ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ ΥΠΟ ΕΞΕΤΑΣΗ
Kατά τον Σταγειρίτη Αριστοτέλη και σύμφωνα με τα δεδομένα της εποχής του, όλοι οι Πολίτες μιας Πολιτείας όχι μόνον είναι πολιτικά όντα αλλά θα πρέπει να είναι και τέτοια, κηδόμενα των συμφερόντων της Πολιτείας. Ωστόσο, η εξέλιξη η οποία, εν τω μεταξύ, δεν ανεδείχθη σε ανέλιξη αλλά σε υπέλιξη κατά το τεκμήριον των επιπέδων των συγχρόνων κοινωνιών, οπλίζει τον λαμπρό σύγχρονο διανοητή Julius Evola με ισχυρό αντεπιχείρημα το οποίο αξίζει να προβληματίσει τον σύγχρονο Πολίτη της ούτω αποκαλουμένης, "Ελλάδος" και μαζύ μ' αυτόν κι εμάς τους "Έλληνες Κενταύρους" οι οποίοι υπεράνω της Έφιππης Τοξοβολίας και των καθημερινών μελημάτων μας θέτουμε την Πατρίδα μας και το πατριωτικό καθήκον! Το αντεπιχείρημα του Julius Evola αναλύει ευστοχότατα μια ομάδα συγχρόνων αναθεωρητών στοχαστών που συγκροτούν την "EXIT AREA" και εκτίθεται εν συνεχεία!
Α π ο λ ι τ ε ί α : Στάση ζωής
«...έχω ορίσει εντός αυτών των σελίδων έναν τύπο ανθρώπου ενός διαφορετικού προσανατολισμού. [...] Κατανοώντας την κατάσταση, αυτός ο τύπος μπορεί να νιώσει μόνο αδιάφορος και αποκομμένος από ό,τι είναι σήμερα πολιτική. Η αρχή του θα γίνει η απολιτεία, όπως ονομαζόταν στα αρχαία χρόνια.»
Julius Evola, "Cavalcare la tigre"
Το παρόν κείμενο γράφεται μόνον εξ αφορμής των επερχόμενων εκλογών στη χώρα μας και όχι για να προσδώσει χαρακτήρα στην εκλογική διαδικασία πέραν από αυτό που πραγματικά έχει. Ούτε ακόμα και στην ίδια την πράξη της αποχής από την εκλογική διαδικασία θέλουμε να προσδώσουμε χαρακτήρα τον οποίο δεν έχει, αφού θεωρούμε ότι η αποχή από τις εκλογές έχει χαρακτήρα αφετηριακό για κάποιον που θέλει να πιστεύει ότι εξεγείρεται, στο βαθμό που αναλογεί σε ένα μεμονωμένο άτομο, κατά της υφιστάμενης τάξης πραγμάτων.
Η αποχή από την εκλογική διαδικασία για εμάς δεν είναι απλώς μια απόφαση, η οποία προκύπτει από το γεγονός ότι απλώς δεν εκφραζόμαστε από κάποιο κόμμα. Ακόμα και να υπήρχε κάποιο κόμμα με πολτικό πρόγραμμα που θα βελτίωνε είτε την οικονομία, είτε θα ασκούσε «εθνική πολιτική», είτε είχε οποιοδήποτε άλλο χαρακτηρηστικό που θα έκανε πολλούς να το χαρακτηρίσουν διαφορετικό από τα υπάρχοντα η στάση ενός διαφοροποιημένου ανθρώπου, που απορρίπτει εκ θεμελίων το σύγχρονο κόσμο και αμφισβητεί εκ ριζών το αξιακό του σύστημα δεν θα μπορούσε - ακόμα και σε αυτή την περίπτωση - να ήταν διαφορετική.
Το να απέχει κανείς από τις εκλογές είναι το ελάχιστο, με ιδιαίτερη όμως σημασία, που μπορεί να κάνεις να πράξει σήμερα, εφόσον στέκεται ιδεολογικά πολέμιος έναντι του συστήματος. Εκφράζει ιδεολογική συνέπεια και προσωπική αξιοπρέπεια σε μια κοινωνία που αδυνατεί να δει ολιστικά την παρακμιακή εποχή στην οποία έτυχε να ζούμε και επιμένει να την παρατείνει πορευόμενη με λογικές σαν αυτή του «μη χείρων βέλτιστον».
Η παρακμή είναι διάχυτη σε όλες τις πτυχές του βίου. Είναι αφέλεια στη «σκοτεινή εποχή» στην οποία ζούμε, να πιστεύει κανείς ότι μπορεί μεμονωμένα το πολιτικό πεδίο να εξαιρεθεί από τη γενικότερη αποσύνθεση που χαρακτηρίζει το σύγχρονο κόσμο και η οποία είναι αισθητή από τις καθημερινές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων μέχρι την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος. Αν βεβαίως κάποιος επιμένει να μπαίνει στο «τρυπάκι» του να επιλέγει μεταξύ κομμάτων για την λιγότερο χειρότερη δυνατή λύση, στα μάτια μας δεν θα πρέπει να διαφέρει σε τίποτα από τον αστό που είναι για μια ζωή «ταγμένος» να αναζητεί καλύτερες συνθήκες διαβίωσης ανεξαρτήτως συμβιβασμών και υποχωρήσεων σε επίπεδο ιδεολογικό, όποιο πολιτικό πρόγραμμα κι αν έχει το κόμμα που επιλέγει να ψηφίσει και όπως κι αν αυτό αυτοπροσδιορίζεται.
Ας σημειώσουμε στο σημείο αυτό ότι με την προτροπή μας για αποχή δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι μια μέρα θα αφυπνιστούν οι μάζες και δεν θα πάνε να ψηφίσουν, θα καταρρεύσει το πολιτικό σύστημα και τότε όλα θα είναι καλά και όμορφα. Αναγνωρίζουμε ότι μια κοινωνία για να αλλάξει χρειάζονται σκληρές διαδικασίες και πρώτα απ’ όλα διαμόρφωση ανθρώπων. Παρ’ όλα αυτά δεν είμαστε για κανένα λόγο διατεθειμένοι να συμβιβαστούμε και να μπούμε στη λογική του ψηφοφόρου. Ούτε επειδή για πολλούς ίσως είναι πιο συνετό, ούτε διότι φαινομενικά δεν έχουμε άλλη επιλογή. H αποχή όχι μόνο από την εκλογική διαδικασία, αλλά γενικώς από αυτό που σήμερα καλείται πολιτική, αν αυτό γίνεται με συνείδηση είναι δείγμα πνευματικής ανωτερότητας και ποιοτικών χαρακτηριστικών, τα οποία απουσιάζουν εμφανώς από τόσο από το μέσο ψηφοφόρο, όσο και από το μέσο «αγανακτισμένο», τον οποίο όλοι έχουμε ακούσει να διαμαρτύρεται για τους «προδότες πολιτικούς» και ο οποίος ως εκ τούτου αδυνατεί να κατανοήσει μια προτροπή σαν κι αυτήν του Ιουλίου Έβολα: «πρέπει να πράττουμε έτσι, ώστε εκείνο επάνω στο οποίο δεν μπορούμε να επιδράσουμε να μην μπορεί και αυτό να επιδράσει επάνω σε εμάς.»
Ο κοινοβουλευτισμός και γενικότερα ο νεωτερικός κόσμος έχει δοκιμαστεί για χρόνια, τον είδαμε, τον γνωρίζουμε. Δεν αλλάζει με εκλογές και δεν ηττάται με τα δικά του όπλα. Οπότε δική μας στάση τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο πρέπει να είναι 0% κομφορμισμός και ιδεολογική καθαρότητα με κάθε κόστος, γιατί αυτό που εμείς θέλουμε να πρεσβεύουμε είναι το ακριβώς αντίστροφο του σύγχρονου κόσμου.
