ΤΟ ΕΝΑΥΣΜΑ ΙΔΡΥΣΕΩΣ
ΤΩΝ
"ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ"
Καθώς, σήμερα, παρατηρούσα την νεαρή μας μαθήτρια Ιωάννα να περνά έφιππη και ξέγνοιαστη, για πρώτη φορά, την πύλη της Σχολής μας προς τα έξω ξαναγύρισε στη σκέψη μου το έναυσμα για την ίδρυση των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ".
Ήταν τότε που πρωτοξεκίνησα την Ιππασία με διακαή πόθο να μάθω να ιππεύω παρά την προχωρημένη μου ηλικία των 48 χρόνων. Τότε που είχα ξεκινήσει αυτή τη σπουδαία τέχνη σε λάθος χώρα, λάθος "σχολείο' με λάθος "εκπαιδευτή", κάπου στο Κορωπί, σε έναν πολύ "καθώς πρέπει" Όμιλο που ανήκε στο επίσημο δυναμικό της "Ελληνικής Ομοσπονδίας Ιππασίας" (Ε.Ο.Ι.) νομίζοντας ότι όλα τούτα αποτελούσαν "εγγυήσεις" σοβαρότητος της εκπαιδεύσεώς μου.
Σ' εκείνον, λοιπόν, τον πασίγνωστο για την εποχή Όμιλο, του οποίου το όνομα παρέπεμπε σε χρωματιστό λουλούδι, είχα ως "εκπαιδευτή" μου τον γιο του ιδρυτή του Ομίλου μιας και ο πατέρας του (παλιός πρωταθλητής Ιππασίας) δίδασκε μόνον νεαρές μαθήτριες για λόγους που μόνον η συνείδησή του το γνώριζε. Εγώ προσπαθούσα να μάθω από τον γιο του ο οποίος είχε δύο κακά: ήταν και άσχετος με την Ιππασία και ερωτευμένος με μία ξανθιά Αρβανίτισσα από το Μενίδι η οποία παρίστανε την ...Γαλλίδα και η οποία τον κρατούσε σε μόνιμη "νηστεία" της παρουσίας της. Έτσι, αντί ο -ούτως ειπείν...- "εκπαιδευτής" μου να μου κάνει μάθημα, μάθημα έκανα μόνος μου στον εαυτό μου ενώ ο "εκπαιδευτής" μου ήταν μονίμως κλεισμένος σε ένα γραφειάκι και μιλούσε στο τηλέφωνο ατελείωτες ώρες με τη σκορδόπιστη.
Το πάθος μου να μάθω δεν με εμπόδιζε να ιππεύω μόνος ό,τι τετράποδο μου έδινε ο ...τηλεφωνητής και έτσι, τις πρώτες ημέρες έφαγα και τη πρώτη μου τούμπα ιππεύοντας ένα γέρικο Ίππο (35 χρόνων) ο οποίος, ξαφνικά και ενώ ήταν σε καλπασμό, απεφάσισε να χάσει το στίβο και να βρεθεί αυτός αλλού γι' αλλού κι εγώ στο ...χώμα! Ευτυχώς, ο ..."εκπαιδευτής" μου συνέχιζε να μιλά και δεν έκανε καν το κόπο να βγει να δει τουλάχιστον αν ήμουν εντάξει, παρά ταύτα εγώ επανεφίππευσα και συνέχισα να βολοδέρνω με τον τετράποδο παππού χωρίς τότε, ως αρχάριος, να γνωρίζω τι έκανα...
Κάπως έτσι περνούσαν οι πρώτες ημέρες μου ως μαθητή Ιππασίας και να που ο "εκπαιδευτής" μου, μη ξέροντας πως να αποδεσμευθεί από την υποχρέωσή του για να μου κάνει μάθημα και να συνεχίσει να τηλεφωνεί στη φίλη του ανενόχλητος, απεφάσισε να απαλλαγεί από την παρουσία μου και να με στείλει με έναν άλλο Ίππο για ...βόλτα εις τας εξοχάς...ή, μάλλον, εις τας αιωνίους ...μονάς!
Ο συγκεκριμένος Ίππος μόλις είχε έλθει από τον Ιππόδρομο και, όσοι γνωρίζουν, αντιλαμβάνονται την κατάσταση ενός αρχαρίου επάνω σε ένα τέτοιο τετράποδο και μάλιστα υπό συνθήκες εξωτερικής "βόλτας". Ειρήσθω εν παρόδω ότι, ο συγκεκριμένος Ίππος ανήκε σε γνωστότατο "παράγοντα" της νύχτας αλλά και του ποδοσφαίρου του οποίου η κόρη ίππευε στον ίδιο Όμιλο και τον οποίο Ίππο ο 'εντιμότατος' ..."εκπαιδευτής" μου προσπαθούσε να με πείσει να τον ...αγοράσω παρά το ότι δεν μπορούσα ούτε καν να τον διευθύνω διότι ως ιπποδρομιακός μόνον κάλπαζε προς μία κατεύθυνση κι εγώ ούτε καν μπορούσα να σταθώ επάνω του... Ευτυχώς, απέφυγα την παγίδα, όμως, εκείνη την αποφράδα ημέρα ο "εκπαιδευτής" μου με ξαπέστειλε, κανονικώς, επί της ράχης του για να γνωρίσω τα πέριξ... Μάλιστα, δεν παρέλειψε να μου φορέσει και την ...πανάκεια ασφαλείας της δυτικής ιππασίας, το χάρτινο καπελλάκι που μπορεί να μην εγγυάται και πολλά όμως παραμένει εμβληματικό της βλακείας όσων εμπιστεύονται μόνον σ΄ αυτό την ακεραιότητά τους.
Με την ψυχή στο στόμα κατάφερα να εφιππεύσω το πανέμορφο ζώο το οποίο όμως βολεύονταν μόνον σε κλακέτες ή και σε ενθουσιώδη καλπασμό ακόμη και επιτόπιο όταν ...έτρωγε και, με βαριά καρδιά βγήκα στην άσφαλτο με τον -ευσεβή- πόθο να κατευθυνθώ προς το κοντινό δασάκι. Δεν είχα προλάβει να διανύσω ούτε εκατό μέτρα και το πανέμορφο αλογάκι μου απεφάσισε ότι θα του ήταν προτιμότερο να απαλλαγεί από το βάρος μου και να επιστρέψει στο Σταύλο, όπερ και έπραξε!
Με μία ξαφνική εκλάκτιση των οπισθίων με εκσφενδόνισε σε ένα λοφίσκο με χώμα περιβολιού όπου καρφώθηκα με το κεφάλι και με τα πόδια στον ουρανό, ενώ το γλυκύτατο τετράποδο αποχωρούσε με θριαμβευτικό καλπασμό προς τον Σταύλο. Ευτυχώς που το τετράποδο ήξερε καλό σημάδι και δε με "έστειλε" λίγο πιο πέρα όπου κάποιες κοτρώνες θα υποδέχονταν το κεφάλι μου και ...γαία πυρί μιχθήτω.
Όπως βρέθηκα στην ...αδόκητη κατακόρυφο άρχισα σιγά-σιγά να γέρνω ώστε να ξαναπατήσουν τα πόδια μου στο έδαφος και όταν ξαναστάθηκα όρθιος η πρώτη μου κίνηση ήταν να βεβαιωθώ ότι ο αυχένας και το κεφάλι μου ήσαν στη θέση τους... Απόρησα όταν τα αισθάνθηκα να έχουν ...καλώς και αναρωτήθηκα αν οι Όμιλοι της Ομοσπονδίας διδάσκουν μαζύ με την Ιππασία και ...Σαολίν Κουγκ Φου... Κατόπιν επέστρεψα αργά-αργά στον Όμιλο όπου ο μεν Ίππος περιεφέρετο στον στίβο ανεπιτήρητος, ο δε "εκπαιδευτής" μου που είχε καταλάβει το τι είχε συμβεί δεν είχε μπει καν στο κόπο να διακόψει την τηλεφωνική επικοινωνία του αλλά με το τηλέφωνο στο αφτί ξεπρόβαλε στο παράθυρο για να μου πει: "Όλα εντάξει;"...
Πλησίασα το τήδε κακείσε περιφερόμενο αλογάκι μου και περίμενα από τον "εκπαιδευτή" μου νέες οδηγίες. Μετά από αρκετή ώρα, ο εν λόγω πανύβλαξ κατάφερε να απεμπλακεί από την συνομιλία του με την Γαλλίδα εκ Μενιδίου φίλη του και φάνηκε να κινείται προς το μέρος μου κρατώντας κάτι στο χέρι. Όταν πλησίασε, αντί να με ρωτήσει για το συμβάν ή κάτι σχετικό, μου έδωσε μια κάρτα αθλητή που κανονικά για να την πάρω θα έπρεπε να είχα δώσει εξετάσεις, λέγοντάς μου: "Ο Όμιλός μας πρέπει να δείχνει ότι έχει αθλητές!" Σάστισα και του είπα: "Μα εγώ είμαι αρχάριος και δε ξέρω καν να ιππεύω..." για να τον ακούσω να μου λέει "¨Ασε, εδώ γίνεται της πουτ@ν@ς πιο πολλά ξέρεις εσύ από τους αθλητές και που 'σαι, τυχερός ήσουν γιατί έτσι στη βόλτα, εδώ σε μας, σκοτώθηκε μια συγγενής του Κουτσόγιωργα που ήταν μαθήτριά μας"!
Αποσβολώθηκα! Εκείνη ακριβώς τη στιγμή απεφάσισα ότι θα ήταν κρίμα για την Ελλάδα να μην υπάρξει μια σωστή Σχολή Ιππασίας με συνειδητούς Εκπαιδευτές και όχι αλήτες, μια Σχολή στην οποία οι μαθητές να είναι ασφαλείς και κάθε φορά που ιππεύουν να ωφελούνται και να προοδεύουν χωρίς να κινδυνεύουν να βρεθούν στο νεκροτομείο όπως η συγγενής του Κουτσόγιωργα... Μια Σχολή μακράν της αθλιότητος "Ομοσπονδιών" και ...παρασπονδιών αστοιχείωτων παραγόντων...
Ο Κωνσταντίνος μας, σήμερα, είχε σχεδιάσει προσεκτικά, όπως πάντα, το μάθημα της Ιωάννας ώστε να της δώσει το πραγματικό "βάπτισμα" της Ιππασίας που είναι η έξοδος από τη "θαλπωρή" του Ιππευτηρίου και η ίππευση σε ελεύθερο και φυσικό περιβάλλον.
Κατ΄ αρχήν, ο Κωνσταντίνος εξετίμησε με ακρίβεια την αποκτηθείσα δεξιότητα της μαθήτριάς του αλλά και τη ψυχολογία της. Της έδωσε έναν Ίππο βεβαιωμένης αξιοπιστίας αλλά και φρόντισε, επιπλέον, να τον επισάξει με σελλίσκη για κάθε ενδεχόμενο, κάτι που φάνηκε ιδιαιτέρως σοφό, όπως θα δούμε εν συνεχεία. Τέλος, δεν την εξαπέστειλε ολομόναχη να ...βολτάρει, ούτε καν την συνόδευσε έφιππος όπως συνηθίζεται παντού αλλά, όπως προβλέπεται, συνόδευσε την έφιππη μαθήτριά του βαδίζοντας δίπλα της για κάθε ενδεχόμενο!
Έτσι, η Ιωάννα μας, όχι μόνον κατάφερε να χειρισθεί με ασφάλεια τον Ίππο της, όχι μόνον κατάφερε να τον ελέγξει και όταν αυτός επεχείρησε κάποια καλπαστικά, αλλά όταν η αρχάρια μαθήτρια ένοιωσε ότι, κάπου, χάνει την ισορροπία της, κρατήθηκε από τις λαβές τις σελλίσκης την οποία είχε προνοήσει να επισάξει ο Κωνσταντίνος κι έτσι όλα πήγαν κατ΄ ευχήν! Όπως όλα πάνε κατ΄ ευχήν στους "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ" κατά την πολυετή λειτουργία αυτής της Ομάδος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.