Η παρουσία ενός μεγάλου
καλαμιού αφημένου απερίσκεπτα στον προπονητικό μας χώρο, πάνω σε ένα παγκάκι στο
οποίο καθόμαστε για να στοχαστούμε, ήταν η αφορμή της συγγραφής αυτού του κειμένου.
Ένα μεγάλο καλάμι που «γράφει» σαν μια κακαίσθητη, θλιβερή, «χαρακιά» στην φυσική εικόνα
που το βλέμμα σου πασχίζει να απολαύσει και, ασχέτως εάν δεν στιγματίζει εσένα τον ίδιο,
«χαράζει» τραυματικά την περιβάλλουσα εικόνα που προσπαθείς να χαρείς.
Στις πολεμικές τέχνες,
έφιππες και άμιππες, ο στοχασμός και η εμβρίθεια της προσεγγίσεως αποτελούν τα
βασικά «κλειδιά» εισχωρήσεως και κατακτήσεώς τους! Αλλά, ο στοχασμός και η εμβρίθεια
αποκλείουν κάθε επιδερμικότητα, κάθε επιδεικτικότητα, κάθε έπαρση του «εγώ» και
κάθε …ίππευση καλαμιού που σημαίνει ανάσχεση της πνευματικότητος που αποτελεί
το θεμέλιο ανελίξεως του ατόμου προς την οποία χειραγωγούν τον Άνθρωπο οι
πολεμικές τέχνες.
Στην Ομάδα των «Ελλήνων
Κενταύρων» είναι δεδομένος ο αλληλοσεβασμός και, κυρίως, η αγάπη που χαρακτηρίζουν
τις σχέσεις όλων των Συνασκουμένων και αυτά σημαίνουν τον παραμερισμό κάθε «εγώ»
με αμελητέες και παραβλεπτέες ελάσσονες εξαιρέσεις, κάτι το απολύτως φυσικό
στην εποχή της kali yuga.
Παρά ταύτα, θα πρέπει
να τονίσουμε ότι η υψηλή πολεμική τέχνη της Έφιππης Τοξοβολίας, όπου και αν αυτή
διακονείται σοβαρά, διατηρείται στο αυστηρό πλαίσιο της προτάξεως της διανοητικής
αναπτύξεως με ακολουθούσα την πρακτική και διόλου τυχαία η παρασημοφόρηση του
Δασκάλου μας Kassai Lajos ως Ιππότη των Γραμμάτων και των Τεχνών,
στη χώρα του, ενώ αυτές τις ημέρες διοργανώνεται και ειδική τελετή προς Τιμή
του στον Βουδιστικό ναό της Βουδαπέστης. Κι αυτά σημαίνουν ότι αυτός ο παγκόσμιος
μύστης της Έφιππης Τοξοβολίας δεν αρκείται στον εφήμερο ρόλο ενός «πρωταθλητή»
αλλά φροντίζει για την πνευματική του ανέλιξη ως πνευματικής οντότητος η οποία
προδιαγράφει την επιτυχή κίνηση επάνω στο μονοπάτι μιας πολεμικής τέχνης και,
δη, τόσο σημαντικής όσο η Έφιππη Τοξοβολία.
Το … «καλάμι», λοιπόν,
κάθε άλλο παρά μπορεί να στέκει σε μία πολεμική τέχνη διότι αντίκειται στην
πνευματική ωρίμανση ως απαρχή της απαραίτητης υπαρξιακής ανελίξεως του διακόνου
μιας τέτοιας τέχνης.
Αν όμως όλα τα παραπάνω
ανάγονται στην χορεία των δυνητικών συμπεριφορικών επιλογών του ατόμου, δυστυχώς,
ο σύγχρονος τρόπος ζωής αναπτύσσει και ακούσιες συμπεριφορές παραγόμενες από
ψυχοπαθολογικά αίτια έναντι των οποίων θα πρέπει να είμαστε σε διαρκή εγρήγορση,
αυτοπαρατηρούμενοι διαρκώς πανέτοιμοι για την αποφυγή ή και ίασή τους.
Αλλά, τι σημαίνει αυτό;
Τι σημαίνει η «ανάπτυξη ακουσίων
συμπεριφορών» οι οποίες παραπέμπουν σε νοσηρή ψυχοπαθολογία του ατόμου που χρειάζεται
έγκαιρη πρόληψη ή και ίαση;
Αν κάποιος απ εμάς,
ζώντας στις ακτές της Μεσογείου, είναι πεπεισμένος ότι βρίσκεται στην ερυθρά
πλατεία της Μόσχας και από στιγμή θα εμφανισθεί μπροστά του η Ναταλία για να
πιουν παρέα μια ζεστή σοκολάτα στο «Café Пушкин», ή είναι ηθοποιός ή είναι για
…δέσιμο!
Η σκηνική ερμηνεία της
πραγματικότητος είναι Τέχνη, η μη σκηνική πεποίθηση περί μιας πραγματικότητος η
οποία δεν είναι κατά τεκμήριο αληθινή, είναι ψυχοπάθεια.
Εναπόκειται σε μας να
διακρίνουμε «τίνι τρόπω» ερμηνεύουμε την πραγματικότητα, «σκηνική αδεία» ή όχι…
Στην πρώτη περίπτωση
είναι συγχωρητέα ή όποια ερμηνευτική αυθαιρεσία, στην δεύτερη υποχρεούμεθα σε,
κατά τεκμήριον, ερμηνεία άνευ οιασδήποτε απομακρύνσεως από την, πάντοτε, τεκμαρτή και ποτέ υποκειμενική, πραγματικότητα.
Ανακεφαλαιώνοντας, οι πολεμικές τέχνες προϋποθέτουν ολοκληρωμένες προσωπικότητες και προς αυτές απευθύνονται, η δε ολοκλήρωση ουδόλως συγχωρεί επάρσεις ("καλάμια") ενώ, ουδέποτε πραγματώνεται υπό την παρενέργεια νοσηρών ψυχοπαθητικών υποστρωμάτων, λόγος για τον οποίο, διακονούντες μία πολεμική τέχνη θα πρέπει να επιμένουμε στην ψυχική μας υγεία και στην υπαρξιακή μας σεμνότητα, άλλως εκπίπτουμε στο επίπεδο του, απλού, "αθλητή" ο οποίος επαίρεται εγωκεντρικώς για τις όποιες επιδόσεις του υπέρ των οποίων περιορίζει τις προσδοκίες του και τελικώς καταλήγει θύμα του "πρωταθλητικού" στρες ως ένα res με ημερομηνία λήξεως της χρηστικότητός του νομίζοντας ότι η ημερομηνία λήξεως αφορά στους ..."άλλους"!
Και μέσα σε μία Ομάδα Συνασκουμένων, χρέος μας είναι το απροσωπόληπτο και ουσιώδες ενδιαφέρον όλων προς όλους ώστε, χωρίς εμπάθειες, πανικό και αντιπαλότητα, να ενδιαφερόμαστε όχι μόνον για τους εαυτούς μας αλλά και για τον "απέναντι" έτοιμοι να τον βοηθήσουμε να ξεπεράσει κάθε εγωκεντρική διαγωγή, ή να συνειδητοποιήσει κάθε συμπεριφορική εκτροπή που γεννά υποψίες, κάτι που υπαγορεύεται όχι από "εισαγγελική", "φιλάνθρωπη" ή "ψυχιατρική" διάθεση, αλλά από την ίδια την Παιδεία μας η οποία εμπεριέχει την μαγική λέξη που την παραλείπει το σύγχρονο λεξικό της "μοντερνικότητος" αλλά παραμένει ζωντανή στο λεξιλόγιο των «Ελλήνων Κενταύρων»: «ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ!»
