έναντι του Νόμου
ως κυρίαρχη προϋπόθεση πολιτειακής ευημερίας! Και αυτή η εσωτερική υπακοή στον
Νόμο αναιρεί την ανάγκη εξωτερικού περιτειχισμού της πόλεως της οποίας οι πολίτες
έχουν επίγνωση των υποχρεώσεών τους έναντι αυτής και εαυτών, καθιστώντας την Σπάρτη
έξωθεν ατείχιστη ως «έσωθεν» απρόσβλητη.
Η προσήλωση στην κατανίκηση
του περιττού και στην ανταπόκριση στις απαιτήσεις της «ανάγκης», εδραιωμένες
στην παιδεία, είναι το διαχρονικό δίδαγμα για την ευημερία της πολιτείας και
των πολιτών. Ένα δίδαγμα καταγόμενο απευθείας από την αρχαία (και μόνη!) Ελλάδα,
διαχεόμενο δια των αιώνων προς όλη την ανθρωπότητα, αναμένει την έμπρακτη υλοποίησή
του από τις καθημαγμένες, σύγχρονες, κοινωνίες και αυτό το δίδαγμα μας μεταφέρει
η εισήγηση του αειμνήστου Δασκάλου.
Και αυτό το ανεκτίμητο
μάθημα του Δημητρίου Λιαντίνη επικαιροποιείται από τις δεινές σημερινές υπελίξεις
της ελλαδικής κοινωνίας η οποία εξατμίζεται μέσα σε πρωτοφανή απαιδευσία και
τρυφή που αγγίζουν το όριο της αγελαίας αυτοχειρίας.
Οψόμεθα!
