Κυριακή 30 Μαρτίου 2025

"ΣΑΜΑΝΙΣΜΟΣ" και ...ΒΓΑΛΕ!

 "ΣΑΜΑΝΙΣΜΟΣ" και ...ΒΓΑΛΕ!



     Και ...όπως είπαμε! Όταν κάποιος μιλά για "Σαμανισμό" αμέσως προδίδεται ότι αγνοεί πλήρως τον Τεγκρισμό για τον οποίο θα έπρεπε να μιλήσει, όπως ακριβώς δεν αναφερόμαστε σε ..."παπαδισμό" όταν αναφερόμεθα στον "χριστιανισμό"! Κι αυτό επιβεβαιώσαμε για άλλη μια φορά με κόστος μόνον ένα ...πεντάευρω, αγοράζοντας το βιβλίο κάποιου ΠΟΛΥγραφότατου και ΠΟΛΥβραβευμένου και ΠΟΛΥδιαφημισμένου  Αυστραλού νεοεποχίτη, του Nevill Drury ο οποίος έγραψε περισσότερα από 40 βιβλία που εκδόθηκαν σε 26 χώρες και μεταφράστηκαν σε 19 γλώσσες με επίκεντρό τους τον εσωτερισμό και τον ..."Σαμανισμό", τουτέστιν, μ π ο ύ ρ δ ε ς, τόσο προσφιλείς σε ένα κατεστημένο σύστημα μαζικής παραπληροφορήσεως όπως αυτό που επικρατεί. Στα χέρια μας, λοιπόν, το βιβλίο του προαναφερθέντος "ΣΑΜΑΝΙΣΜΟΣ" και εκ του τίτλου και το τεκμηριωμένο συμπέρασμα περί ..."μπούρδας"!

     Το πρώτο πράγμα που διαφαίνεται σε τούτο το βιβλίο είναι ότι ο Nevill Drury πέθανε (2013) χωρίς να κατανοήσει ούτε καν τις βασικές παραμέτρους του Τεγκρισμού, ούτε καν το τι σημαίνει ο όρος "Τέγκρι" και ο όρος '"Σαμανισμός", αλλά αυτό είναι μια ...λεπτομέρεια για όποιον παράγει ως φάμπρικα "βιβλία" τα οποία του βραβεύει και τα προωθεί προς μαζικήν αποβλάκωση ένα σύστημα στοχευμένης πνευματικής συσκοτίσεως!

     Αν και εισάγει τον αναγνώστη του μιλώντας για κάτι "πέρα απ΄ τον Ανιμισμό", ο συγγραφέας δείχνει ότι ουδέποτε διεχώρισε τον Ανιμισμό από τον Τεγκρισμό, μη γνωρίζοντας ούτε καν ότι ο δεύτερος πιστώνεται σε συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή (Σιβηρία) και μόνον, εκτός της οποίας δεν νοείται.

     Εμμονικός δυτικόνους "ξερόλας" ο Αυστραλός κατά φαντασίαν "ειδήμων" του Τεγκρισμού και, ατυχέστατα "Σαμανισμού", χωρίς να έχει αντιληφθεί τίποτε περί της ουσίας του αντικειμένου του, επιδίδεται στην γνωστή παραφιλολογία περί ψυχοτρόπων φυτών και ...ντάτουρας που "αναμασούσαν" οι ξέμπαρκοι χίπιδες της δεκαετίας του '70, αφιερώνοντας ολόκληρο κεφάλαιο στην καθοσίωση των παραισθησιογόνων αποδίδοντάς τους μάλιστα και ...ιερότητα!

     


Όχι, δεν μετανιώσαμε διόλου για το πεντάευρω διότι μάλλον οικονομικά επαληθεύσαμε για άλλη μια φορά το αληθές του σκεπτικού μας περί της ασχετοσύνης όσων ξεστομίζουν την λέξη "Σαμανισμός" και, μάλιστα, όταν με το ίδιο πεντάευρω επιβεβαιώνουμε και πάλι ότι όλοι αυτοί οι "ΠΟΛΥ-" του σημερινού "woke" συστήματος δεν είναι παρά τα δεκανίκια του σε μια μεθόδευση μαζικής αποβλακώσεως η οποία στηρίζει, υποστυλώνει καθοριστικά, τις απανταχού, τυραννικές, αντιφασιστικές δημοκρατίες. 

Σάββατο 29 Μαρτίου 2025

Η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

 Η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ



     Όταν ο εκλεγμένος Εθνικοσοσιαλιστής Καγκελάριος Αδόλφος Χίτλερ προέτασσε τον ελληνικό Ολυμπισμό στην διοργάνωση της πλέον επιτυχούς Ολυμπιάδος στην ιστορία όλων των Ολυμπιάδων, αυτής του "Βερολίνου 1936" δεν είχε υπ΄ όψη του την εξαθλίωση της "Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής" η οποία, μετά από 89 ολόκληρα χρόνια,  θα μετέτρεπε το μνημείο του Παναθηναϊκού Σταδίου σε γύφτικο καταυλισμό με ένα πελώριο τσαντίρι να του αποκλείει την κεντρική  ..."είσοδο", ακυρώνοντας ολόκληρη την ύπαρξη του μνημείου! 

      Όταν ο Καγκελάριος Αδόλφος Χίτλερ, στην Ολυμπιάδα του"Βερολίνου 1936" εισήγαγε  π ρ ώ τ ο ς  τον θεσμό του Ολυμπιακού φωτός για την ηθική νομιμοποίηση της ολυμπιακής ονομασίας, αναθέτοντας στον Έλληνα καθηγητή της Φυσικής Σαλτερή Περιστεράκη τον οποίο και παρασημοφόρησε, την δημιουργία του ηλιακού κατόπτρου, δεν μπορούσε να διανοηθεί την εσχάτη προσβολή του Παναθηναϊκού Σταδίου που θα διέπρατταν οι σημερινοί δημοκρατικοί και αντιφασίστες γραικύλοι έναντι του ποσού των 400.000 ευρώ(!) προς χάρη των συμφερόντων της "Coca-Cola"! 

     Όταν ο υπεύθυνος της διοργανώσεως της Ολυμπιάδος του "Βερολίνου 1936" Karl Diem διέθετε από το δημόσιο ταμείο του Εθνικοσοσιαλιστικού κράτους το τεράστιο ποσόν για την ανέγερση της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας της Αρχαίας Ολυμπίας ευεργετώντας μιαν Ελλάδα ήδη ξεπουλημένη στην Αγγλία, δεν φαντάζονταν ότι 89 χρόνια μετά ο "Ολυμπισμός" για τους γραικύλους θα μπορούσε να αρκεστεί σε ένα γυφτοτσάντιρο που θα στήνονταν έξω από το μνημειακό Παναθηναϊκό Στάδιο για να συμβολίσει τον ξεπεσμό της σύγχρονης δημοκρατικής και αντιφασιστικής γραικίας! Όμως. ας δούμε περιληπτικώς τι ακριβώς διεπράχθη:

     Η πολυεθνική "Coca-Cola" απεφάσισε να οργανώσει το ετήσιο συνέδριό της υποδεχόμενη πεντακόσιους προσκεκλημένους της στον χώρο του ΠανθηναΙκού Σταδίου και κατάφερε να πάρει νόμιμη άδεια από την "ελεγκτέα" και για πολλά "Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή" στην οποία η εταιρεία πλήρωσε το ποσόν των 400.000 ευρώ για να "σοδομήσει" κατά πως γούσταρε το εθνικό μνημείο μας! Και η αμαρτωλότατη "Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή" χορήγησε την άδεια ώστε ο καταπατητής του χώρου να στήσει διαφημιστικά παραπήγματα και γυφτοτσάντιρα σαν να εισέβαλε σε χωράφια ανέστιων ρουμανόγυφτων! Το αποτέλεσμα ήταν ο ξεσηκωμός Ελλήνων οι οποίοι κατέπνιξαν το, εις βάθος ενοχότατο, Υπουργείο Πολιτισμού του οποίου η  α ρ χ ι έ ν ο χ ο ς  "Υπουργός" Λίνα Μενδώνη έσπευσε να αποτινάξει την ουσιαστική ενοχή της ακυρώνοντας, πρωθύστερα, την χορηγηθείσα από τους υφισταμένους της άδεια!


     Και η θρασύτατη "Coca Cola" έσπευσε να μας καθησυχάσει για το κακούργημα του βανδαλισμού του Παναθηναϊκού Σταδίου το οποίο δεν παύει να είναι τετελεσμένο(!) με το ακόλουθο "φιρμάνι":


     Ωστόσο, αμέτρητα τα επικριτικά σχόλια των ίδιων γραικύλων που ενέχονται στην ανατροφοδότηση της καταστροφικής αντιφασιστικής δημοκρατίας με την διαρκή ψήφο τους υπέρ εκείνων τους οποίους εν συνεχεία κατακρίνουν! Και χαρακτηριστικά τα δύο που ακολουθούν γραμμένα από τα ίδια χέρια τα οποία ετοιμάζονται να ξανα-σαλιώσουν τον φάκελλο με το ψηφοδέλτιο που θα ξαναρίξουν στην ίδια κάλπη αναπαράγοντας το κοινοβουλευτικό κακούργημα:


     Kαι η "Coca Cola" η οποία, δια του καταδικασμένου επί βιασμώ, κληρονόμου της, εβραίου, Άλκη Δαυίδ, ...απτόητη, ετοιμάζει ίσως τον επόμενο "σοδομισμό" της κατά του Πολιτισμού με τους ηλιθίους να μέμφονται τους ...Φασίστες!  



Κατά πως το λένε: "Μάθανε ότι γα...ργαλιόμαστε και πλακώσανε και οι ...εβραίοι!". Και, πλακώσανε με τα τσαντίρια τους που εκφράζουν τον ανέστιο "πολιτισμό" τους για να μας μετατρέψουν σε "λωρίδα της Γάζας" έναντι 400.000 ευρώ, ελέω αντιφασιστικής δημοκρατίας και της κάθε κυράτσας που, αυτό το καθεστώς των μητραλοιών, ορίζει ως; "Υπουργούς Πολιτισμού"! 


     Ο Φασισμός σεβάστηκε τον Ελληνισμό και την Ελλάδα όσο οι ίδιοι οι γραικύλοι εξευτέλισαν και τα δύο δια της αντιφασιστικής δημοκρατίας που επέλεξαν. Αυτό, όμως, είναι πάντοτε το τίμημα της ηλιθιότητος όσων εμμένουν σε ένα λάθος για την αποκατάσταση του οποίου δεν διαθέτουν ούτε πνευματικό, ούτε ηθικό σθένος!


Παρασκευή 28 Μαρτίου 2025

ΤΟ ΨΕΜΑ ΤΟΥ "1821" ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΙΚΗ 7η ΤΕΧΝΗ

ΤΟ ΨΕΜΑ ΤΟΥ "1821" 

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΙΚΗ 7η ΤΕΧΝΗ



Στη παρακμιακή ελλαδική δημοκρατική αρένα, οι αντιφασίστες μονομάχοι, είτε ως "χουντικοί", είτε ως "αντιχουντικοί", με "κοινό παρονομαστή" τον συρμώδη ...αντιφασισμό τους, διασταυρώνουν τα ξίφη τους και στο πεδίο της 7ης Τέχνης, διεκδικώντας ο καθένας για λογαριασμό του όχι μόνο τη χειραγώγηση των μαζών αλλά και την παραχάραξη της Ιστορίας! Και, βεβαίως, οι κακότεχνες "σταυροβελονιές" των ιταμών μεθοδεύσεών τους δεν θα μπορούσαν να αφήσουν ανέγγιχτο και τον "καμβά" του μύθου του "1821", ενός ακόμη ψεύδους το οποίο αμφότεροι αναπαράγουν με αποκορύφωμα τον Παλαιών Πατρών Γερμανό να υψώνει το "λάβαρο" στην Αγία Λαύρα ενώ, ο ίδιος στα απομνημονεύματά του, δείχνει ότι κατά την ίδια ημέρα βρίσκονταν στο ...Αίγιο!

Έτσι, επάνω στα χνάρια μιας ήδη πλαστογραφημένης "ιστορίας" οι δυο αντιμαχόμενοι θηρευτές της "πολιτικής ορθότητος" αντιφάδες, "χουντικοί" και αντιφάδες "αντιχουντικοί", διεκδικούν τον κότινο της κινηματογραφικής αποδόσεως μιας "Ιστορίας" η οποία ήδη εκ της καταγραφής της αποδεικνύεται ψευδής και ανυπόστατη αφού η πραγματική Επανάσταση των Ελλήνων εναντίον των Οθωμανών δεν έγινε τον 19ο αιώνα αλλά έναν αιώνα πριν, τον 18ο, όταν στο Σούλι απελευθερώθηκε για πρώτη φορά Ελληνικό έδαφος και έκτοτε παρέμεινε συνεχώς ελεύθερο, κανόνας προϋποτιθέμενος για τον χαρακτηρισμό μιας "εξεγέρσεως" ως "Επανάσταση"!

Όμως, παρά την ιστορική πλαστογράφηση, το "1821" παρέμεινε το επίκεντρο μιας λαϊκής "παραμυθίας" για την ενδυνάμωση μιας ανύπαρκτης "εθνικής ομοψυχίας" η οποία ουδέποτε επετεύχθη στο νέο ελλαδικό "κράτος" όπου οι αλληλοσπαρασσόμενοι εκπρόσωποί του, εκφράζοντας όχι έναν συντεταγμένο λαό αλλά μια "κουρελού" κατοίκων, συνέχισαν να ...διαιρούνται ακόμη και δια της ...7ης Τέχνης! Αποτέλεσμα; Η παραγωγή σειράς κινηματογραφικών ατοπημάτων που διεπράχθησαν από την αντιφασιστική "χούντα" και τα οποία περιγράφονται ως ακολούθως από την, εξίσου αντιφασιστική, "αντιχούντα":

Η Επανάσταση του 1821 μεταφέρθηκε στον ελληνικό κινηματογράφο χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία και με ελάχιστες εξαιρέσεις αξιοπρεπών παραγωγών. Οι περισσότερες θεωρούνται πλέον «καλτ», πιθανότατα για να αποφευχθούν οι κατάλληλοι χαρακτηρισμοί.

Στην πλειονότητά τους οι ταινίες αυτές, πολλές απ’ τις οποίες γυρίστηκαν κατά τη διάρκεια της χούντας και είχαν αποκλειστικό στόχο την προπαγάνδα, με εθνικιστικές κορώνες και ηρωικές φανφάρες, όπως άλλωστε και τα φιλμ για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο ή την κατοχή και την αντίσταση, ήταν κάτω του μετρίου, μακριά από την ιστορική αλήθεια, αν και αυτό το τελευταίο είναι το μικρότερο ελάττωμά τους.

Παρότι η Επανάσταση του ’21 θα μπορούσε να είναι μία σπουδαία ευκαιρία για ενδιαφέρουσες ταινίες, με τον πλούτο των γεγονότων, τους ενδιαφέροντες έως συγκλονιστικούς χαρακτήρες που πρωταγωνίστησαν και τα πολυεπίπεδα κοινωνικά ζητήματα που προέκυψαν, η ελληνική παραγωγή επέμεινε στη γραφική αναπαράσταση της ιστορίας, τους «πλαστικούς» ηρωισμούς, τους μονοδιάστατους χαρακτήρες – ειδικά για τους Τούρκους φτάνουν στα όρια της καρικατούρας.

Θα πρέπει να παρατηρήσουμε, επίσης, ότι υπάρχουν μορφές του Αγώνα, όπως ο Γιώργος Καραϊσκάκης, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο Αθανάσιος Διάκος, ο Μακρυγιάννης κα, που είναι εξαφανισμένες από τις ταινίες του είδους, λες και θα ενοχλούσαν ένα σύστημα αξιών, αλλά και θα χάλαγαν τις προτεραιότητες ή το αστικό περιβάλλον στο οποίο βρίσκονταν οι παραγωγοί της εποχής.

Υπάρχουν βεβαίως και βάσιμες δικαιολογίες, καθώς η παραγωγή μίας ιστορικής ταινίας και μάλιστα που αφορά ένα τέτοιο γεγονός απαιτεί πολλά χρήματα, για σκηνικά, όπλα, γιαταγάνια, κοστούμια, εκπαιδευμένους κομπάρσους, εξωτερικά γυρίσματα και άλλα πολλά, που μπορεί να φαίνονται λεπτομέρειες, αλλά βγάζουν μάτι αν δεν καλυφθούν με επάρκεια και επαγγελματισμό. Από τις μάχες που μοιάζουν με παιδικό παιχνίδι και την άγνοια πώς κρατείται ένα όπλο, μέχρι τα μοντέρνα κουρέματα – να τα τσουλούφια και οι φαβορίτες – τις κατάλευκες φουστανέλες που έμοιαζαν με κολλαριστές φούστες και βεβαίως τους κραυγαλέους αναχρονισμούς – έως και ρολόι έχει παρατηρηθεί…

Με αφορμή την Εθνική Επέτειο, είναι ευκαιρία να θυμηθούμε, μέσα από κάποιες ταινίες, αλλά και με νοσταλγική συμπάθεια, τους πρωταγωνιστές – ήρωες, τους περιβόητους «κακούς», τα ανυπόφορα κλισέ και τις χαρακτηριστικότερες γραφικότητες αυτών των παραγωγών, που έχουν γίνει «αγαπημένη» συνήθεια κάθε χρόνο τέτοια εποχή.

Μπουμπουλίνα

Το 1959 ο Κώστας Ανδρίτσος γυρίζει μια σχετικά αξιοπρεπή ταινία για την ηρωίδα της Επανάστασης, με τη μορφή της Ειρήνης Παππά να κυριαρχεί και να στέκει αγέρωχη, δίνοντας έναν άλλο αέρα στο φιλμ. Από κοντά και ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος στον ρόλο του «κακού», ενώ εμφανίζονται και οι Ανδρέας Μπάρκουλης, Μιράντα Μυράτ, Χριστόφορος Νέζερ και Γεωργία Βασιλειάδου, σε μία που θα μπορούσε να ενταχθεί στις κινηματογραφικές εξαιρέσεις για το 1821.

Η Λίμνη των Στεναγμών

Την ίδια χρονιά, η Ειρήνη Παππά θα πρωταγωνιστήσει ως «Κυρά Φροσύνη» στην ταινία του Γρηγόρη Γρηγορίου, που στέκεται κυρίως στον έρωτα με τον γιο του Αλή Πασά Μουχτάρ, τον οποίο υποδύεται ο Ανδρέας Μπάρκουλης. Η ταινία διαθέτει μία συμπαθητική παραγωγή, αλλά δεν αποφεύγει τις γραφικότητες, ενώ ο πολύ καλός Τζαβαλάς Καρούσος, μένει αναξιοποίητος ως Αλή Πασάς, καθώς εμφανίζεται σαν ένας ξεμωραμένος γέροντας που θέλει να ικανοποιήσει το αρρωστημένο του ερωτικό πάθος για την Ελληνίδα καλλονή. Να σημειωθεί ότι την ίδια περίπου ιστορία είχε μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη ο γνωστός ηθοποιός Στέφανος Στρατηγός με τίτλο «Ο Αλή Πασάς και η κυρά Φροσύνη» (βασισμένος στο ποίημα «Η Κυρά Φροσύνη» του Βαλαωρίτη) και έχοντας στους πρωταγωνιστικούς ρόλους τη μελοδραματική Γκέλυ Μαυροπούλου, τον Μιχάλη Νικολινάκο και τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο στον ρόλο του Αλή Πασά. Η ταινία σπανίως προβάλλεται στην τηλεόραση.

Σαράντα Παλικάρια

Για γέλια και για κλάματα, η ταινία που γύρισε το 1961 ο Γιώργος Πετρίδης και σήμερα έχει ξεχαστεί ακόμη και από συλλέκτες του κινηματογραφικού είδους. Το κακογραμμένο στόρι θέλει έναν τσοπάνο να ακολουθεί τον Κίτσο και τα παλικάρια του, που πολεμούν τους Τούρκους. Παρά το αξιόλογο καστ, με τους Ανδρέα Ντούζο, Κώστα Καζάκο, Κώστα Ρηγόπουλο και Λαυρέντη Διανέλλο, το φιλμ είναι ένα μνημείο προχειρότητας και γραφικών καταστάσεων.

Παπαφλέσσας

Βρισκόμαστε στο 1971 και η ώρα για το «Μπεν Χουρ» της εγχώριας παραγωγής. Μια παραγωγή, σύμπραξη του Φίνου και του Τζέιμς Πάρις, που ήταν από τις ακριβότερες της εποχής, κοστίζοντας πάνω από 12 εκατομμύρια δραχμές. Ο Ερρίκος Ανδρέου στη σκηνοθεσία θα τη γυρίσει χωρίς έμπνευση, εντελώς επιφανειακά, με το σενάριο να βρίθει ανακριβειών, αλλά και ανοησιών και με χαρακτήρες που πολλές φορές νόμιζες ότι έπαιζαν σε παρωδία. Στα θετικά της ήταν μόνο η ροή αφήγησης και το ικανοποιητικό ντεκουπάζ. Στην ταινία υπήρξαν εκατοντάδες κομπάρσοι – οι περισσότεροι φαντάροι, που δεν μπορούσαν να κάνουν και αλλιώς – αλλά και πλήθος πρωταγωνιστών της εποχής που κράτησαν αρκετούς δεύτερους ρόλους. Τα γυρίσματα των μαχών, που δεν είναι λίγα, είναι ιδιαιτέρως ψεύτικα, προκαλώντας το γέλιο – ειδικά με το πλονζόν που κάνουν όταν δέχονται τα βόλια τα παλικάρια μας και κυρίως οι «αιμοδιψείς» Τούρκοι – χαρακτηριστική η βαρεμάρα με την οποία πάνε να σκοτωθούν. Άλλωστε, πολλές σκηνές αποτελούν για πολλούς ένα παιχνίδι παρατηρητικότητας με τις γκάφες και τις γραφικότητες. Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ στον ρόλο του Παπαφλέσσα εντάσσεται στο κλίμα με την υπερβολή του και την πληθωρική του εμφάνιση, ενώ σχεδόν απαρατήρητοι περνούν καταξιωμένοι ηθοποιοί, όπως οι Αλέκος Αλεξανδράκης, Άγγελος Αντωνόπουλος, Κάτια Δανδουλάκη, Λαυρέντης Διανέλλος, Θόδωρος Μορίδης, Σταύρος Ξενίδης κα. Ο Φερνάντο Σάντσο στον ρόλο του Δράμαλη, χαρακτηριστικό δείγμα μονοδιάστατου και στα όρια της καρικατούρας χαρακτήρα, ενώ ο μοναδικός που διασώζεται είναι ο Δημήτρης Ιωακειμίδης, που λες και γεννήθηκε για τον ρόλο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

Μαντώ Μαυρογένους

Ο Κώστας Καραγιάννης, το 1971 έρχεται να μας αποτελειώσει με την ταινία του, στην οποία πρωταγωνιστούν η Τζένη Καρέζη και ο Πέτρος Φυσσούν, δύο σπουδαίοι Έλληνες ηθοποιοί, που μάλλον θα το μετάνιωσαν για τη συμμετοχή τους σε αυτή την απαράδεκτη παραγωγή. Το σενάριο, που πέρα από τον έρωτα της Μαυρογένους με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, μιλά και για τον διχασμό των Ελλήνων, είναι γραμμένο από μαθητή του γυμνασίου, ενώ η ταινία βρίθει από γκροτέσκο σκηνές. Οι δυο πρωταγωνιστές πραγματικά εκτελούνται από τον σκηνοθέτη, ο Σταύρος Ξενίδης – ένας εξαίρετος ηθοποιός με τεράστια θεατρική εμπειρία -στον ρόλο του Κωλέττη θα εκτεθεί ανεπανόρθωτα, ενώ η Ελένη Ερήμου στον ρόλο του «κοριτσιού πειρασμός» (μία Μπάρμπι του 19ου αιώνα), θυμίζει με την ερμηνεία της και την καθοδήγηση του Καραγιάννη, μια άλλη εποχή, πολύ πιο κοντινή από εκείνη της Επανάστασης.

Σουλιώτες

Ταινία με παιδαριώδες σενάριο, που γύρισε το 1972 ο Δημήτρης Παπακωνσταντής, με μία ελαφράδα, κόντρα στο σκληρό θέμα της ιστορίας και πολλές φορές χωρίς να τηρεί κανένα κινηματογραφικό κανόνα για τις ταινίες του είδους, κάνοντάς την καλτ, για τους θαυμαστές αυτών των περιπτώσεων. Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Μιχάλη Περάνθη, που το αποτελειώνει μάλλον το σενάριο του Πάνου Κοντέλλη. Πρωταγωνιστούν ο ακατάλληλος για το ρόλο Χρήστος Πολίτης, η Κάτια Δανδουλάκη, ο Γιάννης Κατράνης, η Αλέκα Κατσέλη και ο Φερνάντο Σάντσο, που είχε πάρει, εκείνα τα χρόνια, εργολαβία τις ηρωικές ταινίες για το ’21 και το ’40.

Η Δίκη των Δικαστών

Το 1974, ο Πάνος Γλυκοφρύδης, έχοντας ένα σενάριο, που ξεφεύγει από τη μετριότητα, θα μπορούσε να γυρίσει καλύτερα την ταινία, έχοντας στην παραγωγή της Φίνος Φιλμς και εκμεταλλευόμενος και την πτώση της χούντας. Το σενάριο αφηγείται τη δίκη των Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα, που έγινε στο Ναύπλιο το 1834 και τη θαρραλέα στάση του δικαστή Αναστάσιου Πολυζωίδη, που πλήττεται από τον στόμφο και τις πατριωτικές φανφάρες. Επίσης, η θεατρική δομή της και η άψυχη αφήγησή της ρίχνουν ακόμη περισσότερο το αποτέλεσμα, το οποίο μετριάζει, για μια ακόμη φορά, η εμφάνιση του Μάνου Κατράκη, στον ρόλο του Κολοκοτρώνη. Ο Κούρκουλος (Πολυζωίδης) και ο Καλαβρούζος (Πλαπούτας) πασχίζουν να δώσουν υπόσταση στους ρόλους τους, αλλά μάταια, καθώς μένουν αβοήθητοι.

Εν κατακλείδι, μία παγκόσμιας εμβέλειας, τεράστιας γοητείας και ενδιαφέροντος ιστορία, μένει αναξιοποίητη, περιμένοντας ενδεχομένως τις επόμενες γενιές κινηματογραφιστών και παραγωγών να αναδείξουν, με τρόπο που να τιμά στο ελάχιστο αυτούς που θυσιάστηκαν στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και βεβαίως το ελληνικό σινεμά.


Kι ενώ, πολύ σωστά, το φερέφωνο της αντιφασιστικής "αντιχούντας" ("Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων") καταγράφει ένα προς ένα τα κινηματογραφικά ατοπήματα της προκατόχου περιόδου τα εξαγόμενα εκ της καταγραφής αυτής είναι τα ακόλουθα:

1. Οι ίδιοι ένοχοι των κινηματογραφικών ατοπημάτων της αντιφασιστικής "χούντας" συνέχισαν να πρωταγωνιστούν στην ακόμη περισσότερο εκχυδαϊσμένη "καλλιτεχνική" κατηφόρα της "επόμενης ημέρας" ως ..."αντιστασιακοί", παράγοντας εκτρώματα ακόμη χειρότερης κακαισθησίας της οποίας η αναφορά προϋποθέτει σύνταξη νέας "Britannica"...

2. Ενώ η αντιφασιστική "χούντα" παρήγαγε κάποια κινηματογραφικά έργα τέτοιου περιεχομένου, η ακολουθήσασα αντιφασιστική "αντιχούντα" δεν παρήγαγε κανένα!

3. Σε έναν τόπο όπου το ψέμα αποτελεί ιδεολογικό πρόσημο με παρονομαστή τον δημοκρατικό αντιφασισμό, ο εκχυδαϊσμός της Τέχνης (και της 7ης...) είναι φυσικό επακόλουθο οπότε, καλύτερα για τον πολιτισμό είναι η μη παραγωγή ...κακοτεχνίας!

Για τους παραπάνω λόγους, εκτιμούμε το ότι η "μεταπολιτευτική" αντιφασιστική "αντιχούντα" παραμένει στέρφα κινηματογραφικής παραγωγής ταινιών ουσιώδους εθνικού περιεχομένου. Ασφαλώς, διότι εκείνη η επανάσταση των Ελλήνων του 18ου αιώνος την οποία διατηρεί εν "καταθάψει" η ελλαδική εκκλησία σε συνέργεια με το νεο-ελλαδικό "κράτος"(;) ακόμη συνεχίζεται αφού δεν είναι δυνατόν οι δύο πρωταγωνιστές της να μπορούν να σώσουν εκατομμύρια ηλιθίων μέσα σε χρόνο τριών αιώνων. Ας περιμένουμε μερικούς ...αιώνες ακόμη... Όλο και κάποιος θα βρεθεί να συνεχίσει την ...Επανάσταση!


Σάββατο 22 Μαρτίου 2025

Η ΙΠΠΕΥΣΗ ΤΟΥ ΕΥΓΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΚΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

 Η ΙΠΠΕΥΣΗ ΤΟΥ ΕΥΓΕΝΟΥΣ

ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΚΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΕΩΣ



Σε ένα από τα πλέον σημαντικά συγγράμματα της Αναγεννήσεως με τίτλο «Il Cortegiano» (O Αυλικός) που συνέγραψε το 1528 ο διπλωμάτης και στρατιωτικός Baldassare Castiglione με θέματα ευγενείας και εθιμοτυπίας των αριστοκρατών της εποχής, γίνεται μνεία της μεγάλης σημασίας της ιππικής δεινότητος για έναν ευγενή ο οποίος θα πρέπει όχι μόνον να ιππεύει με άνεση αλλά και με χάρη χειρισμών, κυρίως δε με ευγενές πνεύμα. Ο τιτλούχος συγγραφέας, Κόμης του Casatico, αποσαφηνίζει τον ιδανικό τρόπο με τον οποίον ένας ευγενής της εποχής του θα πρέπει να ιππεύει ώστε να διακρίνεται έναντι των άλλων προβάλλοντας την υψηλήν υπεροχή του και σημειώνει:


«Ελπίζω ότι ο αυλικός μας να είναι ένας τέλειος ιππέας σε κάθε είδος Ιππασίας, και πέραν από την γνώση Ιππασίας και Ίππου, θα τον συμβούλευα να εργαστεί επιμελώς ώστε να ανυψώσει τον εαυτό του λίγο πάνω από τους άλλους σε όλα, προκειμένου να μπορεί να αναγνωρίζεται για την υπεροχή του. ...Και δεδομένου ότι είναι η ιδιαίτερη υπερηφάνεια των Ιταλών να ιππεύουν καλώς "με μακρούς αναβολείς"(a la brida, με τεντωμένα και προς τα εμπρός τα πόδια επί των αναβολέων), να εκπαιδεύουν επιδέξια ατίθασους Ίππους και να επιδίδονται στην ιππαιχμία, ο Ιταλός αυλικός θα πρέπει σε όλα αυτά να είναι ο καλύτερος εξ όλων των Ιππέων άλλων εθνικοτήτων. Στα τουρνουά και στις έφιππες πολεμικές τέχνες ας είναι ο καλύτερος ανάμεσα στους καλύτερους στη Γαλλία. Στον έφιππο ακοντισμό στην ρίψη αιχμών κατά τις ταυρομαχίες και στη ρίψη δόρατος και βελών, ας διαπρέψει ως ο ικανότερος ανάμεσα στους Ισπανούς. Αλλά πάνω απ' όλα, θα πρέπει οι χειρισμοί του να αποπνέουν χάρη και ευγενές πνεύμα, αν θέλει πραγματικά να διακρίνεται ανάμεσα σε όλους τους άλλους Ιππείς κάτι που είναι σημαντικό». (Βιβλίο 1, 21)


Θα μπορούσαμε να πούμε, κατ΄ αρχήν ότι με την διατύπωση «ευγενές πνεύμα» ο Baldassare Castiglione εννοεί μία συνετή, σεμνή, συμπεριφορά η οποία δεν εκτρέπεται σε επιδεικτικές υπερβολές οι οποίες πασχίζουν να τονίσουν την επιδεξιότητα της ιππεύσεως, ενώ, στον όρο «χάρη» συνοψίζει ολόκληρη την λεπτεπίλεπτη διαγωγή του αριστοκράτη με τους κανόνες και την αίγλη της τάξεώς του.


Ο Baldassare Castiglione Κόμης του Casatico
1478 - 1529
(Eλαιογραφία επί καμβά του Raffaello Sanzio, 1516)

ΕΤΣΙ ΕΠΙΒΙΩΝΟΥΝ ΟΙ ΛΑΟΙ

ΕΤΣΙ ΕΠΙΒΙΩΝΟΥΝ ΟΙ ΛΑΟΙ


     Προστατευμένος από το φυσικό θάρρος του και την μαχητικότητα της φυλής του, ο πεντάχρονος Μογγόλος καλπάζει και τοξεύει στην απέραντη στέπα της πατρίδας του, συνεχίζοντας την παράδοση του λαού του Genghis Khan και  την μεγαλύτερης αυτοκρατορίας που δημιουργήθηκε ποτέ στην παγκόσμια ιστορία! Αυτός ο, μόλις, πεντάχρονος Μογγόλος δεν σύρθηκε στην τρυφηλότητα μιας χαμένης "ζωής" που περνά μέσα από καταγώγια, νοσηρότητες αμφιβολίας φύλου, ναρκωτικά και άλλα που ταλανίζουν τις "δυτικές" κοινωνίες, αλλά, ήδη, διδάχθηκε τον υγιή βίο ασκούμενος, υπηρετώντας τον Ίππο του και μαθαίνοντας τον χειρισμό του όπλου του που τον κάνει πειθαρχημένο και, ως εκ τούτου, ευτυχή! 

     Αν ακόμη δεν καταλάβατε τι μας δείχνει το βίντεο, ιδού ο κανόνας επιβιώσεως των λαών και, εν αντιθέσει με τους υπερ-προστατευτικούς των "δυτικών" κακομαθημένων πλασμάτων, οι δικοί του γονείς αρνούνται να το προστατεύσουν ακόμη και με το καθιερωμένο κράνος Ιππασίας, θεωρώντας το ντροπή για έναν απόγονο του ιερού Genghis Khan, αφού το φυσικό θάρρος και η μαχητικότητα είναι η καλύτερη προστασία της φυλής και όσων την απαρτίζουν!  

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2025

ΑΠΟΡΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΜΑΣ

 ΑΠΟΡΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΜΑΣ



     Μεταφέροντας την απορία του συντάκτη του και αναγνώστη μας που σχετίζεται με προηγούμενη ανάρτησή μας, το παραπάνω ηλεκτρονικό μήνυμα έφτασε, πριν λίγο, στην ηλεκτρονική μας διεύθυνση. Και η απάντηση απλή, όσο το ...αυγό του Κολόμβου, αφορά στην γνώση της ιππικής εκπαιδευτικής τεχνογνωσίας με την οποία τα πάμε μάλλον ...καλά και αναφερόμεθα τόσο στην τεχνογνωσία της εκπαιδεύσεως του Ίππου όσο και του Ιππέως των οποίων απαιτείται η αγαστή συνεργασία στην Ιππασία. Όμως, αυτό είναι το οίκοθεν νοούμενον "γενικό πλαίσιο"  ενώ το "ειδικό" ανάγεται στην σημασία που αποδίδουμε στην διδασκαλία μιας  π ο λ ε μ ι κ ή ς  τέχνης, όπως προσεγγίζουμε το δικό μας γνωστικό αντικείμενο.


     Εν προκειμένω, το ζητούμενο είναι η προετοιμασία Ίππου και Ιππέως δι'  επάρκειαν εν  π ο λ έ μ ω και τούτο σημαίνει έμφαση στην  Γ υ μ ν α σ τ ι κ ή, όπως μας διδάσκει το, εκ της Βιβλιοθήκης μας, κλασικό στρατιωτικό εγχειρίδιο "ΜΕΛΕΤΗ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΏΝ ΑΣΚΗΣΕΩΝ" (1900) του, τότε, Ανθυπολοχαγού Πυροβολικού Τηλεμάχου Ι. Καρακάλου, ο οποίος βρέθηκε, απεσπασμένος, ως εκπαιδευόμενος της Ειδικής Γυμναστικής Σχολής του Γαλλικού Στρατού. Σημειώνει, λοιπόν, ο ρέκτης Ανθυπολοχαγός:

     "Ο μόνος, τέλος, σκοπός προς ον πάντες δέον να αποβλέπωσιν τουτέστιν, ο πόλεμος, προϋποτίθησι την χρήσιν καταλλήλου γυμναστικής."
σ.175
     
Και ο παρατηρητικός, των αναρτήσεών μας οφθαλμός θα έχει προσέξει ότι ο κορμός του εκπαιδευτικού ασκησιολογίου μας τόσον του Ίππου όσον και του Ιππέως είναι η Γυμναστική η οποία οξυγονώνει τον οργανισμό, υποβοηθά την διαυγέστερη λειτουργία αναπνοής και εγκεφάλου με αποτέλεσμα την υπέρβαση φοβιών και την ανάπτυξη του θάρρους το οποίο είναι και η βάση μιας δραστηριότητος τόλμης, όπως η Ιππασία!

     Άλλωστε, επ΄ αυτού του άξονος της Γυμναστικής δομούμε την όλη διδασκαλία της Σχολής μας διατηρώντας την υγεία όλων των εμπλεκομένων αλλά και την ακμαιότητά μας η οποία παρατείνει μια "νεότητα" οργανισμού με όλα τα θετικά της άριστης υγείας. Και δεν είναι διόλου τυχαία η φράση η οποία περιλαμβάνεται στο προαναφερόμενο σύγγραμμα "Η γυμναστική επιμηκύνει την νεότητα" (σ. 114)  ώστε ο αγαπητός αναγνώστης μας να μη χρειάζεται την δική μας παρέμβαση προκειμένου αφ΄ εαυτού του να κλείσει τις ..."σιαγώνες" του αφού τα πράγματα, άλλωστε, είναι τόσο απλά!  

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ «ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ» ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

 Η ΙΣΤΟΡΙΑ

ΤΗΣ

«ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ» ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ



Είναι γνωστή η καταχρηστικότητα της ονομασίας «Ολυμπιακή Τοξοβολία» αναφερόμενη σε μία σύγχρονη Τοξοβολία με υλικά (Τόξα και παρελκόμενα) υψηλής τεχνολογίας τα οποία πρωταγωνιστούν προσδίδοντας «υπερφυσικότητα» στην ανθρώπινη τόξευση. Όλοι γνωρίζουμε ότι στον αρχαίο Ολυμπισμό και στους αγώνες του, δεν υπήρχε το άθλημα της Τοξοβολίας, αλλά η Τοξοβολία εισήχθη ως ολυμπιακό άθλημα για πρώτη φορά, μόλις, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού το 1900, οπότε, η ονομασία «Ολυμπιακή Τοξοβολία» και ανιστόρητη είναι και σε παρανοήσεις οδηγεί, ωστόσο...

Μια πολύ εμπεριστατωμένη αναφορά της οποίας την μελέτη συνιστούμε, αναφορικώς με την ιστορία της «Ολυμπιακής» Τοξοβολίας στην χώρα μας, υπάρχει εδώ: https://koulisp.blogspot.com/2010/06/blog-post_22.html

Συντάκτης αυτού του καλογραμμένου δημοσιεύματος είναι ένας στυλοβάτης της, ο κ. Νίκος Βισβάρδης τον οποίον όλοι τιμούμε ως «σκαπανέα» του αθλήματος της «Ολυμπιακής Τοξοβολίας».

Ανεξαρτήτως διαφοροποιήσεων τεχνικών και υλικού, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ακέραιη την Τοξοβολία σε όλο της, κατά το δυνατόν, «φάσμα» όσο και τους Ανθρώπους που την διεμόρφωσαν στη χώρα μας, τιμώντας το «λιθαράκι» που καθένας έθεσε για την ανάπτυξή της.