ΣΤΟ "ΑΧΤΙΣΤΟ" ΦΩΣ ΤΟΥ ΖΑΡΑΤΟΥΣΤΡΑ
Αυτός ο μοναδικός ζωροαστρικός ναός στο κέντρο των Αθηνών, μέσα στον οποίο έγινε το τελευταίο "γύρισμα" του ιστορικού ντοκιμαντέρ "ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ" με την συμμετοχή των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ", έχει πάρα πολλά κοινά ναοδομικά χαρακτηριστικά με τον περίφημο ζωροαστρικό τέμπλο της φωτιάς Γιαζντ, της Περσίας (Ιράν).
Για το "γύρισμα" αυτό που ο Αρχηγός των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" εργάσθηκε 18,5 ώρες και όλοι οι υπόλοιποι 14 ώρες, όλα μας "περίμεναν" στη ...θέση τους νομοτελειακώς, όπως το "άχτιστο" και ανέσπερο φως του Ζαρατούστρα.
Κάθε λεπτομέρεια του σκηνικού κι ένας υπαινιγμός αυτοαναφορικότητος του Ισοθέου! Κι όλα γύρω απ΄τη φωτιά και το φως...
Το ίδιο φως που, σπάζοντας το σκοτάδι, φωτίζει το νού αλλά ευλογεί και τα όπλα που μαζύ με τη γραφίδα, γράφουν την Ιστορία της ανθρωπότητος.
Το σενάριο του Δημήτρη Πλευράκη κατέληγε με το διπλό γάμο του Αλεξάνδρου με τη Βαρσίνη και του Νεάρχου με τη κόρη της! Πράξεις συμβολικές για τη συστράτευση Πολιτισμών στη κοινή πορεία της ανθρωπότητος. Και σ΄ αυτό το "γύρισμα" το επίκεντρο ήταν οι δύο γάμοι σαν ένα κοινό δρώμενο γύρω από το "άχτιστο" φως του Πολιτισμού.
Και πρώτος ο Αλέξανδρος του "γυρίσματός μας, ο γνωστός ηθοποιός και συνιδρυτής της "ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ" Γιάννης Δρίτσας, σε μία από τις πλέον λαμπρές εμφανίσεις του.
Μεγαλοπρεπής όπως ο Ισόθεος "γέμισε" πληθωρικά με την αυτοκρατορική παρουσία του τη σκηνή.
Απ΄όπου κι αν καιροφυλακτούσε η κάμερα, αυτός ο Αλέξανδρος υπήρξε μνημειακός, όπως ο ίδιος ο Ισόθεος!
Το ίδιο το σκηνικό φαίνονταν να είχε στηθεί στα δικά του μέτρα και ..."χρώματα".
Το άλλοτε παιδί των εκστρατειών με το φρέσκο πρόσωπο, ήταν πια, λίγο προ του θανάτου του ένας ώριμος στρατηλάτης, νικητής από τον πόλεμο και ηττημένος από τον χρόνο!
Τώρα, ο Ισόθεος προτιμούσε τη θαλπωρή του ανακλίντρου από ένα εφίππιο και τη συντροφιά ακάλυπτων φιλίων προσώπων παρά τα αντιπαρατασσόμενα εχθρικά πρόσωπα μέσα σε βαρβαρικές περικεφαλαίες.
Χωρίς καμιάν υπερβολή, ο πολέμαρχος Ισόθεος είχε πια κατανοήσει τη μεγάλη χαρά της επικοινωνίας με τους άλλοτε εχθρούς και την απόσταξη της σοφίας τους αντί της στείρας αναμετρήσεως με τον γνωστικότατο ...αγνωστικισμό τους.
Kαι ο ελληνικός καταλύτης της σοφίας (Δημήτρης Π. Χρήστου - Αρπάλυκος), πανταχού παρών, σχεδίαζε τα μελλούμενα...
Εξίσου λαμπρή και η Βαρσίνη (Χριστίνα Χρ. Ντίκου) του "γυρίσματός" μας με μια σκηνική παρουσία αντάξια ενός Ισοθέου και μιας πριγκίπισσας.
Αυτή η γυναίκα η οποία αν και έφερε στο κόσμο το μοναδικό γιο του Ισοθέου δεν κατάφερε να ζήσει μαζύ του και τελικώς θανατώθηκε από τον Κάσσανδρο μαζύ με τον διάδοχο του Μακεδόνος Αυτοκράτορος, βρήκε στο πρόσωπο μιας Ελληνίδας την καλύτερη υπαινικτική "συνέχειά" της μέσα στους αιώνες.
Και η δική μας Βαρσίνη (Χριστίνα Χρ. Ντίκου) στάθηκε κατά πως έπρεπε σε όλη τη διάρκεια του "γυρίσματος" της σκηνής με την αυτοπεποίθηση του χαρακτήρος του σεναρίου χωρίς καμία προηγούμενη διδασκαλία! Δίπλα της και πάντοτε διακριτική η παρουσία των φυλάκων της Ελλήνων-στρατιωτών της μακεδονικής στρατιάς (Γεώργιος Τροβάς).
Κάποιες καλλιτεχνικές δημιουργίες, όπως το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ σε κάνουν να πιστεύεις ότι μια εξ αρχής "ευλογία" τις κάνει τόσο εντυπωσιακές και τόσο εύκολες στην υλοποίησή τους... ώστε να χαίρεσαι το κάθε δευτερόλεπτο της δημιουργίας τους.
Ο γάμος δε θα μπορούσε να "γυριστεί" καλύτερα, μέσα σε ένα ιδανικό σκηνικό με ιδανικά πρόσωπα!
Όλα τα καρέ αυτού του "γυρίσματος" απέδωσαν ..."πίνακες ζωγραφικής" και το προσοφθάλμιο της κάμερας έδινε σε όλο το "γύρισμα" ένα χάρμα ιδέσθαι!
Όσες φορές κι αν οι φακοί έπεσαν "πάνω" στο ζευγάρι του Αλεξάνδρου με τη Βαρσίνη το αποτέλεσμα ήταν παραπάνω από λαμπρό μέχρι και τη παραμικρή λεπτομέρεια.
Η ανθρώπινη διάσταση του κορυφαίου ζεύγους επιστέγασε την "αλήθεια" του "γυρίσματος" και αυτό αποτυπώθηκε σε όλα τα πλάνα!
Ο ναύαρχος και επιστήθιος φίλος του Αλεξάνδρου, ο Νέαρχος (Διονύσης Βαρδίκος) στάθηκε στο ύψος του ρόλου του το ίδιο όπως και όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες αυτού του ντοκιμαντέρ.
Η κόρη της Βαρσίνης (Αστεριάννα Ξενάκη) μαγνήτισε τις κάμερες με την ποιότητα ενός δεκαοχτάχρονου, μόλις, παιδιού το οποίο ήδη έχει τιμηθεί (στα 16 της) με πρώτο λογοτεχνικό βραβείο ως μαθήτρια λυκείου!
Ο γάμος του Νεάρχου με τη κόρη της Βαρσίνης υπό την ευλογία του Ισοθέου εξίσου εντυπωσιακός με τον προηγούμενο!
Κι ο μέγας ...καταλύτης, ήρεμος, ολύμπιος να απολαμβάνει σε μια γωνιά τους γευστικούς καρπούς της γης...
Πάντοτε υπό τη παρουσία του Αρχία (Σπύρος Νικόλης) οι νεόνυμφοι θα πορευτούν στο δικό τους μονοπάτι...
Σημαντική η συμβολή του σκιώδους Πέρση (Γεώργιος Σταυριανόπουλος - Ιφικράτης) που όπου κι αν στάθηκε σε τούτο το "γύρισμα" έδωσε την αδρότερη παρουσία ενός παρασκηνικαού πνεύματος στο επίκεντρο των δρωμένων.
Αυτή η σκοτεινή "παρουσία" έβαλε τη "πινελιά" της σε πολλά πλάνα εξεικονίζοντας τον "βάρβαρο" που, όμως, άρχισε να θέλγεται από έναν ξένο Πολιτισμό (ελληνικά σανδάλια) που άξαφνα ανεκάλυψε μπροστά του!
Δυνατά και τα πολυπρόσωπα πλάνα αυτής της παραγωγής, μέσα στο μοναδικό σκηνικό το οποίο ο Αρχηγός των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" έστησε μπροστά στις κάμερες.
Οι σκηνές της εορταστικής ευωχίας "γεμάτες" αλλά χωρίς "φλυαρία". Όλοι και όλα στο μέτρο της αλήθειας της εποχής και του σεναρίου.
Έτσι, όταν το φως του θεού Ήλιου αποσύρθηκε, ήρθε κι άναψε η φωτιά του Μίθρα σαν από κάποια ουρανόπεμπτη σπίθα εκεί, στο τέμπλο του Ζαρατούστρα.
Και μαζύ με τη σπίθα, ήρθε και το πύρινο αερικό (Φιφίκα Νικολοπούλου, κλασική χορογράφος, χοροδιδασκάλισσα) για να κάνει όρχηση τα διαγγέλματα του Ζαρατούστρα για έναν κόσμο γεμάτο ανώτερες Αξίες κι Αισθητική με τη συνένωση δύο λαμπρών αυτοκρατοριών!
Αλλά, το πύρινο αερικό έφερε πλάι στη φωτιά και το ταίρι της (Εριθέλγη Μεραμβελιωτάκη) για να ξεσηκώσουν τους ευωχητές σ' έναν χορό γύρω απ΄ τη φωτιά.
Ο Μίθρας όταν σε φωτίζει είναι φυσικό τα μάτια να γίνονται "φάροι" και να βλέπουν στα σκοτάδια του σύμπαντος, να διαπερνούν την άγνοια και να ανακαλύπτουν στόχους στους μακρινούς ορίζοντες του χρόνου.
Έτσι ο χορός αρχίζει, με τις αραχνούφαντες εσθήτες να θροίζουν άφοβες πλάι στις φλόγες...
Ενώ η όρχηση, σα κράχτης-διαλαλητής, γρήγορα προσκαλεί σιμά της τους νυχτωμένους γλεντζέδες τα αερικά του Μίθρα εμπνέουν...
Η χορογραφία επί σκηνής τόσο αποτελεσματική ώστε σε λίγο οι άνθρωποι είχαν πλησιάσει τόσο πολύ τις νάγιες κι όλοι μαζύ έγιναν ένα.
Ακόμη κι ο αυστηρός πολεμιστής Αρχίας έδειξε πως κι ο σκληρότερος στρατιώτης χωρίς έναν εσωτερικό βακχιστή ατελής θα παραμείνει.
Σ' αυτό τον χορό όλοι ένοιωσαν το καθαρμό των ψυχών τους και η κίνηση πλάι στη φωτιά εξαγνιστική.
Ύστερα το αερικό υποκλίθηκε αλλά δεν αποσύρθηκε...
Έμεινε στο σκοτάδι μέχρι που ένας-ένας γύρναγε στη σκηνή του να ξεκουραστεί. Το αερικό του Μίθρα περίμενε υπομονητικά στην αφάνεια, όπως παρέμεινε ολοζώντανο στους αιώνες...
Κι όταν όλοι χάθηκαν απ΄ το προσκήνιο του κόσμου,απόμεινε η φλόγα του "άχτιστου" φωτός του Ζαρατούστρα με το αερικό της διδαχής του να μας θυμίζει ότι ακόμη κι όταν τα πάντα στερεύουν πάντα μια ασήμαντη εστία μπορεί να ξανανάψει τη πυρκαϊά πάνω στη γη!
Γι αυτή την αλησμόνητη εμπειρία ευχαριστούμε θερμά την Σκηνοθέτιδα κ. Ελένη Βλάσση η οποία, μέσα από το ντοκιμαντέρ της "ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ", προέβαλε κατά τον καλύτερο τρόπο τον Ελληνικό Πολιτισμό και την Ομάδα των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ", όπως ευχαριστούμε θερμά και τον σεναριογράφο κ. Δημήτρη Πλευράκη για τον ιστορικό "καμβά" πάνω στον οποίο μας ώθησε να 'πορευτούμε'. Παρόμοιες ευκαιρίες πολιτισμικής δημιουργίας αποτελούν 'οξυγόνο ψυχής' σε εποχές δραματικώς απολίτιστες και ευτελώς υλιστικές.
Για το 2ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Ιεράπετρας
2015
υπό την αιγίδα του
ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
και του
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΚΡΗΤΗΣ
Υστερόγραφο:
Mε την Ελλάδα συντρίμμια από τους νόθους κατοίκους της που ποτέ δεν την εννόησαν και δε την αγάπησαν, με τους ηλιθίους κομματιζόμενους γραικύλους σε έναν αδιέξοδο αλληλοσπαραγμό, μέσα σε μία κοινωνία χωρίς αξιακό κώδικα και με μόνη επιδίωξη τη συβαριτική ευμάρεια, οι "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ" κηρύσσουμε την ανάγκη παραγωγής Πολιτισμού και αναπτύξεως της Παιδείας ως 'συντεταγμένων' βίου! Κάποιοι καλοί φίλοι μας καλούν να ..."αφιππεύσουμε" και να σπεύσουμε να σώσουμε τους ...ηλιθίους! Όχι, οι Έλληνες, όσοι τέλος πάντων απομένουμε, έχουμε μία πολύ σημαντικότερη αποστολή να επιτελέσουμε ευπειθείς στις προτροπές και στις αποτροπές μιας παρακαταθήκης που μας αφήνει ξωπίσω του ο Κωνσταντίνος Καβάφης στο "Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον". Τίποτε παραπάνω, τίποτε λιγότερο!
Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης
4η Ιουλίου 2015
