ΙΠΠΕΙΟΝ ΚΡΕΑΣ
Μεγάλη είναι η διαμάχη περί του κρέατος του Ίππου ως μέσου διατροφής του Ανθρώπου! Το αντικείμενο έχει προκαλέσει θύελλες συζητήσεων αλλά οι συγκρουόμενοι αγνοούν το βάθος του ζητήματος.
Ο Ηρόδοτος μας ενημερώνει ότι οι Πέρσες και οι Σίνες ήσαν λαοί που έτρωγαν το ίππειο (αλογίσιο) κρέας.
Επίσης οι Σαρματικοί και οι Σκυθικοί λαοί, οι κατοικούντες ανατολικώς των Ιμαλαίων κατανάλωναν ίππειο κρέας, ονομαζόμενοι "ιπποφάγοι", όπως μας αποκαλύπτει ο Πτολεμαίος (Γεωγρ. ΥΙ.15). Οι λαοί αυτοί μέχρι σήμερα καταναλώνουν ίππειο κρέας.
Ο Πλίνιος μας λέγει ότι οι Ρωμαίοι Πατρίκιοι παρέθεταν στα επίσημα γεύματά τους κρέας ίππων και όνων που εξέτρεφαν για τον σκοπό αυτό, θεωρώντας το έδεσμα περιωπής.
Υπερκατανάλωση ιππείου κρέατος έκαναν και οι Γαλάτες, ενώ ο χριστιανισμός επέβαλε την αποχή από το ίππειο κρέας θεωρώντας την κατανάλωσή του ως ειδωλολατρική διατροφική συνήθεια.
Κατά τους νεώτερους χρόνους το ίππειο κρέας πιστώθηκε με μία διεθνή αναγνώριση των αρίστων θρεπτικών ιδιοτήτων του, ειδικώς για τους πάσχοντες εκ φυματιάσεως.
Το 1842 ο ιατρός Perner ανεκοίνωσε στο Μόναχο ότι το ίππειο κρέας είναι αβλαβές, θεραπευτικό και οικονομικό, με αποτέλεσμα, αμέσως να ιδρυθούν τα πρώτα ιπποκρεοπωλεία.
Με γενική διαταγή του 1855 επετράπη η κατανάλωση ιππείου κρέατος σε όλη την Γερμανία ενώ, το 1865 επετράπη στη Γαλλία και το 1868 στην Αυστρία.
Το 1866 ανοίγει στη Γαλλία και το πρώτο εστιατόριο με, αποκλειστικώς, ίππειο κρέας.
Οι χημικές αναλύσεις του ιππείου κρέατος δείχνουν ότι είναι πλουσιότερο σε λευκωματώδεις ουσίες από το βόειον κρέας, ενώ παραμένει τρυφερότατο ακόμη και εάν προέρχεται από γηρασμένο ζώο.
Εκτός, όμως, του κρέατός του ο Ίππος παρέχει και γάλα το οποίο καταναλώνουν κάποιοι λαοί, όπως οι Τάταροι που το ονομάζουν "κουμίς" και με την ζύμωση μετατρέπεται σε ένα είδος οινοπνευματώδους ποτού.
Επίσης ένα νομαδικό Σκυθικό φύλο βορείως του Ίστρου τρέφονταν με ίππειον γάλα και το συναντούμε σε ιστορικά κείμενα ως "Ιππημολγοί". Ο Όμηρος τους μνημονεύει στην "Ιλιάδα" (Ν,5), το επιβεβαιώνει ο Στράβων, όπως και ο Αισχύλος γράφει γι αυτούς "Ιππάκης βρωτήρες, εύνομοι Σκύθαι" (Απόσπ. 203)
Αναφορικώς με τον Σώσαστρο, τον αποκαλούμενο Ηρακλέα αναφέρεται ότι: "ούτος εγαλακτοτρόφει τον πλείω του χρόνου και εβόσκετο εξ αιγών και εκ τοκάδων βοών και ίππων και εκ του ευπότου κούφου γάλακτος θηλέων όνων".
Τέλος, βράζοντας με νερό τις οπλές ενός Ίππου παράγουμε το ονυχέλαιον που ανήκει στην κατηγορία των γλυκεριδίων του ελαϊκού, παλμητικού και στεατικού οξέος.
Βεβαίως, παρά την εγνωσμένη ωφελιμότητα του ιππείου κρέατος ως μιας άριστης θρεπτικής διατροφικής επιλογής για τον Άνθρωπο, όσοι αγαπούμε και σεβόμαστε αυτό το υπέροχο πλάσμα, τον Ίππο, απέχουμε και από την ιδέα της ιπποφαγίας!
Βεβαίως, παρά την εγνωσμένη ωφελιμότητα του ιππείου κρέατος ως μιας άριστης θρεπτικής διατροφικής επιλογής για τον Άνθρωπο, όσοι αγαπούμε και σεβόμαστε αυτό το υπέροχο πλάσμα, τον Ίππο, απέχουμε και από την ιδέα της ιπποφαγίας!
