ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

ΟΤΑΝ Η ΙΠΠΑΣΙΑ,

ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΖΩΗ,

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΝΤΑΙ ΣΟΒΑΡΑ!

     Το παράσημο αυτό θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως η κατώτερη ιππική διάκριση, από τις πολλές άλλες, πολύ πιό σημαντικές, οι οποίες προεβλέποντο και απενέμοντο στο Γ' Ράιχ, προκειμένου να τιμήσουν ανθρώπους της Ιππασίας η οποία αποτελούσε έναν από τους πλέον σοβαρούς τομείς του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού. Ένα απλό παράσημο που δεν συνεδέετο με υψηλές "κατακτήσεις" αλλά με την πλέον χαμηλή βαθμίδα (την τόσο, αδίκως, περιφρονημένη...) δουλειά του Σταύλου : την Ιπποκομία, την φροντίδα προς τον ίδιο τον Ίππο!

     Στην Ιππασία του Γ' Ράιχ η Ιπποκομία, ως "βάση" της ευημερίας του Ίππου, είχε πρωταρχική σημασία, όπως πρέπει να έχει σε κάθε Ιππασία που προσδοκά την τελειότητα. Προκειμένου η Ιππασία εκείνης της πολυτάραχης ιστορικής περιόδου να αγγίξει το μοναδικό "ζενίθ" στο οποίο κατάφερε να φθάσει με την κυριαρχία της Γερμανικής Ολυμπιακής Ομάδος σε όλα τα ιππικά αγωνίσματα του 1936, όχι τυχαία, η Ιπποκομία εθεωρείτο ως ο ακρογωνιαίος λίθος κάθε υψηλού ιππικού αποτελέσματος και, αναλόγως, ετιμώντο οι διάκονοί της Ιπποκόμοι. Με την έννοια της "Ιπποκομίας" οι Γερμανοί της περιόδου εκείνης εννοούσαν, επακριβώς, όσους επιδαψίλευαν "φροντίδα" προς τους Ίππους, συμπεριλαμβανομένων όσων εξέτρεφαν και διατηρούσαν υγιείς κι ευημερούντες Ίππους.  Άλλωστε, χωρίς αυτούς τους ιπποτρόφους, οι Ίπποι θα ήσαν πάντα εν ανεπαρκεία.

     Το "Γερμανικό Παράσημο Ιπποκόμων" (Deutsches Pferdepfleger Αbzeichen) καθιερώθηκε για πρώτη φορά από την Γερμανική Ομοσπονδία Ιππασίας το 1937, δηλαδή, τέσσερα χρόνια μετά τις εκλογές που ανέδειξαν πανηγυρικά τον Αδόλφο Χίτλερ στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα του Καγκελαρίου.

     Σχεδιαστής του παρασήμου ήταν ο W. Heitinger ο οποίος με την σχεδίασή του απέδωσε δύο εύρωστα και υπερήφανα πλάσματα, τον Άνθρωπο και τον Ίππο, να συνοδοιπορούν ευτυχείς, αλληλένδετοι με έναν ρυτήρα σε θέση "ομφαλίου λώρου"! Ο Ίππος σε υπερήφανο τροχασμό και δίπλα του ο Άνθρωπος να τον ακολουθεί κρατώντας τον πλάι του με λεπτότητα αλλά και θέληση να φθάσει έως εκεί που το τετράποδο, που προηγείται, τον οδηγήσει. Μία αλληγορία γεμάτη φυσική ευρωστία, ευγένεια, δύναμη, αντοχή, αφιέρωση! Όλα αυτά που οι "μετέπειτα" αρνήθηκαν να εννοήσουν καταλήγοντας στην ομαδική υποτέλεια της δημοκρατικότατης, αντιφυσικής, δουλείας! Όμως, ο W. Heitinger προσεπάθησε... και όχι , ασφαλώς , επί ματαίω , αφού σήμερα το μήνυμά του για όλους τους σοβαρά ασχολουμένους με την Ιππασία αλλά και με την ίδια την ζωή γίνεται ολοένα και πιό επίκαιρο.

     Αντιθέτως απ' ό,τι προσπαθεί να μας "περάσει" η προπαγάνδα των "νικητών", ούτε και αυτό το παράσημο εμφανίζει την οποιανδήποτε πρόθεση προβολής και προπαγανδίσεως του Χιτλερικού κόμματος ή καθεστώτος! Πουθενά δεν εμφανίζει το επίσημο έμβλημα της εποχής, την Σβάστικα, πουθενά δεν κάνει αναφορά του κρατούντος πολιτικού συστήματος όπως ασύστολα έκαναν και κάνουν οι μετέπειτα ...επικριτές του και όπως θα ήταν φυσικό να έκανε και το ίδιο! Αντιθέτως, το συγκεκριμένο παράσημο εκφράζοντας την περί ζωής και ευημερίας του Ίππου, αντίληψη του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού,  παραμένει σεμνά προσηλωμένο στις φυσικές αξίες που τιμά, χωρίς καμία πολιτική ή κομματική ή συστημική έπαρση, όπως, άλλωστε, θα εδικαιολογείτο να έχει! Απλά, στο κάτω μέρος του φέρει το στοιχείο "R" (από το ρήμα R-eiten = ιππεύειν) το οποίο σήμαινε κάθε τι σχετιζόμενο με την επίσημη Ιππασία της Γερμανικής Ομοσπονδίας Ιππασίας, εκείνης της εποχής. Παραλλήλως, υπήρχε και η αντίστοιχη έκδοση χωρίς το "R" για όσα τέτοια παράσημα απενέμοντο από την ειδική Κεντρική Επιτροπή Αξιολογήσεως Καθαροαίμων Ίππων η οποία λειτουργούσε στον τομέα της ιπποπαραγωγής.

    Το συγκεκριμένο παράσημο απενέμετο με εξαιρετικά υψηλά κριτήρια. Αν και μία από τις κατώτερες διακρίσεις, οι προϋποθέσεις απονομής του φαντάζουν μυθικές για τα σημερινά δεδομένα όπου η προσφορά προς την ζωή (εν η και ο Ίππος) θεωρείται πολυτέλεια.

     Ο Αμερικανός ειδικός, Ltc. John R. Angolia, σε ένα από τα βιβλία του που θεωρείται παγκόσμιο "σημείο αναφοράς" για την βαθύτερη μελέτη της Εθνικοσοσιαλιστικής περιόδου του Γ' Ράιχ, αναφέρεται (σελίδες : 267-270) στις προϋποθέσεις απονομής του συγκεκριμένου παρασήμου Ιπποκομίας, ως εξής: 

Τρίτη Τάξη (Χαλκούν):

     (1) Τουλάχιστον επί 10 χρόνια εργασία στον ίδιο Σταύλο, Ιπποφορβείο ή άλλη παρόμοια ιππική εγκατάσταση, ή

    (2) Προκειμένου περί εκτροφέως, τουλάχιστον 5 διακρίσεις σε Εκθέσεις, ή

    (3) Κατάκτηση τουλάχιστον 10 πρώτων θέσεων σε δημόσια Πρωταθλήματα και Αγώνες, ή

     (4) Διακεκριμένα επιτεύγματα (επιστημονικώς τεκμηριούμενα) βελτιώσεως των ειδών.

Δεύτερη Τάξη (Αργυρούν):

     (1) Τουλάχιστον επί 15 χρόνια εργασία στον ίδιο Σταύλο, Ιπποφορβείο ή άλλη παρόμοια ιππική εγκατάσταση, ή
     (2) Προκειμένου περί εκτροφέως, τουλάχιστον 10 διακρίσεις σε Εκθέσεις, ή
      (3) Κατάκτηση τουλάχιστον 20 πρώτων θέσεων σε δημόσια Πρωταθλήματα και Αγώνες, ή
      (4) Με δεδομένη την προηγούμενη κατοχή του χάλκινου μεταλλίου, επιπλέον διακεκριμένα επιτεύγματα (επιστημονικώς τεκμηριούμενα) βελτιώσεως των ειδών.

Πρώτη Τάξη (Χρυσούν):

      (1) Τουλάχιστον επί 20 χρόνια εργασία στον ίδιο Σταύλο, Ιπποφορβείο ή άλλη παρόμοια ιππική εγκατάσταση, ή
     (2) Προκειμένου περί εκτροφέως, τουλάχιστον 15 διακρίσεις σε Εκθέσεις, ή
     (3) Κατάκτηση τουλάχιστον 15 πρώτων θέσεων σε δημόσιες Επιδείξεις, ή
     (4) Κατάκτηση τουλάχιστον 30 πρώτων θέσεων σε δημόσια Πρωταθλήματα και Αγώνες.

     Οι παραπάνω τρεις τάξεις του παρασήμου απενέμοντο σε ένα απέριττο χαρτονένιο κουτί, συνοδευόμενο από περγαμηνή απονομής και την αντίστοιχη καρφίτσα πέτου. Επίσης, προκειμένου περί ομάδων ή ιππικών κέντρων, αντί παρασήμου απενέμοντο πλακέτες αντιστοίχων τάξεων.

     Κατόπιν όλων των παραπάνω και συγκρίνοντας την Ιππασία του Γ' Ράιχ με τις ευτελισμένες σημερινές "Ιππασίες" των δημοκρατικών κοινωνιών, σε τι συμπεράσματα αγόμεθα; Ποιός θα μπορούσε να φαντασθεί σήμερα Σταυλίτη εργαζόμενο ΣΥΝΕΧΩΣ επί 20 χρόνια στον ΙΔΙΟ Σταύλο (!) όταν, σχεδόν κανένας Σταύλος δεν υφίσταται συνεχώς επί 20 χρόνια εξ αιτίας ελλείψεως ιππικής βιωσιμότητος; Εξ αιτίας του ότι οι δημοκρατικές κοινωνίες χαρακτηρίζονται από την προώθηση της πρέζας και όχι της Ιππασίας! Για ποιάν "ευημερία" του Ίππου θα τολμήσουμε σήμερα να μιλήσουμε όταν οι απανταχού δημοκρατικότατοι δουλέμποροι αναθέτουν την Ιπποκομία σε ασχέτους και ανειδικεύτους εισαγόμενους αλλοεθνείς σκλάβους οι οποίοι κατακλύζουν τους ευρωπαϊκούς Σταύλους, απλήρωτοι και ανασφάλιστοι, υποχείρια των επίσης ασχέτων "χομπιστών" καπιταλιστών αφεντικών τους; Η εικόνα στους σημερινούς ελλαδικούς Σταύλους γνωστή : βαριεστημένοι ινδο-πακιστανοί που στις πατρίδες τους έβλεπαν τον Ίππο ως "τριαξονικό" μεταφορικό μέσο, λεροί και πεινασμένοι να πηγαινο-φέρνουν τραβώντας τα άτυχα τετράποδα πάνω στη ράχη των οποίων διασκεδάζουν ξεσαλώνοντας τα βιολογικά υποπροϊόντα αυτών των ασεβών συγχρόνων δουλεμπόρων! Βεβαίως, σήμερα ο κακός Ναζισμός έχει νικηθεί, η δημοκρατία κυριάρχησε και οι Ίπποι ακολουθούν την κατρακύλα της ίδιας της κοινωνικής ζωής, απαξιούμενοι σε αλλότρια βάναυσα χέρια!

     Κατά την περίοδο του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού ο Αδόλφος Χίτλερ τιμούσε ακόμη και τους Ιπποκόμους, αναγνωρίζοντας την μεγάλη συμβολή τους στην ευημερία του πιστού συντρόφου του Ανθρώπου, όπως ο Ίππος! Η, κατά πολλούς, "ταπεινή" Ιπποκομία, επί χιτλερικής περιόδου εθεωρείτο κοινωνικό αγαθό ως προϋπόθεση μακροβιότητος κι ευτυχίας των Ιππιδών που πάντοτε συνεπορεύοντο με τον αγωνιζόμενο, για επιβίωση, Άνθρωπο!

     Οι μετέπειτα αντιφασιστικές κοινωνίες, αυτές που επιλέγουν πραιτωριανούς για να δολοφονούν εν ειρήνη και εν μέση οδώ τους υπηκόους τους (ακόμη και ανηλίκους!) όταν αυτοί τολμήσουν να διαμαρτυρηθούν για τη σκλαβιά τους, αυτές οι κοινωνίες ούτε που σκέφτονται να τιμήσουν την Ιπποκομία και τους Ιπποκόμους αφού δεν τιμούν ούτε καν τον εαυτό τους, μέσα στο παρακμιακό κατήφορο της γκρίζας καθημερινότητός τους και, όπως είναι φυσικό και των "Ιππασιών" που σήμερα επιδεικνύουν!