ΜΑ ΠΟΙΟΣ ΠΡΟΠΟΝΕΙΤΑΙ, ΑΛΗΘΙΝΑ;
Mία προπονητική διαδικασία, όπως και
κάθε διαδικασία η οποία εμπεριέχει την προτεραιότητα της αυτοσυγκεντρώσεως,
αποτελεί μία «σήραγγα» δοκιμασίας ψυχής όπου συνειδητοποιείς ότι, πρώτα απ΄ όλα,
περιπίπτει σε …αχρηστία η …αναπνοή σου.
Νοιώθεις ότι ποτέ δεν
ανέπνευσες και ούτε ποτέ θα χρειασθεί να ξανα-αναπνεύσεις…
Όσο κι αν γνωρίζεις
αυτό το ενδεχόμενο κι αν κάνεις μύριες όσες προσπάθειες να το υπερβείς με
επιμονή στην αναπνευστική ομαλή συνέχεια, πάντα η απουσία της διεργασίας του
διαφράγματος θα σου θυμίζει ότι, ακόμη, έχεις πολύ δουλειά να κάνεις…
Και δε μιλώ για την εφίδρωση
των χειριζομένων χειρών ή για την αυχενική δυσκαμψία που υπογραμμίζουν την ένταση…
Σήμερα, όλα τα παραπάνω
υπήρξαν! Και, όχι απλώς υπήρξαν, αλλά και έγιναν εντόνως επαισθητά… Αλλά όχι
στον προπονούμενο…!
Διότι η προπόνηση αυτή,
όπως και κάθε Προπόνηση δεν αφορά μόνον στον –εξωτερικώς- προπονούμενο αλλά και
στον εσωτερικώς… Κυρίως σ’ αυτόν!
Και η αναπνοή
απεκατεστάθη …πανηγυρικώς, με μία έκρηξη ανακουφίσεως κατά την ολοκλήρωση της Προπονήσεως
η οποία επαλήθευσε περίτρανα ότι κάθε ειλικρινής προσπάθεια στέφεται με επιτυχία…
Και πάλι αυτό δεν αφορά, απλώς, στον εξωτερικώς προπονούμενο… Περιέργως!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.