ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

OΙ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΜΑΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ

 

     Το βασικό ένδυμα το οποίο ο Αρχηγός των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» σχεδίασε και προετοίμασε για να συμμετάσχει στους δύο πρόσφατους διεθνείς Αγώνες Έφιππης Τοξοβολίας στην Ουγγαρία, είναι εμπνευσμένο τόσο χρωματικά όσο και σχεδιαστικά από την αφιερωματική εικόνα της «Δεήσεως» των Στρατιωτών-αδελφών Ιωάννου και Γεωργίου Μάνεση που βρίσκεται στον Ναό του Αγίου Γεωργίου (Βενετία) με χρονολόγηση 21η Απριλίου 1546.

 

     Για το ένδυμα του Αρπάλυκου προτιμήθηκε μάλλινο ύφασμα ώστε να συνάδει με το μήκος του ως προοριζόμενο για χειμερινή χρήση υπό χαμηλές θερμοκρασίες. Όμως, παρά το ότι χρησιμοποιήθηκε στους συγκεκριμένους Αγώνες υπό υψηλές θερινές θερμοκρασίες, ο ίδιος ο Αρπάλυκος διευκρίνισε ότι δεν ένοιωσε ιδιαίτερη θερμοκρασιακή ενόχληση φέροντάς το.

     Αν και στην, ως άνω, αναγεννησιακή αφιερωματική εικόνα το ένδυμα είναι πολύ πιο «κοσμικό» ως βραχύ,  ο Αρπάλυκος προτίμησε να το σχεδιάσει σχεδόν ποδήρες τολμώντας ένα πολύ σοβαρό διακύβευμα για την έφιππη άνεσή του.

     Επιπλέον, στην έφιππη πράξη, το ένδυμα του Αρπάλυκου σύμφωνα με τα όσα ο ίδιος διεπίστωσε και μας περιέγραψε, δεν υστέρησε διόλου κατά την απαιτητική λειτουργικότητα ενός ενδύματος εφίππου πολεμιστή.

     Σε γενικές γραμμές, το ένδυμα που σχεδίασε και προετοίμασε ο Αρπάλυκος για τις αγωνιστικές του εμφανίσεις είναι και ιστορικώς ακριβές και εξαιρετικά αισθητικό, απεδείχθη δε μάλλον ιδανικό για έφιππη δράση και, παρά το «βαρύ» ύφασμά του, όχι ιδιαιτέρως «ενοχλητικό» για θερινή χρήση, πάντοτε διακριτικό ώστε να προβάλλει τον Ίππο και κρατώντας σε «δεύτερο πλάνο» τον Ιππέα.

     Και όλα τούτα, χωρίς να παραβλέπεται η σχεδιαστική γραμμή του η οποία, εντυπωσιακά σεμνή και απέριττη, «συμφιλιώνεται» πλήρως με τον ιδιαίτερο σωματότυπο του Αρπάλυκου κάνοντάς τον να ξεχωρίζει ανάμεσα σε όλους τους συναγωνιζομένους. Kαι ο Αρπάλυκος μας έχει συνηθίσει σε εντυπωσιακές σχεδιάσεις που μόνος του καταφέρνει, επιμένοντας πάντοτε στη σεμνότητα της αισθητικής γραμμής και στη λειτουργικότητα.

     Aπό την πλευρά του, ο Γεώργιος μελέτησε και σχεδίασε έναν κλασικό χιτωνίσκο, εξίσου απέριττο αλλά πολύ αντιπροσωπευτικό της αναγεννησιακής εποχής των Ελλήνων Στρατιωτών. Ο χιτωνίσκος του Γεωργίου δημιουργήθηκε (κι αυτός)  με έριο ύφασμα, κάτι ακριβές για την εποχή αλλά και τις καιρικές συνθήκες των περιοχών της κεντρικής Ευρώπης, Δαλματίας και Βαλκανίων όπου, κυρίως, έδρασαν οι Έλληνες Στρατιώτες. Και λειτουργικώς, ο χιτωνίσκος αυτός απεδείχθη ικανοποιητικός όπως μαρτυρούν και οι φωτογραφίες «δράσεως» του Γεωργίου στην αγωνιστική διαδρομή.

     Το ορφνό χρώμα του χιτωνίσκου απηχεί την αφιέρωση του φέροντος στα γήινα και την εσωτερικότητα της πολεμικής δράσεως, χρώμα που επέλεξε κι ο ίδιος ο Δάσκαλός μας Kassai Lajos για το ανώτερο ένδυμα Δασκάλου Έφιππης Τοξοβολίας.  Άλλωστε και οι «επιθετικές» τοξεύσεις του Γεωργίου δικαίωσαν απολύτως την επιλογή του συγκεκριμένου χρώματος!

     Αν και τίποτε δεν είναι τυχαίο, το χρώμα του χιτωνίσκου του Γεωργίου συνέπεσε με το χρώμα του Ίππου με τον οποίο αγωνίσθηκε στη Κοιλάδα “KASSAI”, ένα, πραγματικά, φυσικό έργο τέχνης. 

     Στους «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ» δεν αρκούμεθα, απλώς, στην …ουσία της έφιππης πολεμικής μας τέχνης, αλλά και στο σεβασμό όλων των παραμέτρων του ιστορικού πλαισίου των επικών Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως, μέσα στο οποίο λειτουργεί η Ομάδα μας, ανεξαρτήτως κόπων ή οικονομικών θυσιών που βαρύνουν τα ίδια τα Μέλη μας, αφού η Ομάδα μας δεν δέχεται «επιδοτήσεις» ή άλλα έσοδα.

     Εκείνο, όμως, το οποίο πρέπει να τονισθεί είναι ότι η αισθητική προσέγγισή μας, μακράν κάθε συρμώδους «ολισθήσεως», δεν υποκύπτει στην αντιαισθητική αθλιότητα της «στολής» των “blue jeans” που οι διεθνείς τοκογλύφοι και οι πλασιέδες τους θέλουν να μας επιβάλλουν, ούτε διέπεται από περιστασιακές «αναπαραστατικές» εξάρσεις, αλλά είναι βιωματική, απολύτως συνυφασμένη με την καθημερινότητά μας,  ό π ο υ   και εάν βρεθούμε. Μάθαμε, άλλωστε, στη ζωή να παραμένουμε σθεναρά «Ε μ ε ί ς» και να μην επιτρέπουμε σε κανένα συρμό («αισθητικό», «ιδεολογηματικό» ή …άλλο!) να μας αλλοιώσει, διατηρώντας υψηλά την Ελληνοπρέπεια της Ομάδος των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» και, εξ’ ίσου υψηλή, την όλη αισθητική αντίληψή της! 

     Ως Έλληνες και σε πλήρη αντίθεση με τους νέο-γραικύλους οι οποίοι ντρέπονται για την (όποιαν…) καταγωγή τους, εμείς αισθανόμαστε υπερήφανοι γι αυτήν και την επικαλούμεθα, μαζύ με ό,τι αφορά σ’  αυτήν, ιδιαιτέρως εν μέσω άλλων οι οποίοι, με Ιστορία και Παράδοση πολύ μικρότερη των δικών μας, προτάσσουν (και ορθώς πράττουν!) το μεγαλείο της εθνικότητός τους!

     Και, βεβαίως, όλα μας τα Μέλη ενθαρρύνονται να καλλιεργούν την Αισθητική και δη εκείνη που σχετίζεται με την ιστορικότητα της Φυλής μας σε όλες της τις περιόδους, διότι Έθνος άνευ Αισθητικής δε νοείται.