ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

अश्वमेध

áśva-medhá

ΙΠΠΟΘΥΣΙΑ

     Κυρίαρχο ζώο στην Ινδοευρωπαϊκή Κοινωνία, ο Ίππος, δεν θα μπορούσε παρά να αποτελέσει το πολύτιμο πλάσμα του οποίου η θυσία θα μπορούσε να εκληφθεί από τους Θεούς ως αντάξια του μεγαλείου τους ώστε να εξασφαλίσει την ευμένειά τους. Μάλιστα, στις επιμέρους ινδοευρωπαϊκές μυθολογίες, ποικίλες παραστάσεις «διδύμων» [Κάστωρ και Πολυδεύκης στην Ελλάδα, Ίπποι και Ιππείς Αshwin (अश्विन ) στις Ινδίες, Ηοrsa και Hengist (Φορβάδα και Επιβήτωρ)στην Βρεταννία κλπ] ενισχύουν το μέγεθος της θυσίας για τον εξευμενισμό των Θεών.

     Η τελετουργία της Ιπποθυσίας ( अध्वर्युक्रतु , adhvaryukratu ) εκφράζεται στην Ινδοευρωπαϊκή Ομοεθνία με την κυρίαρχη παράσταση των αρχαίων Ινδιών   áśva-medhá η οποία είναι και η πλέον θεαματική από όλες τις αρχαίες ινδικές τελετές.

     Η έναρξη της τελετής αυτής γίνονταν την περίοδο της Ανοίξεως υπό την χοροστασία τεσσάρων Ιερέων ( अध्वर्यु , adhvaryu ) οι οποίοι συμβόλιζαν τα τέσσερα σκέλη του ιερού Αγκυλωτού Σταυρού, θείου συμβόλου του Ηλίου κατά τους Ινδοευρωπαίους. Οι ίδιοι αυτοί Ιερείς τελούσαν υπό την υψηλή αιγίδα του Βασιλέως ( राजा , rājā ) ο οποίος, δια της θυσίας του Ίππου, επεδίωκε την μακροημέρευση και το κλέος της βασιλείας του, ενώ την αφιέρωνε στους ιερούς εκπροσώπους της τάξεως των Πολεμιστών του οι οποίοι ήσαν και οι φορείς της δυνάμεώς του.

     "Αντικείμενο" της Ιπποθυσίας ήταν ένας επιβήτορας μεγαλύτερος των 24 και μικρότερος των …100 ετών. Ήταν προφανές ότι οι θυσιάζοντες προτιμούσαν να θανατώσουν έναν ήδη υπέργηρο Ίππο αφού η ελάχιστη ηλικία του ήταν 24 έτη!   Ο εν λόγω επιβήτορας θα ραντιστεί με καθαρό νερό ενώ ο Ιερέας θα ψιθυρίζει στο κάθε αυτί του ιερούς ύμνους, "μάντρα" (मन्त्र , mantra )  αφήνονταν δε να περιφέρεται ελεύθερος προς βορειο-ανατολική κατεύθυνση για έναν ολόκληρο χρόνο υπό την επίβλεψη τετρακοσίων πολεμιστών, ο αριθμός των οποίων απηχούσε τον επαυξημένο συμβολισμό των τεσσάρων σκελών του αγκυλωτού σταυρού και πολλαπλάσιο των τεσσάρων Ιερέων. Οποιοσδήποτε παρενοχλούσε την ελεύθερη κίνηση του Ίππου θεωρείτο καταραμένος, ενώ, αν ο Ίππος εισέδυε σε εχθρικές περιοχές αυτές θα έπρεπε να καθυποταγούν δια των όπλων. Οι επιβλέποντες τετρακόσιοι πολεμιστές μεριμνούσαν ώστε ο τιμώμενος επιβήτορας να μην έρθει σε σεξουαλική επαφή με φοράδες και, ελαττωθεί, κατά την κρατούσα αντίληψη, η αναπαραγωγός δύναμη του σπέρματός του η οποία ήταν και η απώτερη προσφορά η οποία θα έπρεπε να αναπεμφθεί στους Θεούς! Πολύ προ της κυρίως τελετουργικής θυσίας, όσο, κατά την διάρκεια του χρόνου, περιφέρονταν υπό επίβλεψη ο επιβήτορας, κατά τόπους γίνονταν επί μέρους μικρές τελετές με θυσίες μικρότερων ζώων και μέχρι την τελική τελετή της κυρίως θυσίας του επιβήτορος. Κατά την επιστροφή του Ίππου νέες εορτές, προ-θυσιακές, λάβαιναν χώρα στο πάτριο έδαφος με κύρια εκείνη της έλξεως του άρματος ( रथ , rath ) του Βασιλέως μαζύ με τρεις ακόμη Ίππους [ऋग्वेद , ṛgveda , 1.6.1,2 (YV VSM 23.5,6]. Κατόπιν, ο Ίππος διευθύνονταν στο νερό και πλένονταν προσεκτικά, ύστερα δε αλείφονταν από την ίδια την Βασίλισσα και δύο ακόμη γυναίκες βοηθούς της (τρεις, τον αριθμό και θα δούμε εν συνεχεία περί του αριθμού αυτού)  με ένα είδος ραφιναρισμένου λίπους "γκι" (  घृत , ghṛta , ghee ). Η Βασίλισσα ανελάμβανε την επάλειψη των εμπροσθίων ποδών ενώ την επάλειψη του κορμού και των οπισθίων του την ανελάμβαναν οι δύο βοηθοί της. Επίσης, οι ίδιες στόλιζαν την κεφαλή, τον λαιμό και την ουρά του με χρυσά κοσμήματα. Κατά την διάρκεια της νύκτας προσφέρονταν στον Ίππο σπόροι τροφής. Μαζύ του προσδένονταν σε πασάλους για να θυσιαστούν ένα αδέσποτο κριάρι, ένας ταύρος και δέκα επτά ακόμη ζώα και ακολουθούσε η σφαγή του Ίππου. Η επικεφαλής Βασίλισσα καλούσε τις άλλες υποδεείς Βασίλισσες να μοιρολογήσουν με ψαλμούς ιερών ύμνων (μάντρα) γύρω από τον νεκρό Ίππο. Κατά την διάρκεια της νύκτας η επικεφαλής Βασίλισσα θα έπρεπε να ξαπλώσει κάτω από το ίδιο σκέπασμα με τον νεκρό Ίππο και να μιμηθεί σκηνή συνουσίας μαζύ του και, μόνον κατά το ξημέρωμα οι Ιερείς θα σήκωναν την Βασίλισσα από το σκέπασμα για να διαμελισθεί το ζώο σε τρία μέλη, με το κάθε μέλος να αφιερώνεται στις θεότητες των τριών "λειτουργιών" του Georges Dumézil, ερευνητή και τεκμηριωτή των φυλετικών παραδόσεων της πρωτο-Ινδοευρωπαϊκής Κοινωνίας!  

         Ο, αρχικώς, χαρμόσυνος συμβολισμός του αριθμού "4" (τετράσκελος Αγκυλωτός Σταυρός ως σύμβολο του ζωοδότη Ηλίου, τετράδα Ιερέων επικεφαλής των χοροστατούντων τελετουργών, τετράκις εκατοντάδα των ιερών πολεμιστών-φυλάκων του επιβήτορος) κατά την διάρκεια της κυρίως θυσιαστικής τελετουργίας θα εξελιχθεί σε "3", αριθμός θλίψεως και θανάτου για τους Ινδοευρωπαίους, ενώ τρεις ημέρες διαρκεί και η θυσιαστική τελετή του επιβήτορος! Οι Ινδοευρωπαίοι συνέδεαν την χαρά και την ευζωία με τον ζωοδότη Ήλιο και την Σβάστικα ενώ, πάντοτε γι αυτούς, ο αριθμός "3" δεν ήταν παρά σημείο σκότους, θλίψεως και θανάτου.        

     Όπως μας πληροφορεί η μελέτη των ιππικών παραδόσεων των νομαδικών λαών της στέππας  «Szelek Szárnyán» του Ούγγρου συγγραφέως Kun Péter (έκδοση του Ουγγρικού Υπουργείου Πολιτισμού, 2003, σ. 72-73) πολλοί ινδοευρωπαϊκοί πληθυσμοί, μεταξύ των οποίων και οι ιππικοί λαοί των ευρασιατικών στεππών, συνήθιζαν την, με τον δικό τους τρόπο, Ιπποθυσία.

     Ιπποθυσιαστική τελετουργία ανάλογη με την áśva-medhá απαντάται και στους Ρωμαίους (Ίππος του Οκτωβρίου), στη μεσαιωνική Ιρλανδία (Θυσία Φοράδας) κλπ.    

     Η «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ» συντάσσεται με την αρχέγονη αντίληψη των Ινδοευρωπαίων περί ιερότητος και μεγαλείου του ιππείου σπέρματος, για τον λόγο αυτό δε, θεωρεί ως εντελώς ανεπίτρεπτη την στείρωση των Ίππων η οποία αποτελεί «κοινό τόπο» σε όσους υπηρετούν την «δυτική», λεγόμενη, Ιππική. Αυτή είναι και η καθιερωμένη πεποίθηση των πλείστων εφιπποτοξοτικών Οργανισμών ανά τον Κόσμο. Άλλωστε και ο Δάσκαλος  Kassai Lajos διαθέτει στον Σταύλο του 13 επιβήτορες οι οποίοι διαβιούν εν κοινώ και συμπεριφέρονται κατά τον πλέον ιδανικό τρόπο, τόσο μεταξύ τους, όσο και κατά την διάρκεια της εφιπποτοξοτικής εργασίας τους.

ΥΓ1: Δεν είναι επί του παρόντος απαραίτητο να επαναληφθεί η τεκμηρίωση της εγκυρότητος της θεωρίας περί Ινδοευρωπαϊκής Ομοεθνίας και όχι μόνον επάνω στην αδιάσειστη βάση της Συγκριτικής Γλωσσολογίας! Βεβαίως και υπάρχουν οι συρμώδεις φαλκιδευτές της φυλετικής καταγωγής του Λευκού Ανθρώπου τον οποίο πασχίζουν να εμφανίσουν «ανάδελφο» και …σαλαμοποιήσιμο! Ο γράφων ουδεμία τέτοια επιδίωξη, ασφαλώς, μπορεί να έχει!

ΥΓ2:Ενδεχομένως να υπάρξουν και οι γνωστοί (επίσης συρμώδεις…) «ζωόφιλοι» οι οποίοι θα …εξεγερθούν κατά της Ιπποθυσίας των Ινδοευρωπαίων αναφωνούντες (ως είθισται) «Τα καημένα τα αλογάκια!»... Δεν χρειάζεται να επιμείνουμε ώστε να κατανοήσουν ότι ακριβώς αυτή η μεγάλη εκτίμηση και ο ύψιστος σεβασμός της αξίας του Ίππου έκανε τους Ινδοευρωπαίους να τον θεωρούν ιερό και να επιλέγουν την θυσία του ως αντάξια του μεγαλείου του εξευμενισμού των Θεών.