ΟΥΔΕΜΙΑ ΣΥΝΑΛΛΑΓΗ ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΜΑΣ!

 ΟΥΔΕΜΙΑ ΣΥΝΑΛΛΑΓΗ 

ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΜΑΣ!

Η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" δεν εισπράττει χρήματα, ούτε εμπορεύεται το ο,τιδήποτε (βιβλία, αναμνηστικά κλπ). Η Σχολή μας παραμένει αυστηρώς εντός του πλαισίου της μεταδόσεως των γνώσεων και δεξιοτήτων μιας πολεμικής τέχνης όπου δεν συγχωρείται να εμφιλοχωρεί ουδεμία συναλλαγή για τον οιονδήποτε λόγο. Αυτά προς ενημέρωση αγαπητών Φίλων οι οποίοι επιμένουν να αγοράσουν από εμάς τα αργυρά εμβλήματα της Σχολής μας παρά το ότι τους συστήσαμε να τα προμηθευθούν απευθείας από τον εξαιρετικό αργυροχόο κοσμηματοποιό ο οποίος τα παράγει και τα στοιχεία επικοινωνίας μαζύ του, ήδη τους δώσαμε. Δεν πρόκειται περί ιδιοτροπίας αλλά περί κανόνος που αφορά στο πλαίσιο διδασκαλίας μιας πολεμικής τέχνης και, επ΄ αυτού, ελπίζουμε στην κατανόηση όλων.

ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΤΩΝ "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΕΡΚΥΡΑΣ"

 ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 

ΤΩΝ 

"ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΕΡΚΥΡΑΣ"

     Αν δεν βλέπετε κάτι ιδιαίτερο παρά μόνον φυλλωσιές, μην ανησυχείτε για την όρασή σας.

     Αν δεν διακρίνετε δύο διαφορετικά Τόξα να σας σημαδεύουν, δεν πειράζει..., δεν είναι κάτι που πρέπει να σας φοβίσει αναφορικώς, τουλάχιστον, με την οπτική σας οξύτητα...

     Οι "Έλληνες Κένταυροι Κερκύρας", που δεν κρύβονται, ξέρουν πολύ καλά και να καλύπτονται και να τοξεύουν!

     Κυρίως, ξέρουν άριστα να διατηρούν την ψυχοσωματική τους υγεία ασκούμενοι σε μια πολεμική τέχνη υψηλών απαιτήσεων όπως η ενστικτώδης Τοξοβολία και παραμένουν αποτελεσματικοί, όχι μόνον σ'  αυτή την τέχνη, αλλά και στην καθημερινότητά τους αφού ξέρουν πώς να τα καταφέρνουν! 

ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΚΗΝΙΚΗΣ ΣΠΑΘΑΣΚΙΑΣ

  ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΚΗΝΙΚΗΣ ΣΠΑΘΑΣΚΙΑΣ

     

Η Σκηνική Σπαθασκία είναι, παραστατικώς, μία πολύ παρεξηγημένη υπόθεση διότι αποτελεί εφαρμογή μαχητικής τέχνης με αυστηρούς κανόνες σε συνδυασμό με την υποκειμενική θεαματικότητα. Περί της Σκηνικής Σπαθασκίας, ο αναγνώστης μας θα έχει ήδη γνώση πολλών δημοσιευμάτων μας και θα είναι, βεβαίως, ενήμερος για την σημασία που της αποδίδουμε στην καθόλου θεατρική μας διδασκαλία ως βασικής συνιστώσας του τελικού παραστατικού αποτελέσματος. Και σήμερα, για τις ανάγκες της ταινίας μας «Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης» ο Εκπαιδευτής των «Ελλήνων Κενταύρων» Μηνάς Τσομπανιάν, με αρκετήν εμπειρία Σπαθασκίας (Έφιππης όσο και Ιστορικής) εισήγαγε στην Σκηνική Σπαθασκία τον Σάκη Βαρδίκο και τον γιο του Αλκιβιάδη οι οποίοι μετέχουν βασικής σκηνής της ταινίας στην οποία, βεβαίως, συμμετέχει και ο Μηνάς ως τρίτο πρόσωπο. Η διδασκαλία έλαβε χώρα σε έναν ενεργειακότατο αρχαιολογικό χώρο, στο Γυμνάσιο της Ακαδημείας(sic) Πλάτωνος, τηρώντας πάντοτε την παγία τακτική μας να δρούμε σε χώρους των οποίων η ενέργεια στέκεται αρωγός των προσπαθειών μας και, εξ όσων και αυτή την φορά απεδείχθη, η επιλογή ήταν ωφελιμότατη. Eδώ υπό την σκέπη του ιερού "Παιδοτρίβη" Πλάτωνος και την, πράγματι, εμπνευσμένη καθοδήγηση του Μηνά, ο Σάκης και ο Αλκιβιάδης έκαναν το αποφασιστικό βήμα προς την κατανόηση των ρόλων τους στην, υπό προετοιμασία, σκηνή. 

     Με ήδη δημοσιοποιημένη την προσέγγισή μας αναφορικώς με την "Σκηνική Σπαθασκία ή Σκηνική Διδασκαλία και Χρήση Όπλων" και χωρίς να παρακάμπτουμε τον Σκηνοθέτη μας Γεώργιο Κλήμη - Καλλίμαχο, προσπαθήσαμε να προετοιμάσουμε σε ένα αρχικό στάδιο τα πρόσωπα συγκεκριμένης σκηνής της ταινίας μας ώστε αμέσως μετά, ο καθ΄ ύλην αρμόδιος, Σκηνοθέτης να τα διδάξει βαθύτερα και ουσιαστικότερα στην διεκπεραίωση των ρόλων τους. 

     Επιμελέστατος ο Μηνάς, ξεκίνησε με το "στήσιμο" των εμπλεκομένων και την μελέτη των διαλόγων ώστε όχι μόνον να "συνοδεύουν" αλλά και να "κατευθύνουν την σκηνική τους κίνηση. 

     Ενώ ο Σάκης, έμπειρος αρκετά προ του φακού, "έδεσε" αμέσως με την σκηνή, βασική μας δυσκολία ήταν η αρχική σεμνότητα και διστακτικότητα του Αλκιβιάδη ο οποίος στις πρώτες του ατάκες παρέμενε, όπως άλλωστε ήταν φυσικό, "ηπίων τόνων", μακράν του αιματώδους χαρακτήρος του νεαρού Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη που θέλει, εν προκειμένω, ο ρόλος του. 

     Το επόμενο βήμα ήταν η επίδειξη του στιγμιοτύπου της διδασκαλίας του σωστού κρατήματος του όπλου, από τον Οπλοδιδάκαλο προς τον μαθητή του κι ενώ κάτι τέτοιο φαίνεται απλό, εν τούτοις, παρουσιάζει πολλές τεχνικές δυσκολίες ώστε και η, αληθοφάνεια της επιδείξεως να είναι εμφανής στον θεατή και η κάμερα να μπορεί να την καταγράψει καθώς, εδώ, τα χέρια συμπλέκονται επάνω στην λαβή προκαλώντας την τεχνική του εικονολήπτη. Λεπτομέρειες έως και ασήμαντες, όμως, καμία πρόθεση σοβαρής ταινίας δεν υλοποιείται χωρίς την προσοχή τους.

     Με τις συνεχείς διορθωτικές παρεμβάσεις του Μηνά, σύντομα τα σκηνικά πρόσωπα συντονίσθηκαν και άρχισε η διδασκαλία της χορογραφίας όπως ο Μηνάς την είχε κατά νου.

     Η επιδιωκόμενη αληθοφάνεια της Σκηνικής Οπλομαχίας προϋποθέτει πηγαία  ε π ι θ ε τ ι κ ό τ η τ α  και όχι απλώς διάθεση συντηρητικών ζεύξεων των όπλων. Σε τέτοιες σκηνές ο Σπαθιστής θα πρέπει να αφορμάται από μιας ηφαιστειώδη εσωτερική "θύελλα" αυτοσυντηρήσεως και οργής, ώστε ο θεατής να μην ...χασμουρηθεί. Και σε αυτό το λεπτότατο σημείο ανέλαβε την πρωτοβουλία να παρέμβει ο Ιδρυτής των "Ελλήνων Κενταύρων",  ώστε τα σημερινά πρόσωπα να κατανοήσουν αυτή την κρίσιμη παράμετρο.

     Σε αυτό το, εξαιρετικώς ζωτικό, σημείο γενικώς της Οπλομαχίας και, ειδικώς, της Σκηνικής Οπλομαχίας ο Ιδρυτής των "Ελλήνων Κενταύρων" αποδίδει μεγάλη σημασία διότι το θεωρεί το πλέον καθοριστικό συνθέτον στοιχείο νίκης και ήταν αυτό ακριβώς που αποτελούσε και τον πυρήνα διδασκαλίας του, προ δεκαετίας(!), πρώτου εισαγωγικού μαθήματος Σπάθης το οποίο προσεφέρθη στους μαθητές μας, εισάγοντάς τους στο πνεύμα της Έφιππης Σπαθασκίας η οποία επηκολούθησε ως μέρος της καθόλου  εκπαιδεύσεως που παρέχεται στην Σχολή μας.

     Ευστοχότατα και ο Μηνάς ανέδειξε με "φωτογενή" αναπαραστατικότητα αυτό το λεπτότατο σημείο που επισφραγίζει την ζητούμενη αληθοφάνεια, πριν προχωρήσουμε. Και αυτό δεν ήταν απλώς επιβεβαίωση της κατανοήσεως της λεπτομερείας από τον Μηνά αλλά και δείγμα ότι, ως μέρος και της δικής του συμμετοχής στη σκηνή, παραμένει μέσα στο "πνεύμα" της διδασκαλίας Οπλομαχίας της Σχολής μας, όπως άλλωστε είναι φυσικό.

     Ακολούθησε μια διδασκαλία σκηνικών ζεύξεων μεταξύ Σάκη και Αλκιβιάδη που έγιναν επί περιορισμένου πεδίου ώστε να αναδείξουν ελαττώματα.  

     Ευτυχώς, το πλατωνικό Γυμνάσιο προσφέρει πολλά είδη εδάφους ευνοώντας, μεταξύ άλλων και την διδασκαλία της Οπλομαχίας κι εμείς, αυτό, το εκμεταλλευτήκαμε.

     Έτσι, θα μπορούσαμε να πούμε ότι με την πρόοδο της εξασκήσεως ο βελτιωτικός "στόκος" άρχιζε να γεμίζει τα όποια κενά και η σκηνή να ολοκληρώνεται με έναν Σάκη και έναν Αλκιβιάδη να αποδίδουν ολοένα και πειστικότερα.

     Ασφαλώς δεν παραλείψαμε να αναδείξουμε και μία πτυχή της όλης σκηνής η οποία απαιτεί δεξιοτεχνία αλλά και πειστικότητα.

      Και η πτυχή αυτή, ολοκληρώθηκε αισίως με την διδασκαλία του Μηνά και την παρέμβαση και πάλι του Ιδρυτή των "Ελλήνων Κενταύρων" ο οποίος δεν κουράζεται διόλου να επιμένει σε ένα όσο το δυνατόν σωστό αποτέλεσμα, κάτι  που βεβαίως τον κάνει κουραστικό στους άλλους αλλά, κατά κανόνα, τον δικαιώνει ως επιλογή.

     Πράγματι, σε ανάλογες εκμαθήσεις, ίσως όπως και σε ολόκληρη την ζωή, η επιμονή σε μία αλληλουχία λεπτομερειών οδηγεί στο σωστό αποτέλεσμα. 

     Με τις εξαιρετικές παρεμβάσεις του Μηνά και ως προς την κατανόηση του πλαισίου των ρόλων και ως προς την σκηνική τους εκτέλεση, ο φακός κατέγραψε συναρπαστικά στιγμιότυπα συμπλοκών αλλά και σπαθιστικής γεωμετρίας, μεταφέροντας ακέραιο την παράμετρο του συντονισμού από την προστατευμένη Αίθουσα Όπλων στο φυσικό έδαφος του πλατωνικού Γυμνασίου.

     Τέλος, δε, με την ώθηση του Μηνά, ο Αλκιβιάδης ανέπτυξε πρωτοβουλίες που οδήγησαν τον πατέρα του "Οπλοδιδάσκαλο" ...επί του εδάφους κατόπιν ...ολισθήσεως στο νοτισμένο γρασίδι του Γυμνασίου! Ναι, σε τέτοιες καταστάσεις υπάρχουν και χαριτωμένα απρόοπτα τα οποία ευκόλως θα μπορούσαν να παρερμηνευθούν και να ενθαρρύνουν βίαιες ...φαντασιώσεις.

     Κάπως έτσι ο Μηνάς έβαλε "το νερό στο αυλάκι" γι αυτή την σκηνή της οποίας η διδασκαλία και οι πρόβες, όπως είναι φυσικό, θα συνεχισθούν.

     Απ΄ ό,τι φαίνεται κανείς στους "Έλληνες Κενταύρους" δεν ...κουράζεται να παράγει θετικό έργο μέρος του οποίου και η αγάπη προς τα αδέσποτα που με χαρά εμφανίστηκαν και χθες χωρίς ο Εκπαιδευτής μας να αφήσει την ευκαιρία να πάει χαμένη ακόμη και εν ώρα εργασίας, αφήνοντας τα σπαθιά προς χάρη μιας αδέσποτης γατούλας που τον ...προτίμησε. 

     Και, περιμένοντας τον Σκηνοθέτη μας να αναλάβει ...έργο. ορίσαμε την νέα μας συνάντηση προς συνέχιση της επεξεργασίας αυτής της σκηνής. Και, μπροστά μας υπάρχει πολύ δουλειά που μας περιμένει! 

ΣΚΑΡΙΦΗΜΑ ΤΕΛΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ: "ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ"

 ΣΚΑΡΙΦΗΜΑ ΤΕΛΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ

 ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ: 

"ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ" 

     

Όταν το 1827 εξέδιδε το μνημειακό έργο του στη Φλωρεντία ο παγκόσμιος λαογράφος Giulio Ferrario ο Παρθενώνας σκιάζονταν από τζαμιά κι ολόκληρη η Αθήνα δεν ήταν παρά μια γούβα με λιμνάζοντα έλη και μια μικρή αγορά όπως ο μεγάλος Ιταλός την επιχρωματίζει στη γκραβούρα που φαίνεται παραπάνω. Όχι, τότε οι Έλληνες δεν "έφτιαχναν Παρθενώνες ενώ οι Ευρωπαίοι έτρωγαν βελανίδια πάνω στα δέντρα", όπως αυτάρεσκα αναμασούν οι ανόητοι γραικύλοι αφού, ήδη, προ πολλών αιώνων οι Έλληνες είχαν πάψει να αποτελούν τον κανόνα των κατοίκων της πάλαι Ελλάδος. Παρά ταύτα, ακόμη και με την υπόδουλη Ελλάδα σε πλήρη παρακμή μέχρις αφανισμού της, οι Ευρωπαίοι, όπως κι ο λαμπρός Giulio  Ferrario την σπούδαζαν με επίκεντρο την αρχαιότητά της ανεξαρτήτως εάν ποτέ μέχρι σήμερα εκείνος ο Πολιτισμός δεν ανεπαρήχθη. Και η συνέπεια προς την αυθεντικότητα της ταινίας μας "Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης", μας υπαγορεύει να ανασύρουμε από την Βιβλιοθήκη μας έναν από τους πολλούς τόμους που συνθέτουν το πλήρες έργο "Il costume antico e moderno".

     Στον συγκεκριμένο αυτό τόμο (Εuropa III) ο Giulio Ferrario μας εφοδιάζει με πολύτιμες πληροφορίες οι οποίες σπονδυλώνουν την τελευταία σκηνή της ταινίας μας η οποία θα "επιστρέψει" τον θεατή εκεί απ΄ όπου, χρονικώς, η ταινία ξεκινά: στην Αρχαιότητα, αφού τούτο το παραστατικό έργο αποτελεί μια γέφυρα που συνδέει την ακμή του Ελληνισμού με την ακλόνητη πίστη και την μάχη για την αναζωπύρωσή της. Και, βεβαίως, στις σελίδες του δεν ανακαλύπτουμε μόνον στοιχεία και επιχρωματισμένες εικόνες αρχαίων ενδυμασιών, αλλά πολύ περισσότερα.

     Στις σελίδες αυτές βλέπουμε την αναπαράσταση της ελληνικής αρχαιότητος με κάθε λεπτομέρεια ώστε να καθοδηγηθούμε σκηνογραφικώς. 

     Ο χαράκτης αυτού του έργου θα πρέπει να είναι πολύ υπερήφανος για την εργασία του, της οποίας οι λεπτομέρειες είναι αξιοπρόσεκτες.

     Aρκεί δε μια προσεκτική ματιά για να δούμε όχι μόνον στατικές εικόνες αλλά και "κινούμενες" , όπως αυτές των χορευτριών βακχικών χορών, εκστασιαζόμενοι με την αναρρίπιση της πτυχολογίας των φορεμάτων τους.

     Όμως, εκεί που είναι ανεκτίμητη η συνεισφορά αυτού του έργου στην κατανόηση του αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού είναι στο πεδίο της μουσικής όπου βεβαίως, την πρώτη θέση κατέχει η αναφορά στα όργανα εκείνης της εποχής.

     Και ασφαλώς, πρώτη η λύρα ως το κυρίαρχο έγχορδο της αρχαιότητος, ίδια η "φωνή" του Απόλλωνος όπως μέλπει στα ιερά χέρια του.

     Aλλά, μουσική χωρίς πνευστά δεν νοείται κι έτσι ο Giulio Ferrario με την βοήθεια του χαράκτη του μας δίνουν την εκδοχή κάποιων αρχαϊκών πνευστών. 

     Τέλος, σ΄ αυτές τις σελίδες μνημονεύονται και τα κρουστά τα οποία συνεπλήρωναν την αρχαϊκήν ορχήστρα ώστε να μπορούμε να απολαύσουμε και την εικόνα ενός ολοκληρωμένου συνόλου της, όπως απεικονίζεται σε αυτό το περιγραφικότατο έργο του ανεκτίμητου Giulio Ferrario.

     

Συνιστώσα ακρογωνιαία του κ α λ ο ύ  η Μουσική, επαληθεύει τον ιδρυτή της νεοπλατωνικής φιλοσοφίας Πλωτίνον ο οποίος θεωρούσε ότι αυτό, δηλαδή, το "καλόν", "ένα" κατά την τοποθέτησή του, δεν ήταν αντιληπτόν απλώς από τις αισθήσεις αλλά "δια ψυχής ορώμενον" εάν, βεβαίως, ήταν "απολύτως καλόν". Και η Μουσική εάν είναι απολύτως καλή, δεν γίνεται αντιληπτή, απλώς, δια της ακοής αλλά δια της επέκεινα των φυσικών αισθήσεων "αντιλήψεως της ψυχής" την οποία αδυνατεί να προσδιορίσει η επιστημονική ορολογία της φυσιολογίας των όντων. Και το καλόν υφίσταται στην φύση και στην τέχνη, στον χρόνο και στον χώρο, ώστε η Μουσική να είναι «...η εν χρόνω μετά ρυθμού και αρμονίας υψηλή ευαρέσκεια της ψυχής η παρεχομένη δια της μιμήσεως των εν τη φύσει ηδέων και ευφροσύνων φθόγγων.» (Κωνσταντίνου Γ, Ζησίου: «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ» εν Αθήναις, 1910). Κι έτσι, η Μουσική, υποδιαιρείται κατά τον εξωτερικόν, μεν, τρόπον εκφράσεως σε  φ ω ν η τ ι κ ή  (με την βοήθεια της ανθρώπινης φωνής) και σε   ο ρ γ α ν ι κ ή  (με την βοήθεια των μουσικών οργάνων) ενώ, δε, κατά την εσωτερική σύσταση, οι παλαιότεροι την ανέλυαν κατά το "εναρμόνιον" και κατά το "διάτονον" (ή "χρώμα") ή, όπως κατόπιν επεκράτησε, σε "αρμονία" και "μελωδία". 

     Όμως, μιλώντας για "Μ ο υ σ ι κ ή", τι ακριβώς εννοούμε; Tι, ακριβώς, υποδηλώνει η λέξη αυτή και πού μας παραπέμπει;  

O Συνθέτης της μουσικής της ταινίας μας Γεώργιος Κοχλιός

 

Όπως σημειώνει ο Καθηγητής Μουσικής του Ωδείου Αθηνών Κ. Α. Ψάχος στο συνοπτικό σύγγραμμά του «Δύναμις και επενέργεια της Μουσικής» (Αθήναι, τύποις Διονυσίου Ευστρατίου,1905) η λέξη «Μουσική» παράγεται από το ρήμα «μάω» το οποίο σημαίνει «επινοώ κάτι», «αναζητώ κάτι» διανοητικώς (Πλατ. Κρατυλ. σ. 406), ενώ κατά τον Πλούταρχο, η λέξη «Μούσα», στον πληθυντικό, παράγεται εκ του «ομού ούσαι». Για τους Έλληνες η Μούσα ήταν η θεά της υμνωδίας, του άσματος, της ωδής, της ποιητικής, της ορχήσεως και κάθε επιστήμης που εξημερώνει τα ανθρώπινα ήθη. Επίσης, οι Έλληνες τιμούσαν την Μούσα ως θεά που ενέπνεε αοιδούς και μάντεις και υπ΄ αυτό το πνεύμα συναντούμε την λέξη και στον Όμηρο ο οποίος, τόσο στην Ιλιάδα όσο και στην Οδύσσεια, επικαλείται την Μούσα στις πλέον ποιητικές αναλαμπές και στις πιο κρίσιμες στιγμές των έργων του. Ειδικώς στην Οδύσσεια (Ω 60), ο Όμηρος ορίζει ως εννέα τις Μούσες, ήτοι, Κλειώ, Ευτέρπη, Θάλεια, Μελπομένη, Τερψιχόρη, Ερατώ, Πολύμνια, Ουρανία και Καλλιόπη, έφοροι και προστάτιδες τεχνών κι επιστημών. Οι Μούσες, κατά τις παλαιότατες Πελασγικές δοξασίες διεκρίνοντο ως (α) Π ρ ε σ β υ γ ε ν ε ί ς (Θελξινόη, Αοιδή, Αρχή και Μελέτη, κόρες του δευτέρου Διός ή, κατά Μίμνερμο, του Ουρανού), (β) Ν ε ώ τ ε ρ ε ς (κοινώς καλούμενες "εννέα Μούσες", κόρες του τρίτου Διός και της Μνημοσύνης) και (γ) Ν ε ώ τ α τ ε ς (ή "Πιερίδες", κόρες του Πιέρου και της Αντιόπης [Cic. Nat. deor 3.21.]. O Παυσανίας αριθμεί ως αρχικές μεν, μόνον τρεις Μούσες (Μελέτην, Αοιδήν και Μνημήν) κατόπιν, δε, τις εννέα του Πιέρου του Μακεδόνος (IX. 19.2. cier. Nat.).

Επιπλέον, οι Έλληνες της αρχαιότητος απέδιδαν στον όρο "Μουσική" την σύναψη όλων των γνώσεων που εκπροσωπούσαν οι Μούσες και ο Δειπνοσοφιστής Αθηναίος σημειώνει: «Το δε όλον έοικεν η παλαιά των Ελλήνων σοφία τη μουσική μάλλον δεδομένη», με άλλα λόγια, ως Μουσική νοείται ένα συνολικό εύρος γνώσεων που εμείς θα το αποκαλούσαμε "Παιδεία" δοθέντος ότι, για ό,τι σήμερα εμείς εννοούμε με τον όρο "μουσική" τότε εκαλείτο "αρμονική". Κατόπιν, δε, η λέξη "μουσική" εξελίχθηκε σε έναν τεχνικόν όρο που σημαίνει την φωνητικήν ή την οργανική μελωδία η οποία οροθετεί το απαραίτητο στοιχείο κάθε μορφής παιδεύσεως, ιδιαιτέρως δε, της ποιητικής και της ρητορικής.

Επανερχόμενοι όμως, μετά την μακρά μας, όσον και απαραίτητη, παρέκβαση, στον Giulio Ferrario και στον τόμο "Europa III" του έργου του "Il costume antico e moderno", ανακαλύπτουμε και δύο αναδιπλούμενες παρτιτούρες αρχαίας Ελληνικής Μουσικής, όπως ο συγγραφέας τις θέλει. Αυτές τις παρτιτούρες και κατόπιν παρακλήσεώς μας, ο ευγενής Συνθέτης της μουσικής της ταινίας μας τις "μετέφρασε" οργανικώς στα δύο ηχητικά δείγματα που ακολουθούν και τα οποία μας παραπέμπουν στην ιταλικήν "εκδοχή" περί αντιλήψεως της αρχαίας Ελληνικής Μουσικής η οποία, όμως, δεν παύει να έχει την, αξιοπαρατήρητη, σημαντικότητά της διότι, αυτή η "ιταλική εκδοχή" της αρχαίας Ελληνικής Μουσικής σε συνδυασμό με τα "ιταλικά βιώματα" του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη θα εμπνεύσει τον εξαιρετικό Γεώργιο Κοχλιό ώστε να συνθέσει την πλέον αυθεντική μουσική της τελικής σκηνής της ταινίας μας, πάντοτε, ..."αυθεντικότητος ένεκεν"!

«ΟΡΧΗΣΗ»

Έργο με μολύβι "chiaro scuro" του Αριστοτέλους Ηρ. Καλέντζη

από το μανιφέστο τέχνης του: «ΣΕ ΣΕΝΑ» (1983).

Η τελική σκηνή της ταινίας μας, περί της οποίας και το παρόν "σκαρίφημα", δομείται με δύο "δομικά υλικά", την μουσική του Γεωργίου Κοχλιού και την όρχηση γύρω από το κυρίαρχο, εμβληματικό, γλυπτό του Εξηκία Τριβουλίδη το οποίο επισφραγίζει και την ταινία, υπογραμμίζοντας την νομοτέλεια της πραγματώσεως του οράματος του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη με την επανίδρυση της Ελλάδος κάτι που θα τεκμηριωθεί με εμβόλιμες σκηνές από την σημερινή ανέγερση του περικαλλέστατου Διοπανείου Ναός στην Αρκαδία, τα θυρανοίξια του οποίου οι "Έλληνες Κένταυροι" θα συνεορτάσουμε, αποδίδοντας τα δέοντα στους δύο Θεούς με τοξεύσεις των αρχαίων Ελληνικών Τόξων τα οποία, κατόπιν μακροχρόνιας αρχαιολογικής μελέτης, κατάφερε να ανακατασκευάσει ο Συνασκούμενός μας Περικλής Τελειορίδης!

Ο Έλληνας Στρατιώτης Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης, ως πολεμιστής και λόγιος, μας διδάσκει ότι χωρίς πνεύμα ο πόλεμος ευτελίζεται σε βαρβαρότητα και η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" συντάσσεται μ' εκείνο τον λαμπρό Στρατιώτη, συνδυάζοντας την άσκηση στα όπλα με την διακονία των Μουσών καλλιεργώντας την Παιδεία των μαθητών μας. Γι αυτό και η ταινία μας δεν περιορίζεται στην ανάδειξη του πολεμικού κλέους του βιογραφουμένου της αλλά, κυρίως, στην Παιδεία του ως ανθρώπου και πολεμιστή. Έτσι, μια συστηματική εργασία μελέτης και ανασυστάσεως της πνευματικής του υποστάσεως επιχειρείται στα αφανή, πλην εργωδέστατα, "παρασκήνια" της παραγωγής αυτής της ταινίας, όπως αρμόζει σε ένα τόσο σοβαρό εγχείρημα. Και, πιστεύουμε, ότι το αποτέλεσμα θα δικαιώσει τις προσπάθειές μας!