ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΙΠΠΕΥΤΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ και η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων"

 ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΙΠΠΕΥΤΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ

και η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων"

     Υπό τον ως άνω τίτλο (Ευρωπαϊκές Ιππευτικές Σχολές) νοούνται οι, κατά την διάρκεια των αιώνων, ιππευτικές προσεγγίσεις της Ιππικής όπως επικρατούν μέχρι σήμερα στην Ευρώπη, δηλαδή, οι κυρίαρχες ευρωπαϊκές, εθνικές, νοοτροπίες ιππεύσεως στη γηραιά ήπειρο.

     Τόσο στην διδασκαλία των "Ελλήνων Κενταύρων", όσο και στις εκδόσεις και τις αναρτήσεις μας, αλλά και ευρύτερα, γίνεται συχνά χρήση της εκφράσεως "της τάδε" ή "της δείνα" εθνικής Σχολής, π.χ. της αρχαίας Ελληνικής Σχολής, ή, της Ιταλικής Σχολής, ή της Γαλλικής Σχολής κλπ, αλλά ο αποδέκτης αυτών των εκφράσεων συχνά αγνοεί το περιεχόμενό τους. Προς διευκρίνιση, λοιπόν, αυτού του κενού και η ακολουθούσα ενημέρωση.

     Όπως είναι φυσικό, οι ιδιαιτερότητες των λαών παράγουν και διαφορετικές προσεγγίσεις επί κοινών ζητημάτων όπως είναι και η Ιππική η οποία, επί μήκους αιώνων, απετέλεσε και το κυρίως "μονοπάτι" της Ανθρωπότητος εις ό,τι αφορά τις επικοινωνίες, τις μεταφορές, αλλά και τον Πόλεμο. Έτσι, στην ευρωπαϊκή ήπειρο, παρατηρώντας τις επιμέρους Ιππευτικές Σχολές των λαών της, διαπιστώνουμε ουσιώδη χαρακτηριστικά αλλά και εμφανείς διαφορές νοοτροπίας, όπως τις σκιαγραφούμε εν συνεχεία.

     Αρχαία Ελληνική Ιππευτική Σχολή 

     Ιδρυτές της: ο Σίμων (ο Αθηναίος και "Ιππιατρικός" αποκαλούμενος, προγενέστερος του Ξενοφώντος) και ο Ξενοφών (430-355 π.χ.χ.).

     Aν και, δυστυχώς, δεν σώζεται το έργον του Σίμωνος παρά μόνον σε ελάχιστα αποτμήματα ιππιατρικού, κυρίως, περιεχομένου, ο Ξενοφών μας αφήνει τρία βασικά έργα ("Ιππαρχικός", "Περί Ιππικής" και "Κυνηγετικός") εκ των οποίων μπορούμε να μορφώσουμε μιαν "εικόνα" των ιππευτικών και, γενικώς, ιππικών αντιλήψεών του, κυρίως εκ του "Περί Ιππικής" το οποίο μας παρέχει πληροφορίες περί πολλών εντεταγμένων στην ιππική πραγματικότητα εκείνης της εποχής αλλά και κενά επί ζωτικών τομέων της Ιππικής όπως αυτή εξελίχθηκε κατόπιν (π.χ., σαγή, πετάλωση κλπ).

     Ο Ξενοφών, εμπειρότατος περί την Ιππική αφού η οικογένειά του ανήκε στην τάξη των Ιππέων και μεγάλωσε μέσα σε αυτήν, αφήνει ένα έργο που θεμελιώνει μιαν Ιππευτική Σχολή σχολαστικής, μεν, μεθοδολογίας εν σχέσει με την εκπαίδευση και συνεργασία του Ίππου, μιαν Σχολή με πάρα πολλές αλήθειες και εφαρμόσιμες πρακτικές, όμως περιέχουσα και λάθη, όπως εν συνεχεία ο χρόνος τα κατέδειξε. Και τα λάθη αυτά είναι, βασικώς, η χρήση στομίδος και η χρήση εγκεντρίδος, οι οποίες απεδείχθησαν ολέθριες τόσο για την ευημερία όσο και για την αρμονική συνεργασία του Ανθρώπου με τον Ίππο. 

     Δυστυχώς, αν και στην αρχαία Ελλάδα η Ιππική εμφανίζεται και σε άλλες, εκτός Αθηνών, περιοχές, εν τούτοις, αναφερόμενοι στην "αρχαία Ελληνική Ιππευτική Σχολή", κατ΄ ανάγκην περιοριζόμεθα στην "αθηναϊκή" αφού αυτή άφησε τεκμήρια μελέτης και συγκρίσεως. Έτσι περί αυτής θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε ότι, όντως, αφήνει ορατό ιστορικό "δακτυλικό αποτύπωμα" του περιεχομένου της δια των συγγραμμάτων του Ξενοφώντος αλλά, η μετέπειτα παρακμή της Ελλάδος με την υπελικτική της απάρνηση της πατρώας θρησκείας της και την ανοχή ενός ξενόφερτου εβραιοχριστιανικού δόγματος το οποίο ήταν εχθρικό προς τον Πολιτισμό και πολύ περισσότερο τον Ιππικό Πολιτισμό, ήταν και η αιτία της ανακοπής της προόδου της αρχαίας Ελληνικής Ιππευτικής Σχολής και του αφανισμού της, όπως ακριβώς και όλης της Ελλάδος!

     Σήμερα, αποτίνουμε φόρο Τιμής στον Ξενοφώντα ως "πατέρα" της αρχαίας Ελληνικής Ιππευτικής Σχολής και παρά τα δύο προαναφερθέντα λάθη του, όμως γνωρίζουμε καλώς ότι δεν μπορούμε να επικαλούμεθα πλέον "αρχαία Ελληνική Ιππευτική Σχολή" όχι τόσο λόγω των δύο λαθών του Έλληνος στρατηγού αλλ΄ όσο λόγω της καταλυτικής ανακοπής της εξελίξεώς της μετά την ρωμαϊκή κατάληψη της Ελλάδος και τον ριζικό, μέχρι σήμερα, αφανισμού του μείζονος μέρους του, πάλαι, Ελληνισμού.  

Ευρωπαϊκές Ιππευτικές Αντιλήψεις διαμεσολαβούντων χρόνων

     Υπό τον ως άνω ορισμό, περιγράφονται όλες οι ιππευτικές αντιλήψεις οι οποίες, όμως, ουδέποτε κατάφεραν να διαμορφώσουν "Σχολές" και ανεπτύχθησαν επί ευρωπαϊκού, αφρικανικού, ή και ασιατικού εδάφους, κατά την διάρκεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας η οποία, αν και αξιοποίησε την προσφορά του Ίππου παρέλειψε να αναπτύξει "Σχολή". 

     Βεβαίως υπάρχουν και οι ανιστόρητοι οι οποίοι αναμασούν ανοήτως τους ανυπόστατους όρους "Βυζάντιο" και "Βυζαντινή Αυτοκρατορία" προσπαθώντας να αναμείξουν (μπασταρδέψουν) την Ανατολική Ρωμαϊκήν Αυτοκρατορία με την υπ΄ αυτής καταληφθείσα Ελλάδα καταλήγοντας σε ένα νόθο σύμφυρμα που τέρπει νοσηρόν αλυτρωτισμό! Έτσι, οι εν λόγω ιστορικοί παραχαράκτες επικαλούνται και ..."Βυζαντινή Ιππική" και λοιπές βυζαντινοπληξίες, όμως οι γνώστες Ιστορίας εννοούμε καλώς ότι ο όρος "Βυζάντιο" υπήρξε επινόημα της φαντασίας του Γερμανού φιλολόγου Ιερωνύμου Βολφ (Hieronymus Wolf, 1516 - 1580) έναν και πλέον αιώνα  μ ε τ ά  την κατάρρευση της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την κυριαρχία, πλέον, των Οθωμανών.

     Οι Ρωμαίοι είχαν αναπτύξει τις Iπποδρομίες (Ludi Magni) και τις Αρματοδρομίες (Ludi Circenses) ως ατυχείς μιμήσεις των αντιστοίχων Ολυμπιακών αγωνισμάτων και, στην πραγματικότητα, ως ευκαιρίες ακόλαστων κορυβαντισμών και μαζικής κραιπάλης, με αποτέλεσμα, αντί να διαμορφώσουν συντεταγμένη Ιππευτική Σχολή, το μόνο που κατάφεραν ήταν να αρκούνται σε ένα ακόμη κίνητρο "άρτου και θεαμάτων" για τον άξεστον όχλο!    

Iταλική Ιππευτική Σχολή 

     Διόλου τυχαία, η πρώτη, αμιγώς, Ευρωπαϊκή Ιππευτική Σχολή εμφανίζεται στην αναγεννησιακήν Ιταλία. Και αυτό διότι εδώ υπήρξε το γεωγραφικό επίπκεντρο στο οποίο συσσωρεύθηκαν οι ιππευτικές αντιλήψεις της, πάλαι, Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας οι οποίες, πλέον, εξελίσσονται σε "Σχολή" με την υποστήριξη τοπικών ηγεμόνων.

     Iδρυτής της Ιταλικής Ιππευτικής Σχολής (1532, Νεάπολη) ο Frederico Grisone ο οποίος, ενώ αφορμάται από τον Ξενοφώντα, παραβλέπει τις οδηγίες του αρχαίου Έλληνος αναφορικώς με την ηπιότητα χειρισμού του Ίππου και, τελικώς, καταλήγει σε έναν πολύ σκληρό "δαμαστή" Ίππων.   

     Θα μπορούσαμε να πούμε ότι στην αναγεννησιακήν Ιταλία τα γράμματα, οι επιστήμες και οι τέχνες ανθούν και το ίδιο συμβαίνει και με την Ιππική στην οποία επιτελείται ένα "ξέσπασμα" όσων γνώσεων κι εμπειριών "αποταμιεύτηκαν" επί μακρόν χωρίς, λόγω των συνεχών πολεμικών εμπλοκών, να έχουν μπορέσει να συνταχθούν σε Ιππευτική Σχολή. Παρά ταύτα, κι ενώ ο Frederico Grisone ιδρύει την πρώτη, εμφανίζονται εν συνεχεία οι συνεχιστές του Claudio Cuzzio, Laurentius Cossius, Cesar Fiachi, Pasquale Caracciolo και Giovanni Battista Pignatelli ο οποίος μετατρέπει την Νεάπολη σε επίκεντρο διεθνούς ιππικής εκπαιδεύσεως καταφέρνοντας να προσελκύσει ως μαθητές του τους Γάλλους Salomon de la Broue, Antoine de Pluvinel και τον προστάτη του τελευταίου Chevalier de Saint-Antoine σηματοδοτώντας και την ίδρυση της Γαλλικής Ιππευτικής Σχολής για την οποία πιστώνεται ο Antoine de Pluvinel.

Γαλλική Ιππευτική Σχολή  

     Το 1594 ο Antoine de Pluvinel ιδρύει την "Académie d'Équestre" η οποία σηματοδοτεί την έναρξη της Γαλλικής Ιππευτικής Σχολής η οποία, όπως είδαμε, έχει τις ρίζες της στην Ιταλικήν Ιππευτική Σχολή και έπεται αυτής!

     Γενικώς, οι παραπάνω Ευρωπαϊκές Ιππευτικές Σχολές συνιστούν τους βασικούς "άξονες' διαμορφώσεως της Ακαδημαϊκής Ιππασίας (αυτής που συνοπτικώς αποκαλούμε "Δυτικής Ιππικής") χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι ήσαν και οι μόνες. Χαρακτηριστική η Ισπανία η οποία, ήδη από τον 12ο αιώνα είχε αναπτύξει την Ιππική με αντιμέτωπους, συχνά, Ιππότες και Μαυριτανούς, η Γερμανία με τον Georg Engelhard ο οποίος το 1588 δημοσιεύει το έργο του "Die neue eröffnete Hof, Kriegs und Reitschule", ή η Πορτογαλία με τον Luís de Menezes, μαρκήσιος της Marialva (1596-1675) o oποίος διαμορφώνει την εθνική "αντίληψη" περί Ιππασίας κ.ά. Όμως, η Ιταλική και η Γαλλική Ιππευτική Σχολή συνιστούν τους δύο, πλήρως συγκροτημένους "πόλους" αυτού που σήμερα αποκαλούμε "Ακαδημαϊκή" ή "Δυτική" Ιππική με όλα τα συνεπαγόμενα σωστά αλλά και τα αμέτρητα λάθη τους, κυρίως, σε ό,τι αφορά στην ταπείνωση του Ίππου και την περιφρόνηση της ευημερίας του! Τέλος, εάν συνοψίσουμε τα της "Ακαδημαϊκής" ή "Δυτικής" Ιππικής θα επιστρέψουμε στην Ιππική της ενιαίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (Δυτικής και Ανατολικής) η οποία εργαλειοποίησε τον Ίππο περιφρονώντας π λ ή ρ ω ς  την ευημερία του.  

     Πού, όμως, τοποθετείται η δική μας Σχολή, η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" εν μέσω όλου αυτού του ιππικού "γίγνεσθαι";      

O Iδρυτής της ξεκίνησε να εκπαιδεύεται στην Ακαδημαϊκήν Ιππική στην Ελλάδα, ακολούθως ήρθε σε επαφή με τον Οργανισμό "KASSAI" κι εκπαιδεύθηκε εκεί στην Έφιππη Τοξοβολία στο πλαίσιο της Φυσικής Ιππικής, κατόπιν ολοκλήρωσε τον εκπαιδευτικό κύκλο της Υψηλής Ιππικής στην "Μέκκα" διδασκαλίας της Ιππικής Δεξιοτεχνίας "Kobilarna Lipica", ενώ, αφού πέρασε από διάφορες Σχολές Ευρωπαϊκών χωρών, κατέληξε σε μία "σύναψη" στην Μογγολία όπου εκπαιδεύθηκε στην τοπικήν Ιππική, έχοντας πια την πλήρη "θέαση" όλων των πλευρών Ιππικής εκ των οποίων θα μπορούσε να συγκρίνει και να επιλέξει. Έτσι, η διδασκαλία του στην Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" διατηρεί σεβασμό προς τον Ίππο όπως τον εννοούσε ο Ξενοφών, αλλά δεν αρκείται σε αυτό κάτι το οποίο επεκτείνει σε ακόμη βαθύτερο επίπεδο, με την πλήρη απόρριψη της στομίδος και των "βάναυσων βοηθημάτων" (μαστιγίου και εγκεντρίδων)  ε κ φ υ σ ι κ ο π ο ι ώ ν τ α ς  την Ιππασία (Φυσική Ιππική, Natural Horsemanship) πέραν δε αυτού, παραμερίζοντας και την πρωταγωνιστική σημασία του σάγματος και προσεγγίζοντας την Ασιατική Ιππική των λαών της στέππας. Βαθύτατα και θετικότατα επηρεασμένη η παρούσα Ελληνική Σχολή από την ουγγρική καταγωγή της και την καθοριστικήν Ιππική των Ούννων σε συνδυασμό με τις παραδόσεις (και όχι μόνον ιππικές...) των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως ανελίσσεται σε μία πολυπρισματική προσέγγιση η οποία, στην πράξη και όπως αποδεικνύεται στα δέκα εννέα χρόνια της συνεχούς λειτουργίας της με τεράστιο όγκο μαθημάτων και ιππικών δραστηριοτήτων και με μηδενικό(!) δείκτη ατυχημάτων, ακεραιώνει την Ιππική και την μεταλαμπαδεύει με τον ασφαλέστερο τρόπο σε όσους ενδιαφέρονται για ουσιαστική σχέση με τον Ίππο! Ας σημειωθεί δε ότι, καθ΄ όλο το πολυετές διάστημα της λειτουργίας της, η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" τιμήθηκε με πολλές προσπάθειες τρίτων οι οποίοι προσπάθησαν να μιμηθούν τις εκπαιδευτικές τακτικές της και το πνεύμα λειτουργίας της ανεπιτυχέστατα όμως, ελλείψει του ουσιώδους "γεφυροποιού" φιλοσοφικού στοιχείου που την διέπει διότι, η Ελλάδα, ως εκ της γεωγραφικής της θέσεως, είναι Ευρασιατική "γέφυρα" ώστε ανάλογου χαρακτήρος να είναι και η διδασκαλία της Ιππικής στη Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων". Εν ολίγοις, η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" προεκτείνει την διδασκαλία του Ξενοφώντος και την εκφυσικοποιεί, εμπλουτίζοντάς την με ουσιώδη ασιατικά ιππευτικά χαρακτηριστικά! 

  ΥΓ: Αποτελεί πάγιαν άποψή μας η μη παράθεση βιβλιογραφίας, όπως ακριβώς απέφευγε και ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης κ.ά. αρχαίοι συγγραφείς να παραθέτουν "βιβλιογ+λραφία" (ή, ο,τιδήποτε αντίστοιχο της εποχής τους) αφού εμείς την δική μας άποψη διατυπώνουμε και δεν αναπαράγουμε απόψεις άλλων. Μόνη εξαίρεση όταν αναφερόμεθα σε απόψεις άλλων προκειμένου να τις κρίνουμε.

ΕΚ Ν. ΖΗΛΑΝΔΙΑΣ Ο ...ΕΛΛΗΝΑΣ ΞΕΝΟΦΩΝ

 ΕΚ Ν. ΖΗΛΑΝΔΙΑΣ Ο ...ΕΛΛΗΝ ΞΕΝΟΦΩΝ

     Περιφρονημένος από τους ανελλήνιστους γραικύλους που παριστάνουν τους "Έλληνες" στο έδαφος της πάλαι Ελλάδος, ο Ξενοφών επανέρχεται στο προσκήνιο της παγκόσμιας Ιππικής από την ...Νέα Ζηλανδία! Ναι, ο Ξενοφών που συνέγραψε το έργο "ΠΕΡΙ ΙΠΠΙΚΗΣ" το οποίο αγνοούν οι γραικύλοι "παράγοντες" της ελλαδικής "Ιππασίας", αναβιώνει στις συνειδήσεις των πιστών της Ιππικής, επανεμφανιζόμενος από την άλλη πλευρά του πλανήτη, την Νέα Ζηλανδία με την μορφή μιας ελληνότιτλης ηλεκτρονικής εκδόσεως που μας ξαφνιάζει και μας συγκινεί ευχάριστα! Ναι, μπορεί οι ιθαγενείς ιθύνοντες της "Ελληνικής Ομοσπονδίας Ιππασίας" ("Ελληνικής" κατ΄ όνομα...) να αγνοούν τον Ξενοφώντα και το εμβληματικό έργο του "ΠΕΡΙ ΙΠΠΙΚΗΣ" αλλά οι Νεοζηλανδοί τιμούν και τον Έλληνα Στρατηγό και το έργο του! 

     Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και χαρά προσέξαμε την πρώτη κυκλοφορία της ηλεκτρονικής ιππικής εκδόσεως "ΠΕΡΙ ΙΠΠΙΚΗΣ" με πρωτοβουλία Νεοζηλανδών φιλίππων, αλλά και πάλι δεν νιώσαμε υπερήφανοι για την "Ελληνική Ομοσπονδία Ιππασίας" η οποία θε έπρεπε προ πολλών χρόνων να είχε προηγηθεί μιας τέτοιας ευγενούς πρωτοβουλίας. Δυστυχώς, το "επίπεδο" της "Ελληνικής Ομοσπονδίας Ιππασίας" παραμένει στην "στάθμη" την οποία προ δεκαετιών στιγμάτισε κατ'  επανάληψη ο επίσημος δημοσιογράφος του "χώρου" Άρης Τασούλης...!

     Και μπορεί στην άλλοτε χώρα του Ξενοφώντος ο μεγάλος συγγραφέας και το έργο του να παραμένουν "άγνωστες λέξεις", όμως, στη Νέα Ζηλανδία του πρωτόγονου τελετουργικού Haka ο Ξενοφών εξακολουθεί να τιμάται!

     Έτσι, οι "άγριοι" Maori αναδεικνύονται πολύ πιο πολιτισμένοι από τους παράγοντες της "Ελληνικής Ομοσπονδίας Ιππασίας" οι οποίοι έχουν πολύ δρόμο ακόμη για να ..."ανακαλύψουν" (και ...αν...) τον Ξενοφώντα!

     Εμείς, με την υπερηφάνεια των πρώτων αναβιωτών του Ξενοφώντος όταν, προ 22 χρόνων του αφιερώσαμε σειρά τηλεοπτικών παραγωγών μας στο (τότε) "Extra Channel", συνεισφέροντας τα οφειλόμενα στην Ελληνική Ιππική, χαιρετίζουμε την εν λόγω ηλεκτρονική και ελληνότιτλη ιππική έκδοση και συγχαίρουμε τους συντάκτες της για την ύλη της!  

     Την Νεοζηλανδική ηλεκτρονική έκδοση "ΠΕΡΙ ΙΠΠΙΚΗΣ" μπορεί ο ενδιαφερόμενος να αναζητήσει εδώ.  

ΠΡΟΣ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΗΜΑ...

 ΠΡΟΣ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΗΜΑ...

     Η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων", με σταθερό πλατωνικό προσανατολισμό και πλήρη αποστροφή προς την κρατούσα δημοκρατική παρακμή, επιμένει να διατηρεί διαρκώς επικαιροποιημένη την διεθνή αναγνώριση που κατέκτησε στους Αγώνες της Κίνας (2012) ως η, παγκοσμίως, καλύτερα οργανωμένη στο είδος της! 

     Έτσι, καθ΄ όλα τα 17 συνεχή χρόνια της λειτουργίας μας, παραμένουμε πιστοί στην υλοποίηση των επιλογών μας σε όλα τα επίπεδα των δραστηριοτήτων μας, ώστε να διακρινόμεθα για την ποιότητα του έργου μας και την συνέπεια στην διάδοση των εφίππων πολεμικών τεχνών που αποτελούν και το γνωστικό αντικείμενό μας, με, σταθερώς, μηδενικό δείκτη ατυχημάτων και, βεβαίως, αδιαμφισβήτητη πρόοδο των μαθητών μας όχι μόνον στο επίπεδο των δεξιοτήτων τους αλλά, κυρίως,στο διανοητικό επίπεδο που αποτελεί και την εσώτερη Αξία μιας πολεμικής τέχνης.

     Όπως είχαμε εξαγγείλει από τον Ιούνιο του 2022, η αθηναϊκή Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων", ανεξαρτήτως των λοιπών αδελφών Σχολών, απαιτεί, πλέον από τους μαθητές της την ανάπτυξη της Παιδείας του Ήθους τους και την επαύξηση της επαρκείας διανοήσεως, ώστε να είναι σε θέση και να ιππεύσουν, δοθέντος ότι η εφίππευση προϋποθέτει καλλιέργεια άνευ της οποίας εκτρέπεται σε  β α ν α υ σ ί α  εις βάρος του Ίππου και, προς αυτή την κατεύθυνση ήδη υλοποιήσαμε και συνεχίζουμε να υλοποιούμε μια σειρά συντεταγμένων θεωρητικών παραδόσεων : (α) Την "Ηρωικήν Αντίληψη της Ζωής" του Ιωάννη Συκουτρή, (β) Την εισαγωγή στην "Πολιτεία" του Πλάτωνος και (γ) Την παραστατικήν ανάλυση του βιβλίου του Eugen Herrigel "Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας" διανύοντας το ένατο από τα 12 μέρη του και πλησιάζοντας προς την ολοκλήρωσή του, ενώ πλέον, απομένει και η παρουσίαση του έργου του Ξενοφώντος "Περί Ιππικής" ώστε να ολοκληρωθεί η υπεσχημένη τετραλογία των εγκυκλίων μαθημάτων, όπως αυτά έχουν προαναγγελθεί! 

     Αυτό το ειδικό έργο της παρουσιάσεως των τεσσάρων θεωρητικών μαθημάτων, προϋπέθεσε και, εν συνεχεία, προϋποθέτει την καταβολή επίπονης και επιμελέστατης εργασίας, ερευνητικής, συγγραφικής, οργανωτικής κλπ, διότι κάθε ένα από αυτά δεν αφήνεται στην λήθη μιας παρελθούσης παρουσιάσεως για κάποιους παρόντες, αλλά προνοείται και η διαρκής χρησιμότητά τους υπό την μορφή "αφέσεως" γραπτών κειμένων ώστε, καθείς ενδιαφερόμενος να μπορεί μελλοντικώς να λάβει γνώση του περιεχομένου τους και να ωφεληθεί εξ αυτών αφού αυτή η γνώση αποτελεί, πια, προϋπόθεση ιππεύσεως για τους μαθητές μας! Και, χάρη στην ιδιωτική Βιβλιοθήκη των "Ελλήνων Κενταύρων" είχαμε όλη την υποστήριξη των καλύτερων πηγών για τούτο το απαιτητικότατο έργο!

     Έτσι, για ό,τι προηγήθηκε αισθανόμεθα ευγνώμονες προς τον Καθηγητή κ. Δημήτριο Μιχαλόπουλο, τους κ.κ. Νικόλαο Καρρά και Ήρκο Ρ. Αποστολίδη, καθώς και στον κ. Γεώργιο Κοτζάμπαση ο οποίος, ευγενώς, προσέφερε τον εξαιρετικό χώρο του για την διοργάνωση των μαθημάτων μας!  

     Αισίως, λοιπόν, και "πριν αλέκτορα φωνήσαι", ολίγον προ της ολοκληρώσεως του βιβλίου του Eugen Herrigel "Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας", ξεκινούμε την προετοιμασία της διδασκαλίας του ουσιώδους μηνύματος του βιβλίου "Περί Ιππικής", του Ξενοφώντος.

     Η επιλογή της διδασκαλίας του συγκεκριμένου έργου της αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας δεν έγινε τυχαία, ούτε και εκ λόγων εθνο/πατριδοκαπηλικής οιήσεως, συνηθέστατης στους κύκλους των αστοιχειώτων γραικύλων! Δεν έγινε καν για το περιεχόμενό του το οποίο θα μπορούσε να θεωρηθεί από τεχνικής-ιππικής απόψεως "παρωχημένο"! Έγινε επί τη βάσει της υψηλής Αξίας αυτού καθαυτού του διδάγματός του, αναφορικώς προς την ηθική της ιππεύσεως και την επιβεβλημένη σχέση του Ανθρώπου προς τον Ίππο!

     Εν προκειμένω δε και πάλι η Βιβλιοθήκη των "Ελλήνων Κενταύρων" μας προσέφερε μία σπάνια έκδοση (1861) του σημαντικού Παρισινού εκδότη και διαπρυσίου Φιλέλληνος Αμβροσίου Φιρμίνου Διδότου (Ambroise Firmin Didot) ώστε, βασιζόμενοι επ΄ αυτής να αντλήσουμε τα στοιχεία μας από το αρχαίο κείμενο το οποίο, σ΄ αυτήν, παρουσιαζεται με πληρότητα και με λατινική μετάφραση. 

     Πρόθεσή μας δεν είναι η αναλυτική περιγραφή όλων των, τεχνικών και ιστορικών, παραμέτρων του, εν λόγω, έργου του Ξενοφώντος διότι, εν τοιαύτη περιπτώσει θα χρησιμοποιούσαμε μιαν απλή μετάφραση του έργου της εξαιρετικής, νεαρής Ουγγαρέζας Αμαζόνος Nemes Julia η οποία κατάφερε να συγγράψει μια πληρέστατη ανάλυση του έργου του Έλληνος Στρατηγού στην Ουγγρική γλώσσα, συμπεριλαμβάνοντας ακόμη κι ένα ακριβέστατο λεξικό αρχαίων Ελληνικών όρων όπως εμφανίζονται στο αρχαίο κείμενο!

     Ναι, αυτό το βιβλίο της Nemes Julia θεωρείται ως η παγκοσμίως σημαντικότερη "μεταφορά" του "Περί Ιππικής" του Ξενοφώντος και όσοι έχουμε επαφή με την υψηλότατη Παιδεία του Ουγγρικού λαού αυτό δεν μας εντυπωσιάζει, γνωρίζοντας πόσο βαθείς γνώστες της αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας είναι οι λαμπροί απόγονοι των Ούννων, οι Ούγγροι, με την αρχαιότερην, όσο και πλήρη, ευρωπαϊκή γλώσσα, την Rovásírás που έχει ζωή 7.500 χρόνων. 

     Άλλωστε, ακόμη και εάν προσέξουμε το ελληνικότατο όνομα του εκδοτικού Οίκου αυτού του εξόχου βιβλίου ("Apollo") και το συγκρίνουμε με τα αντίστοιχα ("Βest", "Thrash", "Ουγκ", μπαμ-μπουμ) της δημοκρατικής ψοφοδεούς γραικίας θα αντιληφθούμε την χαώδην απόσταση μεταξύ ενός λαού υπερήφανου για την εθνική καταγωγή του, αυστηρώς αριστοκρατικού και παραδοσιοκρατικού κι ενός άλλου που αποτελεί φθίνουσα σκιά παρελθόντος...

     Στην περίπτωσή μας, ως υπερήφανοι Έλληνες, υπερήφανοι για την εθνική καταγωγή μας και ουδεμίαν σχέση έχοντες με κατωτικούς σφετεριστές του Ελληνισμού, επιδιώκουμε να αποκαταστήσουμε το απωλεσθέν "αζιμούθιο" αναφορικώς με τον Ίππο, δια γραφίδος Ξενοφώντος και αυτό θα επιχειρήσουμε ως το αμέσως επόμενο "βήμα" της Σχολής μας. 

 AN O ΞΕΝΟΦΩΝ...

     Αν ο Ξενοφών, όταν συνέγραφε το "Περί Ιππικής" του, είχε κάποιαν εικόνα κατά νου, τότε αυτή η εικόνα σίγουρα θα ήταν η παρακάτω...

     ...Έναν καλπάζοντα Ίππο σε  φυσική συσπείρωση και μία Αμαζόνα σε απόλυτην ισορροπία να τον διευθύνει με χαλαρές ηνίες σε ένα "αυθεντικό", γήινο, τοπίο γεμάτο αιωνόβια 'λιόδεντρα!

     Αν ο Ξενοφών, όταν συνέγραφε τον "Ιππαρχικό" του, εμπνέονταν από κάποια σκηνή, τότε σίγουρα θα είχε κατά νου την αναπληρώτρια Αρχηγό των "Ελλήνων Κενταύρων" Χρυσούλα Ηλιάδη, να  δ ι α λ ο γ ί ζ ε τ α ι  και όχι απλώς να ιππεύει, χειριζόμενη έναν ευτυχή και πειθήνιο Ίππο σε ένα από τα πιο "ελληνικά" τοπία του λεκανοπεδίου μας...

     Μετά από δεκατρία συνεχή χρόνια λειτουργίας της Σχολής μας, καθημερινώς επιβεβαιώνουμε την ορθότητα του συστήματος της Φυσικής Ιππικής την οποία εξ ιδρύσεως ακολουθούμε αλλά και την αποτελεσματικότητα των εκπαιδευτικών επιλογών μας! Και μέσα σ΄ όλα τούτα, η προτίμησή μας στην ιππικήν εκπαίδευση επί  φ υ σ ι κ ο ύ  εδάφους και όχι μέσα σε ανθρωποκατασκεύαστα Ιππευτήρια! Δηλαδή, στο φυσικό "λίκνο" για το οποίο προορίζεται ο Ίππος και, εξ αυτού και η Ιππική, εκεί όπου συναντάται η ειρήνη και ο πόλεμος, αυτά που στηρίχθηκαν στη πλάτη του Ίππου και πάνω σ΄ αυτή κινούνται από αρχαιοτάτων χρόνων ... 

     Γι αυτό και σήμερα αποφασίσαμε να μεταφέρουμε την εφιπποτοξοτική μας δραστηριότητα εκτός των περιοριστικών ορίων ενός Ιππευτηρίου και των ανθρωποκατασκεύαστων υποδομών ενός ιππικού κέντρου, αφήνοντας και πάλι, πίσω μας, τις εγκαταστάσεις "κλειστών και ανοικτών" Ιππευτηρίων κατευθυνόμενοι προς τις φυσικές διαδρομές που προχθές είχαμε ανακαλύψει ψάχνοντας επιτούτου στη "γειτονιά"  του Ομίλου μας.

     Έτσι, επιπροσθέτοντας και την εξωτερική περιίππευση ως μέρος της καθημερινής διδασκαλίας και ασκήσεως μέχρι να φτάσουμε σε κάποιον από τους προεπιλεγμένους φυσικούς χώρους διεξαγωγής της Έφιππης Τοξοβολίας, απολαμβάνουμε και της εμπειρίας ενός ακόμη τομέως ιππεύσεως αλλά και της χαλαρώσεως που παρέχει η επαφή με τον συγκεκριμένο τομέα.

     Στον τελικό "προορισμό" της πανέμορφης Κοιλάδος με τα 'λιόδεντρα, η υποβλητικότητα του χώρου  συνεισφέρει στην αυτοσυγκέντρωση και στην εσωτερική γαλήνη Ίππου και Ιππέως, όσο κανένας χώρος Ιππευτηρίου!

    Aν η Χρυσούλα έδινε σήμερα εξετάσεις το παράδοξο του 101% της επιτυχίας της το είχε εξασφαλισμένο! Και σε αυτό την βοήθησε όχι μόνο η άριστη "φόρμα" της στην Έφιππη Τοξοβολία αλλά και ο φυσικός χώρος μέσα στον οποίο, σήμερα, κάλπασε και τόξευσε.

     Ιδανικά "δεδιδαγμένος" ο Ίππος της και σε ένα ιδανικό, φυσικό, περιβάλλον, οι καλπασμοί και οι ακριβείς τοξεύσεις της όχι μόνο επί σημείου στόχου αλλά και σε συγκεκριμένο, προκαθορισμένο, σημείο της καλπαστικής διαδρομής, κατέληξαν να "γράψουν" και πάλι, τον ωραιότερο και αρμονικότερο "επίλογο" μιας εκπαιδευτικής ημερίδος!
                    

ΡΥΤΑΓΩΓΗΣΗ

     Μετά τον "Κύκλο Προσεγγίσεως" ο οποίος αποτελεί την εισαγωγή στο ιππικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Σχολής των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" και εγκαθιδρύει τη θεμελιώδη αλληλοαποδοχή Ίππου και Ανθρώπου για κάθε περαιτέρω συνεργασία, έπεται η ρυταγώγηση η οποία συνιστά την πρώτη μεταξύ τους δραστική συνεργασία κατά την εργασία εδάφους. Κατά την ρυταγώγηση, αυστηρώς πριν εφιππεύσει ο μέλλων Ιππέας, αναλαμβάνει από το έδαφος τις ηνίες, με την ρυταγωγούσα χείρα (εκείνη που βρίσκεται προς τον Ίππο) απολύτως χαλαρή και χωρίς καμία τάση σφιξίματος των δακτύλων ή έλξεως, με το άλλο άκρο των ηνιών στην βοηθητική χείρα, ξεκινά αργά (ώστε να δοθεί χρόνος εκκινήσεως και στον Ίππο) με την κεφαλή προς την κατεύθυνση κινήσεως και χωρίς να στρέφεται προς τον Ίππο ώστε να δει ότι ξεκίνησε. Το κρίσιμο σημείο εν προκειμένω είναι η από πλευράς του ρυταγωγούντος πλήρης αυτοπεποίθηση ότι ο Ίππος θα ακολουθήσει διότι αυτό ακριβώς το σημείο αποτελεί το "κλειδί" της επιτυχούς ρυταγωγήσεως και της a priori εργασιακής διασυνδέσεως ίππου και Ανθρώπου. Στην παραπάνω φωτογραφία ο μαθητής ο οποίος για πρώτη φορά έρχεται σε επαφή με τον Ίππο μας δίνει ένα άριστο πρότυπο ρυταγωγούντος, με ορθό κράτημα ηνιών, ορθή τοποθέτηση κεφαλής και ηγετική κίνηση, διότι, η Ιππασία αυτό ακριβώς επιδιώκει, την διαμόρφωση ηγετικών χαρακτήρων με τον "Ηγέτη" αποφασιστικό αλλά και ευγενή, αναλαμβάνοντα την διαχείριση ενός πολύ δυνατότερου αντιπαρατιθέμενου (Ίππο) τον οποίο, όμως, δι ευφυίας και αποφασιστικότητος μπορεί να υπερβεί.

     Κατά την ρυταγώγηση ο ρυταγωγών λαμβάνει υπ΄ όψη του την βραδύτερη του Ανθρώπου ανταποκρισιμότητα σε ευθεία βάδιση του Ίππου του και κινείται σταθερά επί της επιλεγόμενης διαδρομής χωρίς ούτε επί στιγμή να στραφεί προς τον Ίππο (δείγμα αβεβαιότητος, η οποία δεν προσιδιάζει στον Ηγέτη ο οποίος πρέπει να εγκαθιδρυθεί στην συνείδηση του ρυταγωγουμένου Ίππου) και ούτε επί στιγμή, επίσης, να έλξει τις ηνίες με την ρυταγωγούσα χείρα (δείγμα βιασμού προς τον Ίππο ο οποίος, βάσει των περισσοτέρων πιθανοτήτων, θα αντιδράσει δια στάσεως ή δι ανακοπής της προς τα εμπρός βαδίσεως). Ο ρυταγωγών, θα πρέπει να αισθάνεται την διακριτική "ολίσθηση" των ηνιών στη ρυταγωγούσα χείρα του και αυτή η "ολίσθηση" η οποία διαβιβάζεται στην αίσθηση του Ίππου αποτελεί και την διαρκή καθοδηγητική "εντολή" του ρυταγωγούντος προς τον ρυταγωγούμενο, με τον ρυταγωγούντα σταθερά κινούμενο προς την επιθυμητή κατεύθυνση και την κεφαλή του στραμμένη προς αυτή. Η παραπάνω εικόνα αποτελεί έξοχο δείγμα ρυταγωγήσεως και η χαλαρότητα των ηνιών με την όλη υποχειριότητα και χαλαρότητα του Ίππου αποτελούν υπόδειγμα συνεργασίας Ίππου και Ανθρώπου!    

     Η βαδιστική ρυταγώγηση θα πρέπει να εκτελείται επί των ευθειών και στροφών του στίβου αλλά και επί διαδρομής τεθλασμένου ίχνους με εναλλασσόμενες ευθείες και στροφές εκτός στίβου. Καθ' όλη την ρυταγωγική διαδρομή ο ρυταγωγών εκπαιδεύεται στην εκκίνηση (όπως ανωτέρω) αλλά και στην ακινήτηση η οποία έγκειται στη στάση του και στη κλίση προς τα πίσω του κορμού του (βλέπε παραπάνω φωτογραφία) κάτι το οποίο ο Ίππος αμέσως αντιλαμβάνεται ως εντολή ακινητήσεως και του ιδίου.

     Την βαδιστική ρυταγώγηση θα ακολουθήσει η τροχαστική, με τον Άνθρωπο ελαφρώς τρέχοντα ώστε να διατηρεί τροχάζοντα τον Ίππο. Η τροχαστική ρυταγώγηση επιχειρείται μόνον όταν διαπιστωθεί ότι η βαδιστική επετεύχθη πλήρως και χωρίς καμία βιασύνη από πλευράς Εκπαιδευτού. Στην περίπτωση κατά την οποία στην ρυταγωγική διαδικασία παρευρίσκονται και προχωρημένοι μαθητές, καλό θα ήταν να εμπλακούν κάποιοι εξ αυτών ώστε να "παρασύρουν" τον μυούμενο σε ορθότερους χειρισμούς.  

     Την τροχαστική ρυταγώγηση ακολουθεί η καλπαστική, με τον ρυταγωγούντα να αυξάνει την ταχύτητα του τρεξίματός του ώστε να εξαναγκάσει τον Ίππο του να ακολουθήσει με βηματισμό ελαφρού καλπασμού αλλά πάντοτε υπό τις προϋποθέσεις οι οποίες περιγράφονται στην εισαγωγική παράγραφο του παρόντος κειμένου. Και, αποκορύφωμα της καλπαστικής ρυταγωγήσεως θα είναι η υπερπήδηση χαμηλού εμποδίου "Χ", με τον ρυταγωγούντα ελαφρώς προπορευόμενο του ρυταγωγουμένου Ίππου, τουλάχιστον κατά την πρώτη διέλευση, ώστε ο Ίππος να "διδαχθεί" την υπερπηδητική τροχιά.

     Καλόν είναι η καλπαστική ρυταγώγηση να εκτείνεται έως και τον πλήρη καλπαστικό διασκελισμό του εκάστοτε Ίππου ώστε σε αυτό το σημείο (ταχύτητα) να εκτελείται και η υπερπήδηση εμποδίου, όπως φαίνεται στην παραπάνω φωτογραφία. Αυτό ορίζει και το κορυφαίο σημείο επιτυχίας της ρυταγωγήσεως και στη Σχολή των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" δίδεται μεγάλη προσοχή ώστε σε αυτό το σημείο να φθάνουν όλοι οι μαθητές κατά το εισαγωγικό τους μάθημα και σε ό,τι αφορά στην εργασία εδάφους, πριν την εφίππευση.

     Και, βεβαίως, η καλπαστική ρυταγώγηση υπεράνω εμποδίου είναι ακόμη πιο ωφέλιμη εάν επιχειρείται, ταυτοχρόνως και με επιπρόσθετο συνοδό πλέον του ρυταγωγούντος μαθητού, ώστε ο Ίππος να πλαισιώνεται κατά τέτοιον τρόπο ώστε να υποχρώνεται να διέλθει, ακριβώς, υπεράνω της χιάσεως των βαλβίδων, όπως και στη κανονική υπερπήδηση. 

     Πέραν της εισαγωγικής ωφελιμότητος προς εργασιακή διασύνδεση του Ίππου με τον Ιππέα, η ρυταγώγηση αποτελεί μία ιδανικήν ευκαιρία εκμεταλλεύσεως συνθηκών για την εξοικείωση του Ίππου με αντικείμενα τα οποία δυσκολεύεται να αποδεχθεί υπό άλλες συνθήκες. Η ρυταγωγική διαδικασία η οποία υποχειριάζει  και χαλαρώνει τον Ίππο, τον διευκολύνει στη προσέγγιση του "απεχθούς" αντικειμένου κατά τη διάρκεια της βαδίσεως η οποία αποενοχοποιεί την παρουσία του αντικειμένου λόγω της προσηλώσεως του Ίππου στη βαδιστική διαδικασία, με αποτέλεσμα, στο τέλος της ρυταγωγικής διαδρομής ο Ίππος να έχει αποδεχθεί την οσμή και την "εικόνα" του αντικειμένου έναντι του οποίου, μέχρι τώρα, δυσπιστούσε. Όμως, αυτή η ρυταγωγική παράμετρος δεν εντάσσεται στην κυρίως ρυταγώγηση παρ'  αρχαρίου και προϋποθέτει έμπειρο γνώστη της "Στρογγυλής Κινήσεως".

     Μετά την ρυταγώγηση στο στίβο του Ιππευτηρίου, η ρυταγωγική διαδικασία θα επαναληφθεί και σε εξωτερικές, φυσικές, διαδρομές.

     Από την ρυταγώγηση δε θα πρέπει να απουσιάσει ούτε το αμιγώς ορεινό έδαφος διότι αυτό φέρνει εγγύτερα Ίππο και Άνθρωπο!

     Και μιλώντας για ρυταγώγηση επί φυσικού εδάφους, ασφαλώς, εννοούμε και επί διαδρομών με μεγάλες κλίσεις και όχι, απλώς, οριζόντιες. 

     Η ρυταγώγηση προάγει την φυσικότητα της σχέσεως Ίππου και Ανθρώπου για αυτό και είναι απολύτως εφικτή ανεξαρτήτως ηλικία, γνώσεων και σωματικής δυνάμεως του ρυταγωγούντος. Δίδει την προπορεία στο ένστικτο και, ως εκ τούτου, κρίνεται ως ανεκτίμητη άσκηση ακόμη και για αρίστους Ιππείς.

     Στη Σχολή των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" η απουσία ατυχημάτων δεν αφήνεται στη τύχη αλλά αποτελεί τον καρπό μακράς εμπειρίας και πολύ προσεκτικής εκπαιδευτικής σχεδιάσεως. Και η ρυταγώγηση κατέχει κυρίαρχη θέση στην εκπαίδευσή μας, όπως φαίνεται και στο εκπαιδευτικό μας εγχειρίδιο. Διότι, μόνον έτσι μπορούμε να είμεθα υπερήφανοι για την, πρωτίστως, αδελφοποίηση του Ανθρώπου με τον Ίππο και την, δευτερευόντως, ανάδειξη, αρίστων Ιππέων κατά το "πνεύμα" του Ξενοφώντος του οποίου τους, περί Ιππικής, κανόνες διακονούμε.