ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ

 ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ

     Μπορεί οι Έλληνες να μην έχουμε την αρχαιότερη γλώσσα του ...Κόσμου όπως οι ανόητοι νομίζουν, ούτε καν της Ευρώπης, όπως κάποιοι ανιστόρητοι σοβινιστές φαντάζονται (η γλώσσα των Ούννων Rovasiras είναι...) όμως μας είναι αρκετό ότι στη δική μας γλώσσα διατυπώθηκαν λαμπρά νοήματα που σκυροδένουν τα θεμέλια του ανθρώπινου Πολιτισμού θωρακίζοντας το σεπτό περίβλημα της Αρετής του. Και η Ομηρική «Ιλιάδα» αποτελεί μέρος της ενάρετης παραμέτρου του ανθρώπινου Πολιτισμού με τα υπέροχα διδάγματα που προσφέρει από στίχο σε στίχο, από ραψωδία σε ραψωδία. Εδώ, η ευρεία συμμετοχή θεών προσδίδει στο έργο μιαν εξόχως πολεμική θρησκευτικότητα η οποία ήταν και ο πυρήνας της πατρώας Ελληνικής θρησκείας της οποίας το αδογμάστιστο και μαχητικό αγνοούν οι χρεωκοπημένοι σύγχρονοι σκηνικοί «αναπαραστάτες» της οι οποίοι, αίροντες το άχθος του εβραιοχριστιανισμού το οποίο σύρουν ως ανιάτως νηπιοβιασμένοι, αρκούνται στην γραφικότητα της ιεροφανούς υποκριτικής και μόνον, ανίκανοι να εισχωρήσουν στο βάθος του πολεμικού χαρακτήρος της.

     Σ’ ετούτο το γραπτό μνημείο οι πρωταγωνιστές και λοιποί συντελεστές του έπους είναι αληθινοί άνθρωποι, και κυριαρχούν οι παράμετροι της υψηλόφρονος προσεγγίσεως του βίου με την «ανατομία» της γενναιότητος που αγγίζει το όριο του ηρωισμού, η φιλοπατρία, η ευσέβεια, αλλά και οι παράμετροι του κοινού θνητού ανθρώπου που είναι η παρόρμηση, η ιδιοτέλεια, η φιλοδοξία, η δειλία, η ηδονή των τέρψεων της ζωής, αφού, όλα τούτα, συνθέτουν τον «ιστό» του επίγειου ελλόγου όντος.

    Κι εδώ, στη ραψωδία Ι ο Αγαμέμνων, απογοητευμένος από τις επιτυχίες των Τρώων, συγκαλεί συνέλευση των βασιλέων και προτείνει την ηρωική λύση της πολιορκίας. Η εναντίωση του Διομήδους και η πρόταση του Νέστορος προς κατευνασμό του Αχιλλέως ακολουθούνται από την ευαισθητοποίηση του Αγαμέμνονος ο οποίος, μετά από έντονη αυτοκριτική διάθεση αποδέχεται την απόδοση της Βρισηίδος για την οποία δηλώνει ότι παραμένει αμίαντη μαζύ με ακριβά δώρα, χρυσό, Ίππους και, βεβαίως ...γυναίκες διότι, όπως είπαμε και οι τέρψεις της ζωής αποτελούν μέρος της ανθρώπινης ιδιοσυστασίας. Η μεσίτευση του Φοίνικος, παιδαγωγού του Αχιλλέως, του Οδυσσέως και του Αίαντος του Τελαμωνίου που ακολουθεί στη σκηνή του Αχιλλέως δεν δείχνει να μεταπείθει τον γιο του Πηλέως και κύριο ήρωα του μεγάλου έπους...  Μόνο κέρδος, η απόσπαση της υποσχέσεως του Αχιλλέως από τον Αίαντα ότι ο κορυφαίος ήρωας των Αχαιών θα πολεμήσει όταν ο Έκτωρ κάψει τα αχαϊκά πλοία οδηγώντας τους Τρώες έξω από την σκηνή του, με ό,τι αυτό σημαίνει.

     Απ΄ όλο τούτο το σκηνικό θα απομονώσουμε πέντε, μόνον, στίχους οι οποίοι θα μας τοποθετήσουν στο δίλημμα μεταξύ ηρωικής φήμης ή της τέρψεως της ζωής, κατακτήσεως της αθανασίας της μνήμης ή της υλικής ευζωίας με ημερομηνία λήξεως.

εἰ μέν κ’ αὖθι μένων Τρώων πόλιν ἀμφιμάχωμαι,

ὤλετο μέν μοι νόστος, ἀτὰρ κλέος ἄφθιτον ἔσται

εἰ δέ κεν οἴκαδ’ ἵκωμι φίλην ἐς πατρίδα γαῖαν,

ὤλετό μοι κλέος ἐσθλόν, ἐπὶ δηρὸν δέ μοι αἰὼν

ἔσσεται, οὐδέ κέ μ’ ὦκα τέλος θανάτοιο κιχείη.

 

Αν μείνω εδώ και πολιορκήσω την πόλη των Τρώων,

θα χάσω την επάνοδο, αλλά θα έχω αθάνατη φήμη.

αν όμως ξαναγυρίσω στην αγαπητή πατρική γη,

χάνω την καλή μου φήμη, αλλά θα ζήσω πολλά χρόνια.

και δεν θα με εύρει γρήγορα ο θάνατος.

[Ι 410-415]

     Αλλά προς «τι» η επικέντρωση στους συγκεκριμένους πέντε στίχους της ραψωδίας Ι της Ομηρικής Ιλιάδος σε μιαν ανάρτηση ενός Ιστολογίου αφιερωμένου στις Έφιππες Πολεμικές Τέχνες και στην Έφιππη Τοξοβολία;

     Mα, βεβαίως, διότι αυτό το δίλημμα εμφανίζεται και σε όσους ενασχολουμένους με τα δικά μας «αντικείμενα» χαράσσοντας κι ανάλογα, αντίθετα, «μονοπάτια» το καθένα εκ των οποίων επιλέγει ένας έκαστος που υπηρετεί ή νομίζει ότι «υπηρετεί» αυτά τα «αντικείμενα». Κι εδώ δεν θα ασχοληθούμε με συμπαθέστατες «περιπτώσεις» που επιδίδονται σε «Έφιππη Τοξοβολία» μέσα σε ένα πλαίσιο ολοσχερούς αγνοίας του «αντικειμένου» διοργανώνοντας συνάξεις ομαδικής ...ευωχίας στις οποίες κυριαρχεί το  τσίπουρο η τσίκνα των ψητών και η ατμόσφαιρα ... «halloween» (κι αυτό το ...είδαμε!). Εμείς, απλώς θα υπογραμμίσουμε ότι στη δική μας Σχολή ο προσανατολισμός μας διατηρείται σταθερός όχι στην κατάκτηση ενός «ηρωισμού» ή μιας «αθανασίας», αλλά, απλώς, μιας συνεπείας επιτελέσεως του οίκοθεν νοουμένου ως καθήκοντος, έναντι των Εφίππων Πολεμικών Τεχνών και της Έφιππης Τοξοβολίας με πλήρη συνείδηση ότι αυτό, οπωσδήποτε διαφοροποιεί την προσεγγιστική μας «κατεύθυνση» από κάθε υλικήν ηδονική τέρψη μεταθέτοντας την ουσιώδη ηδονή στο πνευματικό επίπεδο. Κι έτσι, πορευόμεθα επί δέκα εννέα χρόνια επί της ατραπού των «Ελλήνων Κενταύρων» ψυχωφελούμενοι και μη ...εκτρεπόμενοι, προ παντός δε, υπερήφανοι και μη ...εντρεπόμενοι!