ΕΝΔΥΝΑΜΩΝΟΝΤΑΣ

ΨΥΧΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΤΟΧΕΣ

     H Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" με την επέκτασή της και στο πεδίο της μελέτης της θεατρικής μελέτης μετά την θέσπιση της λειτουργίας τμήματος Ιππικού Θεάτρου, ολοκληρώνεται ως ένα, μοναδικό για τη χώρα μας,  εργαστηριακό πεδίο σπουδής του απόλυτου βάθους της Ιππικής Τέχνης!

     "Ακουμπώντας" με σιγουριά επάνω στο περιεχόμενο  της σπάνιας, ειδικής, Βιβλιοθήκης της Ομάδος μας (σε μία χώρα όπου και η Εθνική της Βιβλιοθήκη διαλύθηκε και ιδιωτικοποιήθηκε...), σεβόμενοι την ιστορικήν αλήθεια και χωρίς "αυτοσχεδιασμούς" ξεκινήσαμε, ήδη, την διδασκαλία της χρήσεως εξοπλισμού "εποχής" (ύστερος Μεσαίωνας και Αναγέννηση) προκειμένου οι μαθητές μας να προετοιμασθούν για την επιτυχή εμφάνισή του σε προγραμματισμένες παραστάσεις μας.

     Πρώτο μας μέλημα η διδασκαλία του "φέρειν ορθώς"  ενδύσεις και εξοπλισμούς και, μάλιστα, με την ιδιαίτερη δυσκολία του "ενδύεσθαι" και "εκδύεσθαι" εφίππως.

     Όσο και αν φαίνεται ασήμαντο, το να φορέσεις ένα αλυσιδωτό κάλυμμα κεφαλής (coif) εφίππως, δεν είναι κάτι διόλου απλό και, ακόμη δυσκολότερο να εφιππεύσεις φορώντας το.

     Και όλα τούτα, εφιππεύοντας ένα δυνατό "βαρβάτο", έναν επιβήτορα Ίππο τον οποίο αναλαμβάνεις να αναδείξεις σε Ίππο θεάτρου από το ..."μηδέν".

     Και, το σημείο αυτό αποτελεί εδώ και λίγο καιρό το διδακτικό αντικείμενο προς τους μαθητές της Σχολής μας, παρατηρώντας την λαμπρή πρόοδό τους η οποία είναι αποτέλεσμα της συχνής τους προσελεύσεως στα μαθήματα.

     Ξεκινώντας από την εξοικείωση του Ίππου με τον διδακτέο εξοπλισμό, ποτέ δεν παραλείπουμε να βεβαιωθούμε ότι ούτε η "θωριά", ούτε ο θόρυβος, ούτε το βάρος του εξοπλισμού ενοχλούν, καθ΄ οιονδήποτε τρόπο, τον Ίππο και εάν παρατηρήσουμε ότι τον ενοχλεί αμέσως προβαίνουμε στην αποενοχοποίηση του εξοπλισμού για τις αισθήσεις του ζώου. Μόνον έτσι συνεχίζουμε την διδασκαλία μας και τούτο για την απόλυτη ασφάλεια των μαθημάτων μας.

     Κατόπιν φροντίζουμε να εξοικειώσουμε και τον μαθητή, αρχικώς επί του εδάφους, με τις επιπτώσεις στην ισορροπία του αλλά και στην άνεσή του, του φερομένου εξοπλισμού.

     Η διαδικασία αυτή γίνεται χωρίς να προκαλέσουμε στον μαθητή την οποιανδήποτε ανησυχία και, συχνά, χωρίς ο ίδιος να αντιλαμβάνεται ότι, πια, εισέρχεται σε μια ιδιαίτερη δοκιμασία ψυχικών και σωματικών αντοχών οι οποίες, τελικώς, θα τον αναδείξουν νικητή "εαυτού" ακόμη και στο στάδιο της καθημερινής του, εκτός Ιππευτηρίου και θεάτρου, ζωής! 

     Πολλές οι παιδαγωγικές, των χαρακτήρων, παράμετροι και ο Πόλεμος σε όλες του τις εκφάνσεις αναδεικνύεται ως το μεγαλύτερο "σχολείο" θωρακίσεως ψυχών. Κι αυτό το γνωρίζουμε στους "Έλληνες Κενταύρους" και το διακονούμε!

ΤΟ ΠΡΟΠΟΝΗΤΙΚΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ

ΤΩΝ

"ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΕΡΚΥΡΑΣ"

     Με την "σφραγίδα" της προπονητικής εφευρετικότητος αλλά και της ψυχικής ευγενείας του επικεφαλής του Χριστόφορου Κασφίκη, ξεκίνησε την νέα προπονητική περίοδο το Παράρτημα των "Ελλήνων Κενταύρων Κερκύρας".

     Συντεταγμένοι αλλά και χαλαροί στη Γραμμή Βολής, οι Κερκυραίοι Συνασκούμενοί μας εκπαιδεύονται ...παίζοντας, όπως φαίνονται στο τελευταίο εξαιρετικό τους βίντεο από την ομαδική Προπόνησή τους του τελευταίου Σαββάτου.

     Ανεξαρτήτως φύλου και ηλικιών, η χαρά στα πρόσωπα όλων εμφανής και εμφανέστερη και η εκπαιδευτική επάρκεια όλου του Παραρτήματος.

     Το δυναμικό ξεκίνημά των Κερκυραίων Κενταύρων προοιωνίζει μιαν ιδιαίτερα δυναμική χρονιά αλλά δεν είναι και το μόνο θετικό.

     Στα μελλοντικά σχέδια του Παραρτήματος, όπως μας ενημερώνει ο επικεφαλής του Χριστόφορος Κασφίκης στην τακτική Αναφορά του, τα Μέλη του Παραρτήματος θα ιδρύσουν "Τράπεζα Αίματος" με εθελοντική προσφορά αιμοδοσίας των ιδίων, θα παρακολουθήσουν συναυλίες συμφωνικής μουσικής και διαλέξεις στην "Αστρονομική Εταιρεία Κερκύρας", θα συμμετάσχουν σε εργασίες καθαρισμού του ιστορικού κέντρου του νησιού τους με την Ομάδα "Όλοι μαζύ μπορούμε για την Κέρκυρα" της οποίας συνιδρυτής είναι ο Συνασκούμενος Χριστόφορος Κασφίκης, θα συγκεντρώσουν τρόφιμα για τους ενδεείς σε συνεργασία με το τοπικό παράρτημα του Ερυθρού Σταυρού, ενώ, τέλος, τον Οκτώβριο θα οργανώσουν δημόσια διάλεξη με θέμα την Ενστικτώδη Τοξοβολία.

     Το πνεύμα των "Ελλήνων Κενταύρων Κερκύρας" αντάξιο του τοπικού Πολιτισμού γοητεύει με την ποιότητα της ευποιίας του και η μέχρι τώρα δράση τους αποτελεί εγγύηση ανιδιοτελούς κοινωνικής προσφοράς για το μέλλον!

"ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ"

ΚΑΛΩΣΗΛΘΑΤΕ ΣΤΗ ΝΕΑ

ΙΑ'  ΠΡΟΠΟΝΗΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ

     Αγαπητοί "Έλληνες Κένταυροι",

     Καλωσήλθατε στη νέα, ΙΑ' Προπονητική Περίοδο, 2018-2019!

     Κι ενώ το "μονοπάτι" παραμένει προσανατολισμένο προς την ίδια, αμετακίνητη κατεύθυνση, όντως, γίνεται πολύ πιο δύσκολα προσβάσιμο! Η Ομάδα γίνεται απαιτητικότερη, η εκπαίδευση γίνεται απαιτητικότερη, οι "πήχεις" ανεβαίνουν για όλους μας, αφού, μόνον, έτσι παρέχονται προσδοκίες προόδου.

     Η φράση "περνάμε καλά", για την Ομάδα μας ακούγεται πλέον εχθρική διότι "καλά" -κατά την άποψή τους- περνάνε και όσοι πηγαίνουν σε ...rave parties και οι εξαρτημένοι όταν παίρνουν το ναρκωτικό τους! 

     Όχι, εμείς πρέπει να περνάμε  μ ό ν ο ν  ΩΦΕΛΙΜΑ, πολύ πιο ΩΦΕΛΙΜΑ απ΄ όσο στο παρελθόν τα καταφέραμε, διότι το "καλά"  είναι επικίνδυνα υποκειμενικό ενώ το ΩΦΕΛΙΜΑ γόνιμα αντικειμενικό! Και γι αυτή την ωφελιμότητα, η Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων", πάνω απ΄ όλα, απαιτεί περίσκεψη και  γ ν ώ σ η! 

     Και στο δικό του καλωσόρισμα που μας στέλνει σήμερα από την Αγγλία, όπου διαπρέπει, ο Εκπαιδευτής της Ομάδος μας Αρπάλυκος επισημαίνει: 

     "Στιγμές σαν και αυτές που η χώρα μας βιώνει την υπέρτατη παρακμή η μόνη και μοναδική άμυνα είναι η διατήρηση των Αξιών μας."

     Η φράση αυτή εμπεριέχει όλη την ουσία της λειτουργίας της Ομάδος μας, όλη την ουσία της αποστολής μας ως Ελλήνων και θεραπόντων του ανθρώπινου Πολιτισμού και, όπως αντιλαμβάνεσθε, αυτή η φράση μας καθιστά όχι μόνον υποχρέους επιτελέσεως ενός υψηλού χρέους αλλά υποχρέους κατανικήσεως ενός ατελούς εαυτού κάτι για το οποίο απαιτείται υπεράνθρωπη προσπάθεια!

     Ένα μηχανικό χέρι, όμοια μ΄ εκείνα τα προσθετικά που φόραγαν οι παλιοί μονομάχοι, άτεγκτο και τραχύ, είναι έτοιμο να διατηρήσει την ομοιογενώς διακεκριμένη ποιότητα μιας Ομάδος υψηλών απαιτήσεων, χωρίς παρείστικες "αναστολές" και συναισθηματικές υποχωρητικότητες. 

     Και η εγνωσμένη αξία όλων των "Ελλήνων Κενταύρων" εγγυάται εξ αρχής τόσο την κατανόηση όλων των παραπάνω, όσο και την πιστότατη, κατά πνεύμα και γράμμα, τήρησή τους των οποίων η εφαρμογή βρίσκεται ήδη στα άριστα χέρια της αναπληρώτριας Αρχηγού Χρυσούλας Ηλιάδη και του Υπαρχηγού Σπυρίδωνος Νικόλη - Πρωτεσίλαου!

Εκ μέρους του Δ.Σ.

Ο Ιδρυτής της Ομάδος

ATTIΛΑΣ Ο ΟΥΝΝΟΣ

Ο ανελέητος κατακτητής
[ΤΙΜΗ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΑΡΧΟΥ]

     Ο φοβερός και τρομερός στρατηλάτης που έβαλε σκοπό να γκρεμίσει τη δόξα της Ρώμης και του Βυζαντίου έμεινε στην Ιστορία ως ένας από τους εξέχοντες κακούς της.

     Το χρονικό του αρχίζει εκεί στην αυγή του 5ου αιώνα μ.Χ., όταν η Ρώμη είναι ήδη στο χείλος της αβύσσου, πιο ευάλωτη από ποτέ στα μάτια των παραδοσιακών εχθρών της. Οι βαρβαρικές φυλές καραδοκούν και τόσο οι Βάνδαλοι όσο και οι Βησιγότθοι συγκεντρώνονται στα σύνορά της, με την τελική μάχη να πλανάται στην ατμόσφαιρα.

     Και τότε είναι που φτάνουν στα αφτιά των Συγκλητικών οι ζοφερές φήμες για μια νέα δύναμη που έρχεται από την Ανατολή: πρόκειται για ένα άγριο έθνος πολεμιστών που σκορπίζει τον τρόμο στο πέρασμά του.

     Οι φοβεροί Ούννοι είναι τώρα πιο δυνατοί από ποτέ και έχουν έναν νέο αρχηγό στο τιμόνι τους, τον Αττίλα. Οι μεν Ρωμαίοι τον θεωρούν υπάνθρωπο και βάρβαρο, γιατί «δειπνούσε με τη σάρκα των θυμάτων του», οι δε Βυζαντινοί τον βλέπουν ως τιμωρία σταλμένη από τον Θεό για τα κρίματά τους!

     Στην πραγματικότητα βέβαια ο Αττίλας δεν ήταν τίποτα από αυτά, ήταν απλώς ένας προικισμένος ηγέτης, διπλωμάτης και ικανότατος πολέμαρχος, ο οποίος ένιωσε αρκετά δυνατός για να επιδοθεί στην παγκόσμια κατακτητική του λαίλαπα, δημιουργώντας έτσι την Αυτοκρατορία των Ούννων, ένα θεόρατο βασίλειο που εκτεινόταν από τον Ουράλη Ποταμό μέχρι τον Ρήνο και από τον Δούναβη μέχρι και τη Βαλτική Θάλασσα.

     Τόσο η Ανατολική (Βυζαντινή) όσο και η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ένιωσαν καλά το πέρασμα της «Μάστιγας του Θεού», με τον μυστηριώδη καβαλάρη να ενώνει τις νομαδικές φυλές της περιοχής και να κάνει άνω-κάτω την Ευρώπη, σε μια πρωτοφανή κατακτητική μανία που θα φέρει από τους αγριότοπους της Σκυθίας το απόλυτο σκοτάδι πάνω από τη λαμπερή Ρώμη…

Πρώτα χρόνια

     Ο Αττίλας ο Ούννος γεννιέται πιθανότατα γύρω στο 406 μ.Χ. στα εδάφη που καλύπτει σήμερα η Ουγγαρία, σε μια εποχή δηλαδή που ο νομαδικός λαός των Ούννων της Κεντρικής Ασίας, μογγολικής καταγωγής, έχοντας ήδη συντρίψει τις δυνάμεις των Βησιγότθων και των Οστρογότθων, ίδρυσε το βασίλειό του στις εύφορες πεδιάδες του Δούναβη, στα βόρεια σύνορα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

     Ως γιοι του αδελφού του βασιλιά των Ούννων, τόσο ο Αττίλας όσο και ο μεγαλύτερος αδερφός του Μπλέντα μεγαλώνουν με τιμές, απολαμβάνοντας όσα πρόσφερε στη νομαδική φυλή η ήδη διαβόητη φήμη τους ως πολεμοχαρείς και αιμοδιψείς: ο βασιλιάς τους είχε ήδη συνάψει συμφωνίες με το Βυζάντιο και τη Ρώμη, αποσπώντας ετήσιο φόρο σε χρυσό για να μην επιτίθεται στις επαρχίες των δύο μεγάλων δυνάμεων της ευρωπαϊκής ηπείρου.

     Η πολιτική του εκφοβισμού απέδιδε για τους Ούννους, την ίδια στιγμή που στο σύμφωνο ειρήνης που υπέγραψαν με τους Ρωμαίους οι πολεμιστές της φυλής υπηρετούσαν στον ρωμαϊκό στρατό, μαχόμενοι πλάι στους λεγεωνάριους κατά των άλλων βαρβαρικών φυλών.
  

     Σε ηλικία 15 ετών, ο πρίγκιπας Αττίλας προσφέρθηκε ως όμηρος στο αυτοκρατορικό δικαστήριο της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, προκειμένου να εδραιωθεί η συνθήκη ειρήνης μεταξύ Ρωμαίων και Ούννων. Κατά τη διάρκεια της συμβολικής ομηρίας του, έμαθε καλά τόσο τη διχαλωτή γλώσσα της Ρώμης όσο και τις στρατιωτικές τεχνικές της, γινόμενος μάρτυρας από πρώτο χέρι του πλούτου αλλά και της διαφθοράς των Ρωμαίων.

     Στο πλαίσιο μάλιστα αυτής της συμφωνίας, ο Φλάβιος Αέτιος, ένας Ρωμαίος που θα παίξει μεγάλο ρόλο στη ζωή του Αττίλα, στέλνεται ως όμηρος ειρήνης στα εδάφη των Ούννων για την επισφράγιση του συμφώνου. Επιστρέφοντας ο Αττίλας στη χώρα του έπειτα από 5 χρόνια συμβολικής σκλαβιάς, το 420 μ.Χ., γνωρίζεται με τον Ρωμαίο και οι δυο τους γίνονται αχώριστοι φίλοι, σε μια σχέση που θα διέκοπτε τραγικά η μοίρα.

     Ο Αττίλας βέβαια επιστρέφει στον λαό του παίρνοντας τον όρκο ότι κάποτε θα γυρνούσε στην Ιταλία όχι ως όμηρος, αλλά ως κατακτητής...

Παίρνοντας τον έλεγχο της Ουννικής Αυτοκρατορίας

     Πεθαίνοντας ο βασιλιάς της φυλής, τα δύο αδέλφια, Αττίλας και Μπλέντα, ονομάζονται συγκυβερνήτες του βασιλείου. Το ημερολόγιο γράφει 434 μ.Χ. Τα δύο αδέλφια απόλαυσαν την ειρήνη και τις παχυλές εισφορές Βυζαντίου και Ρώμης για τα επόμενα 7 χρόνια, όταν ξάφνου ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος Β' αποφάσισε να απαλλαγεί από το δυσβάσταχτο χαράτσι που πλήρωνε το Βυζάντιο στους Ούννους και έκοψε έτσι τις καραβιές με τον χρυσό που ανηφόριζαν τον Δούναβη.

     Ο Αττίλας εξοντώνει τον αδερφό του Μπλέντα το 441 μ.Χ., ενορχηστρώνοντας ένα θανατηφόρο δυστύχημα στο κυνήγι, γινόμενος έτσι ο αδιαφιλονίκητος βασιλιάς των Ούννων. Ήταν πια ανενόχλητος να εξαπολύσει την επίθεσή του στους Βυζαντινούς, τιμωρώντας τους για την αθέτηση της συμφωνίας.

     Αφού ένωσε τις φυλές των Ούννων με τα γερμανικά νομαδικά φύλα της περιοχής κάτω από ένα λάβαρο και έναν βασιλιά, ήταν πια έτοιμος να επιδοθεί στην επεκτατική του πολιτική...

Η επίθεση στο Βυζάντιο

     Με τη φήμη για την πρωτοφανή του αγριότητα να προπαγανδίζεται τεχνηέντως από τις γερμανικές φυλές, ο φόβος που σκορπούσε ο Αττίλας προηγούνταν της άφιξής του! Κι έτσι όταν πέρασε τα βόρεια σύνορα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ήταν ήδη αιμοδιψής και ανηλεής στα μάτια των Βυζαντινών.

     Ο Αττίλας εισβάλει στις βαλκανικές επαρχίες του Βυζαντίου το 441 μ.Χ. διασχίζοντας τον Δούναβη και φέρνοντας όλεθρο και καταστροφή από τη Μαύρη Θάλασσα μέχρι και τη Μεσόγειο. Αφού εξαφάνισε από τον χάρτη πόλεις όπως η Ναϊσσός (σημερινή Νις της Σερβίας) και η σημερινή Σόφια, βάδισε ανενόχλητος σχεδόν προς την Κωνσταντινούπολη, έχοντας ήδη συντρίψει μεγάλο τμήμα του βυζαντινού στρατού.

     Σε μια σειρά από μάχες αποτελειώνει ό,τι έμεινε όρθιο από τα βυζαντινά στρατεύματα, λεηλατώντας και καταστρέφοντας τα πάντα στο πέρασμά του. Κι όταν στη χερσόνησο της Καλλίπολης οι Ούννοι κάμπτουν και το τελευταίο οχυρό αντίστασης των Βυζαντινών, ο δρόμος προς την Κωνσταντινούπολη είναι πλέον ορθάνοιχτος.

      Το μόνο που κατάφερε να σταματήσει την οργή των ιππέων του Αττίλα ήταν τα διπλά (χερσαία και θαλάσσια) τείχη της Βασιλεύουσας, τα οποία είχε ήδη ανακατασκευάσει ο Θεοδόσιος για να αντιμετωπίσει τον Ούννο κατακτητή. Ο Αττίλας συνειδητοποιεί ότι η κατάληψη της πόλης είναι σχεδόν αδύνατη, αφού ο στρατός του αποτελείται κυρίως από έφιππους, την ίδια στιγμή που και ο Θεοδόσιος δεν θέλει καταστάσεις πολιορκίας στην πρωτεύουσά του. Κι έτσι οι δύο ηγέτες συνθηκολογούν, με τους Βυζαντινούς να καταβάλουν βαρύ αντίτιμο σε χρυσό και να εκχωρούν πολλά προνόμια στους Ούννους, όπως την παραχώρηση της αποκλειστικότητας στην εμπορική εκμετάλλευση των παραδουνάβιων περιοχών.

     Ο Θεοδόσιος Β' προτίμησε την ακριβοπληρωμένη ειρήνη από την ταπεινωτική ήττα, αν και από την κίνησή του αυτή είναι που θα ενδυναμωθεί ο Αττίλας περισσότερο από κάθε άλλη φορά: οι εισφορές σε χρυσό τριπλασιάστηκαν, επιτρέποντας στον Ούννο πολέμαρχο να εξαγοράζει συνειδήσεις αλλά και τη βοήθεια των γειτονικών γερμανικών φυλών.

     Το 447 μ.Χ., αφού συγκρότησε νέο στρατό και ενίσχυσε τα σύνορά του, ο Θεοδόσιος Β' αρνήθηκε εκ νέου να καταβάλει τον ετήσιο φόρο στους Ούννους. Ως απάντηση, ο Αττίλας περνά για άλλη μια φορά τον Δούναβη, τώρα όμως με σαφείς εκδικητικές τάσεις: οι Βυζαντινοί πρέπει να πληρώσουν ακριβά την προσβολή. Αφού διαλύει ολοσχερώς τον βυζαντινό στρατό για άλλη μια φορά, κατευθύνεται νότια και λεηλατεί την Ελλάδα, ερημώνοντας τις πόλεις απ' όπου πέρασε, πριν στραφεί τελικά και πάλι στην Κωνσταντινούπολη. Οι Ούννοι στρατοπεδεύουν έξω από τις πύλες της Βασιλεύουσας και ο Θεοδόσιος συνθηκολογεί άρον-άρον, με τους όρους του νέου συμφώνου ειρήνης να είναι πλέον εξοντωτικοί για το Βυζάντιο και να αδειάζουν το αυτοκρατορικό θησαυροφυλάκιο!

Η οργή του Αττίλα του Ούννου

     Ο νέος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, Μαρκιανός, αρνήθηκε να πληρώσει τον εξοντωτικό φόρο στον Αττίλα το 450 μ.Χ., όταν ανέλαβε τον θρόνο της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, συστρατεύοντας τις δυνάμεις του με τον αυτοκράτορα της Δύσης, Βαλεντινιανό Γ'. Ο Αττίλας δεν θα ασχοληθεί όμως με την πρόκληση των Βυζαντινών, καθώς στο στόχαστρό του ήταν πλέον η Ρώμη!

     Ο Ούννος βασιλιάς ήταν πια μέγεθος που δεν μπορούσε να αγνοηθεί: η ασταμάτητη πολεμική μηχανή που σκάρωσε του είχε χαρίσει μια δική του αυτοκρατορία, κατά μήκος των συνόρων τόσο της Ανατολικής όσο και της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας! Όλες οι βαρβαρικές φυλές τον είχαν αναγνωρίσει βασιλιά τους και θα έδιναν και τη ζωή τους ακόμα για να τον υπερασπιστούν. Το όνομά του έσπερνε τρόμο σε βασίλεια και αυτοκρατορίες και οι θρύλοι που τον συνόδευαν επέτειναν τη φρίκη που προκαλούσε. Στη Ρώμη κυκλοφορούσε ήδη η φήμη ότι ο Αττίλας είχε στην κατοχή του το σπαθί του Ρωμαίου θεού του πολέμου!

     Με τις εισφορές των Βυζαντινών, ο Αττίλας είχε πια στον έλεγχό του μισό εκατομμύριο άντρες όταν εισέβαλε στη Γαλατία το 451 μ.Χ., διασχίζοντας αυτή τη φορά τον Ρήνο Ποταμό. Σχεδόν ανενόχλητος, λεηλάτησε και έκαψε τις μεγαλύτερες πόλεις της σημερινής Γαλλίας, αναγκάζοντας τους Ρωμαίους σε λύσεις έκτακτης ανάγκης. Και σε μια περίεργη τροπή της μοίρας, αρχιστράτηγος των ρωμαϊκών λεγεώνων του αυτοκράτορα Βαλεντινιανού δεν ήταν άλλος από τον παιδικό φίλο του Αττίλα, τον Φλάβιο Αέτιο!

     Ο Αέτιος, ξέροντας ότι δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τη «Μάστιγα του Θεού» -όπως τον είχαν ονομάσει οι Βυζαντινοί- μόνος, κατέληξε σε συμμαχίες με βαρβαρικά φύλα, το μίσος των οποίων για τους Ούννους ήταν τέτοιο που τα έκανε να ξεχάσουν τον προαιώνιο εχθρό τους, θεωρώντας τους Ρωμαίους το μικρότερο από τα δύο κακά.

     Η τελική μάχη των Ρωμαίων και των βάρβαρων συμμάχων τους (Βησιγότθοι και Κέλτες κυρίως) με τους Ούννους του Αττίλα θα λάβει χώρα στην πόλη Ορλεάνη το 451 μ.Χ., με τον πολέμαρχο να αιφνιδιάζεται από τις δυνάμεις που κατάφερε να συγκεντρώσει ο Αέτιος και να χάνει τελικά. Ήταν το τέλος της εκστρατείας του Αττίλα προς τα δυτικά...

Κατοπινά χρόνια και θάνατος

      Ο «Flagellum Dei», η «Μάστιγα του Θεού» στα λατινικά, δεν είχε πει ωστόσο την τελευταία του λέξη: παρά την εμφατική ήττα, η Αυτοκρατορία των Ούννων ήταν ακόμα κραταιά και ο Αττίλας σε σύντομο χρονικό διάστημα είχε αποκαταστήσει πλήρως τις στρατιωτικές απώλειές του. Κι έτσι το 452 μ.Χ. επιτέθηκε στην Ιταλία, στην καρδιά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας!

     Αυτή τη φορά κατέβηκε από τις Άλπεις, εξαφανίζοντας κυριολεκτικά από τον χάρτη τις πόλεις που ένιωσαν την οργή του. Δεν είναι υπερβολή αυτό που αναφέρουν οι ιστορικοί της εποχής, ότι πολλές ιταλικές πόλεις παρέμειναν ακατοίκητες ακόμα και μισό αιώνα μετά το φονικό πέρασμά του.

     Η Ρώμη φαινόταν ανοχύρωτη και ο Αέτιος δεν μπορούσε να τον ανακόψει για δεύτερη φορά, καθώς οι βάρβαροι σύμμαχοί του αρνήθηκαν να προστρέξουν στην υπεράσπιση της Ιταλίας. Οι Ούννοι ισοπεδώνουν τη μία πόλη μετά την άλλη και οδεύουν τάχιστα προς την Αιώνια Πόλη, η οποία μοιάζει αφύλακτη μπροστά στην κατακτητική του μανία.

     Ό,τι δεν κατάφερε όμως η στρατιωτική και πολιτική ηγεσία της Ρώμης, το πέτυχε ο εκπρόσωπος του Θεού! Ο πάπας Λέων Α' ζητά ακρόαση από τον Αττίλα, που είχε στρατοπεδεύσει έξω από τη Ρώμη, και φέρεται να τον πείθει να εγκαταλείψει την εκστρατεία στην Ιταλία! Εδώ έπαιξε σαφώς ρόλο και η κούραση των δυνάμεων του Αττίλα, τα σοβαρά προβλήματα ανεφοδιασμού των στρατευμάτων του και οι αρρώστιες που τους θέριζαν, την ίδια στιγμή που ο βυζαντινός αυτοκράτορας Μαρκιανός είχε ξαποστείλει τις ανασυνταγμένες δυνάμεις του στην καρδιά της Ουννικής Αυτοκρατορίας, αν και οι ιστορικοί μνημονεύουν μόνο τις διπλωματικές ικανότητες του ποντίφικα.

     Όπως κι αν έχει το πράγμα, ο Αττίλας εξέπληξε τους πάντες όταν μετά τη συνάντηση με τον πάπα απέσυρε τα στρατεύματα και επέστρεψε στην πατρίδα του νικητής και γεμάτος πολύτιμα λάφυρα. Όχι ότι ξέχασε βέβαια την περιπέτεια της Ιταλίας και σύντομα έβαλε σκοπό να εκστρατεύσει και πάλι κατά της Ρώμης.

     Τα σχέδιά του ματαιώθηκαν όμως, καθώς θα τον προλάβαινε ο όχι και τόσο ένδοξος θάνατός του. Ο Αττίλας παντρεύτηκε άλλη μία σύζυγο την επόμενη χρονιά, το 453 μ.Χ., την ώρα που οργάνωνε τη νέα εισβολή στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, με το γαμήλιο γλέντι να αποδεικνύεται μοιραίο για τον ίδιο: ο στρατηλάτης αποσύρεται μεθυσμένος στη νυφική παστάδα και την επόμενη μέρα διαπιστώνεται ο θάνατός του από εσωτερική αιμορραγία στη μύτη. Ο Αττίλας πέθανε έτσι από ασφυξία, αν και ο θρύλος τον θέλει να χάνεται από το βίαιο σεξ με τη νέα του σύζυγο, κατά τη διάρκεια του οποίου έσπασε η μύτη του, μη δίνοντας τη δέουσα προσοχή στο γεγονός.

     Όπως κι αν είναι η αλήθεια, ο χαμός του πολέμαρχου σηματοδότησε και το τέλος της Αυτοκρατορίας των Ούννων. Ο χρισμένος από τον Αττίλα διάδοχός του επιδόθηκε σε οικογενειακές διαμάχες με τα αδέρφια του για τον έλεγχο των τεράστιων εδαφών, με τη διαιρεμένη φαμίλια να μαστίζεται και από τις εξεγέρσεις των κατακτημένων γερμανικών φύλων...

     Όσο για τον τρομακτικό πατέρα τους, έμεινε στην Ιστορία όχι μόνο για τις κατακτήσεις, τις λεηλασίες και τη στρατηγική του διάνοια, αλλά και για την ατάκα που συνόψισε τη ζοφερή ηγεμονία του: «Από όπου έχω περάσει, το χορτάρι δεν θα ξαναφυτρώσει»...

ΜΕ ΒΑΘΕΙΑ ΒΙΩΜΑΤΙΚΗΝ ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ

     Με την βιωματική ισορροπιστικήν ενσυναίσθηση ως προτεραιότητα στη διδασκαλία της Σχολής των "Ελλήνων Κενταύρων", τα δύο τελευταία μαθήματα αυτού του καλοκαιριού αλλά και ολόκληρης της Ι' Προπονητικής Περιόδου η οποία μόλις τελειώνει, αφιερώθηκαν σ΄ αυτή την απαραίτητη εμπειρία για κάθε Ιππέα. Τυχεροί μαθητές ο Παντελής και η Θεοδώρα.

     Έτσι, επελέγη ένα απολύτως φυσικό έδαφιος, ο υπέροχος επιβήτοράς μας Sepp, ένα σκιάδιο ματιών και ένα ιδανικό ασκησιολόγιο για να βιώσουν καλύτερα την ισορροπιστικήν ενσυναίσθηση οι δύο μαθητές μας,

     Φυσικό έδαφος και όχι σύνηθες Ιππευτήριο διότι, σ΄αυτό, οι διάφορες καταστάσεις ισορροπίας "εγγράφονται" βαθύτερα στην ενσυναίσθηση του Ιππέως...

     Ο επιβήτοράς μας διότι το ταμπεραμέντο του, σε αντίθεση με ό,τι οι άσχετοι πιστεύουν για ένα τέτοιον Ίππο, παρέχει την δυνατότητα πολλαπλής ωφελείας του μαθητή λόγω της δυνάμεώς αλλά και της ...λαιμαργίας του η οποία θα δούμε εν συνεχεία πόσο ...διδακτική ήταν...

     Το σκιάδιο των ματιών για την αναγκαστική "εσωτερική στροφή" του Ιππέως και την επίτευξη βαθύτερης αυτοσυγκεντρωτικής "ενδοπαρατηρήσεως"...

     Και το ασκησιολόγιο ιδανικό, έχοντας στη διάθεσή μας να αξιοποιήσουμε την διάδραση δύο μαθητών οι οποίοι θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ο ένας την πρόοδο του άλλου...

     Για κάθε μαθητή ο "δρόμος" ήταν ο ίδιος. Πρώτα θα έπρεπε να ρυταγωγηθεί με ανοικτά μάτια και καλό κράτημα, ώστε να "βιώσει" την κίνηση και ισορροπία επί του φυσικού, συγκεκριμένου, πεδίου, 

     Κατόπιν, θα έπρεπε ο ρυταγωγούμενος να αποενοχοποιήσει το κράτημα και να αφεθεί περισσότερο στην "ανακάλυψη" της ισορροπίας, κυρίως, δια της έδρας και των αντισταθμιστικών κινήσεων του κορμού και των χειρών με το συνέργημα των ποδών.

     Τέλος ο κάθε μαθητής θα έπρεπε να διευθύνει τον Ίππο με κλειστά μάτια αντιμετωπίζοντας την εμμονή του στο σκύψιμο και την βοσκή, μέσα σε ένα φυσικό περιβάλλον-πειρασμό γα την λαιμαργία του συμπαθέστατου τετραπόδου μας.

     Σήμερα, λοιπόν, οι μαθητές μας έμαθαν να διαχειρίζονται και να διευθύνουν τον Ίππο τους με κλειστά μάτια σε φυσικό περιβάλλον.  

     Έμαθαν πόσο δύσκολο είναι να διατηρείς σε συνεχή κίνηση έναν Ίππο ο οποίος βρίσκεται μέσα σε ένα κατάφυτο χώρο του οποίου θα ήθελε να ...ξεριζώσει και το τελευταίο χορταράκι για να το φάει, ενώ τα χέρια και τα πόδια του Ιππέως του αποκλείουν το σκύψιμο και την στάση για βοσκή.

     Και έμαθαν πόσο βαθειά εμπειρία είναι να διευθύνεις, επιπλέον, τον Ίππο με κλειστά μάτια συναισθανόμενος εγκαίρως κάθε αρνητική κατάσταση ισορροπίας ώστε εγκαίρως να την προλάβεις ή να την διορθώσεις προκειμένου να αποφύγεις την πτώση.

     Και οι δύο μας μαθητές ήσαν υπέροχοι και, μάλιστα, ο Παντελής ζήτησε να ολοκληρώσει το δικό του μάθημα με καλπασμούς κάτι που του, ασφαλώς, επετράπη και τον χαρήκαμε σε ωραίες φάσεις μέχρι το τέλος αυτής της ωραίας τελευταίας εκπαιδευτικής ημερίδος της Ι' Προπονητικής Περιόδου που λήγει και  από την Κυριακή 2α Σεπτεμβρίου 2018 αρχίζει, αισίως, η ΙΑ' προπονητική Περίοδος η οποία σηματοδοτεί και τον 13ο χρόνο συνεχους λειτουργίας της Ομάδος των "Ελλήνων Κενταύρων".

     Από το Δ.Σ., την αναπληρώτρια Αρχηγό Ομάδος Χρυσούλα Ηλιάδη και τα Στελέχη των "Ελλήνων Kενταύρων" :

KΑΛΗ, ΝΕΑ ΠΡΟΠΟΝΗΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ!

ΝΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΕΙΣ, 

Ή, 

ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΗΜΟΦΟΡΗΣΕΙΣ;

     Τελικώς, είναι κάποιες στιγμές που δεν ξέρεις αν τον απείθαρχο θα πρέπει να τον αποκεφαλίσεις ή να τον ...παρασημοφορήσεις... Κι όσο το σκέφτεσαι, όταν ο απείθαρχος αρχίσει να σε πλακώνει στα ...φιλιά, τότε γίνεται το απερίγραπτο...

     Σήμερα η Σκύθισσα εκ ...Καζακστάν Χρυσούλα, έλαβε την εντολή από τον Ούννο να μην τοξεύσει χωρίς παράγγελμά του αλλά, εκείνη μπούκαρε έφιππη κι ακάθεκτη καλπάζοντας κι αλαλάζοντας στο κλειστό Ιππευτήριο κι άρχισε να εκτοξεύει τα βέλη της πλάι στ΄ αφτιά του Εκπαιδευτή της. Σκηνές μογγολικής στέπας με αχαλίνωτους καλμούκους εν δράσει! Θριαμβικότερη είσοδος στην Έφιππη Τοξοβολία με έναν Ίππο τον οποίο εκπαίδευσε μόνη της, δεν θα μπορούσε να γίνει:

     Κυρίες και Κύριοι, Χρυσούλα Ηλιάδη, η, από σήμερα, Αναπληρώτρια Αρχηγός των "Ελλήνων Κενταύρων", ελπίζοντας, απλώς, να της μετριάσουμε τη ...φόρα που θυμίζει καταιγίδα στο φαράγγι Γιόλιν Αμ.  Πρώτη Γυναίκα στο πηδάλιο των "Ελλήνων Κενταύρων"!

     Για όλα μας τα Στελέχη είμαστε υπερήφανοι στους "Έλληνες Κενταύρους" διότι όλα χαρακτηρίζονται από Ήθος και υψηλές δεξιότητες και κάθε φορά αυτός ο κανόνας επαναλαμβάνεται, όπως και με την Χρυσούλα την οποία όλοι, τελικώς, συγχαίρουμε παρά την παρορμητικήν απειθαρχία της η οποία σήμερα, παρ΄ ολίγον να μετατρέψει τον Ούννο σε ...κοντοσούβλι! Χαλάλι της! Ο Ούννος, πάντως, νοιώθει σταθερά ευδαίμων εν μέσω όλων αυτών των γενναίων πλασμάτων, ελάχιστα ανησυχών για την ακεραιότητά του, εμπιστευόμενος πλήρως τις ικανότητες των εκπαιδευομένων του!

     Αλλά και ο Παντελής μας, σήμερα έδειξε μια υπέροχη "συνομιλία" με τον τετράποδο Sepp με τον οποίο ξαναβρίσκει, σιγά-σιγά, την καλή του επαφή με την Ιππασία και τα όσα υπέροχα πέτυχε εκπαιδευόμενος με τον Αρπάλυκο στη μακρυνή Αγγλία.

     Με Εκπαιδεύτριά του την Χρυσούλα, στο σημερινό του μάθημα ο Παντελής κατάφερε εκτεταμένα εδραία τροχαστικά με τον θρυλικό, πια, επιβήτορά μας και άνετο κάθισμα άνευ συνεργημάτων και, επειδή, μας διαβάζουν και κάποιοι ..."προπονητές" που πήραν ταχυδρομικώς το "δίπλωμά" τους από την ...ιθαγενή Ομοσπονδία Ιππασίας τους εξηγούμε ότι "συνεργήματα" είναι και οι ηνίες, όντες βέβαιοι ότι θα χρειαστεί να τους εξηγήσουμε και τι είναι οι ...ηνίες!

     Ο καλόκαρδος και πολυαγαπημένος σε όλους Παντελής μας, συνδέθηκε τόσο στενά και γρήγορα με τον Sepp που πραγματικά όσοι τους παρακολουθούσαμε είπαμε ...'το ιδανικό δίδυμο"!

     Τέλος, πάντων, ακόμη να βρούμε τι λάθος κάνουμε στους "Έλληνες Κενταύρους" και όλοι είμαστε ευτυχισμένοι και προοδεύοντας εν μέσω ηλιθίων που δυστυχούν και βαλτώνουν!...