ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

ΙΝ ΜΕΜΟRΙΑΜ...

     Ένα τηλεφώνημα από την ακριτική Κέρκυρα ήταν αρκετό για να μεταφέρει την πικρή είδηση του θανάτου ενός αγαπημένου τετράποδου φίλου και συνεργάτη...

     Ένα πλάσμα που χωρίς ποτέ να είναι ιδιοκτησιακά "δικός μας" κατάφερε από την πρώτη στιγμή της επαφής μας να μας "δοθεί" υπαρξιακά, με πλήρη εμπιστοσύνη κι αφοσίωση, όπως ακριβώς και όλα τα "αδέλφια" του που μέχρι τώρα ανταμώσαμε στην ιππική μας περιπλάνηση στα μήκη και πλάτη του κόσμου...

     Ένα πλάσμα που μπήκε στη ζωή μας καλπάζοντας στα χωράφια του Μαρκοπούλου για να μας συνδράμει ώστε να τεκμηριώσουμε και να δομήσουμε το "οικοδόμημά" μας για την φυσική εκπαίδευση του νεολέκτου Ίππου και να το αποδώσουμε σε μία, μέχρι τότε, ανύπαρκτη βιβλιογραφία...

     Ένα πλάσμα που πέρασε διαδοχικά από πολλά χέρια (κ.κ. Βατίδης, Μυτιληναίος, Θεοδωράκης, Αmmann) για να καταλήξει στη ζεστή αγκαλιά μιας σπάνιας φιλίππου κυρίας η οποία του προσέφερε τις πλέον ιδανικές συνθήκες ζωής μέχρι τη στιγμή της οριστικής απελεύσεώς του, τη 1η Φεβρουαρίου 2012, τη μέρα εκείνη της χιονοθύελλας που λεύκασε το νησί των Φαιάκων και τη μνήμη ενός αγαπημένου πλάσματος...

     Ένα πλάσμα που "περπάτησε" δίπλα μας ακολουθώντας το βήμα μας κι ανασαίνοντας την ανάσα μας λες και είχαμε προκύψει από την ίδια ...κοιλιά, την ίδια στιγμή...

     Δεν τον αγαπήσαμε στάλα περισσότερο απ΄ οσοδήποτε αγαπήσαμε το οποιοδήποτε άλλο ζώο! Στα συναισθήματά μας δεν υπάρχουν διακρίσεις αγάπης, ζυγαριές λατρείας... Τον αγαπήσαμε ακριβώς όσο όλα τα ζώα που πέρασαν, περνούν και θα περνούν από κοντά μας και, γι αυτό, τον αγαπήσαμε ...απεριόριστα!

     Πάντα συνεργάσιμος, πάντα προσηνής, πάντα καλόγνωμος και καλόβουλος, παραμένει ακόμη μια επιβεβαίωση της απορριπτικής γνώμης μας για τους "ιππικούς Ομίλους" αυτής της χώρας : τον είχαν χαρακτηρίσει "επικίνδυνο" και "άχρηστο", άρα μη ...εκμεταλλεύσιμο, με αποτέλεσμα (ευτυχώς γι' αυτόν...) να τον χαρίσουν στη Ντόρη, την ευγενή Κερκυραία η οποία με το υστέρημά της του προσέφερε την καλύτερα προσδοκώμενη ζωή στο κτήμα της!

     Πέθανε, παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες της ευγενούς Ιππαγωγού του, εγκαταλελειμμένος από κτηνιατρική φροντίδα στο μέρος που βρίσκονταν. Περιφρονημένος, όπως και όλα τα ζώα της επαρχιακής Ελλάδος από την αθηνοκεντρική "Ελληνική Ομοσπονδία Ιππασίας" η οποία σε ουδεμία μέριμνα καθιερώσεως υποχρεωτικών εφημεριών των Ιππιατρών προέβη, κατέληξε για να μας υπογραμμίσει το πόσο σκληρό είναι σήμερα για έναν, εκτός Αθηνών, φίλιππο να χαρεί τον Ίππο!

     Εμείς, γνωρίζοντας τις υπεράνθρωπες προσπάθειες της Ιππαγωγού του που του προσέφερε μια μακρά περίοδο αξιοπρεπούς βίου αλλά κυρίως μία αξιοπρεπέστερη αναχώρηση, θα θέλαμε να της εκφράσουμε τον θαυμασμό μας και την ευγνωμοσύνη μας για όσα, αυτή, μία μόνη γυναίκα σε μία εγκαταλελειμμένη ακριτική περιοχή κατάφερε!

     Ντόρη, είσαι γενναία ψυχή, αντάξια της ψυχής του κοινού μας αγαπημένου!