ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

    

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΠΑΘΙΣΜΩΝ

 

     “Oὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ…” στον πόλεμο, θα λέγαμε εμείς… Στους «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ», είτε άνδρες, είτε γυναίκες, είτε ενήλικες, είτε παιδιά, όλοι, μα όλοι πρέπει να είναι αξιόμαχοι!  Γι αυτό και όλοι οι «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» υφίστανται την ίδια αυστηρή εκπαίδευση με πρώτους τους Εκπαιδευτές μας, όπως η Χαρά η οποία προοριζόμενη για πολύ ανώτερες επιδόσεις, από σήμερα μπήκε στην εκπαίδευση πολύ δύσκολων αποκεφαλιστικών σπαθισμών! Αλλά τι ακριβώς εννοούμε με τον όρο «δύσκολων αποκεφαλιστικών σπαθισμών» και σε τι ωφελεί μια τέτοια εξάσκηση;

     Κατά την διάρκεια μιας πραγματικής μάχης ο έφιππος πολεμιστής συχνά θα πρέπει να εξουδετερώσει αντίπαλο πεζό αποκεφαλίζοντάς τον με τη σπάθη του. Ο αποκεφαλισμός ενός πεζού από έναν έφιππο σπαθηφόρο είναι μία διαδικασία απλή, αρκεί ο έφιππος να υπολογίσει σωστά την απόσταση από τον στόχο-«λαιμό» και να κρατήσει κατά τέτοιο τρόπο τη σπάθη του ώστε το κοπτικό αποτέλεσμά της να υποβοηθηθεί από την κίνηση-φορά (καλπασμό) του ίδιου του Ίππου, δηλαδή, με πλατειά επιφάνεια του αγχεμάχου παράλληλη προς το έδαφος και την κόψη κατευθείαν προς τον στόχο. Αυτή όμως είναι και η εύκολη εκδοχή…

     Στους «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ» επιχειρούμε τα δύσκολα γι αυτό και στη συγκεκριμένη άσκηση ακολουθούμε τη δύσκολη παραλλαγή της, με τον στόχο διατεταγμένο κατά τέτοιο τρόπο ώστε ο έφιππος σπαθιστής όχι μόνον να μη βοηθάται από την κίνηση-φορά (καλπασμό) του ίδιου του Ίππου αλλά ο απαιτούμενος χειρισμός να αντιτίθεται προς αυτή! Στη δική μας περίπτωση, λοιπόν, η καταφορά του σπαθισμού θα πρέπει να εκτελείται σχεδόν κατά 90 μοίρες κάθετα προς την κίνηση-φορά (καλπασμό) του ίδιου του Ίππου κάτι που δυσκολεύει αφάνταστα τόσο την τήρηση σωστής αποστάσεως από τον στόχο (ο Ίππος αναγκαστικώς καλείται να διέλθει πολύ κοντά από τον στόχο με όλους τους κινδύνους για τον Ίππο και τον Ιππέα που αυτό συνεπάγεται, αλλά και απαιτείται ακριβέστερος χρονισμός κατά την κοπτική καταφορά κάτι που επαυξάνει τις δυσκολίες. Αν, τώρα, σε όλες τις προαναφερθείσες δυσκολίες προστεθεί και η φύση του στόχου ο οποίος παραμένει άκαμπτος και άτμητος σε έναν σπαθισμό, αλλά και το, για λόγους εκπαιδευτικούς, υπερδιπλάσιο βάρος της σπάθης που χρησιμοποιήθηκε, τότε καταλαβαίνει κανείς τι δυσκολίες αντιμετώπισε σήμερα η Χαρά μας!

     Στις διάφορες επιδείξεις η άσκηση αυτή εκτελείται με …καρπούζια ή με …αγγούρια τα οποία κόβονται θεαματικά και …πανεύκολα! Στη περίπτωσή μας ο στόχος τοποθετήθηκε επάνω σε ξύλο και όλο μαζύ προσδέθηκε σταθερά σε ορθοστάτη υπό γωνία σχεδόν 90 μοιρών με αποτέλεσμα η Χαρά να χρειαστεί όχι μόνον να διευθύνει τον Ίππο της με μεγάλη ακρίβεια στη σωστή ευθεία (απόσταση) από τον στόχο, αλλά και να κινήσει με δεξιότητα αλλά και πλήρη δύναμη τον καρπό της ώστε ο σπαθισμός να είναι επιτυχής όπως δείχνει η φωτογραφία! Και πράγματι η Χαρά τα κατάφερε και εν προκειμένω άριστα!

     Γιατί, όμως, μια τέτοια άσκηση, με έναν Ίππο χωρίς σέλλα, χωρίς αναβολείς και χωρίς στομίδα; Ποια η ωφέλειά της; Mα, ασφαλώς, για βαθύτερο «κάθισμα», ασφαλέστερη διεύθυνση του Ίππου, όξυνση της ιππευτικής αντιλήψεως και, κυρίως, αποενοχοποίηση της μιας χειρός (σπαθηφόρου) από την στήριξη επί της ηνίας με αντίστοιχη διορθωτική βελτίωση της ισορροπίας του Ιππέως κατά την στιγμή του σπαθισμού, κάτι, που ενισχύει την ισορροπιστική ικανότητά του! Και όλα αυτά τα ένοιωσε, ασφαλώς, η Χαρά μας στο τέλος της Προπονήσεώς της, αποδεικνύοντας ότι οι Αμαζόνες δεν ήσαν μυθικές «περσόνες» αλλά πλάσματα της γήινης πραγματικότητος και του πολέμου «πατρός πάντων»!