ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ «ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ»

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ «ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ»

 

 

     Όλοι παρατηρούμε κάθε μέρα τις  εξελίξεις  των μαθητών, αρχαρίων και μη, τις όμορφες εικόνες  σε ειδυλλιακά τοπία και τις εξεζητημένες ασκήσεις με τις οποίες προπονούμε τα μέλη μας. Υπάρχει όμως κάποιος ο οποίος είναι ο κυρίως πρωταγωνιστής σε κάθε φωτογραφία, παρατηρεί την πορεία μας, μας διδάσκει τα μυστικά του και μας περνάει την βαθειά σοφία του. Ποτέ δεν αναρωτηθήκαμε το δικό του λιθαράκι σε όλα αυτά, την δική του ιστορία και πορεία εξέλιξης του μέσα από τα μαθήματα. Είναι πάντα εκεί, πιστός στον ρόλο του, με αστείρευτη υπομονή να διδάξει όποιον πραγματικά έχει ακούσει το «κάλεσμα».

 

     Ο λόγος πάει για τον Ποσειδώνα, για τον «τσίλικο»  Ίππο που μας συντροφεύει σχεδόν ένα χρόνο τώρα στα μαθήματά μας και όπου έχει και εκείνος την δική του ιστορία να πει.

 

    "Από μικρός αγαπούσα την θάλασσα. Εξάλλου, δίπλα σε αυτήν μεγάλωσα, και πέρασα την  νεαρή μου ηλικία εκεί, στην όμορφη πόλη του Ναυπλίου. Κάθε μέρα με συντρόφευε στις διαδρομές που κάναμε με το αφεντικό μου, διασκεδάζοντας τουρίστες  από το πρωί μέχρι την δύση του ήλιου. Η καρότσα βαρειά αλλά ποτέ δεν με ενόχλησε, έβαζα όλη μου την δύναμη να ευχαριστήσω το αφεντικό μου που με φρόντιζε όσο μπορούσε. Μια μέρα όλα άλλαξαν... Ένα αμάξι χτύπησε την άμαξα τόσο δυνατά που καταστράφηκε. Εγώ  κράτησα την ψυχραιμία μου για να σωθεί το αφεντικό μου. Την επόμενη μέρα ήρθε ένα φορτηγό και με πήρε μακρυά από το σπίτι μου. Δεν ξαναείδα την θάλασσα.

 

 

     Βρέθηκα σε ένα άγνωστο μέρος με άλλα άλογα, που όμως μύριζε βουνό. Δεν ήθελα να είμαι εκεί, ήθελα να γυρίσω  πίσω στο αφεντικό μου. Είχα βάλει  όρκο να μην εμπιστευτώ ποτέ κανέναν άλλο μέχρι να με γυρίσουν στο σπίτι μου.

 

     Ένα πρωί, μου βάζουν σέλα και με πάνε έξω μαζί με άλλα άλογα. Γύρισα πίσω μόνος μου. «Θέλω να γυρίσω πίσω!» Φώναζα...Δεν με άκουγε κανείς.

 

 

     Μετά από λίγο καιρό με ξαναπήρανε έξω βόλτα, και πάλι γύρισα πίσω μόνος μου, οπότε δεν με ξαναπήρανε. Κάθε μέρα σκεφτόμουν πως θα γυρίσω  πίσω. Καμιά φορά κατάφερνα να κόψω το σχοινί, έτρεχα όπου νόμιζα ότι θα έβρισκα έξοδο αλλά με ξαναπιάνανε οι σταβλίτες και με γυρνάγανε στην θέση μου. Έτρωγα καλά εκεί, με φροντίζανε, αλλά εγώ ήθελα να γυρίσω πίσω στην δουλειά μου και την θάλασσα.  Ώσπου μια φθινοπωρινή μέρα έρχεται ένας άντρας με ψηλά πόδια και χαμόγελο στα χείλη και με δείχνει στους φίλους του. Όλοι παράξενοι τύποι με μαύρα ρούχα και κάτι ξύλα στο χέρι που μυρίζανε καραμέλες.

 

     Εκεί ξεκίνησα να παίζω. Στην αρχή δεν ήθελα γιατί σκεφτόμουν το σπίτι μου, ύστερα όμως έπιασα τον εαυτό μου να τους περιμένει πότε θα έρθουν να παίξουμε. Τους χλιμίντριζα να με προσέξουν, μήπως και με πάρουν μαζί τους. Εκεί με πρόσεξε μια κοπέλα και συνέχεια με ζήταγε να παίξουμε μαζί.  Τελικά δεν ήταν τόσο άσχημα εκεί. Με παίρνανε τώρα όλοι  στο μάθημά τους, και οι περίεργοι τύποι που μυρίζανε καραμέλα αλλά και οι άλλοι που μου φοράγανε σέλα. Ήμουν το καλύτερο άλογο σχολής και άρχισε να μ’ αρέσει αυτός ο τίτλος.

     Δεν πέρασε πολύς καιρός και η κοπέλα που με

είχε προσέξει από την αρχή με είχε πλέον κάθε μέρα. Από κάπου άκουσα ότι με στάβλισε...τι είναι αυτό, δεν ξέρω, σημασία είχε ότι με φροντίζει κάθε μέρα αυτή και οι φίλοι της. Μου έμαθε κόλπα, να τρέχω γύρω-γύρω από ένα σχοινί, να δίνω πόδια για να μου τα καθαρίζει , να την κυνηγάω όταν κρατάει καρότο και άλλα πολλά παιχνίδια που θα τα δείτε όταν έρθετε να με γνωρίσετε. Την άμαξα δεν θα σταματήσω να την αγαπώ γιατί με αυτήν μεγάλωσα αλλά πλέον αγαπώ πολύ και αυτό που λένε οι τρελοί «Έφιππη Τοξοβολία» και την μυρωδιά της καραμέλας που με έκανε να ξεχάσω της θάλασσας.

Εφιπποτοξικά, "Ποσειδώνας"!"

 

 

 

 ...και για την αντιγραφή: Χαρά Πολυζοπούλου,

η ευτυχισμένη Ιππαγωγός του "Ποσειδώνος".