ΓΙΟΡΤΙΝΑ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ
ΣΤΗΝ ...ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΔΕΙ!
Γιορτινές μέρες γεμάτες ...χειμωνιάτικη αχλύ και ζεστά συναισθήματα, συναισθήματα που πάντα παραμένουν παιδικά αλλά εκείνων των παιδιών που παίζουν με όπλα και δε βολτάρουν στα "Μall" και στα χαμπουργκεράδικα, εκείνων των παιδιών που χαίρονται ν' ακούνε πυροβολισμούς κι όχι προεκλογικά λογύδρια... Έτσι λοιπόν, σήμερα, καβαλήσαμε τ' αλογάκια μας για να μεταφέρουμε τους ψιθύρους αυτών των ολοζώντανων παιδιών, ένα-γύρω στη χειμωνιάτικη φύση της γειτονιάς μας, τούτες τις στιγμές που αποχαιρετάμε ακόμη μια μετακομίζουσα εξουσία στον αγύριστο!
Νοιώσαμε ότι κάποια εξωαισθητή προσταγή μας επεφόρτισε σήμερα να μεταφέρουμε γιορτινά χαιρετίσματα "κάπου" και το κάναμε, ευχόμενοι τις επόμενες γιορτινές μέρες ο συντάκτης του μηνύματός μας να βρίσκεται στο οικείο περιβάλλον του ώστε να μη χρειάζεται η μεταφορά των "ευχών" του από εμάς.
Και μιας και είμαστε στην ίδια "γειτονιά" οι ευχές του μεταφέρθηκαν "φρέσκιες" όπως ακριβώς θα το 'θελε!
Ωστόσο, σήμερα διασχίσαμε ασφαλτοστρωμένες λεωφόρους ακούγοντας τις οπλές του Ποσειδώνα μας να προσθέτουν και τις δικές τους συνηχήσεις στα όσα ένας Ρωμανός Μελωδός να συνθέσει σε μια μπαλάντα του δρόμου!
Ψυχανεμισμένοι, με τις ευχές στο δισάκι μας, περάσαμε δρόμους και ρυάκια, ρούγες χορτάρινες μιλώντας με τα μονοπάτια...
Συναντήσαμε και Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες, οργισμένους (λέει...) αλλά ποσώς δε ξέρανε τη δική μας οργή, το δικό μας "βράσιμο"...
...Τόσο "βράσιμο" που ο Ποσειδώνας μας το 'νοιωθε (οι βλάκες δίποδοι εκτονώνονται με εκλογικά ποσοστά...) και σάρωνε τους θάμνους!
Πίσω μας ο λόφος με τη τεράστια εθνική Σημαία που κυμάτιζε περήφανη μας βεβαίωνε ότι τούτη η Πατρίδα δε στηρίζεται από το χαφιεδότσουρμο αλλά από ψυχωμένους μοναχικούς δρομάρηδες που αιφνιδιάζουν τους εκδιδόμενους ψηφο-καλαμαράδες!
Κι αφού είπαμε τα χαιρετίσματα, φύγαμε και ξανακαλπάσαμε σε νέους ορίζοντες με της τουφεκιάς τον ήχο στ' αφτιά μας.
Οι πυκνοί λειμώνες της οργής μας δέχτηκαν τις πατησιές του Ποσειδώνα μέχρι που το άτι μας κουράστηκε και είπαμε να το ξεκουράσουμε καβαλώντας το επόμενο!
Και συνεχίσαμε να περπατάμε και να σκεφτόμαστε το πόσο πρέπει να κρατάμε το ...λόγο μας! Κάτω από κάθε ουρανό, κάτω από κάθε συνθήκη...!
Γιατί μόνο με πορεία σταθερή κι αταλάντευτη μπορούμε να προσεγγίσουμε τα κάστρα όχι απλώς των ...ιδεών, αλλά των εμπράγματων δράσεων που είναι αναγκαίες για τη καταξίωση λόγων κι υποσχέσεων.
Κι όσο τα άτια μας συνεχίζουν αγόγγυστα να πορεύονται επί "παντοδαπού" εδάφους, εμείς δεν έχουμε κανένα λόγο ν' ανησυχούμε ή ν' αφήνουμε τύψεις να μας βαραίνουν.
Δε παραλείψαμε, βεβαίως και την Έφιππη Τοξοβολία! Άλλωστε τι σόι Εφιπποτοξότες θα ήμασταν αν δε χαιρόμαστε και αυτή την (έφιππη) Πολεμική Τέχνη μαζύ με όσες άλλες.
Οι "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ", όπως και κάποιοι άλλοι, χαρακτηριζόμαστε από ευστοχία και οι τοξεύσεις του Αρχηγού μας το απέδειξαν και σήμερα!
Αλλά, η σημερινή μέρα εκτός από μεταφορές γιορτινών χαιρετισμάτων στη κατά διαόλου μετακομίζουσα εξουσία και όπου (αλλού...) δει, εκτός από τη Προπόνηση του Αρχηγού, είχε και πολλά μαθήματα και Προπονήσεις Μελών όπως της ...Σκύθισσας Μαρίλης που κάποια σκύθικα υπερατλαντικά μάτια την είδαν και τη θαύμασαν σα Σκύθισσα κι αυτή!
Δύναμη, ευστοχία εμμονή στον αντικειμενικό σκοπό (ΑΝ.ΣΚ.) και οι "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ", όπως και κάποιοι άλλοι, έχουν καλά μέσα στα σκοπευτικά τους το "πρόσωπο"..., όπως λέγεται ο στόχος της Τοξοβολίας.
Φέτος η δική μας Ειρεσιώνη παραμένει σιωπηλή κι απέριττη, χωρίς στολίδια αλλά ολόδροση κι έτοιμη να ξανανθίσει σε πείσμα όσων ζηλόφθονα νομίζουν ότι μπορεί να ξεραθεί ! Κι αυτό είναι υπόσχεση!
Κι αυτό γιατί είναι γνωστό ότι οι γιοί της καλογριάς κάθε που γυρνάνε κρατάνε το "λόγο" τους και σκορπάνε μπαταριές γεμάτες νόημα και μελωδία όπως εκείνες του Ρωμανού... Τι σε κοτζαμπάσηδες, τι σε τοκογλύφους, τι σε τράπεζες ...ιερές κι ανίερες, οι "λόγοι" κρατιούνται απ΄ όσους έχουμε μπέσα!
Κι όλα αυτά "Κενταύρων" και "Αμαζόνος" ...γωνία, χωρίς καμιάν αγωνία αλλά με προσχεδιασμένη βεβαιότητα και με τη πείρα ενός ...πολύπειρου παρελθόντος. Τόσα χρόνια (εννιά!) στο κουρμπέτι.
Στο μεταξύ, ο τεράποδος σύντροφος χτύπησε ευγενικά, αλλά επίμονα, τη πόρτα για ένα ...καροτάκι! Τα τετράποδα πάντα ξέρουν τι θέλουν, τα δίποδα έχουν πρόβλημα...
Να δεις τι σού 'χω για μετά..., είπε ο ποιητής κι ο "λόγος" του ξαναχαράχτηκε στη δέλτο της αυτοαναφορικότητος του χρόνου...! Ρωμηοσύνη μου καϋμένη... απ΄το εβδομήντα και μετά ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΠΝΙΞΕΙ ΤΑ ΣΚΑΤΑ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.