Ο «ΔΡΟΜΟΣ» ΤΗΣ ΚΑΛΛΙΓΡΑΦΙΑΣ

Ο «ΔΡΟΜΟΣ» ΤΗΣ ΚΑΛΛΙΓΡΑΦΙΑΣ

     Λόγος, είναι η εξωτερίκευση του διανοήματος και ο λόγος μπορεί να είναι προφορικός και γραπτός.

     Οι φθόγγοι, οι λέξεις, οι φράσεις, οι συλλαβές, δεν αρθρώνονται από τα στόματα και δε γράφονται από τα χέρια των πλασμάτων που εξωτερικεύουν τα διανοήματά τους αλλά από κάτι πολύ βαθύτερο, όπως τα αβυθομέτρητα σπήλαια του ψυχισμού ο οποίος πάλλεται αντηχητικά και δονητικά, επιδιώκοντας τη συνένωσή του με την απεραντοσύνη των κοσμικών διαστάσεων. Και, όταν βιώνουμε τον λόγο είτε στη προφορική είτε στη γραπτήν εκδοχή του, ασχέτως αποτιμήσεως αυτής της ακροάσεως, τα βάθη της ψυχής μας αφυπνίζονται και δονούνται.

     Αν και ο προφορικός λόγος, κατά κανόνα, παραμένει σε μία κατώτερη επικοινωνιακή χρηστικότητα, ο γραπτός λόγος δύναται να κατακτήσει μία πολύ υψηλότερη διάσταση  ωφελιμότητος, αναγορευόμενος στην καλλιγραφία η οποία αποτελεί διαλογισμό. Και αυτή η υψηλότερη διάσταση υπερβαίνει εκείνη του απλού γραπτού, επικοινωνιακής χρησιμότητος λόγου, προσδίδοντάς του και αισθητική προέκταση.

     Διαλογισμός, είναι μία εσωτερική διαδικασία χωρίς διαδικασία, μία πράξη χωρίς πράξη, μία ενέργεια χωρίς ενέργεια και που όλα προκαλούνται από μία επιθυμία χωρίς επιθυμία. Μόνον τότε, ως προϊόν βουλήσεως άνευ βουλήσεως, ο διαλογισμός ζωογονεί και εναρμονίζει με τον Κόσμο της εσώτερη ψυχική μας δομή.

     Και η καλλιγραφία ως μία μορφή διαλογισμού εισάγει τον καλλιγράφοντα σε ένα εσωτερικό μονοπάτι εδραιώσεως λυτρωτικών βιωμάτων όμοια με εκείνα που προσφέρουν οι πολεμικές τέχνες, εξισώνοντας την καλλιγραφία με μία από αυτές.

     Η αισθητική προέκταση της καλλιγραφίας η οποία αναδεικνύει την γραφή πολύ πέραν της χρηστικής διαστάσεώς της επικονιάζει τον καλλιγράφο με ένα οπτικό αποτέλεσμα το οποίο αποτελεί ολοκλήρωμα μιας εσωτερικής διεργασίας η οποία άγει σε μία υπαρξιακήν ισορροπία και έναν κοσμικό ρυθμό που καταλήγουν σε μία τάξη, αρμονία και αυτοσυγκρότηση, γονιμότατο «έδαφος» για την καλλιέργεια των πολεμικών τεχνών.

     Και η καλλιγραφία εμπνέεται από ιερά κείμενα μεταρσιώνοντάς τα στη κεντρομόλο ιερότητα της ταυτίσεώς του με το ίδιο το Σύμπαν κι εναρμονίζοντας το Ένα με το Άπαν. Έτσι, η έμπνευση στη καλλιγραφία αποτελεί και την ανάσυρση ιερών διανοημάτων τα οποία καταγράφονται ανελισσόμενα αισθητικώς αποδιδόμενα και πάλι στον Κόσμο με βέλτιστη οπτικοποίηση η οποία συνιστά βαθύτερην επεξεργασία αλλά και ανάδειξη, πολύ υψηλότερη  του συμβατικού λεκτικού επιπέδου.

     Η αντιθετική αναγνωσιμότητα μεταξύ γραφής και καλλιγραφίας αποτελεί ακόμη ένα αξιοπρόσεκτο στοιχείο ιερότητος διότι, αυτό που ενδιαφέρει την πρώτη περιφρονείται από την δεύτερη χωρίς όμως στη περίπτωση της δεύτερης αυτή η παράμετρος να ακυρώνεται. Τόσο η απλή γραφή, όσο και η καλλιγραφία αποτελούν εκφράσεις γραπτού λόγου με στόχο την απόδοση και κατανόηση αλλά η αισθητική αντίληψη της καλλιγραφίας η οποία κατατείνει σε μία απόδοση και κατανόηση κοσμικών διαστάσεων όπου η αισθητική καθορίζει απαρέγκλιτη συντεταγμένη. Και η αδήριτη διδασκαλία της καλλιγραφίας, η οποία δεν γίνεται κατανοητή υπό των αισθήσεων αλλά μόνον δια της εξωαισθητής αντιλήψεως, είναι η συντεταγμένη της αισθητικής αρμονίας ως στυλοβάτη του Σύμπαντος.

     Τι θα είχαμε, άραγε, τοξεύοντας ένα βέλος χωρίς εσωτερική αισθητικήν αρμονία; Απλώς, μία τόξευση, ιδού σε τι ωφελεί η καλλιγραφία, ως διαλογισμός και εσωτερικό μονοπάτι.

     H καλλιγραφία ως arte povera, με την ολιγάρκεια των μέσων που απαιτεί η εκτέλεσή της, αναδεικνύεται μέσα από τη περιφρόνησή της προς την ύλη ως μία εν εξάρσει πνευματική διαδικασία. Ένα πινέλο, λίγη μελάνη κι ένα χαρτί, όλα κι όλα τα προαπαιτούμενά της κι όμως… Το μεγαλείο της απλότητος ποτέ δεν αναδύεται πιο λαμπρό από αυτά τα ελάχιστα υλικά τα οποία άγουν στην διεύρυνση μιας ατομικής συνειδήσεως σε πανσυμπαντική.

     Και ο καλλιγράφος, αυτός ο «αναγνώστης» των ιδίων του των εσωτερικών δονήσεων, καθισμένος κατά γης δε γράφει με το χέρι αλλά με ολόκληρο το σώμα του και με μία ενέργεια η οποία αναπηδά από το χάρα και ζωογονείται από την κοιλιακή αναπνοή σε ένα πεδίο υψίσυχνης σιωπής. Έτσι, με την καλλιγραφική κίνηση να διαμορφώνεται χωρίς σκέψη, χωρίς ωφελιμισμό, χωρίς προσχεδιασμό του τελικού αποτελέσματος, όχι μόνον από το χέρι αλλά από ολόκληρο το σώμα, ο καλλιγράφος ταυτίζεται με το σπαθιστή και το πινέλο του με το σπαθί διαγράφοντας μία τροχιά η οποία δεν έχει όμοιό της.

     Ενώ οι ανάξιοι καταπατητές της Ελληνικής γης, οι μοντέρνοι νεογραικύλοι, έχοντας ήδη σοδομίσει ό,τι  θυμίζει «Ελλάδα», ορέγονται να σοδομίσουν και αυτό το κατάλοιπο της Ελληνικής γλώσσας δια της αντικαταστάσεως των γραμμάτων της με …λατινικούς (!) χαρακτήρες, οι λαοί με σεβασμό στη παράδοση και στο Πολιτισμό τους επιμένουν στις αρχαίες γραφές τους, ανάγοντάς τις, μάλιστα, σε Τέχνη!

     Με κορυφαίους τους Ιάπωνες και το δικό τους «Δρόμο» της καλλιγραφίας (Σόντό) όλοι οι λαοί με αρχαίο Πολιτισμό τιμούν και περισώζουν τις πατρογονικές γραφές τους, όσο δύσκολες και περίπλοκες κι αν φαίνονται στο σύγχρονο, μινιμαλιστικό έως …ευτελισμένο, Κόσμο, επιμένοντας στο σεβασμό των παραδόσεών τους.

     Το Ισλάμ έχει αναδείξει τη θρησκευτική καλλιγραφία σε δογματικό τελετούργημα και, μάλιστα, με τον πλέον πομπώδη και μνημειακό χαρακτήρα, εκτοξεύοντάς την σε ακρώρειες καλλιτεχνικής εκφράσεως.

     Οι μακρυνοί Μογγόλοι, επί παραδείγματι, έχουν αναγάγει τη παραδοσιακή καλλιγραφία τους σε υψηλή Τέχνη η οποία δεν διδάσκεται απλώς σε κρατικές Σχολές αλλά προάγεται και μέσω ιδιωτικών Ιδρυμάτων αλλά και επιχειρήσεων.

     Ένα μεγάλο μέρος της τουριστικής «βιομηχανίας» των συγχρόνων Μογγόλων βασίζεται στη διάδοση της παραδοσιακής καλλιγραφίας τους μέσω όλων των Οργανισμών, κρατικών και ιδιωτικών, που την προάγουν εξάγοντας και διαδίδοντας, έτσι, τον αρχαίο Πολιτισμό τους!

     Για τους σημερινούς Μογγόλους μπορεί η σύγχρονη γλώσσα και γραφή να αποδίδει τα πάντα, όμως, η πατρογονική, αρχέγονη καλλιγραφία αποδίδει ακόμη …περισσότερα, με έναν τρόπο ο οποίος ξεφεύγει από την πεζότητα της σημερινής εποχής κι επανασυνδέει τον Άνθρωπο με τις ρίζες της καταγωγής και των οραμάτων του ως Έθνους με ιστορικό παρελθόν και, βεβαίως, μέλλον.

     Οι ψυχοπνευματικές «δονήσεις» της καλλιγραφίας γενικώς και, ειδικώς, της καλλιγραφίας των αρχαίων γραφών έχουν αποδειχθεί πραγματικά «ιάματα» για τον Άνθρωπο, ένα αντικείμενο εκφεύγον των ορίων του παρόντος κειμένου και αν όλα τούτα ισχύουν για τους λαούς που προαναφέραμε, είναι πρόδηλο το πόσα μπορεί να σημαίνουν για εμάς τους Έλληνες.

     Σύντομα το Διοικητικό Συμβούλιο της «ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ» θα κληθεί να αποφασίσει περί της εισαγωγής της Ελληνικής καλλιγραφίας ως, επί πλέον, γνωστικού αντικειμένου των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» για τη διαπίστευσή τους ως  Εφιπποτοξοτών.

ΣΩΜΑ ΙΠΠΙΚΟΥ

     Στο πλαίσιο των τηλεοπτικών εκπομπών «ΠΕΡΙ ΙΠΠΙΚΗΣ» του Αριστοτέλους Ηρ. Καλέντζη, ο Αντιστράτηγος (Δ.Ι.Σ.) Ιωάννης Κακουδάκης μιλά για το Σώμα Ιππικού του Ελληνικού Στρατού. Η βιντεοσκόπηση έγινε, κατόπιν εγκρίσεως του Αρχηγού Στρατού, στο ιστορικό κτήριο της Διεθύνσεως Ιστορίας Στρατού και μεταδόθηκε από το “EXTRA Channel”, στις 3 Νοεμβρίου 2002. Πρόταση του παραγωγού ήταν η επαναφορά της Ιππασίας ως μαθήματος στις παραγωγικές σχολές Αξιωματικών του Ελληνικού Στρατού. 

https://www.youtube.com/watch?v=fBBl-qWPQk0

«ΑΝΑΒΙΩΣΗ» … “IN VIVO” KAI “IN SITU”

     Ο πόθος του Ανθρώπου να επανασυνδεθεί με τις ρίζες του και να  β ι ώ σ ε ι  την πραγματικότητα της καταγωγής του δεν είναι, απλώς, εύλογος αλλά και απαραίτητος για τη σωστή σχεδίαση του μέλλοντός του. Και, μπορεί η απλή γνώση της Ιστορίας να είναι εκ των ουκ άνευ αλλά, αυτή η «ακαδημική» (ούτως ειπείν…) γνώση, δεν αποτελεί παρά, μόνον,  το «περιτύλιγμα» της απαραίτητης  β ι ω μ α τ ι κ ή ς  εννοήσεως του παρελθόντος του που θα βοηθούσε τον Άνθρωπο να «επανασυνδεθεί» με τις ρίζες της καταγωγής του.

     Στο πλαίσιο αυτής της βιωματικής εννοήσεως της Ιστορίας, πολλές σύγχρονες συλλογικότητες επιδίδονται σε μία δραστηριότητα «αναβιώσεων» ιστορικών περιόδων και γεγονότων, άλλοτε μεν επιτυχώς κι άλλοτε ανεπιτυχώς με κριτήριο την βαθύτητα και σοβαρότητα της προσεγγίσεως του αντικειμένου. Πώς, άραγε, θα μπορούσαμε να εννοήσουμε τις παραμέτρους της περιόδου των Mεταναστεύσεων εάν οι ίδιοι δεν ιππεύσουμε επί παντοειδούς εδάφους και δεν αισθανθούμε τις συνέπειες της μορφολογίας του όχι μόνο στη δική μας οσφύ αλλά και στις οπλές του Ίππου μας; Όμως, αυτό προϋποθέτει προσωπικές θυσίες και ανάπτυξη φυσικών ικανοτήτων ώστε να το προσεγγίσουμε με ασφάλεια και βιωματική πληρότητα. Γνώση Ιππικής (εκπαίδευση), γνώση του όλου ιστορικού πλαισίου (μελέτη) και πολλά άλλα  β ι ώ μ α τ α  αναδεικνύονται ως απαραίτητες προϋποθέσεις πριν ακουστεί το «κλικ» του φωτογραφικού διαφράγματος το οποίο μόνον ως, επιπολής, «υστερόγραφο» και όχι ως αυτοσκοπός μπορεί να νοηθεί.

     Στις σύγχρονες «αναβιώσεις» παρατηρούμε, κυρίως, μια διάθεση πρόχειρης σκηνικής αναπαραστάσεως, συχνά, με διαφυγές ασύγγνωστης αναχρονιστικότητος,  η οποία αφήνει την αίσθηση ενός κακοχώνευτου δρωμένου «επί σκηνής», ενός δρωμένου το οποίο επιζητά τα χειροκροτήματα του κοινού και όχι την εννόηση των πραγματικών συνθηκών και, κυρίως, εμπειριών, του ιστορικού χρόνου.  Συχνά παρακολουθούμε την τάδε ή δείνα ομάδα να «αναπαριστά» τούτο ή εκείνο με μία αγωνία καταλήξεως απλώς και μόνον σε μία εντυπωσιακή φωτογραφία εικαστικής επιφανειακότητος χωρίς καθόλου περιεχόμενο δράσεως.  Έτσι, αντί η φωτογραφία να αποτελεί το επισφράγισμα μιας ιστορικής τελείας (ακριβούς και πραγματικής) δράσεως ώστε, δι αυτής να  β ι ω θ ε ί  για τους δράστες και θεατές η ιστορική αλήθεια, καταντά να αποτελεί σκηνοθετικό αυτοσκοπό πλήρη κενότητος! Και αυτή η κενότητα γίνεται αμέσως αντιληπτή από την ίδια «καταληκτική» και «προβαλλομένη» φωτογραφία προξενώντας το μέγα ερώτημα «προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός» όταν μια τέτοια φωτογραφία είναι υπόθεση ενός απλού «κλικ» χωρίς κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο;

     Kαι μόνον η χρήση του όρου «αναπαράσταση» είναι εσφαλμένη και οδηγεί προς λανθασμένες κατευθύνσεις! Όταν επιχειρούμε την μελέτη και την κατανόηση της Ιστορίας πέραν του ακαδημισμού, είμαστε υποχρεωμένοι να αναβιώσουμε και όχι απλώς να ανα-«παραστήσουμε» τις στιγμές της. «Αναβίωση», λοιπόν και όχι «αναπαράσταση»! Αλλά για να αναβιώσουμε, πρέπει πρωτίστως, να  β ι ώ σ ο υ μ ε  εμείς οι ίδιοι όλες τις δυσκολίες που συνεπάγεται το παρελθόν, μιας και όσο πάμε προς τα πίσω τόσο μειώνονται τα «εύκολα» της προς τα πρόσω ανθρώπινης εξελίξεως.

     Προκειμένου, λοιπόν, να βιώσουμε πριν ή επιχειρήσουμε την οιανδήποτε αναβίωση του ιστορικού παρελθόντος, θα πρέπει να υποβληθούμε οι ίδιοι σε κόπους και θυσίες, ακολουθώντας σκληρές εκπαιδευτικές διαδικασίες, ώστε να αποτελέσουμε συνεπείς «φορείς», πειστικές «εικόνες», του ιστορικού πλαισίου μέσα στο οποίο θα «κινηθεί» η, υπό σχεδίαση, αναβίωση. Δεν υπάρχει πλέον γελοία εικόνα από εκείνη, επί παραδείγματι, των …λάβρων «Σπαρτιατών» και λοιπών ευφαντάστων αλαστόρων «πολεμοχαρών» των μοντέρνων, πολυωνύμων, αναπαραστατικών «αγημάτων», με τις ροζ …φτέρνες και τις, ενίοτε, …αποτριχωμένες γάμπες να ποζάρουν προς φωτογράφηση στο σκιερό περιβάλλον ενός στούντιο σφίγγοντας και τα μπρατσάκια για να φανούν τα … «ποντίκια»!

     Έχει καταντήσει σχεδόν μόδα να βλέπουμε παντού αυτή τη γελοιοποίηση της Ιστορίας από άτομα, μάλιστα, καλών προθέσεων, χωρίς όμως επίγνωση ότι στη ροζ …φτέρνα (για να μην αναφερθούμε στη …γάμπα και, ενίοτε και στο κρεμάμενο …βρακί!) φαίνεται όλη η κενότητα των «δραστών» ουδεμία σχέση εχόντων με τον σκληραγωγημένο πολεμιστή …Σπαρτιάτη ο οποίος, ασκούμενος και  μαχόμενος στο ύπαιθρο, κάθε άλλο παρά έδινε μια τέτοια τρυφηλή εικόνα.

  

     Και απομένει στους θεατές μιας τέτοιας φωτογραφίας η φαιδρή αίσθηση μιας εικόνας αναντίστοιχης προς εκείνο που θα ήθελε να πείσει, δηλαδή η αγυμνασία των «πρωταγωνιστών» και η, γενική, ασχετοσύνη τους προς την ιστορική στιγμή του σεναρίου τους.

     Μια λαμπρή εξαίρεση σε παγκόσμια κλίμακα αποτελεί η αναβίωση των Τουρανικών Παραδόσεων που κάθε χρόνο επιχειρεί στην Ουγγαρία ο Μαγυάρος αρχαιολόγος Dr. László Rásonyi, με την συμμετοχή αντιπροσωπειών από πολλές Τουρανικές φυλές οι οποίες αναβιώνουν τις πολεμικές Παραδόσεις τους, πείθοντας για την αλήθεια των ικανοτήτων τους.

  

     Η Ελληνική Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» δρώσα μέσα στο ιστορικό πλαίσιο των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως, αναβιώνει και δεν αναπαριστά, απλώς, τις τακτικές τους ώστε, δι  αυτής της επισταμένης αναβιώσεως να εκγυμνάζει κατ’  ουσίαν τα Μέλη της. Σκοπός μας δεν είναι η τήρηση των «αναπαραστατικών» προσχημάτων (που, ουδόλως μας ενδιαφέρουν) αλλ΄ η ουσιαστική εκγυμναστική ωφέλεια στην Ιππική, την Τοξοβολία και γενικώς, στις Έφιππες Πολεμικές Τέχνες, όσων εκ των σημερινών Ελλήνων επιθυμούν να επιτύχουν μια ψυχοπνευματική ισορροπία την οποία, αυτές οι Τέχνες, με κεφαλίδα την Έφιππη Τοξοβολία, προσφέρουν.

     Στην Ομάδα μας, έχοντας  β ι ώ σ ε ι  το αντικείμενό μας, το αναβιώνουμε καθημερινώς στην συντεταγμένη εκπαίδευσή μας και το μεταφέρουμε «εν δράσει» στους νεωτέρους.

     Επιμένοντας στο «in vivo» και όχι στο «in vitro», επιδιώκουμε ώστε οι «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» να είναι ουσιαστικώς αξιόμαχοι ως πολεμιστές και όχι αξιο-…«φωτογράφητοι» ως «σκηνικές περσόνες»!

     Προς τούτο, δίνουμε την καθημερινή μας «μάχη» στο Ιππευτήριο, αλλά και στις αγωνιστικές πίστες διεθνών διοργανώσεων ώστε, με πολύ «ιδρώτα», να μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι από όλους τους Συνασκουμένους, ασχέτως φύλου ή ηλικίας για την συνέπειά μας ως προς τη βιωματική μας σχέση με το αντικείμενό μας.

     Και, πιστεύοντας ότι το απλώς «in vivo» δεν …αρκεί, οι «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» ετοιμαζόμαστε να βιώσουμε και «in situ» ένα σημαντικό «κεφάλαιο» της Ιστορίας των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως, προετοιμαζόμενοι να αναβιώσουμε τις τακτικές τους, στις αρχές του επομένου έτους, εκστρατεύοντας σε γη Ελληνική όπου και η δράση των Προγόνων μας.

     Γι αυτή μας την ανάβαση θα υπάρξει έγκαιρη ενημέρωση και θα είναι δεκτοί και Φίλοι της Ομάδος (ακόμη και μη ιππεύοντες) ώστε να  β ι ώ σ ο υ μ ε,  από κοινού, στιγμές της Ελληνικής Ιστορίας!

ΥΓ: Κάποιοι, ευτυχώς, ανεγνώρισαν το χάλι τους και κατόπιν επιθυμίας τους το ...παρακάμπτουμε. Χαιρόμαστε για την ευόδωση της διδακτικής μας προσπαθείας και τους ευχόμαστε να συνεχίσουν με την ίδιαν αιδώ!

ΑΚΑΘΕΚΤΟΙ ...ΟΛΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

     Με μια δυναμική ομαδική Προπόνηση Παραδοσιακής Τοξοβολίας, το Σάββατο 2 Αυγούστου, μπήκαμε στην εντατική …θερινή εργασία των μαθημάτων και Προπονήσεων, μιας και η Ομάδα των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» δε διακόπτει το εκπαιδευτικό πρόγραμμά της ούτε για …καλοκαίρι!

     Αυτό σημαίνει ότι μπορεί οι τακτικές εβδομαδιαίες Προπονήσεις Παραδοσιακής Τοξοβολίας να ολοκληρώθηκαν για τη διανυόμενη 6^η Προπονητική Περίοδο και να επαναληφθούν και πάλι με την έναρξη της 7^ης Προπονητικής Περιόδου, όμως, τα μαθήματα Ιππασίας και Έφιππης Τοξοβολίας θα συνεχιστούν χωρίς καμία διακοπή όλο το καλοκαίρι, στο κατάφυτο Ιππικό Κέντρο «ΑΡΤΕΜΙΣ».

     Η χθεσινή Προπόνησή μας, είχε πολύ μεγαλύτερη της προβλεπόμενης διαρκείας με πολλές και διαφορετικές ασκήσεις, κινητικές αλλά και εκτοξευόμενους στόχους καταλήγοντας με ένα από τα ωραιότερα ομαδικά αλλά και ατομικά αποτελέσματα και με παρονομαστή τη ραγδαία βελτίωση της ευθυβολίας όλων. 

     Τα παλαιότερα Μέλη μας με την επιτυχία των τοξεύσεών τους έδειξαν ότι το σύστημα που ακολουθούμε είναι αδιαμφισβητήτως αποτελεσματικό, αλλά το ίδιο έδειξαν και πολλά από τα …νεώτερα. 

     Σήμερα παρασυρθήκαμε από τον ενθουσιασμό μας και παρά την επιβεβλημένη σιωπή του Σχολείου μας χειροκροτήσαμε πολλούς Συνασκουμένους μας για τις εξαιρετικές τοξεύσεις τους. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά για όλους μας από το να παρατηρούμε τη πρόοδο του διπλανού μας!

     Από σήμερα η Ομάδα μας απέκτησε μιαν ακόμη Εφιπποτοξότρια! Η Κατερίνα μας σήμερα, υπό τη διδασκαλία της Χαράς, μετά από ελάχιστα μαθήματα, για πρώτη φορά, κάλπασε και τόξευσε! Της ευχόμαστε καλή επιτυχία στις επικείμενες εξετάσεις της!

     Ένας πρόσθετος λόγος χαράς για όλους μας κατά την τελευταία, αυτή, Προπόνησή μας ήταν η υποδοχή μιας παρέας νέων παιδιών με εξαιρετικό ήθος που, με την διδασκαλία του Σπύρου μας, τόξευσαν για πρώτη φορά και μάλιστα …έφιπποι ασχέτως εάν δεν είχαν καμία προηγούμενη εμπειρία Ιππασίας.

     Η μόνιμη ευχή του Διοικητικού Συμβουλίου της «ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ» και του Αρχηγού των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» είναι να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε τα αγαθά του Ίππου και του Τόξου με σταθερό τον μηδενικό δείκτη ατυχημάτων, με την ίδιαν ομαδική σύμπνοια και την ίδιαν εντατικήν εργασία για την παραγωγή ενός έργου υπέρ του Πολιτισμού.

     Επιμένουμε στον οπτιμισμό μας για την ποιότητα των νεαρών Ελλήνων και ενημερώνουμε τα Μέλη και τους Φίλους των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» ότι το Σάββατο 6^η Σεπτεμβρίου 2014 στις 17:00 μ.μ., στο Ιππικό Κέντρο «ΑΡΤΕΜΙΣ» θα ξεκινήσει η, νέα, 7^η Προπονητική Περίοδος με μία δυναμική ομαδική Προπόνηση Παραδοσιακής Τοξοβολίας στην οποία όλοι είστε ευπρόσδεκτοι!

    

     Ωστόσο, χωρίς καμία διακοπή και πάντοτε κατόπιν συνεννοήσεως με την Εκπαιδεύτριά μας Χαρά Πολυζοπούλου (τ. 6976345555) θα διεξάγονται καθημερινώς τα μαθήματα Ιππασίας και Έφιππης Τοξοβολίας στο Ιππικό Κέντρο «ΑΡΤΕΜΙΣ».

Ο «ΔΡΟΜΟΣ» ΤΟΥ ΤΟΞΟΥ

Η Αλήθεια

     Ανεξαρτήτως των διαφοροποιήσεων που συνεπάγονται τα (πάντοτε διακριτά και σεβαστά) εθνικά μήκη και πλάτη της Ανθρωπότητος η πνευματική προσέγγιση της ζωής και της αλήθειας της παραμένει η κοινή αναζήτηση κάθε νουνεχούς. Και ο «δρόμος» του τόξου, το «Κιούντό», αποτελεί μαζύ με το «δρόμο του τσαγιού (Τσάντό), το «δρόμο» της καλλιγραφίας (Σόντό), το «δρόμο» της σπάθης (Ίαιντό) και πολλά άλλα, την πνευματική προσέγγιση της ζωής και την αναζήτηση της αλήθειας της από τους μακρυνούς μας Ιάπωνες.

     Στη διαδικασία της αναζητήσεως αυτής της αλήθειας, το Κιούντό διακρίνει δύο ιδιότητες εκείνου που θα την επιχειρήσει, την χειριστική δεξιότητα (νοσαχίτσου) και την καθαρότητα πνεύματος (σείσαχίτσου), θεωρώντας ότι η ισορροπία αυτών των δύο ιδιοτήτων οδηγεί στην ευστοχία (τέκιτσου).

     Ο «δρόμος» του τόξου θεωρεί ότι η επιδιωκόμενη από κάθε τοξότη ευστοχία διακρίνεται σε τρία προοδευτικά στάδια μέχρι την τελείωσή της: (α) το βέλος προσκρούει στο στόχο (τότεκί), (β) το βέλος τρυπά τον στόχο (κάντεκί) και (γ) το βέλος υπάρχει στο στόχο (ζάιτεκί). Στο πρώτο στάδιο, ο αρχάριος τοξότης τοξεύει άψυχα προσπαθώντας απλώς να στείλει το βέλος του στο στόχο. Στο δεύτερο στάδιο ο τοξότης, αυξάνοντας την εμπειρία του και βελτιώνοντας τη τόξευσή του δεν αρκείται να κατευθύνει το βέλος του προς το στόχο αλλά επιδιώκει και να το καρφώσει σ’  αυτόν. Στο τρίτο στάδιο, ο εξασκημένος καλά, πλέον, τοξότης, απλώς τοξεύει με ρυθμισμένη την αναπνοή του, χαλαρό το σώμα του, αφιερωμένη τη ψυχή του χωρίς να επιδιώκει κάτι παραπάνω από εκείνο που από μόνο του το τόξο και το βέλος γνωρίζουν να κάνουν.

     Εν ολίγοις, ο τοξότης του επιπέδου «ζάιτεκί» αντί να εστιάζεται αγωνιωδώς στο στόχο, εστιάζεται συνειδητά στη ποιότητα όλων εκείνων των «περιφερειακών» παραμέτρων που θα τον βοηθήσουν να καθαρίσει από διαφόρους «ρύπους» τη σκέψη του, να χαλαρώσει από κάθε ένταση το σώμα του και, επιτυγχάνοντας, έτσι, την προσέγγιση στη φυσική αλήθεια, να τοξεύσει!

   Προκειμένου ο τοξότης του επιπέδου του «ζάιτεκί» να επιτύχει στη προσπάθειά του θα πρέπει να συνδυάσει τρεις ενεργειακούς πόλους παραμένοντας στο κέντρο του συνδυασμού τους: το νου (νοητική προσέγγιση), το σώμα (κινήσεις-χειρισμοί) και το τόξο (χρηστική τεχνική).

     Καταφέρνοντας να βρεθεί στο σημείο συζεύξεως αυτών των τριών παραμέτρων, ο τοξότης του επιπέδου «ζάιτεκί» αισθάνεται ότι δεν υπάρχει καμία απόσταση μεταξύ αυτού και του στόχου και καμία απόσταση μεταξύ αυτού και του σύμπαντος. Μόνον τότε η τόξευση θεωρείται ως προερχόμενη από καθαρό νου και είναι πάντοτε εύστοχη.

     Οι αισθαντικοί Ιάπωνες εκτιμούν την «καθαρότητα» του νου σε μια τόξευση από τον ήχο που παράγει η χορδή κατά την άφεσή της, αυτό που ονομάζουν «τσούρουνε». Στη καλύτερη περίπτωση, ένας «κοφτερός» και «απόλυτος» ήχος θα πρέπει να ακουσθεί και αυτό τον ήχο οι Ιάπωνες τον θεωρούν τόσο ιερό ώστε, κάθε φορά που ο Αυτοκράτορας γεννούσε ένα παιδί, τη γέννηση την χαιρετούσαν με παρατεταμένους ήχους παλλόμενων χορδών τόξων.

     Ακόμη ένας χαρακτηρισμός της καθαρότητος τοξεύσεως για τους Ιάπωνες είναι το «σάέ» το οποίο, επακριβώς, σημαίνει μια φωτεινή, λαμπερή βολή της οποίας η λάμψη επισφραγίζει τη καθαρότητα του νου που την πέτυχε! Αυτό μπορούν να το καταλάβουν καλύτερα οι οργανοπαίκτες εγχόρδων οι οποίοι εκτιμούν το κατά πόσο μία νότα από κάποια χορδή έχει «λάμψη», «διαύγεια» ή είναι «θαμπή»… Για έναν λαό ο οποίος ζει με γνώμονα την αρμονία όπως οι Ιάπωνες, ο όρος «σάέ» είναι ενδεικτικός μιας «μουσικής» προσεγγίσεως η οποία αποτελεί κανόνα καθημερινότητος.

Αρετή

     Καθ’  όλη την εξάσκηση του «δρόμου» του τόξου, ο εξασκούμενος θα βελτιώνει συνεχώς το «τέκιτσου», το  «τσούρουνε» και το «σάέ» προσπερνώντας τον ίδιο του τον εαυτό και αντιλαμβανόμενος ότι το τόξο είναι ένας άριστος δάσκαλος της αλήθειας του σύμπαντος κόσμου. Γι αυτό, όμως, η αρετή αποτελεί ακόμη ένα βασικό στοιχείο του «δρόμου» του τόξου με ιδιαίτερη αξία.

     Η αταραξία, η ευγένεια, η σύμπνοια, το ήθος και η προσήνεια είναι ιδιότητες στενά συνδεδεμένες με την αναζήτηση της αλήθειας, σύμφωνα με τις Ιαπωνικές Παραδόσεις. Όταν επικρατούν αρνητικές σκέψεις και ενέργειες, ο «δρόμος» του τόξου σκιάζεται και η τόξευση σμικραίνει σε μία ευτελή «νεφελώδη» διαδικασία χωρίς λάμψη και μεγαλείο.

     Επί παραδείγματι, ο θυμός παράγει ισχυρές εντάσεις στο σώμα οι οποίες προξενούν βίαιες αφέσεις της χορδής καταστρέφοντας τον διαυγή της ήχο «τσούρουνε» και μαζύ μ’  αυτόν και την ευστοχία.

      Αντιθέτως, η νηφαλιότητα του πνεύματος, η άνευ ίχνους θυμού ηρεμία του, αυτό που οι Ιάπωνες ονομάζουν «χέιτζόσιν» είναι ό,τι χρειάζεται ο τοξότης για να οδηγηθεί στην ευστοχία και, βεβαίως, αυτό που του είναι απαραίτητο να το καθιερώσει και στη καθημερινότητά του ώστε να διάγει ήρεμος και υγιής. Αυτή η νηφαλιότητα του νου είναι η βάση της καλής του οργανώσεως και της θετικής δομήσεως της σκέψεως και των συλλογισμών ώστε να μας επιτρέπεται η ρεαλιστική αυτοκριτική η οποία είναι απαραίτητη για τις δικές μας αυτοδιορθώσεις αντί της εσφαλμένης τακτικής να αναζητούμε τον «ένοχο» των λαθών και ατελειών μας στους άλλους. Είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε νηφάλια  το τι εμείς οι ίδιοι κάναμε λάθος και το βέλος μας δεν άγγιξε το στόχο όπως θέλαμε… από το να προσπαθήσουμε να σκεπάσουμε, όπως η γάτα τα κόπρανά της, τη δική μας ευθύνη επικαλούμενοι εξωγενείς «ενόχους» με θυμό, παράπονο ή φθόνο. Κι αυτό είναι πραγματική αρετή!

     Ένας βασικός λόγος για τον οποίο ο «δρόμος» του τόξου παραμένει κοντά στις πατρώες Παραδόσεις είναι διότι σ’  αυτές τιμάται ακόμη η αξία της αρετής, κάτι που ο «μοντέρνος» κόσμος εξοβέλισε θεωρώντας την αρετή ως «αναχρονιστική», αρνούμενος ακόμη και να την μνημονεύσει!

     Ομορφιά

     Ο «δρόμος» του τόξου θα πρέπει απαραιτήτως να χαρακτηρίζεται και από ομορφιά, ένας όρος ο οποίος γίνεται διαφορετικά αντιληπτός από κουλτούρα σε κουλτούρα και που η παγκοίνως δεκτή «εικόνα» του είναι εκείνη η οποία προάγει την ποιότητα της ζωής και εμπνέει το πνεύμα.

     Στη περίπτωση του Ιαπωνικού «Κιούντό», ως πρώτη ένδειξη ομορφιάς ο παρατηρητής επισημαίνει την χάρη και την καλλιτεχνικότητα του ίδιου του Ιαπωνικού τόξου, του «γιούμι» που συνδυάζεται με την επιβλητικότητα και υψηλή αισθητική της ενδυμασίας του τοξότη. Όμως, η βαθειά ομορφιά του «Κιούντό» βρίσκεται κάπου αλλού… ακριβώς στην αλήθεια και στην αρετή που το κάνουν πανέμορφο!

     Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ασχήμια από έναν τοξότη ο οποίος «χτυπά» το στόχο μα αναίδεια για να επιδείξει τη τοξευτική ικανότητά του και μόνον! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ασχήμια από έναν τοξότη διεφθαρμένο και αναίσθητο του οποίου όλες οι τοξεύσεις θα αποκαλύπτουν αυτές του τις ιδιότητες…

     Αντιθέτως, τελετουργία του «Κιούντό» με την ευγένεια που κρύβεται στη καρδιά της είναι ο πυρήνας της ομορφιάς του ιαπωνικού «δρόμου» του τόξου. Χωρίς αυτή τη τελετουργία και τη πολυσημαντική «ετικέτα» της ο Ιαπωνικός «δρόμος» του τόξου, το «Κιούντό» θα ήταν μια απλή τοξευτική διαδικασία, όπως επί παραδείγματι η κενού ηθικού περιεχομένου, ούτως αυτοαποκαλούμενη, «ολυμπιακή» τοξοβολία ή όπως κάθε άλλη καταναγγαστική ανθρώπινη  δραστηριότητα. Αυτή ακριβώς η τελετουργικότητα του  «Κιούντό» επιτρέπει στο τοξότη μιαν έξοχη ισορροπία σώματος και πνεύματος ώστε, με το τόξο, ο «δρόμος» να είναι στρωμένος με ωφέλεια όχι μόνον στοχαστική αλλά και υπαρξιακή.

     Xάρη,  Επιβλητικότητα, Γαλήνη

     Μία επίσημη τελετή «Κιούντό» αποτελεί μία «σπουδή χάριτος» όταν εκτελείται από έμπειρους τοξότες, κάτι που μπορεί να προσέξει ακόμη κι ένας μη έμπειρος στον Ιαπωνικό «δρόμο» του τόξου. Και η εμφανής χάρη, η επιβλητικότητα και η γαλήνη των κινήσεων όσων τελετουργούν στο «Κιούντό» αναβλύζουν καθ΄ όλη τη διάρκεια της τελετής, κάνοντας να ξεχωρίζουν οι πραγματικοί Δάσκαλοι του είδους από τους απλούς τοξότες. Όσοι ξεκινούν να υπηρετήσουν το «Κιούντό» το κάνουν με την επιδίωξη αυτή η χάρη, η επιβλητικότητα και η γαλήνη του «δρόμου» του Ιαπωνικού τόξου να είναι το δώρημα ολόκληρης της ζωής τους, όπως κι εν τέλει καταλήγει να είναι.

Φιλοσοφικό υπόστρωμα

     Αυτό καθαυτό το «Κιούντό», εσφαλμένα, εκλαμβάνεται από πολλούς ως ένα είδος «θρησκείας» λόγω του συνδυασμού χάριτος, επιβλητικότητος και γαλήνης που εκπέμπει. Σ΄ αυτή τη θρησκεύουσα «εικόνα» συνέβαλαν οι επιδράσεις στο «Κιούντό» δύο κυρίων ανατολικών φιλοσοφιών, του Σιντοϊσμού που αποτελεί την παραδοσιακή θρησκευτική πίστη των Ιαπώνων και του Ζεν ως μιας μορφής Βουδισμού που εισήχθη από την Κίνα.

     Εκ των δύο αυτών θρησκευτικο-φιλοσοφικών επιδράσεων ο Σιντοϊσμός, ο οποίος βασίζεται στην ιαπωνική μυθολογία και στις ιαπωνικές θεότητες «κάμί», είναι ο αρχαιότερος. Στον Σιντοϊσμό, για περισσότερα από δύο χιλιάδες χρόνια, το τόξο αποτελούσε ένα τελετουργικό ιερό μέσον και ο αρχαίος θεός του Πολέμου, όπως ο Σιντοϊσμός ανεγνώριζε, ο «Χάτσιμαν», εθεωρείτο ταυτοχρόνως και ο «Θεός του Τόξου». Ο Σιντοϊσμός, επίσης, τιμά κάθε νέο έτος με λευκόφτερα βέλη που συμβολίζουν τη καλή τύχη. Το κάθε τι που συνιστά ακόμη και σήμερα το «Κιούντό» έλκει τη καταγωγή του από τα βάθη του Σιντοϊσμού, τις θεωρήσεις και τις πρακτικές του.

     Αν σε ένα σύγχρονο τοξευτήριο «Κιούντό» («κιούντότζο») παρατηρήσουμε τη διάταξη, επί παραδείγματι, των καθισμάτων, θα προσέξουμε ότι το υψηλότερο από αυτά (το κάθισμα Τιμής) αποκαλείται «καμίτζά», δηλαδή, η έδρα του θεού. Η Παράδοση θέλει το κάθισμα «καμίτζά» να συνδυάζεται με ένα προσευχητάριο («καμίντανά»). Και παρά το ότι η σύγχρονη νομοθεσία στην Ιαπωνία διαχωρίζει το κράτος από την εκκλησία, απαγορεύοντας το «καμίντανά» στα δημόσια «κιούντότζο», εν τούτοις, πολλά ιδιωτικά τοξευτήρια «Κιούντό» εξακολουθούν να τιμούν τη Παράδοση διατηρώντας τα «καμίντανά» μαζύ με τα «καμίτζά» ως ένδειξη της άρρηκτης διαχρονικής σχέσεως του «Κιούντό» με τον πατρογονικό Σιντοϊσμό.

     Πέραν αυτών, το Ζεν ασκεί τη μεγαλύτερη φιλοσοφική επίδραση στο «Κιούντό» και οι φράσεις «Ένα βέλος, μια ζωή» και «Η τόξευση πρέπει να είναι ρευστή σαν νερό» αποτελούν ενδείξεις αυτής της επιδράσεως. Η μεγαλύτερη Ζενική επίδραση στο «Κιούντό» ανάγεται στους νεώτερους χρόνους, φτάνοντας πίσω μέχρι τον ιζ’-ιη’ αιώνα, όταν ολόκληρη η Ιαπωνία ειρήνευε και το «Κιούντό» ακολούθησε μία, αμιγώς, φιλοσοφική πορεία. Ακριβώς εκείνη την εποχή άγγιξε και το υψηλότερο σημείο ωριμότητος του το «μπουσιντό» (ο «δρόμος» του Πολεμιστή) δηλαδή, ο κώδικας ηθικής βίου των ασχολουμένων με τον Πόλεμο. Και μέχρι τότε, ενώ ίσχυε ο όρος «κιούζούτσου» (τεχνική του τόξου) από τότε καθιερώθηκε ο σημερινός όρος «Κιούντό» (ο «δρόμος» του τόξου). Παρά ταύτα, η σχέση μεταξύ «Κιούντό» και Ζεν δε ξεκινά εδώ αλλά από την περίοδο της Καμακούρα (1185-1333) όταν οι Σαμουράι υιοθέτησαν το Ζεν ως «μονοπάτι» ηθικής καλλιεργείας τους,  εκτιμώντας την απουσία, από αυτό, κάθε δογματικότητος, σε συνδυασμό με την ασκητικότητα και την κυριαρχία του μαχητικού ενστίκτου, κάτι που ενίσχυε τους Ιάπωνες μαχητές με πνευματική και ηθική δύναμη στην εκτέλεση των καθηκόντων τους. Από τότε, το «Κιούντό» υπέστη πολλές μεταβολές αλλά η Ζενική του προσέγγιση παραμένει αναλλοίωτη ευκολύνοντας όσους το υπηρετούν να αντιλαμβάνονται μέσα από τη καθαρότητά της τον κόσμο και την αλήθεια του.

Η ατέρμων εξάσκηση

     Όσοι γνωρίσαμε από κοντά το Δάσκαλο Kassai Lajos τον ακούσαμε συχνά να μας υπενθυμίζει: “Practice and …practice and …practice!”. Ο Δάσκαλος που αφιέρωσε ένα κομμάτι της ζωής του στη Καμακούρα της Ιαπωνίας ασφαλώς και απεκόμισε τον κανόνα αυτής της ιεροτελεστίας που λέγεται «Κιούντό». Το ίδιο το «Κιούντό» εμπεριέχει τεχνικές οι οποίες, λίγο ως πολύ, είναι εύκολο να απομνημονευθούν και να εφαρμόζονται, όμως κάτι τέτοιο δεν οδηγεί τον εξασκούμενο παρά μόνο μέχρι το κατώφλι του να καταφέρει μία εύστοχη τόξευση. Αυτό, όμως, δεν είναι παρά μόνον η αρχή του «Κιούντό»…

     Στο «Κιούντό», ασχέτως εάν κάποιος τοξεύσει χίλια ή δέκα χιλιάδες βέλη, θα πρέπει να αισθάνεται ότι κάθε ένα από αυτά είναι μοναδικό, κάθε ένα από αυτά αποτελεί μια μοναδική εμπειρία τοξεύσεως και «στάλθηκε» προς το στόχο όχι με μία τυποποιημένη, μηχανιστική, διαδικασία αλλά με ένα εξατομικευμένο «κατευόδιο», ιδιαίτερο για το καθένα! Αυτή η «εξατομίκευση» κάθε τοξεύσεως και η διαφοροποίηση κάθε τοξευτικού «κατευόδιου» έρχεται σε σύγκρουση με το φόβο των ανθρώπων για κάθε αλλαγή προτιμώντας τη ρουτίνα, ειδικώς εκεί που ακόμη και κάποια σύμπτωση απεδείχθη επιτυχής, τρέμοντας μπροστά σε ένα ενδεχόμενο αποτυχίας. Αλλά στο «Κιούντό» το ενδεχόμενο της αποτυχίας δε τρομάζει διόλου, αλλ΄ αντιθέτως, εδώ, η αποτυχία είναι καλοδεχούμενη ως «μάθημα» εκείνου που πρέπει να μελετηθεί ως ευκαιρία προόδου! Κι ενώ σε άλλα είδη Τοξοβολίας η αποτυχία λογίζεται ως κάτι αρνητικό, στο «Κιούντό»λογίζεται ως «εφαλτήριο» ανελίξεως διότι, εν προκειμένω, ο πυρήνας της προσεγγίσεως δεν είναι η τεχνική αλλά το πνεύμα. Σε ό,τι αφορά στη τεχνική, αυτή θεωρείται χρονικώς πεπερασμένη για κάθε άνθρωπο ο οποίος εξαρτάται από την καθ’  όλου φυσική κατάσταση, την ηλικία κλπ κλπ, όμως το πνεύμα εφ’  όσον υγιαίνει, ανεξαρτήτως εξωτερικών παραγόντων, μπορεί να βελτιώνει συνεχώς τον άνθρωπο ακόμη και εάν αυτός εμποδίζεται από υλικούς παράγοντες, διότι το πνεύμα παραμένει πάντοτε ο γενεσιουργός παράγων του σύμπαντος ο  οποίος, εφ’  όσον ορθοτομεί παραμένει ακατανίκητος!

     Συνεπώς, το «Κιούντό», δια της πνευματικότητός του, παραμένει ένας τομέας διαρκούς ανελίξεως του ανθρώπου και με την ατέρμονα εξάσκησή του συντελεί σε μία διαρκή συμπαντική ανέλιξη.

ΣΤΟ ΜΗΝΑ ΠΟΥ ΜΕΣΟΛΑΒΕΙ

     Ένας, περίπου μήνας μεσολαβεί μέχρι τις 6 Σεπτεμβρίου που ξαναρχίζουν οι ομαδικές εβδομαδιαίες Προπονήσεις Παραδοσιακής Τοξοβολίας στο Ιππικό Κέντρο «ΑΡΤΕΜΙΣ» των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ»  Στο διάστημα που μας απομένει, υπενθυμίζουμε στα Μέλη μας: 

     1. Όλοι όσοι προσέρχονται στις Προπονήσεις θα πρέπει να έχουν φροντίσει (σε συνεννόηση με τον Αρχηγό της Ομάδος) να κατέχουν Δελτίο Ταυτότητος Μέλους της Ομάδος, διαφορετικά δε θα μπορούν να προπονούνται στον προπονητικό χώρο.

     2. Να προετοιμάσουν τις προβλεπόμενες αμφιέσεις της Ομάδος διότι χωρίς αυτές δε θα μπορούν να γίνονται δεκτά στις Προπονήσεις. Στη περίπτωση που κάποιος αδυνατεί να ανταποκριθεί σε αυτή την υποχρέωση παρακαλείται να το δηλώσει, εμπιστευτικά, στον Αρχηγό της Ομάδος, ώστε εγκαίρως να υπάρξει λύση. Ως Ομάδα-Μέλος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Έφιππης Τοξοβολίας υποχρεούμεθα στις Προπονήσεις και στους Αγώνες να εμφανιζόμαστε με την αμφίεση και τα εμβλήματα της Ομάδος μας.

     3. Αυτές τις ημέρες θα πρέπει να επιθεωρηθεί ο εξοπλισμός και, κυρίως, το Τόξο και τα βέλη. Ο Αρχηγός της Ομάδος μπορεί να τους φέρει σε επαφή κάθε ενδιαφερόμενο με τον αρμόδιο για την κατασκευή και επισκευή των βελών ώστε κάθε ατομική φαρέτρα να διαθέτει τουλάχιστον έξι βέλη για την επόμενη Προπονητική Περίοδο.

     4. Όλες οι χορδές Τόξων χρειάζονται κέρωμα και αυτό είναι κάτι το οποίο θα πρέπει να γίνει οπωσδήποτε! Τον τρόπο του κερώματος θα τον δείτε στο ειδικό PDF υπό τον τίτλο «Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΥ ΣΟΥ ΤΟΞΟΥ» (παρ. 9) το οποίο στέλνεται μαζύ με τις «Σημειώσεις Τοξοβολίας» και τα λοιπά PDF σε κάθε νεοεισερχόμενο Μέλος.

     5. Όλα τα δερμάτινα παρελκόμενα θα πρέπει επίσης να επιθεωρηθούν και να συντηρηθούν, όπου αυτό χρειάζεται.

     6. Μικρά χειροποίητα αριστουργήματα φτιάχνουν κατόπιν παραγγελίας και ο Αρχηγός της Ομάδος και ο Εκπαιδευτής (υπό επίβλεψη) Γεώργιος. Έτσι, αντί να παραγγείλετε μία φαρέτρα ή οποιοδήποτε άλλο παρελκόμενο Παραδοσιακής Τοξοβολίας σε έναν αμφίβολης εκτελέσεως ξένο Οίκο επιβαρυνόμενοι με έξοδα αποστολής, μπορείτε να παραγγείλετε στους δύο προαναφερθέντες ο,τιδήποτε χρειάζεστε πολύ φθηνότερα και πάντα υπεύθυνα κατασκευασμένο.

     Σας περιμένουμε όλους το Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου στις 17:00 στο Ιππικό Κέντρο «ΑΡΤΕΜΙΣ» για την πρώτη ομαδική Προπόνηση Παραδοσιακής Τοξοβολίας της νέας (7^ης) προπονητικής Περιόδου! Και μη ξεχνάτε: χωρίς καμία διακοπή και πάντοτε κατόπιν συνεννοήσεως με την Εκπαιδεύτριά μας Χαρά Πολυζοπούλου (τ. 6976345555) θα διεξάγονται καθημερινώς, καθ΄ όλο το καλοκαίρι, τα μαθήματα Ιππασίας και Έφιππης Τοξοβολίας στο Ιππικό Κέντρο «ΑΡΤΕΜΙΣ» των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ».