ΣΤΟ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΟ ΙΠΠΟΦΟΡΒΕΙΟ ΤΗΣ ΣΛΟΒΕΝΙΑΣ LIPICA

 ΣΤΟ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΟ ΙΠΠΟΦΟΡΒΕΙΟ

ΤΗΣ ΣΛΟΒΕΝΙΑΣ

LIPICA

     Κάθε είδος Ιππασίας εδράζεται στην δεξιότητα του "ιππεύειν" και η δεξιότητα αυτή συνοψίζει τους κανόνες της σε μία ενότητα η οποία είναι γνωστή ως "Ιππική Δεξιοτεχνία".

Αερoφωτογραφία της Kobilarna Lipica

     Δυστυχώς, αυτή η βάση της Ιππικής Τέχνης παραμένει άγνωστη στους Ελληνικούς "Ομίλους" και ο Έλληνας  που θέλει πραγματικά να αναπτυχθεί ως Ιππέας είναι υποχρεωμένος να ταξιδέψει στο εξωτερικό ώστε να αποκτήσει τις απαραίτητες  σχετικές γνώσεις.

     Η άγνοια της Ιππικής Δεξιοτεχνίας και η παραγνώρισή της στην Ελλάδα είναι ένα ακόμη θλιβερό "επίτευγμα" της ανεπαρκέστατης "Ομοσπονδίας" και των λοιπών, αστείων ελλαδικών "ιππικών" ...Παραγόντων, οι οποίοι συμπράττουν στην ιππική κακοδαιμονία της σημερινής Ελλάδος, ανακόπτοντας με την ανικανότητά τους την ανάπτυξη της Ιππασίας στη χώρα μας. Υπ΄ αυτές τις συνθήκες, η Ομάδα μας απεφάσισε να εντρυφήσει στην Ιππική Δεξιοτεχνία ασχέτως του επιπέδου ιππικής δεινότητος ενός εκάστου των Μελών της, ώστε συστηματικώς να βελτιώσουμε το "κάθισμά" μας, την χειριστική δεξιότητα αλλά και την αίσθηση ισορροπίας μας με αντίκρυσμα την βελτίωσή μας στην Έφιππη Τοξοβολία.

H Lipica το 1700

     Για τον σκοπό αυτό επιλέξαμε ένα από τα καλύτερα και πλέον ιστορικά κέντρα όπου διακονείται η Ιππική Δεξιοτεχνία και που είναι το, άλλοτε Αυτοκρατορικό, Ιπποφορβείο της Lipica , στην ομώνυμη περιοχή των Σλοβενικών συνόρων με την Ιταλία.

Αρχιτεκτονικά στοιχεία από τον αρχαιότερο σταύλο "Velbanca"

που ίδρυσε το 1703 ο Μονάρχης Leopold I.

     Αναφερόμενοι στην "Ιππική Δεξιοτεχνία" θα πρέπει να αποφύγουμε μία σημαντική παρερμηνεία η οποία άγει ακόμη και σε βάναυση αποφυσικοποίηση της Ιππασίας, με την αποδοχή ανθρωποκατασκεύαστων "θεωρήσεων" περί των κινήσεων και της ισορροπίας του Ίππου οι οποίες καθιερώθησαν κατά την περίοδο της κεντρο-Ευρωπαϊκής "Αναγεννήσεως"  προς τέρψη αργοσχόλων πλουτοκρατών της εποχής και των αυλικών "περιβαλλόντων" τους!

Oι φορβάδες κατευθύνονται μόνες για την πρωϊνή βοσκή

στα μονοπάτια του Ιπποφορβείου

     Η "Ιππική Δεξιοτεχνία" είναι ό,τι εξ ορισμού καθορίζεται, πάντοτε, εντός των πλαισίων των  φ υ σ ι κ ώ ν  κινήσεων του Ίππου, των κινήσεων, δηλαδή, τις οποίες ο Ίππος εκτελεί κατά την ελεύθερη διαβίωσή του στην Φύση ανεπηρέαστος από την υποκειμενική ανθρωποκεντρική "αισθητική" περί "αρμονίας" και "ομορφιάς" η οποίες δεν είναι πάντοτε ούτε "αρμονία" ούτε "ομορφιά"! Kαι αυτή η αφύσικη και ανθρωποκεντρική, δήθεν, αισθητική και αρμονία των κινήσεων του Ίππου είχε την απαρχή της στην κεντρο-Ευρωπαϊκή σχολή της Νεαπόλεως, όταν ο Federico Grisone (16ος αι) απεφάσισε να "εξελίξει" τις διδαχές του Ξενοφώντος με τις αφύσικες "προσμείξεις" των ιππικών αντιλήψεων της εποχής του. Έτσι, βασιζόμενος στον αρχαίο Έλληνα Στρατηγό και  Ιπποδιδάσκαλο και χωρίς να λογίζει ότι εκείνος ο σοφός νους της Αρχαιότητος δεν είχε υπ΄όψη του σάγματα και αναβολείς, συνέγραψε το "Ordini di cavalcare" ("Κανονισμοί του Ιππεύειν", Νεάπολις, 1550) προσμειγνύοντας κινήσεις αφύσικες ως ενδεδειγμένες για τον ατυχήσαντα Ίππο. Η ίδρυση της Ιππικής Ακαδημίας της Νεαπόλεως και η, σε αυτήν, διδασκαλία του Giovanni Baptista Pignatelli (μαθητού του Federico Grisone ) ήρθε να "αποτελειώσει" την ανθρωποκεντρική αυθαιρεσία της διαστροφικής αντιλήψεως περί κινησιολογίας του Ίππου. Ο Giovanni Baptista Pignatelli, εστιασμένος στην εκπαίδευση Ίππων Τσίρκο προς εντυπωσιασμό του φιλοθεάμονος Κοινού κι εφευρέτης φοβερών στομίδων και βιαίων μεθόδων υποχειριασμού του Ίππου, κατηύθυνε την διδασκαλία του περί "Ιππικής Δεξιοτεχνίας" προς αυτή την "διεύθυνση" με αποτέλεσμα να καθιερώσει μία κινησιολογία εντυπωσιασμού ως "φυσική" και "ενδεδειγμένη", παρεξήγηση η οποία έκτοτε παρέμεινε και διαιωνίζεται έως σήμερα! Οι "μόδες" όμως, διατηρούνται στις συνειδήσεις των ανοήτων "δυτικών" ανθρώπων οι οποίοι, συν τη στερήσει βαθύτερης Παιδείας, επιμένουν να θεωρούν το λάθος ως "ορθόν", επιδιδόμενοι έως σήμερα σε μία "Ιππική Δεξιοτεχνία" (Dressage ) αφύσικη και επιζήμια για την φυσιολογία του Ίππου (τραυματικές καμπυλώσεις αυχένος, παραμορφώσεις ωμοπλάτης, ψυχικοί βιασμοί κλπ) νομίζοντας, μάλιστα, ότι αυτή αποτελεί "κορυφαία" Ιππική!

     Ήδη γίνεται κατονοητό ότι αυτό το οποίο οι "αυλιζόμενοι" κεντρο-Ευρωπαίοι ωνόμασαν αυτοκλήτως ως "Haute Ècole" ουδόλως αποτελεί μίαν αντικειμενικώς "Υψηλή Σχολή Ιππικής Τέχνης" αλλά το παράγωγο εκείνης της εποχιακής αντιλήψεως περί "Υψηλής Ιππικής Τέχνης"  σε μία κεντρική Ευρώπη η οποία είχε, προ πολλού, εκπέσει  φυσικώς. Η αποδεικτικότητα τούτου του οδυνηρού συμπεράσματος βρίσκεται στα "Αναγεννησιακά" (και μετέπειτα) πεπραγμένα των κεντρο-Ευρωπαίων οι οποίοι, εξ' αυτών, με εξαίρεση μία βραχυχρόνια επανάνθιση των ηρωϊκών φυσικών Αξιών της Ηπείρου, κατέληξαν στην σημερινή παρακμή της γηραιάς Ευρώπης. Και η αποφυσικοποίηση του, ούτως ειπείν, "δυτικού" ανθρώπου παρέσυρε σε αποφυσικοποίηση και την "δυτική ιππασία" αλλά, δυστυχώς, σε αποφυσικοποίηση και των ατυχών Ίππων οι οποίοι υπηρετούν αυτό το συνονθύλευμα της "δυτικής ιππασίας"  το οποίο αφίσταται των αρχικών σοφών κανόνων περί Ιππικής του Ξενοφώντος. Η "έξοδος" (=έκπτωση) του κεντρο-Ευρωπαίου από το πλαίσιο των κανόνων της Φύσεως και η παρά φύσει ανάγκη του να κατασκευάσει αντ' αυτών δικούς του "νόμους" τον έθεσαν και σε αντίθεση με την Ιππική την οποία διέστρεψε ορίζοντας ως "ιδανικό" μία επιθυμητή κινησιολογία του Ίππου αντίθετη με την Φύση της ανατομίας και της ψυχολογίας του Ίππου. Όταν, επί παραδείγματι,  ο "δυτικός" άνθρωπος καθιερώνει το "Aιγοπήδημα" ("Capriole") για τον Ίππο, παραγνωρίζει ότι αυτή η συγκεκριμένη κίνηση δεν ανήκει στην φυσιολογική κινησιολογία του Ίππου αλλά της ...αιγός, όπως άλλωστε το παραδέχεται και η ονομασία του άλματος! Όμως, οι αργόσχολοι "Μaîtres" της αναγεννησιακής ιππασίας  β ι ά ζ ο υ ν  τον Ίππο ώστε να κινηθεί όπως η ...αίγα και για να του διαστρέψουν την φυσιολογική κινησιολογία του και από Ίππο να τον μετατρέψουν σε ...αίγα τον υποχρεώνουν σε βασανιστικό υποχειριασμό ο οποίος, ούτε ουμανιστικό χαρακτήρα έχει, ούτε το αποτέλεσμά του εμπεριέχει τα στοιχεία της αρμονίας και της ομορφιάς, ενώ, αντιθέτως αδιαφορούν για τις μυοσκελετικές επιβαρύνσεις και κακώσεις του Ίππου ο οποίος υποφέρει την αφύσικη κίνηση στην οποία τον υποχρεώνουν!

     Είναι πασιφανές ότι ο "δυτικός" άνθρωπος ζει χειραγωγούμενος από ιδεοληπτικά στερεότυπα : κάνει τον ...σταυρό του με το δεξί του χέρι, πιστεύει στην ...δημοκρατία και στην ισότητα,  ...ιππεύει με εξισωμένες ηνίες! Δεν μπορεί, καν, να φαντασθεί ότι η τυπολατρεία δεν εγγυάται την διασύνδεσή του με το Θείο, δεν συλλαμβάνει καν, την ταυτιζόμενη σχέση της δημοκρατίας με την τυραννία (Πλάτων : "Πολιτεία" η'), δεν υποψιάζεται ότι ο Ίππος κινείται αρμονικώς  μ ό ν ο ν  ά ν ε υ  η ν ι ώ ν, διότι οι Ίπποι γεννώνται,  μεν, με ινίον αλλά ...ά ν ε υ  ηνίου και ηνιών! Έτσι, για την "δυτική" Ιππασία, η κινησιολογία της αυθαιρέτως ονομαζομένης "Υψηλής Ιππασίας" εξισώνει τον Ίππο με τις ...μοντέλες οι οποίες παρουσιάζουν στην πασαρέλα τις (δήθεν) υψηλές (θυμίζει κάτι;) ...collections: αφύσικες, παγερές, ψιμμυθιωμένες υπάρξεις οι οποίες διασταυρώνουν με μηχανική μονοτονία τα πόδια τους σε κάθε τους βήμα.

     Ο "δυτικός" άνθρωπος "ζει" εν διαστάσει προς την Φύση και τους αδήριτους κανόνες τους οποίους η ίδια θέτει! Το πρόβλημα του "δυτικού" ανθρώπου είναι μία ξεκάθαρη διανοητική ανεπάρκεια και η, ως εκ ταύτης, έλλειψη δημιουργικής φαντασίας, ενός γόνιμου οραματισμού! Αυτό το έχουμε εννοήσει όσοι ευτυχήσαμε να απεμπλακούμε των πλεγμάτων της "δυτικής" φενάκης, απελευθερώνοντας τους νοητικούς ορίζοντές μας ώστε να αγόμεθα σε λύσεις προς κάθε κατεύθυνση βίου μία από τις οποίες είναι και η Ιππική. Και η προλογική αυτή εισαγωγή είναι απαραίτητη προς άρση παρεξηγήσεων κι εσφαλμένης εντάξεώς μας στην χορεία όσων επιχειρούν να προσεγγίσουν την Ιππική Δεξιοτεχνία μέσω του "αναγεννησιακού" λάθους της που λέγεται “Haute Ècole”. Η Ελληνική Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" εμμένει στους κανόνες της  Φ υ σ ι κ ή ς  Ι π π ι κ ή ς  τους οποίους ώρισε ο αρχαίος Έλλην Ξενοφών, αφαλκίδευτης από τις, παρά φύσει, "αντιλήψεις" των αναγεννησιακών διαστροφέων της! Ακριβώς, όπως ο μεγάλος Ιταλός ανανεωτής της Ιππασίας Federico Caprilli έγραψε : "Ενώ το Dressage επιχειρεί να προσαρμόσει τον Ίππο στον Ιππέα, η Φυσική Ιππασία προσαρμόζει τον Ιππέα στον Ίππο".

     Επιστρέφοντας, λοιπόν, στην Kobilarna Lipica ας αναφερθούμε επ΄ ολίγον στο ιστορικό ιδρύσεως του σημαντικού αυτού Ιππικού Κέντρου το οποίο αποτελεί πολιτιστική κληρονομιά της παγκόσμιας, πιά, Ιππασίας.   Η ευρύτερη επαρχία του Karst στην οποία ανήκει η Lipica, υπήρξε ήδη από τους ρωμαϊκούς χρόνους ένα "λίκνο" εκτροφής Ίππων ειδικώς προς έλξη πολεμικών αμαξών. Κατά τους μέσους χρόνους η επαρχία αυτή έγινε γνωστή για τις διοργανώσεις σημαντικών ιππαθλημάτων, αλλά και για την εν γένει ιπποπαραγωγική της δραστηριότητα. Το Karst, όμως, λόγω του ασβεστολιθικού υπεδάφους του και των σπηλαιοδιαμορφώσεών του είναι ο "παράδεισος" της Σπηλαιολογίας και των σπηλαιολόγων βαπτίζοντας, μάλιστα και τα σπήλαια με το όνομά του ως "Καρστικές Διαμορφώσεις".

Η γεωγραφική θέση της Lipica

     H περιοχή της Lipica ανήκε στα όρια της Αυστριακής Αυτοκρατορίας στις 19 Μαίου 1580, όταν ο Αυστριακός Αρχιδούκας Κάρολος ΙΙ των Αψβούργων αγόρασε το τεράστιο κτήμα προκειμένου να ιδρύσει εκεί το "Ιπποφορβείο της Βασιλικής και Αυτοκρατορικής Αυλής της Lipica του Karst". Ο Αρχιδούκας Κάρολος ΙΙ των Αψβούργων, αμέσως μετά την αγορά του μεγάλου κτήματος άρχισε την αναμόρφωση των υποδομών του δίνοντας προτεραιότητα στην φιλοξενία των τριών Ανδαλουσιανών επιβητόρων τους οποίους, τον ίδιο χρόνο, είχε εισαγάγει για αναπαραγωγικούς λόγους ο Βαρώνος Johann Khevenhφller επιστρέφοντας από ένα ταξίδι του στην Ισπανία.

H απόδειξη αγοράς (1580) των τριών πρώτων Ισπανικών Ίππων του Ιπποφορβείου

     Σε αυτούς τους αρχικούς τρεις επιβήτορες, το 1581, προσετέθησαν ακόμη έξι, επιπλέον δε και 24 φορβάδες, που εισήχθησαν επίσης από την Ισπανία αφού κατ' εκείνη την περίοδο επιστεύετο ότι οι Ίβηρες Ίπποι ήσαν οι πλέον κατάλληλοι τόσο για το manège όσο και για τον Πόλεμο. Ήδη από το 1595 το Ιπποφορβείο της Lipica μπορούσε να προσφέρει 30 φορβάδες στον Δουκικό Σταύλο του Graz της Αυστρίας και από το 1619 η Lipica τροφοδοτούσε με Ίππους σε τακτική βάση τους Αψβούργειους Σταύλους του Graz και της Βιέννης. Οι αυλικοί και οι λοιποί ευγενείς εκτιμούσαν πολύ την φυσική αντοχή, την ευεξία και καλή υγεία, την ομορφιά και τον καλό χαρακτήρα αλλά και την υπερήφανη κίνηση των δημιουργημάτων του Ιπποφορβείου της Lipica, των Lipizzaner.

Σήμερα, σε μιά "γωνιά" του Ιπποφορβείου, ένας διακεκριμένος επιβήτωρ.

     To 1681, έναν σχεδόν αιώνα μετά την ίδρυση της Kobilarna Lipica, ο Ιστορικός Johann Weichard Freiherr von Valvasor έγραφε : "Μεταξύ άλλων, (ο Κάρολος ΙΙ ) ίδρυσε το 1580 ένα Ιπποφορβείο στο χωριό Lipica της περιοχής Karst όπου εκτρέφονται οι καλύτεροι Ίπποι προοριζόμενοι για την Αυτοκρατορική Αυλή. Οι Ίπποι αυτοί είναι οι πλέον εξαιρετικοί και ανθεκτικοί που μπορεί να υπάρχουν. Βοσκούν σε πετρώδη εδάφη όπου ελάχιστο γρασίδι μπορεί να υπάρξει."

Η "Οδύσσεια" των ευγενών τετραπόδων προκειμένου να επιβιώσουν

      Κατά τους επόμενους, 17ο και 18ο, αιώνες, η Lipica έζησε μία περίοδο ειρηνική με συνεχή  ανάπτυξη, μέχρι την εμφάνιση του Ναπολέοντος Βοναπάρτου στον ευρωπαϊκό ορίζοντα.

     Τότε, τον Μάρτιο του 1797, το Ιπποφορβείο της Lipica θα έπρεπε  εσπευσμένα να εκκενωθεί προκειμένου οι τετράποδοι "ένοικοί" του να σωθούν από την επέλαση της ναπολεοντείου "Mεγάλης Στρατιάς". Τότε τα Lipizzaner ωδηγήθηκαν προς την Ουγγαρία, στην ιστορική πόλη Stuhlweissenburg ( Székesfehérvár ) χωρίς απώλειες.

     Όταν, μετά από ένα εξάμηνο, επέστρεψαν στην Lipica, δυστυχώς, οι εγκαταστάσεις είχαν μετατραπεί σε ερείπια και πολλά από τα αρχεία είχαν καταστραφεί. Η αποκατάσταση δεν άργησε να ολοκληρωθεί αλλά, δυστυχώς και πάλι, ένας σεισμός ( Ιανουάριος 1802 ) προκάλεσε σοβαρές καταστροφές σκοτώνοντας και πολλούς Ίππους! Μόλις, δε, τρία χρόνια κατόπιν ( 1805 ) χρειάσθηκε και πάλι να εκκενωθούν οι εγκαταστάσεις εν όψει της τελευταίας εκστρατείας του Ναπολέοντος Βοναπάρτου. Την φορά αυτή οι Ίπποι μετεφέρθησαν στο Djakovo της Σλαβονίας. Δύο χρόνια κατόπιν, η εκπατρισμένη αγέλη μπορούσε να επιστρέψει στην Lipica. Όμως, στο σύμφωνο ειρήνης του 1809 ο Ναπολέων Βοναπάρτης υπεχρέωσε την Αυστρία να παραδώσει τις περιοχές της  Καρινθίας ( Kφrnten )  της Τεργέστης μαζύ με την Lipica στην Γαλλία! Αλλά, η Αυστρία μη ούσα διατεθειμένη να χάσει τα αγαπημένα της Lipizzaner, ...ξανα-εκκένωσε το Ιπποφορβείο της Lipica και ωδήγησε τα Lipizzaner στην κεντρική Ουγγαρία, στην πόλη Mezőhegyes όπου παρέμειναν επί έξι ολόκληρα χρόνια! Μετά την συντριβή του Ναπολέοντος Βοναπάρτου στο Βατερλώ η Lipica επανήλθε στην κυριαρχία της Αυστρίας.Οι εγκαταστάσεις, όμως και πάλι είχαν υποστεί καταστροφές και αλλοιώσεις από τους Γάλλους κατακτητές υπό τον Στρατηγό Αuguste de Marmont ο οποίος είχε επιφέρει και σημαντικές ζημίες κόβοντας τα γύρω δάση και καταστρέφοντας τόυς βοσκοτόπους της περιοχής.

     Αμέσως ο Αυστριακός Αυτοκράτωρ Φραγκίσκος Ι, παρά την σοβαρή οικονομική κρίση εκείνης της εποχής, διέθεσε τεράστια κεφάλαια αλλά και εργώδη σπουδή προκειμένου να αποκατασταθεί το Ιπποφορβείο της Lipica και οι γύρω περιοχές όπως ήσαν προ της Γαλλικής κατοχικής περιόδου. και όχι μόνον αυτό, αλλά ο ίδιος Μονάρχης εφρόντισε ώστε να πολλαπλασιασθεί αριθμητικώς η αγέλη των ευγενών Ίππων κάνοντας την Lipica να γνωρίσει μία νέα αγλαή φάση λειτουργίας!

     Το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνος υπήρξε μία νέα εποχή ειρηνικής προόδου για την Lipica. Όταν η Ιταλία εισήλθε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο το 1914, οι φορβάδες και τα μη απογαλακτισμένα εστάλησαν στο Κάστρο του Laxenburg 15 χιλιόμετρα νοτίως της Βιέννης, ενώ άλλοι νεαροί Ίπποι εστάλησαν στο παλαιό Ιπποφορβείο του Kladrub στην Βοημία. Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο η περιοχή της Lipica βρέθηκε στην κυριαρχία της Ιταλίας κι έτσι η Αυστρία όχι μόνον δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει το παραδοσιακό της Ιπποφορβείο αλλά θα έπρεπε να βρεί νέα θέση φιλοξενείας της αγέλης των Lipizzaner. Yπ΄ αυτές τις συνθήκες, επελέγη το Ιπποφορβείο Piber στην περιοχή Steiermark, 20 χιλιόμετρα δυτικώς του Graz.

     Όταν ο Αυστριακός Λαός πέτυχε την προσάρτησή του στην Γερμανία του Τρίτου Ράιχ ( 1938 ) τόσο η Ισπανική Σχολή της Βιέννης όσο και το Ιπποφορβείο Piber εστρατιωτικοποιήθησαν και ενεσωματώθησαν στις Γερμανικές Ένοπλες Δυνάμεις (Wehrmacht ). To 1942 τα Lipizzaner μετεκινήθησαν από το Ιπποφορβείο Piber προς το Hostau της Βοημίας, 40 χιλιόμετρα από τα Βαυαρικά σύνορα. Έτσι το Hostau ανεπτύχθη ως το πλέον σημαντικό Ιπποφορβείο των περιοχών οι οποίες ανήκαν στην δικαιοδοσία της Γερμανικής Wehrmacht και εκεί, εκτός των Lipizzaner, διετηρούντο αρκετές ακόμη Ιπποφυλές μεταξύ των οποίων και Ρωσικοί Ίπποι από το Ιπποφορβείο Amassow.

Σκηνή από την ταινία με θέμα την επιχείρηση σωτηρίας των Lipizzaner :

"Das Wunder des weissen Hengste"

     Tην Άνοιξη του 1945, όταν ο σοβιετικός στρατός πλησίαζε στο Hostau με κίνδυνο να αφανίσει τα Lipizzaner, o Γερμανός Διοικητής του Ιπποφορβείου, Αντισυνταγματάρχης Hubert Rudofsky καθώς και ο, επικεφαλής, Ιππιατρός του Ιπποφορβείου Dr. Lessing ανέπτυξαν πρωτοβουλία και ήρθαν σε μυστική επαφή με τους Αμερικανούς αντιπάλους τους προκειμένου να εξασφαλίσουν την σωτηρία των αγαπημένων τους Lipizzaner από την σοβιετική βαρβαρότητα. Έτσι, οι δύο Γερμανοί, εζήτησαν από τον Αμερικανό Αντισυνταγματάρχη Charles Reed να μεσολαβήσει ώστε τα πολύτιμα Lipizzaner να τεθούν υπό την εγγύηση των Αμερικανών. Πράγματι ο Αντισυνταγματάρχης Charles Reed απετάνθη στον αρμόδιο Διοικητή Στρατιάς , Στρατηγό George Patton  διακεκριμένο φίλιππο και Ιππέα, ο οποίος δεν εδίστασε να παραβιάσει κάθε σχέση συμμαχίας με τους σοβιετικούς προκειμένου να σωθούν από τα νύχια των τελευταίων τα ευγενή τετράποδα τα οποία οι Ρώσοι απροκαλύπτως έσφαζαν κι έτρωγαν ως εκλεκτούς "μεζέδες"!! Στις 18 Απριλίου 1945 ο Αντισυνταγματάρχης Charles Reed κατέλαβε εξ ολοκλήρου το Hostau ενώ αυτό το τελευταίο ουσιαστικώς ανήκε στην δικαιοδοσία των σοβιετικών. Στις 8 Μαίου 1945 η Γερμανία κατέρρευσε και στις 15 Μαίου, μόλις μία εβδομάδα αργότερα, τα Lipizzaner μεταφέρονται στην Βαυαρία, εντός του αμερικανικού στρατιωτικού τομέως. Εν τω μεταξύ, ο Συνταγματάρχης Alois Podhajsky, ολυμπιονίκης της Ιππικής Δεξιοτεχνίας και Διοικητής της Ισπανικής Σχολής της Βιέννης, είχε ζητήσει από τον Στρατηγό George Patton να συνεχίσει την προστασία των Lipizzaner, έτσι δε, με δύο αποστολές, στις 18 Μαίου και στις 25 Μαίου 1945, 200 Lipizzaner μετεστάθμευσαν στο St. Martin της Άνω Αυστρίας μέχρι την οριστική επιστροφή τους στο Ιπποφορβείο Piber, το 1952. Τρία χρόνια κατόπιν, το 1955, στην Βιέννη, επαναδραστηριοποιήθηκε και η Ισπανική Σχολή της Βιέννης.

     Το 1945 η Lipica παρεχωρήθη στην Γιουγκοσλαυία! Η Γιουγκοσλαυική Κυβέρνηση απαίτησε να παραλάβει όλα τα υπάρχοντα Lipizzaner αλλά εκεί επέστρεψαν μόνον 11 Ίπποι.

     Ήδη, 109 Ίπποι είχαν παραχωρηθεί στην Ιταλία, σχεδόν ισάριθμοι στην Αυστρία ενώ πολύ λίγοι είχαν παραχωρηθεί και στην Τσεχοσλοβακία.

     Τα Lipizzaner διακρίνονται σε έξι βασικές "γραμμές αίματος" από ισάριθμους επιβήτορες: (α) PLUTO, γεννημένος το 1765, με αίμα Ισπανικού και Δανέζικου Frederiksborger. Τα πλάσματα αυτά είναι ανθεκτικά και δυνατά, (β) CONVERSANO, γεννημένος το 1767, ένας τεφρόχρους Neapolitan επιβήτωρ, εκτροφής περιόδου μπαρόκ, (γ) MAESTOSO, γεννημένος το 1773, ένας φαιόχρους επιβήτωρ Kladrub, (δ) FAVORY, γεννημένος το 1779, ένας επιβήτωρ επίσης Kladrub, (ε) ΝΕΑPOLITANO, γεννημένος το 1790, επίσης Neapolitan επιβήτωρ και (ς) SIGLAVY, γεννημένος το 1810 στην Συρία, ένας Αραβικός επιβήτωρ που εισήχθη το 1816.

     Πέραν των βασικών "γραμμών αίματος", διακρίνουμε και κάποιες δευτερεύουσες όπως του : (ζ) INCITATO, γεννημένου το 1802 από Ισπανικό και Ιταλικό "αίμα" και το οποίο ανεπτύχθη στο Ιπποφορβείο Babolna της Ουγγαρίας ως ελαφρύς αγροτικός Ίππος και (η) ΤULIPAN, που ανεπτύχθη στο Κροατικό Ιπποφορβείο Τeresovac (Jankovic) από διασταύρωση Ισπανικού-Νeapolitan και Lipizzaner τον 19ο αιώνα, διαμορφωμένου τελικώς γύρω στα 1880.    Επισήμως αναγνωρίζονται 18 "γραμμές" φορβάδων Lipizzaner και τρείς Αραβικών οι οποίες επιβιώνουν ως σήμερα. Διεθνώς εντοπίζονται περισσότερες. Οι κλασικώς παραδεδεγμένες είναι : SARDINIA, SPADIGLIA, ARGENTINA, AFRICA, ALMERINA, BRADAMANTE, ENGLANDERIA, EUROPA, FISTULA, IVANKA, DEFLORATA, GIDRANA, DJEBRIN, MERCURIO, THEODOROSTA. Τρεις από τις "γραμμές" αυτές αποτελούν παλαιές εκτροφές του Karst γύρω από την Lipica, πέντε από το Kladrub, δύο από το Koptschan και δύο από το Frederiksborg. Oι λοιπές είναι μεικτής προελεύσεως. Επίσης διακρίνουμε και τις ακόλουθες : ΑDRIA, ALKA, ANEMONE, BACHSTELZE, BREZICA, DIANA, ECKE, ELJEN, FLORA, FRUSKA, GENERALE, JUNIOR, HERMINA, KAROLINA, MANCZI, MARA, MIMA, MISS WOOD, MORAVE, MUNJA, NANCI, PAKRA, RAVA, REBECCA, SAGANA, STANA, TERA, TROFETTA, TOPLICA, VIRTUOSA και ZENTA.

     Σήμερα, σε παγκόσμια κλίμακα, αναγνωρίζονται περίπου 3000 καθαρόαιμα Lipizzaner.

     Η εμπειρία της Ιππικής Δεξιοτεχνίας με τα εκπληκτικά Lipizzaner στη Kobilarna Lipica ύπήρξε μοναδική, μιάς και ήταν η πρώτη φορά που ιππεύσαμε πλάσματα επισταμένως εκπαιδευμένα για την συγκεκριμένη αποστολή! "Δάσκαλοι" ανεκτίμητοι, εύκαμπτοι, ευπροσάρμοστοι στην χειριστική "αντίληψη" του Ιππέως, κυρίως, πρόθυμοι να εργασθούν, τα Lipizzaner αυτού του Ιστορικού Ιπποφορβείου σου έδιναν την αίσθηση ότι θέλουν να σου αποκαλύψουν από την πρώτη στιγμή τα μυστικά της μεγαλειώδους κινήσεώς τους!

     Μόλις μπαίναμε στην φάτνη για την διαδικασία της επισάξεως, η συνεργασιμότητα του ...υψηλού τετραπόδου ήταν αμέσως αισθητή. Αταραξία, ακινησία, θετική διάθεση, ήσαν τα χαρακτηριστικά της υποδοχής του Ίππου στον Ιππέα που ετοιμάζεται να "σελλώσει". 

     Κατόπιν, ρυταγωγώντας το και διασχίζοντας οκτώ πόρτες και πέντε ...διαδρόμους, εισερχόμεθα στο κλειστό (πάντοτε) Ιππευτήριο όπου και το μάθημα! Κάθε ημέρα δύο διαφορετικοί Ίπποι εμπεδώνουν κάλλιστα το βαθύ κάθισμα στην ιππευτική "αντίληψη" του Ιππέως, κάθε ημέρα δύο διαφορετικά μαθήματα Ιππικής Δεξιοτεχνίας με "αλληλεπικάλυψη" γνωστικών αντικειμένων ώστε η άφίππευση να βρίσκει τον Ιππέα πιό ικανό, ίσως πιό "σοφό" και ...αδημονούντα για την επόμενη εφίππευση!

     Αυτά τα αισθησιακά τετράποδα σε έκαναν να εκτιμάς βαθύτατα την ακούραστη διάθεσή τους να σε "διδάξουν" καθ' όλη την διάρκεια του μαθήματος, την αμείωτη αφοσίωσή τους στις εντολές των "βοηθημάτων" στα οποία αυθωρεί έσπευδαν να υπακούσουν!

     Η σχέση μαθητού ( Ιππέως ) και Δασκάλου ( Ίππου ) ήταν τόσο ευχάριστη ώστε η χαλαρότητα στα πρόσωπα και των δύο παρέμενε ευδιάκριτη καθ΄όλη την διάρκεια του μαθήματος. Μπορεί οι ασκήσεις να ήσαν απαιτητικές, μπορεί ο ιδρώτας ( του Ιππέως, διότι τα Lipizzaner είναι αρκετά ανθεκτικά... ) να κυλά ποταμηδόν, αλλά η ικανοποίηση του Ιππέως παραμένει αμετρίαστη. Η "φιλοσοφία" ενός μαθήματος εδώ είναι η εμβάθυνση του καθίσματος, η ανάπτυξη αισθήματος προ-διαγνώσεως των δυνατοτήτων του Ίππου από τον Ιππέα, η διακριτική εντολή του Ιππέως προς τον Ίππο της επιθυμητής κινήσεως, η εξίσου διακριτική "έξοδος" από την άσκηση, η μετά την άσκηση εμπέδωση της χειριστικής διαδικασίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι την πρώτη ημέρα, ανακόπτοντας διακριτικά (σχετικό, βεβαίως) το βάδην εργασίας του Ίππου μου, αυτός μετέπεσε σε ...ποδοκρουσία (Piaffe) προς μεγάλη μου έκπληξη! Τότε αντελήφθην πόσο άριστα εκπαιδευμένα ήσαν αυτά τα Lipizzaner και, δεν το κρύβω, από εκείνη την στιγμή πολλές φορές επανέλαβα το ...λάθος μου "εκ του πονηρού", ώστε να απολαύσω την ποδοκρουσία καθενός από τα Lipizzaner που ίππευσα.

     Εδώ, όμως θα πρέπει να αναφερθούμε και σε μία σημαντική αδυναμία των Lipizzaner του Ιπποφορβείου της Lipica, όπως την εβίωσα κατά την διάρκεια των μαθημάτων μου και έχουσα σχέση με κάποιο επίκτητο (και όχι φυσικό) χαρακτηροδομικό μειονέκτημα σχετικό με την "intra muros" ανάπτυξη και διαβίωση αυτών των τετράποδων πλασμάτων.

     Αυτά τα υπέροχα, κατά τα λοιπά, πλάσματα γεννώνται, αναπτύσσονται και διαβιούν σχεδόν "in vitro", υπό συνθήκες κλειστού περιβάλλοντος, συνεχώς επιτηρούμενα και χωρίς ιδιαίτερη "τριβή" με τον Άνθρωπο. Η φιλοσοφία της εκτροφής και της εκπαιδεύσεώς τους είναι εκείνη της "εν κλειστώ και παραβύστω" μεταχειρίσεως μόνον από το ενδεδειγμένο Προσωπικό χωρίς την δυνατότητα επαφής με ..."βεβήλους"! Έτσι, τα Lipizzaner αυτού του Ιπποφορβείου αποκτούν ενωρίς μία ιδρυματοποιημένη συμπεριφορά η οποία είναι μεν "βολική" κατά την αδρανή παραμονή τους εντός του συγκεκριμένου Περιβάλλοντος, όμως, έχοντας αποκτήσει φοβίες για ο,τιδήποτε αφίσταται του περικλείστου χώρου της φάτνης τους ή, έστω, των (πάντως, κλειστών) χώρων εντός των οποίων τους επιτρέπεται να κινούνται. Χαρακτηριστική είναι η συμπεριφορά τους εντός της φάτνης όπου πασιφανώς ηρεμούν ευχάριστα αποφεύγοντας επισταμένως την ανταπόκριση σε εξωτερικά ερεθίσματα (π.χ. ανθρώπινη παρουσία). Οι Ίπποι αυτοί, όπως και κάθε Ίππος ο οποίος διαβιοί εν κλειστώ, συμπεριφέρονται ως πλάσματα του ...δοκιμαστικού σωλήνος, ακριβώς όπως ένας σημερινός "δυτικός" ...καλοταϊσμένος, καλοφροντισμένος, εύθραυστος και φοβισμένος πολίτης!

     Ζουν "απρόσιτα" για "αναρμόδια" χέρια, κινούνται αυστηρά ανάμεσα από ανοικτές διαδρομές που ορίζονται από ηλεκτροφόρα σύρματα, ενώ, επιτακτικές απαγορευτικές επιγραφές αποθαρρύνουν την ανθρώπινη προσέγγιση σε αυτά καθώς και την όποια χειρονομία καλής θελήσεως του Ανθρώπου.

Aυτά με ετίμησαν επιτρέποντάς μου να τα ιππεύσω.

     Αυτά τα λευκόφαια τετράποδα δείχνουν το ίδιο ιδρυματοποιημένα όπως ο σημερινός μέσος Ευρωπαίος ο οποίος, πίσω από την "μάσκα" του συμβιβασμού και της υποταγής (στη μοίρα του ...τοκογλυφικού συστήματος που ο ίδιος προετίμησε) κρύβει έναν ψυχοφθόρο φόβο ο οποίος συχνά εκδηλώνεται με απρόβλεπτες αντιδράσεις.

     Ακόμη και στους υπαίθριους χώρους όπου προαυλίζονται, ήδη από την πρώτη "παιδική" ηλικία τους, εθίζονται στην ανθρωποκεντρική "τάξη" με αποτέλεσμα κι αυτά τα πουλάρια να επιδεικνύουν μία στυλιζαρισμένη συμπεριφορά που τα εμφανίζει να συμπεριφέρονται ως "νεοσύλλεκτοι στρατιώτες" που ζουν σε ...σχηματισμό, συμπεριφέρονται σε ...σχηματισμό και πλησιάζουν και για ...χαϊδευτούν σε ...σχηματισμό!

 Πανικός "ante portas"!

                                                

     Έτσι και τα Lipizzaner που ίππευσα, όλα, έδειχναν μία βαθειά ανησυχία για τις πόρτες των Ιππευτηρίων όπου ευρίσκοντο, με αποτέλεσμα, συχνά, να τρέπονται σε πανικόβλητους πλαγιοβηματισμούς και ημιανορθώσεις όταν η έξοδος κάποιου ελιγμού τα έβγαζε μπροστά σε κάποια πόρτα! Ήταν, πράγματι, βασανιστικό να εκτελείς μία άσκηση γνωρίζοντας ότι στην "έξοδό" της θα αντιμετώπιζες έναν Ίππο αλλοφρονημένο στη θέα μιάς από τις δύο (ή και τρεις, πολλές φορές) πόρτες που διέθετε κάθε κλειστό Ιππευτήριο! Επίσης, ήταν κουραστικό να τα ηρεμείς συνεχώς καθώς πλησίαζαν σε πόρτα και προσπαθούσαν αγωνιωδώς να διακρίνουν την προέλευση κάθε θορύβου που διέκριναν πίσω από αυτή. Το να προσέχεις τον "ώμο εντός" αλλά και τα ανήσυχα αυτιά του Ίππου σου ώστε εγκαίρως να προλάβεις πανικόβλητες αντιδράσεις δεν είναι ό,τι καλύτερο για την συγκέντρωση του Ιππέως. Οι Ίπποι της Kobilarna Lipica είναι πανέμορφοι, καλοταϊσμένοι, καλοφροντισμένοι, αλλά κινούνται μέσα στους εσωτερικούς κλειστούς διαδρόμους και στις φάτνες τους χαλαρά, υποτακτικά, όπως οι ...επιβάτες μιάς υπερατλαντικής πτήσεως στους ελεγχόμενους κι επιτηρούμενους διαδρόμους ενός αεροδρομίου! Αυτά τα Lipizzaner μοιάζουν περισσότερο με στυλιζαρισμένους πυργοδεσπότες που δέχονται ξαφνική επίσκεψη περαστικών, παραμένοντας σφιγμένοι μέσα σε καρώ "robes de chambre"! Καμία σχέση με τα  ε λ ε ύ θ ε ρ α  πολεμικά άτια του Kassai Lajos που ζουν στον ολόφρεσκο αέρα του Kaposmérö! Ίπποι αξιολάτρευτοι και οι μεν και οι δε αλλά  π ο ί α  διαφορά στην συμπεριφορική διαφορετικότητα... Κι εμείς, οι Εφιπποτοξότες, νοιώθουμε ευτυχισμένοι με τις φυσικές κι ελεύθερες επιλογές μας οι οποίες μας επιβεβαιώνουν ότι βρισκόμαστε στον  σ ω σ τ ό  "μονοπάτι" Ιππασίας!

     Παρά ταύτα, τα Lipizzaner  της Kobilarna Lipica σου αφήνουν μία "γεύση" ουσιαστικού "ιππεύειν" όταν, μετά τις όποιες χαρακτηροδομικές δυσκολίες τους, σου επιτρέπεται να αναπολείς το μάθημα που σου προσέφεραν! Οι κινητικές ικανότητές τους, η διάθεσή τους σε συνδυασμό με το αμιγώς ιππευτικό περιβάλλον των κλειστών Ιππευτηρίων με τους μεγάλους υποβοηθητικούς καθρέπτες και το εξαιρετικό "πάτωμα", όλα μαζύ σε έκαναν να "ρουφάς" κάθε δευτερόλεπτο μαθήματος σαν να επρόκειτο για μια ολόκληρη ιππευτική εμπειρία. Αλλά όλα αυτά θα ήσαν πολύ λίγα χωρίς την βοήθεια της Fabrizia από την Τεργέστη, η οποία υπήρξε μία από τις πλέον "δραστικές" προπονήτριες που μπορεί κανείς να συναντήσει.

     Η νεαρή αυτή Ιταλίδα, με τεράστια εμπειρία Ιππικής Δεξιοτεχνίας ("Στο κούτελό μου γράφει ...Dressage!", συνήθιζε να μου λέει) κατάφερε να μου "περάσει" τόσες σημαντικές γνώσεις τις οποίες χρόνια ολόκληρα διάφοροι "βαρύγδουποι" (τενεκέδες) εν Ελλάδι αδυνατούν!

     Συστηματική, σαφής, απόλυτη κάτοχος του δεξιοτεχνικού αντικειμένου, αντελήφθη αμέσως την εξατομικευμένη μου ίππευση και "επάνω σε αυτήν" μου δίδαξε την Ιππική Δεξιοτεχνία διορθώνοντάς μου βασικές ατέλειες. Ήταν αυτή που κατάλαβε αμέσως την προς τα αριστερά εκτροπή του "καθίσματός" μου λόγω της προς τα αριστερά διευθύνσεως του τόξου και μου υπέδειξε τρόπο με τον οποίο αμέσως διόρθωσα την ατέλεια. Και ήταν εκείνη η οποία, όταν με είδε να ιππεύω άνευ αναβολέων και ηνιών δεν δίστασε να μου πεί ότι αυτό που έβλεπε ήταν πράγματι μιά ωραία ίππευση! Διότι, οι πραγματικά προηγμένοι στο αντικείμενό τους δεν πάσχουν από αγκυλώσεις αλλά διατηρούν την διαυγή κρίση σε κάθε εξέλιξη. Fabrizia mile grazie!! Tu e quelli cavalli meravigliosi mi avete tante offerto!! 

     Η παραμονή μου σε αυτό το Ιππικό Κέντρο είχε έναν θεαματικό επίλογο, όταν ο ίδιος ο Διευθυντής με κάλεσε ως συνεπιβάτη σε μία προπόνηση αμαξοδηγήσεως που θα έκανε ο ίδιος στα, κατάφυτα, 311 εκτάρια τoυ Ιπποφορβείου της Lipica.

     Ο Διευθυντής κ. Μitja Mahorčič, ένας νεαρός αλλά αφοσιωμένος αλογατάρης, δεινός αμαξηλάτης, μου έδωσε rendez-vous στον κεντρικό σταύλο το μεσημέρι ώστε να με αποχαιρετίσει με μία αμαξοδήγηση που πράγματι υπήρξε αξέχαστη!

     Πράγματι, πηγαίνοντας να τον συναντήσω, αυτόν τον Διευθυντή ενός Ιππικού Κέντρου παγκοσμίου κύρους, τον βρήκα ντυμένο με ρούχα εργασίας, χωρίς ...γραβάτα και λοιπά καθωσπρεπικά παρελκόμενα, να προετοιμάζει ο ίδιος τα Lipizzaner που θα έσυραν την άμαξά μας. Ήταν σκυμμένος και ησχολείτο με την επίσαξη των δύο υπέροχων επιβητόρων για τους οποίους ήταν ιδιαίτερα περήφανος αφού τους εξεπαίδευε ο ίδιος για αμαξοδήγηση. Αυτός, ο Διευθυντής του Ιπποφορβείου της Lipica έχοντας υπό τις διαταγές του μία στρατιά σταυλιτών για τα 361 πολύτιμα Lipizzaner της Φάρμας, ήταν μπροστά μου πεσμένος στα πόδια των τετραπόδων ασχολούμενος μόνος του με την πολύπλοκη και κουραστική επίσαξη των αμαξηλατών Ίππων!

      Όσο τον παρατηρούσα συγκινημένος για την αφοσίωσή του στην προετοιμασία, εκείνος γύρισε με ένα πλατύ χαμόγελο και μου είπε:

     -Είναι χαρά μου να τα περιποιούμαι μόνος μου γιατί θέλω η εκπαίδευσή τους και η φροντίδα τους να περνάει από το χέρι μου! 

     Ο Διευθυντής, λοιπόν, τoυ Ιπποφορβείου, φορώντας το περίζωμα του Αμαξηλάτου όπως απαιτούν οι Παραδόσεις, ηνιόχησε με ακρίβεια πιλότου Formula τους λευκούς επιβήτορες και την άμαξά μας περνώντας τους εσωτερικούς δρομίσκους των εγκαταστάσεων, τα προαύλια και μπαίνοντας ακόμη και μέσα σε αίθουσες σταύλων!

O χώρος του, εν κοινώ, σταυλισμού των Πώλων.

     Ο τολμηρός νεαρός Αμαξηλάτης δεν δίσταζε να περνά θύρες εισερχόμενος στα εσωτερικά κτηρίων, να βγαίνει διασχίζοντας περίφρακτες στενοποριές αλλά και να σταματά κάθε που συναντούσε κάποιον υφιστάμενό του ώστε να δώσει οδηγίες διότι, παρά την βόλτα μας, οι εργασίες στο Ιπποφορβείο συνεχίζοντο ακατάπαυστα. Η επικοινωνία του με τους υφισταμένους του ζεστή, φιλική, αλογατάρικη, χωρίς «δήθεν» και «τάχα» αποστασιοποιήσεις τόσο συνήθεις σε περιβάλλοντα τριτοκοσμικών υπαναπτύκτων.

     Βγήκαμε από τις κυρίως εγκαταστάσεις στο εξωτερικό οδικό δίκτυο όπου, τηρώντας ευλαβικά την οδοσήμανση διασταυρωθήκαμε με αρκετά οχήματα χωρίς τα Lipizzaner μας να δείξουν την όποια ταραχή. 

     Τα πανέμορφα άτια μας, υπό τον πλήρη έλεγχο του Αμαξηλάτη τους ο οποίος τα καθησύχαζε με μελωδικούς λαρυγγισμούς, συνέχιζαν να τροχάζουν ρωμαλέα, ισότονα, συσπειρωμένα και με ευχάριστη διάθεση.

     Σε λίγο αφήσαμε την δημοσιά και μπήκαμε στη μεγάλη έκταση του Golf που συμπληρώνει τις εγκαταστάσεις του Ιπποφορβείου. Το γήπεδο αυτό, δημιούργημα του γνωστού σχεδιαστού Donald Haradine, άρχισε να λειτουργεί το 1989 με διαδρομή εννέα οπών, μήκους 3163 μέτρων. Σε ένα από τα ωραιότερα σημεία της κεντρικής Ευρώπης αυτό το γήπεδο Golf λειτουργεί παραλλήλως με μία κλειστή πισίνα , γήπεδο αντισφαιρίσεως, θαυμάσιο γυμναστήριο και πολλά άλλα, επιτρέποντας σε εθνικές ομάδες και μεμονωμένα άτομα να προπονούνται εδώ ολόκληρο τον χρόνο.

     Πάνω στο καταπράσινο γκαζόν του Golf τα υπερήφανα Lipizzaner ξεχώριζαν αιφνιδιάζοντας ευχάριστα τους Golfers οι οποίοι, όχι μόνον δεν δυσανασχετούσαν με τους απρόσμενους "εισβολείς" αλλά και μας χαιρετούσαν εγκάρδια!

     Η διαδρομή μας συνεχίστηκε και εκτός περιοχής Golf μέσα σε ένα καταπληκτικό τοπίο στο οποίο ο χειμώνας μόλις υποχωρούσε παραδίδοντας τη σκυτάλη σε μία ολόφρεσκια άνοιξη. Πελώριες καστανιές αλλά και λογής-λογής βλάστηση συνέθεταν εντυπωσιακούς "πίνακες ζωγραφικής" σ' ετούτο τον ευλογημένο τόπο!

     Και η αμαξηλασία του "μαέστρου" Διευθυντού έγινε ακόμη πιό συναρπαστική όταν, καθ' οδόν, συναντήσαμε μία ...μπουλντόζα με διατρητικό "δόντι" να τρυπά, κάπου, το έδαφος. Ο Αμαξηλάτης πλησίασε, έθεσε τα Lipizzaner ακριβώς κάτω από τον ολοκίτρινο ατσάλινο βραχίονα και ζήτησε από τους εργάτες να τον περιστρέψουν γύρω από την άμαξά μας! Η θορυβώδης μηχανοκίνητη "αψίδα" γύρισε δυό-τρεις φορές πάνω από την άμαξα και τα Lipizzaner μας χωρίς τα τελευταία να δείξουν την παραμικρή ενόχληση! 

     Σκέφθηκα την διαφορά αντιδράσεων δύο Ίππων οι οποίοι εξεπαιδεύθησαν από έναν ειδήμονα σε  ε λ ε ύ θ ε ρ ο  π ε δ ί ο  και τα αντίστοιχα Lipizzaner που ίππευσα, με τις απροσδόκητες φοβίες τους και τις βίαιες υπεκφυγές τους ως συνέπειες μιάς ζωής υπό συνθήκες κλειστού περιβάλλοντος. Τι τεράστια διαφορά! Πράγματι, ο Kassai Lajos και οι θιασώτες της Φυσικής Ιππασίας, ξέρουμε πολύ καλά "τι" μας γίνεται! Πράγματι, όσοι εγκλωβίζουν και ιδρυματοποιούν τον Ίππο στο ασφυκτικό περιβάλλον του "box" και του περίκλειστου "manège" είναι, επιεικώς, ανόητοι!

     Ο δρόμος της επιστροφής ήταν μελαγχολικός... μέσα σ' ετούτη την πεντακάθαρη και πανέμορφη φύση σκεφτόμουν εκείνο που θα συναντούσα επιστρέφοντας σ΄ έναν, άλλοτε, πανέμορφο τόπο που σήμερα κατήντησε σκιά του εαυτού του!

Ακρόπολις της Περγάμου.

     Τότε θυμήθηκα τους πενήντα ελλαδίτες που κάποτε συνώδευσα ως την Ακρόπολη της Περγάμου και από αυτούς μόνον τρεις παρηκολούθησαν  την ξενάγηση που τους προσέφερα... Οι υπόλοιποι θεώρησαν καλύτερο να καθίσουν απ' έξω, σε ένα τρισάθλιο, βρώμικο, τούρκικο καφενέ για να πιούν ...φραπέ! Τότε αναλογίσθηκα το ρημαγμένο Ολυμπιακό Ιππικό Κέντρο Μαρκοπούλου το οποίο ρήμαξε η ιππικώς άσχετη "Ελληνική Ομοσπονδία Ιππασίας" με τηκαταστρεπτική της επίδραση στα ελληνικά ιππικά πράγματα και στη σύγχρονη ελλαδική "ιππική"... και...

Ελληνικά Μοσχονήσια.

     Και τότε ξανα-κατάλαβα  γ ι α τ ί  στα Ελληνικά Μοσχονήσια κυματίζουν ξένες σημαίες!

     Φεύγοντας από την Kobilarna Lipica αισθάνθηκα απέραντη ευγνωμοσύνη για τον Διευθυντή κ. Μitja Mahorčič, την Προπονήτριά μου Fabrizia, το Προσωπικό των εγκαταστάσεων, αλλά  κ υ ρ ί ω ς  για τα λευκά αυτά Lipizzaner που με δίδαξαν ένα βαθύτερο "κάθισμα", ακόμη "καλύτερες χείρες" και, βεβαίως, πολύ πιό ουσιαστική ψυχοπνευματική επικοινωνία με ένα τελείως διαφορετικό, ταξιδερμικώς, είδος που, ως φαίνεται, σφραγίζει ανεξίτηλα τα συναισθήματα όσων το προσεγγίζουν.

10 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ...

Όταν οι "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ" ξεκινούσαν να καλπάζουν...

     Περισσότερο από 10 χρόνια πριν, οι "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ" ξεκινούσαν να καλπάζουν και το παρακάτω δημοσίευμα του εξαιρετικού Συνέλληνος Μάρκου Σπανουδάκη υπήρξε το "προανάκρουσμα" των οπλών μας σ' αυτή μας την "ανάβαση" που έχει ξεφύγει πολύ πιο έξω από τα περιορισμένα μονοπάτια του Πηλίου, φτάνοντας μέχρι τη Μογγολία και μέχρι τις σελίδες του εγκυρότερου Γερμανικού ειδικού περιοδικού που φέτος μας παρουσίασε διεθνώς από τις σελίδες του! Όμως, για μας, το κείμενο που ακολουθεί θα σηματοδοτεί σαν το πυροβολισμό ενός αφέτη τον αγώνα "δρόμου" της Ομάδος μας για την ψυχοπνευματική μας κατίσχυση και την, όπως πετύχαμε με δύο πρώτα παγκόσμια βραβεία, ανάδειξη της Πατρίδος μας της Ελλάδος ανάμεσα στις χώρες της Έφιππης Τοξοβολίας η οποία, από την Unesco θεωρείται μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς της Ανθρωπότητος! 

ΟΙ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ ΤΟΥ KAPOSMÉRÖ

Μάρκου Σπανουδάκη  

[«ΑΛΟΓΟ, ΣΠΟΡ ΚΑΙ ΘΕΑΜΑ», Φεβρουάριος 2006]

     Ένα παλιό γνωμικό λέει : Ακολουθώντας τα χνάρια του ανθρώπου από την βαρβαρότητα στον πολιτισμό, θα βρούμε δίπλα τους τα σημάδια απ’ τις οπλές του αλόγου.

     Στις αχανείς εκτάσεις που βρίσκονται μεταξύ της Κεντρικής Ασίας και την Ευρώπης, τις στέπες, που υπήρξε η κοιτίδα των φυλών που ζούσαν με το άλογο και το τόξο, αυτό δεν ήταν απλώς σχήμα λόγου!

     Οι Σκύθες, οι Άβαροι, οι Ούννοι – ακολούθησαν την ίδια ιστορική πορεία με φορέα το άλογο, που τους οδήγησε στην καρδιά της Ευρώπης δημιουργώντας τις πολιτιστικές βάσεις του σύγχρονου Ουγγρικού έθνους . Αυτό, επιπρόσθετα συμβολίζεται και στον εθνικό τους μύθο, αυτόν του Λευκού Αρσενικού Ελαφιού. Ο μύθος εξιστορεί την προσπάθεια δύο Μαγυάρων πριγκίπων, οι οποίοι κυνηγώντας το ελάφι το οποίο έτρεχε πάντα δυτικά ( με το ήλιο να χάνεται κάθε ημέρα ανάμεσα από τα κέρατά του...) έφτασαν, από την πατρίδα τους την Ασία,  τόσο μακριά στη Δύση, ώστε αποφάσισαν να μείνουν για πάντα εκεί και να δημιουργήσουν το νέο τους έθνος στην Καρπαθική πεδιάδα.

     Στο αίμα αυτών των ανθρώπων, λοιπόν, η αίσθηση του ανέμου που παρασύρει την χαίτη του αλόγου και ο απόηχος από το τίναγμα της χορδής του τόξου, δεν έχουν σιγάσει ακόμη.Κι η ιστορία τους είναι μεγάλη.....σε βαθμό που βρίσκουμε πολλές κοινές αναφορές με την δική μας Ελληνική πραγματικότητα.

     Η Ελληνική μυθολογία αναφέρει τον Σκύθη, γιό του Ηρακλή, ο οποίος έγινε βασιλιάς της χώρας του επειδή ήταν ο μόνος από τους γιούς του, που μπορούσε να τεντώσει το τόξο του πατέρα του.

     Επίσης η μυθολογία μας αναφέρει του Κενταύρους, σύμβολο της συνεργασίας μεταξύ της σύλληψης του πνεύματος και της ρώμης της εκδήλωσης του ανθρωπίνου όντος, συμβολισμός που έχει εμπνεύσει εξίσου και τον Δάσκαλο Κασσάϊ.

Ο Δάσκαλος Κασσάϊ Λάϊος

     Σήμερα, στην ‘Κοιλάδα των Αλόγων’, στην περιοχή Καποσμέρο της νότιας Ουγγαρίας, ο πολιτισμός των «καβαλάρηδων της στέπας» αναβιώνει μέσα από τον Δάσκαλο Κασσάϊ Λάϊος , ένα σύγχρονο πολεμιστή και ταυτόχρονα έναν αρχαίο φιλόσοφο.

     Ο Δάσκαλος Κασσάϊ, οραματιστής και ιδρυτής  όχι μόνο μίας ολόκληρης σχολής τοξοβολίας, αλλά και αναβιωτής των πατρογονικών του παραδόσεων και πολιτισμού, αφιέρωσε τη ζωή του στο έργο αυτό.

     Μελέτησε επί μακρόν την ιστορία της τοξοβολίας της πατρίδας του, ασχολήθηκε με τα αρχαιολογικά ευρήματα και την ανάπλαση των αρχαίων ιστορικών τόξων και αφού έκανε ο ίδιος πολλούς πειραματισμούς, παρέχει σήμερα μία πλήρη σειρά τόξων, κάθε δυναμικότητας, φτιαγμένα με τον ίδιο παραδοσιακό τρόπο που τα έφτιαχναν οι πρόγονοί του πριν μερικές χιλιετίες.

Μας λέει ο ίδιος :

     “Γεννήθηκα στις 16 Σεπτεμβρίου του 1960 στο Καποσβάρ της Ουγγαρίας. Έφτιαξα το πρώτο μου τόξο όταν ήμουν 6 χρονών, απ’ το κλαδί μιάς λυγαριάς.

     Ο άνθρωπος δεν μπορεί πάντα να δει τι ποτάμια και βουνά υπάρχουν μελλοντικά στο μονοπάτι της ζωής του. Μερικές φορές,  μόνο ανατρέχοντας πίσω μετά από πολλά χρόνια, μπορεί να συνδέσει αυτά τα μονοπάτια ώστε να συνειδητοποιήσει το πεπρωμένο του.

     Πιστεύω λοιπόν ότι δεν γεννιόμαστε σε αυτό το κόσμο κενοί σαν ένα λευκό χαρτί, αλλά στους περισσότερους από εμάς οι αρχικές προδιαθέσεις της ψυχής μας καλύπτονται από τις τετριμμένες καθημερινές ασχολίες μας.

     Μόνο εκείνοι που μπορούν να ζήσουν με αυταπάρνηση, αφήνοντας πίσω τους την κοινή λογική, τα συνηθισμένα, τα σίγουρα, μόνο αυτοί μπορούν να ανακαλύψουν αυτή την ψυχή.Έτσι έγινα κι εγώ κατασκευαστής τόξων.

     Το τόξο ήταν για μένα ένα μετάξινο νήμα, λεπτό σαν τρίχα, το οποίο μαζεύοντας το και ακολουθώντας το, με οδήγησε στον κόσμο των προγόνων μας. Στη σκέψη μου, τα άλογα κάλπαζαν χωρίς τελειωμό στις στέπες και τα βέλη σφύριζαν στον αέρα, ενώ οι κατάλευκες γιούρτες (στρογγυλές σκηνές, παραδοσιακή κατοικία των κατοίκων της στέπας) άστραφταν στο φως του ήλιου. Ο κόσμος που είχα μέσα μου μού αποκαλύφθηκε και γνώρισα το σκοπό για τον οποίο γεννήθηκα και το νόημα της ζωής μου. Ο δρόμος αυτός, ευθύς και χωρίς απόκλιση, οδηγούσε στη δημιουργία της έφιππης τοξοβολίας.

     Η ζωή μου, από τότε μέχρι σήμερα, πέρασε σαν να ήταν μία στιγμή. Οι επιδείξεις που έκανα ήταν στο μυαλό μου επιδρομές εναντίον των εχθρών και περιπλανήθηκα έτσι σε όλη την Ευρώπη, όπως οι πρόγονοί μου. Μετά, ακολούθησαν οι ΗΠΑ και ο Καναδάς ’’.

     Η προσπάθειά του Δασκάλου Κασσάϊ ξεκίνησε από την κατάκτηση της ευγενούς τέχνης της έφιππης τοξοβολίας πρώτα στον εαυτό του, με σκληρή, πολύχρονη και εξακολουθητική εξάσκηση. Συνεχίστηκε με παρουσιάσεις στα σχολεία της χώρας του με σκοπό την επανάκτηση της παράδοσης που σχετίζεται ιστορικά με την έφιππη τοξοβολία και συνεχίστηκε αργότερα, χάρη στην παγκόσμια φήμη που απέκτησε, τόσο από επιδείξεις σε όλη την Ευρώπη και  την Αμερική, όσο και από την κατάκτηση του παγκόσμιου ρεκόρ Γκίνες για την ταχύτερη έφιππη τόξευση.

Το αγώνισμα

     Στο συγκεκριμένο αγώνισμα της έφιππης τοξοβολίας που δημιούργησε , ο ιππέας καλπάζει το άλογο του σε μία ευθεία 90 μέτρων, στο μέσον της οποίας και στα αριστερά του βρίσκονται 3 στόχοι, ο κεντρικός έχει παράλληλο προσανατολισμό στην πορεία του αλόγου και οι άλλοι δύο έχουν απόκλιση δεξιά και αριστερά.

     Ενώ καλπάζει και ελέγχοντας το άλογό του μόνο με το κάτω μέρος του σώματος, εξαπολύει τα βέλη του στους στόχους, επιτελώντας βολές μπροστά, στα πλάγια και πίσω (η επονομαζόμενη Πάρθια βολή).

     Η απόστασή αυτή διανύεται σε λιγότερο από 10 δευτερόλεπτα, διάστημα αρκετό για τους έμπειρους τοξοβόλους ώστε να εξαπολύσουν 4 με 6 βέλη προς τους στόχους.

Σχετικά, μας αφηγείται ο Δάσκαλος Κασσάϊ :

     "Στο Καποσμέρο δημιουργήθηκε το Κέντρο Έφιππης Τοξοβολίας, με σκοπό να ικανοποιήσει τις ανάγκες των σπουδαστών και των επισκεπτών, που έχουν έτσι την ευκαιρία να γνωρίσουν όχι μόνο την τοξοβολία επάνω στο άλογο, αλλά λίγο από την ιστορία της πατρίδας μου, πανάρχαιες παραδόσεις που ζωντανεύουν στην γιούρτα, ξεχασμένες γεύσεις και δραστηριότητες.

     Εδώ ζουν 12 άλογα σε πλήρη ελευθερία. Απολαμβάνουν τα βοσκοτόπια σε έκταση 15 εκταρίων, κολυμπούν στην λίμνη και τις ζεστές ημέρες του καλοκαιριού κρύβονται στις σκιές των δασών.

     Το χειμώνα, οι σταύλοι τους παρέχουν καταφύγιο. Το αποτέλεσμα αυτής της φυσική διαβίωσης είναι άλογα ισορροπημένα και με υπομονή. Χάρη σε αυτά τα άλογα και τις εγκαταστάσεις στην κοιλάδα μας, μπορούμε να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες των επισκεπτών που ενδιαφέρονται να μάθουν την έφιππη τοξοβολία, και οι οποίοι έρχονται από κάθε σημείο της γης."

      Το αγώνισμα της έφιππης τοξοβολίας πραγματοποιείται σε όλο το κόσμο, όπου φυσικά υπάρχουν Κέντρα Έφιππης Τοξοβολίας, και ο κάθε (δι-)αγωνιζόμενος κατακτά σε κάθε του συμμετοχή πόντους, βάσει ενός πολύ καλά μελετημένου συστήματος ποντοδότησης, που επιτρέπει την κατάταξη του σε μία από τις 6 τάξεις (3 μαθητών και 3 δασκάλων). Η κάθε μία τους αντιπροσωπεύεται από συγκεκριμένα σύμβολα που τοποθετούνται στην ζώνη του τοξότη, όπως ήταν η παράδοση των Μαγυάρων.

     Οι αγώνες αυτοί γίνονται δύο φορές το χρόνο και η βαθμολογία συγκεντρώνεται από κάθε κέντρο για να αναδειχθούν οι εκάστοτε ετήσιοι παγκόσμιοι νικητές.

Οι εγκαταστάσεις

     Για τον Κασσάϊ, η ζωή του, η παράδοση του λαού του, η φύση, το άλογο και το τόξο αποτελούν το μέσον για να εκφράσει την εσωτερική του δύναμη και τα οράματά του στον εξωτερικό κόσμο.

     Στο βιβλίο του ‘Kassai Lajos – Horseback Archery’ ( Εκδόσεις Puski Kiado) περιγράφει, μεταξύ πολλών άλλων, και την προσέγγιση του στο άλογο και την ιππασία. Για εκείνον,  το μάθημα στις κλειστές αίθουσες των κλασικών ιππικών ομίλων τον έπνιγε μέχρι που βρήκε τον τρόπο να βιώσει την ελευθερία της ιππασίας στο ύπαιθρο. Εκεί μπόρεσε να συνειδητοποιήσει και εκφράσει το σεβασμό που ένιωθε μέσα του τόσο για το άλογο σαν ζώο και ύπαρξη, όσο και για την φύση μέσα στην οποία ζούσε και μάθαινε.

    

     Ανακαλύπτοντας την κοιλάδα που σήμερα φιλοξενεί τις εγκαταστάσεις τις Σχολής Έφιππης Τοξοβολίας, περίμενε τέσσερα χρόνια για να παρατηρήσει την φυσική ζωή του χώρου αυτού, ώστε ότι προσθέσει να ‘ σέβεται τον αέρα,, το νερό, την κίνηση των ζώων που ζούσαν σε αυτή’.

     Σήμερα, στην ‘Κοιλάδα των Αλόγων’, υπάρχουν τελειότατες εγκαταστάσεις που περιλαμβάνουν κλειστά ιππευτήρια έφιππης τοξοβολίας, σταύλους και ιππικές εγκαταστάσεις, το εργοστάσιο κατασκευής τόξων, βελών και άλλου εξοπλισμού, μία παραδοσιακή παλιά γιούρτη, αποθήκες ξυλείας - όλα δημιουργημένα με μεγάλο σεβασμό στο φυσικό περιβάλλον και με χαρακτήρα καθαρά φολκλορικό και καλαίσθητο.

Η εμπειρία

     Για τον σύγχρονο άνθρωπο, η ιππασία αποτελεί ένα ακόμη σπορ. Το ίδιο και η τοξοβολία. Όλα γίνονται μέσα σε περιφραγμένους χώρους, με την πίεση να ανταποκριθεί κανείς στην απαίτηση κάποιας βαθμολογίας και του ανταγωνισμού.

     Η έφιππη τοξοβολία που διδάσκει ο Κασσάϊ, αποτελεί ουσιαστικά μία πολεμική τέχνη και όχι άθλημα, χωρίς αυτό να στερεί την χαρά και την ανύψωση από όποιον την εξασκεί ή εξασκείται σε αυτήν.

     Η μέθοδος δε της διδασκαλίας, παραπέμπει σε πρακτικές Ζεν (φιλοσοφικό σύστημα της Άπω Ανατολής) όπου ο δάσκαλος διδάσκει με την ‘απουσία του’ και το αποτέλεσμα επιτυγχάνεται μόνο όταν ο εαυτός μας πάψει να ‘προσπαθεί’.

     Όσο περίεργο κι αν ακούγεται αυτό, ιδιαίτερα όταν ένας ιππέας καλπάζει με 40 χλμ. την ώρα, για να μπορέσει να επιτύχει το στόχο του, δύο πράγματα πρέπει να συμβούν – το κατώτερο μέρος του σώματός του να ακολουθεί πιστά την κίνηση του αλόγου και το ανώτερο μέρος του να ατενίζει το στόχο, ενώ τα χέρια κάνουν τις, μηχανικές πλέον, κινήσεις της όπλισης και εξαπόλυσης του βέλους.

     Στο μηδενικό αυτό διάστημα δεν υπάρχει χώρος για σκέψη, για δισταγμό, για στόχευση. Υπάρχει ένα απόλυτο παρόν στο οποίο ο ιππέας απλά ζει μία εμπειρία.

     Σε αυτή λοιπόν την αρμονία μεταξύ ανθρώπου και αλόγου, μεταξύ κίνησης και ακινησίας, μεταξύ της δύναμης του αλόγου και της συγκέντρωσης του τοξότη, αναφαίνεται ο έφιππος τοξότης.

     Στην κοιλάδα Κασσάϊ, τόσο για τον ίδιο όσο και για τους σπουδαστές της έφιππης τοξοβολίας, ο χρόνος έχει γυρίσει πίσω σε εποχές γνωστές κι από την δική μας αρχαία ιστορία, με τις ακαδημίες, τις φιλοσοφικές σχολές  και την διττή αγωγή που έβλεπε το πνεύμα και το σώμα να μεγαλώνουν μαζί και να εναρμονίζονται.

Η Ελλάδα και ο κόσμος

     Η ελληνική μας παράδοση δεν διαφέρει λοιπόν τόσο πολύ από το πρότυπο του Δασκάλου Κασσάϊ, στον οποίο η εντύπωση του πρώτου Έλληνα επισκέπτη έχει αφήσει θετικότατες εντυπώσεις.

     "Ο Αριστοτέλης Καλέντζης ήταν ο πρώτος μας επισκέπτης από την Ελλάδα. Υπήρξε τόσο ενθουσιώδης στον τρόπο προσέγγισής του, ώστε έγινε αμέσως αποδεκτός από όλους στην ομάδα των σπουδαστών.

     Προσωπικά, αποτελεί για μένα μία μεγάλη εμπειρία η ευκαιρία να διδάξω τόσο διαφορετικούς ανθρώπους. Μέσα από αυτούς μαθαίνω την πολιτιστική παράδοση του έθνους τους, αλλά μαθαίνω επίσης πολλά και από τους ίδιους.

     Οι Έλληνες οραματίστηκαν την τέλεια εικόνα του πνεύματος της έφιππης τοξοβολίας, τον Κένταυρο. Ήταν ήδη σε επαφή με τους προγόνους μας τους Σκύθες. Ο Κένταυρος, ήταν από την μέση και κάτω άλογο και από την μέση και πάνω τοξότης. Αυτή η απεικόνιση εκφράζει την κυριαρχία της λογικής και του σκοπού επάνω στο ένστικτο. Αυτή είναι και η βασική φιλοσοφία κάθε πολεμικής τέχνης, η νόηση που πρέπει να φωτίσει κάθε σκοτεινό σημείο του νου μας.

     Στο φυσικό επίπεδο, μόνο όταν ιππεύεις σε πλήρη αρμονία με το άλογο μπορείς και να στοχεύσεις σωστά, ώστε στο κάτω μέρος οι γοφοί πρέπει να ακολουθούν την κάθε κίνηση του αλόγου . Το πάνω μέρος του σώματος είναι προσηλωμένο στο στόχο και παραμένει σχεδόν ακίνητο. Οι σπουδαστές ανακαλύπτουν στην εκπαίδευση ότι η σχέση με το άλογο, είναι, συμβολικά η σχέση με τον εξωτερικό  κόσμο, ενώ η τοξοβολία σε οδηγεί βαθύτερα στον εσωτερικό σου κόσμο (μικρόκοσμο) .

     Αυτοί που επισκέπτονται πρώτη φορά την κοιλάδα μας, γίνονται πολύ συχνά εκπρόσωποι της σχολής Έφιππης Τοξοβολίας στην χώρα τους. Χάρη στη δύσκολη αποστολή τους, πλούσια όμως σε εμπειρίες, η πλέον δυναμικά αναπτυσσόμενη έφιππη δραστηριότητα του 21ου αιώνα, διαδίδεται σε όλο το κόσμο.Εάν ο Αριστοτέλης Καλέντζης εντάξει και την Ελλάδα, η σχολή θα αποκτήσει ένα ακόμη νέο μέλος.Σήμερα η σχολή της Έφιππης Τοξοβολίας εκπροσωπείται στην Γερμανία, την Αυστρία, τις ΗΠΑ, την Νέα Ζηλανδία, τον Καναδά και την Νορβηγία με πάνω από 200 μέλη σε σύνολο."

Η πρακτική

     Η έφιππη τοξοβολία δεν απευθύνεται σε επίδοξους ‘πρωταθλητές’. Πρόκειται για μία πολύ σοβαρή άσκηση ισορροπίας, συγκέντρωσης και πολεμικού πνεύματος, με σκοπό την απόκτηση αρμονίας και ειρήνης στον εαυτό μας.

     Δεν γίνεται με σκοπό την επίδειξη και την προβολή, αντιθέτως. Η εξάσκηση αποτελεί μία προσωπική και βαθειά μυστικιστική εμπειρία.

      Ιδιαίτερα στην σχολή Κασσάϊ, οι ‘βιαστικοί’ ελέγχονται πολύ γρήγορα, καθώς :

     ‘....αν κάποιος θέλει να διακριθεί πρέπει να εκπαιδευτεί σκληρά. Οι εισαγωγικές εξετάσεις περιλαμβάνουν τροχάδην 10 χλμ., 2 ώρες έφιππου τροχασμού χωρίς σέλα και 500 βολές με τόξο σε χρόνο 90 λεπτών. Με την ολοκλήρωση αυτής της εξέτασης, ο υποψήφιος μπορεί να αρχίσει την προετοιμασία της εξέτασης αρχαρίων. Το σύστημα είναι αυστηρό, αλλά αυτό επιτρέπει την διατήρηση υψηλού επιπέδου’.

     Ο Δάσκαλος Κασσάϊ, έχοντας μαθητεύσει ο ίδιος στην Καμακούρα της Ιαπωνίας, κέντρο της Ιαπωνικής έφιππης τοξοβολίας Γιαμπουσάμε, μεταφέρει στην διδασκαλία του το πνεύμα και αυτών των πολεμιστών της μακρυνής Ανατολής.

      Ο Αριστοτέλης Καλέντζης, μας είπε με την σειρά του, ότι :

     ‘....ο μαθητής που θα βρεθεί κοντά του (Κασσάϊ) θα εκπλαγεί από την απουσία ‘δασκάλου’ όταν αισθάνεται ταυτοχρόνως, την ενδυνάμωση των δυνατοτήτων του και την διεύρυνση των γνώσεών του, από την ‘αίσθηση’ και μόνο ότι κάπου κοντά βρίσκεται ένας ‘αθέατος ‘πομπός’  που εκπέμπει την απαραίτητη παιδεία που εξελίσσεται σε ‘εκπαίδευση.’

Το μέλλον

     Στην Αθήνα γίνεται μία φιλότιμη προσπάθεια δημιουργίας, τουλάχιστον ενός ‘ρεύματος’, έφιππης τοξοβολίας, για αυτούς που αισθάνονται μέσα τους την ανάγκη, ή το ‘κάλεσμα’, της ανοιχτής στέπας.

     Στον ιππικό όμιλο The Ranch, στο Κορωπί, ήδη γίνεται εκπαίδευση/εξοικείωση κάποιων αλόγων με την  αίσθηση ενός αναβάτη με τόξο, τον ήχο της χορδής που πάλλεται και την ελεύθερη ίππευση.

     Τα αποτελέσματα είναι παραπάνω από ενθαρρυντικά, ώστε κάποια στιγμή να μιλήσουμε και πάλι για Έλληνες Κενταύρους.

     Στο Καποσμέρο φυσικά, κάθε πρώτο Σάββατο του μήνα υπάρχουν, ανοικτές στο κοινό, επιδείξεις, όπου ο επισκέπτης μπορεί να έχει μία πλήρη εικόνα τόσο της έφιππης τοξοβολίας, όσο και της εκπαίδευσης που ακολουθείται.

     Για περισσότερες πληροφορίες, μπορεί κάποιος να διαβάσει το, ιδιαίτερα περιεκτικό και κατατοπιστικό, βιβλίο του Κασσάϊ Λάϊος : Horseback Archery (ISBN 963 9337 66 8) ή να επικοινωνήσει μαζί του στα : Kassai Kft. Kaposmérö 7521 Rαkσczi u. 122. Phone/fax: 0036-82-477-061Internet: www.kassai-lovasijaszat.hu  E-Mail: kassai@kapos-net.hu

KASSAI LAJOS The Centaurs of Kaposmero

     In the open range between Central Europe and Asia, the steppe, where the tribes that lived by the horse and the bow had their home, this was not a figure of speech!

     The Scyths, Avars, Huns – all followed the same historical route on horseback, leading in the heart of Europe, setting the cultural foundation of modern Hungary.

     This is also expressed in the mythical tale of the White Stag, who, chased by two young Magyar princes, always run westward , until they reached a far away place which they made their new home and that was in the Carpathian basin.

     In the blood of these people, the feeling of the wind raising the horse’s mane and the sound of the vibrating bow string, have not yet ceased. Their history is so long.....that we find common ground with our Greek ancient traditions .

     Our mythology refers to Scythe, son of Hercules, who reigned in Scythia because he

was the only one of Hercules’ sons to be able to arm his father’s bow. Also, we have  the Centaurs, a symbol of cooperation between the intellect that conceives and the power to manifest in the outer world, a symbolism that has inspired also Master Kassai .

Master Kassai Lajos

     Today, in the ‘Valley of Horses’, in Kaposmero, in southern Hungary, this culture of the «steppen riders» has come alive through Master Kassai Lajos, a modern warrior and at the same time, a philosopher with ancient roots.

     Master Kassai, who conceived and founded, not only an entire school of archery, but also revitalized his own ancestral traditions and culture, devoted his life in this work. After studying the ancient traditions of a bowyer, researched archaeological finds and excavations, and made numerous trials, he can produce today in his workshop, a series of traditional bows, created in almost the same traditional way, that his forefathers of a couple of millenniums ago, made their own bows.

In his own words :

      I was born on September, 16th, 1960, in Kaposvár (Hungary). I was six years old when I made my first bow, bent from a switch of willow. A man cannot always see ahead of him, what rivers and mountains there are in his path of life. Sometimes, only when looking back many years later, is it possible to connect these paths to realize his destiny.

     I think that we are born into the world not with an empty sheet, but in the majority of cases the original intentions of our soul are obscured by our superficial everyday pursuits.

     Only those, who are able to live unselfishly, leaving behind the reasonable, certain, usual, are able to find the soul. This is how I became a bowyer.

     The bow was one thread of silk, as thin as a hair to me, which I collected and followed to the world of our ancestors. The horses were galloping on the steppes endlessly in my mind, the arrows were whizzing, and snow-white yurts were illuminated in the sparkling sun-shine. The world inside me was revealed; I knew the purpose for which I was born, and what the meaning of my life was. Straight and unbroken, the way led to the creation of horseback archery.

     My life until now has flown away like a moment. I imagined my performances as campaigns, and I was wandering through Europe like my ancestors. After this came the United States and Canada.’’

     Master Kassai’s effort to establish the gentle art of horseback archery, started with himself, setting a hard, long term and continuous practice. This evolved, in time, to various presentations in schools and other institutions around his country, as a means to recapture the tradition that is historically associated with horseback archery and concluded even further, due to the global fame that he in the meantime gained, to horseback archery exhibitions around Europe and the Americas, as well as a place in the Guinness Book of Records for fastest mounted archery.

The competition

     In the special horseback archery competition course that he has created, the rider is galloping at a straight line of 90 meters, in the middle of which and to his left, there is a group of 3 targets, the middle one facing vertical to his course and the others at a slight angle to the right and left. While galloping, and controlling the horse only with his lower body, he fires his arrows to the targets, forwards, to the side and backwards (Parthian shot). The distance is covered in less than 10 seconds, a time period enough for the experienced archers to unleash 4 to 6 arrows towards the target group.

     Regarding the course, master Kassai explains: “Meanwhile the horseback archery centre, satisfying all the needs of students, was built in Kaposmérö. The people visiting here get to experience not only shooting from the horse, but get to know a bit of the history of  my country; ancient traditions come alive in the yurt, forgotten tastes, and movements.

     Twelve horses are living their lives freely. They graze on fifteen hectares territory, swim in the lake and on the hot summer days hide themselves in the shadows of forests. In winter the stable provides a shelter for them. The results of their natural way of life are horses that are patient and well-balanced. Thanks to these horses and the equipment of the valley, people desiring to learn horseback archery are coming from every part of the world.”

     The competition practised by Master Kassai and his students, is a very well defined system, by which a competitor can gain points and move through the hierarchy of 6 grades (3 student and 3 master grades). The system is international, wherever there are established centers of Horseback Archery.

     Competitions take place two times a year and produce the annual international champions.

The installations

     For Kassai Lajos, his life, his people’s tradition, the surrounding nature, horse and bow, have become the means to express his inner strength and his visions to the world.

     In his book ‘Kassai Lajos – Horseback Archery’ ( Published by Puski Kiado) he describes how he approached the education of horse riding, at first in the conventional enclosed riding clubs where he felt suffocating, until he found a way to experience the freedom of riding in nature.

     There he was able to address both horse and the natural environment in the respectful way they deserve.

     Discovering in this way, the valley that now hosts the installations of Horseback Archery Centre, he waited and observed for 4 years, until he was certain that what he built in the valley would follow the natural way of the air, the waters and the movement of animals that had their habitat there.

     Today, in the ‘Valley of Horses’, there are state-of-the-art installations that include, covered training arenas, stables and equestrian facilities, the bow and arrows manufacturing plant, warehouses for wood, an antique yurt – everything created with respect to the environment and in a beautiful traditional way.

The experience

     For modern man, riding is just another sport, and that goes for archery as well. Everything happens in enclosed centers, under the pressure to respond to the requirements of awarded points and competition.

     Horseback archery is really a martial art and not a sport, without this taking away any of the satisfaction and enjoyment of those who practice it.

     The teaching style, also, is reminiscent of Zen practices, where the teacher is teaching while ‘absent’ and the results are gained only when we cease to ‘make an effort’.

     If this sounds contradictory, try to imagine a rider speeding at a galloping horse making 40 Km/hour, and to achieve his objective he needs to manifest two things – his lower body to follow the movement of the horse, while his upper body to follow and concentrate on the target, while his hands perform mechanically the movements of arming and sending the arrows home. In the miniscule space of time available there is no room for thought, for decision or for aiming.

     There is only the present in which the rider just lives an experience. In this complete harmony between man and horse, rider and mount, movement and stillness, the power of the horse expressed and the inner silent focus of the archer, the horseback archer is revealed!

     In Kassai valley, for himself as well as for students, time is set back to older times, times known in our history as well, with our academies and philosophical schools, where education was twofold, seeing the body grow in harmony with the spirit.

Greece and the world

     So, our Greek tradition does not differ that much from the ideals of Master Kassai, for whom the experience of meeting the first Greek student was a very positive one.

     «Aristotle Herc. Kalentzis was the first person from Greece. He set to work so eagerly that the students immediately accepted him into the team. It is a big experience for me that I may teach so many different people. Through them I get to know the culture of their nations, and I am also learning a lot from them.

     The Greeks envisioned the most perfect concept of the spirit of the horseback archery, the Centaur. They were already in contact with our ancestors, the Scythians. The  Centaur is downwards from the hips a horse, and upwards from the hips an archer stretching a bow. This ideal expresses reason and purpose over the instincts. This is the main philosophy of every martial art, the intellect where every dark hole of the mind must be illuminated.

     On the physical level the only one that can shoot correctly is one who is able to ride in perfect harmony with the horse; downwards the hips are following every movement of the horse. The upper body instead sticks to the target, and is nearly still. The students find out during their studies that the relationship with the horse is the relationship with the outside world. Yet the archery gets them closer to their own inside, microcosmic world.

     Those who visit the valley for the first time very often become representatives of the school of  horseback archery in their own countries. Thanks to their difficult mission, rich in experiences, the most dynamically developing equestrian sport of the 21st century is spreading throughout the whole world. If Aristotle Kalentzis can enlist Greece, the school will expand with one new member. Today there are representatives of the school of horseback archery in Germany, Austria, The United States, New-Zealand, Canada and Norway. There are more than 200 members in the school..»

The training

     Horseback archery is not meant for ‘would be’ champions. It involves a very serious and earnest training for discipline, concentration and fighting spirit, targeting the achievement of harmony and peace within ourselves. It is not done with the purpose of showing off, all to the contrary.

     In the training, an overly eager temper can be easily checked as:“...If somebody wants to become a leader, they must study hard. The entrance exam is a 10 km run, 2 hours trotting bareback, and archery 500 shots, target-shooting within 90 minutes. Whoever fulfils these tasks may then start preparing for the beginner exams.

     The system is strict but this makes it possible to keep a high standard.” Master Kassai, having himself studied in Kamakura, Japan ( one of the few schools for Japanese horseback archery called Yabusame ), is including in his training the spirit of these far Eastern warriors, the spirit of Bushido.

     Aristotelis Kalentzis, also said, that: “....a student of Kassai Lajos will be pleasantly surprised by the absence of a ‘teacher’ when he feels at the same time, his powers and knowledge getting stronger just by a mere ‘feeling’ that an unseen ‘source’ is sending the necessary education that is transformed to training.”

The future

     In Athens, there is a sincere effort in progress, to create, at least, a movement towards horseback archery, mostly for the benefit of those who feel the need or the ‘inner call’ of practicing such training.

     In the riding club “The Ranch”, in Koropi, there is already a program for training or familiarizing some horses with the feeling of a rider with a bow, the sound of the bow string and free riding. Results are inspiring, so hopefully sooner or later we could see Centaurs in Greece again, after many centuries.

     Of course in Kaposmero, one can easily experience the full extent of horseback archery and the competition course involved, as every first Saturday of the month there are Open Days and also an annual program of national and international competition venues.

     For further information, one could read Master Kassai’s book - Horseback Archery (ISBN 963 9337 66 8) or contact him at: Kassai Kft. Kaposmérö 7521 Rákóczi u. 122. Phone/fax: 0036-82-477-061Internet: www.horsebackarchery.com