ΤΡΙΗΜΕΡΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
ΣΤΗ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ
7, 8 & 9 Ιουνίου
2025
Η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" παραμένει πιστή στον βασικό κανόνα των Πολεμικών Τεχνών που υποδεικνύει ανιδιοτέλεια και αποφυγή κάθε ανταγωνισμού με την επικέντρωση στο καθήκον της ασκήσεως και μόνον. Έτσι, ενθαρρύνουμε τους μαθητές μας να έρχονται σε επαφή και με την διδασκαλία άλλων εγκρίτων Δασκάλων ώστε, με την σύγκριση, να βελτιώνουν την εμπειρία τους και να προάγουν την Πολεμική Τέχνη η οποία αποτελεί και το αντικείμενό μας. Και την φορά αυτή, ο Κωνσταντίνος μας, βρέθηκε στην Βουλγαρία, σε μια καταπράσινη και φυσική χώρα, όπου στην Школа " Мадарски конник" Equestrian Martial Arts School 'Madara horseman' του διακεκριμένου Δασκάλου Dimitar Trukanov απόλαυσε ένα εκπαιδευτικό τριήμερο σε ένα ιδανικό περιβάλλον, εν συνεχεία δε, μας περιγράφει τις εντυπώσεις του.
Μένοντας σταθερά προσηλωμένοι στον στόχο μας, αξιοποιήσαμε την τριήμερη αργία και τον ευνοϊκό καιρό για να συνεχίσουμε την εντρύφησή μας στη μέθοδο έφιππης τοξοβολίας του Ντιμιτάρ Τρουκάνοβ, στη γειτονική Βουλγαρία. Το ιππευτήριο, όπως και οι εγκαταστάσεις των στάβλων του εκπαιδευτή, βρίσκονται σε ένα γαλήνιο θέρετρο κοντά στο Malo Buchino — ένα χωριό σκαρφαλωμένο στα δυτικά της Σόφιας.
Ο τόπος, αν και ακόμη υπό διαμόρφωση, αποπνέει μια απλότητα και ομορφιά που μαρτυρούν την αγάπη όσων εργάζονται εκεί. Μια τεχνητή λίμνη φιλοξενεί γύρω της πλήθος πουλιών και φυτών· ο ιδανικός προορισμός για οικογένειες, παρέες ή μοναχικούς ψαράδες που αναζητούν απόδραση από τον αστικό θόρυβο. Κι όμως, αυτή η ειδυλλιακή εικόνα μας έμεινε σχεδόν ανέγγιχτη — οι ώρες μας ήταν αφιερωμένες ως τις πρώτες μεσημεριανές στην αυστηρή και απαιτητική εκπαίδευση του ιππευτηρίου.
Η καθημερινή ρουτίνα περιελάμβανε περίπου δύο ώρες τοξοβολίας και μία ώρα ιππασίας. Ο ασκούμενος είχε την τύχη όχι μόνο να εργαστεί κάτω από την καθοδήγηση του δασκάλου, αλλά και να γνωρίσει ντόπιους έφιππους τοξότες — να τους παρατηρήσει, να ανταλλάξει ιδέες, να εμπνευστεί και να εξελιχθεί μέσα από τις προσπάθειές τους.
Όπως σε κάθε σωστή αρχή, έτσι και εδώ η προπόνηση ξεκινούσε με επιμελές ζέσταμα: λάστιχα, διατάσεις και δόρυ, για να ξυπνήσει το σώμα και να θωρακιστεί απέναντι σε τραυματισμούς.
Η τοξοβολία επικεντρώθηκε στη λεπτομέρεια — στη στάση του σώματος και την ευθυγράμμιση του τόξου, με τον δάσκαλο να παρακολουθεί προσεκτικά και να διορθώνει υπομονετικά κάθε απόπειρα του μαθητή.
Η εκπαίδευση με τον ίππο, αυτή τη φορά, ξεπέρασε σε ένταση και πολυπλοκότητα κάθε προηγούμενη εμπειρία. Για τρεις συνεχόμενες ημέρες, ο ασκούμενος κλήθηκε να εκτελέσει μια σειρά ασκήσεων που απαιτούσαν όχι μόνο σωματική δύναμη αλλά και πνευματική εγρήγορση και αρμονία — με τελικό σκοπό την καλλιέργεια φυσικής ισορροπίας και αντανακλαστικής συνεργασίας με το άλογο. Συγκεκριμένα:
Οι πρώτες ασκήσεις περιελάμβαναν διατάσεις των χεριών, με τα χέρια υψωμένα και ενωμένα πάνω από το κεφάλι, ή τεντωμένα στο ύψος των ώμων, ενώ το άλογο κινείτο χωρίς χρήση ηνιών. Σταδιακά προστέθηκαν ασκήσεις με δόρυ, λάστιχα, και τέλος με τόξο και βέλη — κάθε βήμα απαιτούσε μεγαλύτερη ισορροπία και συγκέντρωση. Ακολούθησαν ασκήσεις με στροφή του κορμού και τεντωμένα χέρια δεξιά και αριστερά στη βάση της λεκάνης — ώστε το βλέμμα και η αντίληψη να εκπαιδευτούν σε όλους τους άξονες του χώρου, μπροστά, πλάγια και πίσω, σε απόλυτη συνάρτηση με τη φορά του αλόγου.
Μία από τις πλέον απαιτητικές σωματικά ασκήσεις περιλάμβανε τη χρήση kettlebell. Ο ασκούμενος έπρεπε να το συγκρατεί με τα δύο χέρια στο ύψος του μετώπου, ακίνητο, ενώ το άλογο κινούταν. Σκοπός: η ενίσχυση της ισορροπίας, της συγκέντρωσης και της πειθαρχίας πάνω στο τετράποδο που δεν χαρίζει σταθερότητα, αλλά την απαιτεί.
Η πιο διανοητική, σύνθετη και τελικά αποκαλυπτική άσκηση πραγματοποιήθηκε με τη χρήση δύο μικρών σφαιριδίων αντισφαίρισης. Ο ασκούμενος κρατούσε ένα σφαιρίδιο σε κάθε παλάμη, ενώ το άλογο κινούνταν με σταθερό βήμα. Ο στόχος ήταν διπλός: αφενός να διατηρηθεί η ισορροπία επάνω στον ίππο χωρίς να στηρίζεται στα ηνία ή να απασχολείται με την πορεία του ζώου, και αφετέρου να επιτευχθεί ταυτόχρονα χειρισμός λεπτού συντονισμού και συγκέντρωσης. Τα σφαιρίδια πετιούνταν εναλλάξ στον αέρα, κάθε ένα σε ευθύ άξονα μόλις λίγων εκατοστών, και επανασυλλαμβάνονταν πριν πέσουν. Το ιδιαίτερο αυτής της άσκησης ήταν ότι δεν περιοριζόταν στην κίνηση προς τα εμπρός — αλλά απαιτούσε από τον ασκούμενο να εκτελεί τις ρίψεις και προς τις τρεις κατευθύνσεις: μπροστά, πλάγια και πίσω, σε σχέση με την κίνηση του αλόγου. Έτσι ενισχύονταν όχι μόνο ο συντονισμός και η ταχύτητα αντίδρασης, αλλά και η περιφερειακή αντίληψη και η σφαιρική στόχευση — απαραίτητες δεξιότητες για έναν έφιππο τοξότη που πρέπει να μπορεί να ρίχνει βέλη προς κάθε κατεύθυνση χωρίς να διαταράσσει την ισορροπία του.
Η καθημερινή δοκιμασία έκλεινε με λίγες στοχευμένες βολές με τόξο. Λίγες, αλλά ουσιαστικές· αρκετές για να επισφραγίσουν το πέρασμα από την κούραση στη συνείδηση της εξέλιξης.
Τέλος, ο δάσκαλος έδινε ιδιαίτερη έμφαση στην ορθή στάση του σώματος κατά την αφίππευση — μια λεπτομέρεια που, όσο κι αν μοιάζει δευτερεύουσα, αποτελεί κομμάτι της συνολικής αρμονίας και του σεβασμού απέναντι στο άλογο.
Μετά το τέλος κάθε προπονητικής ημέρας, ο ασκούμενος είχε
την τιμή και τη χαρά να συνοδεύει τον δάσκαλο και τα άλογα στους στάβλους, να
περπατά πλάι τους προς τα λιβάδια όπου βοσκούσαν, έπαιζαν και ξεκουράζονταν.
Ήταν στιγμές απλές, σχεδόν τελετουργικές — ένα αντίβαρο στην ένταση της
εκπαίδευσης, ένας σιωπηλός διάλογος ανάμεσα στον άνθρωπο και το ζώο, που
μοιράζονταν πλέον κάτι παραπάνω από ένα μάθημα: ένα μονοπάτι.
