ΣΧΟΛΗ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ", Ο ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ...ΔΥΤΙΚΟΤΕΡΑ!

  ΣΧΟΛΗ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ 

  "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ"

Ο ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ...ΔΥΤΙΚΟΤΕΡΑ!

      Αυτή τη φορά ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης δραπέτευσε από τα όρια της Ιταλίας και κάλπασε προς τα δυτικά, στη κεφάτη Πορτογαλία όπου ο ρυθμός και η κίνηση γίνονται ακόμη ...λατινικότερα κι άξαφνα τα μεγάφωνα του Ιππευτηρίου μας, σταμάτησαν να ηχούν τις παλιές συνθέσεις του Andrea da Firenze κι άρχισαν να παίζουν σύγχρονες πορτογαλλικές χορευτικές "προκλήσεις" όπως ...Johnny Abreu   και "Rosa arredonda a saia"! 

     Ναι, σήμερα μας ήρθε ένας σκηνικώς φορτσαρισμένος Errik Nour με μία υπέροχη Πολυξένη κι έδωσαν ...αποικιοκρατικό ρυθμό στην γαλήνια Φλωρεντία του cinquecento! Xαμός...!

     Τα δυο ταλαντούχα παιδιά της σημερινής αξιολογήσεως της ιππικής ευχρηστίας των αμφιέσεων του έργου μας κατέπληξαν με την επάξια διαχείριση όλων των σχετικών δυσκολιών μέχρι σημείου ο Errik να μην επιτρέπει την πτώση του πίλου του ακυρώνοντας τον νόμο της βαρύτητος ακόμη και σε ακραίες κινητικές, ακροβατικές, εξάρσεις.

     Πλαισιωμένος από την γλυκύτατη και αναγεννησιακότατη Πολυξένη, ο Errik πλήσίασε τον σχολικό  Ίππο όπως πλησιάζει τη μπάρα στην καθημερινή του εξάσκηση στο ..παρκέ κι άρχισε να μας εντυπωσιάζει!

     Τον "ζεστάναμε", κατ΄ αρχήν, άνευ φόρτου ενδυμασίας πριν τον ρίξουμε στα δύσκολα κι ο χορευτής μας, αμέσως, μας έδειξε ότι δεν βρίσκει καμιά διαφορά μεταξύ "σανιδιού" και ...ράχεως Ίππου.

     Χορευτικό "δημιούργημα" του πατέρα του Αγγέλου Χατζή, πρωτοχορευτή της Λυρικής Σκηνής, κορυφαίου χορογράφου και "μορφής" των χορευτικών "πραγμάτων" μας, ο Errik σήμερα μας έπεισε ότι ο χορευτής δεν υπόκειται σε νόμους βαρύτητος αλλά και ισορροπίας στους οποίους υποκείμεθα όλοι εμείς οι "κοινοί θνητοί" κι αυτή είναι η διαφορά μεταξύ ημών και των χορευτών!

     Το ίδιο προ-"ζεστάναμε" και την εξαιρετική Πολυξένη διατηρώντας τον φακό υπό, πάντοτε, διακριτική γωνία λήψεως φωτογραφιών, προς αποφυγήν επικίνδυνων "κραδασμών" στον ανδρικό πληθυσμό των θεατών τους. 

     Κι έτσι, με την ανεκτίμητη συνδρομή της, διακριτικώς, ...αθέατης σκηνοθέτιδος με τον συναρπαστικό χαρακτήρα που μας αιχμαλώτισε καθ΄ όλην αυτή την απολαυστικότατην ημερίδα, τα δυο αγαπημένα παιδιά μας "κατέκλυσαν" το Ιππευτήριο γεμίζοντάς το με την δράση τους που έκανε πολλούς επισκέπτες του Σταύλου να τους παρατηρούν έκπληκτοι και με θαυμασμό. Ο Σταύλος του Τάσου Μυλωνάκου, το πασίγνωστο “El Passo” ή… «Ελ Τάσο» όπως το ξέρουμε όλοι, είναι πάντα γεμάτος με αξιόλογους μαθητές και επισκέπτες που έρχονται, είτε για να ασκηθούν στην Ιππασία, είτε για να περάσουν λίγη ώρα κοντά στα αγαπημένα ιπποειδή που κατακλύζουν τον χώρο. 

     Μεταξύ των επαγγελματικών υποχρεώσεών του ανάμεσα στην Όπερα του Παρισιού, στην Όπερα του Τελ Αβίβ και του Δημοτικού Θεάτρου της Πάτρας, ο εξαιρετικός χορευτής μας Errik Nour βρήκε χρόνο για να μας υπενθυμίσει ότι, όχι μόνον, δεν ξέχασε τίποτε από την ιππική διδασκαλία του «Μάρουλλου Ταρχανιώτη» αλλά και την επεξέτεινε και στον «Χορό των Σπαθιών» του Αράμ Χατσατουριάν. Όταν έχεις «μέσα σου» την κίνηση και τον χορό… Ας σημειωθεί δε ότι η Σπάθη που κρατά ζυγίζει περισσότερο από δύο κανονικές Σπάθες…

     Και σήμερα, ανάμεσα στον κόσμο βρέθηκε από την Αμερική και ο δεκαπεντάχρονος Γκάμπριελ με την, εξαιρετική Αμαζόνα της Φυσικής Ιππικής, μητέρα του για να ιππεύσουν τον σταυλιζόμενο Ίππο τους, όταν σε μια στιγμή ο νεαρός μας πλησίασε και μας είπε ότι θα ήθελε πολύ να γνωρίσει την Έφιππη Τοξοβολία, ενημερώνοντάς μας ότι ήδη, στη πατρίδα του είναι αθλητής του …Ροντέο! Μιας και ποτέ δεν μπορείς να χαλάσεις το θεμιτότατο χατήρι ενός παιδιού, διακόψαμε για λίγα λεπτά το μάθημά μας, ζητώντας συγγνώμη από τον Errik Nour και εξηγήσαμε στον Γκάμπριελ και επί του εδάφους την χρήση του Τόξου μόνον μία φορά για να διαπιστώσουμε ότι ο Γκάμπριελ ήταν ένα «σφουγγάρι» που απορροφούσε με την πρώτη την κάθε λεπτομέρεια κι έτσι δεν χρειάστηκε δεύτερη…

     Αμέσως μετά ο Γκάμπριελ εφίππευσε κι ετόξευσε με μεγάλην ακρίβεια, ενώ λίγο πιο πέρα η μητέρα του κάλπαζε εντυπωσιακά επάνω στον ανεπίσακτον Ίππο της! 

     Τόσο απλή η Έφιππη Τοξοβολία κι ίσως – ίσως όχι μόνον για έναν αθλητή του Ροντέο! Και λόγω των κανονισμών της αθηναϊκής Σχολής, τον παραπέμψαμε κι αυτόν στην Σχολή μαθήτριάς μας στο Μαρκόπουλο, για να συνεχίσει εκεί τα μαθήματα της Έφιππης Τοξοβολίας, μιας κι όλα σ'  αυτή την πολεμική τέχνη στην Ελλάδα ξεκίνησαν από εμάς κι εμείς τους θεωρούμε όλους "παιδιά" μας!

     Με πολύ προσοχή ο Errik, προηγουμένως είχε εισαγάγει την Πολυξένη στην χρήση του Τόξου όχι τόσο για να ανταποκριθεί στο ρόλο Τοξότριας όσο για να της εδραιώσει ένα ακόμη βαθύτερο και ασφαλέστερο "κάθισμα".

     Αργότερα, η Πολυξένη έδειξε ότι το Τόξο πολύ της "πήγαινε" κάνοντας τις δικές της, πρώτες, τοξεύσεις!

     Και όταν η Πολυξένη αφίππευσε με μια δυσκολότατην αμφίεση, έδειξε ότι μπορεί άνετα να διαχειρισθεί πολλά σκηνικά απρόβλεπτα, δίνοντας μιαν εξαίρετη "εικόνα" αφιππεύσεως με πλήρη ...φόρτο!

     Παρά την περίπλοκη και δύσχρηστη αμφίεσή του ο Errik Nour έδειξε ότι μπορεί να διαχειρισθεί κάθε δυσκολία υπό τις πλέον απαιτητικές συνθήκες σκηνικής ιππεύσεως, αλλά και με την ταυτόχρονη χρήση όπλου, ενώ έχει κάνει ελάχιστα μαθήματα στη Σχολή μας και χωρίς καμιάν άλλην εμπειρία. Αυτό οφείλεται στο ότι η διδασκαλία Ιππηλασίου στη Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» βασίζεται σε ισχυρά αρχικά θεμέλια ισορροπίας τα οποία αντλούν ασκήσεις τόσο από το ασκησιολόγιο της ευρωπαϊκής Γυμνιππευτικής όσο και από το αντίστοιχο της Ιππασίας Djigitovka των Κοζάκων.

      Σκηνική εικονοπλασία, παρά τις περίπλοκες αμφιέσεις που υπηρετούν την εποχική αλήθεια και αέρας ακτής ...Ατλαντικού με τα κύματα να δροσίζουν τον πύργο της Belem στη Λισσαβώνα κι ένα κέφι Ιππευτηρίου που κατέληξε το βράδυ σε δύο εμβληματικά στέκια του Κορωπιού, στο εκπληκτικό ζαχαροπλαστειάκι με τα γλυκά αριστουργήματα, τα "Ζαχαρώματα Άσπα" και στο ταβερνάκι του "Μιχάλη" με τα θεσπέσια ψαρικά όπου η ευγενέστατη σκηνοθέτις μας παρέθεσε ένα υπέροχο δείπνο ενώ ο ευφραδέστατος και χειμαρρώδης Άγγελος Χατζής μας μάγεψε (κι όχι μόνον εμάς τους ομοτράπεζους, αλλά και τους γύρω θαμώνες...) γι άλλη μια φορά με τις αναμνήσεις του από την λαμπρή καλλιτεχνική καριέρα του! Ευγνώμονες οι ευχαριστίες μας προς την αγαπημένη μας σκηνοθέτιδα, προς τον θαυμάσιο Άγγελο Χατζή, προς την υπέροχη Πολυξένη και τον μοναδικό Errik, αλλά και στο αξιολάτρευτο αλογάκι της Σχολής μας, τούτη η ημέρα γεμάτη εμπειρίες Ιππικού Θεάτρου δεν θα μπορούσε παρά να είναι μια από τις ομορφότερες ημέρες Ιππευτηρίου και, γιατί όχι και ζωής!

ΠΡΟΑΝΑΚΡΟΥΣΜΑΤΑ

  ΣΧΟΛΗ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ 

  "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ"

  

ΠΡΟΑΝΑΚΡΟΥΣΜΑΤΑ

     Επιστρέφοντας, σήμερα, από το πολυήμερο ταξίδι του στη Βιέννη και Μπρατισλάβα ο συνθέτης της μουσικής του θεατρικού μας έργου "Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης" Γεώργιος Κοχλιός μας ενημέρωσε ότι σύντομα θα έχουμε την χαρά του τελικού προανακρούσματος των επαγγελματικώς, πλέον, ηχογραφημένων τεσσάρων συνθέσεών του, οι οποίες επενδύουν την κάθε μία από τις ισάριθμες πράξεις του έργου. Να πούμε, απλώς, ότι ...αδημονούμε;...

鈴木 大拙 貞太郎, Suzuki Daisetsu Teitarō

 鈴木 大拙 貞太郎, Suzuki Daisetsu Teitarō

18 Οκτωβρίου 1870 στο Honda-machi, Kanazawa, [Ιαπωνία] 

 12 Ιουλίου 1966 στην Kamakura, [Ιαπωνία].

 

Suzuki Daisetsu Teitarō

Βουδιστής μοναχός, δοκιμιογράφος, φιλόσοφος, 

θρησκευτικός μελετητής, μεταφραστής, συγγραφέας

και πανεπιστημιακός καθηγητής .

Βραβείο: Εθνικό Μετάλλιο Πολιτισμού

 

     Ήταν μελετητής και συγγραφέας βιβλίων και δοκιμίων για τον Βουδισμό, το Ζεν και το Σιν που συνέβαλαν στη διάδοση του ενδιαφέροντος τόσο για το Ζεν όσο και για το Σιν (και τη φιλοσοφία της Άπω Ανατολής γενικότερα) στη Δύση. O Suzuki ήταν επίσης μεταφραστής κινεζικής, ιαπωνικής και σανσκριτικής Φιλολογίας. O Suzuki πέρασε πολλές μεγάλες περιόδους διδάσκοντας σε δυτικά πανεπιστήμια και αφιέρωσε πολλά χρόνια ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Ōtani (大谷大学, Ōtani Daigaku) ένα βουδιστικό πανεπιστήμιο στο Kita-ku του Κιότο της Ιαπωνίας. Προτάθηκε για το Νόμπελ Ειρήνης το 1963.

Τα πρώτα χρόνια

     Ο D. T. Suzuki γεννήθηκε ως Teitarō Suzuki στο Honda-machi, Kanazawa, στην επαρχία Ishikawa και ήταν ο τέταρτος γιος του γιατρού Ryojun Suzuki. Το βουδιστικό όνομα Daisetsu, που σημαίνει «Μεγάλη Ταπεινοφροσύνη», το kanji του οποίου μπορεί επίσης να σημαίνει «Πολύ Αδέξια», του δόθηκε από τον δάσκαλό του Ζεν, Soen (ή Soyen) Shaku. Αν και η γενέτειρά του δεν υπάρχει πια, ένα ταπεινό μνημείο σηματοδοτεί τη θέση του (ένα δέντρο με έναν βράχο στη βάση του). Η τάξη των σαμουράι στην οποία γεννήθηκε ο Σουζούκι παρήκμασε με την πτώση της φεουδαρχίας, η οποία ανάγκασε τη μητέρα του Σουζούκι, την βουδίστρια Τζόντο Σινσού, να τον μεγαλώσει σε φτωχές συνθήκες μετά τον θάνατο του πατέρα του. Όταν έγινε αρκετά μεγάλος για να σκεφτεί τη μοίρα του να γεννηθεί σε αυτή την κατάσταση, άρχισε να αναζητά απαντήσεις σε διάφορες μορφές θρησκείας. Η εκ φύσεως αιχμηρή και φιλοσοφική του διάνοια δυσκολεύτηκε να δεχτεί κάποιες από τις κοσμολογίες με τις οποίες διασταυρώθηκε.

Σπουδές

     Ο Suzuki σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Waseda και στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο. Ο Suzuki άρχισε να αποκτά γνώσεις κινεζικών, σανσκριτικών, Παλί και πολλών ευρωπαϊκών γλωσσών. Κατά τη διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο, ο Σουζούκι ξεκίνησε την πρακτική του Ζεν στο Engaku-ji στην Καμακούρα.

     Ο Suzuki έζησε και σπούδασε αρκετά χρόνια με τον μελετητή Paul Carus. Ο Suzuki παρουσιάστηκε στον Carus από τον Soyen Shaku (ή Soen Shaku), ο οποίος τον συνάντησε στο Παγκόσμιο Κοινοβούλιο των Θρησκειών που πραγματοποιήθηκε στο Σικάγο το 1893. Ο Carus, ο οποίος είχε εγκατασταθεί στο LaSalle του Ιλινόις, πλησίασε τον Soyen Shaku για να ζητήσει τη βοήθειά του στη μετάφραση και προετοιμασία ανατολικής πνευματικής λογοτεχνίας για δημοσίευση στη Δύση. Ο Soyen Shaku αντ' αυτού συνέστησε τον μαθητή του Suzuki για τη εργασία αυτή. Ο Suzuki ζούσε στο σπίτι του Dr. Carus, το Μέγαρο Hegeler Carus, και εργάσθηκε μαζί του, αρχικά στη μετάφραση του κλασικού Τάο Τε Τσινγκ από τα αρχαία κινέζικα. Στο Ιλινόις, ο Suzuki ξεκίνησε το πρώτο του έργο «Περιγράμματα του Βουδισμού Μαχαγιάνα» τον οποίο συνιστά και ο Ιδρυτής των "Ελλήνων Κενταύρων" Εφιπποτοξότης Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης στην εισήγησή του κατά το 6ο Παγκόσμιο Φιλοσοφικό Συνέδριο το οποίο συνήλθε στην Αθήνα το 2015 (βλ. https://youtu.be/yrva4duarxo).

     Ο ίδιος ο Carus είχε γράψει ένα βιβλίο που προσφέρει μια εικόνα και μια επισκόπηση του Βουδισμού, με τίτλο «The Gospel of Buddha». Ο Soyen Shaku έγραψε την εισαγωγή και ο Suzuki μετέφρασε το βιβλίο στα Ιαπωνικά. Εκείνη την εποχή, γύρω στις αρχές του αιώνα, αρκετοί Δυτικοί και Ασιάτες (συμπεριλαμβανομένων των Carus, Soyen και Suzuki) συμμετείχαν στην παγκόσμια βουδιστική αναβίωση που είχε αρχίσει αργά τη δεκαετία του 1880.

Ο γάμος του

     Το 1911, ο Suzuki παντρεύτηκε την Beatrice Erskine Lane, πτυχιούχο του «Radcliffe» και θεοσοφίστρια με πολλαπλές επαφές με την Πίστη Μπαχάι τόσο στην Αμερική όσο και στην Ιαπωνία.  Αργότερα ο ίδιος ο Suzuki εντάχθηκε στη Θεοσοφική Εταιρεία Adyar την οποία είχε ιδρύσει η Helena Petrovna Blavatsky και ήταν ενεργός θεοσοφιστής.

 

Δραστηριότητα

     Ο Suzuki διέπρεψε ως καθηγητής της Βουδιστικής Φιλοσοφίας. Εκτός από τη ζωή στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Suzuki ταξίδεψε στην Ευρώπη προτού αναλάβει θέση καθηγητή στην Ιαπωνία. Το 1909, ο Suzuki έγινε επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Gakushuin και στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο. Ο Suzuki και η σύζυγός του αφιερώθηκαν στη διάδοση της κατανoήσεως του Βουδισμού Μαχαγιάνα. Μέχρι το 1919 ζούσαν σε ένα εξοχικό σπίτι στην περιοχή Engaku-ji, στη συνέχεια μετακόμισαν στο Κιότο, όπου ο Suzuki ξεκίνησε τη θέση του καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Ōtani το 1921. Ενώ βρισκόταν στο Κιότο, επισκέφτηκε τον Διδάκτορα Φιλοσοφίας Hoseki Shin'ichi Hisamatsu και συζήτησαν μαζί για τον Βουδισμό του Ζεν στο ναό Shunkō-in στο συγκρότημα ναών Myōshin-ji.

     Το 1921, τη χρονιά που μπήκε στο Πανεπιστήμιο Ōtani, μαζί με τη σύζυγό του ίδρυσαν την Ανατολική Βουδιστική Εταιρεία. Η Εταιρεία επικεντρώνεται στον Βουδισμό Μαχαγιάνα και προσφέρει διαλέξεις και σεμινάρια και δημοσιεύει ένα επιστημονικό περιοδικό, «The Eastern Buddhist». Ο Suzuki διατήρησε διασυνδέσεις στη Δύση και, για παράδειγμα, παρέδωσε μια εργασία στο Παγκόσμιο Συνέδριο των Πιστών το 1936, στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (αυτό το έτος ήταν αντεπιστέλλων καθηγητής).

     Εκτός από τη διδασκαλία σχετικά με την πρακτική του Ζεν και την ιστορία του βουδισμού του Ζεν (Τσαν), ο Suzuki ήταν ειδικός μελετητής στη σχετική φιλοσοφία που ονομαζόταν, στα ιαπωνικά, Κέγκον, την οποία θεωρούσε ως τη διανοητική εξήγηση της εμπειρίας του Ζεν.

     O Suzuki έλαβε πολλές διακρίσεις, συμπεριλαμβανομένου του Εθνικού Μεταλλίου Πολιτισμού της Ιαπωνίας.

     Καθηγητής της βουδιστικής φιλοσοφίας στα μέσα του 20ού αιώνος, ο Suzuki συνέγραψε εισαγωγές και θεωρήσεις του Βουδισμού, και ιδιαίτερα της σχολής Ζεν. Πήγε σε μια περιοδεία διαλέξεων σε αμερικανικά πανεπιστήμια το 1951 και δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια από το 1952 έως το 1957.

     Ο Suzuki ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για τους αιώνες που διεμόρφωσαν την βουδιστική Παράδοση στην Κίνα. Πολλά από τα γραπτά του Suzuki στα Αγγλικά αφορούν μεταφράσεις και συζητήσεις κομματιών από τα κείμενα του Chan, το Biyan Lu (Blue Cliff Record) και το Wumenguan (Mumonkan/Gateless Passage), που καταγράφουν τα ρεύματα διδασκαλίας και τα λόγια των κλασικών Κινέζων δασκάλων. Ενδιεφέρετο επίσης για το πώς αυτή η Παράδοση, που κάποτε εισήχθη στην Ιαπωνία, είχε επηρεάσει τον ιαπωνικό χαρακτήρα και την ιστορία, και έγραψε γι' αυτήν στα Αγγλικά το «Ζεν και Ιαπωνική κουλτούρα». Η φήμη του Suzuki θεμελιώθηκε πρώτα στην Αγγλία και κατόπιν στις Η.Π.Α.

     Εκτός από τα εκλαϊκευμένα έργα του, ο Suzuki ολοκλήρωσε μια μετάφραση της «Lankavatara Sutra» και ένα σχόλιο για τη Σανσκριτική ορολογία της. Επισκόπησε τις προσπάθειες των Saburō Hasegawa, Judith Tyberg, Alan Watts και των άλλων που εργάστηκαν στην Ακαδημία Ασιατικών Σπουδών της Καλιφόρνια (τώρα γνωστή ως California Institute of Integral Studies), στο Σαν Φρανσίσκο τη δεκαετία του 1950. Στα τελευταία του χρόνια, άρχισε να ερευνά την πίστη Jōdo Shinshū την οποία του «εκοινώνησε» η μητέρα του και υπήρξε προσκεκλημένος ομιλητής Διαλέξεων σχετικών με τον  βουδισμό Jōdo Shinshū τις οποίες προσέφερε στις Βουδιστικές Εκκλησίες της Αμερικής.

     Ο Suzuki άφησε μιαν αγγλική μετάφραση του «Kyogyoshinsho», του μεγάλου έργου του Shinran, ιδρυτή της σχολής Jōdo Shinshū. Ωστόσο, ο Suzuki δεν προσπάθησε να διαδώσει το δόγμα του Jōdo Shinshū στη Δύση, καθώς πίστευε ότι το Ζεν ταίριαζε καλύτερα στη δυτική προτίμηση για τον ανατολικό μυστικισμό αν και δήλωσε ότι ο βουδισμός Jōdo Shinshū είναι η «πιο αξιοσημείωτη εξέλιξη του Βουδισμού Μαχαγιάνα που επιτεύχθηκε ποτέ στην Ανατολική Ασία». Ο Suzuki ενδιεφέρετο, επίσης, για τον χριστιανικό μυστικισμό και για μερικούς από τους πιο σημαντικούς μυστικιστές της Δύσης, για παράδειγμα, τον Meister Eckhart, τον οποίο συνέκρινε με τους οπαδούς του Jōdo Shinshū, τους Myokonin. Ο Suzuki ήταν μεταξύ των πρώτων που έκαναν έρευνα για τους Myokonin εκτός Ιαπωνίας.

     Άλλα έργα του περιλαμβάνουν «Δοκίμια στον Βουδισμό Ζεν» (τρεις τόμοι), «Μελέτες στον Βουδισμό Ζεν» και «Εγχειρίδιο του Ζεν Βουδισμού». Ο Αμερικανός φιλόσοφος William Barrett συγκέντρωσε πολλά από τα άρθρα και τα δοκίμια του Suzuki σχετικά με το Ζεν σε μια ανθολογία του 1956 με τίτλο «Zen Buddhism»

 

Επιστημονικές απόψεις

     Ο δάσκαλος του Ζεν του Suzuki, Soyen Shaku, ο οποίος έγραψε επίσης ένα βιβλίο που εκδόθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες (αγγλική μετάφραση από τον Suzuki), είχε τονίσει τις βουδιστικές ρίζες της Μαχαγιάνα της παράδοσης του Ζεν. Η αντίθετη άποψη του Suzuki ήταν ότι, στους αιώνες ανάπτυξής του στην Κίνα, το Ζεν (ή Τσαν) είχε απορροφήσει πολλά από τον γηγενή κινεζικό Ταοϊσμό. Ο Suzuki πίστευε ότι οι λαοί της Άπω Ανατολής ήταν πιο ευαίσθητοι, ή συντονισμένοι με την φύση από τους λαούς της Ευρώπης ή από εκείνους της Βόρειας Ινδίας.

     Ο Suzuki συμφώνησε στην ιδέα ότι οι θρησκείες είναι η καθεμία ένα είδος οργανισμού, ο οποίος, με το πέρασμα του χρόνου, υπόκειται σε «ερεθισμό» και έχει την ικανότητα να αλλάζει ή να εξελίσσεται.

     Ο Suzuki επέμενε ότι το «ξύπνημα» του Ζεν ήταν ο στόχος της εκπαιδεύσεως της Παραδόσεως, αλλά ότι αυτό που διέκρινε την Παράδοση καθώς αναπτύχθηκε ανά τους αιώνες στην Κίνα ήταν ένας τρόπος ζωής ριζικά διαφορετικός από εκείνον των Ινδών Βουδιστών. Στην Ινδία, επικράτησε η Παράδοση του ιερού ζητιάνου, αλλά στην Κίνα, οι κοινωνικές συνθήκες οδήγησαν στην ανάπτυξη ενός συστήματος ναών και κέντρων εκπαιδεύσεως στο οποίο ο Ηγούμενος και οι μοναχοί εκτελούσαν όλοι κοσμικές εργασίες. Αυτά περιελάμβαναν την κηπουρική ή την γεωργία τροφίμων, την ξυλουργική, την αρχιτεκτονική, την οικοκυρική, τη διοίκηση (ή την κοινοτική διεύθυνση) και την πρακτική της λαϊκής ιατρικής. Κατά συνέπεια, η φώτιση που αναζητήθηκε στο Ζεν έπρεπε να ανταποκριθεί με επάρκεια στις απαιτήσεις και τις πιθανές απογοητεύσεις της καθημερινής ζωής.

     Ο Suzuki συνδέεται συχνά με τη Φιλοσοφική Σχολή του Κιότο. Ο Suzuki ενδιαφέρθηκε και για άλλες παραδόσεις εκτός από το Ζεν. Το βιβλίο του «Ζεν και Ιαπωνικός Βουδισμός» εμβαθύνει στην ιστορία και το πεδίο ενδιαφέροντος όλων των μεγάλων Ιαπωνικών βουδιστικών δογμάτων.

 

Εκπαίδευση Ζεν

     Ενώ ακόμη σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο, ο Suzuki ξεκίνησε την πρακτική του Ζεν στο Engaku-ji, ένα από τα Πέντε Βουνά της Kamakura, μελετώντας πρώτα με τον Kosen Roshi. Μετά το θάνατο του Kosen το 1892, ο Suzuki συνέχισε με τον διάδοχο του Kosen στο Engaku-ji, Soyen Shaku.

     Υπό τον Rōshi Soyen, τον πρώτο δάσκαλο που δίδαξε τον βουδισμό ζεν στην Αμερική, οι σπουδές του Suzuki ήταν ουσιαστικά εσωτερικές και μη λεκτικές, συμπεριλαμβανομένων μεγάλων περιόδων καθιστού διαλογισμού. Το έργο περιελάμβανε αυτό που ο Suzuki περιέγραψε ως “τέσσερα χρόνια ψυχικής, σωματικής, ηθικής και πνευματικής πάλης”. Κατά τη διάρκεια των περιόδων εκπαιδεύσεως στο Engaku-ji, ο Suzuki έζησε την ζωή ενός μοναχού. Περιέγραψε αυτή την ζωή και την δική του εμπειρία στην Kamakura στο βιβλίο του «The Training of the Zen Buddhist Monk». Ο Suzuki χαρακτήρισε τις πτυχές της εκπαιδεύσεως ως «μια ζωή ταπεινότητας, μια ζωή εργασίας, μια ζωή υπηρετήσεως, μια ζωή προσευχής κι ευγνωμοσύνης. και μια ζωή διαλογισμού».

     Ο Suzuki προσκλήθηκε από τον Shaku να επισκεφθεί τις Ηνωμένες Πολιτείες τη δεκαετία του 1890 όπου και εργάσθηκε ως μεταφραστής στην Αγγλική γλώσσα ενός βιβλίου του Shaku (1906). Αν και ο Suzuki είχε μεταφράσει ως τότε μερικά αρχαία ασιατικά κείμενα στα Αγγλικά (π.χ. «Awakening of Faith in the Mahayana»), η εμπλοκή του στη μετάφραση και τη συγγραφή κάποιων παρένθετων αποτμημάτων του βιβλίου του Soyen Shaku, σηματοδότησε  την απαρχή της καριέρας του Suzuki ως συγγραφέως στα Αγγλικά 

     Στη κατοπινή ζωή του, ο Suzuki ήταν, σε προσωπικό επίπεδο, περισσότερο προσκείμενος στην πρακτική Jodo Shin (Αληθινή Αγνή Γη), διαβλέποντας στο δόγμα του Tariki μια απαλλαγή του εαυτού που συνάδει απολύτως με την  άσκηση του Ζεν. Στο βιβλίο του «Buddha of Infinite Light» (2002), (αρχικώςς τιτλοφορημένο «Shin Buddhism») ο Suzuki δήλωσε ότι, «Από όλες τις εξελίξεις που έχει επιτύχει ο Μαχαγιάνα Βουδισμός στην Ανατολική Ασία, η πιο αξιοσημείωτη είναι η διδασκαλία του Σιν του Βουδισμού της Καθαρής Γης» (σελ. 22).

 

Εξάπλωση του Ζεν στη Δύση

     Ο Suzuki υπήρξε ο  πραγματικός ευαγγελιστής του Ζεν στη Δύση και περί αυτού ο φιλόσοφος Charles A. Moore είπε: «Ο Suzuki στα τελευταία του χρόνια δεν ήταν απλώς ένας ρεπόρτερ του Ζεν, ούτε απλώς ένας παρουσιαστής, αλλά ένας σημαντικός συντελεστής στην ανάπτυξη του Ζεν και στον εμπλουτισμό του».

     Όμως ο Suzuki ήταν και ο εκσυγχρονιστής του Βουδισμού Ζεν θεωρώντας τον ως μια εξαιρετικώς πρακτική θρησκεία της οποίας η έμφαση στην άμεση εμπειρία τον έκανε ιδιαίτερα συγκρίσιμο με μορφές μυστικισμού που λόγιοι όπως ο Γουίλιαμ Τζέιμς είχαν τονίσει ως την πηγή όλων των θρησκευτικών συναισθημάτων. Αυτή η ιδέα μιας κοινής ουσίας είναι που έκανε τις ιδέες του Suzuki αναγνωρίσιμες στο δυτικό κοινό, το οποίο μπορούσε να ταυτιστεί με τον δυτικό εσωτερισμό που κρύβεται σε αυτό, μεταμφιεσμένο ως ανατολική μεταφυσική. Ο Suzuki παρουσιάζει μια εκδοχή του Ζεν που μπορεί να περιγραφεί ως εκσυγχρονιστική και ουσιαστική. Αυτή η ομοιότητα δεν είναι τυχαία, αφού ο Suzuki επηρεάστηκε επίσης από τον δυτικό εσωτερισμό και, μάλιστα, εντάχθηκε στη Θεοσοφική Εταιρεία.

     Αρκετοί μελετητές έχουν αναγνωρίσει τον Suzuki ως βουδιστή εκσυγχρονιστή. Όπως το περιγράφει ο μελετητής David McMahan «ο βουδιστικός εκσυγχρονισμός αποτελείται από μορφές του βουδισμού που προέκυψαν από μια διασύνδεση με τις κυρίαρχες πολιτιστικές και πνευματικές δυνάμεις της νεωτερικότητας».

 

Κριτική

     Ο Suzuki έχει επικριθεί ήδη από το 1951 και δη από τον Hu Shih ο οποίος τον κατηγόρησε για την παρουσίαση μιας ιδεαλιστικής εικόνας του Ζεν, ενώ ο McMahan του προσάπτει «Στην αναφορά του για την ανθρωπότητα και την φύση, ο Suzuki βγάζει τη λογοτεχνία Ζεν από τα κοινωνικά, τελετουργικά και ηθικά της πλαίσια και την επαναπλαισιώνει με όρους μιας γλώσσας μεταφυσικής που προέρχεται από τον γερμανικό ρομαντικό ιδεαλισμό, τον αγγλικό ρομαντισμό και τον αμερικανικό υπερβατισμό», ενώ από κάποιους άλλους η προσέγγιση του Suzuki έχει χαρακτηριστεί ως «ακατανόητη»:

 

Συστράτευση του Suzuki με τον ιαπωνικό εθνικισμό

     Σύμφωνα με τους Sharf και Victoria, o Suzuki συνδέθηκε με τον Iαπωνικό Eθνικισμό και την διάδοσή του μέσω της αναδείξεως του Ιαπωνικού Ζεν και έχει θαυμασθεί για την υπεράσπιση των Ιαπωνικών Αξιών και των Ιαπωνικών πολεμικών ηρωισμών.

O Suzuki ως προσκείμενος στον Εθνικοσοσιαλισμό και αντισιωνισμό

     Ο Brian Victoria ο οποίος παρέδωσε διαλέξεις στη Γερμανία το 2012 αποκάλυψε στοιχεία συμπάθειας του Suzuki για το Γερμανικό Εθνικοσοσιαλιστικό κράτος  σημειώνοντας: «Ο D. T. Suzuki άφησε ένα αρχείο της πρώιμης άπόψεώς του για το Γερμανικό Εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα που συμπεριελήφθη σε μια σειρά άρθρων που δημοσιεύθηκαν στην ιαπωνική βουδιστική εφημερίδα Chūgai Nippō, στις 3, 4, 6, 11 και 13 Οκτωβρίου 1936» Σε αυτό ο Suzuki συμφωνεί απολύτως με την πολιτική του εκλεγμένου Καγκελαρίου Αδόλφου Χίτλερ. Επίσης, συμφωνεί με την εκδίωξη των εβραίων από τη Γερμανία όπως την μεθόδευε ο Αδόλφος Χίτλερ. Παρά ταύτα, ο Suzuki εξέφρασε συμπάθεια λαο προς κάποιους μεμονωμένους Εβραίους, επιδεικνύοντας πνεύμα ακριβοδικίας.

     Ξαφνιάζει το γεγονός, αλλά όπως μαθαίνουμε από αντιναζιστική πηγή, το Ζεν εισήχθη στη Δύση με την συνδρομή ενός ευγενούς Γερμανού Αξιωματικού των SS, του Κόμητος  Karlfried Graf von Dürckheim ο οποίος  υπεστήριξε τον Suzuki στο έργο του [Βλ. Koltermann, Till Philip (2009), «Der Untergang des Dritten Reiches im Spiegel der deutsch-japanischen Kulturbegegnung 1933–1945», εκδ. Harrassowitz Verlag. σελ. 87–89].  

Karlfried Graf von Dürckheim

     Ο Suzuki ήταν φίλος του διακεκριμένου Γερμανού Εθνικοσοσιαλιστή και Μέλους των SS, Karlfried Graf von Dürckheim ο οποίος υπήρξε εκφραστής της ιαπωνικής φιλοσοφίας Ζεν στη Δύση, εργαζόμενος με αφοσίωση για το Γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών στο Τόκιο κατά τη διάρκεια του πολέμου. 

Path of Initiation The Wisdom of Karlfried Graf Dürckheim

Νέος Βουδισμός

     Κατά την έναρξη του εκσυγχρονισμού στην περίοδο Meiji, το 1868, όταν η Ιαπωνία εισήλθε στη διεθνή κοινότητα, ο Βουδισμός διώχθηκε για λίγο στην Ιαπωνία ως «μια διεφθαρμένη, παρακμιακή, αντικοινωνική, παρασιτική και δεισιδαιμονική πίστη, εχθρική προς τις ανάγκες της Ιαπωνίας για επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο». Η ιαπωνική κυβέρνηση σκόπευε να εξαλείψει την Παράδοση, η οποία εθεωρείτο ένας ξένος «άλλος», ανίκανος να καλλιεργήσει τα νατιβιστικά αισθήματα που θα ήσαν ζωτικής σημασίας για την εθνική, ιδεολογική συνοχή. Επιπλέον, η εκβιομηχάνιση οδήγησε στην κατάρρευση του συστήματος των ενοριτών που είχε χρηματοδοτήσει βουδιστικά μοναστήρια για αιώνες. Ωστόσο, μια ομάδα σύγχρονων βουδιστών ηγετών εμφανίστηκε για να επιχειρηματολογήσει για τη βουδιστική υπόθεση. Αυτοί οι ηγέτες συμφώνησαν με την κυβερνητική δίωξη του Βουδισμού, αποδεχόμενοι την ιδέα ενός φθαρμένου βουδιστικού θεσμού που χρειάζεται αναζωογόνηση.

     Ως απάντηση στον εκσυγχρονισμό της Ιαπωνίας και τη δίωξη του Βουδισμού, εμφανίστηκε το Shin Bukkyo, ή ο «Νέος Βουδισμός». Διευθύνονταν από διανοούμενους με πανεπιστημιακή εκπαίδευση που είχαν εκτεθεί σε ένα τεράστιο σώμα δυτικής πνευματικής λογοτεχνίας. Οι υποστηρικτές του Νέου Βουδισμού, όπως οι δάσκαλοι του Suzuki, Kosen και ο διάδοχός του Soyen Shaku, είδαν αυτό το κίνημα ως υπεράσπιση του Βουδισμού ενάντια στην κυβερνητική δίωξη και επίσης το είδαν ως έναν τρόπο να φέρουν το έθνος τους στον σύγχρονο κόσμο ως ανταγωνιστική πολιτιστική δύναμη.

     Μελετητές όπως ο Martin Verhoeven και ο Robert Sharf, καθώς και ο Ιάπωνας μοναχός Ζεν G. Victor Sogen Hori, έχουν υποστηρίξει ότι το ρεύμα  του ιαπωνικού Ζεν που διαδόθηκε από ιδεολόγους του Νέου Βουδισμού, όπως ο Imakita Kosen και ο Soyen Ο Shaku, δεν ήταν κατά το τυπικό του ιαπωνικού Ζεν κατά την εποχή τους, ούτε είναι χαρακτηριστικό του ιαπωνικού Ζεν τώρα. Η σημασία του έγκειται ιδιαίτερα στο δυτικό Ζεν: Αρκεί να πούμε ότι, ακριβώς όπως τα γραπτά του Suzuki και του Hisamatsu δεν είναι αντιπροσωπευτικά της παραδοσιακής (δηλαδή, προ-Meiji) ερμηνείας του Ζεν, το στυλ της εκπαιδεύσεως του Ζεν που είναι πιο γνωστό στους ασκούμενους του Δυτικού Ζεν μπορεί να ανιχνευθεί σε σχετικά πρόσφατες και κοινωνικώς περιθωριακούς Ιάπωνες. λαϊκά κινήματα που δεν έχουν ούτε την έγκριση ούτε τον σεβασμό των σύγχρονων μοναστικών ορθοδόξων Rinzai ή Sōtō. Πράγματι, το ένα χαρακτηριστικό που μοιράζονται σχεδόν όλες οι προσωπικότητες που πιστώνονται με το δυτικό ενδιαφέρον για το Ζεν είναι η σχετικά οριακή τους θέση στο ιαπωνικό κατεστημένο του Ζεν. Ενώ οι Suzuki, Nishida και οι διανοούμενοι κληρονόμοι τους μπορεί να διεμόρφωσαν τον τρόπο με τον οποίο οι Δυτικοί εννοούν το Ζεν, η επιρροή αυτών των Ιαπώνων διανοουμένων στα καθιερωμένα ρεύματα Ζεν στην Ιαπωνία ήταν αμελητέα. Σε αυτό το σημείο, είναι απαραίτητο να επιβεβαιώσουμε ότι ο ιαπωνικός μοναχισμός Ζεν είναι πράγματι ακόμα ζωντανός, παρά τις κραυγαλέες υποτροπές ορισμένων εντοπίων ιεραπόστολων Ζεν που επιμένουν ότι το αυθεντικό Ζεν δεν μπορεί πλέον να βρεθεί στην Ιαπωνία.

     Η παραδοσιακή μορφή του Ζεν έχει αλλάξει πολύ από την αποκατάσταση του Meiji, αλλά το ιαπωνικό Ζεν εξακολουθεί να ακμάζει ως μοναστική παράδοση. Η παράδοση του Ζεν στην Ιαπωνία, στη συνηθισμένη της μορφή, απαιτούσε πολύ χρόνο και πειθαρχία από τους μοναχούς που οι λαϊκοί θα δυσκολεύονταν να βρουν. Οι μοναχοί του Ζεν αναμένονταν συχνά να είχαν περάσει αρκετά χρόνια σε εντατική δογματική μελέτη, απομνημόνευση σούτρας και σχολιασμούς, πριν ακόμη εισέλθουν στο μοναστήρι για να υποβληθούν σε πρακτική kōan στο sanzen με έναν δάσκαλο του Zen. Το γεγονός ότι ο ίδιος ο Suzuki μπόρεσε να το κάνει (ως λαϊκός) ήταν σε μεγάλο βαθμό η εφεύρεση του Νέου Βουδισμού.

 

Ιαπωνικός εθνικισμός

     Κατά τη διάρκεια της αποκαταστάσεως του Meiji επικράτησε η φιλοσοφία Nihonjinron η οποία τονίζει την μοναδικότητα του Ιαπωνικού λαού. Αυτή η μοναδικότητα έχει αποδοθεί σε πολλούς διαφορετικούς παράγοντες. Ο Suzuki την απέδωσε στο Ζεν. Κατά την άποψή του, το Ζεν ενσαρκώνει την απόλυτη ουσία όλης της φιλοσοφίας και της θρησκείας. Παρουσίασε το Ζεν ως μια μοναδική έκφραση της ασιατικής πνευματικότητας, η οποία εθεωρείτο ανώτερη από τους δυτικούς τρόπους σκέψεως.

 

Έπαινος του έργου της Suzuki

     Το έργο του Suzuki έχει μελετηθεί και εκτιμηθεί από σημαντικές πνευματικές προσωπικότητες. Ένα παράδειγμα είναι η «Εισαγωγή στον Βουδισμό Ζεν», η οποία περιλαμβάνει ένα σχόλιο 30 σελίδων από τον κορυφαίο αναλυτικό Ψυχολόγο Καρλ Γιουνγκ, ο οποίος έγραψε για τον Suzuki: «Το έργο του Σουζούκι για τον Βουδισμό Ζεν είναι από τις καλύτερες συνεισφορές στη γνώση του ζωντανού Βουδισμού. Δεν μπορούμε παρά να είμαστε πολύ ευγνώμονες στον συγγραφέα, πρώτον για το γεγονός ότι έφερε το Ζεν πιο κοντά στη δυτική κατανόηση και δεύτερον για τον τρόπο με τον οποίο πέτυχε αυτό το έργο».

 

Βιβλιογραφία

     Αυτές οι μελέτες έκαναν γνωστό το Ζεν στην Δύση για πρώτη φορά:

«Essays in Zen Buddhism»: Πρώτη Σειρά (1927), New York: Grove Press.

«Essays in Zen Buddhism»: Δεύτερη Σειρά (1933), New York: Samuel Weiser, Inc. 1953–1971. Έκδοση Christmas Humphreys.

«Essays in Zen Buddhism»: Τρίτη Σειρά (1934), York Beach, Maine: Samuel Weiser, Inc. 1953. Έκδοση Christmas Humphreys.

Ο Dr. Suzuki μετέφρασε την «Lankavatara Sutra» από την αυθεντική Σανσκριτική, Έκδοση Boulder, CO: Prajña Press, 1978, ISBN 0-87773-702-9, πρώτη έκδοση Routledge Kegan Paul, 1932.

     Αμέσως μετά ακολούθησε μία δεύτερη σειρά εκδόσεων:

«An Introduction to Zen Buddhism», Kyoto: Eastern Buddhist Soc. 1934. Αναδημοσίευση με πρόλογο του C.G. Jung, London: Rider & Company, 1948. Ο Suzuki την αποκαλεί «περίγραμμα διδασκαλίας Ζεν»

«The Training of the Zen Buddhist Monk», Kyoto: Eastern Buddhist Soc. 1934. New York: University Books, 1959. Αυτό το έργο καλύπτει μία περιγραφή της «Αίθουσας διαλογισμού και της εντός αυτής ζωής».

«Manual of Zen Buddhism», Kyoto: Eastern Buddhist Soc. 1935. London: Rider & Company, 1950, 1956. New York: Random House, 1960 και επακόλουθες εκδόσεις, μια συλλογή Βουδδιστικών σούτρας, κλασικών κειμένων και εικόνων, συμπεριλαμβανομένων των "Ten Ox-Herding Pictures". Ο Suzuki γράφει ότι αυτό το έργο του «πληροφορεί τον αναγνώστη επί διαφόρων κειμένων σχετικών με τη μοναστική ζωή, με ό,τι ο μοναχός Ζεν μελετά κατά την διάρκεια της καθημερινής του υπηρετήσεως όπου οι σκέψεις του περιπλανώνται κατά τις ελεύθερες στιγμές τους και ποια τα αντικείμενα λατρείας στο ίδρυμα που βρίσκεται».

     Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο:

«The Zen Doctrine of No-Mind», London: Rider & Company, 1949. York Beach, Maine: Red Wheel/Weiser 1972, ISBN 0-87728-182-3.

«Living by Zen». London: Rider & Company, 1949.

«Mysticism: Christian and Buddhist: The Eastern and Western Way», Macmillan, 1957. «Μία μελέτη των ιδιοτήτων που μοιράζεται ο Meister Eckhart με τον Βουδδισμό Zen και Shin. Περιλαμβάνει μετάφραση των ποιημάτων των  myokonin του Saichi.

«Zen and Japanese Culture», New York: Pantheon Books, 1959.

«Zen Buddhism and Psychoanalysis», Erich Fromm, D. T. Suzuki και De Martino. Περίπου το ένα τρίτο αυτού του βιβλίου είναι μια μακρά συζήτηση από τον Suzuki που δίνει μια βουδιστική ανάλυση του νου, των επιπέδων του και της μεθοδολογίας επεκτάσεως της επιγνώσεως πέρα από το απλώς λεκτικό επίπεδο σκέψεως. Κατά την παραγωγή αυτής της αναλύσεως, ο Suzuki δίνει μια θεωρητική εξήγηση για πολλές από τις ιστορίες διδασκαλίας της οπλομαχίας στο Ζεν και την Ιαπωνική κουλτούρα που διαφορετικά θα φαινόταν να περιλαμβάνουν ψυχική τηλεπάθεια, εξωαισθητήν αντίληψη κ.λπ.

     Διάφορα

Μία ανθολογία του έργου του έως τα μέσα του 1950: «Zen Buddhism»: Επιλογές του D. T. Suzuki, Doubleday, New York: 1956. Έκδοση by William Barrett.

Πρώιμο έργο για τον φιλοσοφο - μυστικιστή. Swedenborg: «Buddha of the North», West Chester, Pa: Swedenborg Foundation, 1996. Μετάφραση Andrew Bernstein of Swedenborugu, 1913.

«A Miscellany on the Shin Teaching of Buddhism», Kyōto, Shinshū Ōtaniha, 1949.

«Shin Buddhism», New York, Harper & Row, 1970 

«Gutoku Shaku Shinran, The Kyōgyōshinshō, The Collection of Passages Expounding the True Teaching, Living, Faith, and Realizing of the Pure Land», μετάφραση Daisetz Teitarō Suzuki, Έκδοση The Eastern Buddhist Society, Kyōto, Shinshū Ōtaniha, 1973.

«Collected Writings on Shin Buddhism», Έκδοση The Eastern Buddhist Society,  Kyōto, Shinshū Ōtaniha, 1973.

«Transcription of talks on Shin Buddhism. Buddha of Infinite Light». Boston: Shambhala Publications, 1998. Έκδοση Taitetsu Unno.

«'Tribute; anthology of essays by great thinkers. D. T. Suzuki: A Zen Life Remembered», Wheatherhill, 1986. Ανατύπωση Shambhala Publications.

     Βλ. Επίσης έργα  Alan Watts, Paul Reps κλπ.

     ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η  παρούσα ανάρτηση δημοσιεύεται προς διευκόλυνση όσων παρακολουθήσουν το 1ο Μέρος της αναλύσεως του βιβλίου του Eugen Herrigel "Ζεν και η Τέχνη της Τοξοβολίας"  ώστε να έχουν την δυνατότητα να μελετήσουν την συνοπτική βιογραφία του συγγραφέως της Εισαγωγής του υπό μελέτην, κυρίως, έργου, μετά δε την ολοκλήρωση της ημερίδος της 9ης Οκτωβρίου 2022 θα ενσωματωθεί στην ανάρτηση που θα αφορά στην ημερίδα.