ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

O ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥ ΙΠΠΟΥ

     Όπως συμβαίνει σε κάθε σοβαρή Σχολή Ιππικής ή, μάλλον, όπως πρέπει να συμβαίνει, έτσι και στη Σχολή των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» αποδίδεται μεγάλη σημασία στο «σεβασμό» του στόματος του Ίππου, δηλαδή, στην αποφυγή κάθε μορφής ασκήσεως βίας ή κακοποιήσεως του στόματος του τετράποδου συνεργάτη μας λόγω αδεξιότητος ή και σκληρότητος της χρήσεως των ηνιών από τον Ιππέα.

     Οι Εκπαιδευτές μας και παρά την, εξ αρχής, αποφυγή χρήσεως στομίδος που αποτελεί κανόνα στη Σχολή μας, φροντίζουν ώστε οι μαθητές μας να αποκτούν «καλές χείρες», δηλαδή, να μάθουν να χειρίζονται με λεπτότητα και προσοχή τις ηνίες ώστε να μεταδίδουν, μεν,  τις διευθυντικές εντολές τους προς τον Ίππο αποφεύγοντας, δε, να του προκαλούν με αυτές την οποιανδήποτε ενόχληση ή και πόνο στο στόμα.

     Παραστατικός και χωρίς βιασύνες, ο επιμελής Εκπαιδευτής θα εξηγήσει όσο πιο κατανοητά απαιτείται για κάθε μαθητή το τι σημαίνει "καλές χείρες" και διακριτική χρήση των ηνιών. Τότε και μόνον στη Σχολή των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" είναι επιτρεπτό να εκκινήσει η εκπαίδευση εδάφους για κάθε πρωτοείσακτο μαθητή αφού, βεβαίως, έχει προηγηθεί ο "Κύκλος Προσεγγίσεως" ο οποίος αποτελεί και την εισαγωγή στη διδασκαλία της Σχολής μας.

     Σύμφωνα με το εκπαιδευτικό πρόγραμμά μας, ο μαθητής πολύ πριν εφιππεύσει για πρώτη φορά και κληθεί να αναλάβει τις ηνίες ώστε να διευθύνει ως πρωτοείσακτος έναν Ίππο, εισάγεται στη φιλοσοφία των «καλών χειρών» ρυταγωγώντας τον Ίππο από το έδαφος.

     Κατά την φάση αυτή ο μαθητής αντιλαμβάνεται ότι η διευθυντική εντολή προς τον Ίππο δεν συγχωρείται να εμπεριέχει βία ή σκληρότητα αλλά αρκεί ο νοητικός συντονισμός των δύο συνεργατών (Ιππέως και Ίππου) ώστε η διευθυντική εντολή να είναι απολύτως αποτελεσματική ακόμη και σε ένα υπαινικτικό στάδιο χωρίς καμίαν ανάγκη «επιτάσεων» ή και εντάσεων σε βάρος του ευφυέστατου τετραπόδου. Κατόπιν ο μαθητής εφιππεύει αλλά ακόμη αργεί να αναλάβει τις ηνίες.

     Κατά το επόμενο εκπαιδευτικό στάδιο, ο μαθητής, εφιππεύοντας με ακίνητο τον Ίππο, θα βοηθηθεί στην ανακάλυψη πολύ καλύτερων λύσεων ισορροπίας από την στήριξη στις ηνίες η οποία είναι και το κύριο αίτιο της κακοποιήσεως του στόματος του Ίππου.

     Αποενοχοποιώντας το φόβο της πτώσεως στο μαθητή και εξοικειώνοντάς τον με διάφορες ετερόκλητες καταστάσεις ασταθούς ισορροπίας τον βοηθάμε να αντιληφθεί ότι η διαχείριση του βάρους του σώματος και όχι το "στήριγμα" στις ηνίες είναι το θεμέλιο της ευσταθούς ιππεύσεώς του. Εν συνεχεία οι ίδιες αλλά και επιπλέον ασκήσεις θα διεξαχθούν εν κινήσει του Ίππου υπό την ιδιαίτερη προσοχή του παρατηρητικού Εκπαιδευτή.

     Τώρα ο μαθητής θα επιλέξει στάσεις οι οποίες θα του αυξήσουν την ισορροπιστική αυτοπεποίθηση πάντοτε με βαθμιαία δυσκολία. 

     Σε όλη την επόμενη διαδικασία ο μαθητής θα συνειδητοποιήσει ότι η χρήση των χειρών του έχει μία κατά πολύ μικρότερη σημασία για τη στήριξή του απ΄ ό,τι αρχικώς νόμιζε. 

     Και με τη μεθοδικότητα του Εκπαιδευτή, ο μαθητής θα βιώσει έφιππος και εν κινήσει τη μεγάλη σημασία του ίδιου του "καθίσματος" και όχι της στηρίξεως των χειρών του ως θεμέλιο της ασφαλούς ιππεύσεώς του. 

     Τότε, θα επιτραπεί στο μαθητή να αναλάβει τις ηνίες και υπό την συνεχή παρατηρητικότητα του Εκπαιδευτή, έστω και χωρίς τη στομίδα, ο Ίππος θα είναι διπλά ευτυχής στο στόμα μη δεχόμενος βία ή έστω καταπόνηση.    

     Και από αυτή τη πρώτη στιγμή, μέχρι και τη τελευταία που η ζωή θα τον αξιώσει να βρίσκεται πάνω στη ράχη του Ίππου, αυτή η μικρή, διακριτική, "καμπύλη" των ηνιών θα υπογραμμίζει τις "καλές χείρες" του Ιππέως αλλά και τον σεβασμό στο στόμα του Ίππου διασφαλίζοντας την καλή του σχέση με τον Άνθρωπο!

     Στη Σχολή των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" είμαστε υπερήφανοι για την ικανότητά μας να χειριζόμαστε με ασφάλεια αλλά, κυρίως με σεβασμό,άνευ στομίδος, Ίππους οι οποίοι μέχρι πριν λίγο ιππεύονταν με στομίδα. Για τον Ίππο ένα καλοδεχούμενο δώρο, για μας μια αναγκαιότητα αφού, με τα δύο χέρια αποσπασμένα στην Έφιππη Τοξοβολία η χρήση των ηνιών αποδεικνύεται ανέφικτη. Και γι αυτό φροντίζουν οι Εκπαιδευτές μας οι οποίοι εργάζονται με αυταπάρνηση και, κυρίως, χωρίς ...χρονόμετρο, μέχρι ο κάθε μαθητής μας αφιππεύσει ωφελημένος από το κάθε μάθημά του!