"ΨΙΘΥΡΟΙ" ΣΤΟ MYSINEK
Στο πλαίσιο του
παραπάνω συμπεράσματος κι εμείς ταξιδέψαμε! Όχι για να διασκεδάσουμε την
ανύπαρκτη πλήξη μας, όχι για να σπαταλήσουμε πλεονάζοντα χρήματα (από αυτά που
δεν είχαμε ποτέ…), όχι κινούμενοι από συρμώδη ελατήρια, αλλά για την
καλλιέργεια της ψυχής μας και κυρίως για την καλλιέργεια της σχέσεώς μας με τον
Ίππο θέλοντας να αφουγκρασθούμε τους δικούς του ψιθύρους και όχι για να γίνουμε
εμείς «ψιθυριστές» όπως νομίζει ο εγωκεντρικός άνθρωπος.
Επιλογή μας, αυτή τη
φορά, το αρχοντικό του Dick Bosma στο Mysinek της Πολωνίας για το οποίο είχαμε, συνοπτικά, αναφερθεί στο παρελθόν και
του οποίου τα οφέλη που «εισπράξαμε» μας υποχρεώνουν σε μία εκτενέστερη και
πληρέστερην αναφορά.
Σ΄ αυτό το μοναδικό
ιππικό κέντρο στο οποίο δεν βρεθήκαμε μόνο μια φορά αλλά επιστρέψαμε για
περισσότερες υποκύπτοντας στα θέλγητρά του, «γυρνώντας τα ρολόγια μας» έναν
αιώνα πίσω, διαβιώσαμε όπως τότε…, ιππεύσαμε όπως τότε… και καταφέραμε να
διαλογισθούμε όπως και τότε…, μεταφέροντας στις «αποσκευές» μας κατά την
επιστροφή τόση ιππικήν εμπειρία που δεν θα μπορούσαμε να την αποκτήσουμε με
κανέναν άλλο τρόπο, από καμία άλλη δυτική Σχολή …υψηλής Ιππικής! Ο λόγος;
Εδώ οι συνθήκες,
κυριολεκτικώς, «εγγράφουν» τον Άνθρωπο ως υποσύνολο στον τομέα του Ίππου και
ταυτίζουν ως αναπόσπαστα τα δύο πλάσματα μέσα σε ένα απέραντο φυσικό περιβάλλον
που συνιστά το ιδανικό λίκνο της Ιππικής και της Ιππασίας!
Το κόκκινο τούβλο ήταν το χαρακτηριστικό δομικό υλικό της περιοχής ήδη από τον 19ο αιώνα, το
ίδιο που κυριαρχεί και στο γειτονικό κάστρο των Τευτόνων Ιπποτών του Malbork και χρησιμοποιήθηκε στις
μεταγενέστερες προσθήκες του, «σφραγίζει» κι αυτό το αρχοντικό του Mysinek που δεσπόζει ολομόναχο σε μία απέραντη δασώδη έκταση στην οποία
ελάχιστες ανθρώπινες παρεμβάσεις παρατηρούνται.
Ο σημερινός ιδιοκτήτης
του, ο Ολλανδός(!) Dick Bosma, ένας κοσμοπολίτης ταξιδιάρης που έφτασε στην Πολωνία κατά την διάρκεια
της απάνθρωπης κομμουνιστικής κατοχής της ως στέλεχος εταιρείας θαλασσίων
μεταφορών, ρίχνοντας …άγκυρα σ’ αυτό το
αρχοντικό που το αγόρασε, αμέσως το εξέλιξε σε ένα περίοπτο ιππικό κέντρο!
Άνθρωπος πραγματικά ευγενής,
ο Dick Bosma, «απόηχος» παλιών εποχών…, κοστολογεί την φιλοξενία στον πολυτελέστατο
χώρο του αντί πινακίου φακής όχι διότι έχει …χαμηλή αυτοεκτίμηση αλλά διότι ως
αριστοκράτης οικοδεσπότης παρά την σπουδαιότητα των παροχών του, δεν τις θεωρεί τίποτε το σημαντικό....
Προσηνέστατος ο Dick Bosma, παραμένει συνεχώς
δίπλα στους επισκέπτες του, τους ενημερώνει για ο,τιδήποτε του ζητήσουν, τους
βοηθά ως Εκπαιδευτής Ιππασίας και συνοδός εξωτερικών περιιππεύσεων, ενώ, δεν
παραλείπει να τους διορθώνει ευγενικά και κατά την ιππικήν ετικέτα ώστε ακόμη
και ένδυσή τους να προσιδιάζει στην αριστοκρατικότητα του χώρου και της
Ιππικής.
Ο Dick Bosma, υποδέχεται τους
φιλοξενουμένους του τον χειμώνα με μία μεγάλη βόλτα με έλκηθρα.
Ένα απρόσμενο
ξάφνιασμα για τον νεοφερμένο που δύο γεροδεμένα άτια θα τον τρέξουν πάνω στο
έλκηθρο ανάμεσα από «όχθες» χιονιού και γλιστερούς πάγους, σε μια περιοχή όπου
από τον Νοέμβριο όλα αρχίζουν να γίνονται «λευκά».
Σ΄ αυτή την ωραία
«κούρσα» με έλκηθρο ο επισκέπτης αντιλαμβάνεται ότι βρίσκεται, ήδη, σε μια πολύ
ιδιαίτερην εγκατάσταση η οποία έχει πολλά να του προσφέρει κι εδώ θα κάνει τις
πρώτες «ασκήσεις» ισορροπίας ώστε να παραμείνει επάνω στο έλκηθρό του όταν τα
«ζευγμένα» θα …ενθουσιαστούν και θ΄ αρχίζουν να καλπάζουν ζωηρά στο στενό, παγωμένο,
μονοπάτι της διαδρομής που διαρκεί πάνω από μία ώρα!
Με την «εισαγωγή» του
επισκέπτη στο έλκηθρο, ο Dick Bosma καταφέρνει να μυήσει τον επισκέπτη του σε μιαν άλλη ιππική «συχνότητα»
προετοιμάζοντάς τον να χαρεί, εν συνεχεία, τα υπέροχα τετράποδα του Σταύλου που
τον περιμένουν σε διαδρομές συνολικού μήκους πλέον των 200 χιλιομέτρων
χωμάτινου μονοπατιού που διατρέχουν τις γύρω εκτάσεις.
Το καλοκαίρι ο ίδιος
χώρος παραμένει βυθισμένος μέσα σε στρώσεις χρυσαφένιων φύλλων που στρώνονται
επί αιώνες σαν φυσικό «χαλί» σε όλα τα κτήματα του αρχοντικού.
Και καθώς ο σημερινός
ιδιοκτήτης του Mysinek έχει μιαν ιδιαίτερην Αισθητική, μέσα
από αυτό το χρυσαφένιο, φυσικό, «χαλί» αναδύονται διακριτικά εντυπωσιακοί
υπαινιγμοί του αγροτικού παρελθόντος του 19ου αιώνος όπως αυτό
χαρακτηρίζει την συγκεκριμένη περιοχή.
Σαν αναστημένα λείψανα
αυτά τα «κουφάρια» μας γνέφουν μέσα από την επιτηδευμένη «εγκατάλειψή» τους στο
χρυσαφένιο μνήμα τους για να μας προκαλέσουν ένα «συχώριο» του παρελθόντος τους
που έκανε πολλούς χρήστες τους να ιδρώσουν για να απολαύσουν στο τραπέζι τους
τη γεύση των καρπών της γης.
Γύρω από τα υποστατικά απλώνονται εγκαίρως οι τροφές για τον δύσκολο χειμώνα. Εννέα Ίπποι και κάποια άλλα τετράποδα απαιτούν πρόνοιες αρκετές, όπως επίσης και τα κομμένα ξύλα για το τζάκι σε ποσότητες διόλου ευκαταφρόνητες.
Εσωτερικά, το
αρχοντικό αυτό έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας μεγαλοαστικής μονοκατοικίας της
εποχής του, με την αρχιτεκτονική μεγαλοπρέπεια αλλά και σεμνότητα της αστικής
νοοτροπίας εκείνων των χρόνων.
Μετά το κόκκινο τούβλο,
ακολουθεί το σκουρόχρωμο ξύλο συμπληρωμένο με χρυσές «πινελιές» στα επίτοιχα
τμήματα και στα θυρώματα, ενώ τα πατώματα είναι επίσης ξύλινα παρκέ σε όλους
τους χώρους των δωματίων των φιλοξενουμένων που βρίσκονται στον άνω όροφο προς
τον οποίο οδηγεί από το σαλόνι μια ευρύχωρη ξύλινη σκάλα.
Αυτό το σαλόνι που
χρησιμοποιείται και ως «καθιστικό» και ως τραπεζαρία, διατηρεί πάντα έναν
διακριτικό χαμηλό φωτισμό με το φυσικό φως εισερχόμενο φειδωλά απ’ έξω και τον εσωτερικό, τεχνητό, φωτισμό
ρυθμιζόμενο από ρεοστάτες οι οποίοι το βράδυ «ακυρώνονται» από τις ανταύγειες
του τζακιού που καίει μέχρι τα μεσάνυχτα.
Κι αυτό το τζάκι που μας κράτησε μισοκοιμισμένους στο θαλπος του μετά από πολύωρες ιππεύσεις στα δασώδη μονοπάτια. υπήρξε πραγματικό βάλσαμο εκεί όπου οι θερμοκρασία πέφτει ακόμη και πιο κάτω από -40 C!
Στο επίκεντρο, ένα
πιάνο έτοιμο να συνοδεύσει τα συναρπαστικά «πιάτα» που ετοιμάζει στη κουζίνα
για τους επισκέπτες μία σπουδαία Ρωσίδα μαγείρισσα, ευγενέστατη όσο και άριστη
Αμαζόνα.
Αυτός ο χώρος
προετοιμάζει τους επισκέπτες για την πρωινή ιππική «περιπέτειά» τους με ένα
πλούσιο πρωινό και τους υποδέχεται μετά από αυτήν με ένα χορταστικό γεύμα και
χαλάρωση μπροστά στο τζάκι.
Τον χειμώνα που ο φυσικός
φωτισμός «αποσύρεται» ενωρίς, το δωμάτιο του επισκέπτη, λιτό αλλά πανέμορφο,
απλώνεται σαν αγκαλιά για να τον κρατήσει κοντά σε ένα ωφέλιμο διάβασμα.
Κι ο Dick Bosma συνηθίζει να λέει ότι οι ιδιαίτεροι ταξιδιώτες φτάνουν εδώ τον χειμώνα
για να χαρούν όχι μόνον τον Σταύλο αλλά και το δωμάτιό τους επιπλωμένο με
έπιπλα εποχής κι ένα κρεβάτι από το οποίο δε σου κάνει καρδιά να
«απελευθερωθείς» ακουμπώντας στις μεγάλες λινές μαξιλάρες του με τα πανέμορφα
κλινοσκεπάσματα.
Σίγουρα αυτό το
αρχοντικό δεν θα μπορούσε παρά να εκφράζει την αριστοκρατική πολωνική Παράδοση
«ευθυγραμμισμένο» με τους κανόνες της και τη λάμψη της χωρίς οψίπλουτες
εκτροπές και νοθεύσεις.
Και μέσα σ΄ αυτό το
δωμάτιο σε περιμένουν επάνω στα κέρατα ενός ελαφιού που σχηματίζουν μια πρωτότυπη 'βιβλιοθήκη' , τα βιβλία που αγοράζεις στις
εξόδους σου προς το κοντινό Gdansk και Malbork για να σου κρατήσουν τη καλύτερη συντροφιά όσο περιμένεις το ξημέρωμα
που θα σε ξαναβγάλει έφιππο στα απέραντα χιονισμένα δασικά μονοπάτια.
Παγωμένο τον χειμώνα
όσο και ηλιόλουστο το καλοκαίρι, το Gdansk που ισοπεδώθηκε από τη σοβιετική
μανία αναστηλώθηκε με τέτοιαν ακρίβεια ώστε, σήμερα, τίποτε δεν προδίδει
ετεροχρονισμένη «νοθευτική» παρέμβαση στην αποκατάσταση ενός ολόκληρου αστικού
ιστού, κάτι που κατάφεραν σε αγαστή συνεργασία Πολωνοί και Γερμανοί
μεταπολεμικοί αρχιτέκτονες, ιστορικοί, αρχαιολόγοι κλπ. Οι ευρωπαίοι συνεργάζονται μεταξύ τους υπέρ του πολιτισμού, οι γραικύλοι σπαράσσονται μεταξύ τους για το ποιος θα τον πρωτοκαταστρέψει, με το γνωστό, ορατό αποτέλεσμα!
Έτσι, σήμερα
περπατώντας στο κέντρο του Gdansk τίποτε δεν θυμίζει εκείνα τα ερείπια
με την ισοπεδωμένη πόλη του 1945 αλλά έχεις την αίσθηση ότι περιδιαβαίνεις τις
ρούγες της άλλοτε χανσεατικής οικονομικής μητροπόλεως που οροθετούσε ολόκληρη
την Χανσεατικήν Ένωση η οποία συνεστήθη, κυρίως, προς κατάργηση του «δικαίου
του ισχυροτέρου» (Faustrecht, Jus manuarium).
«Λίκνο» του
κεχριμπαριού, εδώ εκτίθενται συγκλονιστικές συλλογές κεχριμπαριού με την
αφθονία του οποίου, κάποτε, διακοσμήθηκαν ολόκληρα έπιπλα!
Και, παράλληλα με τα
Μουσεία, τα αμέτρητα μικρά καταστήματα χειροποίητων, κυρίως, κοσμημάτων
εκθέτουν και αυτά όχι μόνον τα προς πώληση δημιουργήματά τους αλλά και συλλεκτικά, για τους ειδήμονες, κομμάτια
κεχριμπαριού με περιζήτητες ενθέσεις εντόμων και άλλων λειψάνων των αιώνων.
Το κεχριμπάρι, αυτός ο
θησαυρός των αρχαίων θαλασσών και, βεβαίως, της Βαλτικής, στο Gdansk κυριαρχεί παντού αποτελώντας το
πραγματικό τοπικό «έμβλημα»!
Από την άλλη πλευρά,
το Mysinek οδηγεί στο κάστρο των Τευτόνων
Ιπποτών που άλλοτε λέγονταν «Marienburg» και σήμερα «Malbork».
Πρόκειται για το
καλύτερα διατηρημένο και συντηρημένο ιπποτικό κάστρο το οποίο, επίσης, υπέστη
καθολική καταστροφή στο τέλος του Β΄ παγκοσμίου πολέμου από τους βανδάλους
σοβιετικούς, χωρίς αυτό να εμποδίσει τους μεταγενέστερους πολωνικούς κρατικούς φορείς να
σπεύσουν προς πλήρη (σχεδόν) αποκατάσταση των φοβερών ζημιών του.
Λαμπρές συλλογές όπλων
και πανοπλιών, εντυπωσιακές αναπαραστάσεις μαχών και πολλά άλλα, περιμένουν τον
επισκέπτη αυτού του μνημείου ευρωπαϊκού πολιτισμού!
Και μπορεί οι παλαιοί
«κάτοικοι» αυτού του κάστρου να μην υπήρξαν «υποδείγματα» πολιτισμού, μπορεί εκ
μισαλλοδοξίας «κινούμενοι» να κατέσφαξαν τους ατυχείς, αόπλους, εντοπίους, παγανιστές (και τι μας θυμίζει αυτό...;) προκειμένου, βιαίως, να τους εξαναγκάσουν να εκχριστιανισθούν, αλλά η αποτίμηση του
πολιτισμού έχει τόσες πολλές παραμέτρους ώστε να κατατάσσει το κάστρο αυτό εν
μέσω των καλύτερα διατηρουμένων στρατιωτικών φρουριακών μνημείων του Μεσαίωνος.
«Δυο βήματα» από το Mysinek, το Malbork «διδάσκει» μεσαιωνική οχυρωτική αλλά
και τον τρόπο ζωής εκείνης της ιπποτικής εποχής με ό,τι αυτό σημαίνει! Διδάσκει
εκείνο το ιπποτικό ζειν, μάχεσθαι και θρησκεύεσθαι, τις πολεμικές αντιλήψεις αλλά και τις
περιπέτειες των ιπποτικών ταγμάτων με άξονα αναφοράς το τάγμα των Τευτόνων
Ιπποτών που εγκαταβιούσε εδώ.
Το Malbork, δεν είναι ένα απλό «τουριστικό»
αξιοθέατο αλλά ένα επίκεντρο απτής σπουδής
της μεσαιωνικής ιστορίας, ένα πελώριο «εποπτικό μέσο διδασκαλίας» μιας περιόδου
του ευρωπαϊκού πολιτισμού για την οποία άλλοι αισθάνονται υπερήφανοι, άλλοι ντρέπονται, αλλά όλοι στέκονται περιδεείς μπροστά στα διδάγματά της.
Κι εμείς μελετητές σε τούτο το μνημείο, με αρκετές επισκέψεις οι οποίες, αν και ευάριθμες, δεν μας επιτρέπουν να δηλώσουμε ότι το "ξεφυλλίσαμε" εξ ολοκλήρου φτάνοντας στη τελευταία "λέξη" του "επιλόγου" του, συγκεντρώσαμε ένα "σημειωματάριο" με σημαντικές πληροφορίες διαφόρων "κεφαλαίων" πολιτισμού,, ακόμη και φρουριακής Ιππικής και σταυλισμού, που «απαντούν» διαχρονικά και σε σημερινά, σχετικά, ερωτήματα.
Πίσω, στο αγαπημένο ορμητήριό μας Mysinek, το μεγάλο όφελος των επισκέψεών μας σε τούτη τη "Μέκκα" Φυσικής Ιππικής, οι εννέα τετράποδοι "κάτοικοι" του Σταύλου του τους οποίους ο ευγενής οικοδεσπότης μας είχε εμπιστευθεί "εν λευκώ" είχαν έναν καθημερινό πρωταγωνιστικό ρόλο.
Tα εννέα, αυτά, Trakehner και Wielkipolski από τις εννέα το πρωί μέχρι τις δώδεκα το μεσημέρι μας υποδέχονταν στη ράχη τους, είτε βυθιζόμενα στο χιόνι, είτε απολαμβάνοντας την καλοκαιρινή ζέστη σε ένα ήπιο, δασώδες, περιβάλλον, "ξεναγώντας" μας σε απέραντες διαδρομές που τις καλύπταμε και με τους τρεις βηματισμούς υπό κανόνες Ιππικής Αντοχής προς αποφυγή υπερκοπώσεως των ζώων μας.
Η ιπποσαγή στο Mysinek αποτελεί ένα αμάλγαμα, κυρίως, υλικού του Πολωνικού Ιππικού διαφόρων εποχών, όπως και οι χρησιμοποιούμενες σέλλες ελάχιστες από τις οποίες ήσαν του εμπορίου. Παρά ταύτα, οι στρατιωτικές σέλλες ήσαν ιδανικές για πολλά-πολλά χιλιόμετρα εξωτερικών ορεινών διαδρομών
Τον χειμώνα, βάζοντας στο ξεκίνημα και βγάζοντας μετά την επιστροφή τις ειδικές "βίδες" των πετάλων κτρατούσαμε κατά νου τον κίνδυνο ολισθήσεως, κυρίως σε επιφάνειες πάγου, ευτυχώς όμως ποτέ δεν μας συνέβη τίποτε το δυσάρεστο, κρατώντας ήπια μεν, σταθερή δε, επαφή με το "στόμα" μέσω των ηνιών αφού, δυστυχώς, εδώ η στομίδα είναι υποχρεωτική.
Τα απογεύματα, στο περιφραγμένο υπαίθριο Ιππευτήριο του συγκροτήματος στήνονταν και μεσαίου ύψους εμπόδια που βοήθησαν να χαρεί την πρώτη του υπερπηδητική εμπειρία και ο φίλτατος Ανδρέας ο οποίος αν και ίππευε πολλά χρόνια στην Ελλάδα δεν του είχαν δώσει την δυνατότητα να υπερπηδήσει εμπόδια...
Για κάτι τέτοια αξίζουν αυτές οι έξοδοι από τον εθνικό μας "σταύλο" (μακάρι να είχε τέτοια τάξη...) για να καταφέρουμε όσα δεν μπορούμε εκεί που οι "άλλοι" δεν μπορούν κι όχι, αναγκαστικά, εμείς.
Αν, όμως, σ΄ ετούτη την ιππικήν εγκατάσταση ωφεληθήκαμε τα μύρια όσα σε ό,τι αφορά στην Ιππασία υπήρξε πραγματικά ανεκτίμητη η συνεισφορά της απλής, αλλά συτηματικής, παρατηρήσεως της συμπεριφοράς των υπό ελεύθερο καθεστώς Ίππων και των μεταξύ τους "διαλόγων", στο μεγάλο περιφραγμένο κτήμα, προς το οποίο είχα απευθείας οπτική πρόσβαση από το παράθυρο του δωματίου μου!
Τα μεσημέρια όλων των ταξιδιών μου στο Mysinek τα πέρασα πίσω από αυτό το παράθυρο κρατώντας λεπτομερείς ...φωτογραφικές "σημειώσεις" της αγελαίας κινητικής συμπεριφοράς των εννέα Ίππων προσπαθώντας να ερμηνεύσω τη "γλώσσα" του σώματός τους.
Στάθμισα προσεκτικά τις διευθύνσεις προσεγγίσεών τους σε σχέση με την ταχύτητα και την όλη έκφραση της κεφαλής, της ουράς και του κορμού.
Έλαβα υπ΄ όψη μου την σταθερή συμμετρία κατά των "αντάμωμα" και την βαθμίδα υπερυψώσεως κατά την επαφή.
Μελέτησα τις "εκφράσεις" των εμπροσθίων και τον έλεγχό τους κατά τις ανορθώσεις.
Εκστασιάσθηκα με την κάμψη του αυχένος η οποία, τελικώς αποκαλύπτει πολλές παραμέτρους των "εσωτερικών" συναισθημάτων του Ίππου και απορώ πως δεν το είχα σκεφθεί!
Σ΄ αυτά τα ιδιαιτέρως καρποφόρα δίωρα, μπορεί να έχανα την θαλπωρή του υπέροχου, καλοστρωμένου, κρεβατιού μου με τις πουπουλένιες, πελώριες, μαξιλάρες αλλά κέρδισα ό,τι πιο ανεκτίμητο αλλά και χρήσιμο στη σχέση μου με τον Ίππο: την διείσδυση σε ένα βαθύτερο επίπεδο "αποκρυπτογραφήσεως" της ταξιδερμικής συμπεριφοράς του.
Κι εδώ ήταν που κατάλαβα ότι πολύ σημαντικότερη γνώση από την ίδια την Ιππασία είναι η ικανότητα κατανοήσεως και επικοινωνίας με τον ίδιο τον Ίππο χωρίς το "αντάλλαγμα" της φιλόξενης υποδοχής στη ράχη του!
Εδώ, με την βοήθεια της οράσεως και της ακοής μου, με την βοήθεια της φωτογραφικής μου μηχανής και του σημειωματαρίου μου, αυτά τα αξέχαστα δίωρα ιπποπαρατηρήσεως, νομίζω πως μου απεσαφήνισαν την πραγματική έννοια του "ψιθυριστή" που, ασφαλώς και δεν είναι ο Άνθρωπος αλλά είναι ο ίδιος και μόνος Ίππος!
Και πράγματι, μόνον εάν ο Άνθρωπος αποφασίσει να "αφουγκραστεί" τους "ηχηρότατους¨όσον και άηχους ψιθύρους που παράγει ο Ίππος κατά την φυσική συμπεριφορά του, τότε ο Άνθρωπος πιστώνεται με την μεγαλύτερη δεξιότητα και πλέον ωφέλιμη της απλής χρήσεως του Ίππου, όπως αυτή την διασυνδέσεως και επικοινωνίας μαζύ του επί ίσοις όροις προς αμοιβαία χαρά και ανάπτυξη δυνατών συναισθημάτων.
Αλλά, αν με ρωτήσετε αν, πραγματικά, άξιζαν τα ταξίδια μου στο Mysinek, αν πραγματικά άξιζαν τα χιόνια αλλά κι οι καύσωνες σ΄ αυτή την απόκοσμη κι απόμερη περιοχή της Ευρώπης, θα σας απαντήσω με όλη μου τη καρδιά : Άξιζε, όσο τίποτε άλλο!
Στον Dick Bosma οφείλω ευγνωμοσύνη, εκτός για τα όσα μου προσέφερε στο αρχοντικό του, για την προσωπική που μου έκαμε να με ορίσει εκπρόσωπο της επιχειρήσεώς του στην Ελλάδα! Όμως, διατηρώντας έναν κρυφό "έρωτα" με την ιππική εγκατάσταση του Mysinek θεωρώ ασέβεια να την προτείνω σε ... "Κόσμο" φοβούμενος το ενδεχόμενο της μιάνσεώς της από "βαρβάρους! Συγγνώμη Dick, αλλά δεν θα ήθελα ποτέ ένας ανιπτόπους τουρίστας να πατήσει το παρκέ του δωματίου που μου κρατάς, να καθίσει στο τραπέζι όπου σπούδασα ένα συγκλονιστικό "αντικείμενο" και να ξαπλώσει στο κρεβάτι μου με τις ονειρεμένες μαξιλάρες που φροντίζει η ευγενέστατη Ρωσίδα καμαριέρα μας. Αυτοί, ας πάνε στη ...Μύκονο!
Αγαπητοί Συνασκούμενοι,
Κάποιοι φτάνουν στη πηγή αλλά δεν πίνουν,
κάποιοι φτάνουν στη πηγή αλλά πίνουν,
κάποιοι ανοίγουν το υδροφόρο όρυγμα !
Σκεφθείτε αυτό το τελευταίο
εκεί όπου νομίζετε ότι βρίσκεστε σε αδιέξοδο...
και θα δείτε να αναβλύζει ο χείμαρρος της επιμονής σας!
Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης
