ΕΦΙΠΠΕΥΣΗ ΜΕ ΕΦΑΛΣΗ

     Στη Σχολή Ιππασίας των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" οι εκπαιδευόμενοι ενθαρρύνονται να εφιππεύουν (ανεβαίνουν επάνω στον Ίππο) με "έφαλση", δηλαδή, με ένα τεχνικό άλμα χωρίς τη βοήθεια του αναβολέως που χρησιμοποιούν οι ιππεύοντες κατά τον δυτικό τρόπο και ο οποίος αναβολέας δεν νοείται σε ανεπίσακτο Ίππο, όπως οι ιππευόμενοι στη Σχολή μας .

     H εφίππευση με έφαλση, προϋποθέτει πολύ καλή φυσική κατάσταση του Ιππέως και πλεονεκτεί έναντι όλων των άλλων τρόπων εφιππεύσεως διότι δεν απαιτεί για τον εφιππεύοντα βοηθήματα όπως οι αναβολείς, η σκάλα η οποία, ειδικώς τα τελευταία χρόνια, καθιερώνεται από όσους ιππεύουν "δυτικά", ή και η  απλή βοήθεια ("χέρι") από βοηθό στο έδαφος.

     Ιδιαίτερη διδασκαλία γίνεται στον εκπαιδευόμενο ώστε να μη προξενεί πόνο και/ή κακώσεις στο μυοσκελετικό σύστημα του Ίππου από άσκηση πιέσεων κατά την έφαλση ή την, κατόπιν,  βαρειά επικάθιση στη ράχη.

     Ο τρόπος εφιππεύσεως της Σχολής των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" είναι καθιερωμένος σε όλες τις στρατιωτικές ιππικές Σχολές όλων των εποχών για λόγους αυτονομίας και ταχύτητος εφιππεύσεως που απαιτούν οι στρατιωτικές ιππικές ανάγκες.

     Ανεβαίνοντας  στον Ίππο τόσο από την αριστερή όσο και από την δεξιά πλευρά του, διδάσκουμε τους μαθητές μας να εφιππεύουν χρησιμοποιώντας το ένα χέρι ως "άξονα διευθύνσεως" και το ομόπλευρο πόδι ως "άξονα εκτινάξεως" με τα αντίστοιχα ελεύθερα χέρι και πόδι ως "αντίβαρα φοράς". 

     Ασφαλώς και οι διαθέτοντες μακρά κάτω άκρα πλεονεκτούν στην εφίππευση με έφαλση, όμως αυτός δεν είναι λόγος να μη την εφαρμόζουν και οι έχοντες κοντύτερα άκρα ή και τα παιδιά της Σχολής μας τα οποία, αρχικώς, ενθαρρύνονται να αξιοποιούν τις χειρολαβές της σελλίσκης.

     Προοδευτικά, ακόμη και τα παιδιά μας εφιππεύουν με έφαλση χωρίς τη βοήθεια των λαβών της σελλίσκης και αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας προοδευτικής διδασκαλίας αφού στους "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ" δεν υπάρχουν "μικροί και μεγάλοι" αλλά μόνον Πολεμιστές!

     Επίσης, η εφίππευση με έφαλση διδάσκεται σε όλους και εν κινήσει του Ίππου διότι αυτό αποτελεί ακόμη μία στρατιωτική ιππική ανάγκη και οι "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ" δε θα πρέπει να υστερούν!

     Είναι γεγονός ότι στους "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ" δεν προτιμούμε την "πεπατημένη", αυτό που λέμε "εύκολο δρόμο". Αντιθέτως προτιμούμε το "σωστό μονοπάτι", με κάθε τίμημα που αυτό μπορεί να έχει.

     Όμως, ό,τι κι αν επιχειρούμε το κάνουμε με περίσκεψη, μελέτη και προσεκτική εφαρμογή ώστε στο τέλος να έχουμε εξασφαλισμένο το γνωστό, μόνιμο ...χαμόγελό μας που κάνει "κάποιους" να ...ανησυχούν.   

ΕΔΩ ΤΟ "ΥΛΙΚΟ"

ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ...ΦΡΕΣΚΟ!

     Πόσο παλιές ή πρόσφατες είναι οι φωτογραφίες που συνοδεύουν τα κείμενα του παρόντος Ιστολογίου μας και πώς εμφανίζονται τόσες πολλές συνεχώς; Αυτή είναι η απορία τακτικού επισκέπτη μας ο οποίος βλέπει πάντα νέες φωτογραφίες από τις δραστηριότητές μας και δεν μπορεί να καταλάβει πότε προλαβαίνουμε να τις τραβάμε...

     Αγαπητέ Ιάκωβε, η Ομάδα των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" ασκείται καθημερινώς στο Ιππευτήριο και σε όλες τις Προπονήσεις όπως και στα μαθήματα τηρούμε ένα λεπτομερές φωτογραφικό αρχείο. Το φωτογραφικό, αυτό, αρχείο αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία της "ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ  ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗΣ  ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ" και συγκροτείται, όχι μόνο ώστε να είναι δημοσιεύσιμο το εκπαιδευτικό έργο της Ομάδος των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" αλλά και για να μπορούν τα εκπαιδευόμενα Μέλη μας να συμβουλεύονται τις φωτογραφίες τους προκειμένου να αυτοβελτιώνονται.

     Έτσι, καθημερινώς παράγεται ένα τεράστιο φωτογραφικό υλικό το οποίο αρχειοθετείται ημερολογιακώς και από αυτό αντλούνται οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται στις αναρτήσεις αυτού του Ιστολογίου.

     Γίνεται, λοιπόν, αντιληπτό ότι δημοσιεύουμε πάντοτε "φρέσκο" φωτογραφικό υλικό από τις Προπονήσεις και τα μαθήματά μας με αποτέλεσμα, παρακολουθώντας τις αναρτήσεις μας να "κοινωνεί" ο κάθε αναγνώστης μας του περιεχομένου των δραστηριοτήτων μας της αντίστοιχης ημέρας. 

     Για παράδειγμα, σήμερα, ασκηθήκαμε σε ίππευση και υπερπήδηση εμποδίου με συντονιστική χρήση τυμπάνου, ενώ τα πιτσιρίκια μας αφέθηκαν να χαρούν την Ιππασία με τον υπέροχο παιδικό τρόπο τους!

     Α και όχι μόνον, αφού δεν παραλείψαμε να διασκεδάσουμε τον Ποσειδώνα μας μεταφέροντάς του τις επικρίσεις "κάποιων" ασχέτων προς την Ιππασία που, τρέμοντας ακόμη και να ιππεύσουν, επιδίδονται από τον ...καναπέ τους σε επικρίσεις για όσα αγνοούν και ντρέπονται να ρωτήσουν, παριστάνοντας τους ..."ειδήμονες"! Δυστυχώς, αυτή είναι η "μοίρα" των σπουδαιοφανών ασχέτων, να προκαλούν "το χαμόγελο του αλόγου" και να υφίστανται τον σαρκασμό του νομίζοντας, μάλιστα, ότι τους παίρνει και στα σοβαρά! 

   

«XTIZONTAΣ» …ΣΧΕΣΗ

     Μια «σειρά» ζ ω τ ι κ ώ ν διαδικασιών προηγείται, «γεμίζει» και έπεται κάθε μαθήματος Ιππασίας των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» προκειμένου ο Ίππος-Εκπαιδευτής να παραμένει ασφαλής για τον μαθητή και συνεργάσιμος μαζύ του. Αυτές οι ζωτικές διαδικασίες, συναπτικά, ονομάζονται «χτίσιμο σχέσεως» και, κάθε φορά, ακολουθούνται μεθοδικά βελτιώνοντας το «κλίμα» των μαθημάτων.

     Προκαλώντας την ευκαιρία, η Χαρά, κατά το ξεκίνημα της Προπονήσεώς της με έναν νέο Ίππο "χτίζει" τη σχέση της μαζύ του...

     Βασικό μέλημα της Χαράς είναι ο καθησυχασμός του Ίππου για την παρουσία της και η απόσπαση της εμπιστοσύνης του γι αυτήν. Οι "οσμές" της, οι κινήσεις της, τα αγγίγματά της, οι συμπεριφορές της, θα πρέπει να γίνουν κατανοητά και αποδεκτά από τον Ίππο ο οποίος σε λίγο θα την μεταφέρει στη ράχη του και θα πρέπει ανά πάσα στιγμή, ειδικά στην πιο κρίσιμη, όταν γίνει επαισθητός ο απρόσμενος φόβος, να παραμείνει ήρεμος.  

     Η διαδικασία των αρχικών επαφών ηρεμεί τον Ίππο και τον υποχειριάζει στον Ιππέα χωρίς να τον κάνει να αισθάνεται δέσμιος. Ο Ιππέας (εν προκειμένω, η Αμαζόνα μας) το αντιλαμβάνεται και κάθεται ελαφρά επάνω του για να σφυγμομετρήσει την αντίδρασή του. Χμ..., όλα καλά, ο Ίππος το απολαμβάνει ήρεμος και δεκτικός. Ας συνεχίσουμε...

     Η Χαρά παίρνει την θέση της ιππεύσεως και χαϊδεύει έντονα την ακρωμία όπως και στον κύκλο προσεγγίσεως. Στον Ίππο προκαλείται ο αρχικός συνειρμός της θετικής επαφής και χαλαρώνει ακόμη περισσότερο! Την χαλάρωση του Ίππου την αισθάνεται και η Χαρά η οποία χαμογελά ακόμη περισσότερο.

     Ας αποτολμήσουμε κάτι παραπάνω... Η Χαρά μετακινείται σε ένα σημείο στη βάση του αυχένος και προ της ακρωμίας, ένα σημείο που μπορεί συχνά να βρεθεί ο Ιππέας της Γυμνιππευτικής κυρίως κατά την υπερπήδηση εμποδίου. Ο Ίππος απορεί, βεβαιώνεται και παραμένει ήρεμος, δεκτικός και συνεργάσιμος! Πολύ καλά! Μπορούμε να προχωρήσουμε...

     Και να η Χαρά που με μια απαλή αλλά σταθερή ώθηση θα ξαπλώσει κατάχαμα, στο πλάι, τον Ίππο ο οποίος δε θα φέρει καμία αντίσταση! Συνειρμικά, ο Ίππος, θα ταυτοποιήσει τον Άνθρωπο και την ώθησή του με την ευεργεσία του χώματος στο οποίο, από τη φύση του, τόσο του αρέσει να κυλιέται και θα "προσεγγίσει" τον Ιππέα ακόμη πιο πολύ! Ε, αυτό είναι και το ζητούμενο! Τώρα η Χαρά μπορεί όχι μόνο να ιππεύσει τον Ίππο με ασφάλεια και πλήρη συνεργασιμότητα αλλά και να υπερπηδήσει εμπόδιο χωρίς σέλλα και αναβολείς αλλά και χωρίς, καν, ηνίες, με τα χέρια εντελώς ελεύθερα και ...αχρείαστα!

     Στους «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ» όλοι εργαζόμαστε εντατικά, καθημερινά, με εργασιακή ποσότητα, κυρίως, όμως, με εργασιακή ποιότητα ώστε τα μαθήματά μας να είναι ασφαλή και αποδοτικά, κάτι που τεκμαίρεται από τον μηδενικό δείκτη ατυχημάτων, σε όλα τα χρόνια της λειτουργίας της Ομάδος μας, αλλά και τη λαμπρή πρόοδο των Στελεχών και μαθητών μας! Ίπποι, Εκπαιδευτές, μαθητές, έχουμε χρέος να είμαστε η πλέον αυθεντική υλοποίηση της ονομασίας μας ως Ελλήνων και ως …Κενταύρων!

     Διότι είναι σημαντικό να "χτίζουμε" με, πραγματικά, "στέρεα υλικά" και να βιώνουμε "ζωντανά" εκείνο που αγαπάμε! 

   

ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ ΕΝΟΣ "ΕΛΛΗΝΟΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥ"

 

     Ένας "ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ" ο οποίος ζει στην Ιταλία και δραστηριοποιείται στην άσκηση αλλά και ιστορική έρευνα της Παραδοσιακής Τοξοβολίας, ο Εμμανουήλ Γεωργόπουλος (Δημόφιλος) παρουσίασε χθες, ενώπιον διεθνούς Κοινού, κατά την διάρκεια Αγώνων στη Φεράρα της Ιταλίας, την ομηρική τόξευση του Οδυσσέως!

 

      Κατόπιν δικής του μελέτης και πρακτικής εφαρμογής των πορισμάτων των αρχαίων πηγών, ο Εμμανουήλ Γεωργόπουλος ανέπτυξε μπροστά στην κάμερα της κρατικής Ιταλικής τηλεοράσεως "RAI 3" την δυσκολότατη τόξευση του αρχαίου Οδυσσέως προβάλλοντας διεθνώς την τοξευτική δεξιότητα του αρχαίου εκείνου Έλληνος του οποίου η ευφυία αλλά και οι δεξιότητες υπήρξαν απαράμιλλες.

 

     Το Ιστολόγιό μας θα παρουσιάσει σύντομα τα όσα εντυπωσιακά συνέβησαν χθες στη Φεράρα της Ιταλίας με οργανωτή και παρουσιαστή τον "ΕΛΛΗΝΑ ΚΕΝΤΑΥΡΟ" Εμμανουήλ Γεωργόπουλο προς τον οποίο απευθύνουμε θερμά συγχαρητήρια! 

     Eπισκεφθείτε: ΔΗΜΟΦΙΛΟΣ   

अश्वमेध

áśva-medhá

ΙΠΠΟΘΥΣΙΑ

     Κυρίαρχο ζώο στην Ινδοευρωπαϊκή Κοινωνία, ο Ίππος, δεν θα μπορούσε παρά να αποτελέσει το πολύτιμο πλάσμα του οποίου η θυσία θα μπορούσε να εκληφθεί από τους Θεούς ως αντάξια του μεγαλείου τους ώστε να εξασφαλίσει την ευμένειά τους. Μάλιστα, στις επιμέρους ινδοευρωπαϊκές μυθολογίες, ποικίλες παραστάσεις «διδύμων» [Κάστωρ και Πολυδεύκης στην Ελλάδα, Ίπποι και Ιππείς Αshwin (अश्विन ) στις Ινδίες, Ηοrsa και Hengist (Φορβάδα και Επιβήτωρ)στην Βρεταννία κλπ] ενισχύουν το μέγεθος της θυσίας για τον εξευμενισμό των Θεών.

     Η τελετουργία της Ιπποθυσίας ( अध्वर्युक्रतु , adhvaryukratu ) εκφράζεται στην Ινδοευρωπαϊκή Ομοεθνία με την κυρίαρχη παράσταση των αρχαίων Ινδιών   áśva-medhá η οποία είναι και η πλέον θεαματική από όλες τις αρχαίες ινδικές τελετές.

     Η έναρξη της τελετής αυτής γίνονταν την περίοδο της Ανοίξεως υπό την χοροστασία τεσσάρων Ιερέων ( अध्वर्यु , adhvaryu ) οι οποίοι συμβόλιζαν τα τέσσερα σκέλη του ιερού Αγκυλωτού Σταυρού, θείου συμβόλου του Ηλίου κατά τους Ινδοευρωπαίους. Οι ίδιοι αυτοί Ιερείς τελούσαν υπό την υψηλή αιγίδα του Βασιλέως ( राजा , rājā ) ο οποίος, δια της θυσίας του Ίππου, επεδίωκε την μακροημέρευση και το κλέος της βασιλείας του, ενώ την αφιέρωνε στους ιερούς εκπροσώπους της τάξεως των Πολεμιστών του οι οποίοι ήσαν και οι φορείς της δυνάμεώς του.

     "Αντικείμενο" της Ιπποθυσίας ήταν ένας επιβήτορας μεγαλύτερος των 24 και μικρότερος των …100 ετών. Ήταν προφανές ότι οι θυσιάζοντες προτιμούσαν να θανατώσουν έναν ήδη υπέργηρο Ίππο αφού η ελάχιστη ηλικία του ήταν 24 έτη!   Ο εν λόγω επιβήτορας θα ραντιστεί με καθαρό νερό ενώ ο Ιερέας θα ψιθυρίζει στο κάθε αυτί του ιερούς ύμνους, "μάντρα" (मन्त्र , mantra )  αφήνονταν δε να περιφέρεται ελεύθερος προς βορειο-ανατολική κατεύθυνση για έναν ολόκληρο χρόνο υπό την επίβλεψη τετρακοσίων πολεμιστών, ο αριθμός των οποίων απηχούσε τον επαυξημένο συμβολισμό των τεσσάρων σκελών του αγκυλωτού σταυρού και πολλαπλάσιο των τεσσάρων Ιερέων. Οποιοσδήποτε παρενοχλούσε την ελεύθερη κίνηση του Ίππου θεωρείτο καταραμένος, ενώ, αν ο Ίππος εισέδυε σε εχθρικές περιοχές αυτές θα έπρεπε να καθυποταγούν δια των όπλων. Οι επιβλέποντες τετρακόσιοι πολεμιστές μεριμνούσαν ώστε ο τιμώμενος επιβήτορας να μην έρθει σε σεξουαλική επαφή με φοράδες και, ελαττωθεί, κατά την κρατούσα αντίληψη, η αναπαραγωγός δύναμη του σπέρματός του η οποία ήταν και η απώτερη προσφορά η οποία θα έπρεπε να αναπεμφθεί στους Θεούς! Πολύ προ της κυρίως τελετουργικής θυσίας, όσο, κατά την διάρκεια του χρόνου, περιφέρονταν υπό επίβλεψη ο επιβήτορας, κατά τόπους γίνονταν επί μέρους μικρές τελετές με θυσίες μικρότερων ζώων και μέχρι την τελική τελετή της κυρίως θυσίας του επιβήτορος. Κατά την επιστροφή του Ίππου νέες εορτές, προ-θυσιακές, λάβαιναν χώρα στο πάτριο έδαφος με κύρια εκείνη της έλξεως του άρματος ( रथ , rath ) του Βασιλέως μαζύ με τρεις ακόμη Ίππους [ऋग्वेद , ṛgveda , 1.6.1,2 (YV VSM 23.5,6]. Κατόπιν, ο Ίππος διευθύνονταν στο νερό και πλένονταν προσεκτικά, ύστερα δε αλείφονταν από την ίδια την Βασίλισσα και δύο ακόμη γυναίκες βοηθούς της (τρεις, τον αριθμό και θα δούμε εν συνεχεία περί του αριθμού αυτού)  με ένα είδος ραφιναρισμένου λίπους "γκι" (  घृत , ghṛta , ghee ). Η Βασίλισσα ανελάμβανε την επάλειψη των εμπροσθίων ποδών ενώ την επάλειψη του κορμού και των οπισθίων του την ανελάμβαναν οι δύο βοηθοί της. Επίσης, οι ίδιες στόλιζαν την κεφαλή, τον λαιμό και την ουρά του με χρυσά κοσμήματα. Κατά την διάρκεια της νύκτας προσφέρονταν στον Ίππο σπόροι τροφής. Μαζύ του προσδένονταν σε πασάλους για να θυσιαστούν ένα αδέσποτο κριάρι, ένας ταύρος και δέκα επτά ακόμη ζώα και ακολουθούσε η σφαγή του Ίππου. Η επικεφαλής Βασίλισσα καλούσε τις άλλες υποδεείς Βασίλισσες να μοιρολογήσουν με ψαλμούς ιερών ύμνων (μάντρα) γύρω από τον νεκρό Ίππο. Κατά την διάρκεια της νύκτας η επικεφαλής Βασίλισσα θα έπρεπε να ξαπλώσει κάτω από το ίδιο σκέπασμα με τον νεκρό Ίππο και να μιμηθεί σκηνή συνουσίας μαζύ του και, μόνον κατά το ξημέρωμα οι Ιερείς θα σήκωναν την Βασίλισσα από το σκέπασμα για να διαμελισθεί το ζώο σε τρία μέλη, με το κάθε μέλος να αφιερώνεται στις θεότητες των τριών "λειτουργιών" του Georges Dumézil, ερευνητή και τεκμηριωτή των φυλετικών παραδόσεων της πρωτο-Ινδοευρωπαϊκής Κοινωνίας!  

         Ο, αρχικώς, χαρμόσυνος συμβολισμός του αριθμού "4" (τετράσκελος Αγκυλωτός Σταυρός ως σύμβολο του ζωοδότη Ηλίου, τετράδα Ιερέων επικεφαλής των χοροστατούντων τελετουργών, τετράκις εκατοντάδα των ιερών πολεμιστών-φυλάκων του επιβήτορος) κατά την διάρκεια της κυρίως θυσιαστικής τελετουργίας θα εξελιχθεί σε "3", αριθμός θλίψεως και θανάτου για τους Ινδοευρωπαίους, ενώ τρεις ημέρες διαρκεί και η θυσιαστική τελετή του επιβήτορος! Οι Ινδοευρωπαίοι συνέδεαν την χαρά και την ευζωία με τον ζωοδότη Ήλιο και την Σβάστικα ενώ, πάντοτε γι αυτούς, ο αριθμός "3" δεν ήταν παρά σημείο σκότους, θλίψεως και θανάτου.        

     Όπως μας πληροφορεί η μελέτη των ιππικών παραδόσεων των νομαδικών λαών της στέππας  «Szelek Szárnyán» του Ούγγρου συγγραφέως Kun Péter (έκδοση του Ουγγρικού Υπουργείου Πολιτισμού, 2003, σ. 72-73) πολλοί ινδοευρωπαϊκοί πληθυσμοί, μεταξύ των οποίων και οι ιππικοί λαοί των ευρασιατικών στεππών, συνήθιζαν την, με τον δικό τους τρόπο, Ιπποθυσία.

     Ιπποθυσιαστική τελετουργία ανάλογη με την áśva-medhá απαντάται και στους Ρωμαίους (Ίππος του Οκτωβρίου), στη μεσαιωνική Ιρλανδία (Θυσία Φοράδας) κλπ.    

     Η «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ» συντάσσεται με την αρχέγονη αντίληψη των Ινδοευρωπαίων περί ιερότητος και μεγαλείου του ιππείου σπέρματος, για τον λόγο αυτό δε, θεωρεί ως εντελώς ανεπίτρεπτη την στείρωση των Ίππων η οποία αποτελεί «κοινό τόπο» σε όσους υπηρετούν την «δυτική», λεγόμενη, Ιππική. Αυτή είναι και η καθιερωμένη πεποίθηση των πλείστων εφιπποτοξοτικών Οργανισμών ανά τον Κόσμο. Άλλωστε και ο Δάσκαλος  Kassai Lajos διαθέτει στον Σταύλο του 13 επιβήτορες οι οποίοι διαβιούν εν κοινώ και συμπεριφέρονται κατά τον πλέον ιδανικό τρόπο, τόσο μεταξύ τους, όσο και κατά την διάρκεια της εφιπποτοξοτικής εργασίας τους.

ΥΓ1: Δεν είναι επί του παρόντος απαραίτητο να επαναληφθεί η τεκμηρίωση της εγκυρότητος της θεωρίας περί Ινδοευρωπαϊκής Ομοεθνίας και όχι μόνον επάνω στην αδιάσειστη βάση της Συγκριτικής Γλωσσολογίας! Βεβαίως και υπάρχουν οι συρμώδεις φαλκιδευτές της φυλετικής καταγωγής του Λευκού Ανθρώπου τον οποίο πασχίζουν να εμφανίσουν «ανάδελφο» και …σαλαμοποιήσιμο! Ο γράφων ουδεμία τέτοια επιδίωξη, ασφαλώς, μπορεί να έχει!

ΥΓ2:Ενδεχομένως να υπάρξουν και οι γνωστοί (επίσης συρμώδεις…) «ζωόφιλοι» οι οποίοι θα …εξεγερθούν κατά της Ιπποθυσίας των Ινδοευρωπαίων αναφωνούντες (ως είθισται) «Τα καημένα τα αλογάκια!»... Δεν χρειάζεται να επιμείνουμε ώστε να κατανοήσουν ότι ακριβώς αυτή η μεγάλη εκτίμηση και ο ύψιστος σεβασμός της αξίας του Ίππου έκανε τους Ινδοευρωπαίους να τον θεωρούν ιερό και να επιλέγουν την θυσία του ως αντάξια του μεγαλείου του εξευμενισμού των Θεών.

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟΥ ΤΩΝ ΒΕΛΩΝ

     Αρχαιότατο πολεμικό "όραμα" ο  ειδικός Πόλεμος των εμπρηστικών και χημικών ουσιών δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστη και την Τοξική Τέχνη, την και ως "Τοξοβολία" γνωστή.

     Ήδη γνωστός από την αρχαιότητα ο ιδιαίτερος αυτός "Πόλεμος" με τα φλογοβόλα αλλά και τα χημικά του μέσα σηματοδοτείται από την αναφορά του Θουκυδίδη στην περιγραφή της, κατά των Πλαταιών, επιθέσεως των Πελοποννησίων (Βιβλ. ΙΙ  § 75 και Βιβλ. ΙΙ § 77). 

     Στην νεώτερη Ελλάδα η οποία υπήρξε δημιούργημα σκληρών προσωπικών αγώνων του Βασιλέως Όθωνος Α', ο Βαυαρός Αρχιφαρμακοποιός των Ανακτόρων και "αρχιτέκτων" της τότε δημόσιας υγείας μιας "νεότευκτης χώρας" Ξαβιέρος Λάνδερερ, μας αφήνει ένα σπουδαίο κείμενο για τα δηλητηριώδη βέλη όταν το Τόξο συνέχιζε να θεωρείται ενργό όπλο ακόμη και σε ελληνικές περιοχές όπως η Κρήτη και η Θράκη παρά την, από χρόνια, καθιέρωση των πυροβόλων όπλων.

     Το κείμενο του Ξαβερίου Λάνδερερ βρίσκεται δημοσιευμένο στις σελίδες της Στρατιωτικής Εφημερίδος  "ΟΝΗΣΑΝΔΡΟΣ" [φυλλ. 65ο, 1ης Μαίου 1867] και έχει ως εξής:

     Ανεκτίμητο το περιεχόμενο της Βιβλιοθήκης της "ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ" απ΄όπου προέρχεται και το σχετικό τομίδιο του "ΟΝΗΣΑΝΔΡΟΥ" τον οποίο "κάποιοι" επιμένουν να επικαλούνται αν και αγνοούν ακόμη και την ορθή γραφή του!   

Περί του Ξαβερίου Λάνδερερ μας πληροφορεί ο πρώην Πρόεδρος της Ενώσεως Ελλήνων Χημικών Δρ. Ιωάννης Δ. Κανδήλης, με δημοσίευμά του στη "Βιομηχανική Επιθεώρηση" [τ. Αυγούστου 1981]:

Ο Ξαβέριος Λάνδερερ γεννήθηκε σε προάστιο του Μονάχου της Βαυαρίας το 1809, σπούδασε φυσικές επιστήμες και ιατρική στο εκεί Πανεπιστήμιο και αναγορεύθηκε διδάκτωρ της Φιλοσοφίας. Στην Ελλάδα τον έστειλε νεότατο, το 1833, ο Βασιλεύς Λουδοβίκος για να υπηρετήσει τον γιο του Βασιλέα Όθωνα Α’, ως Αρχιφαρμακοποιός του.

Στρατιωτικός φαρμακοποιός αρχικά, διορίσθηκε, μόλις ιδρύθηκε το Πανεπιστήμιο Αθηνών από τον Βασιλέα Όθωνα Α΄, έκτακτος καθηγητής του για τα μαθήματα της Γενικής Χημείας και της Πειραματικής Φυσικής (14 Απριλίου 1837) και σε λίγο τακτικός καθηγητής της ίδιας έδρας (11 Ιανουαρίου 1838).

Μετά τα γεγονότα της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, απολύθηκε ως αλλοδαπός, σε εφαρμογή του σχετικού γενικού μέτρου, για να ξαναδιορισθεί σε λίγο (12 Σεπτεμβρίου 1844), ως τακτικός καθηγητής της Φαρμακευτικής Χημείας, της Συνταγολογίας και της Βοτανικής, και να συνεχίσει διδάσκοντας, έκτοτε, με εξαιρετικό ζήλο, επί ολόκληρη 25ετία. Στις 17 Ιανουαρίου 1869 λόγοι υγείας τον ανάγκασαν να παραιτηθεί, αλλά στις 26 Ιουνίου 1875 διορίσθηκε εκ νέου ως επίτιμος πια καθηγητής.

Επιστήμων εμβριθής και πολυπράγμων, ερευνητής ακούραστος, διδάσκαλος ευφραδής και απολαυστικός, πρόσφερε και σαν πνευματικός άνθρωπος και σαν κοινωνικός παράγων πολύτιμες υπηρεσίες στον τόπο μας, τον πρωτόγονο ακόμη τότε και καθυστερημένο. Τον αγάπησε, του αφοσιώθηκε και έγινες ένας αληθινός Έλληνας. Κοντά στις άλλες πολύτιμες υπηρεσίες του για τις ανάγκες και τις απαιτήσεις του κράτους της εποχής εκείνης, στις οποίες ανταποκρίθηκε, του ανήκει η τιμή να είναι ο πρώτος που δίδαξε επί πανεπιστημιακού επιπέδου, τη χημεία στην Ελλάδα. Χημικός, φαρμακοποιός και ιατρός συγχρόνως, προσέτρεχε και βοηθούσε πρόθυμα και ακούραστα όπου ζητούσαν τη συνδρομή του.

Διετέλεσε μέλος του Ιατροσυνεδρίου για πολλά χρόνια, άμισθος καθηγητής της Χημικής Τεχνολογίας στο σχολείο των Τεχνών (1833 - 1868), συνεργάσθηκε στην ίδρυση του Οφθαλμιατρείου και το βοήθησε στη λειτουργία του, οργάνωσε τις ολυμπιακές εκθέσεις και δούλεψε αποτελεσματικά και για πολλούς ακόμη ελληνικούς και ξένους επιστημονικούς οργανισμούς και ιδρύματα. Παντού και πάντοτε έτοιμος για όλα. Ιδιαίτερα μνημονεύεται η με αυτοθυσία προσωπική του συμβολή στην καταστολή της πανώλους, που κτύπησε τον Πόρο το 1837.

Τα μαθήματά του, πριν κτισθεί το Πανεπιστημίο, γίνονταν στο Βασιλικό Φαρμακείο, (στο κτίριο που μεταγενέστερα χρησιμοποιήθηκε ως υπουργείο Στρατιωτικών) και τα παρακολουθούσαν, εκτός από τους φοιτητές, και πολλοί ιδιώτες ακροατές Κινούσαν ζωηρό το ενδιαφέρον για τη γλαφυρότητά τους και την εντυπωσιακή διατύπωση, αλλά και για τη θεαματικότητα των πειραμάτων χημείας και φυσικής που εκτελούσε. Στο στρατιωτικό φαρμακείο στεγαζόταν επίσης και το προσωπικό του μικρό χημικό εργαστήριο, που είχε δημιουργήσει με δικές του δαπάνες. Ο Λάνδερερ έφθανε στην αίθουσα του μαθήματος με παραγεμισμένες τις τσέπες της φαρδειάς ρεδιγκότας του από χημικά σκεύη και ουσίες, για τα πειράματα που σε λίγο θα παρουσίαζε. Τα σπασμένα ελληνικά του δεν χαλούσαν την πηγαία ευφράδεια και μάλιστα με τους ιδιωματισμούς τους, προκαλούσαν ακόμη μεγαλύτερο το ενδιαφέρον.

Αργότερα, όταν χτίσθηκε το Πανεπιστήμιο, το υποτυπώδες χημείο του, που εν τω μεταξύ ενισχυόταν και από το κράτος, με ετήσια επιχορήγηση 600 δραχμών, μεταφέρθηκε σε δωμάτιο της βορεινής πλευράς του, ενώ τα μαθήματα διδάσκονταν στην αίθουσα της Φιλοσοφικής Σχολής.

Η αγάπη του για την επιστήμη του και το ακούραστο ενδιαφέρον του για τη νέα του πατρίδα, εκδηλωνόταν και με το ερευνητικό του έργο για τον φυσικό της πλούτο, το οποίο υπήρξε αξιόλογο, μάλιστα όταν κριθή υπό τις δύσκολες συνθήκες και τα πενιχρά μέσα της εποχής. Ασχολήθηκε κυρίως με τα ιαματικά μας νερά και δημοσίευσε σχετικές μελέτες που περιγράφουν τη σύστασί τους, την ωφελιμότητά τους και τη θεραπευτική τους εφαρμογή. Έγραψε για τα νερά της Μήλου, της Κύθνου, της Υπάτης, της Αιδηψού, των Θερμοπυλών και των Μεθάνων. Και άλλα θέματα ερεύνησε και πολλά γι' αυτά δημοσίευσε, σε ελληνικά και σε ξένα ειδικά περιοδικά. Ακούραστος επίσης συλλέκτης, απέκτησε πλούσια βιβλιοθήκη και κατάρτισε συλλογές φαρμακογνωστικές και ορυκτολογικές.

Πολυγραφότατος, εξέδωσε πολλά διδακτικά βιβλία που υπήρξαν πολύτιμα στην εποχή τους για τους φοιτητές του και τον άλλο κόσμο και είναι από τα πρώτα του χημικού κλάδου. Η δουλειά του αυτή ήταν δύσκολη και κουραστική για εκείνον, αφού οι γνώσεις του της ελληνικής υστερούσαν. Και όμως κατόρθωνε να ξεπερνά το εμπόδιο αυτό με επιτυχία. Στα συγγράμματά του περιλαμβάνονται: Αναλυτική Χημεία (1842), Χημεία (ανόργανος 1840, οργανική 1842) [Γενική Χημεία: Ανόργανος, Οργανική Αναλυτική Χημεία (1861)], Οδηγίαι προς παρασκευήν Χημικών και Φαρμακευτικών σκευασμάτων (1857), Εγχειρίδιον Ζωολογίας (1844), Εγχειρίδιον Συνταγολογίας (1845), Εγχειρίδιον Τοξικολογίας (1843) κ.ά.

Τη φημισμένη αναλυτική του δεξιοτεχνία, που γινόταν με τα ολίγα και πτωχά μέσα του εργαστηρίου του, τη συμπλήρωνε, χρησιμοποιώντας και τη γλώσσα του. Δοκίμαζε κάθε τι που ανέλυε, ακόμη κι εκείνα που ήσαν ή φαίνονταν αηδή και αποκρουστικά. Απαράδεκτο αυτό για τον πολύ κόσμο, υπήρξε αφορμή να τον χαρακτηρίζουν μερικοί ως «ρυπαρό».

Αγαθός τον χαρακτήρα, αεικίνητος, πρόθυμος και καταδεκτικός προς όλους, πνευματώδης και ετοιμόλογος, γνωρίσθηκε πολύ και αγαπήθηκε από όλους τους Αθηναίους. Πολλά διηγούνται για την ιδιωτική του ζωή και πολλά αναφέρονται επεισόδια και συναρπαστικά «ανέκδοτα», άλλα ιστορικώς εξακριβωμένα, και μερικά, που ίσως τα έπλασε η φαντασία του κόσμου και αποδίδονται σε εκείνον, λόγω του θρύλου που περιβάλλει το άτομό του.

Ο  Ξαβέριος Λάνδερερ, που έφθασε στον τόπο μας νεότατος, μόλις 24 χρονών, που πολύ εργάσθηκε γι' αυτόν και πέρασε ολόκληρη τη ζωή του στην αγαπημένη του Αθήνα και που τόσο αγαπήθηκε και θαυμάστηκε από όλους τους Έλληνες, πέθανε στις 7 Ιουλίου του 1885.

ΚΑΛΑ ΝΕΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΧΗΓΟ ΜΑΣ

     Μπορεί ο Αρχηγός μας Αρπάλυκος να βρίσκεται στη Κύπρο για την οργάνωση της εκεί Σχολής αλλά είμαστε βέβαιοι ότι αγωνιά για την Ομάδα και, βεβαίως, για το προσωπικό του άτι που αφησε πίσω, στο Ιππευτήριό μας.

     Κάθε βράδυ μας ενημερώνει για την πρόοδο των ημερησίων εργασιών του στη Κύπρο μας, αλλά απόψε θέλουμε να τον προλάβουμε και να του στείλουμε εμείς τα καλά νέα: το αγαπημένο αλογάκι του άρχισε από σήμερα να το ιππεύει η αντικαταστάτρια Αρχηγός της Ομάδος μας Χαρά και, μάλιστα, με ιδιαίτερη επιτυχία!

     Μαζύ, λοιπόν με την αγάπη μας, στέλνουμε στον Αρπάλυκο τα καλά νέα για την πρόοδο της Χαράς η οποία εξασφάλισε τη συνεργασία του υπέροχου Όλι από τη πρώτη κιόλας στιγμή, με τα αποτελέσματα που φαίνονται στις φωτογραφίες.

     Όμως, δεν είναι μόνον αυτά τα καλά νέα...

     Η αρχάρια Χριστίνα μας σήμερα, με τη διδασκαλία της Χαράς, κάλπασε αρκετά καλά, πέρασε βαλβίδες και σηκώθηκε όρθια επί του Ίππου!

ΥΓ: Mαραθώνιος οργής σήμερα στο F/b από Φίλους, εναντίον κάποιων οι οποίοι ανοηταίνουν με παραληρηματικές "σεντονιάδες" επί παντός επιστητού... Συνιστούμε αδιαφορία για τους πλεονάζοντες ανοήτους οι οποίοι σπαθίζουν κατά των φτερωτών της Μάντσια διδασκόμενοι από αγύρτες,κατά δήλωση..., "οπλοδιδασκάλους". Ευτυχώς για μας υπάρχει το Ιππευτήριο και η καθημερινή εξάσκηση στα πραγματικά όπλα και όχι στην παραληρηματική αμετροέπεια. Παρακαλούνται, λοιπόν, οι αγαπητοί Φίλοι να συγχωρήσουν το παραλήρημα των αργοσχόλων οι οποίοι άλλωστε δικαιούνται να γεμίζουν το κενό τους με ό,τι διαθέτουν αλλά για εμάς είναι δύσκολο να παρακολουθήσουμε 137 διαλόγους οργής, όσο εύλογη και αν είναι η αφορμή τους.

Ευχαριστούμε!