ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

ΕΦΙΠΠΕΥΣΗ ΔΙ'  ΕΦΑΛΣΕΩΣ

     Σε μία διεθνή ιππική συγκυρία, με τα μύρια όσα ερωτηματικά και απορίες ίσως και αναπάντητες, ένα από τα βασικά ζητήματα παραμένει και ο τρόπος εφιππεύσεως, δηλαδή, ο τρόπος με τον οποίο ο Ιππέας καταλαμβάνει τη θέση του ("κάθισμα") επί της ράχεως του Ίππου του, είτε γυμνιππευτικώς, είτε επί του εφιππίου ή σέλλας. 

    Η φοβική "δυτική" Ιππική με την ανθρωποκεντρική της υστέρηση έναντι της Φυσικής Ιππικής, υπαγορεύει τη λήψη "μέτρων" για την (υποκειμενική) ορθοπεδική "προστασία" της ράχεως του Ίππου από το βάρος του επικαθήμενου Ιππέως, συνιστώντας μέχρι και τη χρήση ...σκάλας (!) ώστε ο Ιππέας να βρεθεί στη θέση του χωρίς βαρυτικές επιβαρύνσεις της ράχεως του Ίππου του! Η "δυτική" Ιππική, εν μέσω των "νευρώσεών" και των "φόβων" της εστιάζεται στη παθητική σμίκρυνση, κατά το δυνατόν, των συνεπειών ως εκ του βάρους του σώματος του Ιππέως επί της ράχεως του Ίππου, αφήνοντας τον ίδιο τον άνθρωπο-Ιππέα παθητικώς λειτουργούντα. Αντιθέτως, η Φυσική Ιππική, υποχρεώνει τον άνθρωπο-Ιππέα σε εκγύμναση ώστε να διαχειρισθεί το βάρος του σώματός του κατά τη διαδικασία της εφάλσεως κατά τέτοιον τρόπο ώστε οι όποιες επιβαρυντικές για τη ράχη του Ίππου, σχεδόν, να εκμηδενιστούν.  

     Στη Σχολή των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" οι μαθητές εκπαιδεύονται στην εφίππευση δι' εφάλσεως διότι, πρώτον, ο τρόπος αυτός είναι ο πλέον ανώδυνος για την ορθοπεδική ευημερία του Ίππου αλλά και, δεύτερον, ο πλέον πρόσφορος για την εφίππευση υπό παντοειδείς συνθήκες αφού η Ιππική προορίζεται να ασκείται όχι μόνον σε οργανωμένα Ιππευτήρια αλλά επί παντοειδών πεδίων, κυρίως δε σε αυτά!

      Δύο είναι τα "θεμέλια" μιας σωστής εφιππεύεως δι' εφάλσεως: το διευθυντήριο και αποσβαίνον το βάρος, χέρι και το εκτινάσσον πόδι του Ιππέως.

     Με τον υπό εφίππευση Ιππέα στο ύψος της ακρωμίας του Ίππου θα τον δούμε να τοποθετεί το ένα του χέρι επί της ακρωμίας. Συνήθως, εξ ενστίκτου ο Ιππέας τοποθετεί το ισχυρότερο χέρι του συναισθανόμενος ότι θα του είναι απαραίτητο προκειμένου να αντισταθμίσει το βάρος του σώματός του ώστε να επικαθίσει ομαλώς και χωρίς επιβαρύνσεις επί της ράχεως του Ίππου του, με μία τελική φάση ανάλογη των push-ups ενός γυμναζομένου. Ίσως αναρωτηθεί κανείς εάν η χρήση (π.χ.) του εσωτερικού, προς τον Ίππο, χεριού δυσχεραίνει την ομαλή επικάθιση του Ιππέως ή όχι... Η απάντηση είναι ότι αυτό αποτελεί υπόθεση εκγυμνάσεως και ταχύτητος ανακλαστικών του ιδίου του Ιππέως και την χρήση αυτού του χεριού εμείς την ενθαρρύνουμε διότι θεωρούμε ότι χρησιμοποιώντας το εξωτερικό, προς τον Ίππο, χέρι κρατώντας (συνήθως) τμήμα χαίτης, ναι μεν έχουμε σημείο στηρίξεως αλλά κατά την επικάθιση το χέρι αυτό δεν προλαβαίνει να αξιοποιηθεί προς αντιστάθμιση του βάρους του επικαθήμενου σώμνατος του Ιππέως, δηλαδή, διευκολύνει μεν τον εφιππεύοντα αλλά δεν συνεργεί στην αποφόρτιση των συνεπειών της εφιππεύσεως. Όταν, πλέον, το σώμα του Ιππέως θα βρεθεί σε αιώρηση λίγο πριν την τελική επικάθιση, ο Ιππέας θα ελέγξει το βάρος του και αργά θα αφεθεί στο τελικό του "κάθισμα" χωρίς κραδασμό επί της ράχεως του Ίππου.

     Αν το χέρι του Ιππέως αποτελεί το πρώτο "θεμέλιο" της εφάλσεως (διεύθυνση, έλεγχος βάρους), το πόδι του Ιππέως αποτελεί το δεύτερο "θεμέλιο" εξασφαλίζοντας την από το έδαφος εκτίναξη του σώματός του προκειμένου να διαγράψει την σωστή τροχιά επικαθίσεως επί της ράχεως του Ίππου. Η ορθή επιλογή του αρχικού σημείου πατήματός του, η ασφαλής στήριξη του εμπροσθίου άκρου του (δάκτυλα) και η "εναποθήκευση" ισχύος ώστε να αποτελέσει την επαρκή ενέργεια εκτινάξεως του Ιππέως προκειμένου να εφιππεύσει, αποτελούν την "σκανδάλη" της όλης τροχιάς του Ιππέως προς τη ράχη του Ίππου.

     Όλα τα υπόλοιπα θα προκύψουν με τη συστηματική εξάσκηση του Ιππέως η οποία, στη Σχολή των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" γίνεται με την πρόνοια αποφυγής ορθοπεδικών κακώσεων στον Ίππο, ενώ, τόσο η εκπαίδευση όσο και η δι' εφάλσεως εφίππευση διεξάγεται και από τις δύο πλευρές του Ίππου και όχι, όπως εσφαλμένα η "δυτική" Ιππική επιτάσσει, μόνον από την μία (αριστερή) πλευρά του Ίππου και τούτο δι΄ ευνοήτους ανατομικούς λόγους.