Η ΒΑΣΑΝΙΣΤΙΚΗ ΣΤΟΜΙΔΑ

 Η ΒΑΣΑΝΙΣΤΙΚΗ ΣΤΟΜΙΔΑ

 

     Το εν συνεχεία κείμενο είναι δημοσιευμένο στην σελίδα του κορυφαίου Ρώσου Ιππογνώστη Alexander Nevzorov ο οποίος διευθύνει και την Σχολή «Haute Ecole» στην οποία λειτουργεί και ειδικό ερευνητικό εργαστήριο επιστημονικής μελέτης της ευημερίας του Ίππου. Αν και ο Alexander Nevzorov, αντίθετος με το καθεστώς  του Πούτιν έχει διαφύγει στο εξωτερικό, το έργο της Σχολής του συνεχίζεται από ικανότατα Στελέχη. Ας μελετήσουμε την σχετική ανακοίνωση περί της βασανιστικής στομίδος εναντίον της χρήσεως της οποίας έχει τοποθετηθεί κατ΄ επανάληψη ο μεγάλος Ρώσος Ιππογνώστης και, ως "Έλληνες Κένταυροι" ας νιώσουμε υπερήφανοι διότι  π ο τ έ , εξ αρχής της ιδρύσεως της Σχολής μας, δεν χρησιμοποιήσαμε στομίδα, αρνούμενοι να βασανίσουμε τον Ίππο, προάγοντας ουμανιστικότερες εκπαιδευτικές προσεγγίσεις.  

 

     Παρά τις αξιοσημείωτες τεχνολογικές προόδους σε όλες τις πτυχές της ανθρώπινης πραγματικότητος, η ακατάπαυστη χρήση του σαδιστικού σιδήρου που λέγεται «στομίδα» παραμένει ως κάτι το πολύ ανησυχαστικό!

     Γενικώς, παντού στην παγκόσμια Ιππασία, από τους Ολυμπιακούς μέχρι τους πιο παρακατιανούς Σταύλους, η σιδερένια στομίδα  παραμένει ένα τεκμήριο  απόλυτης βλακείας, άγνοιας και σκληρότητας. Αυτό το βασανιστικό για τον Ίππο παρελκόμενο, σχεδιάστηκε για να το υποχειριάζει προκαλώντας του ισχυρό πόνο στο πιο ευαίσθητο και πλέον νευροβριθές μέρος ενός Ίππου, το στόμα, ενώ μας υπενθυμίζει την βαθιά μας άγνοια ως προς την κατανόηση της ευημερίας του Ίππου σε όλους τους ιππικούς «κύκλους». Και πρέπει να υπογραμμίσουμε  ότι η γειτνίαση της στοματικής κοιλότητος του Ίππου με τα κρανιακά νεύρα επιτείνει το μαρτύριο των πόνων που προκαλεί η στομίδα της οποίας και η ελάχιστη πίεση ενέχεται στην πρόκληση βασανιστικών συνεπειών στο ζώο.

     Κι αν κάποιος ...εξωγήινος μας παρακολουθεί  από κάποιον άλλο πλανήτη ασφαλώς και θα συμπεράνει ότι εμείς οι γήινοι Άνθρωποι μισούμε τον Ίππο τρέφοντας γι αυτόν μια ριζωμένη εχθρότητα! Άλλωστε, φαίνεται να υπάρχει μια απόλαυση υποβάλλοντας τους Ίππους σε ατελείωτα βασανιστήρια μέσω των ευαίσθητων βλεννογόνων, των ούλων, της γλώσσας και των δοντιών για απλή διασκέδαση του είδους μας. Όλοι οι αναβάτες αγνοούν τα σημάδια του πόνου και αποκαλούν "άτακτο" τον Ίππο, δικαιολογώντας τη συνεχή χρήση του πόνου μέσω του μετάλλου στο στόμα εναντίον ενός αβοήθητου άφωνου ζώου. Και η εμμονή στη χρήση της στομίδος συντελεί στην ακύρωση κάθε εκπαιδευτικής προόδου που θα μπορούσε να υπάρξει αντικαθιστώντας τον πόνο στο στόμα του ζώου.

     Η συνεχής χρήση της στομίδος  δια μέσου των αιώνων, όχι μόνο αποκαλύπτει την έλλειψη διαθέσεως προσεγγίσεως του Ανθρώπου προς τον Ίππο , αλλά εκθέτει επίσης τον Άνθρωπο για μια πλήρη έλλειψη ενσυναισθήσεως, σε συνδυασμό με σκληρότητα, αδιαφορία και πεισματική άρνηση αποδοχής οποιουδήποτε επιστημονικού συμπεράσματος κι επιστημονικής επιταγής . Και η εμμονή στην χρήση στομίδος ακολουθείται από τους δράστες με έωλες δικαιολογίες όπως  «δεν φταίει η στομίδα αλλά τα χέρια» κλπ κλπ  συνδυάζοντας την ανθρώπινη βλακεία η οποία αποκαλύπτει την εκ μέρους του «ελλόγου» πλάσματος απουσία κάθε ανατομικής ή επιστημονικής κατανήσεως! Και όσοι ακολουθούν την χρήση της στομίδος αψηφούν τη φύση, τους νόμους του σύμπαντος και τη βασική ανατομία! Γιατί?! Γιατί μπορούν! Και δεν θέλουν να σταματήσουν τη «πλάκα» τους με έναν Ίππο τον οποίο ιππεύουν και με τον οποίο υπερπηδούν και εμπόδια!

     Και όλα αυτά δεν συνιστούν «αγάπη» προς τον Ίππο αλλά επισφραγίζουν την ανθρώπινη άγνοια διαιωνίζοντας ένα διαχρονικό βασανισμό κατά του Ίππου με κύρια αφετηρία τον ανθρώπινο ναρκισσισμό  που μας θέλει «κυρίαρχους» του Ίππου.

ΣΚΙΑΓΡΑΦΩΝΤΑΣ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΡΩΣΙΑ

 ΣΚΙΑΓΡΑΦΩΝΤΑΣ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΡΩΣΙΑ

Μία συνέντευξη του Ρώσου διανοητή Alexander Nevzorov

 

     

O Alexander Glebovich (Алекса́ндр Гле́бович Невзо́ров) Nevzorov, από τους κορυφαίους δημοσιογράφους και τηλεοπτικούς συντελεστές της σύγχρονης Ρωσίας, τέως μέλος του Κοινοβουλίου της και ακτιβιστής φίλιππος, από τους κορυφαίους Ιππολόγους με διεθνώς ανεγνωρισμένο Ιππικό Οργανισμό (Nevzorov Haute Ecole) που ίδρυσε και λειτουργεί υπέρ της ευημερίας του Ίππου, παραχωρεί μια βαρυσήμαντη συνέντευξη στον δημοσιογράφο Roman Tsymbaliuk "εφ' όλης της ύλης" για μία χώρα που πέρασε την λαίλαπα του σοβιετικού κομμουνισμού καταλήγοντας στην ...μετα-λαίλαπα ενός προσωποπαγούς κρατισμού ο οποίος συνεχίζει την κομμουνιστική απανθρωπιά σε παραπειστική "συσκευασία" ...μετ-εξελίξεως! O Alexander Glebovich Nevzorov (Алекса́ндр Гле́бович Невзо́ров) είναι ένας από τους μεγαλύτερους συγχρόνους φυσιοκεντριστές φιλοσόφους οι οποίοι ερμηνεύουν την εξέλιξη του ανθρώπινου Πολιτισμού μέσα από την φυσιολογική συμπεριφορά των πλασμάτων της και επέλεξε την παρατήρηση και την "αποκρυπτογράφηση" της σκέψεως και της συμπεριφοράς του Ίππου προς εξαγωγή ωφελίμων συμπερασμάτων για την προώθηση του μέλλοντος ανθρώπινου Πολιτισμού, όπως ακριβώς και ο Kassai Lajos στην Ουγγαρία, ο Klaus Ferdinand Hempfling στη Γερμανία, οι  Franklin Levinson και Monty Roberts στις Η.Π.Α. αλλά και άλλοι σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο. Ίδρυσε μία παγκόσμια Ακαδημία Υψηλής Ιππικής με στόχο την ευημερία του Ίππου και εργάζεται σκληρά προκειμένου ο υστερημένος αντιλήψεως "μέσος" Άνθρωπος να κατανοήσει βασικές αρχές κοινωνικής ευημερίας οι οποίες, αν και αυτονόητες, εξακολουθούν να παραμένουν απροσέγγιστες από τη σκέψη του. Ο σημαντικός αυτός Ρώσος διανοητής στη παραπάνω συνέντευξή του "χαρτογραφεί" με παρρησία λόγου τη "μετα-σοβιετική" εξέλιξη στη Ρωσία, το θρησκευτικό δηλητήριο που διαβρώνει τη κοινωνία της και την ουτοπία των ιμπεριαλιστικών βλέψεων του ελάχιστου Βλαντιμίρ Πούτιν στις ανύπαρκτες ηθικές αξίες αλλά και "ικανότητες" πιστεύουν οι γεννημένοι ραγιάδες που ελπίζουν τη σωτηρία τους από έναν περιστασιακό δημαγωγό με ημερομηνία λήξεως.

     Alexander Nevzorov was one of the most famous Russian journalists at the turn of the 1990s. His 600Seconds TV show was at the top of the ratings across the country. Nevzorov "took part" in almost all post-Soviet military conflicts, advocating, as he said, "the interests of the empire." Now he is one of the few in Russia who call the Donbas militants by their real names: criminals and terrorists. In an interview with UNIAN, Nevzorov reasons why it is impossible to build a "Russian world," and why, sooner or later, Russia will give up on the Donbas militants and hand them over to the official Kyiv. According to the publicist, Putin will easily find the reasons for dumping Donbas and totally bury the Novorossiya myth. Nevzorov believes that in any scenario, Russia’s attempts to recreate the empire will be too costly.

     - Why has your perspective changed so much over time? In the early '90s, you were an active advocate of the preservation of the Soviet Union, you visited Transnistria, Nagorno-Karabakh and other hot spots with where Russia was involved directly… And now you have absolutely no support for the militants in Luhansk and Donetsk regions…

     - Whenever I'm asked this question (and I am, rather frequently), I give examples of many people. Starting with Max Planck, who started exploring the dark matter hoping to prove the absence and insignificance of nuclear factors. At first, Planck rigidly opposed the theory of nuclei and atoms, only to become later one of the world’s greatest physicists in this field. We know a lot of people that change their minds in matters much more serious than some politics, under the influence of hard facts, updated information, and the changing times. Let’s remember the great geologist, Charles Lyell, who has refused for a long tome to put up with the theory of glaciers, capable of carrying huge boulders over long distances. However, in the sixth edition of his study, Lyell honestly said that was wrong.

     With respect to empire, I have a special approach, different from anyone else’s. Yes, I was a legionnaire of the empire and the last soldier of the empire, and, unlike all those who spill all this empty talk over this issue, I defended this empire and fought for it. I did everything for it to survive, but my experience showed me that there is nothing more fragile and senseless than the empire. There’s nothing difficult to dislodge it these days within two or three months. This form is unsustainable. As I took part in the collapse of the empire, and in various coups, I know how fast and easily it can be accomplished.

     So, when we talk about what Russia does in Ukraine, we should understand that there could be any other country instead of Ukraine. Ukraine is only the sauce to an imperial dish, which Russia serves itself. Ukraine is a symptom of imperial ambitions but not Russia’s goal. It was necessary for the Kremlin to step firmly with its blood-stained tarpaulin boots, and it didn’t matter where. But they failed to do it in Ukraine.

     To my great surprise, Ukraine was keen on resistance and brilliant victories. Had it not been Ukraine, Russia would be doing this to someone else. We see that it is in Ukraine where the Russian world has broken down. That is, the shroud of the Russian national idea will probably be decorated with Ukrainian embroidery, and also with some Arabic script.

     The main motive will be Ukrainian national embroidery, because, in the process of these gangster-style developments in Donbas, it became clear that the “Russian world” lacks personnel. There is just a set of criminals, a certain number of absolutely ignorant and evil thugs. Russia isn’t able to offer anything else to the global history to bring to life its imperial designs. All these Girkin-like militant leaders, all these ridiculous Cossacks, all these thugs, thieves, and terrorists, who founded that criminal and terrorist den in Donbas – that’s everything Russia has in the 21st century. Nothing more.

     - So, are you saying that the idea of a "Russian world" is utopian?

     - "Russian world" can’t be built. The are plenty of reasons for that. One of these reasons is lab-tested in Donbas. It’s the lack of personnel. Because regular troops can’t be perceived seriously. We know the Russian army, and we know how this huge Russian army was defeated by a tiny Chechnya. This Chechnya has made Russia pay contributions, and this Chechnya has been making Russia turn a blind eye to what is happening in its territory.

     The "Russian world" was defeated not only with the personnel factor. It is impossible in its core. Just like it’s now impossible to clone a dinosaur, despite all its power, the number of teeth and placoid scales. You can’t give him a chance to inhabit a forest park. It just won’t happen. A dinosaur will sure be shot, because no one needs one today. This form of life is unsustainable.

     - Is this your forecast for the "Russian" Donbas?

     - I think, Donbas, I think, will be purged. There’s also a faint hope that the terrorists will kill each other. As I’ve always said, the ideal way would be for the Russian troops to come to Donbas with the only aim of uniting with the ATO forces and breaking this criminal hive. Life is full of surprises. It is possible that this may as well be the case. Because Russian life is bursting at the seams.

     - But then the Russian president's rating will fall, because people will think that Putin "has given up on the Russians," "given up on Donbas", "bowed down in front of the Americans"...

     - I think that he will find an explanation for his 86% [of the Russian citizens who support Vladimir Putin according to the polls]. He has a very good propaganda machine, and everything is alright with his diplomatic dodging skills. Therefore, he will find the necessary words. Especially, when it becomes clear that someone will have to be assigned responsibility for the downed Boeing, it will immediately become clear that all these people have nothing to do with the Russian authorities and that they are all just criminals and villains. It will be very interesting to see, whether the Kremlin hands these Russian Donbas “heroes” of the “Russian world” over to the official Kyiv in handfuls or one by one.

     It does not matter whether Putin is good or bad. His past and his character don’t matter either. He believes that the imperial idea is worth being paid for with happiness, life and well-being of two or three or four generations. Clearly, this is taken from the so-called Great Russian culture, which is infected with such sentiments, and from Orthodoxy. There are plenty of factor, especially the philosophical and ideological ones. And I'm absolutely serious now. If we recall German Nazism, it would have been impossible without the German Romantics and the foundation created by these wonderful people. All the Nazi ideology initially came from the German genius, the first German attempts to connect philosophy and ideology.

     Sometimes everything turns upside down. Putin is deeply committed to this imperial idea. Apparently, he sees his historic mission in it. The audience applauds him. This is true. This 86% is not some sociological fiction. It’s just that the propaganda game has not been really ethical.

     I wish he initially told these 86%, with all honesty, that everything will eventually result in the emergence of the great “Russian world,” and we may be astonishingly great, our well-being and prosperity we will be provided for hundreds of years ahead, as it lies in the abscess of national greatness that we need to harvest - only with the proviso that it may as well end really crappy, that for this abscess of national greatness the Russians will have to pay a high price: the lives, well-being, prosperity, opportunities to travel the world, and eat nice food, and provide education for their children… That we will get the "Russian World" anyway, but, like any empire, it would be fragile and could fall apart at the touch of a skillful finger...

     But Putin chose not to elaborate, and this is perhaps the only claim against him that I could think of. Besides that, ha he has been doing his job perfectly: he has been sculpting this empire very carefully and meticulously.

     He needed Crimea, not because he needs the peninsula, but the very fact of the annexation of some piece of land, as an example of imperial behavior. I must say it is very difficult. One thing is sculpting an empire of millions of serfs, similar in terms of their development to the indigenous peoples of Borneo and Papua. Another thing is molding a great empire of the feces that this day offers.Today, the empire lacks the number of factors it needs. Besides, Russia, unfortunately, or generally, fortunately, is powerless. This was proved during the Chechen war.

     - I do not want you to fall under the certain articles of the Russian Criminal Code, but still, I can’t but not ask you about the future of Crimea…

     - By asking this question, you put me in an awkward position anyway and push me to the banned action, since we have an article introduced to the Criminal Code for expressing certain thoughts. I don’t intend to experience the effects of criminal prosecution, so I will say nothing. You know all my thoughts on this subject.

     - In the context of thinking about your empire, how is modern Russia different from the Soviet Union, which so many people are so nostalgic about?

     - I have no nostalgia. I reminisce of both the good and the bad of the Soviet Union, equally. This was my Homeland, and I used to treat the word "Homeland" seriously. And if I treat something seriously, I fight for it. I have no nostalgia and delusions about that reality, which was in fact vile, unnatural, ruthless and stupid.

     Fortunately, I have no Homeland now, as Russia has done nothing yet that has allowed me to grant it this honorary title. Let it try, then maybe I will. Meanwhile, Russia is just doing stupid things.

     - Why has Russia come to the state when there are only enemies on the outside, while there is this “spiritual bondage” and ostentatious Orthodoxy as one of the pillars of the State?

     - Orthodoxy in Russia is not ostentatious. And you should not think that on the one hand, there is something sublime and spiritual, which makes people better, and on the other – there are clerics like Gundyaeev or Chaplin, who are dance their spooky cancan, sporting golden coats and beards. You should not think that these are two separate phenomena. All of this is the core of Orthodoxy. Aggressive, intolerant and aggressive stance is the real Orthodoxy.

     Recall the ideologist of Russian Nazism and chauvinism, Fyodor Dostoyevsky. At first, he was a completely normal person… But having witnessed the public execution of a group of revolutionaries, Dostoyevsky was terrified. This fear has turned him into a friend of the regime. Read his works, and you will see that Orthodoxy knows no pity. And not because it is some sort of perversion. This is his doctrine, his essence.

     You came up with with some abstract nonexistent religion, something spiritual. But religion and spirituality is actually exactly what today's Russia is showing. It’s in Girkin, in Cossack terrorists, in covering the Syrian sands with bombs... This is what the Orthodoxy is!

     - Is it difficult living in Russia for such an outspoken atheist as you?

     - I have no such difficulties. I have never faced rejection of my position. Furthermore, I understand that almost everyone here is an atheist, although a concealed one.

     The world is saved from Russia due to the fact that Orthodoxy is absolutely bogus. Yes, it is terrible, but fortunately, it’s not real. All the people who call themselves believers, are mostly a sham. We know, based on the history of the Church, the lives of the saints, how believers should behave, what behavioral characteristics we should see. But what we see is that all the things that today's Orthodox Christians do have nothing in common with those characteristics.

     - After almost two years of war against Ukraine, Russia suddenly remembered an old idea of “fraternal nations” although, before that, they tried to “liberate” Ukraine from the Ukrainians. Will there be any effect of this rhetoric?

     - We are no fraternal nations. We must understand it. The Russians and the Ukrainians have their own national heroes, their national priorities, things important and unimportant for the nation. These are completely different nations, which got connected by accident, through geographic proximity. These are the nations with different culture, different life views. They really have nothing much in common. If someone wishes to fool their brains with this “brotherhood,” I have no such illusions.

     I understand that the Ukrainians have the right, for many decades, to flinch from the very word "Russia," and hate it as well. And this is right. I know it's not my fault and not the fault of the people who are close to me, but still I fall under responsibility for the fact that Russia has done in Donbas: for those deaths, the terrorists who hide behind hospitals, street vendors and insanity of the "Russian world." Unfortunately, I, too, must bear responsibility. And Ukraine has the right to despise me and hate me. It is bitter, but, because I’m a reptile, maybe I can live with that.

     But in general, one should not draw illusions that we will be great friends, again. We will not be forgiven, and rightly so. This can't be forgiven.

     - A lot of the Russian opponents of the current president of the Russian Federation give advice and criticize Ukraine… Many believe that Ukraine can build the "other Russia without Putin." Why did you refrain from giving any advice?

     - I do not give advice to anyone. It is pointless. How can we give advice to a foreign country? Who am I to this country to give advice? Also, I do not belong to the opposition. On this issue, I’m a sided mathematician, an observer who was offered to make calculations and draw conclusions. My conclusions are what they are. For me, the picture is very clear.

     However, I'm not ready for and I will never go into opposition because, after all, I have a right to despise the empire, Putin has a right to pray for this empire. Perhaps the consequences of my contempt and his prayers will be different, but he will answer for his actions, he is quite a brave and courageous man. Besides, I remember this opposition, as they burst into happy laughter, watching me being arrested, the TV shows and newspapers being closed up, and the parliament building being shelled. I remember that opposition, they are no better than today’s reactionaries. There is nothing better about them. They wish they weren’t locked up… But they also wish to lock up the others.

     Look, Garry Kasparov is not a stupid man. But listen to this bloodthirsty and irresponsible tone, so familiar to us, in his latest appeal for post-Putin Russia. We remember that Marat and Robespierre were finished liberals, that they prayed to freedom. But they were ready to have thousands executed so that no one prevented them from praying. And I'm not ready to do so. I believe that the only concern should be about the possibilities of development and prosperity. Everything else is worth a penny.

     - You were one of the most famous journalists in the '90s, and then you took a long pause, you have been researching the horses ... Why are you back in journalism?

     - Yes, I’ve been researching the horses, then I took up the study of humans and other animals. Honestly, I thought that I was through with journalism and that my grave in journalism has long been covered with me-nots. It turned out differently.

     When this information war against Ukraine started, I came back because of Donbas.

     I regained my positions that I had had before my long absence quite easily. There came the offers, but I'm a very picky mercenary. I may accept or not accept the offer. I am very hard to seduce, and it’s totally not about money.

     In part, in this story with Donbas, they were trying really hard to recruit me to that side. All of my buddies from all the wars I’ve gone through – OMON [police task force] guys from Riga, from Vilnius, Transnistrian heroes – all of them went to Donbas. However, I immediately sensed that this smells sharply of traditional thuggery, the smell that can’t be mistaken. There was no such smell in Transnistria and in all other conflicts. But here, in the Donbas case, it stinks with the Orthodoxy and thuggery. The mixture of these two flavors has completely repulsed me. So I had no will to participate, but it turned out that I was interested in it, got involved and "went for a buffet.”

Roman Tsymbaliuk

Η ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΟΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΠΠΟΥ [Alexander Nevzorov - Haute Ecole]

 Η ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΟΜΑΤΟΣ 

ΤΟΥ ΙΠΠΟΥ

[Alexander Nevzorov - Haute Ecole]

     Η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων", μακράν του να προάγει μοντέρνο "ιππικόν αθλητισμό" αλλά μία παραδοσιακή έφιππη πολεμική τέχνη, εκ της ιδρύσεώς της απέκλεισε την χρήση βασανιστικών "βοηθημάτων" που καταφέρουν κακώσεις ή και θάνατο του Ίππου τα οποία, δυστυχώς, είναι "καθιερωμένα" στην "αθλητική" Ιππασία, όπως, στομίδες, σπιρούνια, μαστίγια, μάστιγες κλπ, ακολουθώντας το μονοπάτι της Φυσικής Ιππικής και τους κανόνες του! 

     Εξ ενστίκτου και πριν δεχθούμε επιρροές εξαιρετικών Δασκάλων όπως του Kassai Lajos, του Klaus Ferdinand Hmpfling, του Alexander Nevzorov και πολλών άλλων, στοχαστήκαμε επάνω στην ευημερία του Ίππου και καταλήξαμε στο τεκμηριωμένο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος, στην προσπάθειά του να υποχειριάσει προς εκμετάλλευση όσο το δυνατόν ακόπιαστα και ταχύτερα τον Ίππο, δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει κάθε βαναυσότητα αφού ακόμη, στις δημοκρατικές του κοινωνίες, τα ζώα θεωρούνται άψυχα "πράγματα" και όχι έμψυχα πλάσματα με μία κατ΄ επίφαση "ουμανιστική" νομοθεσία η οποία, όμως, κατά την δικανική της εφαρμογή επιμένει στο "res" των ζώων!

     Εν προκειμένω, ο Alexander Nevzorov και το Ερευνητικό Κέντρο που λειτουργεί μέσα στην Σχολή του (Haute Ecole) μας δίνουν προς μελέτη δύο σημαντικά βίντεο τα οποία τεκμηριώνουν την κακοποίηση του στόματος του Ίππου στην περίπτωση της "αθλητικής Ιππασίας" η οποία, σε κάποιες περιπτώσεις, καταλήγει στον θάνατό του! Ας τα μελετήσουμε κι ας αποφύγουμε κάθε "συνέργεια" στο έγκλημα...!  

ΣΤΟ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΟ ΙΠΠΟΦΟΡΒΕΙΟ ΤΗΣ ΣΛΟΒΕΝΙΑΣ LIPICA

 ΣΤΟ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΟ ΙΠΠΟΦΟΡΒΕΙΟ

ΤΗΣ ΣΛΟΒΕΝΙΑΣ

LIPICA

     Κάθε είδος Ιππασίας εδράζεται στην δεξιότητα του "ιππεύειν" και η δεξιότητα αυτή συνοψίζει τους κανόνες της σε μία ενότητα η οποία είναι γνωστή ως "Ιππική Δεξιοτεχνία".

Αερoφωτογραφία της Kobilarna Lipica

     Δυστυχώς, αυτή η βάση της Ιππικής Τέχνης παραμένει άγνωστη στους Ελληνικούς "Ομίλους" και ο Έλληνας  που θέλει πραγματικά να αναπτυχθεί ως Ιππέας είναι υποχρεωμένος να ταξιδέψει στο εξωτερικό ώστε να αποκτήσει τις απαραίτητες  σχετικές γνώσεις.

     Η άγνοια της Ιππικής Δεξιοτεχνίας και η παραγνώρισή της στην Ελλάδα είναι ένα ακόμη θλιβερό "επίτευγμα" της ανεπαρκέστατης "Ομοσπονδίας" και των λοιπών, αστείων ελλαδικών "ιππικών" ...Παραγόντων, οι οποίοι συμπράττουν στην ιππική κακοδαιμονία της σημερινής Ελλάδος, ανακόπτοντας με την ανικανότητά τους την ανάπτυξη της Ιππασίας στη χώρα μας. Υπ΄ αυτές τις συνθήκες, η Ομάδα μας απεφάσισε να εντρυφήσει στην Ιππική Δεξιοτεχνία ασχέτως του επιπέδου ιππικής δεινότητος ενός εκάστου των Μελών της, ώστε συστηματικώς να βελτιώσουμε το "κάθισμά" μας, την χειριστική δεξιότητα αλλά και την αίσθηση ισορροπίας μας με αντίκρυσμα την βελτίωσή μας στην Έφιππη Τοξοβολία.

H Lipica το 1700

     Για τον σκοπό αυτό επιλέξαμε ένα από τα καλύτερα και πλέον ιστορικά κέντρα όπου διακονείται η Ιππική Δεξιοτεχνία και που είναι το, άλλοτε Αυτοκρατορικό, Ιπποφορβείο της Lipica , στην ομώνυμη περιοχή των Σλοβενικών συνόρων με την Ιταλία.

Αρχιτεκτονικά στοιχεία από τον αρχαιότερο σταύλο "Velbanca"

που ίδρυσε το 1703 ο Μονάρχης Leopold I.

     Αναφερόμενοι στην "Ιππική Δεξιοτεχνία" θα πρέπει να αποφύγουμε μία σημαντική παρερμηνεία η οποία άγει ακόμη και σε βάναυση αποφυσικοποίηση της Ιππασίας, με την αποδοχή ανθρωποκατασκεύαστων "θεωρήσεων" περί των κινήσεων και της ισορροπίας του Ίππου οι οποίες καθιερώθησαν κατά την περίοδο της κεντρο-Ευρωπαϊκής "Αναγεννήσεως"  προς τέρψη αργοσχόλων πλουτοκρατών της εποχής και των αυλικών "περιβαλλόντων" τους!

Oι φορβάδες κατευθύνονται μόνες για την πρωϊνή βοσκή

στα μονοπάτια του Ιπποφορβείου

     Η "Ιππική Δεξιοτεχνία" είναι ό,τι εξ ορισμού καθορίζεται, πάντοτε, εντός των πλαισίων των  φ υ σ ι κ ώ ν  κινήσεων του Ίππου, των κινήσεων, δηλαδή, τις οποίες ο Ίππος εκτελεί κατά την ελεύθερη διαβίωσή του στην Φύση ανεπηρέαστος από την υποκειμενική ανθρωποκεντρική "αισθητική" περί "αρμονίας" και "ομορφιάς" η οποίες δεν είναι πάντοτε ούτε "αρμονία" ούτε "ομορφιά"! Kαι αυτή η αφύσικη και ανθρωποκεντρική, δήθεν, αισθητική και αρμονία των κινήσεων του Ίππου είχε την απαρχή της στην κεντρο-Ευρωπαϊκή σχολή της Νεαπόλεως, όταν ο Federico Grisone (16ος αι) απεφάσισε να "εξελίξει" τις διδαχές του Ξενοφώντος με τις αφύσικες "προσμείξεις" των ιππικών αντιλήψεων της εποχής του. Έτσι, βασιζόμενος στον αρχαίο Έλληνα Στρατηγό και  Ιπποδιδάσκαλο και χωρίς να λογίζει ότι εκείνος ο σοφός νους της Αρχαιότητος δεν είχε υπ΄όψη του σάγματα και αναβολείς, συνέγραψε το "Ordini di cavalcare" ("Κανονισμοί του Ιππεύειν", Νεάπολις, 1550) προσμειγνύοντας κινήσεις αφύσικες ως ενδεδειγμένες για τον ατυχήσαντα Ίππο. Η ίδρυση της Ιππικής Ακαδημίας της Νεαπόλεως και η, σε αυτήν, διδασκαλία του Giovanni Baptista Pignatelli (μαθητού του Federico Grisone ) ήρθε να "αποτελειώσει" την ανθρωποκεντρική αυθαιρεσία της διαστροφικής αντιλήψεως περί κινησιολογίας του Ίππου. Ο Giovanni Baptista Pignatelli, εστιασμένος στην εκπαίδευση Ίππων Τσίρκο προς εντυπωσιασμό του φιλοθεάμονος Κοινού κι εφευρέτης φοβερών στομίδων και βιαίων μεθόδων υποχειριασμού του Ίππου, κατηύθυνε την διδασκαλία του περί "Ιππικής Δεξιοτεχνίας" προς αυτή την "διεύθυνση" με αποτέλεσμα να καθιερώσει μία κινησιολογία εντυπωσιασμού ως "φυσική" και "ενδεδειγμένη", παρεξήγηση η οποία έκτοτε παρέμεινε και διαιωνίζεται έως σήμερα! Οι "μόδες" όμως, διατηρούνται στις συνειδήσεις των ανοήτων "δυτικών" ανθρώπων οι οποίοι, συν τη στερήσει βαθύτερης Παιδείας, επιμένουν να θεωρούν το λάθος ως "ορθόν", επιδιδόμενοι έως σήμερα σε μία "Ιππική Δεξιοτεχνία" (Dressage ) αφύσικη και επιζήμια για την φυσιολογία του Ίππου (τραυματικές καμπυλώσεις αυχένος, παραμορφώσεις ωμοπλάτης, ψυχικοί βιασμοί κλπ) νομίζοντας, μάλιστα, ότι αυτή αποτελεί "κορυφαία" Ιππική!

     Ήδη γίνεται κατονοητό ότι αυτό το οποίο οι "αυλιζόμενοι" κεντρο-Ευρωπαίοι ωνόμασαν αυτοκλήτως ως "Haute Ècole" ουδόλως αποτελεί μίαν αντικειμενικώς "Υψηλή Σχολή Ιππικής Τέχνης" αλλά το παράγωγο εκείνης της εποχιακής αντιλήψεως περί "Υψηλής Ιππικής Τέχνης"  σε μία κεντρική Ευρώπη η οποία είχε, προ πολλού, εκπέσει  φυσικώς. Η αποδεικτικότητα τούτου του οδυνηρού συμπεράσματος βρίσκεται στα "Αναγεννησιακά" (και μετέπειτα) πεπραγμένα των κεντρο-Ευρωπαίων οι οποίοι, εξ' αυτών, με εξαίρεση μία βραχυχρόνια επανάνθιση των ηρωϊκών φυσικών Αξιών της Ηπείρου, κατέληξαν στην σημερινή παρακμή της γηραιάς Ευρώπης. Και η αποφυσικοποίηση του, ούτως ειπείν, "δυτικού" ανθρώπου παρέσυρε σε αποφυσικοποίηση και την "δυτική ιππασία" αλλά, δυστυχώς, σε αποφυσικοποίηση και των ατυχών Ίππων οι οποίοι υπηρετούν αυτό το συνονθύλευμα της "δυτικής ιππασίας"  το οποίο αφίσταται των αρχικών σοφών κανόνων περί Ιππικής του Ξενοφώντος. Η "έξοδος" (=έκπτωση) του κεντρο-Ευρωπαίου από το πλαίσιο των κανόνων της Φύσεως και η παρά φύσει ανάγκη του να κατασκευάσει αντ' αυτών δικούς του "νόμους" τον έθεσαν και σε αντίθεση με την Ιππική την οποία διέστρεψε ορίζοντας ως "ιδανικό" μία επιθυμητή κινησιολογία του Ίππου αντίθετη με την Φύση της ανατομίας και της ψυχολογίας του Ίππου. Όταν, επί παραδείγματι,  ο "δυτικός" άνθρωπος καθιερώνει το "Aιγοπήδημα" ("Capriole") για τον Ίππο, παραγνωρίζει ότι αυτή η συγκεκριμένη κίνηση δεν ανήκει στην φυσιολογική κινησιολογία του Ίππου αλλά της ...αιγός, όπως άλλωστε το παραδέχεται και η ονομασία του άλματος! Όμως, οι αργόσχολοι "Μaîtres" της αναγεννησιακής ιππασίας  β ι ά ζ ο υ ν  τον Ίππο ώστε να κινηθεί όπως η ...αίγα και για να του διαστρέψουν την φυσιολογική κινησιολογία του και από Ίππο να τον μετατρέψουν σε ...αίγα τον υποχρεώνουν σε βασανιστικό υποχειριασμό ο οποίος, ούτε ουμανιστικό χαρακτήρα έχει, ούτε το αποτέλεσμά του εμπεριέχει τα στοιχεία της αρμονίας και της ομορφιάς, ενώ, αντιθέτως αδιαφορούν για τις μυοσκελετικές επιβαρύνσεις και κακώσεις του Ίππου ο οποίος υποφέρει την αφύσικη κίνηση στην οποία τον υποχρεώνουν!

     Είναι πασιφανές ότι ο "δυτικός" άνθρωπος ζει χειραγωγούμενος από ιδεοληπτικά στερεότυπα : κάνει τον ...σταυρό του με το δεξί του χέρι, πιστεύει στην ...δημοκρατία και στην ισότητα,  ...ιππεύει με εξισωμένες ηνίες! Δεν μπορεί, καν, να φαντασθεί ότι η τυπολατρεία δεν εγγυάται την διασύνδεσή του με το Θείο, δεν συλλαμβάνει καν, την ταυτιζόμενη σχέση της δημοκρατίας με την τυραννία (Πλάτων : "Πολιτεία" η'), δεν υποψιάζεται ότι ο Ίππος κινείται αρμονικώς  μ ό ν ο ν  ά ν ε υ  η ν ι ώ ν, διότι οι Ίπποι γεννώνται,  μεν, με ινίον αλλά ...ά ν ε υ  ηνίου και ηνιών! Έτσι, για την "δυτική" Ιππασία, η κινησιολογία της αυθαιρέτως ονομαζομένης "Υψηλής Ιππασίας" εξισώνει τον Ίππο με τις ...μοντέλες οι οποίες παρουσιάζουν στην πασαρέλα τις (δήθεν) υψηλές (θυμίζει κάτι;) ...collections: αφύσικες, παγερές, ψιμμυθιωμένες υπάρξεις οι οποίες διασταυρώνουν με μηχανική μονοτονία τα πόδια τους σε κάθε τους βήμα.

     Ο "δυτικός" άνθρωπος "ζει" εν διαστάσει προς την Φύση και τους αδήριτους κανόνες τους οποίους η ίδια θέτει! Το πρόβλημα του "δυτικού" ανθρώπου είναι μία ξεκάθαρη διανοητική ανεπάρκεια και η, ως εκ ταύτης, έλλειψη δημιουργικής φαντασίας, ενός γόνιμου οραματισμού! Αυτό το έχουμε εννοήσει όσοι ευτυχήσαμε να απεμπλακούμε των πλεγμάτων της "δυτικής" φενάκης, απελευθερώνοντας τους νοητικούς ορίζοντές μας ώστε να αγόμεθα σε λύσεις προς κάθε κατεύθυνση βίου μία από τις οποίες είναι και η Ιππική. Και η προλογική αυτή εισαγωγή είναι απαραίτητη προς άρση παρεξηγήσεων κι εσφαλμένης εντάξεώς μας στην χορεία όσων επιχειρούν να προσεγγίσουν την Ιππική Δεξιοτεχνία μέσω του "αναγεννησιακού" λάθους της που λέγεται “Haute Ècole”. Η Ελληνική Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" εμμένει στους κανόνες της  Φ υ σ ι κ ή ς  Ι π π ι κ ή ς  τους οποίους ώρισε ο αρχαίος Έλλην Ξενοφών, αφαλκίδευτης από τις, παρά φύσει, "αντιλήψεις" των αναγεννησιακών διαστροφέων της! Ακριβώς, όπως ο μεγάλος Ιταλός ανανεωτής της Ιππασίας Federico Caprilli έγραψε : "Ενώ το Dressage επιχειρεί να προσαρμόσει τον Ίππο στον Ιππέα, η Φυσική Ιππασία προσαρμόζει τον Ιππέα στον Ίππο".

     Επιστρέφοντας, λοιπόν, στην Kobilarna Lipica ας αναφερθούμε επ΄ ολίγον στο ιστορικό ιδρύσεως του σημαντικού αυτού Ιππικού Κέντρου το οποίο αποτελεί πολιτιστική κληρονομιά της παγκόσμιας, πιά, Ιππασίας.   Η ευρύτερη επαρχία του Karst στην οποία ανήκει η Lipica, υπήρξε ήδη από τους ρωμαϊκούς χρόνους ένα "λίκνο" εκτροφής Ίππων ειδικώς προς έλξη πολεμικών αμαξών. Κατά τους μέσους χρόνους η επαρχία αυτή έγινε γνωστή για τις διοργανώσεις σημαντικών ιππαθλημάτων, αλλά και για την εν γένει ιπποπαραγωγική της δραστηριότητα. Το Karst, όμως, λόγω του ασβεστολιθικού υπεδάφους του και των σπηλαιοδιαμορφώσεών του είναι ο "παράδεισος" της Σπηλαιολογίας και των σπηλαιολόγων βαπτίζοντας, μάλιστα και τα σπήλαια με το όνομά του ως "Καρστικές Διαμορφώσεις".

Η γεωγραφική θέση της Lipica

     H περιοχή της Lipica ανήκε στα όρια της Αυστριακής Αυτοκρατορίας στις 19 Μαίου 1580, όταν ο Αυστριακός Αρχιδούκας Κάρολος ΙΙ των Αψβούργων αγόρασε το τεράστιο κτήμα προκειμένου να ιδρύσει εκεί το "Ιπποφορβείο της Βασιλικής και Αυτοκρατορικής Αυλής της Lipica του Karst". Ο Αρχιδούκας Κάρολος ΙΙ των Αψβούργων, αμέσως μετά την αγορά του μεγάλου κτήματος άρχισε την αναμόρφωση των υποδομών του δίνοντας προτεραιότητα στην φιλοξενία των τριών Ανδαλουσιανών επιβητόρων τους οποίους, τον ίδιο χρόνο, είχε εισαγάγει για αναπαραγωγικούς λόγους ο Βαρώνος Johann Khevenhφller επιστρέφοντας από ένα ταξίδι του στην Ισπανία.

H απόδειξη αγοράς (1580) των τριών πρώτων Ισπανικών Ίππων του Ιπποφορβείου

     Σε αυτούς τους αρχικούς τρεις επιβήτορες, το 1581, προσετέθησαν ακόμη έξι, επιπλέον δε και 24 φορβάδες, που εισήχθησαν επίσης από την Ισπανία αφού κατ' εκείνη την περίοδο επιστεύετο ότι οι Ίβηρες Ίπποι ήσαν οι πλέον κατάλληλοι τόσο για το manège όσο και για τον Πόλεμο. Ήδη από το 1595 το Ιπποφορβείο της Lipica μπορούσε να προσφέρει 30 φορβάδες στον Δουκικό Σταύλο του Graz της Αυστρίας και από το 1619 η Lipica τροφοδοτούσε με Ίππους σε τακτική βάση τους Αψβούργειους Σταύλους του Graz και της Βιέννης. Οι αυλικοί και οι λοιποί ευγενείς εκτιμούσαν πολύ την φυσική αντοχή, την ευεξία και καλή υγεία, την ομορφιά και τον καλό χαρακτήρα αλλά και την υπερήφανη κίνηση των δημιουργημάτων του Ιπποφορβείου της Lipica, των Lipizzaner.

Σήμερα, σε μιά "γωνιά" του Ιπποφορβείου, ένας διακεκριμένος επιβήτωρ.

     To 1681, έναν σχεδόν αιώνα μετά την ίδρυση της Kobilarna Lipica, ο Ιστορικός Johann Weichard Freiherr von Valvasor έγραφε : "Μεταξύ άλλων, (ο Κάρολος ΙΙ ) ίδρυσε το 1580 ένα Ιπποφορβείο στο χωριό Lipica της περιοχής Karst όπου εκτρέφονται οι καλύτεροι Ίπποι προοριζόμενοι για την Αυτοκρατορική Αυλή. Οι Ίπποι αυτοί είναι οι πλέον εξαιρετικοί και ανθεκτικοί που μπορεί να υπάρχουν. Βοσκούν σε πετρώδη εδάφη όπου ελάχιστο γρασίδι μπορεί να υπάρξει."

Η "Οδύσσεια" των ευγενών τετραπόδων προκειμένου να επιβιώσουν

      Κατά τους επόμενους, 17ο και 18ο, αιώνες, η Lipica έζησε μία περίοδο ειρηνική με συνεχή  ανάπτυξη, μέχρι την εμφάνιση του Ναπολέοντος Βοναπάρτου στον ευρωπαϊκό ορίζοντα.

     Τότε, τον Μάρτιο του 1797, το Ιπποφορβείο της Lipica θα έπρεπε  εσπευσμένα να εκκενωθεί προκειμένου οι τετράποδοι "ένοικοί" του να σωθούν από την επέλαση της ναπολεοντείου "Mεγάλης Στρατιάς". Τότε τα Lipizzaner ωδηγήθηκαν προς την Ουγγαρία, στην ιστορική πόλη Stuhlweissenburg ( Székesfehérvár ) χωρίς απώλειες.

     Όταν, μετά από ένα εξάμηνο, επέστρεψαν στην Lipica, δυστυχώς, οι εγκαταστάσεις είχαν μετατραπεί σε ερείπια και πολλά από τα αρχεία είχαν καταστραφεί. Η αποκατάσταση δεν άργησε να ολοκληρωθεί αλλά, δυστυχώς και πάλι, ένας σεισμός ( Ιανουάριος 1802 ) προκάλεσε σοβαρές καταστροφές σκοτώνοντας και πολλούς Ίππους! Μόλις, δε, τρία χρόνια κατόπιν ( 1805 ) χρειάσθηκε και πάλι να εκκενωθούν οι εγκαταστάσεις εν όψει της τελευταίας εκστρατείας του Ναπολέοντος Βοναπάρτου. Την φορά αυτή οι Ίπποι μετεφέρθησαν στο Djakovo της Σλαβονίας. Δύο χρόνια κατόπιν, η εκπατρισμένη αγέλη μπορούσε να επιστρέψει στην Lipica. Όμως, στο σύμφωνο ειρήνης του 1809 ο Ναπολέων Βοναπάρτης υπεχρέωσε την Αυστρία να παραδώσει τις περιοχές της  Καρινθίας ( Kφrnten )  της Τεργέστης μαζύ με την Lipica στην Γαλλία! Αλλά, η Αυστρία μη ούσα διατεθειμένη να χάσει τα αγαπημένα της Lipizzaner, ...ξανα-εκκένωσε το Ιπποφορβείο της Lipica και ωδήγησε τα Lipizzaner στην κεντρική Ουγγαρία, στην πόλη Mezőhegyes όπου παρέμειναν επί έξι ολόκληρα χρόνια! Μετά την συντριβή του Ναπολέοντος Βοναπάρτου στο Βατερλώ η Lipica επανήλθε στην κυριαρχία της Αυστρίας.Οι εγκαταστάσεις, όμως και πάλι είχαν υποστεί καταστροφές και αλλοιώσεις από τους Γάλλους κατακτητές υπό τον Στρατηγό Αuguste de Marmont ο οποίος είχε επιφέρει και σημαντικές ζημίες κόβοντας τα γύρω δάση και καταστρέφοντας τόυς βοσκοτόπους της περιοχής.

     Αμέσως ο Αυστριακός Αυτοκράτωρ Φραγκίσκος Ι, παρά την σοβαρή οικονομική κρίση εκείνης της εποχής, διέθεσε τεράστια κεφάλαια αλλά και εργώδη σπουδή προκειμένου να αποκατασταθεί το Ιπποφορβείο της Lipica και οι γύρω περιοχές όπως ήσαν προ της Γαλλικής κατοχικής περιόδου. και όχι μόνον αυτό, αλλά ο ίδιος Μονάρχης εφρόντισε ώστε να πολλαπλασιασθεί αριθμητικώς η αγέλη των ευγενών Ίππων κάνοντας την Lipica να γνωρίσει μία νέα αγλαή φάση λειτουργίας!

     Το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνος υπήρξε μία νέα εποχή ειρηνικής προόδου για την Lipica. Όταν η Ιταλία εισήλθε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο το 1914, οι φορβάδες και τα μη απογαλακτισμένα εστάλησαν στο Κάστρο του Laxenburg 15 χιλιόμετρα νοτίως της Βιέννης, ενώ άλλοι νεαροί Ίπποι εστάλησαν στο παλαιό Ιπποφορβείο του Kladrub στην Βοημία. Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο η περιοχή της Lipica βρέθηκε στην κυριαρχία της Ιταλίας κι έτσι η Αυστρία όχι μόνον δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει το παραδοσιακό της Ιπποφορβείο αλλά θα έπρεπε να βρεί νέα θέση φιλοξενείας της αγέλης των Lipizzaner. Yπ΄ αυτές τις συνθήκες, επελέγη το Ιπποφορβείο Piber στην περιοχή Steiermark, 20 χιλιόμετρα δυτικώς του Graz.

     Όταν ο Αυστριακός Λαός πέτυχε την προσάρτησή του στην Γερμανία του Τρίτου Ράιχ ( 1938 ) τόσο η Ισπανική Σχολή της Βιέννης όσο και το Ιπποφορβείο Piber εστρατιωτικοποιήθησαν και ενεσωματώθησαν στις Γερμανικές Ένοπλες Δυνάμεις (Wehrmacht ). To 1942 τα Lipizzaner μετεκινήθησαν από το Ιπποφορβείο Piber προς το Hostau της Βοημίας, 40 χιλιόμετρα από τα Βαυαρικά σύνορα. Έτσι το Hostau ανεπτύχθη ως το πλέον σημαντικό Ιπποφορβείο των περιοχών οι οποίες ανήκαν στην δικαιοδοσία της Γερμανικής Wehrmacht και εκεί, εκτός των Lipizzaner, διετηρούντο αρκετές ακόμη Ιπποφυλές μεταξύ των οποίων και Ρωσικοί Ίπποι από το Ιπποφορβείο Amassow.

Σκηνή από την ταινία με θέμα την επιχείρηση σωτηρίας των Lipizzaner :

"Das Wunder des weissen Hengste"

     Tην Άνοιξη του 1945, όταν ο σοβιετικός στρατός πλησίαζε στο Hostau με κίνδυνο να αφανίσει τα Lipizzaner, o Γερμανός Διοικητής του Ιπποφορβείου, Αντισυνταγματάρχης Hubert Rudofsky καθώς και ο, επικεφαλής, Ιππιατρός του Ιπποφορβείου Dr. Lessing ανέπτυξαν πρωτοβουλία και ήρθαν σε μυστική επαφή με τους Αμερικανούς αντιπάλους τους προκειμένου να εξασφαλίσουν την σωτηρία των αγαπημένων τους Lipizzaner από την σοβιετική βαρβαρότητα. Έτσι, οι δύο Γερμανοί, εζήτησαν από τον Αμερικανό Αντισυνταγματάρχη Charles Reed να μεσολαβήσει ώστε τα πολύτιμα Lipizzaner να τεθούν υπό την εγγύηση των Αμερικανών. Πράγματι ο Αντισυνταγματάρχης Charles Reed απετάνθη στον αρμόδιο Διοικητή Στρατιάς , Στρατηγό George Patton  διακεκριμένο φίλιππο και Ιππέα, ο οποίος δεν εδίστασε να παραβιάσει κάθε σχέση συμμαχίας με τους σοβιετικούς προκειμένου να σωθούν από τα νύχια των τελευταίων τα ευγενή τετράποδα τα οποία οι Ρώσοι απροκαλύπτως έσφαζαν κι έτρωγαν ως εκλεκτούς "μεζέδες"!! Στις 18 Απριλίου 1945 ο Αντισυνταγματάρχης Charles Reed κατέλαβε εξ ολοκλήρου το Hostau ενώ αυτό το τελευταίο ουσιαστικώς ανήκε στην δικαιοδοσία των σοβιετικών. Στις 8 Μαίου 1945 η Γερμανία κατέρρευσε και στις 15 Μαίου, μόλις μία εβδομάδα αργότερα, τα Lipizzaner μεταφέρονται στην Βαυαρία, εντός του αμερικανικού στρατιωτικού τομέως. Εν τω μεταξύ, ο Συνταγματάρχης Alois Podhajsky, ολυμπιονίκης της Ιππικής Δεξιοτεχνίας και Διοικητής της Ισπανικής Σχολής της Βιέννης, είχε ζητήσει από τον Στρατηγό George Patton να συνεχίσει την προστασία των Lipizzaner, έτσι δε, με δύο αποστολές, στις 18 Μαίου και στις 25 Μαίου 1945, 200 Lipizzaner μετεστάθμευσαν στο St. Martin της Άνω Αυστρίας μέχρι την οριστική επιστροφή τους στο Ιπποφορβείο Piber, το 1952. Τρία χρόνια κατόπιν, το 1955, στην Βιέννη, επαναδραστηριοποιήθηκε και η Ισπανική Σχολή της Βιέννης.

     Το 1945 η Lipica παρεχωρήθη στην Γιουγκοσλαυία! Η Γιουγκοσλαυική Κυβέρνηση απαίτησε να παραλάβει όλα τα υπάρχοντα Lipizzaner αλλά εκεί επέστρεψαν μόνον 11 Ίπποι.

     Ήδη, 109 Ίπποι είχαν παραχωρηθεί στην Ιταλία, σχεδόν ισάριθμοι στην Αυστρία ενώ πολύ λίγοι είχαν παραχωρηθεί και στην Τσεχοσλοβακία.

     Τα Lipizzaner διακρίνονται σε έξι βασικές "γραμμές αίματος" από ισάριθμους επιβήτορες: (α) PLUTO, γεννημένος το 1765, με αίμα Ισπανικού και Δανέζικου Frederiksborger. Τα πλάσματα αυτά είναι ανθεκτικά και δυνατά, (β) CONVERSANO, γεννημένος το 1767, ένας τεφρόχρους Neapolitan επιβήτωρ, εκτροφής περιόδου μπαρόκ, (γ) MAESTOSO, γεννημένος το 1773, ένας φαιόχρους επιβήτωρ Kladrub, (δ) FAVORY, γεννημένος το 1779, ένας επιβήτωρ επίσης Kladrub, (ε) ΝΕΑPOLITANO, γεννημένος το 1790, επίσης Neapolitan επιβήτωρ και (ς) SIGLAVY, γεννημένος το 1810 στην Συρία, ένας Αραβικός επιβήτωρ που εισήχθη το 1816.

     Πέραν των βασικών "γραμμών αίματος", διακρίνουμε και κάποιες δευτερεύουσες όπως του : (ζ) INCITATO, γεννημένου το 1802 από Ισπανικό και Ιταλικό "αίμα" και το οποίο ανεπτύχθη στο Ιπποφορβείο Babolna της Ουγγαρίας ως ελαφρύς αγροτικός Ίππος και (η) ΤULIPAN, που ανεπτύχθη στο Κροατικό Ιπποφορβείο Τeresovac (Jankovic) από διασταύρωση Ισπανικού-Νeapolitan και Lipizzaner τον 19ο αιώνα, διαμορφωμένου τελικώς γύρω στα 1880.    Επισήμως αναγνωρίζονται 18 "γραμμές" φορβάδων Lipizzaner και τρείς Αραβικών οι οποίες επιβιώνουν ως σήμερα. Διεθνώς εντοπίζονται περισσότερες. Οι κλασικώς παραδεδεγμένες είναι : SARDINIA, SPADIGLIA, ARGENTINA, AFRICA, ALMERINA, BRADAMANTE, ENGLANDERIA, EUROPA, FISTULA, IVANKA, DEFLORATA, GIDRANA, DJEBRIN, MERCURIO, THEODOROSTA. Τρεις από τις "γραμμές" αυτές αποτελούν παλαιές εκτροφές του Karst γύρω από την Lipica, πέντε από το Kladrub, δύο από το Koptschan και δύο από το Frederiksborg. Oι λοιπές είναι μεικτής προελεύσεως. Επίσης διακρίνουμε και τις ακόλουθες : ΑDRIA, ALKA, ANEMONE, BACHSTELZE, BREZICA, DIANA, ECKE, ELJEN, FLORA, FRUSKA, GENERALE, JUNIOR, HERMINA, KAROLINA, MANCZI, MARA, MIMA, MISS WOOD, MORAVE, MUNJA, NANCI, PAKRA, RAVA, REBECCA, SAGANA, STANA, TERA, TROFETTA, TOPLICA, VIRTUOSA και ZENTA.

     Σήμερα, σε παγκόσμια κλίμακα, αναγνωρίζονται περίπου 3000 καθαρόαιμα Lipizzaner.

     Η εμπειρία της Ιππικής Δεξιοτεχνίας με τα εκπληκτικά Lipizzaner στη Kobilarna Lipica ύπήρξε μοναδική, μιάς και ήταν η πρώτη φορά που ιππεύσαμε πλάσματα επισταμένως εκπαιδευμένα για την συγκεκριμένη αποστολή! "Δάσκαλοι" ανεκτίμητοι, εύκαμπτοι, ευπροσάρμοστοι στην χειριστική "αντίληψη" του Ιππέως, κυρίως, πρόθυμοι να εργασθούν, τα Lipizzaner αυτού του Ιστορικού Ιπποφορβείου σου έδιναν την αίσθηση ότι θέλουν να σου αποκαλύψουν από την πρώτη στιγμή τα μυστικά της μεγαλειώδους κινήσεώς τους!

     Μόλις μπαίναμε στην φάτνη για την διαδικασία της επισάξεως, η συνεργασιμότητα του ...υψηλού τετραπόδου ήταν αμέσως αισθητή. Αταραξία, ακινησία, θετική διάθεση, ήσαν τα χαρακτηριστικά της υποδοχής του Ίππου στον Ιππέα που ετοιμάζεται να "σελλώσει". 

     Κατόπιν, ρυταγωγώντας το και διασχίζοντας οκτώ πόρτες και πέντε ...διαδρόμους, εισερχόμεθα στο κλειστό (πάντοτε) Ιππευτήριο όπου και το μάθημα! Κάθε ημέρα δύο διαφορετικοί Ίπποι εμπεδώνουν κάλλιστα το βαθύ κάθισμα στην ιππευτική "αντίληψη" του Ιππέως, κάθε ημέρα δύο διαφορετικά μαθήματα Ιππικής Δεξιοτεχνίας με "αλληλεπικάλυψη" γνωστικών αντικειμένων ώστε η άφίππευση να βρίσκει τον Ιππέα πιό ικανό, ίσως πιό "σοφό" και ...αδημονούντα για την επόμενη εφίππευση!

     Αυτά τα αισθησιακά τετράποδα σε έκαναν να εκτιμάς βαθύτατα την ακούραστη διάθεσή τους να σε "διδάξουν" καθ' όλη την διάρκεια του μαθήματος, την αμείωτη αφοσίωσή τους στις εντολές των "βοηθημάτων" στα οποία αυθωρεί έσπευδαν να υπακούσουν!

     Η σχέση μαθητού ( Ιππέως ) και Δασκάλου ( Ίππου ) ήταν τόσο ευχάριστη ώστε η χαλαρότητα στα πρόσωπα και των δύο παρέμενε ευδιάκριτη καθ΄όλη την διάρκεια του μαθήματος. Μπορεί οι ασκήσεις να ήσαν απαιτητικές, μπορεί ο ιδρώτας ( του Ιππέως, διότι τα Lipizzaner είναι αρκετά ανθεκτικά... ) να κυλά ποταμηδόν, αλλά η ικανοποίηση του Ιππέως παραμένει αμετρίαστη. Η "φιλοσοφία" ενός μαθήματος εδώ είναι η εμβάθυνση του καθίσματος, η ανάπτυξη αισθήματος προ-διαγνώσεως των δυνατοτήτων του Ίππου από τον Ιππέα, η διακριτική εντολή του Ιππέως προς τον Ίππο της επιθυμητής κινήσεως, η εξίσου διακριτική "έξοδος" από την άσκηση, η μετά την άσκηση εμπέδωση της χειριστικής διαδικασίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι την πρώτη ημέρα, ανακόπτοντας διακριτικά (σχετικό, βεβαίως) το βάδην εργασίας του Ίππου μου, αυτός μετέπεσε σε ...ποδοκρουσία (Piaffe) προς μεγάλη μου έκπληξη! Τότε αντελήφθην πόσο άριστα εκπαιδευμένα ήσαν αυτά τα Lipizzaner και, δεν το κρύβω, από εκείνη την στιγμή πολλές φορές επανέλαβα το ...λάθος μου "εκ του πονηρού", ώστε να απολαύσω την ποδοκρουσία καθενός από τα Lipizzaner που ίππευσα.

     Εδώ, όμως θα πρέπει να αναφερθούμε και σε μία σημαντική αδυναμία των Lipizzaner του Ιπποφορβείου της Lipica, όπως την εβίωσα κατά την διάρκεια των μαθημάτων μου και έχουσα σχέση με κάποιο επίκτητο (και όχι φυσικό) χαρακτηροδομικό μειονέκτημα σχετικό με την "intra muros" ανάπτυξη και διαβίωση αυτών των τετράποδων πλασμάτων.

     Αυτά τα υπέροχα, κατά τα λοιπά, πλάσματα γεννώνται, αναπτύσσονται και διαβιούν σχεδόν "in vitro", υπό συνθήκες κλειστού περιβάλλοντος, συνεχώς επιτηρούμενα και χωρίς ιδιαίτερη "τριβή" με τον Άνθρωπο. Η φιλοσοφία της εκτροφής και της εκπαιδεύσεώς τους είναι εκείνη της "εν κλειστώ και παραβύστω" μεταχειρίσεως μόνον από το ενδεδειγμένο Προσωπικό χωρίς την δυνατότητα επαφής με ..."βεβήλους"! Έτσι, τα Lipizzaner αυτού του Ιπποφορβείου αποκτούν ενωρίς μία ιδρυματοποιημένη συμπεριφορά η οποία είναι μεν "βολική" κατά την αδρανή παραμονή τους εντός του συγκεκριμένου Περιβάλλοντος, όμως, έχοντας αποκτήσει φοβίες για ο,τιδήποτε αφίσταται του περικλείστου χώρου της φάτνης τους ή, έστω, των (πάντως, κλειστών) χώρων εντός των οποίων τους επιτρέπεται να κινούνται. Χαρακτηριστική είναι η συμπεριφορά τους εντός της φάτνης όπου πασιφανώς ηρεμούν ευχάριστα αποφεύγοντας επισταμένως την ανταπόκριση σε εξωτερικά ερεθίσματα (π.χ. ανθρώπινη παρουσία). Οι Ίπποι αυτοί, όπως και κάθε Ίππος ο οποίος διαβιοί εν κλειστώ, συμπεριφέρονται ως πλάσματα του ...δοκιμαστικού σωλήνος, ακριβώς όπως ένας σημερινός "δυτικός" ...καλοταϊσμένος, καλοφροντισμένος, εύθραυστος και φοβισμένος πολίτης!

     Ζουν "απρόσιτα" για "αναρμόδια" χέρια, κινούνται αυστηρά ανάμεσα από ανοικτές διαδρομές που ορίζονται από ηλεκτροφόρα σύρματα, ενώ, επιτακτικές απαγορευτικές επιγραφές αποθαρρύνουν την ανθρώπινη προσέγγιση σε αυτά καθώς και την όποια χειρονομία καλής θελήσεως του Ανθρώπου.

Aυτά με ετίμησαν επιτρέποντάς μου να τα ιππεύσω.

     Αυτά τα λευκόφαια τετράποδα δείχνουν το ίδιο ιδρυματοποιημένα όπως ο σημερινός μέσος Ευρωπαίος ο οποίος, πίσω από την "μάσκα" του συμβιβασμού και της υποταγής (στη μοίρα του ...τοκογλυφικού συστήματος που ο ίδιος προετίμησε) κρύβει έναν ψυχοφθόρο φόβο ο οποίος συχνά εκδηλώνεται με απρόβλεπτες αντιδράσεις.

     Ακόμη και στους υπαίθριους χώρους όπου προαυλίζονται, ήδη από την πρώτη "παιδική" ηλικία τους, εθίζονται στην ανθρωποκεντρική "τάξη" με αποτέλεσμα κι αυτά τα πουλάρια να επιδεικνύουν μία στυλιζαρισμένη συμπεριφορά που τα εμφανίζει να συμπεριφέρονται ως "νεοσύλλεκτοι στρατιώτες" που ζουν σε ...σχηματισμό, συμπεριφέρονται σε ...σχηματισμό και πλησιάζουν και για ...χαϊδευτούν σε ...σχηματισμό!

 Πανικός "ante portas"!

                                                

     Έτσι και τα Lipizzaner που ίππευσα, όλα, έδειχναν μία βαθειά ανησυχία για τις πόρτες των Ιππευτηρίων όπου ευρίσκοντο, με αποτέλεσμα, συχνά, να τρέπονται σε πανικόβλητους πλαγιοβηματισμούς και ημιανορθώσεις όταν η έξοδος κάποιου ελιγμού τα έβγαζε μπροστά σε κάποια πόρτα! Ήταν, πράγματι, βασανιστικό να εκτελείς μία άσκηση γνωρίζοντας ότι στην "έξοδό" της θα αντιμετώπιζες έναν Ίππο αλλοφρονημένο στη θέα μιάς από τις δύο (ή και τρεις, πολλές φορές) πόρτες που διέθετε κάθε κλειστό Ιππευτήριο! Επίσης, ήταν κουραστικό να τα ηρεμείς συνεχώς καθώς πλησίαζαν σε πόρτα και προσπαθούσαν αγωνιωδώς να διακρίνουν την προέλευση κάθε θορύβου που διέκριναν πίσω από αυτή. Το να προσέχεις τον "ώμο εντός" αλλά και τα ανήσυχα αυτιά του Ίππου σου ώστε εγκαίρως να προλάβεις πανικόβλητες αντιδράσεις δεν είναι ό,τι καλύτερο για την συγκέντρωση του Ιππέως. Οι Ίπποι της Kobilarna Lipica είναι πανέμορφοι, καλοταϊσμένοι, καλοφροντισμένοι, αλλά κινούνται μέσα στους εσωτερικούς κλειστούς διαδρόμους και στις φάτνες τους χαλαρά, υποτακτικά, όπως οι ...επιβάτες μιάς υπερατλαντικής πτήσεως στους ελεγχόμενους κι επιτηρούμενους διαδρόμους ενός αεροδρομίου! Αυτά τα Lipizzaner μοιάζουν περισσότερο με στυλιζαρισμένους πυργοδεσπότες που δέχονται ξαφνική επίσκεψη περαστικών, παραμένοντας σφιγμένοι μέσα σε καρώ "robes de chambre"! Καμία σχέση με τα  ε λ ε ύ θ ε ρ α  πολεμικά άτια του Kassai Lajos που ζουν στον ολόφρεσκο αέρα του Kaposmérö! Ίπποι αξιολάτρευτοι και οι μεν και οι δε αλλά  π ο ί α  διαφορά στην συμπεριφορική διαφορετικότητα... Κι εμείς, οι Εφιπποτοξότες, νοιώθουμε ευτυχισμένοι με τις φυσικές κι ελεύθερες επιλογές μας οι οποίες μας επιβεβαιώνουν ότι βρισκόμαστε στον  σ ω σ τ ό  "μονοπάτι" Ιππασίας!

     Παρά ταύτα, τα Lipizzaner  της Kobilarna Lipica σου αφήνουν μία "γεύση" ουσιαστικού "ιππεύειν" όταν, μετά τις όποιες χαρακτηροδομικές δυσκολίες τους, σου επιτρέπεται να αναπολείς το μάθημα που σου προσέφεραν! Οι κινητικές ικανότητές τους, η διάθεσή τους σε συνδυασμό με το αμιγώς ιππευτικό περιβάλλον των κλειστών Ιππευτηρίων με τους μεγάλους υποβοηθητικούς καθρέπτες και το εξαιρετικό "πάτωμα", όλα μαζύ σε έκαναν να "ρουφάς" κάθε δευτερόλεπτο μαθήματος σαν να επρόκειτο για μια ολόκληρη ιππευτική εμπειρία. Αλλά όλα αυτά θα ήσαν πολύ λίγα χωρίς την βοήθεια της Fabrizia από την Τεργέστη, η οποία υπήρξε μία από τις πλέον "δραστικές" προπονήτριες που μπορεί κανείς να συναντήσει.

     Η νεαρή αυτή Ιταλίδα, με τεράστια εμπειρία Ιππικής Δεξιοτεχνίας ("Στο κούτελό μου γράφει ...Dressage!", συνήθιζε να μου λέει) κατάφερε να μου "περάσει" τόσες σημαντικές γνώσεις τις οποίες χρόνια ολόκληρα διάφοροι "βαρύγδουποι" (τενεκέδες) εν Ελλάδι αδυνατούν!

     Συστηματική, σαφής, απόλυτη κάτοχος του δεξιοτεχνικού αντικειμένου, αντελήφθη αμέσως την εξατομικευμένη μου ίππευση και "επάνω σε αυτήν" μου δίδαξε την Ιππική Δεξιοτεχνία διορθώνοντάς μου βασικές ατέλειες. Ήταν αυτή που κατάλαβε αμέσως την προς τα αριστερά εκτροπή του "καθίσματός" μου λόγω της προς τα αριστερά διευθύνσεως του τόξου και μου υπέδειξε τρόπο με τον οποίο αμέσως διόρθωσα την ατέλεια. Και ήταν εκείνη η οποία, όταν με είδε να ιππεύω άνευ αναβολέων και ηνιών δεν δίστασε να μου πεί ότι αυτό που έβλεπε ήταν πράγματι μιά ωραία ίππευση! Διότι, οι πραγματικά προηγμένοι στο αντικείμενό τους δεν πάσχουν από αγκυλώσεις αλλά διατηρούν την διαυγή κρίση σε κάθε εξέλιξη. Fabrizia mile grazie!! Tu e quelli cavalli meravigliosi mi avete tante offerto!! 

     Η παραμονή μου σε αυτό το Ιππικό Κέντρο είχε έναν θεαματικό επίλογο, όταν ο ίδιος ο Διευθυντής με κάλεσε ως συνεπιβάτη σε μία προπόνηση αμαξοδηγήσεως που θα έκανε ο ίδιος στα, κατάφυτα, 311 εκτάρια τoυ Ιπποφορβείου της Lipica.

     Ο Διευθυντής κ. Μitja Mahorčič, ένας νεαρός αλλά αφοσιωμένος αλογατάρης, δεινός αμαξηλάτης, μου έδωσε rendez-vous στον κεντρικό σταύλο το μεσημέρι ώστε να με αποχαιρετίσει με μία αμαξοδήγηση που πράγματι υπήρξε αξέχαστη!

     Πράγματι, πηγαίνοντας να τον συναντήσω, αυτόν τον Διευθυντή ενός Ιππικού Κέντρου παγκοσμίου κύρους, τον βρήκα ντυμένο με ρούχα εργασίας, χωρίς ...γραβάτα και λοιπά καθωσπρεπικά παρελκόμενα, να προετοιμάζει ο ίδιος τα Lipizzaner που θα έσυραν την άμαξά μας. Ήταν σκυμμένος και ησχολείτο με την επίσαξη των δύο υπέροχων επιβητόρων για τους οποίους ήταν ιδιαίτερα περήφανος αφού τους εξεπαίδευε ο ίδιος για αμαξοδήγηση. Αυτός, ο Διευθυντής του Ιπποφορβείου της Lipica έχοντας υπό τις διαταγές του μία στρατιά σταυλιτών για τα 361 πολύτιμα Lipizzaner της Φάρμας, ήταν μπροστά μου πεσμένος στα πόδια των τετραπόδων ασχολούμενος μόνος του με την πολύπλοκη και κουραστική επίσαξη των αμαξηλατών Ίππων!

      Όσο τον παρατηρούσα συγκινημένος για την αφοσίωσή του στην προετοιμασία, εκείνος γύρισε με ένα πλατύ χαμόγελο και μου είπε:

     -Είναι χαρά μου να τα περιποιούμαι μόνος μου γιατί θέλω η εκπαίδευσή τους και η φροντίδα τους να περνάει από το χέρι μου! 

     Ο Διευθυντής, λοιπόν, τoυ Ιπποφορβείου, φορώντας το περίζωμα του Αμαξηλάτου όπως απαιτούν οι Παραδόσεις, ηνιόχησε με ακρίβεια πιλότου Formula τους λευκούς επιβήτορες και την άμαξά μας περνώντας τους εσωτερικούς δρομίσκους των εγκαταστάσεων, τα προαύλια και μπαίνοντας ακόμη και μέσα σε αίθουσες σταύλων!

O χώρος του, εν κοινώ, σταυλισμού των Πώλων.

     Ο τολμηρός νεαρός Αμαξηλάτης δεν δίσταζε να περνά θύρες εισερχόμενος στα εσωτερικά κτηρίων, να βγαίνει διασχίζοντας περίφρακτες στενοποριές αλλά και να σταματά κάθε που συναντούσε κάποιον υφιστάμενό του ώστε να δώσει οδηγίες διότι, παρά την βόλτα μας, οι εργασίες στο Ιπποφορβείο συνεχίζοντο ακατάπαυστα. Η επικοινωνία του με τους υφισταμένους του ζεστή, φιλική, αλογατάρικη, χωρίς «δήθεν» και «τάχα» αποστασιοποιήσεις τόσο συνήθεις σε περιβάλλοντα τριτοκοσμικών υπαναπτύκτων.

     Βγήκαμε από τις κυρίως εγκαταστάσεις στο εξωτερικό οδικό δίκτυο όπου, τηρώντας ευλαβικά την οδοσήμανση διασταυρωθήκαμε με αρκετά οχήματα χωρίς τα Lipizzaner μας να δείξουν την όποια ταραχή. 

     Τα πανέμορφα άτια μας, υπό τον πλήρη έλεγχο του Αμαξηλάτη τους ο οποίος τα καθησύχαζε με μελωδικούς λαρυγγισμούς, συνέχιζαν να τροχάζουν ρωμαλέα, ισότονα, συσπειρωμένα και με ευχάριστη διάθεση.

     Σε λίγο αφήσαμε την δημοσιά και μπήκαμε στη μεγάλη έκταση του Golf που συμπληρώνει τις εγκαταστάσεις του Ιπποφορβείου. Το γήπεδο αυτό, δημιούργημα του γνωστού σχεδιαστού Donald Haradine, άρχισε να λειτουργεί το 1989 με διαδρομή εννέα οπών, μήκους 3163 μέτρων. Σε ένα από τα ωραιότερα σημεία της κεντρικής Ευρώπης αυτό το γήπεδο Golf λειτουργεί παραλλήλως με μία κλειστή πισίνα , γήπεδο αντισφαιρίσεως, θαυμάσιο γυμναστήριο και πολλά άλλα, επιτρέποντας σε εθνικές ομάδες και μεμονωμένα άτομα να προπονούνται εδώ ολόκληρο τον χρόνο.

     Πάνω στο καταπράσινο γκαζόν του Golf τα υπερήφανα Lipizzaner ξεχώριζαν αιφνιδιάζοντας ευχάριστα τους Golfers οι οποίοι, όχι μόνον δεν δυσανασχετούσαν με τους απρόσμενους "εισβολείς" αλλά και μας χαιρετούσαν εγκάρδια!

     Η διαδρομή μας συνεχίστηκε και εκτός περιοχής Golf μέσα σε ένα καταπληκτικό τοπίο στο οποίο ο χειμώνας μόλις υποχωρούσε παραδίδοντας τη σκυτάλη σε μία ολόφρεσκια άνοιξη. Πελώριες καστανιές αλλά και λογής-λογής βλάστηση συνέθεταν εντυπωσιακούς "πίνακες ζωγραφικής" σ' ετούτο τον ευλογημένο τόπο!

     Και η αμαξηλασία του "μαέστρου" Διευθυντού έγινε ακόμη πιό συναρπαστική όταν, καθ' οδόν, συναντήσαμε μία ...μπουλντόζα με διατρητικό "δόντι" να τρυπά, κάπου, το έδαφος. Ο Αμαξηλάτης πλησίασε, έθεσε τα Lipizzaner ακριβώς κάτω από τον ολοκίτρινο ατσάλινο βραχίονα και ζήτησε από τους εργάτες να τον περιστρέψουν γύρω από την άμαξά μας! Η θορυβώδης μηχανοκίνητη "αψίδα" γύρισε δυό-τρεις φορές πάνω από την άμαξα και τα Lipizzaner μας χωρίς τα τελευταία να δείξουν την παραμικρή ενόχληση! 

     Σκέφθηκα την διαφορά αντιδράσεων δύο Ίππων οι οποίοι εξεπαιδεύθησαν από έναν ειδήμονα σε  ε λ ε ύ θ ε ρ ο  π ε δ ί ο  και τα αντίστοιχα Lipizzaner που ίππευσα, με τις απροσδόκητες φοβίες τους και τις βίαιες υπεκφυγές τους ως συνέπειες μιάς ζωής υπό συνθήκες κλειστού περιβάλλοντος. Τι τεράστια διαφορά! Πράγματι, ο Kassai Lajos και οι θιασώτες της Φυσικής Ιππασίας, ξέρουμε πολύ καλά "τι" μας γίνεται! Πράγματι, όσοι εγκλωβίζουν και ιδρυματοποιούν τον Ίππο στο ασφυκτικό περιβάλλον του "box" και του περίκλειστου "manège" είναι, επιεικώς, ανόητοι!

     Ο δρόμος της επιστροφής ήταν μελαγχολικός... μέσα σ' ετούτη την πεντακάθαρη και πανέμορφη φύση σκεφτόμουν εκείνο που θα συναντούσα επιστρέφοντας σ΄ έναν, άλλοτε, πανέμορφο τόπο που σήμερα κατήντησε σκιά του εαυτού του!

Ακρόπολις της Περγάμου.

     Τότε θυμήθηκα τους πενήντα ελλαδίτες που κάποτε συνώδευσα ως την Ακρόπολη της Περγάμου και από αυτούς μόνον τρεις παρηκολούθησαν  την ξενάγηση που τους προσέφερα... Οι υπόλοιποι θεώρησαν καλύτερο να καθίσουν απ' έξω, σε ένα τρισάθλιο, βρώμικο, τούρκικο καφενέ για να πιούν ...φραπέ! Τότε αναλογίσθηκα το ρημαγμένο Ολυμπιακό Ιππικό Κέντρο Μαρκοπούλου το οποίο ρήμαξε η ιππικώς άσχετη "Ελληνική Ομοσπονδία Ιππασίας" με τηκαταστρεπτική της επίδραση στα ελληνικά ιππικά πράγματα και στη σύγχρονη ελλαδική "ιππική"... και...

Ελληνικά Μοσχονήσια.

     Και τότε ξανα-κατάλαβα  γ ι α τ ί  στα Ελληνικά Μοσχονήσια κυματίζουν ξένες σημαίες!

     Φεύγοντας από την Kobilarna Lipica αισθάνθηκα απέραντη ευγνωμοσύνη για τον Διευθυντή κ. Μitja Mahorčič, την Προπονήτριά μου Fabrizia, το Προσωπικό των εγκαταστάσεων, αλλά  κ υ ρ ί ω ς  για τα λευκά αυτά Lipizzaner που με δίδαξαν ένα βαθύτερο "κάθισμα", ακόμη "καλύτερες χείρες" και, βεβαίως, πολύ πιό ουσιαστική ψυχοπνευματική επικοινωνία με ένα τελείως διαφορετικό, ταξιδερμικώς, είδος που, ως φαίνεται, σφραγίζει ανεξίτηλα τα συναισθήματα όσων το προσεγγίζουν.