"ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ" ΤΟΥ 1ου ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΥΠΑΙΘΡΟΥ
Ο επικεφαλής της συμμετοχής των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" στο 1ο Σχολείο Υπαίθρου, Ιωάννης Παρμάκης, καταγράφει την ενθουσιώδη του εμπειρία από αυτή τη διοργάνωση και τη μοιράζεται μαζύ μας.
Σάββατο 16 Απριλίου
2016
05:15. Ακούγεται ο πιο μισητός μου ήχος, το ξυπνητήρι μου.
Δεν μπορώ να πω ότι με ξύπνησε, καθώς όλο το βράδυ δεν με «έπαιρνε» ο ύπνος -
είχα αγωνία για το σχολειό στην Πάρνηθα.
06:40 - Συναντήθηκα με το Μηνά στο σταθμό Λαρίσης. Το τρένο
αναχώρησε μετά από 5 λεπτά. Είχαμε χρόνο να συζητήσουμε και να γνωριστούμε με
το Μηνά. Η κουβέντα με ηρέμησε. Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και αποτέλεσε τον πρώτο
οιωνό για το απολαυστικό διήμερο που θα ακολουθούσε.
Στις 07:02 φτάσαμε στο σταθμό της Δεκέλειας και ξύπνησαν
μέσα μου οι μνήμες της πρώτης μου άφιξης κατά την είσοδο μου στη Σχολή Ικάρων.
Τότε βέβαια με είχε καταβάλει η αγωνία και ο φόβος για το τι θα ακολουθούσε,
ενώ τώρα η αγωνία είχε μετατραπεί σε θετική ανυπομονησία και περιέργεια. Ήπιαμε
ένα σύντομο καφεδάκι, ενώ συνεχίσαμε την κουβέντα μας για ταξίδια και το νόημα
της ζωής.
07:45 - Έφτασε ο Τηλέμαχος και αναχωρήσαμε για την Πάρνηθα.
Στη διαδρομή είχα τη χαρά να τον γνωρίσω και να ακούσω τις εμπειρίες του.
08:30 - Φτάσαμε στον Αγ. Μερκούριο στην Πάρνηθα, ένα όμορφο
μέρος μέσα στο δάσος, τόσο κοντά στην Αθήνα, αλλά ταυτόχρονα και τόσο μακριά. Ο
Κώστας, ο Δημήτρης και ο Μιχάλης, οι εκπαιδευτές, μας υποδέχτηκαν και μας
πρόσφεραν ένα πρωινό κέρασμα. Εκεί γνωριστήκαμε και με τους άλλους
συμμετέχοντες, φυσιολάτρες, άνθρωποι με υγιή περιέργεια, πρώην στρατιωτικοί και
μια Αμερικανίδα. Είχα τη χαρά να συναντήσω ξανά τους συμμετέχοντες του
προηγούμενου σχολείου βασικής επιβίωσης στον Κίσσαβο, οι όποιοι δεν έχασαν την
ευκαιρία να παραβρεθούν για ένα μικρό «φρεσκάρισμα» των γνώσεων τους. Τις ώρες που ακολούθησαν είχαμε την ευκαιρία
να αναπτύξουμε ενδιαφέρουσες συζητήσεις και να ανταλλάξουμε οπτικές για τη ζωή.
Στις 09:00, όπως προβλεπόταν, ξεκίνησε η εκπαίδευση. Οι
εκπαιδευτές έκαναν μια σύντομη παρουσίαση της σχολής τους και έπειτα ανέφεραν
τα αντικείμενα στα όποια θα εκπαιδευόμασταν. Ο Κώστας, ακριβής και σχολαστικός,
τόνισε τη σημασία της προετοιμασίας (συλλογή προσανάμματος, κατάλληλης καύσιμης
ύλης, επιλογή τοποθεσίας κλπ), πριν την εφαρμογή κάποιας μεθόδου αφής φωτιάς.
Η εκπαίδευση ξεκίνησε με επίδειξη αφής φωτιάς με τη μέθοδο
"bow -drill", μια πρωτόγονη μέθοδο, η όποια χρησιμοποιείται, όταν
έχουμε στη διάθεσή μας απλώς ένα μαχαίρι. Αφού ανέλυσε όλες τις λεπτομέρειες
της μεθόδου, πολλές από τις οποίες δεν αναγράφονται στα εγχειρίδια επιβίωσης, ο
Κώστας εφάρμοσε τη μέθοδο και μετά από λίγα λεπτά ζήσαμε το «θαύμα» της αφής
φωτιάς χωρίς τη χρήση σύγχρονων μέσων. Το περιγράφω ως θαύμα, γιατί αποτέλεσε
καταλυτική στιγμή στην εξέλιξη της ανθρωπότητας, και τώρα μας παρουσιάστηκε η
ευκαιρία - σε πολλούς από μας για πρώτη φορά - να ξαναζήσουμε αυτή τη στιγμή.
Έπειτα, ήρθε η σειρά μας να εφαρμόσουμε αυτό που είδαμε. Η
αλήθεια ήταν ότι ο Κώστας το έκανε να μοιάζει αρκετά απλό κι εύκολο. Αλλά, όταν
ήρθαμε αντιμέτωποι με την πραγματικότητα, γρήγορα την περιέργεια και τη θέληση
διαδέχτηκε η απογοήτευση. Βέβαια, οι έμπειροι εκπαιδευτές μας ήταν
προετοιμασμένοι και υπομονετικά στεκόντουσαν πάνω από τον καθένα ξεχωριστά, για
να τον καθοδηγήσουν σε κάθε βήμα. Κάποιοι τα κατάφεραν γρήγορα, άλλοι
χρειάστηκε να προσπαθούν μέχρι το μεσημέρι. Κάποιοι σκέφτηκαν να παραιτηθούν
της προσπάθειας, όμως, οι εκπαιδευτές δεν παράτησαν κανένα. Με τις παραινέσεις τους όλοι έζησαν την εμπειρία να γυρίσουν
πίσω στο χρόνο και να λάβουν το «δώρο» του Προμηθέα, όχι απλόχερα, αλλά
καταβάλλοντας κόπο και προσπάθεια και επιδεικνύοντας τη θέληση να το κερδίσουν.
Όσοι τα κατάφερναν πιο νωρίς, δε σταματούσαν την προσπάθεια,
αλλά επαναλάμβαναν τη διαδικασία, προκειμένου να την βελτιώσουν, αλλά και να
την επιτύχουν χωρίς καμία βοήθεια. Ίσως, μέσα από αυτή τη διαδικασία, το πιο
σημαντικό μάθημα που λάβαμε ήταν όχι η αφή φωτιάς, αλλά η συνειδητοποίηση ότι
για να είσαι πραγματικά ελεύθερος και
ανεξάρτητος, πρέπει να πάψεις να εξαρτάσαι από τις ανέσεις της σύγχρονης εποχής
και να καταβάλεις προσπάθεια να επιβιώσεις. Και η επιβίωση απαιτεί υψηλή αυτο-εκτίμηση,
προκειμένου να μην απογοητεύεσαι, να αποδέχεσαι τις αποτυχίες, αλλά να
επαναλαμβάνεις την προσπάθεια μέχρι να επιτύχεις.
Μετά από αυτήν την προσπάθεια όλοι είχαν ανάγκη ένα
μεσημεριανό διάλειμμα για φαγητό, αλλά και για κουβέντα. Ήταν φανερό ότι το
κενό απογοήτευσης είχε πληρωθεί σε όλους με τη χαρά της επιτυχίας, της σύνδεσης
μας με τους προγόνους μας, και με αυτοπεποίθηση.
Η μέρα συνεχίστηκε με επίδειξη και εφαρμογή άλλων μεθόδων
αφής φωτιάς, που χρησιμοποιήθηκαν σε ύστερες ιστορικές περιόδους: με πριόλιθο
και πέτρες, χρησιμοποιώντας ως προσάναμμα ίσκα ή «charcloth». Μας επισημάνθηκε
που μπορούμε να βρούμε κατάλληλες πέτρες, πώς να τις αναγνωρίσουμε, αλλά και
πως μπορούμε να κατασκευάσουμε το δικό μας πριόλιθο.
Ακολούθησε επίδειξη παρασκευής «charcloth» και της
προετοιμασία της ίσκας, ώστε να γίνει εύφλεκτη. Έπειτα, μας δόθηκε χρόνος να
αναζητήσουμε ίσκα μόνοι μας και να βρούμε υλικά για «charcloth» και να τα
προετοιμάσουμε για προσάναμμα.
Το απόγευμα περπατήσαμε μέσα στο δάσος, όπου ο Κώστας και ο
Δημήτρης μας έδειξαν πώς να αναγνωρίζουμε τα κατάλληλα ξύλα για την εφαρμογή
της μεθόδου «bow-drill». Κόψαμε τα κατάλληλα κλαδιά και τα διαμορφώσαμε, ώστε
να νιώθουμε πλήρως έτοιμοι σε περίπτωση που χρειαστεί να ανάψουμε φωτιά,
έχοντας στη διάθεση μας μόνο ένα μαχαίρι.
Στο σημείο αυτό η εκπαίδευση της πρώτης μέρας ολοκληρώθηκε,
αλλά η μέρα μας δε θα μπορούσε να τελειώσει χωρίς μια βόλτα μέσα στο δάσος.
Περπατήσαμε με το Μηνά εντός και εκτός μονοπατιού «χαζεύοντας» τη φυσική
ομορφιά του βουνού, και νιώσαμε πάλι σαν παιδιά προσπαθώντας να αναζητήσουμε
κρυμμένους «θησαυρούς».
Όταν επιστρέψαμε στο χώρο εκπαίδευσης, ο φιλόξενος Κώστας
μας ζήτησε να του γράψουμε τι θα θέλαμε να μας φέρει την επομένη το πρωί, και
αναχώρησε. Μείναμε πίσω ο Δημήτρης και τέσσερις εκπαιδευόμενοι,
συμπεριλαμβανομένων του Μηνά κι εμού. Ανάψαμε φωτιά (με αναπτήρα), κάτσαμε γύρω
της, μιλήσαμε για τοξοβολία και ιππασία, και απολαύσαμε τις ιστορίες του
Δημήτρη, ιστορίες επιβίωσης, αλλά και εμπειρίες του από τις επιχειρήσεις στις
οποίες συμμετείχε.
Το βράδυ αποσυρθήκαμε στις σκηνές μας και απολαύσαμε έναν
ξεκούραστο ύπνο. «Δυστυχώς», η απογευματινή βόλτα και η βραδινή μάζωξη μας
απορρόφησε τόσο πολύ που δεν σκεφτήκαμε να βγάλουμε φωτογραφίες. Όμως, οι
στιγμές αυτές είμαι σίγουρος ότι έχουν χαραχτεί στη μνήμη μας.
Κυριακή 17 Απριλίου 2016
Το πρωί ξυπνήσαμε με μεγάλη όρεξη για τη δεύτερη μέρα
εκπαίδευσης. Υποδεχτήκαμε τους αφιχθέντες συνεκπαιδευόμενους, ήπιαμε το
καφεδάκι μας και ακριβώς στις 09:00, ο Δημήτρης ξεκίνησε την παρουσίαση του
εκπαιδευτικού αντικειμένου των καταφυγίων. Διδαχτήκαμε διάφορους τρόπους να
φτιάχνουμε γερά σχοινιά με υλικά που μπορούμε να βρούμε στη φύση και τους
εφαρμόσαμε στην πράξη, υλικά και τρόπους που ένας άνθρωπος συνηθισμένος στις
ανέσεις της σύγχρονης εποχής ούτε θα μπορούσε να φανταστεί.
Το μεσημέρι ξεκινήσαμε να εφαρμόζουμε όσα διδαχτήκαμε, και
με ομαδική δουλειά καταφέραμε να ολοκληρώσουμε την κατασκευή ενός καταφυγίου με
κρεβάτι, που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από το κρεβάτι του σπιτιού μου - ή
τουλάχιστον έτσι αισθάνομαι.
Το μάθημα κάποιες φορές διακόπηκε ευχάριστα από επισκέπτες
του βουνού, που κατέφθαναν, για να
απολαύσουν μια ανοιξιάτικη Κυριακάτικη πεζοπορία στην Πάρνηθα. Η ευχάριστη
διακοπή όμως, έλαβε χώρα το μεσημέρι, που είχαμε την ευκαιρία να ασκηθούμε στην
τοξοβολία με ένα τόξο που έφερε ο Γιάννης, ένας εκ των εκπαιδευομένων.
Η εκπαίδευση ολοκληρώθηκε στις 17:00. Οι εκπαιδευτές
μοίρασαν τις βεβαιώσεις, αποχαιρετιστήκαμε και αναχωρήσαμε πλήρεις γνώσεων και
εμπειριών, αλλά και δίνοντας την υπόσχεση να ανανεώσουμε σύντομα το ραντεβού
μας. Νιώθαμε λυπημένοι που η διημερίδα έφτασε στο τέλος της, αλλά συνάμα χαρούμενοι για τις γνώσεις που λάβαμε, την
εμπειρία που βιώσαμε και τη χαρά της συνάντησης και επικοινωνίας με ανθρώπους
παρόμοιας νοοτροπίας και διάθεσης για ζωή.
