ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΤΟ 10ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ

 ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

ΣΤΟ 10ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ

     Μια ιδιότυπη Σχολή Εφίππων Πολεμικών Τεχνών, οι "Έλληνες Κένταυροι", θεώρησε ότι οι δυσκολίες της ζωής μπορούν να ξεπεραστούν και να εξισωθούν οι άνθρωποι απέναντι σε ό,τι δύσκολο η ζωή μας επιφυλάσσει ακόμη και σε έναν τόσο ειδικό και απαιτητικό τομέα όσο αυτός μιας πολεμικής τέχνης που θέλει τον μη βλέποντα όχι μόνον σκοπευτή αλλά και ιππέα! Κι έτσι, μέσα στον δικό μας Οργανισμό, ο Αθανάσιος Ψωρομύτης, Αρχηγός του Παραρτήματός μας των "Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας", ίδρυσε το 2016 την μοναδική, παγκοσμίως, Σχολή που εκπαιδεύει δωρεάν και χωρίς καμία κερδοσκοπική πρόθεση, μη βλέποντες συνανθρώπους μας στην Ιππασία, στην Τοξοβολία και στην Έφιππη Τοξοβολία!

     Έτσι, η Σχολή Τυφλών των «Ελλήνων Κενταύρων Kαλαμάτας» αποκτά την διεθνή αναγνώρισή της με ειδικό αφιέρωμα στο πλέον έγκυρο περιοδικό της Ευρώπης   συνεχίζοντας να κοσμεί έναν Οργανισμό Εφίππων Πολεμικών Τεχνών που ήδη έχει τιμηθεί με δύο πρώτα παγκόσμια βραβεία. 

     Αυτή την Παρασκευή, 22^α Νοεμβρίου 2024, στις εννέα το βράδυ και στο Αμφιθέατρο «Θεόδωρος Αγγελόπουλος» κατά την επίσημη έναρξη του 10^ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ στην Καλαμάτα,  θα παρουσιαστεί το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ "Beyond my Eyes", με τις παρατηρήσεις για την ζωή και τις εμπειρίες τεσσάρων νέων με οπτική αναπηρία στην πόλη της Καλαμάτας. 

     Το ντοκιμαντέρ δημιουργήθηκε από το «Κέντρο Δημιουργικού Ντοκιμαντέρ Καλαμάτας» στο πλαίσιο του προγράμματος "Ντοκιμαντέρ για Όλους". Ένα πρόγραμμα που υλοποιεί το Φεστιβάλ και προωθεί την προσβασιμότητα των ΑμΕΑ στον κινηματογράφο, με την υποστήριξη του «Ιδρύματος Βασίλη και Κάρμεν Κωνσταντοπούλου».

MIΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

 MIΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

Ο Συνθέτης Γεώργιος Κοχλιός

     Αρμονία και ρυθμός η ζωή και ό,τι την συνθέτει! Ένα αμάλγαμα ισορροπίας εικόνας, οσμής, αφής (απτής ή και «ορατής») αλλά και γεύσεως (φυσικής ή και νοητής) που εκφράζεται με ήχο που διεγείρει την ακοή σε μιαν εξίσωση η οποία παρακολουθεί κάθε έμβιο μέχρι τον θάνατό του. Αυτή είναι η Μουσική! Και η προηγούμενη επαγγελματική σχέση του Ιδρυτή των «Ελλήνων Κενταύρων» και της Σχολής του Ιππικού Θεάτρου τους με το Λυρικό Θέατρο τον κάνει, εν αντιθέσει με τα ευρέως ισχύοντα, να θεωρεί ότι η Μουσική επί σκηνής «συμπρωταγωνιστεί» εξίσου με την σεναριακή, την σκηνοθετική, την υποκριτική και την σκηνογραφική παράμετρο!

     Με τούτες τις σκέψεις και θεωρώντας την Μουσική απαραίτητο στοιχείο της, υπό προετοιμασία, παραστάσεως, προσπαθήσαμε με επιμονή να συνεργασθούμε με έναν μουσικό παρέχοντάς του την δυνατότητα της συνθετικής αυτονομίας προκειμένου να συνεισφέρει στην όλη προσπάθεια με πέντε συνθέσεις οι οποίες να καλύπτουν ως «επένδυση» όλο το έργο. Και, μιλώντας, για «επένδυση» εννοούμε φυσικά το εσωτερικό μέρος του σκηνικού εγχειρήματος το οποίο, όπως η φόδρα στο ένδυμα παρέχει την θάλπη στον φέροντα, έτσι και ο ήχος παρέχει την θάλπη της ολοκληρωμένης συναισθηματικής διεγέρσεως στον θεατή.

     Στην προσπάθεια ανακαλύψεως ενός συνθέτη αντιμετωπίσαμε πλείστες όσες δυσκολίες με κυριότερη εκείνη της αδυναμίας κατανοήσεως της προσωπικότητος του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη του οποίου το γιγαντιαίο «υπαρξιακό βάθρο» προϋποθέτει, κυρίως, ικανότητα ηρωικής προσεγγίσεως και μουσικής αναπλάσεως στο πεντάγραμμο.

     Αναζητώντας τον μουσικό συνεργάτη ακολουθήσαμε μια πεπατημένη η οποία δεν φαίνεται ότι διαθέτει και εναλλακτικές: (α) Προσωπική συνέντευξη με τον υποψήφιο συνεργάτη, (β) Ανάλυση του έργου στον υποψήφιο συνεργάτη, (γ) Παραχώρηση του σεναρίου στον υποψήφιο συνεργάτη προς ιδίαν μελέτη και συναγωγή εμπνεύσεως και (δ) Παραχώρηση - πίστωση χρόνου στον υποψήφιο συνεργάτη προς κατάθεση, προχείρως, ηχογραφημένων «προτάσεων».

     «Καθ ́ οδόν» συναντήσαμε αξιόλογους μουσικούς τους οποίους προσεγγίσαμε ως μέλλοντες συνεργάτες και, όντως, χαρήκαμε από τις επαφές μας αυτές επικοινωνώντας με άτομα αξιοπρόσεκτων ικανοτήτων αλλά, πάντοτε, με την ίδια κατάληξη: Ο ερμαφρόδιτος, εκμοντερνισμένος, τρόπος «ζωής» (πνευματικού θανάτου, θα λέγαμε...) δεν τους επέτρεπε διαύγεια κατανοήσεως του ειδικού «υπαρξιακού βάθρου» του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη το οποίο προαναφέραμε! Έτσι, οι τελικές «προτάσεις» τους κυμαίνονταν μεταξύ «επικοφανών» αναμηρυκασμών και βαλκανο-κλαρινιτζίδικων «κλαυθμών» χωρίς κανένα δείγμα κατανοήσεως της υψιπετούς ψυχοσυστασίας, του γενναίου χαρακτήρος, της σκοτεινής εποχής και του ευρωπαϊκού τόπου, του ήρωος-πρωταγωνιστή του έργου.

     Τότε, προς αποφυγή περαιτέρω ταλαιπωριών ημών και τρίτων, λάβαμε την απόφαση να χρησιμοποιήσουμε ήδη υπάρχοντα μουσικά έργα στην παράστασή μας για τα τέσσερα κύρια μέρη που την σπονδυλώνουν, αφήνοντας σε εκκρεμότητα το πέμπτο και τελευταίο μέρος εν αναμονή της ...τύχης! Και η τύχη-ευτυχία για την πρόοδο της παραστάσεως δεν άργησε να φανεί με το καλύτερο πρόσωπό της!

     Και το καλύτερο «πρόσωπο», εν προκειμένω ήταν ένας νέος μουσικός επιστήμων με τον οποίο συναντηθήκαμε απροόπτως και διαπιστώσαμε ότι, χωρίς καν να μελετήσει το σενάριο και μετά από μια λακωνική αναφορά περιλήψεως του περιεχομένου του, είχε πλήρως αντιληφθεί τον χαρακτήρα, την εποχή, τον τόπο και ό,τι αφορούσε στην μουσική περιγραφή του έργου. Αυτός είναι ο συνθέτης της μουσικής του «Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη» ο Γεώργιος Κοχλιός και, μεταξύ μας, αναζητήσαμε το αντιληπτικό «πλεονέκτημα» αυτού του νέου ξεκινώντας και παραμένοντας στο «βιογραφικό» του, κάτι, βεβαίως, κοινότυπο, όπου, όμως, διαπιστώσαμε κάτι κοινό που είχε με τον ήρωα του σεναρίου: την κοινή ...«περιπλάνηση», με τις μάχες ο πρώτος, με τα επαγγελματικά ταξίδια ο σημερινός κατά τα οποία ως μουσικός ορχηστρών κρουαζιεροπλοίων είχε την ευκαιρία να γνωρίσει πολλά «άστεα» και «νόον» ανθρώπων, παρά το νεαρό της ηλικίας του!

     Απόφοιτος του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και πτυχιούχος του τμήματος Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης, ο Γεώργιος Κοχλιός, με διπλώματα (α) Κλασικής Αρμονίας της Μουσικής και (β) Αρμονίου και Πλήκτρων, καθώς και με εμφανίσεις στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης όπου παρουσίασε την λύρα της ιδιαίτερης πατρίδας του, αλλά και ραδιοφωνικός παραγωγός όπως επίσης και αφιερωμένος μουσικός σε ορχηστρικά σύνολα κρουαζιεροπλοίων με πολλές εμφανίσεις.

     Και όταν μας είπε ότι θα μας στείλει σύντομα τις μουσικές «προτάσεις» του, ανησυχήσαμε φοβούμενοι μην ακούσουμε καμιά παραφθορά μαδριγαλίων του Orfeo Vecchi σε ...κοσμικότερη μεταγραφή! Άλλωστε, αν ο Χατζηδάκις δεν είχε κλέψει τον Μότσαρτ και ο Θεοδωράκης τον Ζαμπέτα, τούτη η χώρα θα έψαχνε ακόμη για να βρει...κορυφαίους τραγουδοποιούς! Κι όμως!

     Συνεπέστερος της ...συνεπείας και υπερβάτης κάθε προσδοκίας, ο συνθέτης της μουσικής του έργου Γεώργιος Κοχλιός μας αιφνιδίασε κατά τον πλέον ευχάριστο τρόπο παραδίδοντάς μας τις τελικές ηχογραφήσεις των πέντε συνθέσεων οι οποίες θα συνοδεύσουν τα σκηνικά δρώμενα.!

     Και αυτό που μας παρέδωσε ο ταλαντούχος νεαρός συνθέτης μας μετέφερε, αμέσως, στον χρόνο και στα πρόσωπα, στα ήθη της εποχής και τις συνθήκες της, στην αισθητικήν ατμόσφαιρα του τόπου και κυρίως, στην αγωνία της ελληνικής ψυχής του πρωταγωνιστή και τον "σφυγμό" του!

     Ο Γεώργιος Κοχλιός με τις μουσικές δημιουργίες του μας επιστρέφει στη Φλωρεντία των Μεδίκων και είναι ιδιαιτέρως συγκινητικό όταν το έργο του εναρμονίζεται με το σκηνοθετικό πλαίσιο, κατά τους κανόνες της αυθεντικής ρεαλιστικής αποδόσεως των αληθειών του σεναρίου με την επιδεικτική περιφρόνηση κάθε συρμώδους ψευτο-μοντερνιάς, ανεξαρτήτως κόστους! Ας απολαύσουμε το έργο του!

I.

     H μελαγχολία της παρακμής μιας ράτσας που παραιτείται και καταρρέει αυτοσαρκαζόμενη με εκείνο το τσιτάτο που πομφολυγεί με το, τάχα, ευφυολόγημα: «Όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες...!» Τώρα, η σήψη γίνεται τόσο αποδεκτή, σαν μια αναμενόμενη υποχρέωση καταβολής τιμήματος ανόητων επιλογών. Όποιος απεμπολεί τη ράτσα του, την καταγωγή και τους προγόνους του, το μόνο που του πρέπει είναι ο θρήνος! Κι η Αγορά θρηνεί ανάμεσα στην αιθαλομίχλη άστοχων πεπραγμένων που δείχνουν, στο βάθος, ν’  ανοίγει το παραπόρτι απ΄ το οποίο θα διεισδύσει ο επίβουλος εχθρός για να αλώσει μια Πατρίδα. Ναι, ο συνθέτης Γεώργιος Κοχλιός το είδε και το είδε με την πρώτην ανάγνωση του έργου και το αποτύπωσε με νότες σ΄ αυτό το εναρκτήριο μέρος του «Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη», αφήνοντας στο επίκεντρο έναν «υπαινιγμό» αρχαϊκού αυλού να θρηνεί επικήδεια για τον Ελληνισμό που παραμερίζεται ενώ ο ιστορικός εχθρός του προελαύνει...  Και είναι αυτός ο απόηχος του αρχαίου αυλού που απομένει στην ακοή μας, όπως ένα παρελθόν που απέρχεται, μετά το μεστό εισαγωγικό πιάνο της ακμάζουσας αρχαιότητος, αυτό που χάθηκε από το λυρικό προσκήνιο ενός φθίνοντος, πια, όχλου.

 II.

     Η εσχάτη ταπείνωση του Ελληνισμού με το άνοιγμα της Κερκόπορτας στον Σαούλ και το άνοιγμα των αφτιών  ενός παραπαίοντος όχλου στη δηλητηριώδη «ρητορική» του... Η βλασφημία προς την πατρώα λατρεία και η απεμπόλησή της προς χάρη ξενόφερτου δόγματος! Η απώλεια της Πατρίδος θα σημαδεύει εφεξής τους απομένοντες Έλληνες κι αυτή η απώλεια θα σημάνει την πρόταξη του χρέους επανιδρύσεως της Ελλάδος επί του άξονος της τακτικής της «άυλης Πατρίδος»! Κι αυτή η επανιδρυτική προσδοκία, αυτός ο υψηλός οραματισμός, δυναμώνει την πιανιστική συνοδεία και, εν μέσω των καταιγιστικών συνεπειών μιας αυτοκαταστροφικής συντριβής, κρατά γύρω της την ενθουσιώδη συμμετοχή των απομενόντων ελαχίστων ομοφρόνων ομαίμων! Εδώ όπου όλα καταρρέουν, οι Ταρχανιώτες χαμογελούν και συνεχίζουν να διασχίζουν τα ψοφοδεή πλήθη, προβεβλημένοι της Ιστορίας και μαχόμενοι ορθοί ενάντια στην καταιγίδα και στα μπουρίνια της με τα παραγγέλματα των πιανιστικών επαναλήψεων να ωθούν τα βήματά τους!

 III.

     Ο πόλεμος, αυτός ο «πατέρας όλων» κι ο έρωτας ο πάντα «ακατανίκητος» συστρέφονται σαν δυο τιτάνια θηρία έτοιμα να γεννήσουν ζωή και θάνατο, μιαν αύρα απρόβλεπτη και αστάθμητη που κινεί πλανήτες και ζωογονεί πλάνητες. Εδώ τα σαλπίσματα των όπλων και της καρδιάς είναι τα λυρικά πιανιστικά fortissimi και οι κραυγές εκείνου του υπαινικτικού αρχαϊκού αυλού που νομίζεις ότι στρέφεται στους υπερασπιστές ενός αθέατου, αλλά τόσο υπαρκτού, κάστρου που λέγεται Πατρίδα! Γιατί, μόνον μέσα σε μια πραγματική Πατρίδα δικαιώνεται ο Άρης και η Αφροδίτη, μόνον μέσα σ΄ αυτή ο Εωσφόρος μπορεί να φωτίσει και με το φως του να θερμάνει τις ψυχές όσων ...ζωντανών! Κι ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης δεν είν’  τίποτε άλλο παρά αυτά τα σαλπίσματα που αφυπνίζουν την «ακοή» μας και διατηρούν άσβεστη την εγρήγορσή μας για την ανίδρυση της Πατρίδας που μας τείνει το χέρι να την ανασηκώσουμε απ΄ το μνήμα της!

 IV.

     Το ζώσιμο της πανοπλίας απαιτεί αργές και προσεκτικές κινήσεις όταν ο θεός του πολέμου σε καλεί ν’  αναμετρηθείς με το πεπρωμένο σου... Κι αυτό το largo της ενδύσεως της πανοπλίας μετρά το εισαγωγικό πιάνο. Τίποτε δεν πρέπει να ξεχαστεί! Κι όσο εσύ ζώνεσαι, γύρω σου, φίλοι και συνοδοιπόροι μπορούν να αγωνιούν για τη μοίρα σου ενώ εσύ δεν μπορείς παρά να επιμένεις στην εκπλήρωση του χρέους. Μπορεί η καταιγίδα να μαίνεται, μπορεί ο Κεκίνας να φουσκώνει, αλλά εσύ πρέπει να βιαστείς να καβαλήσεις το άλογό σου και να ριχτείς στη μάχη, στην ίδια μάχη που ήσουν χτες και θα είσαι κι αύριο, αν αύριο υπάρξει! Γιατί, τούτη η μάχη, ασταμάτητη επί αιώνες διαρκεί και είν’  ο μονόδρομος της μοίρας των πολεμιστών, αλλά και των στοχαστών του κόσμου! Η αναχώρηση που δε λογίζει αστροπελέκια είναι σπονδή Τιμής στη αξία του λόγου του πολεμιστή, αλλά και του πνευματικού ταγού, τώρα που το ποτάμι γίνεται αδιάβατο, όμως, τώρα η Τιμή καταξιώνεται μπροστά στην απειλή των αγριεμένων νερών κι αυτή η Τιμή καθοσιώνεται με έναν θάνατο που τον ορίζει ο καταληκτικός επίλογος με την κραυγή μιας τελείας του αυλού και μιας παύλας του πιάνου.

 V.

     Ανάταση κι εξαύλωση γύρω από το έμβλημα του έργου, μια δημιουργία του Εξηκία Τριβουλίδη που αναπαριστά την διονυσιακή χαρά της μεθέξεως πολέμου κι έρωτος, κυρίως, της θυσίας, όπου τα πνεύματα διονυσιάζονται ατενίζοντας το κοινό όραμα,  αδιάφορα για όσα ταλανίζουν κοινούς θνητούς, γιατί τα πνεύματα παραμένουν αθάνατα! Όπως αθάνατος παραμένει κι ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης κι όλοι οι Έλληνες Στρατιώτες όπως τους σκιαγράφησε ο εθνικός Ιστορικός μας Κωνσταντίνος Σάθας!  

YΓ: Δεκάδες μηνύματα αναγνωστών μας μετέφεραν την ερώτηση πού θα μπορούσαν να ακούσουν τις συνθέσεις του Γεωργίου Κοχλιού που αναφέρονται παραπάνω. Συνολικώς, την πρώτη ημέρα της αναρτήσεως, όπως μας ενημερώνουν τα Google Statistics, 3042 αναγνώστες επισκέφθηκαν την ανάρτηση και από αυτούς πολλοί δεν ανεγνώρισαν το ειδικό σύμβολο που χρησιμοποιήσαμε ώστε να το "κλικάρουν" και να ακούσουν την αντίστοιχη σύνθεση που παρουσιάζουμε και το σύμβολο ήταν το ακόλουθο:

To παραπάνω σύμβολο "κλικαρίσματος" για την ακρόαση κάθε συνθέσεως το αντικαταστήσαμε με αυτό που ακολουθεί ώστε να είναι πιο αναγνωρίσιμο! Σας ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον σας! 

ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΙΠΠΑΦΕΣΗ... ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ "ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ"

 ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΙΠΠΑΦΕΣΗ...

ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ "ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ"

     Με Οικοδεσπότη του "σκιερού" και στενού χώρου τον ίδιο τον Μιχαήλ Μάρουλλο Ταρχανιώτη, οι έντεκα παρόντες επισκέπτες δεν καλωσορίστηκαν ούτε φροντίστηκαν όπως επιτάσσουν οι κοινωνικοί τύποι, αλλά μια απρόσωπη φωνή ακούστηκε να μονολογεί: "Δεν είναι πρέπον να σας καλωσορίσω εγώ, αλλά η ίδια η Ιστορία να μας καλωσορίσει στο τέλος αυτής της προσπαθείας εάν αυτή αναδειχθεί αντάξιά της"!

     Καθώς όλα τα καλά ξεκινούν από σκιερά ...υπόγεια ή από σκιασμένα ανώγεια, στη δική μας περίπτωση το καλό ξεκινά από ένα ...κατώι που κατέλυσε το ...αδιαχώρητο όπου χωρέσαμε όλοι για να καθορίσουμε από κοινού την αποπληρωμή ενός ιστορικού χρέους σε μιαν ηρωική προσωπικότητα του αναγεννησιακού Ελληνισμού, κάνοντάς την γνωστή σε έναν κόσμο που αγνοεί και την αγνοεί.

      Κι όπως ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης δεν είχε Πατρίδα κι ήθελε να την ανιδρύσει "βαδίζοντας" στην "ατραπό" της "άυλης Πατρίδος", έτσι κι εμείς οι κατιόντες του την ίδιαν "ατραπό" ακολουθούμε, πένητες κατά την ύλη, "στρατιώτες-δρομάρηδες" με μόνο επιστέγασμά μας κάποια κατάλευκα, αποχρωματισμένα από τους αιώνες, αετώματα! 

     Τα θεμέλια της ταινίας της επικής βιογραφίας του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη "σκάφτηκαν" βαθιά απόψε, με παρόντες όλους τους εμπλεκόμενους παράγοντες αυτής της παραγωγής στην έδρα της Σχολής των "Ελλήνων Κενταύρων". Με πειθαρχικότητα ευλαβουμένης εισόδου, ταξιθετήσεως, συμμετοχής και αποχωρήσεως, σπανιότατη σε "μεσογειακές" ή και "βαλκάνιες" συνάξεις, μία πραγματική ...μυσταγωγία! Κι όποιος ξέρει τον χώρο αντιλαμβάνεται ότι απόψε εδώ κατελήθη το ..."αδιαχώρητο", τετραγωνίσθηκαν "κύκλοι" και κυκλώθηκαν "τετράγωνα" αντινομιών μέχρι τελικής εκπορθήσεώς τους! 

     Ήδη στοχεύσαμε τα βέλη μας επί στόχων που χάθηκαν και κερδήθηκαν, ήδη δώσαμε τις δικές μας μικρές και μεγάλες μάχες που χάσαμε και κερδίσαμε, όμως, σημασία δεν έχει ούτε το "πριν", ούτε το "νυν", αλλά το "αεί" και προς αυτό στοχεύουμε μονίμως. 

     Άλλωστε, προς αυτό το "α ε ί" στόχευαν κι ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης, όσο κι οι Έλληνες αναγεννησιακοί συν-Στρατιώτες του στη Δύση, όπως τους περιέγραψε με την ενάργεια της πέννας του ο λατρευτός, εθνικός, Ιστορικός μας Κωνσταντίνος Σάθας! 

     Kαι κάπως έτσι, στην "στενωπό" της έδρας των "Ελλήνων Κενταύρων" το ίδιο άβολη όπως και τα όρια μιας "χωσιάς" των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως, ο χώρος που με βία μπορεί να βολέψει τρία άτομα, προετοιμάστηκε για να δεχθεί τετραπλάσιους φιλοξενούμενους "διαλεχτούς" της κοινής προσπαθείας. 

     Ο Γεώργιος Κλήμης-Καλλίμαχος, ο Τάκης Βογόπουλος, η Αλεξάνδρα Μπαλτιμά, ο Εξηκίας Τριβουλίδης, ο Γεώργιος Κοχλιός, ο Βασίλειος Κροκίδης-Πολυδεύκης, ο Κωνσταντίνος Ξενογιαννάκης, ο Σάκης Βαρδίκος, ο Αλκιβιάδης Βαρδίκος, ο Γεώργιος Παυλίδης-Μεγιστίας, ωσεί παρών ο ...απών λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων Παναγιώτης Γλυνός και σε μιαν άκρη κι ο Ιδρυτής των "Ελλήνων Κενταύρων", καθένας με ένα βαρύ μερτικό δημιουργικής συμμετοχής στην ταινία της οποίας η παραγωγή αρχίζει, από απόψε συνθέτουν μιαν ανθρώπινη "αλυσίδα" στην οποία κατέληξαν πολλές μεθοδεύσεις που προηγήθηκαν επιβεβαιώνοντας ότι τα καλά ...κόλποις κτώνται! 

     Κι όποιος καταφέρνει να αποκρυπτογραφεί νοήματα ανάμεσα από αράδες, συλλαβές, ακόμη κι ανάμεσα από σκόρπια γράμματα, μπορεί να καταλάβει τι σημαίνουν αυτά τα ..."κόλπα", "κόλπα χωσιάς" και "χωσιαρέων" σε πλήρη εξέλιξη... 

Και με την ολοκλήρωση τούτης της προσπαθείας θα αποδειχθεί εάν, όντως, είμαστε άξιοι συνεχιστές της υπηρετήσεως της "άυλης Πατρίδος" εάν τούτα τα "κόλπα" θα συνεχιστούν, εφεξής, με την ίδιαν επιτυχία, ώστε να κάνουμε υπερήφανους για μας τον Μιχαήλ Μάρουλλο Ταρχανιώτη και όλους τους συν-Στρατιώτες του εκείνης της εποποιίας των Ελλήνων της Δύσεως, μιας Δύσεως που έδυσε χωρίς οι Έλληνες να "δύουμε" ποτέ! Και δεν "δύουμε" διότι η εφευρετικότητά μας, αυτή που μας κληροδότησαν ο Οδυσσέας κι οι περιπλανώμενοι πολεμιστές των ελληνικών στρατιωτικών σχηματισμών της Αναγεννήσεως στη Δύση, είναι πείσμων και ανεξάντλητη! Έν' αλογάκι κι ένα τόξο για μας είν' αρκετό, έστω και χωρίς στέγη και με λιτό προσφάι που δεν βαραίνει ούτε στομάχι, ούτε -κυρίως!- το νού! 

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ

ΣΕ «ΣΤΕΝΩΠΟΥΣ» ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ...ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ!

 ΣΕ «ΣΤΕΝΩΠΟΥΣ» 

ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΙ 

...ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ!

 

     Στη Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» δεν επιδιώκουμε να περνάμε ..."καλά" κι αυτό κάποτε το εκφράσαμε δημόσια απαλλασσόμενοι από κάποιους που νόμιζαν ότι αποτελούσαμε "παιδική χαρά" ανωρίμων καλοπερασάκηδων! 

     Στη Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» θελγόμεθα από τον μόχθο μιας συστηματικής εργασίας που καταλήγει σε αποτελέσματα τα οποία πληρούν υψηλές προσδοκίες, αλτρουιστικές πάντοτε και ποτέ ιδιοτελείς! 

     Κι έτσι, την προσεχή Παρασκευή, κάποιοι επίλεκτοι θα «στριμωχτούμε» σε έναν πολύ στενό χώρο για να στήσουμε το υπόβαθρο ενός ακόμη υψηλού εγχειρήματός μας το οποίο αρχίζει σε λίγο! 

     Όχι, δεν διαθέτουμε καμία άνεση χώρου, δεν διαθέτουμε αναπαυτικές πολυθρόνες ούτε πολυτελή σερβίτσια, κυρίως, δεν προτιμάμε ...καφετέριες ή άλλα "στέκια" κοσμικών συνευρέσεων! 

     Επιμένουμε σε έναν χώρο ο οποίος θα μας επιτρέψει αυτοσυγκέντρωση και γαλήνη ώστε να εννοήσουμε το αντικείμενο, να συσκεφθούμε γαλήνια και να αποφασίσουμε νηφάλια! 

     Κι ο χώρος αυτός είναι έτοιμος και μας περιμένει, με την ιστορία και το κύρος μιας, ήδη, καταξιωμένης ομαδικής προσπαθείας!

ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΙΑ

ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΙΑ

      «Και όλα τα καλά ξεκινούν από σκιερά ...υπόγεια ή από σκιασμένα ανώγεια!»

     Mε την παραπάνω φράση θα αρχίζει μια σημαντική ανάρτηση που θα εμφανιστεί στο Ιστολόγιό μας το βράδυ της ερχόμενης Παρασκευής, 15ης Νοεμβρίου 2024 και σας καλούμε να την διαβάσετε. Έτσι, για να μην απαισιοδοξείτε νομίζοντας ότι οι Έλληνες δεν μπορούμε να συντρίψουμε την δυστοπικότητα μιας παρακμιακής εποχής. Διότι τα καλά ...κόλποις κτώνται!

H EΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ "ΝΙΚΗ" ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

 

H EΠΕΡΧΟΜΕΝΗ 

ΙΣΤΟΡΙΚΗ "ΝΙΚΗ" ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ 

ΚΑΙ 

Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

Ο Συγγραφέας του άρθρου Ιωάννης

     

Οι "Έλληνες Κένταυροι", όπως συχνά επαναλαμβάνουμε, αποτελούμε Σχολή Έφιππης Τοξοβολίας και Εφίππων Πολεμικών Τεχνών, υπέρ παν, όμως, π ο λ ι τ ι κ ό ν  οργανισμό ο οποίος παράγει  π ο λ ι τ ι κ ή  σκέψη, όπως είμαστε υποχρεωμένοι ως συνειδητοί Έλληνες Πολίτες σε μία πραγματικότητα στην οποία τα πάντα είναι Πολιτική, όπως όρισε ο αρχαίος Σταγειρίτης Αριστοτέλης! Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το διακεκριμένο Μέλος των "Ελλήνων Κενταύρων" Ιωάννης, ο οποίος υπηρετεί ως ειδικός Εκπαιδευτής στην "Λεγεώνα των Ξένων" παρασημοφορημένος με πέντε(!) Αριστεία Ανδρείας, παρακολουθεί την αγωνία των Ελλήνων  εν όψει της εθνικής συντριβής την οποία μας επιφυλάσσουν οι μητραλοίες της αθλίας δημοκρατίας και μας στέλνει το ακόλουθο κείμενό του-"προμήνυμα" που αξίζει να μελετήσουμε! Είναι γραμμένο κάτω από τις δύσκολες συνθήκες ενός στρατιώτη εν συνεχή πολέμω ο οποίος, αντί αναπαύσεως αφιερώνει τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο του στην αφύπνιση των ελαχίστων απομενουσών πατριωτικών συνειδήσεων προ μιας βέβαιης εθνικής καταστροφής στην οποία άγεται η Ελλάδα και ο Ελληνισμός! Ας δικαιώσουμε τον χρόνο του εν όπλοις συγγραφέως και ας νιώσουμε υπερήφανοι για την ύπαρξη τέτοιων Συνελλήνων οι οποίοι, μαχόμενοι σε ξένους τόπους, ως συνέχεια εκείνων των ηρωικών Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως, παραμένουν στην υπηρεσία της  ά ϋ λ η ς Πατρίδος  προκειμένου, τελικώς, να ανιδρυθεί η Πατρίδα των Ελλήνων η οποία εξακολουθεί από ρωμαϊκής κατοχής να παραμένει ανύπαρκτη!         

 

Ο Συγγραφέας του άρθρου Ιωάννης

     Οποιοσδήποτε παρακολουθεί επισταμένως τις ειδήσεις στα ΜΜΕ της ελλαδικής τηλεόρασης το τελευταίο έτος και διαθέτει ακόμη ελεύθερα ορισμένα ψήγματα νοημοσύνης έχει αν μη τι άλλο αρχίσει να ψυχανεμίζεται πως οι πολιτικοί της χώρας προετοιμάζουν το κοινό των υπό ετών συνεχούς εντατικής πλύσεως εγκεφάλου  πολιτών για την αποδοχή μίας μελλοντικής απώλειας εθνικού εδάφους το οποίο εκτείνεται από ορισμένα νησιά έως και το μισό ίσως Αιγαίο.

     Χωρίς να τηρούν πλέον ούτε τα προσχήματα οι απανταχού δημοσιογράφοι έχουν αρχίσει ανεξαρτήτως κομματικής ταυτότητος να επαναλαμβάνουν τις ίδιες ακριβώς φράσεις -ως να έχουν συμπτωματικά αποστηθίσει όλοι τους το ίδιο κείμενο και προσπαθούν να πείσουν το αποχαυνωμένο τους κοινό περί κάποιας "ρεαλιστικής διαπραγματεύσεως" στο Αιγαίο, η οποία βεβαίως "αποτελεί μονόδρομο" και περιλαμβάνει την μείωση των χωρικών υδάτων της Ελλάδος από τα 12 στα 10, στα 8 ή ακόμα και στα 6 ναυτικά μίλια.

     Αυτή η εντατική ψυχική προετοιμασία είναι βασική προϋπόθεση για την αποδοχή του προσυνεννοημένου σε πολιτικά επίπεδα αποτελέσματος της απώλειας του μισού Αιγαίου από την κοινή γνώμη.

     Αυτό αποτελεί την πρώτη φάση ενός αντεθνικού σχεδίου, όμως οι επόμενες φάσεις είναι ακόμη πιο τρομακτικές, προδοτικές και εφιαλτικές, σε επίπεδα που θα κάνουν την προδοσία της Κύπρου να μοιάζει με στημένο παιχνίδι ποδοσφαίρου γ' τοπικής ερασιτεχνικής κατηγορίας.

     Το γεωστρατηγικό ενδιαφέρον της Τουρκίας επικεντρώνεται στο Αιγαίο, στον ορυκτό δηλαδή πλούτο της Ελλάδος και τα υποθαλάσσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, φυσικός πλούτος ο οποίος καθώς φαίνεται, εκτιμάται πως διαθέτει ένα από τα μεγαλύτερα αποθέματα στον κόσμο.

     Και μοναδικός τρόπος για να εξορύξει και να εκμεταλλευτεί τα κοιτάσματα αυτά η Τουρκία είναι να καταλάβει μέσω μίας πολεμικής σύρραξης ορισμένα από τα νησιά του Αιγαίου.

     Όσο εξωφρενικό και αν ακούγεται αρχικώς, σε μια τέτοια συμφωνία έχουν ήδη έλθει οι ηγέτες των δύο χωρών οι οποίοι αμφότεροι δρουν υπό τις οδηγίες των ΗΠΑ (ο καθένας για τους δικούς του λόγους) όμως δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να προχωρήσει επί παραδείγματι σε ένα τηλεοπτικό διάγγελμα το κυβερνών κόμμα λέγοντας τα παραπάνω γεγονότα ευθέως.

     Την δυσμενή αυτή θέση της ελληνικής κυβέρνησης θα διευκόλυνε μια τουρκική επίθεση προς την χώρα μας, αφού λόγω ελλείψεως πολεμικού υλικού και έμψυχου δυναμικού και μετά από τρομερές απώλειες από την μεριά μας στις πρώτες ώρες/ μέρες της μάχης η ελληνική κυβέρνηση θα "αναγκαστεί" να προβεί σε "διαπραγματεύσεις".

     Σε ένα δακρύβρεχτο έκτακτο δελτίο τύπου θα εμφανιστεί ο πρωθυπουργός της χώρας μας και με πόνο ψυχής και σπαρακτικές εκφράσεις θα μιλήσει για τις τεράστιες υλικές απώλειες -αφού η οικονομική διάλυση του στρατεύματος οδήγησε στην κακή συντήρηση υλικών, τις εδαφικές διεκδικήσεις του εχθρού στα νησιά μας αφού η έλλειψη ενδιαφέροντος από τους νέους για τις στρατιωτικές σχολές οδήγησε στην υποστελέχωση του σώματος και μια άτυπη αποστρατιωτικοποίηση, και τον υπέρογκο φόρο αίματος που καλείται να πληρώσει ο Έλληνας στρατιώτης ο οποίος φθάνει στο μέτωπο χωρίς να διαθέτει τα βασικά μέτρα για την προστασία του όπως κράνη kevlar  και αλεξίσφαιρα γιλέκα, για τα πολεμικά μέσα τα οποία δεν έχουμε πλέον στην διάθεσή μας αφού ήμασταν αναγκασμένοι προς τις νατοϊκές μας υποχρεώσεις να παραδώσουμε πριν από λίγο καιρό στην Ουκρανία και τέλος για την υπεροπλία της Τουρκίας απέναντι μας η οποία "με ύπουλο και δόλιο τρόπο" δημιούργησε τις τελευταίες δεκαετίες τον μεγαλύτερο στρατό μετά το Ιράν στην Μέση Ανατολή αντί να επικεντρωθεί στην "βαριά βιομηχανία του τουρισμού" όπως πολύ σοφά, πασιφιστικά και δημοκρατικά πράξαμε εμείς.

     Εν πολλοίς η ελληνική κυβέρνηση θα εξαγγείλει μετά από τις πρώτες ολιγοήμερες αλλά κολοσσιαίες στρατιωτικές ήττες πως είναι αναγκασμένη να παραδώσει τα κλειδιά του μισού Αιγαίου στην Τουρκία, καθώς  "είναι τραγικό να βλέπουμε τους νέους μας να χάνονται σε μια άνιση μάχη απέναντι στην πάνοπλη και πανέτοιμη Τουρκία".

     Ο μέσος τηλεθεατής θα μονολογήσει: "δεν βαριέσαι, χαλάλι μερικά νησιά, καλύτερα να χάσουμε μερικά λίτρα πετρελαίου παρά αίματος", η μέση Ελληνίδα μάνα θα σκεφτεί: "χίλιες φορές να χάσουμε τα πετρέλαια παρά τα παιδιά μας", ο μέσος νέος άνδρας γαλουχημένος με αντιματσό, φεμινιστικό σκεπτικό, τις αξίες ισότητος των φυλών και των φύλων θα πει στους φίλους του "εγώ δεν είμαι φτιαγμένος για να πάω πόλεμο, δεν έχω πιάσει όπλο στη ζωή μου ας τα δώσει τα νησιά"

     Και όλοι υπό τους ήχους λαϊκών σκυλάδικων ασμάτων και της τραπ  θα χειροκροτήσουν και θα δώσουν θερμά συγχαρητήρια στον γενναίο πρωθυπουργό που απέφυγε μια τραγωδία, εκλέγοντας τον πάλι στο κυβερνητικό αυτό αξίωμα στην επόμενη εκλογική διαδικασία.

     Η κυβέρνηση θα έχει επιτύχει τους αντινατιβιστικούς της προεκλογικούς στόχους, αφού στην σύντομη αυτή μάχη θα έχει χαθεί ένα πολύ μεγάλο ποσοστό της νεολαίας που διακατέχουν πατριωτικά αισθήματα αυτοθυσίας και τέλος οι Ηνωμένες Πολιτείες θα συγχαρούν την Ελλάδα για τους "σοφούς χειρισμούς" της υπόθεσης.

     Σε μια τέτοια βέβαια αντεθνική ουσιαστικώς επιστράτευση που προορίζει τον Έλληνα στρατιώτη κυριολεκτικά ως κρέας για τα κανόνια των Τούρκων, το σοφότερο με γνώμονα το εθνικό συμφέρον θα ήταν να μην παρουσιαστεί κανένας απολύτως εκεί που θα τον καλέσει ο "Ελληνικός Στρατός", ο οποίος ούτε Ελληνικός πλέον είναι αλλά ούτε και στρατός.

     Το άλλοτε αναρχικό σύνθημα "δεν πολεμάμε" θα ηχεί πιο πατριωτικό από ποτέ.

     Κανένας σχεδόν δεν θα είναι εις θέσιν να προβλέψει το διαβολικό αυτό σενάριο πριν την εκτέλεσή του αφού από την μεταπολίτευση και μετά το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας έχει δομηθεί έτσι ώστε να δημιουργεί νέους όχι σκεπτόμενους εθνικά και συλλογικά, μα πειθήνιους και υπάκουους θιασώτες της  ισότητος και του Πολιτιστικού Μαρξισμού.

     Οι γενιές που μεγάλωσαν με τις αξίες του ΠΑΣΟΚ, της ανοχής στην διαφορετικότητα των αθρόων ροών λαθρομεταναστών, και την προστασία ως κόρης οφθαλμού των σεξουαλικών μειονοτήτων παγκοσμίως θα παίξουν με την έλλειψη κριτικής σκέψης την παθητική τους στάση (μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά) ρόλο-κλειδί στην ιστορική αυτή προδοσία της χώρας.

     Όσα χρόνια η χώρα μας δίδασκε υποχρεωτικά στα δημόσια σχολεία μαθήματα που αφορούν τις έμφυλες ταυτότητες και την σεξουαλική αγωγή στην προεφηβική ηλικία, στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου οι νέοι Τούρκοι μάθαιναν για τις μεγάλες στιγμές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, για την στρατιωτική ιδιοφυΐα που ονομάζεται Μουσταφά Κεμάλ και τέλος για την αλησμόνητη Γαλάζια Πατρίδα.

     Οι δύο αυτές διαφορετικές νοοτροπίες στην δημιουργία νέων πολιτών μέσω του εκάστοτε εκπαιδευτικού συστήματος, θα έχουν οδηγήσει την μία χώρα στην ιστορικότερη πολεμική νίκη και την άλλη στην συντομότερη (προδοτική) ήττα.

     Το δοκιμασμένο σενάριο της προδοσίας των Πρεσπών επαναλαμβάνεται αυτήν τη φορά "on steroids" ως μια ακόμη "διεθνής διπλωματική επιτυχία" στα μάτια της κοινής γνώμης. Και στο όνομα πάντως των αξιών του "ανθρωπισμού" με τις οποίες η χώρα μας διοικείται εδώ και χρόνια δεν είναι δα και σημαντική η απώλεια μερικών νησιών και μίας θάλασσας που εξ άλλου "δεν έχει σύνορα".

     Δεν είναι σημαντική απώλεια στο μέτωπο του πολέμου ο αντρικός πληθυσμός των "native Ελλήνων" που αποτελούν αγκάθι στην πολυπολιτισμική κοινωνία που έχουν οραματιστεί οι πιστοί στις "δυτικές αξίες", ηγέτες της μεταπολίτευσης.

     Δεν είναι σημαντική η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας!

     Σημαντικό είναι να μην χαρακτηριστεί κανείς "ακραίος" και όλα τα συνθετικά παράγωγα των λέξεων "-ίστας", "-ιστής" και "-φοβικός".

     Είναι σημαντικό οι τηλεσοφιστές που ξεδιάντροπα εμφανίζονται στις τηλεοράσεις να μην καταδικάσουν τον μέσο Έλληνα πως βρίσκεται στη "λάθος πλευρά της ιστορίας" και τον υποχρεώσουν να πιει ένα κώνειο αποσταγμένο από ενοχές.

     Στον κόσμο αυτό όπου πλέον το παράλογο είναι λογικό, που αρνητικό σημαίνει θετικό και μια πραγματικότητα που έχει επιφέρει την απόλυτη αντιστροφή αξιών και αξίων, μια τέτοια καταστροφική ήττα θα παρουσιαστεί στο πανελλήνιο ως μια ηθικά ιστορική νίκη.

“Ordo Ab Chao” IΩΑΝΝΗΣ