ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

ΑΡΡΗΤΑ ...ΡΗΜΑΤΑ

Αφιερωμένο στον Αρπάλυκο, στον Λεωνίδα, στον Κωνσταντίνο

και στους ευγενείς Γονείς του,

με τους οποίους ξεκινήσαμε μια υπέροχη χειμωνιάτικη μέρα

και σε όλα τα Μέλη της Ομάδος μας που το ίδιο απόγευμα

ανεπαρέστησαν εν μέσαις Αθήναις, χωρίς να το γνωρίζουν, 

τα όσα ζήσαμε το πρωί,

αρκετά μακρύτερα από το κέντρο της...

     Ήταν σαν να το ξέραμε από μέρες, σαν «κάποιος» να μας είχε αποκαλύψει από πολύ πριν ότι αυτή η Προπόνηση θα ήταν ιδιαίτερη κι έτσι, πολύ πριν κατανοήσουμε τα «μετά τα φυσικά» είχαμε εγκαίρως ειδοποιήσει και τα Μέλη μας για την αλλαγή του τόπου της, κάτι που έγινε για πρώτη φορά…

     Ναι, αυτή η Προπόνηση για μας άρχισε από κάποιο μακρύτερο σημείο, για να καταλήξουμε όλοι μαζύ να τοξεύουμε με φυσικά Τόξα αλλά και με τα «μετά τα φυσικά Τόξα» πλάι σε …αρχαίες άκανθες.

     Μερικά πράγματα παραμένουν άρρητα ως ...ρήματα, ίσως, διότι μόνον έτσι διατηρούν την ομορφιά τους.

     Η Μάχη εκείνη είχε διεξαχθεί μια ζεστή μέρα, αλλά σήμερα ήταν μια ψυχρή χειμωνιάτικη μέρα γεμάτη εσωτερική, ατμοσφαιρική, θαλπωρή…  

     Μια μέρα στον αττικό προθάλαμο του Αιγαίου, στον Όρμο, λίγα μέτρα από την ακτή που πρωτοπάτησαν οι εισβολείς του Δάτη και του Αρταφέρνη για να υποκύψουν στους καλαμιώνες και στα έλη  που τους «σκέπασαν» για πάντα…

     Με αυτή την «ενέργεια» βρεθήκαμε στη Προπόνηση, μιαν "ενέργεια" που πήραμε μαζύ μας από έναν τόπο σημαδιακό, έναν τόπο που, όποτε τον επισκεπτόμαστε, φεύγουμε το ίδιο γενναίοι αλλά και το ίδιο σιωπηλοί με εκείνους τους αμύντορες του Μιλτιάδη και του Καλλίμαχου που έμαθαν να τοξολκούν απαθείς, απρόσβλητοι, αμίλητοι και, κυρίως, εύστοχοι!

     Αυτή η Προπόνηση, για πρώτη φορά, δεν έγινε στο συνηθισμένο τόπο όπου βρισκόμαστε τα σαββατοκύριακα διότι το περιεχόμενό της ήταν πολύ ιδιαίτερο. Όμως, αυτή η ιδιαιτερότητα άρχισε για τρεις από εμάς αρκετά ενωρίς το πρωί, εντελώς ...ανυποψίαστα! Το απόγευμα, κατά την κυρίως Προπόνηση, ξαναείδαμε ζωντανούς μπροστά μας  τους αμύντορες τοξουλκούντες όπως τις πρωϊνές ώρες  νοιώσαμε τις άυλες αλλά και άχραντες σκεπτομορφές τους, να τοξουλκούν γύρω μας, ή μάλλον να τοξουλκούν μέσα μας κάνοντάς μας να αποτελούμε εικόνα και ομοίωσή τους.

     Με χαρά υποδεχθήκαμε τον νεαρό Ιωάννη και εμπιστευθήκαμε τη τοξευτική "μύησή" του στον ομίληκό του Κάτσπερ ο οποίος, λίγο πιο πέρα από την κυρίως Ομάδα έκανε πράξη το "...πολλώ κάρρονες" !

 

     Και, εκείνη η ανάερη "βροχή" των βελών που ράντιζε τον χώρο γύρω από τον στόχο ήταν ακριβώς όπως εκείνη η παλιότερη που "σκίαζε τον ήλιο"...

     Μέχρι αργά το βράδυ, οι χορδές έστελναν τα βέλη μας με χίλιες ευχές: "άμποτες να ξανασφυρίξουν μέχρι τα στήθη των εχθρών"! Μέχρι αργά το βράδυ, κάθε μας βέλος και μια γονυκλισία ευγνωμοσύνης σ' Εκείνους που εξακολουθούν να μας εμπνέουν...

     Ακόμη μια ευκαιρία για να βεβαιωθούμε ότι στην Ελλάδα «κάποιοι», το 2012 μ.χ.χ., εξακολουθούν να βιώνουν το 490 π.χ.χ. κι αυτοί οι «κάποιοι» δεν είναι άλλοι από τους «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ»!