ΜΟΝΟΗΜΕΡΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΗ ΒΟΙΩΤΙΑ Κυριακή, 2α Αυγούστου 2020

ΜΟΝΟΗΜΕΡΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΗ ΒΟΙΩΤΙΑ 

ΠΡΟΣΕΓΓΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΜΙΝΥΕΣ

Κυριακή, 2α Αυγούστου 2020

     Σπουδάζοντας την Ελληνική καταγωγή μας και ιχνηλατώντας το νήμα της φυλετικής μας ιδιοσυστασίας, οι «Έλληνες Κένταυροι» σ΄ αυτή την τρίτη εκπαιδευτικήν εξόρμησή μας οδηγηθήκαμε σε μιαν απόληξη της εθνικής μας προελεύσεως που συνιστά το προϊστορικό έθνος των Βοιωτών Μινύων το οποίο μας υποδέχθηκε, στην αρχή της εκδρομής μας, στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θηβών.

     Από αυτό το σημαντικότατο Μουσείο της χώρας μας ξεκίνησε η, τρίτη, μονοήμερη εκδρομή της Ομάδος μας, την Κυριακή 2α Αυγούστου 2020, όταν σφίξαμε τα χέρια των προϊστορικών προγόνων μας και φιλοξενηθήκαμε στον άριστα προβαλλόμενο «χώρο» τους, 

     Eδώ και προς οικονομία χρόνου λόγω περιορισμών εισόδου εξ αιτίας των μέτρων του ...κοροϊδοϊού, χωριστήκαμε σε δύο ομάδες κι ενώ η μία επισκέπτονταν το Αρχαιολογικό Μουσείο, η άλλη επισκέπτονταν το παρακείμενο Κάστρο Saint-Omer και εναλλάξ.

     Στο Αρχαιολογικό Μουσείο ξενάγησε ο Αριστείδης Μ. Μαρούλης ενώ στο Κάστρο Saint-Omer ο Ιδρυτής των "Ελλήνων Κενταύρων" κατετόπισε τους Συνταξιδιώτες μας για το μεσαιωνικό μνημείο και το ιστορικο-κοινωνικό πλαίσιο  της εποχής του.

ΣΤΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΘΗΒΑΣ

Όπου μας υποδέχονται αιώνες Ιστορίας...

Εδώ είχε τον, πάντοτε γλαφυρότατο. λόγο ο οργανωτής μας Αριστείδης Μ. Μαρούλης  ο οποίος, διερχόμενος τις αίθουσες και τους διαδρόμους και απευθυνόμενος στους ακολουθούντες Συνταξιδιώτες μας αναφέρθηκε στο ιστορικό πλαίσιο της μυκηναϊκής περιόδου της Βοιωτίας, αλλά και στην ακολουθήσασα ιστορικήν εξέλιξή του, αναφερόμενος στα μουσειακά εκθέματα. Ο αγαπημένος μας Αριστείδης αφιέρωσε αρκετήν ώρα επί δύο φορές ώστε οι Συνταξιδιώτες μας να καταλάβουν την ιστορική σημαντικότητα της Βοιωτίας και τον ρόλο που έπαιξε στον παγκόσμιο αλλά και Ελληνικό Πολιτισμό αυτό το κομμάτι του πρώιμου Ελληνισμού μέσα στον καθόλου Μυκηναϊκό Πολιτισμό, αλλά και μετέπειτα! 

     Τα Μέλη της Ομάδος μας κι όλοι οι συνταξιδιώτες μας, σ΄ αυτόν τον άριστα οργανωμένο μουσειακό χώρο, όχι μόνον προσέλαβαν ανεκτίμητην ιστορική γνώση αλλά και χάρηκαν τα εκθέματά του με έναν βιωματικό τρόπο που ενθαρρύνει η μουσειολογική προσέγγιση αυτού του σημαντικότατου Μουσείου της Πατρίδος μας.

     Με πλήρη έκθεση και άψογη παραστατικότητα όχι μόνον η αρχαιολογία της Βοιωτίας αλλά και η ανίδρυση του ίδιου, αυτού του Μουσείου αναδεικνύεται μέσα από τις προθήκες του και τις εγκαταστάσεις του που βρίθουν σημαντικών τεκμηρίων μέχρι και οι κάτω αύλειοι χώροι του που εντυπωσιάζουν τον επισκέπτη με την ιστορική τους πληροφόρηση αλλά και υψηλήν αισθητική.

     Με μία πλουσιότατη συλλογή εντύπων τα οποία προσφέρονται ευγενώς στον επισκέπτη το Αρχαιολογικό Μουσείο της Θήβας σε κάνει υπερήφανο ως Έλληνα και Ευρωπαίο!

     Και, βεβαίως με ένα άριστο προσωπικό γύρω μας, η παραμονή μας σ΄ αυτό το Μουσείο ήταν όχι μόνον γνωστικώς γόνιμη αλλά και λίαν ευχάριστη, με όλους μας μαγνητισμένους από την ποιότητα αλλά και τον τρόπον αναδείξεως των πάμπολλων, σπουδαιότατων, εκθεμάτων.

     Εδώ, κάθε σημείο σε συναρπάζει και σε συγκινεί με την ευλαβική σπουδή του σεβασμού κάθε λεπτομέρειας, όπως αυτής της ορθής στηρίξεως των εκθεμάτων, κάτι που μας έκανε να απαθανατίσουμε και να σας παρουσιάσουμε με ενθουσιασμό στην ακόλουθη φωτογραφία. 

     Και οι "Έλληνες Κένταυροι" με την Παιδεία και το ενδιαφέρον τους για τα πολιτισμικά μας "πράγματα", δεν θα ήταν δυνατόν να μη σχολιάσουν θετικότατα όσα είδαμε σε αυτό τον σπουδαίο χώρο αναδείξεως της Ιστορίας.

     Διότι η τελική αξιολόγηση ενός "Μουσείου" δεν περιορίζεται στην αξία των εκθεμάτων του ή της παρουσιάσεώς τους αλλά προεκτείνεται σε τόσες παραμέτρους των οποίων το άθροισμα, τελικώς, αποφαίνεται!

     Δυστυχώς, παρά το ότι η Αρχαιολογία αποτελεί το μεγάλο "κεφάλαιο" του Ελληνικού Πολιτισμού αλλά, γιατί όχι και της σύγχρονης Οικονομίας μας, σπανίως συναντούμε στη χώρα παρόμοια Μουσεία και μέγας ένοχος όχι, απλώς, το Υπουργείο Πολιτισμού ή οι κατά τόπους Αρχαιολογικές Εφορίες αλλά, γενικώς, η "μικροκάλαθη" προσδοκία προβολής της ιστορικής σημαντικότητος της Ελλάδος από τους σημερινούς της κατοίκους οι οποίοι περί τα ασήμαντα τυρβάζουν...

     Και το Αρχαιολογικό Μουσείο της Θήβας, πραγματικά αξίζει και της επισκέψεως αλλά και του θαυμασμού μας!

ΣΤΟ ΚΑΣΤΡΟ SAINT-OMER ΤΗΣ ΒΑΡΩΝΙΑΣ ΤΗΣ ΘΗΒΑΣ
Aπό την 4η Σταυροφορία 
έως την ίδρυση του Δουκάτου των Αθηνών

«C H E R C H E Z  L’  É G L I S E»

     

Εδώ, ο Ιδρυτής των "Ελλήνων Κενταύρων" Εφιπποτοξότης Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης με την ωμότητα της, ιστορικώς, τεκμηριωμένης ειλικρινείας, ανεφέρθη στον Νικόλαο ΙΙ Saint-Omer και στο Κάστρο του, ενώ ανέταμε το ιστορικό πλαίσιο της εποχής κατά την οποία ο Φράγκος κατακτητής βεβήλωσε το όριο της αρχαίας Καδμείας Οχυρώσεως ανεγείροντας μέσα σ΄ αυτήν τον οικητήριο χώρο του με ό,τι αυτός συνεπήγετο. Πολέμιος κάθε μορφής σκοταδισμού και με απερίφραστη "γλώσσα" ο ομιλών εστίασε την προσοχή των Συνταξιδιωτών στον εκκλησιαστικό παράγοντα ο οποίος, κατά τεκμήριο Ιστορίας, ενέχεται για τα χειρότερα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητος με ενδεικτικό το μέγα έγκλημα των Σταυροφοριών και της βίαιης εκχριστιανίσεως πληθυσμών η οποία, συχνά, εκόστισε στις κοινωνίες τίμημα γενοκτονίας! Ο ομιλών, είπε:

     «Βάναυσα και ...παλαιόθεν ενοχοποιημένη η γυναίκα δέχθηκε ένα καίριο πλήγμα από την φράση του Γάλλου λογοτέχνη Αλεξάνδρου Δουμά «cherchez la femme» που πρωτο-εμφανίστηκε στο μυθιστόρημά του «Οι Μοϊκανοί των Παρισίων» το 1854. Η φράση αυτή η οποία παραπέμπει στην γυναίκα προς αναζήτηση του …ενόχου (“αναζητήσετε την γυναίκα”) αφορά, βεβαίως, … «ενοχές» λίαν περιορισμένης «εμβελείας» διότι, προκειμένου περί ουσιωδών ιστορικών ενοχών, η φράση θα πρέπει να τροποποιηθεί σε … «cherchez l’ Église», τουτέστιν, «αναζητήσετε την …εκκλησία», αφού, η εκκλησία μεσουρανώντας στον Mεσαίωνα υπήρξε υπαίτια των μεγαλυτέρων σφαγών της Ιστορίας οι οποίες αποτυπώθηκαν στα ευρωπαϊκά χρονικά με την μορφή των «σταυροφοριών»!

     Βουτηγμένη στα ανομήματα μιας διοικητικής διαφθοράς η θεοκρατική Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία η οποία αποκαλείται «βυζάντιο» από τους ανιστορήτους, το 1071 στη μάχη του Μαντζικέρτ υποκύπτει σε μία καθοριστική καταστροφή η οποία σηματοδοτεί το τέλος της στρατηγικής της κυριαρχίας αναδεικνύοντας τους Σελτζούκους νικητές μέσα στη περιοχή της μέχρι τότε κυριαρχίας της. Και, βεβαίως, πίσω από αυτό το οικτρό αποτέλεσμα βρίσκονταν η εκκλησιαστική καμαρίλα η οποία πάντοτε χειραγωγούσε την έκλυτη «Βασιλεύουσα» η οποία παρέπαιε στην τρυφηλότητά της μεταξύ Ρώμης και Μέκκας. Και εν προκειμένω, η εκκλησία ήταν ο ένοχος της διαρκούς αποδυναμώσεως του στρατού του οποίου την «ικμάδα» έθεσε υπό την …μοναστικήν εκμετάλλευσή της εξαναγκάζοντας την διοίκηση να αφεθεί στην άμυνα, πανσπερμίας, ξένων μισθοφόρων (Νορμανδών, Βουλγάρων, Πετσενέγκων, Φράγκων, Αλανών, Γότθων, Σλάβων, Χαζάρων, Τουρκομάνων Ούζων και Κουμάνων, καθώς και Ιβήρων από την Αρμενία) εντελώς αναξιόπιστων για την «θωράκιση» της αυτοκρατορίας ενώ, παραλλήλως, από 1057 μέχρι το 1081 άλλαξαν …πέντε(!) αυτοκράτορες κατόπιν αγρίων φατριαστικών μεθοδεύσεων οι οποίες εξυφάνθησαν με επίκεντρο, πάντοτε, την …εκκλησία! Περιπαίζοντας κι εμείς με τον ανιστόρητο όρο «βυζαντινός» ο οποίος καθιερώθηκε  μ ε τ ά  την κατάρρευση της μέχρι τότε Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, θα πούμε ότι ο «βυζαντινός» αυτοκράτορας Ρωμανός Δ’ Διογένης (1067-1071) αιχμαλωτίστηκε και ταπεινώθηκε από τους Σελτζούκους, παρακολουθώντας τον στρατό του να αφανίζεται. Κι αυτή η εκκλησία της αμαρτωλής Κωνσταντινουπόλεως ήταν, ουσιαστικώς, ο ιστορικός «επιδιαιτητής» ο οποίος ανέδειξε ως … «κατά κράτος» νικητή της Μάχης του Μαντζικέρτ τον Σελτζούκο στρατηλάτη  Μουχάμμαντ ιμπν Νταούντ, τον επονομαζόμενο και «Αρπ Αρσλάν» («ηρωικό λιοντάρι», 1026 ή 1029 ή 1032 – 1072) Σουλτάνο (1063-1072) της Μεγάλης Σελτζουκικής Αυτοκρατορίας στην Περσία και το Ιράκ. «Cherchez l’ Église», λοιπόν και όχι μόνον…

     Με συρρικνωμένη, πλέον, την δύναμή της, η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (το, κατά φαντασίαν ανιστορήτων, «βυζάντιον») παραμένει  έρμαιο μιας εκκλησίας η οποία, προς χάρη των συντεχνιακών συμφερόντων της, αναπαράγει την δυστυχία των λαών που την υπομένουν και την αναδεικνύουν σε πραγματικό δυνάστη τους με το πολυαίμακτο επινόημα των «σταυροφοριών», μέχρι που «φθάνουμε» στην τραγική Δ’ Σταυροφορία η οποία υπήρξε ένας ενδοχριστιανικός «εμφύλιος» πόλεμος που αποδεικνύει ότι η θρησκεία της ...«αγάπης», ανέκαθεν ήταν θρησκεία εξουσιαστικής αντιπαλότητος και μίσους!

     Το 1199, όταν η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία βρίσκονταν υπό την διάλυση εσωτερικών κλυδωνισμών και εξωτερικών επιθέσεων, ο (δυτικός) πάπας Ιννοκέντιος Γ' κήρυξε άλλη μια Σταυροφορία, πάντοτε επί τω ...θρησκευτικώ προσχήματι της καταλήψεως της Ιερουσαλήμ, όμως ο Γερμανός Αυτοκράτορας και οι Βενετοί διετύπωσαν την θέση, αυτή την φορά, να μην αντιμετωπισθούν ως εχθροί οι Μουσουλμάνοι αλλά οι ανατολικοί ομόδοξοί τους Χριστιανοί με πρόταγμα τον  θ ρ η σ κ ε υ τ ι κ ό   στόχο της ενώσεως των δύο ...εκκλησιών. Και πάλι το «Cherchez l’ Église» θα κυριαρχούσε καταλυτικά παραδίδοντας, τελικώς, την Κωνσταντινούπολη και τα εδάφη της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην κυριαρχία των Φράγκων. Πράγματι τον Ιούλιο του 1203 οι σπεκουλαδόροι Σταυροφόροι αρχίζουν την πολιορκία της Κωνσταντινουπόλεως της οποίας οι κάτοικοι, υπό συνθήκες αθλίας παρακμής για την οποία ευθύνονταν η ...εκκλησία, μόλις είχαν εκθρονίσει τον Αυτοκράτορα Αλέξιο Γ' στέφοντας τον νέο Ισαάκιο Β΄και ως συναυτοκράτορα τον γιο του Αλέξιο Δ' οι οποίοι, συντομότατα και αυτοί, ...δολοφονήθηκαν μέσα στην αποσύνθεση του "βυζαντίου". Τελικώς, τον Απρίλιο του 1204 οι πλιατσικολόγοι πολιορκητές Σταυροφόροι, εισέβαλαν στην Κωνσταντινούπολη και την λεηλάτησαν οικτρά κατακλέβοντας ό,τι έβλεπαν μπροστά τους και "ξεκουβαλώντας" ακόμη και έργα τέχνης. Οι Φράγκοι, πλέον κυριαρχούν στα όρια της άλλοτε Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (βυζαντίου) και θα περάσουν πολλές δεκαετίες πολέμων, μέχρι το 1261 όταν ο Μιχαήλ Παλαιολόγος, Αυτοκράτορας της Νικαίας ανακαταλαμβάνει την Κωνσταντινούπολη και στέφεται Αυτοκράτορας ως Μιχαήλ Η'. Εν τω μεταξύ, η κυριαρχία των Φράγκων στην Κωνσταντινούπολη πυροδοτεί διοικητικούς ανασχηματισμούς στην πάλαι επικράτειά της μεταξύ των οποίων και η ίδρυση του Δουκάτου των Αθηνών.

     Το Δουκάτο των Αθηνών ήταν κρατίδιο με έδρα την Αθήνα και δημιουργήθηκε το 1205, έναν χρόνο μετά την κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως από τους Σταυροφόρους ενώ διατηρήθηκε έως την κατάληψη της Αθήνας από τους Οθωμανούς, το 1456, δηλαδή, μετά από 251 χρόνια υπάρξεως.

     Τα εδάφη του Δουκάτου των Αθηνών περιελάμβαναν την Αττική, τη Βοιωτία και ένα μέρος της νότιας Θεσσαλίας συνορεύοντας αρχικά με το λατινικό βασίλειο της Θεσσαλονίκης και την μαρκιωνία της Βοδονίτσας στα βόρεια και την κομητεία των Σαλώνων και τη βυζαντινή ηγεμονία της Ηπείρου στα δυτικά. Επίσης οι δούκες ασκούσαν επιρροή και εξουσία σ' ένα τμήμα της Φραγκοκρατούμενης Ευβοίας. Οι δυο σημαντικότερες πόλεις του δουκάτου ήταν η Αθήνα και η Θήβα, όπου υπήρχαν τα παλάτια των δουκών και οι έδρες των δύο αρχιεπισκόπων. Και πάλι ...«Cherchez l’ Église».

     Η Βαρωνία της Θήβας ήταν ένα από τα μεσαιωνικά φέουδα της Φραγκοκρατίας στην Ελλάδα που ιδρύθηκε το 1205 από τον Βονιφάτιο τον Μομφερρατικό. Πρωτεύουσα της Βαρωνίας που καταλάμβανε σχεδόν όλη την σημερινή Βοιωτία ήταν η Θήβα.

     Το 1204 ο Βονιφάτιος κατέκτησε την Βοιωτία και το 1205 την έδωσε φέουδο του Κύρη των Αθηνών Όθων ντε λα Ρος. Το 1230 ο γιος του Γκυ Α΄ ντε λα Ρος πάντρεψε την αδελφή του Μπόνι ντε λα Ρος με τον Φλαμανδό ιππότη Μπέλα καστράρχη του Σαιντ-Ομέρ στην Γαλλία, δίνοντας για προίκα την μισή Βαρωνία και την πόλη της Θήβας. Έκτοτε η Βαρωνία διοικούνταν η μισή από τους Δούκες της Αθήνας και η υπόλοιπη μισή από την οικογένεια Σαίντ Ομέρ, ενώ ο Νικόλαος ΙΙ του Σαιντ-Ομέρ (Nicolas II Saint-Omer, 1258-1294) έχτισε το Κάστρο των Σαιντ-Ομέρ που τμήμα του διασώζεται ακόμα στη Θήβα και είναι αυτό το οποίο επισκεπτόμαστε σήμερα.

     Σε ένα βιβλίο από την Βιβλιοθήκη των "Ελλήνων Κενταύρων" τυπωμένο στο Παρίσι το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνος με θέμα την Φεουδαλικήν Αχαία εντοπίζουμε μία γενεαλογικήν αναφορά στον Οίκο Saint-Omer.

     Βεβαίως, Κάστρο στη Θήβα προϋπήρχε από τη μεσοβυζαντινή εποχή. Η τειχισμένη πόλη αναπτύσσονταν στον λόφο της Καδμείας, σε έκταση 300 στρεμμάτων, και προστατευόταν από ένα απλό κατακόρυφο τείχος, που ενισχύονταν με ορθογώνιους πύργους σε αραιά διαστήματα. Τμήματα του περιβόλου αυτού διατηρούνται σε διάφορα σημεία μέσα στη σύγχρονη πόλη, ή μαρτυρούνται από παλαιότερους συγγραφείς, ή αποκαλύφθηκαν στη διάρκεια σωστικών ανασκαφών. Και στα χρόνια της Φραγκοκρατίας, η φλαμανδική οικογένεια Σαιντ Ομέρ, ανέδειξε άρχοντες της Θήβας, ενώ, ο εξ αυτών, Νικόλαος Β΄ Σαιντ Ομέρ ενίσχυσε τις βυζαντινές οχυρώσεις της Καδμείας και κατασκεύασε κάστρο που έγινε, τελικώς, η κατοικία του. Το 1287, ο ίδιος έγινε και Βάιλος του Πριγκιπάτου της Αχαΐας μετά το θάνατο του Γουλιέλμου ντε λα Ρος και με αυτή την ιδιότητά του έκτισε και το Παλαιόκαστρο Ναυαρίνου.

     Σύμφωνα με το "Χρονικόν του Μορέως", το κάστρο της Θήβας ήταν τόσο μεγάλο ώστε θα μπορούσε να κατοικήσει σε αυτό βασιλιάς με την ακολουθία του, ενώ το εσωτερικό του κοσμούσαν ιστορικές τοιχογραφίες με τα κατορθώματα των Σταυροφόρων στη Συρία και την Παλαιστίνη. Για το συγκεκριμένο κάστρο, διαβάζουμε στο "Χρονικόν του Μορέως": 

«Ἀπὸ τοῦ πλούτου τοῦ πολλοῦ, τὴν ἀφεντίαν ὅπου εἶχεν,

τὸ κάστρον τοῦ Σαὶντ Ὀμερίου, ὅπου ἦτον εἰς τὴν Θήβαν,

ἐποίησεν, κ᾿ ἔχτισεν αὐτὸ κάστρο ἀφιρὸν εἰς σφόδρα·

οἰκήματα ἔποικε εἰς αὐτὸ διὰ ἕναν βασιλέαν.

Ἔποικεν γὰρ κ᾿ ἐχτίσεν το κ᾿ ἐκαταϊστόρησέν 

το τὸ πῶς ἐκουγκεστήσασιν οἱ Φράγκοι τὴν Συρίαν.»

     Το κάστρο παρέμεινε στην ιδιοκτησία της οικογένειας των Σαιντ Ομέρ μέχρι το 1314 που ο τελευταίος απόγονος της δυναστείας, Νικόλαος Γ’, πέθανε άκληρος και αφού προηγουμένως είχε εγκατασταθεί στο Σανταμέρι της Αχαίας όπου έκτισε κάστρο. Ήδη από το 1311, το κάστρο είχαν καταλάβει οι Καταλανοί, οι οποίοι είχαν επικρατήσει στην περιοχή.

     Στο "Χρονικόν του Μορέως" αναφέρεται ρητά ότι αργότερα το φρούριο καταστράφηκε από τους ίδιους τους Καταλανούς για να μην πέσει σε χέρια αντιπάλων. Αυτό πιθανόν έγινε κατά το 1331 όταν αναμενόταν η επίθεση του Walter II de Brienne, ή κατά την δεκαετία του 1360, κατά τη διάρκεια εμφυλίων συρράξεων μεταξύ των φιλόδοξων αρχηγίσκων των Δουκάτων.

     Θεωρείται ότι ο σωζόμενος μεσαιωνικός πύργος στην αυλή του σημερινού Μουσείου, στο βόρειο άκρο του λόφου, αποτελούσε τμήμα, ίσως το ακροπύργιο (donjon) του κάστρου αυτού. Προφανώς ο πύργος συνέχισε να είναι σε χρήση σε όλη την μεσαιωνική περίοδο μέχρι και τους νεότερους χρόνους, μετά την καταστροφή του υπόλοιπου συγκροτήματος. Δομικώς, ο πύργος έχει ορθογώνια κάτοψη με διαστάσεις 13,60μ x 16,00μ και πάχος τοίχων 3μ. Σώζεται σε ύψος 13μ. Οικοδομήθηκε σχεδόν αποκλειστικά από λαξευτούς δόμους μεγάλων διαστάσεων, συνήθως αρχαίο υλικό σε δεύτερη χρήση. Στην αρχική του μορφή θα διέθετε τουλάχιστον τρεις ορόφους, από τους οποίους σώζεται σήμερα το ισόγειο και ο πρώτος όροφος μέχρι το μέσο περίπου του ύψους του. Η στέγαση του ορόφου έχει προ πολλού καταρρεύσει, ενώ οι θόλοι του ισογείου, όπου βρίσκονταν αποθηκευτικοί χώροι ή κιστέρνες για νερό, διατηρούνται σε καλή κατάσταση. Η είσοδος στον πύργο γινόταν από τον όροφο μέσω θύρας που διασώζεται στη δυτική πλευρά, σε ύψος 8 μ. περίπου από το επίπεδο του εδάφους. Στην είσοδο αυτή θα οδηγούσε ξύλινη ανασυρόμενη κλίμακα, ενώ κτιστή κλίμακα διαμορφωμένη μέσα στο πάχος της τοιχοποιίας συνέδεε τον πρώτο όροφο με τον –χαμένο σήμερα– δεύτερο όροφο του κτηρίου.

     Όλα τούτα τα οποία σχετίζονται με το κάστρο Saint-Omer διαδραματίζονται μέσα στο μεσαιωνικό κεντροευρωπαϊκό κοινωνικο-οικονομικό πλαίσιο του φεουδαλισμού (ή, φεουδαρχίας) για το οποίο θα πρέπει να σημειωθούν λίγες αράδες.

     Η ευρωπαϊκή φεουδαρχία (ή φεουδαλισμός) ήταν ένα κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό σύστημα βασισμένο στον συνδυασμό της εκκλησιαστικής εξουσίας και της πλουτοκρατίας των γαιοκτημόνων, παράγοντες εντελώς αντίθετοι της αριστίνδην ηρωικότητος των ηρωικών χρόνων των Ελλήνων. Ο μεσαιωνικός ευρωπαϊκός φεουδαλισμός «κατάγεται» από την Ρωμαϊκήν Αυτοκρατορία και διαμορφώνεται, περίπου, τον 11^ο αιώνα ως ολοκληρωμένο σύστημα στα δυτικοευρωπαϊκά κράτη που προήλθαν από τη διάλυση της Αυτοκρατορίας των Καρολιδών. Πολύ διαφορετικός, περισσότερο αξιοκρατικός και λιγότερος πλουτοκρατικός υπήρξε ο φεουδαλισμός στην Ανατολή και, δη, στην Ιαπωνία. Ενίσχυσε τον θεσμό της δουλείας, κατέστησε δυσδιάκριτα τα «όρια» μεταξύ αγροτών και δουλοπαροίκων με το μέγεθος της γαιοκτησίας να αναδεικνύει τον γαιοκτήμονα κύριο ζωής και θανάτου των υποτελών του, κάτι το οποίο, βεβαίως, περιέστειλε κάθε έννοια κοινωνικής δικαιοσύνης. Ο μεσαιωνικός ευρωπαϊκός φεουδαλισμός αρχίζει να υφίσταται σοβαρή «κρίση» από τον 13^ο αιώνα και «σφραγίζεται» καθοριστικώς από την μεγάλη Πανώλη του 1348. Στα τέλη του 13ου αιώνος η παραγωγή είχε φτάσει σε στασιμότητα, καθώς οι μεγάλες απαιτήσεις της αριστοκρατίας στέρησαν από τους χωρικούς την ευκαιρία δημιουργίας πλεονάσματος και χρηματικού αποθέματος, που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τη βελτίωση των εργαλείων και των μεθόδων παραγωγής. Στη διάρκεια του 14ου αιώνος η μερίδα του πληθυσμού που δεν απασχολούνταν στην παραγωγή τροφίμων είχε αυξηθεί, όπως είχαν αυξηθεί και το λειτουργικό κόστος της πολιτικής εξουσίας και το κόστος του πολέμου. Συνέπεια αυτών ήταν η στροφή των φεουδαρχών στον δανεισμό, με τελικούς αποδέκτες της πίεσης τον αγροτικό πληθυσμό. Και τον 15^ο αιώνα ο φεουδαλισμός μετασχηματίζεται στην κεντρικήν Ευρώπη όχι εξυγιαινόμενος αλλά λαβαίνοντας άλλες καπιταλιστικές εκφάνσεις μέχρι τις ημέρες μας! «Cherchez l’ Église», λοιπόν και εν προκειμένω...

     Ο ευρωπαϊκός Μεσαίωνας παρήγαγε έναν ιδιότυπο Πολιτισμό ο οποίος, σε όλες του τις εκφάνσεις, κάθε άλλο παρά χαρακτηρίζεται από κοινωνική δικαιοσύνη. Η κυριαρχία της σκοταδιστικής εκκλησιαστικής θεοκρατίας υπήρξε τόσο αποπνικτική ώστε κατάφερε να διαφθείρει ακόμη και την ηρωική ιδιοσυστασία των πολεμιστών, μετατρέποντάς τους σε ...«όπου γης», τοκογλυφούντες τραπεζίτες (βλ. Ναίτες ιππότες). Και, δυστυχώς, από τότε, στην γηραιά ήπειρο τίποτε ουσιώδες δεν άλλαξε επί τα βελτίω... Η φεουδαρχία των ευρωπαϊκών μεσαιωνικών χρόνων στηριγμένη στους μεγαλοκτηματίες και στη δουλεία (των υποτακτικών τους) υπό την υψηλή «σκέπη» της Εκκλησίας και τα όπλα των πραιτωριανών της εποχής, ας μη νομισθεί ότι ξεπεράστηκε... Οι μεγαλοκτηματίες εξακολουθούν να κυβερνούν (ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, σήμερα, κατέχει 135 ακίνητα, κάτι περισσότερο από τον Νικόλαο ΙΙ Saint-Omer ...) oι σκλάβοι (εργαζόμενοι) εξακολουθούν να αγωνίζονται για να εξοφλήσουν τις ΔΕΚΟ και η χρυσοπλούμιστη Εκκλησία, υπό την προστασία των πραιτωριανών ενός κράτους ομοίως διεφθαρμένου εκείνου της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και του Δουκάτου των Αθηνών, εξακολουθεί να κυριαρχεί από ...άμβωνος αποδεικνύοντας ότι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο δεν ...ταξιδεύει με «διαβατήριο» συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου, εθνικότητος ή δόγματος, αλλά με το «ελευθέρας» της ανοησίας των όχλων οι οποίοι, όπως τεκμηρίωσε κι ο Γουσταύος Λε Μπον, χαρακτηρίζονται από την απουσία συλλογικής νοημοσύνης.»

ΣΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΑΚΡΑΙΦΝΙΟΥ 
Τον "αχυρώνα" ξένων γαϊδάρων χτισμένο επάνω 
σε Ελληνικό Ναό

     Ο ναός του Αγίου Γεωργίου αποτελεί τεκμήριο εβραιοχριστιανικής βαρβαρότητος χτισμένος, όπως όλοι κατά κανόνα οι εβραιοχριστιανικοί ναοί, με κατασπαραγμένα αρχαία μέλη, επάνω στον αρχαίο Ναό του Διονύσου!

     Βρίσκεται στο νότιο άκρο του οικισμού του Ακραιφνίου, στις υπώρειες του λόφου Βίγλιζα ή Σκοπιά, όπου σώζονται εκτεταμένα κατάλοιπα της αρχαίας ακρόπολης δύο οικοδομικών φάσεων, του 4ου αι. π.χ.χ. και των Ελληνιστικών χρόνων.

     Στη θέση του χριστιανικού μνημείου είναι βέβαιο ότι προϋπήρχε ο αρχαίος ναός του Διονύσου διότι το μαρτυρά ο Παυσανίας στα "Βοιωτικά", αναφέροντας ότι κατά την επίσκεψή του στο Ακραίφνιο (175-176 μ.χ.χ. ) εξακολουθούσε να υπάρχει ο παλαιός ναός του Διονύσου και το λατρευτικό του άγαλμα.. Αυτό ενισχύεται και από την γνώμη του Γάλλου αρχαιολόγου Μαυρίκιου Holleaux που έκανε τις ανασκαφές στο γειτονικό Πτώον το 1866. Όμως, το "ες έδαφος φέρειν" των ιεροσύλων οπαδών του χριστιανικότατου Θεοδοσίου είχε και εν προκειμένω την ολέθρια εφαρμογή του από εκείνους που αιτιώνται τον ...Ερντογκάν για την "βεβήλωση"  ενός Ρωμαϊκού τεμένους που δεν τους ανήκει!

     Πλήθος από αρχαία μέλη και ενεπίγραφοι λίθοι έχουν χρησιμοποιηθεί ως δομικό υλικό στην κατασκευή του κακότεχνου αυτού κτηρίου. Ευτυχώς, από τους τοίχους του κυρίως ναού, έχουν αποτοιχισθεί και βρίσκονται στο μουσείο Θηβών, τρεις μαρμάρινες στήλες, μεγάλης αρχαιολογικής αξίας, με εκτενέστατες επιγραφές της ρωμαϊκής περιόδου (1ος μ.χ.χ. αιώνας), που χαράχτηκαν με την φροντίδα του πολίτη της αρχαίας Ακραιφνίας, Επαμεινώνδα Επαμεινώνδου. Εκ των στηλών αυτών: Η πρώτη περιλαμβάνει το ψήφισμα για την αποστολή πρεσβείας των «Πανελλήνων» στη Ρώμη προκειμένου να συγχαρεί τον νέο αυτοκράτορα Γάϊο Γερμανικό (Καλιγούλα) και την ευχαριστήριο επιστολή του αυτοκράτορα προς τους Έλληνες. Η δεύτερη περιλαμβάνει τον λόγο που εκφώνησε ο Νέρωνας στην Κόρινθο, στα Ίσθμια, το 67 μ.χ.χ. με τον οποίο παραχωρούσε ελευθερία στους Έλληνες και απαλλαγή από τους φόρους, καθώς επίσης και τις τιμές που απέδωσαν οι Ακραιφείς στον αυτοκράτορα. Η τρίτη περιλαμβάνει την κοινωνική προσφορά του Επαμεινώνδα προς τους συμπολίτες του Ακραιφνείς, τους Βοιωτούς, και στους Έλληνες γενικότερα.

     Εκτός όμως απ΄ αυτές, πλήθος άλλων επιγραφών, αλλά και αρχαίων σπαραγμάτων βρίσκονται ακόμη εντοιχισμένες στο κτήριο επιβεβαιώνοντας την εβραιοχριστιανικήν ιεροσυλία που επαναλαμβάνεται σε όλα τα κακότεχνα κτίσματα ναών αυτού της ξενόφερτου δόγματος.

     Η αφορμή της ανεγέρσεως αυτού του αλλοδόξου τεμένους, επίσης, δεν έχει καμία σχέση ούτε με την Ελλάδα ούτε με τον Ελληνισμό. Πολλοί ...γάιδαροι, μάλωναν και μαλώνουν (και θα ...μαλώνουν!) σε ξένον αχυρώνα...

     Μετά την κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως από τους Φράγκους σταυροφόρους της 4ης Σταυροφορίας (1204 μ.χ.χ.), αρχίζει και η περίοδος της Φραγκοκρατίας στην Ελλάδα. Έκτοτε και μεχρι τις αρχές του 14ου μ.χ.χ. αιώνα το Ακραίφνιο (Καρδίτσα) όπως και όλη η Βοιωτία υπάγεται στο Δουκάτο των Αθηνών. Στις αρχές του 1311 μ.χ.χ. οι Καταλανοί μισθοφόροι που βρίσκονταν μέχρι τότε στην υπηρεσία των Φράγκων διατάσσονται από αυτούς να εγκαταλείψουν την Ελλάδα. Αυτοί αρνούνται να υπακούσουν και απαιτούν τους μισθούς που τους οφείλουν και ζητούν την άδεια να εγκατασταθούν στην περιοχή επειδή όπως έλεγαν δεν είχαν άλλο τόπο να μείνουν και ούτε στη πατρίδα τους μπορούσαν να επιστρέψουν. Οι Φράγκοι δεν συμφωνούν και αποφασίζουν να τους εκδιώξουν δια της βίας. Ο Άγγλος ιστορικός Ουίλλιαμ Μίλλερ μας πληροφορεί ότι στις 15 Μαρτίου του 1311 μ.χ.χ. ο Δούκας της Αθήνας Βάλτερ Ντε Μπριέν συγκεντρώνει την αφρόκρεμα των Γάλλων ιπποτών, περίπου 700 άτομα, έξι χιλιάδες ιππείς, τρεις χιλιάδες πεζούς, και αποφασίζει να τους αντιμετωπίσει στην Κωπαΐδα. Ένας Καταλανός χρονογράφος ανεβάζει το σύνολο του Φράγκικου στρατού σε 20.000 πεζούς και ιππείς. Από την εξέλιξη της μάχης φαίνεται ότι, οι Φράγκοι δεν είχαν υπολογίσει καλά το έδαφος της περιοχής, και μάλιστα τον Μάρτη μήνα που ακόμα δεν είχε περάσει η επίδραση του χειμώνα. Το γρασίδι είχε σκεπάσει το λιμνάζον νερό, πράγμα το οποίο ήξεραν καλά οι Καταλανοί και τους περίμεναν να πέσουν στην παγίδα. Τόση ήταν η καταστροφή των στρατευμάτων των Φράγκων που σύμφωνα με τον ρήτορα Θεόδουλο: «Ουδέ πυρφόρος τις επέζησε, όπως αναγγείλει το συμβάν». Από τους Φράγκους ιππότες διασώθηκαν μόνο τρεις από την σφαγή της Κωπαΐδας. Ο Βονιφάτιος Ντε Βερόνα, ο Ρογήρος Ντελώρ, και ο Αντώνιος Ντε Φλάμα αφέντης της Καρδίτσας (Ακραίφνιο). Σύμφωνα με μία άποψη κατά την διάρκεια της μάχης ο Ντε Φλάμα έκανε τάμα στον Άη Γιώργη (προστάτης των στρατιωτικών του οποίου η λατρεία είναι ευρέως διαδεδομένη ανάμεσα στους πιστούς τόσο του ορθόδοξου όσο και του καθολικού δόγματος) αν γλίτωνε να του χτίσει εκκλησία. Έτσι σαν εκπλήρωση του τάματος έχτισε στο Ακραίφνιο την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου.

     Ανεξαρτήτως του κινήτρου του κτήτορος (που, προφανώς, είναι θαμμένος στο αρκοσόλιο του νότιου τοίχου) εκείνο που έχει ξεχωριστή σημασία είναι ότι ένας Φλαμανδός στην καταγωγή χορηγός ανέλαβε τη δαπάνη για την ανέγερση ενός κτίσματος που ακολουθεί εξ ολοκλήρου βυζαντινά πρότυπα, τηρουμένων πάντοτε των μισελληνικών συνηθειών της εβραιοχριστιανικής ναοδομίας! Η κτητορική επιγραφή που βρέθηκε και διασώζεται μέχρι σήμερα στο εσωτερικό του, αναφέρεται για πρώτη φορά από τον Γάλλο περιηγητή και συγγραφέα Buchon ο οποίος τον Απρίλιο του 1841 επισκέφθηκε το Ακραίφνιο. Η επιγραφή αυτή βρίσκεται στο μέτωπο του αρκοσολίου, που διαμορφώνεται στο κέντρο του νότιου τοίχου, με αρκετά ορθογραφικά λάθη "κλασικά" της εβραιοχριστιανικής αμαθείας, λέει τα εξής: «Ανηγέρθη ο θύος και πάνσεπτος ναός του αγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου δηά συνεργείας και πόθου πολλού του θεοσεβεστάτου καβαλάρη μισέρ Αντώνη Ντε Φλάμα. Ο δε τέλος ήλιφεν πολλών μαρτύρων όδε τέλος εύρεν ηστωρή(θη) αυτής παρά Γερμανού ιερομονάχου κε καθηγουμένου κε Νικοδήμου ιερομονάχου τον αυτάδελφον τους ανακενήσαντα των οίκον τούτον: «ετ.στωθ.ινδ Θ’». Το «ετ.στωθ.ινδ Θ’»: σημαίνει έτος 6819 ινδικτιώνος ενάτη, που αντιστοιχεί στον ένατο μήνα του 1311 μ.χ.χ. Δηλαδή έξι μήνες μετά την φονική μάχη της Κωπαΐδας ο Αντώνιος Ντε Φλάμα πραγματοποίησε το τάμα του.

     Στον αύλειο χώρο της εκκλησίας προκαλούν την οργή του επισκέπτη τα εγκαταλελειμμένα και ασβεστοποιούμενα από τον χρόνο και τις καιρικές συνθήκες, αρχαία σπαράγματα και μέλη Ελληνικών κτηρίων τα οποία παραμένουν "ατάκτως ερριμμένα", κατά τον 21ο ...αιώνα, όταν, από μόνα τους θα μπορούσαν να αναδείξουν το Ακραίφνιο και ολόκληρη την Βοιωτία με την σπουδαιότητά τους.

     Μια εγκληματικώς αδρανούσα Αρχαιολογική "Υπηρεσία" (τρομάρα της!) ένα εγκληματικώς αδρανούν "Κράτος", αχρήστων αθηνοκεντρικών λαμογιών, όλοι χειραγωγούμενοι από την εβραιοχριστιανική εκκλησία (άλλωστε, είπαμε, «cherchez l’ Église»), διασύρουν την Ελληνική Ιστορία και την ευτελίζουν πέριξ ενός κτίσματος μιας ξ ε ν ό φ ε ρ τ η ς  θρησκείας που κτίσθηκε από έναν  ξ έ ν ο  κατακτητή ως "τάμα"  ξ έ ν ω ν  αντιδικιών στο έδαφός μας! Τι ντροπή και τι  ν τ ρ ο π ή  όλα τούτα τα  ξ έ ν α  να τα προσκυνάνε οι σημερινοί "Έλληνες"...δίπλα στα καταφρονημέα Ελληνικά μάρμαρα, την ίδια ώρα που υποκριτικότατα "διεκδικούμε" τα ...Ελγίνεια για να τα εμπορευθούμε με ...εισιτήριο εισόδου το οποίο καθιέρωσε για τους Έλληνες η αλήστου μνήμης Μελίνα Μερκούρη! Και πολλαπλώς εξοργιστικό είναι το υπόλειμμα συλημένου θολωτού τάφου ακριβώς στα θεμέλια του τοίχου της εκκλησίας που δείχνει την περιφρόνηση του  ξ έ ν ο υ κτήτορος αυτού του ναοδομικού εξαμβλώματος προς ό,τι Ελληνικό!

     Ξεδιάντροπος ανελλήνιστος όχλος που νομίζει ότι καλύπτεται πίσω από την αισχρή τσιχλόφουσκα της "δημοκρατίας"  την οποία όσο αναμασά τόσο περισσότερο προσομοιάζει με ...μαϊμού η οποία παριστάνει τον Άνθρωπο! Αλλά οι μαϊμούδες δεν είναι μόνον αναιδείς, είναι και εγκληματικές όταν ενίοτε παρασύρονται από μαϊμουδιάρηδες εγκληματίες!

     Έτσι στον ίδιον αύλειο χώρο βλέπουμε και ένα καλοδιατηρημένο μνημείο δολοφονημένων Ελλήνων από συμμοριτοκομμουνιστές!

     Τα παριστάμενα Μέλη των "Ελλήνων Κενταύρων" αποτίσαμε τον οφειλόμενο φόρο Μνήμης και Τιμής στους δολοφονημένους Συνέλληνες, έχοντας κατά νου ότι με τέτοια μνημεία είναι "σπαρμένη" όλη η χώρα μας η οποία, ...μεγαθύμως, όχι μόνον παραχωρεί ατιμωρησία στους δολοφόνους, αλλά και τους ανέχεται να αρθρώνουν μέχρι σήμερα δημόσιο ..."λόγο" ή μάλλον κρωγμό παρελκυστικής ...φασιστοφοβίας!

     Ταυτοχρόνως, το παρακείμενο μικρό νεκροταφείο δείχνει μιαν εξοργιστικήν εικόνα εγκαταλείψεως με χορταριασμένους, σπασμένους, τάφους κάνοντάς σε να απορείς αν στον 21ο αιώνα υπάρχουν "αρχές" οι οποίες περιφρονούν τους πολίτες τους ακόμη και στο θάνατό τους. 

     Κάτω από τα πόδια του περιπατητή μια καταπακτή από παλιοσίδερα κρύβει ένα ...χωνευτήρι μέσα στο οποίο, ανθρώπινα υπολείμματα χαιρετούν τον ανυποψίαστο διαβάτη υπενθυμίζοντάς του ότι ζει σε μία χώρα ορθόδοξης αθλιότητος καθολικώς διαμαρτυρόμενης και άνευ αποτελέσματος, διεκδικούσας μεν την Ρωμαϊκή Σοφιά αλλά αδυνατούσας να σώσει την ίδια την Ελλάδα...

     Παρά ταύτα τα εξοργιστικά, οφειλόμενος φόρος Τιμής από όλους μας στην ευγενέστατη κ. Μαρία Μπίμη (τοπική κάτοικο) η οποία όχι μόνον φροντίζει για την ασφάλεια και ευπρέπεια όλου του χώρου αλλά και ξεναγεί αφιλοκερδώς, κατά έναν μοναδικό τρόπο, τον επισκέπτη! και πάλι ένας Έλληνας ιδαλγός, θηλυκού γένους έρχεται να περισώσει ό,τι δεν καταφέρνει να σώσει το "κράτος" των ξεδιάντροπων των Αθηνών!

     Η ύπαρξη αυτών των ευγενών εντοπίων και η αυταπάρνησή τους υπέρ του τόπου τους είναι που "ξελασπώνει" ένα ελεεινό αθηνοκεντρικό "κράτος" αχρήστων κομματόσκυλων κι εμείς παραμένουμε ευγνώμονες στην εντόπια αυτή κυρία η οποία μας προσέφερε ανιδιοτελέστατα όχι μόνον τις γνώσεις για τον τόπο αλλά, κυρίως, το δίδαγμα της αγάπης προς τον τόπο, κάτι που θεωρείται ...ντεμοντέ για την ολέθρια εποχή μας!

     Το ίδιο ενθουσιασμένοι και οι "Έλληνες Κένταυροι" με την χαρισματική ξεναγό μας, σχολίασαν θετικότατα την παρουσία της και την ξεναγική της δεξιότητα, απαντώντας σε όλες μας τις ερωτήσεις γι αυτό τον πραγματικά, ιστορικότατο τόπο στον οποίο μας έφερε η εκδρομή μας.

     Με την αναλυτική ξενάγηση της ερίτιμης κ. Μαρίας Μπίμη όχι μόνον μάθαμε σπουδαίες πληροφορίες για τον χώρο αλλά χαρήκαμε και ένα υπέροχο ξάφνιασμα όταν μας δέχθηκε φιλόξενα στον παρακείμενο ιδιόκτητο χώρο της όπου και το καλλιτεχνικό της εργαστήριο για να απολαύσουμε τις εικαστικές της δημιουργίες "Φαγιούμ" οι οποίες, πραγματικά, μας εντυπωσίασαν!

     Στον ίδιο χώρο διατηρεί και το καλλιτεχνικό του εργαστήριο και ο Σύζυγος της λαμπρής Οικοδέσποινας ο οποίος δημιουργεί γλυπτικά έργα κατεργαζόμενος τον σίδηρο με εξαιρετική δεξιοτεχνία.

     Φιλοξενότατος ελληνολάτρης, έτοιμος να εκφρασθεί χειμαρρωδώς, δια λόγου και σμίλης, για την Ιστορία και την ομορφιά του τόπου του, κλασικός Έλληνας με ό,τι αυτό σημαίνει, τούτος ο σιδηρογλύπτης θα μπορούσε να κυριαρχεί στην ρημαδιασμένη από τα κυκλώματα "αισθητική" των γυαλο-Βαρότσων που μας ενοχλούν με εξαμβλώματα, αν δεν τύχαινε να είναι ένας ταλαντούχος μοναχικός επαρχιώτης!

     Σαφώς επηρεασμένος από την Ελληνική τέχνη αυτός ο καλλιτέχνης δημιουργός μας άφησε άφωνους με τις δημιουργίες του που δεν χορταίναμε να τις παρατηρούμε και κάθε λεπτομέρειά τους μας παρέπεμπε στην αρχαία Ελληνική γλυπτική αλλά και στην τοπική ιστορία όπως το σιδηρογλυπτό που απεικονίζει τον ιππότη Αντώνη ντε Φλάμα που μας άφησε άφωνους με την ..."φλύαρη" αφαιρετικότητά του ! 

     Υπέροχος χώρος τούτη η ιδιωτική κατοικία με τα εργαστήρια του καλλιτεχνικού ζεύγους και το όλο περιβάλλον της... με τους ..."θεϊκούς" τεράστιους παπαγάλους να γεμίζουν με χρώμα το ...σκηνικό!

      Μεγάλη και η χαρά των παιδιών μας που εμπνεύσθηκαν από το "ύφος" του χώρου και χαλάρωσαν ...βαθύτατα, με κίνδυνο να ξεφύγουμε από το πρόγραμμα!

      Και η συνέχεια του προγράμματος στην τοπική ταβέρνα της κεντρικής πλατείας του Ακραιφνίου "Φλόγα" ("Flame") στης οποίας τους δροσερούς εξώστες ...υπέστημεν μία από τις μεγαλύτερες γευσιγνωστικές εκπλήξεις της ζωής μας! 

     Εδώ, πληρώνοντας 10 ευρώ (όχι, δεν ξεχνάμε κανένα μηδενικό...) σερβιριστήκαμε με μία, εναρκτήρια, πελώρια γεμιστή τομάτα, φρεσκότατη και αφθονότατη χωριάτικη σαλάτα, εξαιρετικό τυρί φέτα, απίστευτη παντζαροσαλάτα, προκλητικότατο τζατζίκι και δωρεάν απεριόριστο γαργαλιστικό ντόπιο κρασί και αναψυκτικά, ενώ ακολούθησε το κυρίως πιάτο με πελώριες καλοψημένες καραβίδες και ζουμερότατα καλοτηγανισμένα καλαμαράκια. ή, κατ΄ επιλογή, ποικιλία κρεατικών και κλείσιμο με καρπούζι και παγωτό! Ναι, αν δεν κουραστήκατε να διαβάζετε, όλα αυτά με ...δέκα (10) ευρώ και όλα ΑΡΙΣΤΑ ΜΑΓΕΙΡΕΥΜΕΝΑ με διεκδίκηση ...Cordon Bleu διότι οι εκδρομές του ...μέγιστου  Αριστείδη Μ. Μαρούλη δεν σημαίνουν μόνον Πολιτισμό και άνεση αλλά και καλοφαγία έως βαθύτατη γευσιγνωσία μέχρι ...κραιπάλης ρωμαϊκού συμποσίου! Βγαίνοντας από αυτό το ...άντρο της καλοφαγίας αναλογισθήκαμε για το πως θα φανούμε αντάξιοι του απαιτητικού προγράμματος που ακολουθούσε με αναρρίχηση στην μινυακή Ακρόπολη Γλά και τόξευση όταν όλοι παρακαλούσαμε για την εμφάνιση κάποιου με φορείο να μας εναποθέσει στα αναπαυτικά καθίσματα του πούλμαν που μας περίμενε ως άλλες επί φορείου μεταφερόμενες Θεοδώρες στον γυναικωνίτη της Σοφιάς... Έλεος Μαρούλη με τις εκπλήξεις σου και να, τελικώς, αργοσερνάμενοι σαν τους δράκους του Κομόντο μέσα σε ένα δροσερότατο πούλμαν να μας περιμένει με όλη την ασφάλεια και την πολυτέλειά του για να μας μεταφέρει στην εκπληκτική προϊστορική Ακρόπολη Γλα, όπου ήταν προγραμματισμένη η τόξευσή μας.

     Πραγματικά ένα άψογο πούλμαν με έναν άψογο οδηγό είναι το "χουζούρι" της μετακινήσεως των εκδρομών μας. Πίσω από την σκηνή στα οργανωτικά παρασκήνια, για την κίνηση κάθε τέτοιου οχήματος ο οργανωτής φροντίζει για την τήρηση αυστηρών πρωτοκόλλων ασφαλείας αλλά και σεβασμού επιπροσθέτων κανόνων λόγω κοροϊδοϊικής επικαιρότητος. Μιας ασφαλείας, που έκανε κάποιους να απορήσουν για μία ιδιαίτερη συσκευή στη δοκίδα του αλεξινέμου του πούλμαν, στραμμένη ...απειλητικά προς τον οδηγό ο οποίος, ερωτώμενος, απήντησε ευγενέστατα και με διάπλατο χαμόγελο: "Η συσκευή αυτή ακινητοποιεί επιτόπου το πούλμαν, αν ανιχνεύσει έστω και την ελάχιστη ποσότητα οινοπνεύματος στην αναπνοή του οδηγού"!    

     Και με αυτό το πούλμαν, ευγενεί φροντίδι του οδηγού μας και του οργανωτή μας, περιηγηθήκαμε την περιοχή των Θηβών όπου, εν μέσω περιοχών υπέροχης ομορφιάς και φυσικής γοητείας, "προσκρούσαμε" σε καταυλισμούς Ρομά, σε "δομές" αταξινομήτων ξενόφερτων και άλλα "τέτοια" διόλου κολακευτικά όχι μόνον για μιαν Ελλάδα αλλά και για μία ευρωπαϊκή χώρα!...

ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΓΛΑ 

Όπου η Τοξοβολία προσλαμβάνει μορφή τελετουργίας...

     Και να, μετ΄ ου πολύ, οι "Έλληνες Κένταυροι" και οι αγαπημένοι Συνταξιδιώτες μας να προσεγγίζουμε με τα Τόξα μας στην Ακρόπολη του φθάνοντας στην αρχή του απόκρημνου μονοπατιού που θα μας οδηγούσε στην Πύλη εισόδου της Καδμείας οχυρώσεως.

     Χαρακτηριστική η ορμή των Συνταξιδιωτών ανεξαρτήτως ηλικίας και αντοχών, μέσα στο εξοντωτικό λιοπύρι, να γαντζώνονται στο πετρώδες και απότομο μονοπάτι "αναρριχώμενοι" προς την Πύλη εισόδου στην Ακρόπολη.

     Αξιοθαύμαστος και πάλι ο αγαπημένος μας Μηνάς να ανεβαίνει φορτωμένος με όλη την σκευή της Τοξοβολίας που θα ακολουθούσε σ΄ αυτό τον ενεργειακό τόπο, ακούραστος και σαρωτικός, όπως σε κάθε εξόρμησή μας μη εμπιστευόμενος τα Τόξα της Ομάδος σε κανέναν, θεωρώντας τα ιερά!

     Μοναδική στιγμή για όλους η άφιξή μας εδώ απ΄ όπου νοηματοδοτήθηκε ο Πολιτισμός της ηπείρου και της Πατρίδος μας με τους οικοδεσπότες Μινύες να μας υποδέχονται στο μεγαλοπρεπές θύρωμα του προϊστορικού πολίσματός τους!

     Και, πράγματι, αυτά τα Τόξα εξαγνίστηκαν για άλλη μια φορά εισερχόμενα σε έναν καθαγιασμένο τόπο ο οποίος τα περίμενε μετά από χιλιάδες χρόνια στη θέση των Τόξων των αμυντόρων της Καδμείας οχυρώσεως.

     Το τι έγινε εδώ είναι πολύ δύσκολο να περιγραφεί διότι με την εμπνευσμένη μυητικήν εισαγωγή του Εκπαιδευτή μας Μηνά κάτω από έναν αδυσώπητον ήλιο, μια δράκα Ελλήνων , αλλά και μία ικανότατη Κινέζα Συνταξιδιώτισσα, τόξευαν επί μιάμιση ώρα τηρουμένου απολύτως ενός πρωτόγνωρου "Σχολείου Σιωπής" το οποίο κατάφερε με ένα "νεύμα" του να θεμελιώσει ο Μηνάς.

     Όσοι βρεθήκαμε σήμερα επάνω σ΄ αυτό το εδαφικό έπαρμα το οποίο, προ χιλιάδων χρόνων, συνιστούσε νησί εν μέσω τενάγους, νιώσαμε την μυσταγωγικότερην εμπειρία από την έξαρση της οποίας ξαφνιαστήκαμε βλέποντας, κάτω απ΄ τα πόδια μας, έναν κόσμο οποίος, παρά την τεχνολογική του "εκσφενδόνιση", συνεχίζει να ...μπουσουλάει!

      Και πάλι λαμπρός ο τρόπος του Μηνά, μυώντας τους Συνταξιδιώτες μας σε μία, περισσότερο τελετουργική και λιγότερο πρακτική, τοξευτική διαδικασία την οποία όλοι έδειξαν να κατανοούν και να υιοθετούν αμέσως!

     Εξαιρετική και η παρέμβαση του ακολουθούντος την εκδρομή μας Αρχηγού του Παραρτήματος των "Ελλήνων Κενταύρων Χαλκίδος και Σχηματαρίου" Εφιπποτοξότη Γ. Σταυριανόπουλου-Ιφικράτους ο οποίος συνέδραμε αποτελεσματικά το έργο του Εκπαιδευτή Μηνά.

     Σημαντική και η βοήθεια της αγαπημένης μας Νικολέτας στην αποτελεσματικήν ολοκλήρωση αυτής της μυητικής τελετουργίας υποστηρίζοντας το έργο του Εκπαιδευτή Μηνά και δίνοντας ρυθμό με το τύμπανό της.

     Και τα αποτελέσματα της μυητικής διδασκαλίας του Μηνά όπως αποτυπώθηκαν στον φακό ήσαν, επιεικώς, εντυπωσιακά!

     Αυτός ο "κύκλος" των ρομαντικών, αναβιωτών των αμυντόρων της Καδμείας Ακροπόλεως θα έχει πολλά να θυμάται από την σημερινή εμπειρία πάνω στην Γλα.

«ΜΙΝΥΩΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΕΛΘΟΙ ΕΦ ΗΜΑΣ 

ΤΗι ΑΥΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΙΚΗι ΠΡΟΝΟΙΑι»

ΣΤΟ ΠΟΡΤΟ ΓΕΡΜΕΝΟ

Για μπάνιο, χαλάρωση στη παραλία, αλλά και ...Τοξοβολία...

     Με επίκεντρο τις αρχαίες ελιές του Πόρτο Γερμενό, ο χαλκέντερος και ακούραστος Μηνάς μας συνέχισε την μυητική διδασκαλία του στους Συνταξιδιώτες μας!

     Μια κεκτημένη ταχύτητα τοξευτικής ...εμπνεύσεως φαίνεται να μας διαπέρασε όλους μετά την εμπειρία μας στη Γλα και βρεθήκαμε να τοξεύουμε ασταμάτητα και στο Πόρτο Γερμενό, αμέσως μετά την εκεί άφιξή μας!

     Η Τοξοβολία που αποτελεί τον κορμό των δραστηριοτήτων των εκδρομών μας φαίνεται να λειτουργεί ...ιαματικά για τις ψυχές μας και αυτό φάνηκε κι εδώ όπου μόλις "ξεπεζέψαμε" από το πούλμαν ...καταπατήσαμε έναν ιδιωτικό χώρο που τον εκλάβαμε ως δημόσιο...

     Σε λίγο, απορροφημένοι από την Τοξοβολία, είδαμε να καταφθάνει κοντά μας ένας χαμογελαστός ηλικιωμένος κύριος ο οποίος ήταν ο ...ευτυχής ιδιοκτήτης του χώρου και αντί να μας πυροβολεί με αλατοκούμπουρο να μας προσφέρει ευγενέστατα πλαστικά ποτήρια και αναψυκτικό που φρόντισε να αγοράσει ειδικώς για μας βλέποντάς μας να κατακλύζουμε τον χώρο του.

      Πραγματικά απρόσμενη έκπληξη και ευχαρίστηση να τον ακούμε να δηλώνει χαρούμενος για την τόσο ωραία και εύτακτη δραστηριότητα που έβλεπε στο κτήμα του και όλοι νιώσαμε υπέροχα.

     Το ίδιο υπέροχα νιώσαμε όταν είδαμε να φτάνει κοντά μας κι ένας 80χρονος συνταξιδιώτης ο οποίος μας είπε ότι ήθελε οπωσδήποτε να τοξεύσει και όχι μόνον τόξευσε αλλά και φιλοδώρησε τον στόχο με τις μαχητικότερες βολές!

     Και κάπου εκεί φάνηκε να νυχτώνει κι εμείς έπρεπε να αποσυρθούμε. Ο Μηνάς μας φόρεσε και πάλι την πεντακάθαρη και καλοσιδερωμένη μαύρη αμφίεση της Ομάδος μας και χάρηκε τα αγαπημένα του δένδρα στα οποία συνηθίζει να ανεβαίνει αποχαιρετώντας τα...

     Η νύχτα μας βρήκε επιστρέφοντας στη βάση μας, ευγνώμονες προς τους δύο πρωτεργάτες των πανέμορφων, αυτών ταξιδιωτικών μας εξορμήσεων!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ:

Το Ιστολόγιο "ΚΑΣΤΡΟΛΟΓΟΣ" για την παροχή εγκύρων πληροφοριών που παρέχει για τα κάστρα της χώρας μας. 

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ

Οργάνωση/Υποστήριξη: