ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

     Η ΣΠΑΘΗ ΤΩΝ "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ"

THE SWORD-DESIGN OF "GREEK CENTAURS"

ISBN 978-960-99305-4-3

     Aπόσπασμα από το "ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ ΣΤΗΝ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΕΦΙΠΠΕΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ" της Ελληνικής Σχολής Έφιππης Τοξοβολίας των "Ελλήνων Κενταύρων".
     A fragment from the "TRAININGMANUAL IN HORSEBACK ARCHERY AND IN EQUESTRIAN MARTIAL ARTS" of the "Greek Centaurs" Hellenic Horseback Archery School.

     Ιδρύοντας τους «Έλληνες Κενταύρους» οραματιστήκαμε μια σχολή πολεμικής ουσίας και όχι ένα θίασο προοριζόμενο να αναλωθεί σε μία σκηνική παρουσία. Βεβαίως, μελετήσαμε και αενάως θα μελετούμε τη θεωρία του πολυσχιδούς εφιπποτοξοτικού αντικειμένου σε όλη του την, ανεξάντλητη, έκταση αλλά πρωταρχικό μας μέλημα είναι η  π ρ ά ξ η, γι αυτό από το πρώτο κιόλας μάθημα επιδιώκουμε ο μαθητής μας να βιώσει τη πρακτική της Έφιππης Τοξοβολίας και, κυρίως, να ανακαλύψει τον Πολεμιστή που κρύβει μέσα του.

     Η θεωρητική μελέτη των παραμέτρων μιας πολεμικής τέχνης όπως η Έφιππη Τοξοβολία, ασφαλώς, περιλαμβάνει και τη μελέτη πολύ περισσότερων όπλων από το Τόξο το οποίο βεβαίως είναι και το βασικό μας, εκηβόλο, όπλο. Όμως, η ισορροπιστική ακεραίωση ενός εκηβόλου όπλου που προορίζεται για χέρια Ιππέως δε θα μπορούσε παρά να είναι ένα αγχέμαχο και, μάλιστα, ένα αγχέμαχο όπως η Σπάθη.

     Εισάγοντας στην έφιππη εκπαίδευσή μας τη Σπάθη, αρχικώς, σκεφθήκαμε να καταφύγουμε στη βοήθεια ειδικών του αντικειμένου μιας και στη Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» ούτε τους γνώστες παριστάνουμε, ούτε τον τίτλο του «Δασκάλου» ή …μαίστορος, διεκδικούμε. Παρά ταύτα, το πρώτο που διαπιστώσαμε είναι την παντελή απουσία «ειδικού» του αντικειμένου στη χώρα μας!

     Η έρευνά μας προς εντοπισμό «ειδικού» Σπαθοδιδασκάλου το πρώτο που μας έδειξε ήταν ότι στη σημερινή Ελλάδα υπάρχουν ελάχιστοι (λιγότεροι των τριών!) ειδικοί να εισαγάγουν τον μαθητή στην επίγεια χρήση της Σπάθης αλλά μόνον μέχρι αυτό το επίπεδο και κανείς για την εισαγωγή και, πολύ περισσότερο, την έφιππη διδασκαλία της Σπάθης.

     Δυστυχώς και στη περίπτωση των οπλομαχητικών διδασκαλιών στη σημερινή Ελλάδα ισχύει το «ό,τι δηλώσεις είσαι» και κάθε ανεπάγγελτος δε διστάζει να δηλώσει «Οπλοδιδάσκαλος» προκειμένου να εξασφαλίσει τα προς το ζειν, όπως ακριβώς και στην ευρύτερη «πιάτσα» των …ιθαγενών πολεμικών τεχνών, πλείστοι όσοι ευκαιριακοί απατεώνες μετρούν ασύστολα …τριψήφια «νταν» για να αλιεύσουν ανεγκέφαλους μαθητές οι οποίοι θα παραμείνουν …ασχετότεροι των αετονύχηδων μαυροζωναράδων, πανασχέτων, …«Δασκάλων» τους! 

     Με ικανοποίηση είδαμε, μόνον, δύο λειτουργούσες σχολές Σπαθασκίας εδάφους να προσεγγίζουν το, άσχετο με το δικό μας, σπαθασκητικό τους αντικείμενο και αυτές, όμως, εμμένουσες σε μία σκηνική έμφαση, απότοκο ομφαλοσκοπικής σπουδής αναγεννησιακών εγχειριδίων με ιδιαίτερα «κολλήματα» στο τι γράφει ο δείνα, ή, τι γράφει ο τάδε αναγεννησιακός Οπλοδιδάσκαλος στο εγχειρίδιό του και με κατάληξη όχι την ανταλλαγή σπαθισμών αλλά …απόψεων «περί διαγραμμάτου»!

     Αυτή την εμμονική μελετητική προσέγγιση κάθε άλλο παρά την λοιδορούμε! Την θεωρούμε ως βάση του σπαθασκητικού αντικειμένου για την οποία, όμως, ο μέλλον Οπλομάχος δεν προορίζεται ως «δεσμώτης» και όσο ενωρίτερα βιώσει τη γοητεία του σπαθισμού τόσο καλύτερα για την Οπλομαχία (και, όχι απλή Σπαθασκία)! Παρακολουθώντας, πάντως, τις διδασκαλίες στις Αίθουσες όπου βρεθήκαμε, διαπιστώσαμε ότι η ουσία της διδαχής ήταν ο μη σπαθισμός αλλά η υπόκριση σπαθισμού, κάτι το οποίο μία θεατρική σκηνή θα μπορούσε να φιλοξενήσει πολύ καλύτερα από ένα πεδίο μάχης!

     Έτσι, αποφασίσαμε να υπερβούμε το πρόβλημα της ανυπαρξίας «ειδικού» Οπλοδιδασκάλου  Έφιππης Σπαθομαχίας βασιζόμενοι στην, πρωτίστως εκ μέρους του Εκπαιδευτή της Ομάδος μας, κατανόηση του πνεύματος διδασκαλίας του στρατιωτικού εγχειριδίου που επιλέξαμε εν μέσω αρκετών αναλόγων, μία έκδοση του Υπουργείου Στρατιωτικών (1912) υπό τον τίτλο: «ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΣΚΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΛΙΓΜΩΝ ΤΟΥ ΙΠΠΙΚΟΥ».

     Σκέψη μας υπήρξε η διαδοχική μεταφορά του περιεχομένου του συγκεκριμένου στρατιωτικού εγχειριδίου στους μαθητές μας χωρίς χρονοβόρες θεωρητικολογίες και «ασκήσεις επί αμμοδόχου» αλλά με την εναργή δραστικότητα που απαιτεί το πνεύμα της ρεαλιστικής  Σπαθομαχίας και όχι της απλής σκηνικής Σπαθασκίας.

     Ο Εκπαιδευτής των «Ελλήνων Κενταύρων» απέσβεσε το «φορτίο» της, εις βάθος, μελέτης και κατανοήσεως του, ως άνω, στρατιωτικού εγχειριδίου, αναλαμβάνοντας την ευθύνη της ακριβούς συνοπτικής μεταφοράς του στους μαθητές μας ώστε οι τελευταίοι αυτοί να μη  βαρυνθούν από την ανία της εμμονής σε θεωρητικές αναλύσεις.

     Εφαρμόζοντας όλα τα παραπάνω στην πράξη του Ιππευτηρίου και εκπαιδεύοντας αρχαρίους μαθητές επί διαφόρων Ίππων οι οποίοι ουδεμία προηγούμενη εκπαίδευση είχαν στο Οπλομαχητικό αντικείμενο, διεπιστώσαμε ότι η εκπαίδευσή μας ήταν απολύτως ασφαλής με τάχιστη μετάδοση της σπαθομαχητικής δεξιότητος.

     Ο Ιδρυτής της Ομάδος θυμάται πάντα ότι, στα Σχολεία Αρχηγών του Οργανισμού “KASSAI” που ευτύχησε να μαθητεύσει, όταν του πρωτο-ζητήθηκε να καλπάσει πλήττοντας (διπλά, το καθένα!) ανδρείκελα τοποθετημένα εκατέρωθεν του Ίππου, κατά μήκος του καλπαστικού ίχνους και, αντί Σπάθης, με ένα μεταλλικό σωλήνα τριπλασίου βάρους μιας κανονικής Σπάθης χωρίς κανένα προϊδεασμό, αισθάνθηκε ότι, πραγματικά, η άσκηση τον εισήγαγε χωρίς καμία χρονοτριβή στην ουσία της Σπαθομαχίας που είναι η καταφορά ζωτικών (και όχι «σκηνικών») σπαθισμών επί του στόχου.

     Με αυτή την εμπειρία, ο Ιδρυτής της Ομάδος των «Ελλήνων Κενταύρων» και εισαγαγών την Έφιππη Σπαθομαχία στους νεώτερους Εκπαιδευτές, θεώρησε ότι, αν όχι τόσο απαιτητικώς όσο στην Κοιλάδα του Οργανισμού «KASSAI», αλλά με ένα και μόνον στόχο επί του καλπαστικού ίχνους, ο μαθητής θα μπορούσε να εισαχθεί με ασφάλεια και αποτελεσματικότητα στην έφιππη χρήση Σπάθης, κάτι το οποίο απεδείχθη ορθόν!

     Έκτοτε, με μία Σπάθη την οποία σχεδιάσαμε (2011) ειδικώς για τη Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» εκπαιδεύουμε τους μαθητές μας επί τη βάσει δύο ‘θεμελίων’, εκείνου της διδασκαλίας ενός εγκρίτου ελληνικού στρατιωτικού εγχειριδίου μιας εποχής κατά την οποία η Σπάθη αποτελούσε βασικό έφιππο αγχέμαχο όπλο και της έφιππης σπαθομαχητικής διδασκαλίας του, παγκοσμίως, κορυφαίου Οργανισμού Έφιππης Τοξοβολίας και Εφίππων Πολεμικών Τεχνών (“KASSAI”). 

     Η  σ χ ε δ ί α σ η  της εκπαιδευτικής Σπάθης των «Ελλήνων Κενταύρων» βασίσθηκε στο περιεχόμενο ενός άλλου στρατιωτικού εγχειριδίου που εξέδωσε, επίσης, το Υπουργείο Στρατιωτικών το 1904, προοριζόμενο για το «Στρατιωτικόν Σχολείον Υπαξιωματικών» υπό τον τίτλο: «ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΥΡΟΒΟΛΙΚΗΣ κλπ» το οποίο συνέγραψε ο τότε Ανθυπολοχαγός του Πυροβολικού Γεώργιος Ν. Σολιώτης. Στο δεύτερο μέρος αυτού του σημαντικού εκπαιδευτικού εγχειριδίου και στο κεφάλαιο Ι’ (Οργανισμός των αγχεμάχων όπλων)    μας «περίμεναν» οι σχεδιαστικοί κανόνες της εκπαιδευτικής Σπάθης της Σχολής των «Ελλήνων Κενταύρων».

     Η διάκριση των αγχεμάχων όπλων σε δύο κατηγορίες, ήτοι (α) σε νυκτικά και τμητικά, όπως η καμπύλη Σπάθη, η ευθεία Σπάθη, η Σπαθολόγχη και το Εγχειρίδιο και (β) σε αποκλειστικώς νυκτικά, όπως η Λόγχη του Ιππικού και η Λόγχη του Πεζικού, ήταν η πρώτη παράμετρος που ελήφθη υπ’  όψη! Σύμφωνα με τη διάκριση αυτή η Σπάθη του Ιππικού είναι το πλέον ενδεδειγμένο όπλο που θα μπορούσε να προβλεφθεί για την εκπαίδευση της Σχολής των «Ελλήνων Κενταύρων» αλλά υπό συγκεκριμένες βελτιωτικές διαφοροποιήσεις.

     Με γνώμονα την υπεροχή ενός συνδυαστικού αγχεμάχου το οποίο θα συνόψιζε τα πλεονεκτήματα του ευθέος και καμπύλου ελάσματος, η σχεδίασή μας κατέληξε σε ένα ανάλογο όπλο μετρίας κυρτότητος το οποίο εμφανίζεται ως σύζευξη της αρχαιοελληνικής Κοπίδος και της μογγολικής Σπάθης.

     Η ευθεία Σπάθη είναι ένα καλό νυκτικό αγχέμαχο όπλο με το κέντρο βάρους της κοντά στη κώπη, ελαφρύ το έλασμα και η χρήση της προϋποθέτει περισσότερο τεχνική παρά δύναμη καταφοράς.

     Αντιθέτως, η καμπύλη Σπάθη είναι ένα καλό τμητικό αγχέμαχο όπλο, με το κέντρο βάρους του μακράν της κώπης, βαρύ έλασμα και η χρήση της προϋποθέτει τόσον τεχνική όσο και δύναμη καταφοράς. Προκειμένου η χειρίζουσα χείρα να μη δέχεται αντίκτυπο από τη καταφορά με κίνδυνο να αποσπασθεί η Σπάθη θα πρέπει να δίδεται ιδιαίτερη προσοχή στη ακρίβεια της καταφοράς με το καλούμενο «κέντρο κρούσεως» του ελάσματος ώστε η τμήση να είναι όσο γίνεται βαθύτερη αλλά και ασφαλέστερος ο όλος χειρισμός. Και, εάν η καταφορά γίνει με σημείο του ελάσματος μεταξύ κέντρου κρούσεως και λαβής ο παραγόμενος αντίκτυπος της λαβής επί της χειρός θα είναι από κάτω προς τα επάνω, εάν, αντιθέτως, η καταφορά γίνει με σημείο του ελάσματος μεταξύ κέντρου κρούσεως και αιχμής ο παραγόμενος αντίκτυπος της λαβής επί της χειρός θα είναι από επάνω προς τα κάτω.

     Η καμπυλότητα του ελάσματος ενός τμητικού αγχεμάχου όπλου (Σπάθη) συντελεί στη βαθύτερη διείσδυση (τμήση) του όπλου στο πληττόμενο σώμα. Όμως το αρνητικό στοιχείο της καμπυλότητος του όπλου έγκειται στο ότι αυτή δυσχεραίνει την Οπλομαχία (εν προκειμένω, Σπαθομαχία).

     Προκειμένου η καταφορά να διευθύνεται πάντοτε επί του επιπέδου του ελάσματος, ο υποφυλακτήρας της λαβής θα πρέπει να είναι συμμετρικώς κατανεμημένος ως προς το επίπεδο αυτό διότι, εν εναντία περιπτώσει, κατά την καταφορά το έλασμα τείνει να περιστραφεί προς το μέρος που αντιστοιχεί το βαρύτερο τμήμα της λαβής.

     Ας εξετάσουμε, όμως, τις συνθήκες αποτελεσματικότητος ενός τμητικού αγχεμάχου όπλου:

     Στο παραπάνω σχήμα, το (ευθύ) έλασμα abcd προορίζεται να διεισδύσει στο πληττόμενο σώμα ΑΜ και είναι προφανές ότι η τμήση θα είναι τόσο καλύτερη (βαθύτερη) όσο περισσότερο εισχωρήσει το έλασμα στο σώμα, δηλαδή, όσο το «στόμα» που θα διανοίξει το έλασμα θα είναι οξύτερο. Όμως, η γωνία των πλευρών του «στόματος» bak δεν είναι κατασκευαστικώς δυνατόν να είναι (πέραν ενός ορίου) οξεία διότι, τότε, το έλασμα θα ήταν ασθενές και κατά την κρούση θα εκάμπτετο και θα έσπαζε. Για τον λόγο αυτό, η γωνία των πλευρών του ελάσματος σχεδιάζεται με γωνία μεταξύ 10 και 15 μοιρών, όμως, επειδή η γωνία αυτή καθιστά το έλασμα τόσο τμητικό που θα αμβλύνονταν κατά την κρούση επί σκληρών αντικειμένων, αμβλύνεται επιπροσθέτως ακονιζόμενο το «στόμα» και κατασκευάζονται δύο μικρές πλευρές πλάτους περίπου 0,5 χιλιοστομέτρου οι οποίες, μεταξύ τους, σχηματίζουν μία γωνία 50 έως 60 μοιρών η οποία καλείται «γωνία στόματος».

     Η γωνία του στόματος των τμητικών οργάνων αυξάνεται αναλόγως της σκληρότητος των σωμάτων που πρόκειται να τμηθούν (στόχων). Σε κάποια μαχαίρια τα οποία προορίζονται να κόβουν κρέατα η γωνία αυτή ποικίλλει μεταξύ 8 και 10 μοιρών, σε κάποια που προορίζονται για την τμήση ξύλων μεταξύ 25 και 35 μοιρών, σε άλλα που προορίζονται να κόβουν οστά μεταξύ 40 και 50 μοιρών και σε κάποια που προορίζονται για την τμήση μετάλλων φθάνει έως και τις 90 μοίρες.

     Σε κάθε περίπτωση, υιοθετώντας ορισμένη γωνία πλευρών του ελάσματος, μπορούμε να αυξήσουμε το βάθος διεισδύσεώς του δίνοντας στη καταφορά τη λοξή διεύθυνση CD ως προς το στόμα και όχι κάθετη όπως η ΑΒ. Με αυτή τη λοξή διεύθυνση της κινήσεως το έλασμα θα ενεργήσει κατά το τρίγωνο o’ b’ k’ του οποίου η βάση της τομής b’ k’ είναι ίση προς τη κάθετη τομή που αντιστοιχεί στο bk διότι το πλάτος της ράχεως του ελάσματος δεν μετεβλήθη, αλλά το μήκος της τομής o’ b’ θα είναι μεγαλύτερο και, επομένως, η γωνία των πλευρών μικρότερη. Αυτή τη λοξή κίνηση ευθέος ελάσματος μπορούμε να τη παρατηρήσουμε κόβοντας με ένα κοινό μαχαίρι κουζίνας. Μια ανάλογη λοξή κίνηση μπορεί να διαγράφεται από μία ευθεία Σπάθη κατά την καταφορά, με τον βραχίονα να χαμηλώνει και ταυτοχρόνως να απομακρύνεται από το σώμα.

     Επιλέγοντας, όμως, καμπύλο έλασμα μπορούμε να επιτύχουμε το ίδιο αποτέλεσμα χωρίς να πρέπει κατά τη κρούση να αποσύρουμε προς τα πίσω τον βραχίονα.
       

     Ας υποθέσουμε ότι επιχειρούμε καταφορά το καμπύλο έλασμα ΑΒ του παραπάνω σχήματος, με μόνη τη περιστροφική κίνηση της χειρός. Σε αυτή τη περίπτωση όλα τα σημεία του στόματος θα μετακινηθούν κατά τα τόξα ενός κύκλου ο οποίος διαγράφεται με κέντρο το σημείο Α. Εάν το ΒΓ παριστάνει το τμήμα του στόματος που συναντά κατά τη κρούση το πληττόμενο σώμα Μ, είναι φανερό ότι αυτό το τμήμα είναι λοξό ως προς τις γραμμές Ββ και Γγ ως προς τις οποίες κινούνται τα άκρα σημεία του Β και Γ. Έτσι, με καμπύλο έλασμα το τέμνον τμήμα του είναι πάντοτε κεκλιμένο (λοξό) ως προς την διεύθυνση της καταφοράς και παράγει την ίδια ενέργεια που προανεφέρθη, παραπάνω, για το ευθύ έλασμα.

     Στους ευρωπαϊκούς στρατούς οι παραδοσιακές Σπάθες δε σχεδιάζονταν αποκλειστικώς για να νύσσουν (νυκτικές) ή για να τέμνουν (τμητικές) αλλά με συνδυαστική αποστολή, ταυτοχρόνως,  ως νυκτικές και τμητικές, ώστε να καλύπτουν όλες τις ανάγκες μιας Σπαθομαχίας, έτσι το έλασμά τους σχεδιάζονταν καμπύλο. Βεβαίως, ο σχεδιαστή λάβαινε πάντοτε υπ΄ όψη του τις διαφοροποιήσεις των αναγκών μάχης μεταξύ των Σωμάτων του ιδίου στρατού ώστε να διαφοροποιεί και το σχήμα του ελάσματος της Σπάθης που προορίζονταν για το κάθε Σώμα.

     Ένα υπόδειγμα καμπύλου ελάσματος αποτελεί η παραπάνω Σπάθη (Πρότυπο 1822) προοριζόμενη προς χρήση από το Ελληνικό Πυροβολικό των μέσων του 19^ου αιώνος, αποτελούμενη από τρία κύρια μέρη (κώπη, έλασμα, κολεό) και με το έλασμά της κατασκευασμένο από χωνευτό χάλυβα «ψημένου» και «βαμμένου», φέροντος ένα εκατέρωθεν κοίλασμα και μία αύλακα. Η κώπη αναλύεται στη λαβή που φέρει στο ανώτερο μέρος της ορειχάλκινο καλυπτήρα και τον υποφυλακτήρα (φυλακτήρα, ή, δακτυλιοφύλακα) ο οποίος είναι αυτοτελής κατασκευασμένος και αυτός από ορείχαλκο. Ο κολεός κατασκευάζεται από χάλυβα («πετάλειο χάλυβα» τον ονόμαζαν την εποχή εκείνη) και φέρει στο κατώτατο άκρο του «πτερνίδα» η οποία τον προεφύλασσε από φθορές κρούσεων επί του εδάφους. Από αυτήν την Σπάθη του Πυροβολικού, η αντίστοιχη του Ιππικού της ιδίας εποχής διέφερε στο μικρότερο βαθμό καμπυλότητος του ελάσματος και στο  ότι ο φυλακτήρας δεν είχε διάκενα, κάνοντάς μας να δεχθούμε ότι, περιέργως, η αποστολή της ήταν περισσότερο νυκτική παρά τμητική. 

  

     Σε κάποιους λαούς, οι Σπάθες διαθέτουν έλασμα με μεγάλη καμπυλότητα και εντελώς διαφορετικά διασκευασμένο απ΄ ό,τι είδαμε παραπάνω αναλόγως του τρόπου «μάχεσθαι» αλλά και των ηθών των λαών που τις υιοθετούν προς χρήση και Σπάθες με τέτοια ελάσματα χειρίζονται, κυρίως, Τούρκοι και Άραβες.

     Η τουρκική Σπάθη έχει πολύ καμπύλο έλασμα και η καμπυλότητά του αυξάνεται από την λαβή προς την ακμή. Η Σπάθη αυτή είναι κατάλληλη για τον τρόπο με τον οποίο μάχονται έφιπποι οι ανατολίτες οι οποίοι την χειρίζονται ολισθαίνοντας το έλασμα  από την ακμή προς τη λαβή και εφαρμόζοντας επί της λαβής όλη τη δύναμη των μυών τους η οποία επαυξάνεται με την ταχύτητα της οποίας το αποτέλεσμα μεταδίδουν οι Ίπποι στη μάζα του σώματός τους. Έτσι σε κάθε χρήση ο βραχίονας απομακρύνεται από το σώμα του Σπαθιστή. Η τουρκική Σπάθη προορίζεται για έναν λαό ιππικό ο οποίος, κυρίως, μάχεται σε έφιππες συμπλοκές.

     Η αραβική Σπάθη (γιαταγάνι) έχει αντίθετη διασκευή. Το έλασμά της είναι, επίσης, πολύ καμπύλο αλλά το στόμα υπάρχει στο κοίλο μέρος του. Η διάταξη αυτή επιτρέπει να «αγκαλιασθεί» πολύ καλύτερα το προς τμήση αντικείμενο αλλά απαιτεί την ολίσθηση του ελάσματος από τη λαβή προς την ακμή, επαναφερομένου του βραχίονος του Σπαθιστή προς το σώμα του σε κάθε χρήση. Όμως, αυτή η κίνηση δε μπορεί να συνδυασθεί με την κεκτημένη ταχύτητα ενός Σπαθιστή-Ιππέως κι έτσι η αραβική Σπάθη υπηρετεί, κυρίως, τα τοπικά πολεμικά ήθη ποτ η θέλουν ως αποκεφαλιστικό όπλο μάχης σώματος προς σώμα. 

     Λαμβάνοντας όλα τα παραπάνω υπ΄ όψη, κατά την σχεδίαση της Σπάθης των «Ελλήνων Κενταύρων» δε διστάσαμε να καταλήξουμε στο, όπως προανεφέρθη, συνδυαστικό αποτέλεσμα μιας αρχαιοελληνικής Κοπίδος με μία μογγολική Σπάθη, δημιουργώντας ένα αγχέμαχο όπλο, ταυτοχρόνως νυκτικό και τμητικό. 

     Με ένα ειδικώς σχεδιασμένο πρόσθιο λοξότμητο τμήμα που καταλήγει σε μία λεπτόσχημη ακμή πολλαπλασιάζεται το νυκτικό αποτέλεσμα ενώ ένα ισχυρό κοπτικό κέντρο σε συνδυασμό με ένα κέντρο βάρους μακράν της λαβής πολλαπλασιάζει το τμητικό αποτέλεσμα χωρίς να απαιτεί την ιδιαίτερη καταβολή μυϊκής δυνάμεως από τον Σπαθιστή, συγκριτικώς βραχύτερη από μία κοινή στρατιωτική Σπάθη. Η λαβή της προορίζεται για κράτημα από μία μέση χείρα δοθέντος ότι στην Ομάδα των «Ελλήνων Κενταύρων» τόσο οι άνδρες, όσο και οι γυναίκες και τα παιδιά υποχρεούνται στην εκμάθηση και χρήση όλων των όπλων συμπεριλαμβανομένης, ασφαλώς και της Σπάθης, ενώ ο υποφυλακτήρας διατηρείται δραστικός μεν κατά την προστασία, περιορισμένος δε κατά το δέμας, προκειμένου να τηρούνται οι προϋποθέσεις αποτελεσματικής ζυγίσεως και ορθού σημείου του κέντρου βάρους βασικού για την αποτελεσματικότητα τμητικής καταφοράς

     Μπορεί το βάρος του υπό δοκιμή υποδείγματος να είναι εξαιρετικώς μεγάλο [1300gr] και, επί τούτου, να παραμένει καθ’ όλη την περίοδο των δοκιμών χωρίς διευκολυντική λαβή με αποτέλεσμα ο Σπαθιστής να επιβαρύνεται με αυξημένη μυϊκή ισχύ «συγκρατήσεως» ώστε να αποφευχθεί η διαφυγή της Σπάθης από την χείρα του, οι φωτογραφίες οι οποίες τηρούνται καθ’ όλες τις εκπαιδευτικές ημερίδες απέδειξαν ότι αυτή η σχεδίαση είναι εξαιρετικώς επιτυχής αποδεικνυόμενο το ίδιο κατάλληλο και για άνδρες και για γυναίκες, αλλά ακόμη και για νεαρά κορίτσια τα οποία, φύσει, δε διαθέτουν μεγάλη μυϊκή δύναμη. Και αυτό οφείλεται στο υποβοηθητικό «ζύγισμά» του και στην, παρά το υπερβολικό βάρος του, ορθή σχεδίασή του.

     Προκειμένου να δοκιμάσουμε την χρηστική αποτελεσματικότητα της Σπάθης των «Ελλήνων Κενταύρων» επιλέξαμε στόχους πολύ μικρούς και πολύ δυσδιάκριτους για έναν έφιππο Σπαθιστή ο οποίος καλπάζει και, εν καλπασμώ, πλήττει το στόχο του. Στην Ομάδα των «Ελλήνων Κενταύρων» τα εκπαιδευτικά «σενάρια» επικεντρώνονται πάντοτε στη δυσκολότερη εκδοχή μάχης διότι μόνον έτσι αναδεικνύονται εκ της εκπαιδεύσεως πραγματικοί Πολεμιστές και όχι σκηνικοί θεατρίνοι!

     Στόχος, λοιπόν, των δοκιμών της Σπάθης μας δεν είναι παρά ένα τυχαίο κλαράκι το οποίο τοποθετείται (ενίοτε και ασταθώς, πάντοτε για εκπαιδευτικούς λόγους) στο ύψος κεφαλής πεζού αντιπάλου (γονυπετούς έως ορθίου) επί μεταλλικού στυλιδίου εμπεπηγμένου στο έδαφος. Το «προφίλ» αυτού του σχεδόν αόρατου στόχου για τον καλπάζοντα Σπαθιστή, προκαλεί επιπρόσθετες δυσκολίες εγκαίρου εντοπισμού και αποτελεσματικής στοχεύσεως ώστε να επενεχθεί ένα αποτελεσματικό τμητικό αποτέλεσμα, αλλά όπως προαναφέρεται, η αύξηση της εκπαιδευτικής δυσκολίας εγγυάται το αποτέλεσμα της αναπτύξεως υψηλών πολεμιστήριων ικανοτήτων.

     Πράγματι, το πρώτο συμπέρασμα από την παρακολούθηση των καθημερινών δοκιμών της Σπάθης στα χέρια των μαθητών μας ήταν η συμβατότητά της ακόμη και με τις μυικές ικανότητες των ασθενεστέρων σωματικώς (εν σχέσει προς τους άνδρες) ανηλίκων εν πολλοίς, μαθητριών μας και για άλλη μια φορά επιβεβαιώσαμε την ορθότητα αντιλήψεων των νομαδικών λαών οι οποίοι θεωρούν την γυναίκα εξίσου ικανή πολεμίστρια με τον άνδρα. Παρετηρήσαμε προσεκτικώς τις επιπτώσεις χρήσεως της Σπάθης στις νεαρές μαθήτριές μας και όχι μόνον δεν διεπιστώσαμε ιδιαίτερες βαρύνσεις επί του μυοσκελετικού τους αλλά, με λελογισμένο, πάντοτε, εκπαιδευτικό προγραμματισμό, η αποτελεσματικότητα νυκτικής και τμητικής χρήσεως παρέμενε σε υψηλό επίπεδο.

  

     Πέραν αυτών, τα θετικά συμπεράσματα δεν «βαθμολογούν», απλώς, την συμβατική χρήση της συγκεκριμένης Σπάθης υπό των νεαρών μαθητριών μας αλλά και την ασύμβατη, όπως τους αντιθετικούς τμητικούς σπαθισμούς κατά την διάρκεια καλπασμού και, δη, υπεράνω εμποδίου, κατάσταση προϋποθέτουσα αυξημένες απαιτήσεις αντιλήψεως, καταβολής μυικών προσπαθειών αλλά και ισορροπίας.

     Το ίδιο θετικά ήσαν και τα συμπεράσματα από την χρήση της Σπάθης των «Ελλήνων Κενταύρων» στη περισυλλογή κρίκων, άσκηση η οποία προϋποθέτει ταχύτητα και, ως εκ ταύτης, ανάλογη συμβατότητα του όπλου προς επιτυχή εκτέλεση ταχέων αντιδράσεων.

     Βεβαίως δε γίνεται λόγος για την αποτελεσματική χρήση της συγκεκριμένης Σπάθης υπό των ενηλίκων ανδρών-Μελών της Ομάδος μας οι οποίοι, υπό διάφορες συνθήκες κατέδειξαν ότι αυτή η Σπάθη μπορεί να αποβεί ιδανικό όπλο εφίππου Πολεμιστή υπό κάθε περίσταση. Ως δοκιμαστές επελέγησαν τόσο αρχάριοι όσο και έμπειροι Εφιπποτοξότες με το ίδιο ικανοποιητικότατο, πάντοτε, αποτέλεσμα.

     Παρά το βάρος και τη δύσχρηστη λαβή, οι αντιθετικοί νυκτικοί σπαθισμοί κατέδειξαν ακρίβεια καταφοράς, χωρίς κανένα ιδιαίτερο «κόστος» ανέσεως χειρισμού του Σπαθιστή.

     Βεβαίως, δε γεννάται ζήτημα για την αποτελεσματικότητα της Σπάθης των «Ελλήνων Κενταύρων» στα χέρια των εμπείρων Εφιπποτοξοτών και, δη, των Εκπαιδευτών, όπως στα χέρια του Αρχηγού της Ομάδος, Αρπάλυκου, ο οποίος από την πρώτη στιγμή που την ανέλαβε έδειξε ότι μάλλον είχε …γεννηθεί μαζύ της!

     Δεν είναι τυχαίο το ότι σε μία ουγγρική ειδική έκδοση (Βουδαπέστη, 2010, σελ. 75) περί του Οπλισμού των Ουσάρων του 15^ου έως 17^ου αιώνων, συναντήσαμε ένα απόσπασμα τσεχικού χειρογράφου των μέσων του 15^ου αιώνος επί του οποίου εμφανίζεται σχεδιασμένη μία Σπάθη ανάλογης της Σπάθης των «Ελλήνων Κενταύρων» με αξιοπρόσεκτη ομοιότητα.

     Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αναμένουμε την ολοκλήρωση και μιας ακόμη Σπάθης για την Ομάδα μας την οποία σχεδιάζει ο ικανότατος Αρχηγός των «Ελλήνων Κενταύρων» και της οποίας ένα πρώτο υπόδειγμα ήδη κατεσκεύασε ο ίδιος και δοκιμάζει.

     Η έρευνα και σχεδίαση ατομικού οπλισμού της περιόδου η οποία αποτελεί το ιστορικό πλαίσιο της Ομάδος μας (Μεσαίωνας – Αναγέννηση) αποτελεί ακόμη μία παράμετρο πολιτισμικής δραστηριότητος των «Ελλήνων Κενταύρων».

     Η Σπάθη των «Ελλήνων Κενταύρων» κατά τον τρίτο χρόνο των καθημερινών, σχεδόν, δοκιμών της είχε την πρώτη δημόσια παρουσίασή της ενώπιον των Μελών της Ομάδος, σε ένα ειδικό Σεμινάριο Σπαθασκίας που έγινε στη Κοιλάδα μας στις 22 Νοεμβρίου 2014. Παρά ταύτα και με γνώμονα την συνεχή βελτίωση κάθε πρακτικής παραμέτρου της εφιπποτοξοτικής εκπαιδεύσεώς μας, η Σπάθη των «Ελλήνων Κενταύρων» συνεχίζει να βρίσκεται υπό δοκιμή.