ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

 ΜΟΝΟΜΑΧΗΤΙΚΗ ΘΕΟΔΙΚΙΑ

     Εάν η σχέση του ανθρώπου με τα όπλα δεν αποβλέπει στην θανατηφόρο αποστολή τους, τότε αυτά εκφυλίζονται, εκφυλίζοντας και τον άνθρωπο. Και εάν τα όπλα δεν διέρχονται από τους χώρους εκπαιδεύσεως σ΄ αυτά, προκειμένου να αναδειχθούν προς την θανατηφόρο αποστολή για την οποία το καθένα προορίζεται, με τον άνθρωπο να αρκείται σε μιαν «αθλητική» τους θέαση, τότε ο εκατέρωθεν εκφυλισμός, ανθρώπου και όπλων, καταλήγει στο σημερινό κοινωνικό αποτέλεσμα της άνευ όρων υποταγής ολοκλήρων κοινωνιών σε εμφανείς και αφανείς δυνάστες που απαιτούν «γην και ύδωρ» από απονευρωμένους υποτελείς-υπηκόους των οποίων η ηττοπαθής «ψυχολογία» διαμορφώνεται, πρωτίστως, μέσα από την ενοχοποίηση του όπλου και του Πολέμου!

     Γύρω από το έμβλημα των «Ελλήνων Κενταύρων» μία φράση του Εφεσίου φιλοσόφου Ηρακλείτου μας υπενθυμίζει την αντίθεση μεταξύ ονομασίας και αποστολής του Τόξου: «Τω ουν τόξω όνομα βίος, έργον δε θάνατος» (το όνομα του Τόξου είναι βίος, το έργο του όμως είναι ο θάνατος). Και αυτή η αντίθεση επί της οποίας ο Ηράκλειτος στήριξε ολόκληρη φιλοσοφική προσέγγιση θεωρώντας ότι εκ των αντιθέτων ανακύπτει η ωραιότερη αρμονία ενεδρεύει και στην περίπτωση του κινδύνου εκφυλισμού όπλων, ανθρώπων και κοινωνιών, όταν, αντί να προάγει το όπλο προς την αποστολή του, το περιορίζει ως «αθλητικό όργανο». Και για τον λόγο αυτό, στην Ομάδα των «Ελλήνων Κενταύρων» αναγνωρίζουμε την Τοξοβολία ως πολεμική τέχνη και όχι ως «άθλημα» και το Τόξο ως όπλο και όχι ως «αθλητικό σκεύος»!

     Και τα όπλα, είτε ως αγχέμαχα, είτε ως εκηβόλα, είτε ως «λευκά», είτε ως πυροβόλα, μίαν και μόνη αποστολή έχουν, την καταφορά του θανάτου και ως τέτοια θα πρέπει ο άνθρωπος να τα αντιμετωπίζει, άλλως το …ατύχημα και δη το αιματηρό, ανακύπτει ως βέβαιο ενδεχόμενο μετά από κάθε επαφή μαζύ τους!

     Και μιλώντας για την θανατηφόρο αποστολή των όπλων δεν περιοριζόμαστε σε αυτήν κατά την διάρκεια ενός πολέμου, ανεξαρτήτως εάν ο Ηράκλειτος είπε γι αυτόν «πόλεμος πάντων μεν πατήρ ἐστι, πάντων δε βασιλεύς». Η θανατηφόρος αποστολή των όπλων παραμένει ως μόνη αποστολή τους ακόμη και κατά την διάρκεια της ειρήνης όσο κι αν αυτό παραμένει «δύσπεπτο», διότι πολλές οι θανατηφόρες αποστολές των όπλων ακόμη και εν ειρήνη, π.χ. κατά την λησμονημένη «Μονομαχητική» η οποία μέχρι και τις αρχές του εικοστού αιώνος αποτελούσε μιαν, ευρέως, παραδεδεγμένη απονομή δικαιοσύνης.

      Πρακτικό «ανάπτυγμα» της Οπλομαχητικής, η Μονομαχητική έχει την εκπαιδευτικήν αφετηρία της στη πρώτη, αλλά, διασυνδέει τα αγχέμαχα, «λευκά», όπλα με τα εκηβόλα πυροβόλα στην κοινή αποστολή της Μονομαχητικής θεοδικίας την οποία ακολούθησαν οι κοινωνίες επί πολλούς αιώνες πριν ανακαλύψουν την εκφυλιστικήν εκδοχή του ανθρωποκατασκεύαστου και ανθρωποκεντρικού «συντεταγμένου Δικαίου».

     Οι μονομαχίες στη δυτική Ευρώπη ξεκίνησαν τον 17ο αιώνα, ενώ, στην Ελλάδα ξεκίνησαν όταν ο ...Αχιλλέας κάλεσε σε μονομαχία τον Έκτορα. Και οι μονομαχίες είχαν ως αίτιο θέματα Τιμής. Ο θιγμένος «καλούσε» σε μονομαχία, εκείνον που είχε θίξει την Τιμή του και ο αγώνας ήταν συναινετικός και για να πραγματοποιηθεί, ετηρείτο μια συγκεκριμένη διαδικασία. Μέχρι τον 18ο αιώνα, κυριαρχούσε η χρήση των αγχεμάχων ενώ, κατόπιν, με την καθιέρωση της πυρίτιδος, η χρήση των πυροβόλων.  

      Πέραν της Οπλομαχητικής τεχνικής η οποία αποτυπώθηκε σε πολλά εκπαιδευτικά εγχειρίδια , η Μονομαχητική απέκτησε γρήγορα την χορεία των δικών της τόσο εκπαιδευτικών όσο και κανονιστικών εγχειριδίων, διαμορφώνοντας πανευρωπαϊκώς την δική της "φιλολογία"!

     Τα εκπαιδευτικά εγχειρίδια Μονομαχητικής αναπτύσσουν την τεχνική της, αρχικώς εδραζόμενη στην χρήση αγχεμάχων, «λευκών», όπλων ενώ κατόπιν, συμπεριλαμβάνουν και την χρήση πυροβόλων, διαφοροποιώντας την από την κλασικήν Οπλομαχητική.

     Απαραίτητα συμπληρώματα των αμιγώς τεχνικών εγχειριδίων της Μονομαχητικής αναδεικνύονται, όπως είναι φυσικό, οι κώδικες με τους κανόνες διεξαγωγής της μονομαχίας. Ο γνωστότερος σχετικός κώδικας είναι του Γάλλου Adolphe Tavernier, με τίτλο «Περί μονομαχίας πραγματεία», ο οποίος κυκλοφόρησε στη Γαλλία το 1885 και στην Ελλάδα δύο χρόνια αργότερα. Από τους πέντε εγχώριους που εκδόθηκαν μεταξύ του 1879 και του 1928, δημοφιλέστερος αποδείχτηκε ο «Κώδιξ Μονομαχίας», τον οποίο συνέταξε ο απότακτος αξιωματικός του Οικονομικού Σωκράτης Χαλκιόπουλος και κυκλοφόρησε το 1893.

     Η Μονομαχητική, πέραν της τεχνικής της, συνιστά ένα σύνολο πολυποίκιλων και σχολαστικών κανόνων εμπλοκής μονομάχων σε έναν αγώνα κατά τον οποίο το θανατηφόρο αποτέλεσμα όχι απλώς δικαιολογείται αλλά είναι και το επιζητούμενο αν και μέσα σε αυτούς τους κανόνες δεν παραλείπεται ακόμη και το ενδεχόμενο του αναίμακτου συμβιβασμού των μονομάχων. 

     Σε όλο τον δυτικό κόσμο η, από αρχαιοτάτων χρόνων πεμπτουσία της Ολομαχητικής, Μονομαχητική, δεν εμφανίζεται με ενιαίο κανονιστικό «προφίλ» αλλά παρουσιάζει διαφοροποιήσεις κατά τόπο και χρόνο. Και η Μονομαχητική, παγκοσμίως, προκάλεσε πολλές αντιδράσεις επί ηθικολογικού επιπέδου, διαμορφώνοντας «στρατόπεδα» φανατικών «συνηγόρων» αλλά και, εξ ίσου, φανατικών «κατηγόρων»

     Στην τραγελαφική μετα-Οθωμανική γραικία της φαιδράς πορτοκαλέας του 19^ου αιώνος, η μονομαχία, ως κοινωνικό φαινόμενο, χρεώνεται με το δικό της «μέρισμα» της όλης γελοιότητος που χαρακτηρίζει την καθόλου συμπεριφορά των γραικύλων, ουδεμία σχέση έχουσα με το αίσθημα Τιμής και την ηρωική θεοδικία, αλλά αναπαριστώντας, περισσότερο μια γραφική κοσμική εκδήλωση συρμώδους χαρακτήρος όταν η ανατολίζουσα «νεότευκτη» χώρα εμιμείτο την …Εσπερία! Τότε «για ψύλλου πήδημα» οι ορνιθόψυχοι «κοσμικοί» αλληλο-εκαλούντο σε αναίμακτες, κατά κανόνα, …μονομαχίες για να απασχολήσουν, κυρίως τα πρωτοσέλιδα των διαφόρων φυλλάδων, αφού, από τότε η δημοσιογραφία σε αυτό τον τόπο ήταν ανυπόληπτη. Χαρακτηριστική και ή δήλωση του βουλευτή Θεόδωρου Λιμπρίτη: «συνηθέστερον οι προς την μονομαχία ρέποντες, είναι εκείνοι οίτινες ελπίζουσι ότι θέλουσι προκαλέσει εντύπωσιν τινα μονομαχούντες». Και μόνον ελάχιστα αιματηρά περιστατικά μονομαχητικών αναμετρήσεων σημειώθηκαν για να εξεγείρουν το εκφυλισμένο ψυχόστρωμα των μεταραγιάδων «comme il faut» αυτού του μετα-Οθωμανικού δοβλετίου με αποτέλεσμα την …εκστρατεία των κιτρινοφυλλάδων εναντίον της …«βαρβαρότητος» της Μονομαχίας! Οι υστερο-Οθωμανοί ραγιάδες, στην πραγματικότητα, θεώρησαν αδιανόητο να αποστούν από την κηδεμονία των αστικών δικαστηρίων για την επίλυση και των ζητημάτων Τιμής (αν ποτέ είχαν…) κι έτσι η στοχοποίηση ενός υγιούς τρόπου υπερασπίσεως της Τιμής όπως η Μονομαχία, κατέστη …καταδιωκτέα «βαρβαρότητα» από έναν ανελλήνιστο όχλο ο οποίος αδυνατούσε να αντιληφθεί την περίπτωση Αχιλλέως και Έκτορος!

     Aναφορικώς με την ιστορική πορεία των μονομαχιών στην (ούτως ειπείν...) Ελλάδα ο δικηγόρος και παλαίμαχος μονομάχος Επαμεινώνδας Βαλσαμάκης, σε σειρά άρθρων του που δημοσίευσε στην εφημερίδα «Ελληνική» το 1931, θεωρούσε πως η περίοδος ακμής της "ιθαγενούς" Μονομαχητικής «έρχεται δύο έτη προ του πολέμου του 1897 και λήγει το 1914 μαζί με την κήρυξη του Παγκοσμίου Πολέμου». Κατά εκτίμηση, την περίοδο αυτή στην Αθήνα πραγματοποιούνταν κάθε χρόνο γύρω στις δέκα μονομαχίες, ενώ πολλαπλάσιες προσκλήσεις σε μονομαχία κατέληγαν σε συμβιβασμό. 

     Οκτώ, συναπτά, χρόνια μετά(!) την τελευταία (!) θανατηφόρο μονομαχία στην Ελλάδα (9η Απριλίου 1910 στου Γουδή, ανάμεσα στον πλωτάρχη Λυκούργο Τσουκαλά και στον αντιπλοίαρχο Αριστοτέλη Γιωτόπουλο, με αποτέλεσμα τον θανάσιμο τραυματισμό του τελευταίου) στην πάντοτε με χρονικήν … «υστέρηση» Ελλάδα, συγγράφεται και εκδίδεται ο τελευταίος «Ελληνικός Κώδιξ Μονομαχίας», συντεταγμένος από τον Μ.Θ. Φουρίδη (Αθήναι, τύποις Ηλία Παπαπαύλου, 1918) αποτελούμενος από 49 σελίδες πλήρεις κανονιστικών άρθρων, οψίμως προβλεπόντων τα πάντα για την διαδικασία της Μονομαχητικής η οποία, τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς (1918) τέθηκε ...εκτός νόμου!

     Ο ...μεθύστερος, αυτός, «Ελληνικός Κώδιξ Μονομαχίας», εκδίδεται όταν η πυρίτιδα είχε υποσκελίσει την χρήση των αγχεμάχων στις μονομαχίες, χωρίς ωστόσο να παραλείπει και τον διακανονισμό της χρήσεως των «λευκών» όπλων για την οποία διαβάζουμε:

     Αργότερα, στις 8 Μαΐου 1922 ο βουλευτής Αγαμέμνονας Σλήμαν κατέθεσε ενώπιον της Συντακτικής Συνελεύσεως σχέδιο νόμου «Περί καταργήσεως του νόμου του καταργούντος την μονομαχίαν» χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Σε ένα διαχρονικώς διεφθαρμένο δημοκρατικό καθεστώς ούτε οι θεοί, ούτε το Δίκαιο είναι γνωστές λέξεις και η θεοδικία παραμένει άγνωστη με διαμεσολαβητές της αστικής δικανικής φαρσοκωμωδίας τους αργυρώνητους θεμιστοπόλους, ή και «θεμιστοκώλους» επί το ορθότερον! 

     Ως  «χαριστική βολή» της θέσεως εκτός νόμου των μονομαχιών στην Ελλάδα υπήρξε ένα τευχίδιο που εκδόθηκε το 1882 με συγγραφέα τον Κ. Γ. Ξένο και υπό τον τίτλο «Η ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟΝ» (το ... «Δίκαιον» όπως νοείται παρ΄ ...όρνισι) οι ρωμηοί φρόντισαν να θέσουν εκποδών την θεοδικία της Μονομαχίας προτιμώντας τα, ανέκαθεν, αργυρώνητα όργανα των αστικών δικαστηρίων πεπεισμένοι ότι οι αποφέρουσες «χρυσία» λαθροπραξίες τους θα τους επέτρεπαν να εξαγοράζουν την στάθμη της (ανύπαρκτης) "Τιμής" τους όπως παρατηρούμε σε όλο το νεόδμητο ρωμέικο κράτος όπου, σχεδόν, ως μόνοι Έλληνες απεδείχθησαν οι ...Φιλέλληνες Βαυαροί ιδρυτές του και άλλοι!

     Παρά ταύτα, ακόμη και ο Κ. Γ. Ξένος δεν μπορεί να αποκρύψει την ηρωικότητα των χαρακτήρων οι οποίοι προτιμούν να μονομαχούν προστατεύοντες Τιμή και υπόληψη από το να καταφεύγουν δίκην εριφίων στην «γκλίτσα» των αστικών δικαστηρίων, σημειώνοντας (σ. 66):

     Όμως η ηρωικότητα δεν αποτελεί διόλου χαρακτηρισκόν ουσίας της αστικής δημοκρατίας και η μονομαχία από τους νεο-γραικύλους υποβλέπεται ως «καινόν» ...δαιμόνιον, καίτοι καταγόμενον από την ελληνικήν αρχαιότητα με την οποία οι υποβλέποντες ουδεμία σχέση είχαν!

     Πέριξ αυτού του αφελληνισμένου, απερισκέπτου, «σκεπτικού» της εκποδών θέσεως της μονομαχητικής θεοδικίας, παρατηρούμε την «συστράτευση» των γνωστών εκφυλιστικών «εκβλαστήσεων» της αστικής, δημοκρατικής, «χωματερής» των κοινοβουλευτικών και άλλων, εποχιακών, «σαπροφύτων» με επίκεντρο, βεβαίως, τις αείποτε φυλλάδες που, τότε, όπως και σήμερα, κυκλοφορούσαν και κυκλοφορούν.

     Εν μέσω αυτών των φυλλάδων και το ...ταμπλόιντ της εποχής «ΣΚΡΙΠ» το οποίο ξεκίνησε μιαν ...εκστρατεία κατά της μονομαχίας χαρακτηρίζοντάς την ως ...«Βάρβαρον Έθιμον». Ο γραικύλος διευθυντής της Γρηγόριος Ευστρατιάδης, καλομπουκωμένος από τους «επιφανείς της Βουλής», είναι προφανές ότι το ίδιο ...«βάρβαρο» θα θεωρούσε και τον αρχαίο Αχιλλέα και υπό την πεζοδρομιακήν «ιαχή»-τίτλο «ΚΑΤΩ Η ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ!» επιδόθηκε σε ένα «σήριαλ» δημοσιευμάτων, κατά της μονομαχητικής θεοδικίας! Και με τα ίδια στυλιζαρισμένα, «ξύλινα» ...τελαλίσματα προς εντυπωσιασμό αστοιχείωτων πελατών-αναγνωστών «ΜΕΓΑΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΑΓΩΝ» όπως μέχρι σήμερα επαναλαμβάνονται οι δημοκρατικές φυλλάδες χωρίς οι αποδέκτες της αποβλακώσεώς τους, εκατόν δώδεκα χρόνια μετά, να ενοχλούνται!

      «Αγλαίσματα» νεογραικυλικής ιταμότητος, αυτά τα σειριακά δημοσιεύματα μιαίνουν την Βιβλιοθήκη των "Ελλήνων Κενταύρων" ως τεκμήρια της αιωνίας υποχρεώσεως των Ελλήνων να αποστρεφόμεθα τους γραικύλους και την υποκουλτούρα τους η οποία αφηρωποίησε μια κοινωνία, εκ καταγωγής, φύσει ηρωική! 

     Και κάπως έτσι καταντήσαμε, σήμερα, στην Ευρωπαϊκή ήπειρο, να μην χάνονται μερικές ζωές προς υπεράσπιση της Τιμής (που να βρεθεί, άλλωστε...;) αλλά να πεθαίνουν χιλιάδες ημερησίως από κατασκευασμένες "πανδημίες" υπέρ συμφερόντων διεθνούς τοκογλυφίας και καταλύσεως της ιδιωτικότητος των πολιτών! Καταφέραμε να περισώσουμε μερικές δεκάδες ζωών καθιερώνοντας την ατίμωση ως παράμετρο κοινωνικού βίου αλλά θυσιάζουμε ολημερίς μια ...κωμόπολη προκειμένου οι εξουσιαστές μας να συνεχίσουν να κυριαρχούν επί της ειρηνιστικής ανοησίας μας! Όμως, οσονούπω, εισερχόμεθα στην περίοδο των ριζικών ανατροπών κατά την οποία η κάθαρση θα αποτελέσει το "οξυγόνο"  συνεχείας της ζωής, ατόμων και κοινωνιών!...

ΥΓ: 

Το υλικό που εμφανίζεται και στην παρούσα ανάρτηση, προέρχεται, ως είθισται, εκ της Βιβλιοθήκης 

των "Ελλήνων Κενταύρων".