Ο ΑΡΧΗΓΟΣ 

ΤΩΝ «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» 

ΕΚΠΑΙΔΕΥΕΙ

     Ο Αρχηγός των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» Αρπάλυκος, με τις γνωστές ικανότητές του αλλά και την εμπειρία αρκετών συμμετοχών σε διεθνείς Αγώνες Έφιππης Τοξοβολίας, εκπαιδεύει στο Ιππικό Κέντρο «ΑΡΤΕΜΙΣ» της Ομάδος μας, κατόπιν απ’  ευθείας συνεννοήσεως με κάθε ενδιαφερόμενο.

     Τα μαθήματα διεξάγονται συνεχώς καθ’  όλο το καλοκαίρι. Τηλέφωνο επικοινωνίας : 6972496303. 

Ο «ΔΡΟΜΟΣ» ΤΗΣ ΚΑΛΛΙΓΡΑΦΙΑΣ

Ο «ΔΡΟΜΟΣ» ΤΗΣ ΚΑΛΛΙΓΡΑΦΙΑΣ

     Λόγος, είναι η εξωτερίκευση του διανοήματος και ο λόγος μπορεί να είναι προφορικός και γραπτός.

     Οι φθόγγοι, οι λέξεις, οι φράσεις, οι συλλαβές, δεν αρθρώνονται από τα στόματα και δε γράφονται από τα χέρια των πλασμάτων που εξωτερικεύουν τα διανοήματά τους αλλά από κάτι πολύ βαθύτερο, όπως τα αβυθομέτρητα σπήλαια του ψυχισμού ο οποίος πάλλεται αντηχητικά και δονητικά, επιδιώκοντας τη συνένωσή του με την απεραντοσύνη των κοσμικών διαστάσεων. Και, όταν βιώνουμε τον λόγο είτε στη προφορική είτε στη γραπτήν εκδοχή του, ασχέτως αποτιμήσεως αυτής της ακροάσεως, τα βάθη της ψυχής μας αφυπνίζονται και δονούνται.

     Αν και ο προφορικός λόγος, κατά κανόνα, παραμένει σε μία κατώτερη επικοινωνιακή χρηστικότητα, ο γραπτός λόγος δύναται να κατακτήσει μία πολύ υψηλότερη διάσταση  ωφελιμότητος, αναγορευόμενος στην καλλιγραφία η οποία αποτελεί διαλογισμό. Και αυτή η υψηλότερη διάσταση υπερβαίνει εκείνη του απλού γραπτού, επικοινωνιακής χρησιμότητος λόγου, προσδίδοντάς του και αισθητική προέκταση.

     Διαλογισμός, είναι μία εσωτερική διαδικασία χωρίς διαδικασία, μία πράξη χωρίς πράξη, μία ενέργεια χωρίς ενέργεια και που όλα προκαλούνται από μία επιθυμία χωρίς επιθυμία. Μόνον τότε, ως προϊόν βουλήσεως άνευ βουλήσεως, ο διαλογισμός ζωογονεί και εναρμονίζει με τον Κόσμο της εσώτερη ψυχική μας δομή.

     Και η καλλιγραφία ως μία μορφή διαλογισμού εισάγει τον καλλιγράφοντα σε ένα εσωτερικό μονοπάτι εδραιώσεως λυτρωτικών βιωμάτων όμοια με εκείνα που προσφέρουν οι πολεμικές τέχνες, εξισώνοντας την καλλιγραφία με μία από αυτές.

     Η αισθητική προέκταση της καλλιγραφίας η οποία αναδεικνύει την γραφή πολύ πέραν της χρηστικής διαστάσεώς της επικονιάζει τον καλλιγράφο με ένα οπτικό αποτέλεσμα το οποίο αποτελεί ολοκλήρωμα μιας εσωτερικής διεργασίας η οποία άγει σε μία υπαρξιακήν ισορροπία και έναν κοσμικό ρυθμό που καταλήγουν σε μία τάξη, αρμονία και αυτοσυγκρότηση, γονιμότατο «έδαφος» για την καλλιέργεια των πολεμικών τεχνών.

     Και η καλλιγραφία εμπνέεται από ιερά κείμενα μεταρσιώνοντάς τα στη κεντρομόλο ιερότητα της ταυτίσεώς του με το ίδιο το Σύμπαν κι εναρμονίζοντας το Ένα με το Άπαν. Έτσι, η έμπνευση στη καλλιγραφία αποτελεί και την ανάσυρση ιερών διανοημάτων τα οποία καταγράφονται ανελισσόμενα αισθητικώς αποδιδόμενα και πάλι στον Κόσμο με βέλτιστη οπτικοποίηση η οποία συνιστά βαθύτερην επεξεργασία αλλά και ανάδειξη, πολύ υψηλότερη  του συμβατικού λεκτικού επιπέδου.

     Η αντιθετική αναγνωσιμότητα μεταξύ γραφής και καλλιγραφίας αποτελεί ακόμη ένα αξιοπρόσεκτο στοιχείο ιερότητος διότι, αυτό που ενδιαφέρει την πρώτη περιφρονείται από την δεύτερη χωρίς όμως στη περίπτωση της δεύτερης αυτή η παράμετρος να ακυρώνεται. Τόσο η απλή γραφή, όσο και η καλλιγραφία αποτελούν εκφράσεις γραπτού λόγου με στόχο την απόδοση και κατανόηση αλλά η αισθητική αντίληψη της καλλιγραφίας η οποία κατατείνει σε μία απόδοση και κατανόηση κοσμικών διαστάσεων όπου η αισθητική καθορίζει απαρέγκλιτη συντεταγμένη. Και η αδήριτη διδασκαλία της καλλιγραφίας, η οποία δεν γίνεται κατανοητή υπό των αισθήσεων αλλά μόνον δια της εξωαισθητής αντιλήψεως, είναι η συντεταγμένη της αισθητικής αρμονίας ως στυλοβάτη του Σύμπαντος.

     Τι θα είχαμε, άραγε, τοξεύοντας ένα βέλος χωρίς εσωτερική αισθητικήν αρμονία; Απλώς, μία τόξευση, ιδού σε τι ωφελεί η καλλιγραφία, ως διαλογισμός και εσωτερικό μονοπάτι.

     H καλλιγραφία ως arte povera, με την ολιγάρκεια των μέσων που απαιτεί η εκτέλεσή της, αναδεικνύεται μέσα από τη περιφρόνησή της προς την ύλη ως μία εν εξάρσει πνευματική διαδικασία. Ένα πινέλο, λίγη μελάνη κι ένα χαρτί, όλα κι όλα τα προαπαιτούμενά της κι όμως… Το μεγαλείο της απλότητος ποτέ δεν αναδύεται πιο λαμπρό από αυτά τα ελάχιστα υλικά τα οποία άγουν στην διεύρυνση μιας ατομικής συνειδήσεως σε πανσυμπαντική.

     Και ο καλλιγράφος, αυτός ο «αναγνώστης» των ιδίων του των εσωτερικών δονήσεων, καθισμένος κατά γης δε γράφει με το χέρι αλλά με ολόκληρο το σώμα του και με μία ενέργεια η οποία αναπηδά από το χάρα και ζωογονείται από την κοιλιακή αναπνοή σε ένα πεδίο υψίσυχνης σιωπής. Έτσι, με την καλλιγραφική κίνηση να διαμορφώνεται χωρίς σκέψη, χωρίς ωφελιμισμό, χωρίς προσχεδιασμό του τελικού αποτελέσματος, όχι μόνον από το χέρι αλλά από ολόκληρο το σώμα, ο καλλιγράφος ταυτίζεται με το σπαθιστή και το πινέλο του με το σπαθί διαγράφοντας μία τροχιά η οποία δεν έχει όμοιό της.

     Ενώ οι ανάξιοι καταπατητές της Ελληνικής γης, οι μοντέρνοι νεογραικύλοι, έχοντας ήδη σοδομίσει ό,τι  θυμίζει «Ελλάδα», ορέγονται να σοδομίσουν και αυτό το κατάλοιπο της Ελληνικής γλώσσας δια της αντικαταστάσεως των γραμμάτων της με …λατινικούς (!) χαρακτήρες, οι λαοί με σεβασμό στη παράδοση και στο Πολιτισμό τους επιμένουν στις αρχαίες γραφές τους, ανάγοντάς τις, μάλιστα, σε Τέχνη!

     Με κορυφαίους τους Ιάπωνες και το δικό τους «Δρόμο» της καλλιγραφίας (Σόντό) όλοι οι λαοί με αρχαίο Πολιτισμό τιμούν και περισώζουν τις πατρογονικές γραφές τους, όσο δύσκολες και περίπλοκες κι αν φαίνονται στο σύγχρονο, μινιμαλιστικό έως …ευτελισμένο, Κόσμο, επιμένοντας στο σεβασμό των παραδόσεών τους.

     Το Ισλάμ έχει αναδείξει τη θρησκευτική καλλιγραφία σε δογματικό τελετούργημα και, μάλιστα, με τον πλέον πομπώδη και μνημειακό χαρακτήρα, εκτοξεύοντάς την σε ακρώρειες καλλιτεχνικής εκφράσεως.

     Οι μακρυνοί Μογγόλοι, επί παραδείγματι, έχουν αναγάγει τη παραδοσιακή καλλιγραφία τους σε υψηλή Τέχνη η οποία δεν διδάσκεται απλώς σε κρατικές Σχολές αλλά προάγεται και μέσω ιδιωτικών Ιδρυμάτων αλλά και επιχειρήσεων.

     Ένα μεγάλο μέρος της τουριστικής «βιομηχανίας» των συγχρόνων Μογγόλων βασίζεται στη διάδοση της παραδοσιακής καλλιγραφίας τους μέσω όλων των Οργανισμών, κρατικών και ιδιωτικών, που την προάγουν εξάγοντας και διαδίδοντας, έτσι, τον αρχαίο Πολιτισμό τους!

     Για τους σημερινούς Μογγόλους μπορεί η σύγχρονη γλώσσα και γραφή να αποδίδει τα πάντα, όμως, η πατρογονική, αρχέγονη καλλιγραφία αποδίδει ακόμη …περισσότερα, με έναν τρόπο ο οποίος ξεφεύγει από την πεζότητα της σημερινής εποχής κι επανασυνδέει τον Άνθρωπο με τις ρίζες της καταγωγής και των οραμάτων του ως Έθνους με ιστορικό παρελθόν και, βεβαίως, μέλλον.

     Οι ψυχοπνευματικές «δονήσεις» της καλλιγραφίας γενικώς και, ειδικώς, της καλλιγραφίας των αρχαίων γραφών έχουν αποδειχθεί πραγματικά «ιάματα» για τον Άνθρωπο, ένα αντικείμενο εκφεύγον των ορίων του παρόντος κειμένου και αν όλα τούτα ισχύουν για τους λαούς που προαναφέραμε, είναι πρόδηλο το πόσα μπορεί να σημαίνουν για εμάς τους Έλληνες.

     Σύντομα το Διοικητικό Συμβούλιο της «ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ» θα κληθεί να αποφασίσει περί της εισαγωγής της Ελληνικής καλλιγραφίας ως, επί πλέον, γνωστικού αντικειμένου των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» για τη διαπίστευσή τους ως  Εφιπποτοξοτών.

ΣΩΜΑ ΙΠΠΙΚΟΥ

     Στο πλαίσιο των τηλεοπτικών εκπομπών «ΠΕΡΙ ΙΠΠΙΚΗΣ» του Αριστοτέλους Ηρ. Καλέντζη, ο Αντιστράτηγος (Δ.Ι.Σ.) Ιωάννης Κακουδάκης μιλά για το Σώμα Ιππικού του Ελληνικού Στρατού. Η βιντεοσκόπηση έγινε, κατόπιν εγκρίσεως του Αρχηγού Στρατού, στο ιστορικό κτήριο της Διεθύνσεως Ιστορίας Στρατού και μεταδόθηκε από το “EXTRA Channel”, στις 3 Νοεμβρίου 2002. Πρόταση του παραγωγού ήταν η επαναφορά της Ιππασίας ως μαθήματος στις παραγωγικές σχολές Αξιωματικών του Ελληνικού Στρατού. 

https://www.youtube.com/watch?v=fBBl-qWPQk0

«ΑΝΑΒΙΩΣΗ» … “IN VIVO” KAI “IN SITU”

     Ο πόθος του Ανθρώπου να επανασυνδεθεί με τις ρίζες του και να  β ι ώ σ ε ι  την πραγματικότητα της καταγωγής του δεν είναι, απλώς, εύλογος αλλά και απαραίτητος για τη σωστή σχεδίαση του μέλλοντός του. Και, μπορεί η απλή γνώση της Ιστορίας να είναι εκ των ουκ άνευ αλλά, αυτή η «ακαδημική» (ούτως ειπείν…) γνώση, δεν αποτελεί παρά, μόνον,  το «περιτύλιγμα» της απαραίτητης  β ι ω μ α τ ι κ ή ς  εννοήσεως του παρελθόντος του που θα βοηθούσε τον Άνθρωπο να «επανασυνδεθεί» με τις ρίζες της καταγωγής του.

     Στο πλαίσιο αυτής της βιωματικής εννοήσεως της Ιστορίας, πολλές σύγχρονες συλλογικότητες επιδίδονται σε μία δραστηριότητα «αναβιώσεων» ιστορικών περιόδων και γεγονότων, άλλοτε μεν επιτυχώς κι άλλοτε ανεπιτυχώς με κριτήριο την βαθύτητα και σοβαρότητα της προσεγγίσεως του αντικειμένου. Πώς, άραγε, θα μπορούσαμε να εννοήσουμε τις παραμέτρους της περιόδου των Mεταναστεύσεων εάν οι ίδιοι δεν ιππεύσουμε επί παντοειδούς εδάφους και δεν αισθανθούμε τις συνέπειες της μορφολογίας του όχι μόνο στη δική μας οσφύ αλλά και στις οπλές του Ίππου μας; Όμως, αυτό προϋποθέτει προσωπικές θυσίες και ανάπτυξη φυσικών ικανοτήτων ώστε να το προσεγγίσουμε με ασφάλεια και βιωματική πληρότητα. Γνώση Ιππικής (εκπαίδευση), γνώση του όλου ιστορικού πλαισίου (μελέτη) και πολλά άλλα  β ι ώ μ α τ α  αναδεικνύονται ως απαραίτητες προϋποθέσεις πριν ακουστεί το «κλικ» του φωτογραφικού διαφράγματος το οποίο μόνον ως, επιπολής, «υστερόγραφο» και όχι ως αυτοσκοπός μπορεί να νοηθεί.

     Στις σύγχρονες «αναβιώσεις» παρατηρούμε, κυρίως, μια διάθεση πρόχειρης σκηνικής αναπαραστάσεως, συχνά, με διαφυγές ασύγγνωστης αναχρονιστικότητος,  η οποία αφήνει την αίσθηση ενός κακοχώνευτου δρωμένου «επί σκηνής», ενός δρωμένου το οποίο επιζητά τα χειροκροτήματα του κοινού και όχι την εννόηση των πραγματικών συνθηκών και, κυρίως, εμπειριών, του ιστορικού χρόνου.  Συχνά παρακολουθούμε την τάδε ή δείνα ομάδα να «αναπαριστά» τούτο ή εκείνο με μία αγωνία καταλήξεως απλώς και μόνον σε μία εντυπωσιακή φωτογραφία εικαστικής επιφανειακότητος χωρίς καθόλου περιεχόμενο δράσεως.  Έτσι, αντί η φωτογραφία να αποτελεί το επισφράγισμα μιας ιστορικής τελείας (ακριβούς και πραγματικής) δράσεως ώστε, δι αυτής να  β ι ω θ ε ί  για τους δράστες και θεατές η ιστορική αλήθεια, καταντά να αποτελεί σκηνοθετικό αυτοσκοπό πλήρη κενότητος! Και αυτή η κενότητα γίνεται αμέσως αντιληπτή από την ίδια «καταληκτική» και «προβαλλομένη» φωτογραφία προξενώντας το μέγα ερώτημα «προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός» όταν μια τέτοια φωτογραφία είναι υπόθεση ενός απλού «κλικ» χωρίς κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο;

     Kαι μόνον η χρήση του όρου «αναπαράσταση» είναι εσφαλμένη και οδηγεί προς λανθασμένες κατευθύνσεις! Όταν επιχειρούμε την μελέτη και την κατανόηση της Ιστορίας πέραν του ακαδημισμού, είμαστε υποχρεωμένοι να αναβιώσουμε και όχι απλώς να ανα-«παραστήσουμε» τις στιγμές της. «Αναβίωση», λοιπόν και όχι «αναπαράσταση»! Αλλά για να αναβιώσουμε, πρέπει πρωτίστως, να  β ι ώ σ ο υ μ ε  εμείς οι ίδιοι όλες τις δυσκολίες που συνεπάγεται το παρελθόν, μιας και όσο πάμε προς τα πίσω τόσο μειώνονται τα «εύκολα» της προς τα πρόσω ανθρώπινης εξελίξεως.

     Προκειμένου, λοιπόν, να βιώσουμε πριν ή επιχειρήσουμε την οιανδήποτε αναβίωση του ιστορικού παρελθόντος, θα πρέπει να υποβληθούμε οι ίδιοι σε κόπους και θυσίες, ακολουθώντας σκληρές εκπαιδευτικές διαδικασίες, ώστε να αποτελέσουμε συνεπείς «φορείς», πειστικές «εικόνες», του ιστορικού πλαισίου μέσα στο οποίο θα «κινηθεί» η, υπό σχεδίαση, αναβίωση. Δεν υπάρχει πλέον γελοία εικόνα από εκείνη, επί παραδείγματι, των …λάβρων «Σπαρτιατών» και λοιπών ευφαντάστων αλαστόρων «πολεμοχαρών» των μοντέρνων, πολυωνύμων, αναπαραστατικών «αγημάτων», με τις ροζ …φτέρνες και τις, ενίοτε, …αποτριχωμένες γάμπες να ποζάρουν προς φωτογράφηση στο σκιερό περιβάλλον ενός στούντιο σφίγγοντας και τα μπρατσάκια για να φανούν τα … «ποντίκια»!

     Έχει καταντήσει σχεδόν μόδα να βλέπουμε παντού αυτή τη γελοιοποίηση της Ιστορίας από άτομα, μάλιστα, καλών προθέσεων, χωρίς όμως επίγνωση ότι στη ροζ …φτέρνα (για να μην αναφερθούμε στη …γάμπα και, ενίοτε και στο κρεμάμενο …βρακί!) φαίνεται όλη η κενότητα των «δραστών» ουδεμία σχέση εχόντων με τον σκληραγωγημένο πολεμιστή …Σπαρτιάτη ο οποίος, ασκούμενος και  μαχόμενος στο ύπαιθρο, κάθε άλλο παρά έδινε μια τέτοια τρυφηλή εικόνα.

  

     Και απομένει στους θεατές μιας τέτοιας φωτογραφίας η φαιδρή αίσθηση μιας εικόνας αναντίστοιχης προς εκείνο που θα ήθελε να πείσει, δηλαδή η αγυμνασία των «πρωταγωνιστών» και η, γενική, ασχετοσύνη τους προς την ιστορική στιγμή του σεναρίου τους.

     Μια λαμπρή εξαίρεση σε παγκόσμια κλίμακα αποτελεί η αναβίωση των Τουρανικών Παραδόσεων που κάθε χρόνο επιχειρεί στην Ουγγαρία ο Μαγυάρος αρχαιολόγος Dr. László Rásonyi, με την συμμετοχή αντιπροσωπειών από πολλές Τουρανικές φυλές οι οποίες αναβιώνουν τις πολεμικές Παραδόσεις τους, πείθοντας για την αλήθεια των ικανοτήτων τους.

  

     Η Ελληνική Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» δρώσα μέσα στο ιστορικό πλαίσιο των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως, αναβιώνει και δεν αναπαριστά, απλώς, τις τακτικές τους ώστε, δι  αυτής της επισταμένης αναβιώσεως να εκγυμνάζει κατ’  ουσίαν τα Μέλη της. Σκοπός μας δεν είναι η τήρηση των «αναπαραστατικών» προσχημάτων (που, ουδόλως μας ενδιαφέρουν) αλλ΄ η ουσιαστική εκγυμναστική ωφέλεια στην Ιππική, την Τοξοβολία και γενικώς, στις Έφιππες Πολεμικές Τέχνες, όσων εκ των σημερινών Ελλήνων επιθυμούν να επιτύχουν μια ψυχοπνευματική ισορροπία την οποία, αυτές οι Τέχνες, με κεφαλίδα την Έφιππη Τοξοβολία, προσφέρουν.

     Στην Ομάδα μας, έχοντας  β ι ώ σ ε ι  το αντικείμενό μας, το αναβιώνουμε καθημερινώς στην συντεταγμένη εκπαίδευσή μας και το μεταφέρουμε «εν δράσει» στους νεωτέρους.

     Επιμένοντας στο «in vivo» και όχι στο «in vitro», επιδιώκουμε ώστε οι «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» να είναι ουσιαστικώς αξιόμαχοι ως πολεμιστές και όχι αξιο-…«φωτογράφητοι» ως «σκηνικές περσόνες»!

     Προς τούτο, δίνουμε την καθημερινή μας «μάχη» στο Ιππευτήριο, αλλά και στις αγωνιστικές πίστες διεθνών διοργανώσεων ώστε, με πολύ «ιδρώτα», να μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι από όλους τους Συνασκουμένους, ασχέτως φύλου ή ηλικίας για την συνέπειά μας ως προς τη βιωματική μας σχέση με το αντικείμενό μας.

     Και, πιστεύοντας ότι το απλώς «in vivo» δεν …αρκεί, οι «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» ετοιμαζόμαστε να βιώσουμε και «in situ» ένα σημαντικό «κεφάλαιο» της Ιστορίας των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως, προετοιμαζόμενοι να αναβιώσουμε τις τακτικές τους, στις αρχές του επομένου έτους, εκστρατεύοντας σε γη Ελληνική όπου και η δράση των Προγόνων μας.

     Γι αυτή μας την ανάβαση θα υπάρξει έγκαιρη ενημέρωση και θα είναι δεκτοί και Φίλοι της Ομάδος (ακόμη και μη ιππεύοντες) ώστε να  β ι ώ σ ο υ μ ε,  από κοινού, στιγμές της Ελληνικής Ιστορίας!

ΥΓ: Κάποιοι, ευτυχώς, ανεγνώρισαν το χάλι τους και κατόπιν επιθυμίας τους το ...παρακάμπτουμε. Χαιρόμαστε για την ευόδωση της διδακτικής μας προσπαθείας και τους ευχόμαστε να συνεχίσουν με την ίδιαν αιδώ!

ΑΚΑΘΕΚΤΟΙ ...ΟΛΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

     Με μια δυναμική ομαδική Προπόνηση Παραδοσιακής Τοξοβολίας, το Σάββατο 2 Αυγούστου, μπήκαμε στην εντατική …θερινή εργασία των μαθημάτων και Προπονήσεων, μιας και η Ομάδα των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» δε διακόπτει το εκπαιδευτικό πρόγραμμά της ούτε για …καλοκαίρι!

     Αυτό σημαίνει ότι μπορεί οι τακτικές εβδομαδιαίες Προπονήσεις Παραδοσιακής Τοξοβολίας να ολοκληρώθηκαν για τη διανυόμενη 6^η Προπονητική Περίοδο και να επαναληφθούν και πάλι με την έναρξη της 7^ης Προπονητικής Περιόδου, όμως, τα μαθήματα Ιππασίας και Έφιππης Τοξοβολίας θα συνεχιστούν χωρίς καμία διακοπή όλο το καλοκαίρι, στο κατάφυτο Ιππικό Κέντρο «ΑΡΤΕΜΙΣ».

     Η χθεσινή Προπόνησή μας, είχε πολύ μεγαλύτερη της προβλεπόμενης διαρκείας με πολλές και διαφορετικές ασκήσεις, κινητικές αλλά και εκτοξευόμενους στόχους καταλήγοντας με ένα από τα ωραιότερα ομαδικά αλλά και ατομικά αποτελέσματα και με παρονομαστή τη ραγδαία βελτίωση της ευθυβολίας όλων. 

     Τα παλαιότερα Μέλη μας με την επιτυχία των τοξεύσεών τους έδειξαν ότι το σύστημα που ακολουθούμε είναι αδιαμφισβητήτως αποτελεσματικό, αλλά το ίδιο έδειξαν και πολλά από τα …νεώτερα. 

     Σήμερα παρασυρθήκαμε από τον ενθουσιασμό μας και παρά την επιβεβλημένη σιωπή του Σχολείου μας χειροκροτήσαμε πολλούς Συνασκουμένους μας για τις εξαιρετικές τοξεύσεις τους. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά για όλους μας από το να παρατηρούμε τη πρόοδο του διπλανού μας!

     Από σήμερα η Ομάδα μας απέκτησε μιαν ακόμη Εφιπποτοξότρια! Η Κατερίνα μας σήμερα, υπό τη διδασκαλία της Χαράς, μετά από ελάχιστα μαθήματα, για πρώτη φορά, κάλπασε και τόξευσε! Της ευχόμαστε καλή επιτυχία στις επικείμενες εξετάσεις της!

     Ένας πρόσθετος λόγος χαράς για όλους μας κατά την τελευταία, αυτή, Προπόνησή μας ήταν η υποδοχή μιας παρέας νέων παιδιών με εξαιρετικό ήθος που, με την διδασκαλία του Σπύρου μας, τόξευσαν για πρώτη φορά και μάλιστα …έφιπποι ασχέτως εάν δεν είχαν καμία προηγούμενη εμπειρία Ιππασίας.

     Η μόνιμη ευχή του Διοικητικού Συμβουλίου της «ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ» και του Αρχηγού των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» είναι να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε τα αγαθά του Ίππου και του Τόξου με σταθερό τον μηδενικό δείκτη ατυχημάτων, με την ίδιαν ομαδική σύμπνοια και την ίδιαν εντατικήν εργασία για την παραγωγή ενός έργου υπέρ του Πολιτισμού.

     Επιμένουμε στον οπτιμισμό μας για την ποιότητα των νεαρών Ελλήνων και ενημερώνουμε τα Μέλη και τους Φίλους των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» ότι το Σάββατο 6^η Σεπτεμβρίου 2014 στις 17:00 μ.μ., στο Ιππικό Κέντρο «ΑΡΤΕΜΙΣ» θα ξεκινήσει η, νέα, 7^η Προπονητική Περίοδος με μία δυναμική ομαδική Προπόνηση Παραδοσιακής Τοξοβολίας στην οποία όλοι είστε ευπρόσδεκτοι!

    

     Ωστόσο, χωρίς καμία διακοπή και πάντοτε κατόπιν συνεννοήσεως με την Εκπαιδεύτριά μας Χαρά Πολυζοπούλου (τ. 6976345555) θα διεξάγονται καθημερινώς τα μαθήματα Ιππασίας και Έφιππης Τοξοβολίας στο Ιππικό Κέντρο «ΑΡΤΕΜΙΣ».