ΣΧΟΛΗ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

ΤΩΝ

"ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ":

ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ

     Μπορεί ο Sandro Botticelli να μας άφησε ένα "ομιλητικότατο" πορτραίτο του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη αλλά, η διδασκαλία του πρώτου θεατρικού έργου της Σχολής του Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων" απαιτεί την συμπλήρωσή του, ώστε η "εικόνα" του να είναι πιο "βιωματική" σε όλους μας, προκειμένου να αποδώσουμε τις πραγματικές "διαστάσεις" του επί σκηνής. Έτσι, παραλλήλως με την μελέτη του κειμένου του έργου, συνεχίζουμε την "συμπλήρωση" του "πορτραίτου" που μας άφησε ο Ιταλός ζωγράφος και που όλοι γνωρίζουμε...

     Kαι μέσα στην γαλήνη της ομαδικής φυγής των συμπολιτών μας λόγω του εορτασμού μιας version του πέσαχ, δεν θα μπορούσαμε παρά να αξιοποιήσουμε την συγκυρία ώστε να αποδυθούμε στο χρέος της βαθύτερης κατανοήσεως του χαρακτήρος του σκηνικού μας ήρωος και Ήρωος της ίδιας της ζωής, Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη. 

     Μελέτη, λοιπόν, Ελληνισμού άνευ αλλογλώσσων και αλλοδόξων ... "amen" λόγω ..."πέσαχ"! Κι "απ΄ εδώ" οι Έλληνες με τις Αξίες μας κι "απ΄ εκεί" οι λοιποί με τα αιμάσσοντα σφάγιά τους και ό,τι τους ταλανίζει και σκοτίζει επί αιώνες...!

ΜΕΛΕΤΗ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

     Με το αιμάσσον σφάγιον επ΄ ώμου, οι πιστοί της αγάπης αλλόφρονες και περιφερόμενοι "ανά τας ρύμας και τας αγυιάς", προετοιμάζονται για την πνευματικότατη τραπεζοκατάνυξη του Πέσαχ ώστε την Δευτέρα του, να σχηματίζουν ουρές στα εφημερεύοντα προς ανακούφιση του στομαχικού τους φόρτου... 

     Δυστυχώς, ή, μάλλον ευτυχώς, οι "Έλληνες Κένταυροι" ως Έλληνες, τιμούμε τις ελληνικές παραδόσεις και, δη, αυτές των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως των οποίων το παράδειγμα ακολουθούμε, με ό,τι αυτό σημαίνει, ελεύθεροι αβραμικών αγκυλώσεων και, ούτω πως, διαρκώς διαθέσιμοι σε θετικό έργο.

     Κάπως έτσι ξεκινήσαμε και τούτη την άγονη, για τους πολλούς, εβδομάδα με μία διδασκαλία Ιππικού Θεάτρου αναμένοντες τα μελλοντικά πρωτοσέλιδα για να ενημερωθούμε σε πόσους ο καλός λευκογένης έκοψε τα χέρια ενώ εκείνοι τον τιμούσαν με εκτόξευση βαρελότων, πόσοι κατέρρευσαν στο πεσάχιο τραπέζι κατασπαράζοντας ξεροψημένη πέτσα εριφίου και πόσοι εισήχθησαν στις Μ.Ε.Θ. από ακράτεια ...σιαγόνων παρά το προβεβηκώς της ηλικίας τους.  

     Και σιγά-σιγά ο Χρυσοβαλάντης βελτιώνεται, καταλαβαίνει καλύτερα το τι ξεστομίζει κι ο ρόλος του γίνεται πιο κατανοητός και βιωματικός.

     Στ΄ αφτιά μας ήδη ακούγονται κάποιες σημαδιακές ρήσεις:

     "--Aιώνες τώρα, αδέρφια, το σκότος είναι το σκιερό πέπλο που κρύβει τη πατρίδα μας κι  ο μανδύας που μας σκεπάζει χωρίς να μας σκιάζει! Μάθαμε να ζούμε και μ΄ αυτό ραγίζοντάς το με το κερί της τόλμης και της γνώσης". 

      Προσπάθειά μας "να δώσουμε φωνή" στον αγνοημένο εξόριστο που τόλμησε να ανασηκώσει ψηλά τους τρίποδες της Πυθίας αναφωνώντας:

     "-Μόνον ο Δίας είναι άπειρος και απερινόητος κι ο Ερμής να τιμήσει την εξορία μου!". 

     Κι αυτά όσο οι "άλλοι" περιμένουν τη "πιστολιά" του "Χριστός ανέστη" για να παρατήσουν λειτουργιές και συμπαρομαρτούντα επιπίπτοντες ώσπερ ...ανακόντες στη μαγειρίτσα. ...Πνευματικά πράγματα...! 

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

     Ψυχή δυνατή αλλά και ευαίσθητη, χαρακτήρας άτεγκτος αλλά και τρυφερός, πολεμιστής και ποιητής, συνάμα, εραστής και ερωμένος, βλέμμα σαρωτικό αλλά και νηφάλιο που δεν διέκρινε αποχρώσεις παρά μόνο το κόκκινο της φωτιάς, της φωτιάς του πολέμου και του έρωτα, ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης στην τρίτη σκηνή του θεατρικού που προετοιμάζει η Σχολή του Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων" μονολογεί, με την φωνή του 19χρονου μαθητή μας Χρυσοβαλάντη ο οποίος απαγγέλλει a prima vista, όπως εκείνος το νιώθει... 

     Ακούστε τον νεαρό μαθητή μας στα πρώτα του βήματα σε μία Τέχνη την οποία μόλις γνωρίζει!

ΕΝΑ ΘΕΡΜΟ ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΜΑ!

Είναι ωραίο να καλωσορίζεις σε ένα θεατρικό σχήμα ένα νέο παιδί που αποφοίτησε από την Αρχαιολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών θεωρώντας την Αρχαιολογία όχι επιστήμη που συγχωρεί δογματισμούς αλλά που προτρέπει σε έρευνα, για να συνεχίσει την καλλιέργεια της ψυχής του στο τμήμα Θεατρολογίας του ιδίου Πανεπιστημίου. Μια ακόμη όμορφη προσωπικότητα στη Σχολή Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων" με Αξίες ζωής αλλά και με μία μεγάλη, για την ηλικία του, εμπειρία στην Τέχνη αφού, ήδη έχει παίξει σε αρκετές θεατρικές παραστάσεις υποδυόμενος και πρωταγωνιστικούς ρόλους (Καποδίστρια κλπ) ενώ έχει προχωρήσει και στο λυρικό τραγούδι σχηματίζοντας και ένα "τρίο" με δύο σοπράνο και κλασικό ρεπερτόριο!

     Στη σημερινή του, πρώτη, επαφή με τον Σκηνοθέτη μας Γιάννη Δρίτσα χαρήκαμε μια διάδραση που δεν θα μπορούσαμε να την πούμε, επακριβώς, "μάθημα" αλλά ...αντισφαίριση θετικών αιφνιδιασμών και διάνοιξη ωραίων υποκριτικών "οριζόντων". Η πρώτη επαφή του με το κείμενο μας έδειξε ότι μπορεί να διαβάζει εικόνες σχεδιασμένες με ...γράμματα, συλλαβές, λέξεις, παραγράφους τα οποία, όμως, όλα αυτά εκφέρονται και πάλι ως ...εικόνες, εύηχες και ευκρινείς.

     Λίνο, καλωσήλθες!

ΔΙΑΔΡΑΣΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ

ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

     Aν σε μία διδασκαλία ο διδάσκων δεν προηγείται ως διδασκόμενος τότε εκλείπει κάθε προσδοκία γονιμότητος της διδασκαλίας. Και, κατά την σημερινή πρόβα του Ιππικού Θεάτρου, καθηλωμένοι από τα καιρικά φαινόμενα για τέταρτο μήνα στο μελετητήριό μας και έδρα της Ομάδος, ο διδάσκων διδάχθηκε από τον διδασκόμενο και ανταπέδωσε στον διδασκόμενο την διδαχή ενός ρόλου που αν δεν αποτελέσει βίωμα με ό,τι δύσκολο και αν επισύρει, το αποτέλεσμα δεν θα είναι διόλου καρποφόρο.

     Πολλά απέδωσε η σημερινή πρόβα και, πρώτο απ΄ όλα, η σημαντικότητα της κατανοήσεως του όλου σκηνικού μέσα στο οποίο διαδραματίζεται το έργο.

     Μέσα από την μελέτη του κειμένου και την απόδοση ενός ρόλου, "ιχνογραφήθηκε" ο τόπος και η εποχή και αποσαφηνίστηκε στο νου του νεαρού Χρυσοβαλάντη η "εικόνα" μέσα στην οποία θα κληθεί να υποκριθεί, με όλα τα συνθέτοντα μέρη της.

     Ως ένας αεικίνητος ...ιμάντας παραγωγής αδιαλείπτου έργου, η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων", ανέγγιχτη από την όποιαν αντιξοότητα ακόμη και από την αρνητική καιρική συγκυρία η οποία επί τετράμηνο μας καθηλώνει κατά την Ιππικήν εκπαίδευση, καλπάζει προς την 20ή Ιουνίου για να τιμήσει τον Μιχαήλ Μάρουλλο Ταρχανιώτη όπως χρέος Ελληνικό την καλεί!

AΓΓΕΙΟΥ ΘΡΑΥΣΘΕΝΤΟΣ, 

Η  ΤΕΦΡΑ ...ΑΝΑΣΥΝΤΙΘΕΤΑΙ!

[Πρόβα Ιππικού Θεάτρου]

     Μετά την ολοκλήρωση των πρώτων αγώνων Αθλήσεως επί Στύλου (Poll Sport) στους οποίους ανεδείχθη νικητής, ως μόνος άνδρας, ο αγαπημένος μας Σκηνοθέτης Γιάννης Δρίτσας επέστρεψε στον ρόλο του ως σκηνικού Διδασκάλου του υπό προετοιμασία θεατρικού έργου των "Ελλήνων Κενταύρων" αφιερωμένο στην μνήμη του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη και δίδαξε σε πρώτο μάθημά του τον Χρυσοβαλάντη μας. 

     Ευρηματικός και στη διδασκαλία του, σήμερα ο Γιάννης Δρίτσας δεν δίστασε να διαπράξει μία ιεροσυλία παραβιάζοντας τον τάφο του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη, διαρπάζοντας το κτερισματικό αγγείο με την στάχτη του ...σπάζοντάς το...

     Κατόπιν, ευλαβικά μάζεψε την στάχτη και την παρέδωσε στα τρεμάμενα χέρια του Χρυσοβαλάντη δίνοντάς το το πρόσταγμα της ανασυνθέσεως της υπάρξεως του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη όπως μας το παραδίδουν "νεταρισμένο" οι αιώνες, με ακρίβεια "περιγράμματος" και πιστότητα "χρωμάτων".

     Διερευνητικός, αρχικώς, συνθετικός κατόπιν, ο Γιάννης Δρίτσας ξεκίνησε από τις αντιθετικές διαφορετικότητες ενός εμπείρου και ώριμου πολεμιστή και ενός δεκαεννιάχρονου σύγχρονου παιδιού, ώστε στο τέλος του μαθήματος να μην έχει εκμηδενίσει αλλά να έχει μειώσει αισθητώς την απόκλιση.

     Προσπάθεια επίμοχθη και εξουθενωτική και από τις δύο πλευρές, χρειάστηκε μία προσέγγιση από πλευράς του διδάσκοντος που έκανε τον χώρο να φαντάζει περισσότερο με ατελιέ εικαστικού καλλιτέχνη παρά με δωμάτιο θεατρικής διδασκαλίας.

     Ο Σκηνοθέτης μας προκάλεσε τον μαθητή του να συνθέσει "εικόνες" στο μυαλό του και έχοντάς τις μπροστά στα μάτια του να φανταστεί εαυτόν ως ..."άλλον" κι έτσι να αποδώσει τον ρόλο του.

     Σπουδαία προσέγγιση αλλά και σπουδαία η πειθαρχία του νεαρού μαθητή ώστε να καταλήξει επευφημούμενος από τον Δάσκαλό του (ο οποίος δεν είναι διόλου "εύκολος" σε επαίνους...) αλλά και να αποχωρήσει, αυτός ο δεκαεννιάχρονος, όχι πια ως το παιδί που δυο ώρες πριν είχε καταφθάσει αλλά ως Estradiota πολεμιστής!

ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

     Κι αυτή η διδασκαλία του Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων", στην Ανωτέρα Σχολή Χορού, που θα την λέγαμε μια ολάνοιχτη παιδαγωγική 'αγκαλιά', του  Δασκάλου Αλεξάνδρου Χατζιάρα.

     Πολλοί εντοπίζουν τα δακτυλικά αποτυπώματα του Ανθρώπου, απλώς, στις άκρες των δακτύλων του... Μπορεί, κυριολεκτικώς, αυτό να ισχύει όμως, μια σειρά επιπλέον παραμέτρων αποτελούν για κάθε πλάσμα "δακτυλικά αποτυπώματα" που "σφραγίζουν" με μία μοναδικότητα το άτομο. Και μία από αυτές τις παραμέτρους είναι και ο τρόπος με τον οποίο κινείται και βαδίζει.

     Η κίνηση, λοιπόν, καθοριστικότατη στη ζωή του ατόμου, παραμένει εξίσου καθοριστική και για την σκηνική αποστολή κάθε ηθοποιού με την Κινησιολογία βασική συνιστώσα κάθε αρτίας παραστάσεως.

     Και πολλοί τυχεροί οι "Έλληνες Κένταυροι" οι οποίοι στο πρόσωπο του Αλεξάνδρου Χατζιάρα βρήκαν έναν σπουδαίο και ανιδιοτελέστατο Δάσκαλο της τέχνης της σκηνικής κινήσεως για την υποστήριξη της αρτιότητος του πρώτου εγχειρήματός μας, αφιερωμένου στον Μιχαήλ Μάρουλλο Ταρχανιώτη.

     Είναι ευνόητο το πόσο η καθημερινή ζωή κάθε ατόμου, αναλόγως των εξατομικευμένων συνθηκών που το δεσμεύουν, του επιφέρει αλλοιώσεις κινητικής συμπεριφοράς, δυσειδείς κινητικές αντιδράσεις, ασύνειδες και επιπολάζουσες κινητικές "διαγωγές" οι οποίες μπορεί να το παρεμποδίσουν στην πειστική απόδοση ενός σκηνικού ρόλου. 

     Όλα τούτα καλείται να αποκαταστήσει ο Δάσκαλος της Κινησιολογίας ο οποίος, με παρατηρητικό "μάτι" και βαθύτατη γνώση, έρχεται όχι μόνον να θεραπεύσει τα κινητικά ελαττώματα του ηθοποιού αλλά και να κεφαλαιοποιήσει την "ίασή" τους καλύπτοντας τις ανάγκες του κάθε σκηνικού ρόλου. 

     Και αυτήν την δυσκολότατη αποστολή, ο Αλέξανδρος Χατζιάρας ξεκίνησε να την διεκπεραιώνει αποτελεσματικότατα στην περίπτωση του Χρυσοβαλάντη μας του οποίου η νεανικότητα αλλά και η, φυσική, σκηνική απειρία επιπροσθέτει κόπο στον Δάσκαλο.

     Κατά την τελευταία διδασκαλία, ο Χρυσοβαλάντης ξεκίνησε "ξύλινος", ...αμήχανος, ...ρομποτικός, με κινήσεις ..."Eurovision", όπως ευστοχότατα επεσήμανε ο Δάσκαλός μας και μετά από δύο ώρες επίπονης διδασκαλίας του αγαπημένου μας Αλέξανδρου ο Χρυσοβαλάντης κατέληξε πειστικότατος και κατά πολύ, σκηνικώς, "στιβαρότερος".

     Κόπος τεράστιος ενός Δασκάλου ο οποίος διεκπεραιώνει υποχρεώσεις σε δύο Πανεπιστήμια, διδάσκει ακόμη και στην επαρχία ενώ μέχρι αργά δίδασκε και στη Σχολή του,λίγο πριν ξεκινήσει το μάθημα με τον Χρυσοβαλάντη για να ολοκληρωθεί πριν τα ...μεσάνυχτα...  Κόπος και για τον νεαρό Χρυσοβαλάντη ο οποίος κατέφθασε στην ώρα του μετά τις ημερήσιες υποχρεώσεις του μετά από σχολικά μαθήματα και αυξημένες οικογενειακές υποχρεώσεις στις οποίες θα επέστρεφε μετά τα μεσάνυχτα για να τις ολοκληρώσει... Όμως, τι άλλο είναι ο "Πολιτισμός" από το άθροισμα αυτών των ευγενών κόπων;

ΑΝΑΣΥΣΤΑΣΗ ΕΞ ...ΟΣΤΡΑΚΩΝ

     Μόνον ως ...ιεροσυλία θα μπορούσε να θεωρηθεί κάθε απόπειρα διδασκαλίας της υποκριτικής από μη διαθέτοντα σχετικό "τίτλο" ειδικότητος, διότι το αντικείμενο συνιστά ...άβυσσο γνώσεων τις οποίες ο διδάσκων θα πρέπει να κατέχει αφού, η υποκριτική δεν είναι παρά μία σύνθεση γνωστικών παραμέτρων προ της οποίας ιστάμενος ο κάθε φέρελπις "δάσκαλος" το μόνο που μπορεί να πάθει είναι να τρομάξει!

     Παρά ταύτα, εκεί όπου ισχύει το "ανάγκα και θεοί πείθονται" δεν μπορεί παρά να αναλαμβάνεται η ευθύνη  όχι "ελαφρά τη καρδία" αλλά ..."γεγονυῖα τη προσδοκία" αφού η, πρόσκαιρη, αναγκαστική αδυναμία του σκηνοθέτη μας να διδάξει τους μαθητές μας υποχρεώνει τον εναπομένοντα Εκπαιδευτή Ιππικού Θεάτρου να αναλάβει και τον ρόλο του σκηνικού Εκπαιδευτή προκειμένου να τηρηθεί η συνέπεια έναντι υπεσχημένων υποχρεώσεων!

     Τύχη αγαθή, ο εναπομένων Εκπαιδευτής ακολουθείται από μία πολυετή επαγγελματικήν εμπειρία κριτικού λυρικού θεάτρου η οποία τίποτε δεν θα εσήμαινε εάν δεν ετύγχανε ο προσωπικός του ζήλος να τον είχε κάνει να παρακολουθήσει αμέτρητες σκηνικές διδασκαλίες που τις διετήρησε κατά νου δίκην ...οστράκων υπερβάντων τον χρόνο.

     Όστρακα, από τόσες πολλές και διάφορες διδασκαλίες σε τόσα πολλά τεμένη Τέχνης, πιθανά και ...απίθανα, μέχρι και στην ...αποθήκη των σκηνικών του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών όπου ο συνθέτης Γιώργος Κουρουπός και ο σκηνοθέτης Διονύσης Φωτόπουλος δίδαξαν τον "Πυλάδη" του Γιώργου Χειμωνά, όπου συμμετέσχε και το μετέπειτα, αγαπημένο, Μέλος της Ομάδος μας Μαρία, ως χορεύτρια...

     Εκεί, στα υπόγεια του Μεγάρου μουσικής Αθηνών που, ξάφνου, σε ...σέρνει η φωνή του Χρήστου Λαμπράκη που σου λέει από τηλεφώνου "Μη λείψεις, σου έχουμε αφήσει δελτίο στο ταμείο' και βλέπεις εκείνες τις επικές σκηνικές τροχήλατες καρέκλες σανατορίου πάνω από τις οποίες υπερίπτανται οι κάργιες που σκάνε ματωμένες στους τοίχους ενώ σε παγώνουν οι  φωνές του Βασίλη Λιάγκου, της Ειρήνης Καραγιάννη και  του Jakes Aymonino... Η σκιά του Γιώργου Χειμωνά δε λέει να σβήσει από το ευαγές "Αιγινήτειο", το άντρο του μεγάλου ψυχοτέχνη,  μέχρι το, εν πολλοίς αχαρακτήριστο, Μέγαρο Μουσικής για το οποίο ...απεφήνατο ο σκηνοθέτης της Κ.G.B. Γιούρι Λιουμπίμοφ...  

     Κι όλα τούτα τα όστρακα μνήμης δεκαετιών ανακαλούνται ώστε να ανασυντεθούν και να επενδυθούν, με πρόθεση θρασεία αλλά και ...ευσεβή, σε έναν δεκαεννιάχρονο στυλοβάτη μιας σκηνικής προσδοκίας που αναδεικνύεται, στ΄ αλήθεια, ένα καλυμνιώτικο ...σφουγγάρι που απορροφά υποδείξεις και τις μετατρέπει σε έκφραση. 

     Όστρακα αλλά και "πηγές" που κατεβαίνουν από ράφια για να συνεισφέρουν σε πληροφόρηση απαραίτητη για ένα άρτιο αποτέλεσμα.

     "Πηγές" ποικίλες που απλώνονται σαν σεντόνι σε τόπους και εποχές αποσαφηνίζοντας πτυχές που συνθέτουν το πλισέ του παρελθόντος...

     Όστρακα, αποτμήματα και σπαράγματα Ιστορίας που αναδύονται από μια μικρή λειψανοθήκη της μνήμης κι αποκαθιστούν διακριτικά ένα κενό που φαίνεται κάθε άλλο παρά τέτοιο...

     Κι ύστερα, δεν απομένει παρά ν΄ αδειάσεις απλόχερα το ποτήρι του νου σου, χοή στ΄ αποτέλεσμα!

     Τι είπατε, "τι σχέση έχουν όλα τούτα με την Έφιππη Τοξοβολία";

     Aν η Έφιππη Τοξοβολία δεν δομείται επάνω στο πλαίσιο της ψυχολογίας του Πολεμιστή τότε έχει τη γεύση του vegan ...φρικασέ που μαγειρεύεται όχι με αρνάκι αλλά με λαχανάκια ...Βρυξελλών! Θέμα γευστικής αντιλήψεως...Κι εμείς επιμένουμε στο ...αρνάκι πετυχαίνοντας την αυθεντικότερη γεύση...!

     Κι αυτή η ρηξικέλευθη προσέγγιση δείχνει να "λειτουργεί" τόσο σκηνικά όσο κι εφιπποτοξοτικά, κυρίως ...εφιπποτοξοτικά!